Αθήνα, πλατεία Συντάγματος, ένα χρόνο πριν (4/4/2012), περίπου στις 9 το πρωί.
Στο ίδιο σημείο που έγινε η μάχη του Συντάγματος στις 29/6/2011, δηλαδή η μεγαλύτερη μάχη σε ελληνικό έδαφος μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου τον Αύγουστο του 1949. Ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του για να αφυπνίσει όλους εμάς και όλους αυτούς που συνεχίζουν να προσποιούνται ότι βιώνουν μία φυσιολογική ζωή.
Δεν πιστεύουμε ότι η αυτοκτονία είναι μία μέθοδος που μπορεί να ταρακουνήσει τις μαριονέτες των τραπεζών που μας εξουσιάζουν, πόσο μάλλον τις ίδιες τις τράπεζες και τα στηρίγματα τους, βλέπε αστυνομία – δικαιοσύνη – ΜΜΕ. Ούτε θεωρούμε ότι πρέπει να θυσιαστούν μερικές ζωές για να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι δουλοπρεπείς ραγιάδες. Ανεξάρτητα από τις απόψεις μας όμως, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η συμβολική κίνηση του Δημήτρη Χριστούλα ένα χρόνο πριν ταρακούνησε για τα καλά αυτή την καταραμένη χώρα και τους κατοίκους της.
Τα τελευταία 3 χρόνια οι αυτοκτονίες στην ελλάδα έχουν αυξηθεί σε τρομακτικό βαθμό. Οι υπεύθυνοι για αυτό το φαινόμενο είναι ξεκάθαρα όσοι εφαρμόζουν τις πολιτικές ακραίας λιτότητας και βέβαια οι ψηφοφόροι τους. Σε ένα στοιχειωδώς αντικειμενικό δικαστήριο, θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση αυτοκτονίας που ο πρότερος βίος του θύματος δεν έχει σημάδια χλιδάτης ζωής, π.χ. δάνεια εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, πανάκριβα σπίτια και αυτοκίνητα κτλ. να τιμωρούνται όλοι οι πολιτικοί, οι ψηφοφόροι τους, οι δημοσιογράφοι και όλες οι καλοπληρωμένες πουτάνες που θέλουν να μας πείσουν ότι οι αυτοκτονίες δεν έχουν σχέση με την κρίση, αλλά είναι κάτι σαν ψυχικές ασθένειες. Και, όλως τυχαίως, αυτές οι ψυχικές ασθένειες εμφανίστηκαν σε χιλιάδες συνανθρώπους μας τα τελευταία 3 χρόνια.
Είναι γεγονός ότι σε κάθε μαζικό ξεσηκωμό του λαού και σε κάθε λαϊκή επανάσταση η βία είναι κυρίαρχη. Ασκείται σε μεγάλες ποσότητες και σχεδόν πάντα την πληρώνουν και αθώοι. Συμφωνούμε μέχρι εδώ. Αν υποθέσουμε ότι αύριο ξεσπάει μία σαρωτική επανάσταση και το αγωνιζόμενο τμήμα του λαού αποφασίζει να τιμωρήσει τόσο αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα, όσο και τους συνεργάτες τους, μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος/κάποια υπεύθυνα για το ποιοι είναι οι “αθώοι”;
Είναι αθώοι οι ψηφοφόροι του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη; Είναι αθώοι οι ψηφοφόροι του Σημίτη, του Καραμανλή και του Παπανδρέου; Είναι αθώοι οι δημοσιογράφοι τύπου Καψή, Πρετεντέρη, Στάη; Είναι αθώοι οι βουλευτές της ντόπιας τρόικας; Είναι αθώοι οι συγγενείς όσων έκλεψαν τον πλούτο του λαού και τον μετέφεραν σε καταθέσεις στο εξωτερικό; Είναι αθώοι οι μπάτσοι και οι δικαστές που κρατάνε όρθιο το σύστημα; Είναι αθώοι όσοι ευθύνονται για την ελληνική χρεοκοπία;
Αθώοι και οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι πολυεθνικές που θέλουν ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς; Όχι βέβαια. Οι συσχετισμοί δυνάμεων μπορούν να αλλάξουν πανεύκολα και απότομα. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν αθώοι ανάμεσα μας. Υπάρχουν αυτοί που βολεύονται με την παρούσα κατάσταση, αυτοί που αδιαφορούν και θέλουν το κεφάλι τους ήσυχο (πιθανότατα η πιο μαζική, αλλά και πιο αδίστακτη κατηγορία) και αυτοί που αντιστέκονται. Σε περίπτωση που υπάρχει ακόμα κόσμος που νιώθει εγκλωβισμένος στα σύνορα αυτών των παρατάξεων, ας κάνει μια επιλογή σύντομα. Το αίμα από τις χιλιάδες αυτοκτονίες μπορεί να μην λερώνει το τηλεοπτικό σαλόνι του μέσου πολίτη, αφού τα ΜΜΕ ούτε καν τις αναφέρουν πλέον, αλλά δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο.
