ΠΕΡΙ ΛΥΝΤΖΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ 

ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΣΜΟΥ

Η πρακτική του λυντσαρίσματος και του ομαδικού προπηλακισμού είναι παντελώς ξένες και ολότελα αντίθετες και εχθρικές προς την επαναστατική αντίληψη, νοοτροπία, ηθική και παράδοση. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την εξιδανίκευση της βίας και την αναγωγή της σε αυταξία. Τουναντίον, οι πρακτικές αυτές αποτελούν ατόφιο προϊόν και συστατικό στοιχείο της κοινωνίας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο απορρίπτονται και στιγματίζονται από το επαναστατικό κίνημα, σε όλες τις εκφάνσεις του.

Για να το πούμε με άλλα λόγια, οι επαναστάτες είναι οι άνθρωποι που φέρνουν έναν νέο κόσμο μέσα στις καρδιές τους, όπως είπε εύστοχα ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, αυτή η μεγάλη μορφή του ισπανικού και του διεθνούς αναρχικού κινήματος. Οι επαναστάτες επιθυμούν διακαώς να συμβάλλουν στην μεταμόρφωση αυτού του κόσμου, στην δημιουργία μιας ριζικά νέας, απελευθερωτικής κοινωνίας, και όχι ασφαλώς στην αναπαραγωγή των ηθών της υπάρχουσας. Άλλωστε η στοχοποίηση μεμονωμένων ατόμων και η προσωποποίηση των κοινωνικών σχέσεων, που δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους, αποτελεί την πλέον πρωτόγονη αντίληψη της πολιτικής. Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα είναι βαθύτερο.

Οι άνθρωποι που προσφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές ή τις επιδοκιμάζουν είναι απλά οι φορείς της ηθικής του ίδιου του κυρίαρχου συστήματος, του οποίου αποτελούν αναπόσπαστο μέρος, ανεξαρτήτως της ιδεολογίας που ενδύονται για να κρύψουν την συμπλεγματική ψυχοπαθολογία και την αβάστακτη ανασφάλειά τους, να καλύψουν την άκρως εγωιστική χαρακτηροδομή τους, και ασφαλώς δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σχέση με την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, όσο κι αν προσπαθούν να πλειοδοτούν σε ανατρεπτική φρασεολογία. Οι πράξεις και οι αξίες τους ανήκουν απλώς στον χώρο της αλητείας, του χουλιγκανισμού, του υποκόσμου και του φασισμού.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα που αποτελεί μια ελάχιστη κατάδειξη του επαναστατικού ήθους.

«Στις 3 Ιουλίου, στη συνεδρίαση του Σοβιέτ, στο Ανάκτορο της Ταυρίδας, έμαθα για τη διαδήλωση του συντάγματος πολυβολητών και για την έκκληση του στ’ άλλα συντάγματα και στα εργοστάσια. Η είδηση με βρήκε απροετοίμαστο. Η εκδήλωση είταν αυθόρμητη, προερχόταν απ’ τα κάτω, από ανώνυμη πρωτοβουλία. Την επόμενη μέρα πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις, με τη συμμετοχή τώρα πια και του δικού μας κόμματος. Το Ανάκτορο της Ταυρίδας κατακλύστηκε απ’ τις λαϊκές μάζες. Κυριαρχούσε ένα μονάχα σύνθημα: ‘Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!’! Μπρος απ’ το Ανάκτορο μια μικρή ομάδα από ύποπτα άτομα που ξεμοναχιάστηκε απ’ το πλήθος έπιασε τον υπουργό της Γεωργίας Τσέρνωφ και τον υποχρέωσε να μπει σ’ ένα αυτοκίνητο. Οι περισσότεροι μείνανε αδιάφοροι για την τύχη του υπουργού και εν πάσει περιπτώσει οι συμπάθειές τους δε στρέφονταν προς το μέρος του. Η είδηση της σύλληψης του Τσέρνωφ και για το φοβερό κίνδυνο που τον απειλούσε έφτασε στο Ανάκτορο. Οι σοσιαλεπαναστάτες αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν θωρακισμένα αυτοκίνητα με πολυβόλα για να σώσουν τον ηγέτη τους. Η εκμηδένιση της λαϊκότητάς τους τούς εξενεύριζε: Ήθελαν να δείξουν ακόμα τη γροθιά τους. Αποφάσισα να μπω μέσα στο αυτοκίνητο που είταν ο Τσέρνωφ, να μπορέσουμε έτσι να ξεφύγουμε απ’ το πλήθος κ’ έπειτα να τον απελευθερώσω. Αλλά ο μπολσεβίκος Ρασκόλνικωφ, υποπλοίαρχος της μοίρας της Βαλτικής, που είχε οδηγήσει τους ναύτες της Κροστάνδης στη διαδήλωση, απαιτούσε εξαιρετικά συγκινημένος, να αναλάβει αυτός την άμεση απελευθέρωση του υπουργού, για να μην αφίσει να διατυπωθεί η κατηγορία, πως οι ναύτες του είχαν ενεργήσει για τη σύλληψή του. Συμφώνησα να βοηθήσω το Ρασκόλνικωφ. Για τη συνέχεια δίνω το λόγο στον ίδιο:
‘Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορισθεί πόσο θα κρατούσε ακόμα αυτή η θύελλα της μάζας, αν ο σύντροφος Τρότσκυ δεν ερχόταν να βοηθήσει. Μ’ ένα σάλτο βρέθηκε στο καπώ του αυτοκινήτου και με μια αποφασιστική χειρονομία ανθρώπου που έδειχνε πως δε μπορούσε να περιμένει, αξίωσε να τον ακούσουν. Για ένα λεπτό ηρέμησαν όλα και κυριάρχησε νεκρική σιγή. Με δυνατή, καθαρή, μεταλλική φωνή ο Λεβ Νταβίντοβιτς είπε μερικά λόγια και κατέληξε με τη φράση: ‘Αν υπάρχει κανείς που να θέλει την κακοποίηση του Τσέρνωφ, να σηκώσει το χέρι!’. Κανένας, συνεχίζει ο Ρακόλνικωφ, δεν τόλμησε να πει λέξη, κανένας δεν έφερε αντίρρηση. ‘Πολίτα Τσέρνωφ, είστε ελεύθερος’! φώναξε θριαμβευτικά ο Τρότσκυ και κάνοντας ολάκερη στροφή προς το μέρος του υπουργού Γεωργίας, του έγνεψε να κατέβει απ’ το αυτοκίνητο. Ο Τσέρνωφ δεν είταν ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος. Τον βοήθησα να κατέβει και με όψη κάτωχρη, με αβέβαια και ταλαντευόμενα βήματα ανέβηκε τα σκαλιά κ’ εξαφανίστηκε στον προθάλαμο του κτιρίου. Ικανοποιημένος για τη νίκη αποχώρησε μαζύ του κι ο Λεβ Νταβίντοβιτς’».
Λέων Τρότσκυ, «Η ζωή μου», σ. 293-294, μετάφραση Μαρίας-Λουίζας Κωνσταντινίδη, Εκδόσεις «Αλλαγή», Αθήνα 1986