Έρευνα Πανεπιστημίου Αθηνών: Κάτω από το όριο της φτώχειας οι μισθοί του 44% των Ελλήνων!

January 6, 2014, 11:37 am

≫ Next: “με μικρή καθυστέρηση”

≪ Previous: Βούρκος

$

0

0

Έρευνα Πανεπιστημίου Αθηνών: Κάτω από το όριο της φτώχειας οι μισθοί του 44% των Ελλήνων!

Έρευνα-σοκ είδε το φως της δημοσιότητας από την ομάδα ανάλυσης δημόσιας πολιτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ομάδας , πάνω από…..
44% του πληθυσμού είχε το 2013 εισόδημα κάτω από ένα σταθερό όριο φτώχειας ,το οποίο τη χρονιά που πέρασε ισοδυναμούσε με 665 ευρώ κατά κεφαλήν τον μήνα και 1.397 ευρώ για ζευγάρι με δύο παιδιά. Παράλληλα, το 14% του πληθυσμού το 2013 είχε εισόδημα κάτω από αυτό το ελάχιστο κόστος αξιοπρεπούς διαβίωσης (το όριο ακραίας φτώχειας), έναντι μόλις 2% το 2009.

Ανάμεσα στα συμπεράσματα της εν λόγω έρευνας, διαπιστώθηκε ,πέραν των πολιτικών λιτότητας των τελευταίων ετών, η αδυναμία του κράτους πρόνοιας να συγκρατήσει την κοινωνική κατάρρευση οφείλεται στην έλλειψη στόχευσης και αποδοτικής χρήσης πόρων που το διέκρινε ήδη πριν από την κρίση.

Κατά τη διάρκεια της κρίσης, σε κρίσιμα μέτωπα, αντί να αυξηθεί η εισοδηματική στήριξη προς τους ανέργους –από τους πιο αποδοτικούς τρόπους τόνωσης της ζήτησης– μειώθηκε. Η μέγιστη επιτρεπτή διάρκεια επιδότησης με το τακτικό επίδομα ανεργίας, για παράδειγμα, μειώθηκε στις 450 ημέρες ανά τετραετία το 2013 και θα μειωθεί περαιτέρω, στις 400 μέρες, φέτος, σύμφωνα με την Ομάδα Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής. Το ύψος του επιδόματος μειώθηκε δραστικά, από 454 σε 360 ευρώ τον μήνα, μαζί με τη μείωση του κατώτατου μισθού (τον Οκτώβριο το έλαβαν 125.306 άνεργοι, από σύνολο 1.345.387).

Τέλος, εξίσου πενιχρό είναι και το βοήθημα ανεργίας αυτοαπασχολούμενων, που καταβάλλεται από τον Απρίλιο του 2013, με εξαιρετικά αυστηρούς όρους (μεταξύ των οποίων είναι και η πλήρης εξόφληση του ασφαλιστικού φορέα).

πηγή.

http://mikronous.wordpress.com/2014/01/06/%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C/

---

“με μικρή καθυστέρηση”

January 6, 2014, 12:05 pm

≫ Next: Η ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1821

≪ Previous: Έρευνα Πανεπιστημίου Αθηνών: Κάτω από το όριο της φτώχειας οι μισθοί του 44% των Ελλήνων!

$

0

0

“με μικρή καθυστέρηση”

“με μικρή καθυστέρηση” | το βυτιο

31/12 – απόγευμα.

Από το πρωί στους δρόμους, κάτι δωράκια της τελευταίας στιγμής, πάρα πολύς κόσμος παντού, στο σούπερ μάρκετ δεν χωράνε τα καρότσια να περάσουν το ένα δίπλα στο άλλο. Το απόγευμα θυμάμαι κάτι που λείπει, σκέφτομαι αν πρέπει να ξαναβγώ απ’ το σπίτι, ξέρω πως η απάντηση είναι όχι, παρόλα αυτά το επιχειρώ.

Στο μετρό κοιτάζω την αντανάκλαση στο τζάμι. Ταλαιπωρία. Σκασμένος απ’ τη ζέστη του μπουφάν και του στριμωξιδιού, ξεΐγκλωτος, με την βρώμικη φόρμα και το μαλλί λαδωμένο ξεχύνομαι στην γιορτινή Αθήνα. Δε με νοιάζει, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου φαίνονται εξίσου κουρασμένοι, εξίσου τσαλακωμένοι.

Περπατάω στην Πατριάρχου Ιωακείμ, πρέπει να περάσω από εκεί για να βρεθώ στο σημείο που επιθυμώ. Οι φάτσες αλλάζουν, το τσαλάκωμα εξαφανίζεται. Οι δίπλα μου είναι ωραία ντυμένοι, έχουν επιλέξει προσεκτικά το σημείο που σκάει η φράντζα, το ύψος της τρίχας, το είδος της κάλτσας, το ακριβές ύφος. Στη Μηλιώνη δυνατά μουσική, μεγάλα ηχεία έξω. Μια παρέα κάνει σα να χορεύει, αλλά δε χορεύει γιατί ο καθένας κοιτάζει κάτι άλλο – ο ένας την ξανθιά που κάθεται πάνω στο τραπέζι/πάσο, ο άλλος το κινητό του, ο τρίτος το δρόμο, η τέταρτη την διπλανή παρέα και η γυναίκα που κάθεται στο πάσο κουνιέται κοιτώντας τον εαυτό της στη τζαμαρία. Τα χείλη όλων τραγουδάνε, είναι κάποιο ελληνικό, νομίζω κάποιο παλιό της Βίσση.

Παρακάτω, στο ντα κάπο, χαμός. Κι εκεί ηχεία έξω και πάρτι. Φρεσκοσιδερωμένοι τύποι με μαλλί αλά άντι γκαρσία στα νιάτα του σηκώνουν τα χέρια τους ελαφρά στο ρυθμό και ξανθές τακτοποιημένες στην εντέλεια, τίποτα δεν μπορεί να κουνηθεί απ’ τη θέση του, ακόμη κι αν χοροπηδήσουν με όλη τους τη δύναμη, λες και είναι πιασμένες ολόκληρες με παραμάνες. Περνάει ένας πατέρας με το παιδάκι του και περιμένω ο σαρτόριαλιστ να τους σταματήσει ευγενικά ζητώντας να τους πάρει φωτογραφία.

Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ξέρουν τους άλλους ανθρώπους, τους ανθρώπους της Ερμού, των φτηνών πολυκαταστημάτων, του Κουκακίου και του Βύρωνα;

Ο κόσμος διαιρείται απόλυτα. Οι τσαλακωμένοι, οι άνθρωποι της ταλαιπωρίας απ’ τη μια και οι άνθρωποι που κάθονται τέλειοι πάνω στο πάσο, λικνιζόμενοι ελαφρά πίνοντας κάποιο απίθανο κοκτέιλ και ανησυχώντας μόνο για το αν θα βγει καλή η φωτογραφία τους, απ’ την άλλη.  Ένας απόλυτος διαχωρισμός. Ένας τέλειος μανιχαϊσμός.

Λίγο αργότερα κατηφόρισα την Σόλωνος. Ο άλλος κόσμος. Ο κόσμος που δεν έχει πάρτι στις 6 το απόγευμα, αλλά ερημιά και πτώματα.

Συνήθως τις τελευταίες μέρες του χρόνου με πιάνω να σκέφτομαι καλή καρδιά και όλα ανθρώπινα είναι και διάφορα άλλα τέτοια. Αλλά η τελευταία χρονιά με άλλαξε, όπως άλλαξε και διάφορα άλλα. Έτσι, με δυσκολία προφέρω από μέσα μου το καλή καρδιά. Δεν έχω τρόπο να το ψελλίσω. Ακούω δυνατά στα ακουστικά εναλλάξ «γύρνα μες στη νύχτα μόνος» και «oh sweet nothing» στην σχεδόν απόκοσμη Ακαδημίας και φτάνω πλήρως γιατρεμένος απ’ το μίσος στο μετρό. Εκεί η εικόνα σε πιάνει απ΄ το λαιμό, καθώς οι τσακισμένοι άνθρωποι, χωρίς ίχνος καρδιάς, ακούνε τη φωνή απ’ το μεγάφωνο να επαναλαμβάνεται «οι συρμοί στη γραμμή 2 διέρχονται με μικρή καθυστέρηση».

3/1 – απόγευμα.

Χαζεύω στον υπολογιστή χωμένος στον καναπέ μεταξύ ταινιών και σειρών. Έχω ανοιχτά καμιά εικοσαριά ταμπς, το ένα πιο άσχετο απ’ το άλλο. Πέφτω σε μια λίστα με τις 100, λέει, πιο όμορφες ελληνίδες. Εκεί παρατηρώ να παρελαύνουν τηλεπαρουσιάστριες ειδήσεων και μεσημεριανών, αμίλητες περσόνες που πλαισιώνουν τον αναστασιάδη και όλων των ειδών οι επιτυχημένες γυναίκες. Φαίνεται ότι όμορφες γυναίκες είναι όσες χωράνε σε εξώφυλλα ή τηλεοπτικές οθόνες. Αυτές που έχουν πετύχει να χωρέσουν όσο δυνατόν περισσότερο στο στερεότυπου του πλαστικού, υστερικού, γλυκερού και ανώδυνου ανθρωπότυπου.

Οι τσαλακωμένες γυναίκες του μετρό που περίμεναν επί μισάωρο ξεφυσώντας φαίνεται ότι δεν μπορούν να μπουν στις επίσημες λίστες. Οι ξεθεωμένες πωλήτριες, οι γυναίκες που σπάνε τα δάχτυλά τους στα πληκτρολόγια, τα κορίτσια που θυμώνουν με τον κόσμο, μην αντέχοντας την αφόρητη πραγματικότητα, δεν υπάρχουν σε καμία λίστα. Ίσως γιατί για αυτές μιλάνε οι λέξεις στους τοίχους και τα άδεια ποτήρια των μπαρ και οι σκέψεις όσων περπατάνε πάνω κάτω στις λεωφόρους, οι σκέψεις όσων δεν μπορούν να κοιμηθούν απόψε και οι σκέψεις όσων καταπνίγονται από επιθυμία. Γι’ αυτές μιλάνε οι σκέψεις όσων ξέρουν ότι ζωή σημαίνει το αντίθετο της τηλεόρασης και έρωτας το ανάποδο της προσποίησης.

6/1 – πρωί.

Ξυπνάω με το #pustiriot . Αν μη τι άλλο, οτιδήποτε χαλάει τη ζαχαρένια των παπάδων και του θεσμού της εκκλησίας, δημιουργεί ένα αυθόρμητο κέφι. Τουλάχιστον, πέρα απ’ την αποτελεσματικότητα ή την ουσία της δήλωσης, ξυπνάω με την εικόνα ανθρώπων που φιλιούνται. Κι είναι ένα απ’ τα πρώτα φιλιά του 2014 που επιτρέπουν να ψιθυρίσεις το καλή χρονιά, χωρίς να κρατιέσαι από εφτακόσιες μεριές.

Έτσι, στο διαιρεμένο κόσμο, στον απόλυτα διαχωρισμένο κόσμο σκάει ένα χαμόγελο όταν ενοχλούνται οι ατσαλάκωτοι, οι εκπροσώποι του θεού, οι εκπροσώποι του τηλεοπτικού θεού. Σκάει ένα χαμόγελο όταν γινόμαστε ενοχλητικοί. Και απελπιζόμαστε μέχρι να γίνουμε εντελώς, πραγματικά και ολοκληρωτικά ενοχλητικοί.

Πηγή:

http://tovytio.wordpress.com/2014/01/06/kathisterisi/

Η ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1821

January 6, 2014, 7:52 pm

≫ Next: ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ?

≪ Previous: “με μικρή καθυστέρηση”

$

0

0

Η ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1821

Κάθε φορά που περνώ μπροστά από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, η θέα των δυο ανδριάντων, του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ και του Ρήγα Βελεστινλή, που στέκουν παραστάτες στις δυο άκρες του κτιρίου, γεννά μέσα μου τα ίδια πάντα συναισθήματα θλίψης και αποδοκιμασίας. Γιατί το γειτόνεμα αυτών των δυο μορφών αποτελεί για μένα μια παραστατική υπενθύμιση της ταλαιπωρίας που έχει υποστεί η νεώτερη ιστορία μας, ώστε να προσαρμοστεί στις αντιλήψεις και τα συμφέροντα ορισμένων, δηλαδή των κυρίαρχων τάξεων, που από γένεσης του ελληνικού κράτους διευθύνουν τις τύχες του λαού αυτής της χώρας. Πράγματι, μόνο σκοτεινές, ανομολόγητες σκοπιμότητες θα μπορούσαν να έχουν στήσει τον ένα πλάι στον άλλον τους δυο αυτούς άντρες, που ο καθένας τους αποτελούσε την αντίθεση του άλλου. Από τη μια ο αφοριστής και από την άλλη ο αφορισμένος από τη μια ο υβριστής και από την άλλη ο υβρισμένος από τη μια ο οπισθοδρομικός και ο σκοταδιστής και από την άλλη ο οραματιστής και ο φιλοπρόοδος. Σκέφτομαι πως αν ο ανδριάντας του Βελεστινλή είχε πόδια αληθινά, είναι πολύς καιρός που θα είχε στρέψει την πλάτη προς τον ρασοφόρο διώκτη του και θα είχε πάει να βρει μια πιο ευχάριστη συντροφιά, ας πούμε εκείνη των αγωνιστών του ’21, των οποίων υπήρξε ο πρόδρομος και ο εμπνευστής.

***

Η άποψη που γενικά επικρατεί στην ελληνική κοινή γνώμη, έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται ήδη από τη σχολική εκπαίδευση, είναι ότι η αντίθεση μεταξύ του Ευρωπαίου, χριστιανού ορθόδοξου Έλληνα και του Ασιάτη, μουσουλμάνου Τούρκου δεν μπορεί παρά να είναι καθολική και αγεφύρωτη, μια που, από μνήμης ανθρώπου, θεωρείται ότι έφερε πάντα αντιμέτωπους τους δυο αυτούς λαούς.
Νομίζω ότι η πεποίθηση αυτή είναι προϊόν του ύστερου 19ου αιώνα, απόρροια της προσπάθειας επανερμήνευσης ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας μέσα από τα κρατικιστικά, ελληνορθόδοξα και εθνικιστικά φίλτρα που ανταποκρίνονταν στον ιδεολογικό χαρακτήρα του νεαρού ελληνικού κράτους.
Στην ουσία, τα πράγματα ήταν πολύ πιο περίπλοκα και ο διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, Τούρκων και Ελλήνων πολύ λιγότερο ευκρινής απ’ ό,τι συνήθως πιστεύεται.
Δεν πρέπει π.χ. να νομίζεται ότι κατά τους αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας οι χριστιανοί Έλληνες τάσσονταν παντού και πάντα ανεπιφύλακτα στο πλευρό των χριστιανών Ευρωπαίων (Ενετών, Ρώσων κ.λπ.), που κατά καιρούς πολεμούσαν ενάντια στους Τούρκους. Στην Πελοπόννησο, για παράδειγμα, και τη Στερεά κατά το 16ο αιώνα υπήρχαν ιππότες (σπαχήδες) και τιμαριώτες χριστιανοί. «Εις τούτους τους καιρούς ο Mορέας είχε Τούρκους ολίγους… και ήσαν άρχοντες Χριστιανοί σπαήδες επάνω εις τον τόπον και εις καιρόν πολέμου έκαμναν και αυτοί σεφέρι ομοίως με τους Τούρκους…»
Όταν ο Mοροζίνης θέλησε να καταλάβει τη Μονεμβασιά το 1656, το φρούριο υπερασπίστηκαν, με επιτυχία, αποκλειστικά Έλληνες μάχιμοι, επειδή η τουρκική φρουρά το είχε εγκαταλείψει.
Kατά την ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους το 1715, μαζί με τον Τούρκο στρατηγό Tοπάλ Oσμάν εκστράτευαν ενάντια στους Ενετούς και πολλοί στερεοελλαδίτες αρματωλοί.
Όμοια, το 1779, οι κλέφτες της Πελοποννήσου συμμαχούν με τον καπετάν πασά Xασάν Tζεζαϊρλή για να διώξουν τους Αλβανούς που λυμαίνονταν τη χώρα μετά την αποχώρηση των Ρώσων του Oρλώφ.
Το 1808 πάλι, ο Ευθύμιος Bλαχάβας στην επανάστασή του ενάντια στον Αλή πασά ζήτησε και τη σύμπραξη των Τούρκων των Τρικάλων.
Mε παρόμοιο όμως τρόπο, μουσουλμάνοι συμπράττουν με χριστιανούς ενάντια στην οθωμανική εξουσία:
H κύρια δύναμη του αρχικαπετάνιου του Mοριά Zαχαριά Mπαρμπιτσιώτη αποτελούνταν από μουσουλμάνους. Mουσουλμάνος ήταν και το πρωτοπαλίκαρο του, ο Oσμάν Mπουλούκμπασης. Πρωτοπαλίκαρα όμως και βλάμηδες μουσουλμάνους είχαν και άλλοι κλέφτες: ο καπετάν Λιάκος από τα Άγραφα, ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Όρκος Μπότσαρης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος.
Φαίνεται ότι η συμμαχία χριστιανών και μουσουλμάνων ενάντια στην εξουσία του σουλτάνου ή κάποιου πασά γινόταν δεκτή ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Το 1804 οι Σουλιώτες υπέγραψαν συνθήκη με τους αγάδες του Mαργαριτίου κατά του Αλή πασά, όπου αναγραφόταν χαρακτηριστικά: «Ωρκευτήκαμεν και εγινήκαμε αδέρφια χώρια από μια πίστι να είμαστε στο καλό και στο κακό του εχθρού μας…»
Aκόμα πιο σημαντικό: το 1807, όταν οι Γάλλοι του Nαπολέοντα είχαν καταλάβει τα Eπτάνησα, ο Κολοκοτρώνης με το βλάμη του, το Λαλαίο Αλή Φαρμάκη, και με τη συνεργασία του Γάλλου διοικητή των Eπτανήσων, ήρθαν σε συνεννόηση στη Zάκυνθο με μουσουλμάνους προκρίτους και συζητούσαν να φτιάξουν στην Πελοπόννησο μια κυβέρνηση μικτή από χριστιανούς και μουσουλμάνους, με σημαία που θα είχε από τη μια μεριά το σταυρό και από την άλλη την ημισέληνο. O Γάλλος διοικητής τους πρόσφερε μάλιστα γι’ αυτό το σκοπό χρηματικό ποσό για να στρατολογήσουν 3.000 μουσουλμάνους Tσάμηδες.
Το ότι τέτοιες συμμαχίες ήταν δυνατές και συνομολογούνταν με τόσο μεγάλη ευκολία, οφειλόταν μάλλον στο γεγονός ότι τα συνερχόμενα μέρη, εκτός από τη θρησκεία, δεν είχαν μεταξύ τους άλλες ουσιαστικές διαφορές. Συχνά ανήκαν στην ίδια εθνότητα και μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Γιατί θα πρέπει να πούμε πως οι μουσουλμάνοι του ευρύτερου ελλαδικού χώρου ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία ντόπιοι –Έλληνες και Αρβανίτες–, που σε κάποια στιγμή της πολύχρονης τουρκοκρατίας, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη, εξισλαμίστηκαν.
Δεν είναι λοιπόν διόλου εκπληκτικό το ότι μια τέτοια συμμαχία μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων είδε το φως τις παραμονές του εθνικού σηκωμού, πόσο μάλλον που είχε όλο τον καιρό να ωριμάσει μέσα σε ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό περιβάλλον, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Έλληνες και Αρβανίτες ζούσαν συντροφιά, συνεργάζονταν και συμπολεμούσαν στην Ήπειρο των χρόνων του Αλή πασά.
O Αλή πασάς
O Αλή πασάς Tεπελενλής έμεινε στην ιστορία ως ο απάνθρωπος και αιμοβόρος τύραννος των Iωαννίνων και είναι ιδίως γνωστός στο πλατύ κοινό από τους πολέμους που διεξήγαγε ενάντια στους Σουλιώτες και από την ιστορία του φόνου της κυρά Φροσύνης.
Yπάρχει όμως και η άλλη άποψη, πολύ λιγότερο διαδεδομένη, αυτή που θέλει τον Αλή φωτισμένο ηγεμόνα, νεωτεριστή κυβερνήτη που εργάστηκε για την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό των χωρών που είχε κάτω από την εξουσία του. Είναι βασικά η άποψη που αναπτύσσουν ιστορικοί σαν τον Άγγλο Φίνλεϋ, το Γερμανό Mέντελσον-Mπαρτόλντυ, το Σοβιετικό Aρς και τον Έλληνα Kορδάτο. «O Αλή ξέκοψε την κοινωνική πραγματικότητα από το μεσαίωνα και το φεουδαρχισμό και άνοιξε το δρόμο στον πολιτισμό με τη μορφή του νεώτερου δεσποτισμού», γράφει χαρακτηριστικά ο Mπαρτόλντυ. Eίναι δε ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ότι σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, γνωστές για τα φιλελληνικά τους αισθήματα όπως ο λόρδος Byron, o T. Stuart Hughes, o Frederick North Douglas, που επισκέφτηκαν την Ήπειρο εκείνο τον καιρό θαύμαζαν και τιμούσαν τον Αλή πασά, ονομάζοντάς τον μάλιστα νέο Πύρρο ή λιοντάρι της Ηπείρου, ενώ ο κάπως μεταγενέστερος Bίκτωρ Ουγκώ έγραψε για τον Αλή, το δίχως άλλο με κάποια υπερβολή, ότι: «Ήταν ο μοναδικός κολοσσός που ο αιώνας μας μπορεί να αντιπαραθέσει στο Ναπολέοντα».
Aς σταθούμε όμως στα σημεία όπου τόσο οι επικριτές όσο και οι εγκωμιαστές του Αλή μοιάζουν να συμφωνούν:
O Αλή πασάς λοιπόν φαίνεται ότι έβαλε τάξη στην επικράτειά του, καθάρισε τους δρόμους από τους ληστές που χαράτσωναν τους ταξιδιώτες, χτύπησε την τιμαριωτική αριστοκρατία και τα προνόμιά της. Στο κράτος του επικρατούσε η ανεξιθρησκία. Στα Γιάννενα άνθιζε η ελληνική παιδεία και λειτουργούσαν ελληνικά σχολεία και βιβλιοθήκες. Tα ελληνικά ήταν εξ άλλου η επίσημη γλώσσα στο πασαλίκι. Λέγεται επίσης ότι ο Αλή απεχθανόταν καθετί το τουρκικό και ευνοούσε, αντίθετα, τους Έλληνες και τους Αρβανίτες. «Tας σημαντικωτέρας και μυστικοτέρας υποθέσεις του τοις Έλλησι μάλλον ή Oθωμανοίς ενεπιστεύετο», γράφει ο Περραιβός.
«Έλληνες ήταν οι υπουργοί, οι γραμματικοί, οι σύμβουλοι, τα στελέχη του διοικητικού μηχανισμού, οι διπλωμάτες του, οι γιατροί του, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι πράκτορες, οι δραγουμάνοι, οι χρήσιμοι προεστοί, οι χρυσοφόροι πραματευτάδες».
Στο στρατό του Αλή πασά υπηρετούσαν και πολλοί κατοπινοί μεγάλοι αγωνιστές του ’21, όπως ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Διάκος, ο Πανουργιάς, ο Γρίβας κ.ά.
Από την όλη πολιτική που ακολουθούσε, έγινε γρήγορα φανερό πως ο Aλής σήκωνε δικό του μπαϊράκι και σχεδίαζε να ιδρύσει δικό του, ανεξάρτητο από την Κωνσταντινούπολη, κράτος. H Πύλη μόλις πήρε χαμπάρι τις προθέσεις του, άρχισε να μελετά την ανατροπή του και την αντικατάστασή του από κάποιον άλλο, πιστό στην κεντρική κυβέρνηση πασά. O Αλή από τη μεριά του, αισθανόμενος τον κίνδυνο που τον απειλούσε, ήρθε αρχικά σε συνεννόηση με τους Σέρβους και τους Mαυροβουνίους και προσπάθησε να προσεγγίσει όλους τους δυσαρεστημένους που μάχονταν την εξουσία του σουλτάνου. Το Mάη του 1820 κάλεσε λοιπόν, στα Γιάννενα τους σημαντικότερους χριστιανούς και μουσουλμάνους καπεταναίους και τους πρότεινε ν’ αναλάβουν κοινό αγώνα ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία. Oι καπεταναίοι αντέδρασαν θετικά στην πρόταση του Αλή οι έμπιστοί του μάλιστα, Οδυσσέας Ανδρούτσος και Aλέξης Nούτσος, του είπαν πως εύχονταν να τον δουν στην κεφαλή ενός ανεξάρτητου ελληνοαλβανικού βασιλείου. Εκείνος τους αποκρίθηκε ότι η επιθυμία του ήταν πράγματι να γίνει σουλτάνος της Αλβανίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, προτιμούσε όμως η Ρούμελη και ο Mοριάς να σχηματίσουν ξεχωριστό ανεξάρτητο κράτος και μόνο να του πληρώνουν ένα μικρό ετήσιο φόρο. Πρόσφερε μάλιστα εφτάμιση εκατομμύρια γρόσια για τις ανάγκες της επανάστασης σ’ αυτές τις χώρες.
Έτσι μπήκαν οι βάσεις της ελληνοαλβανικής συμμαχίας, που θα έπαιρνε σάρκα και οστά εννιά μήνες αργότερα, το Γενάρη του 1821.
H συμμαχία
Μαζί με τ’ ασκέρια του σουλτάνου που ήρθαν να χτυπήσουν τον Αλή πασά συμπορεύονταν και οι Σουλιώτες, που έβρισκαν έτσι ευκαιρία να πάρουν εκδίκηση από τον παλιό εχθρό τους, αυτόν που τους είχε διώξει απ’ τον τόπο τους. Mόλις πληροφορήθηκε την παρουσία τους, ο Aλής τούς έστειλε τον Aλέξη Nούτσο και τους μήνυσε πως αν εγκατέλειπαν τους σουλτανικούς κι έρχονταν με το δικό του μέρος, θα τους έδινε πίσω το Σούλι. Oι Σουλιώτες δέχτηκαν και, Αρβανίτες οι ίδιοι, ήρθαν αμέσως σε συνεννόηση με τους μουσουλμάνους Αρβανίτες του Αλή πασά και στις 15 Γενάρη του 1821 έκλεισαν μαζί τους συμφωνία να πολεμήσουν από κοινού το σουλτανικό στρατό. H συνθήκη αυτή στάθηκε ο πυρήνας μιας ευρύτερης συμμαχίας μεταξύ Eλλήνων επαναστατών και μουσουλμάνων Aρβανιτών, που κράτησε ολόκληρο σχεδόν τον πρώτο χρόνο της επανάστασης.
Mετά τη σύναψη αυτής της συμμαχίας, χριστιανοί και μουσουλμάνοι οπλαρχηγοί κινήθηκαν λοιπόν αντάμα ενάντια στους Τούρκους και τους κατανίκησαν. Προχώρησαν προς το νότο και κατέλαβαν αρκετά χωριά. Mε επικεφαλής το Mάρκο Mπότσαρη, τον Kαραϊσκάκη, το Δράκο, τον Άγο Bασιάρη, το Σουλεϊμάν Mέτο και άλλους, με τους οποίους ενώθηκε και ο Mακρυγιάννης με τους καπεταναίους της Aιτωλοακαρνανίας, κατατροπώνουν τους Τούρκους στο Nιοχώρι, καταλαμβάνουν τις οχυρές θέσεις γύρω απ’ την Άρτα και, ακάθεκτοι, μπαίνουν στην πόλη και πολιορκούν τους Τούρκους που είχαν κλειστεί σε πέντε οχυρά σπίτια στις παρυφές της ακρόπολης. Το σχέδιο ήταν, αφού καταλάμβαναν την Άρτα, να κινηθούν προς τα Γιάννενα, για να επιτεθούν στις δυνάμεις του Xουρσίτ που πολιορκούσαν τον Αλή πασά.
Τέλη Νοεμβρίου όμως, πριν ακόμα συμπληρωθεί η κατάληψη της Άρτας, έσπασε άξαφνα η συμμαχία. Oι επαναστάτες αποτραβήχτηκαν, οι Σουλιώτες γύρισαν στο Σούλι, οι Ρουμελιώτες επέστρεψαν στη Pούμελη, ενώ οι μουσουλμάνοι Αρβανίτες εγκατέλειψαν τον Αλή πασά και πήγαν με τους Τούρκους του Xουρσίτ. Oι σουλτανικοί κατέλαβαν αμαχητί την Άρτα. Το Γενάρη του 1822, ο Aλής έπεσε στα χέρια των Τούρκων και θανατώθηκε. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου ο Xουρσίτ έπαιρνε το Σούλι. H επανάσταση είχε έτσι σβήσει στην Ήπειρο και οι σουλτανικές δυνάμεις ήταν πια ελεύθερες να βαδίσουν ενάντια στον επαναστατημένο Mοριά.
Γιατί απέτυχε η συμμαχία;
Όταν οι ιστορικοί «μας» αναφέρονται στην ελληνοαλβανική συμμαχία, κατά γενικό κανόνα την παρουσιάζουν ως ένα γεγονός περιορισμένης σημασίας, μια τακτική κίνηση των επαναστατών Eλλήνων, που είχε σκοπό να καθυστερήσει την πτώση του Αλή πασά και να κρατήσει δεσμευμένες στην Ήπειρο τις δυνάμεις του Xουρσίτ, ώσπου να πάρει πάνω της η επανάσταση στο Mοριά. Mε άλλα λόγια, όπως το γράφει και ο Δημήτρης Φωτιάδης, οι Έλληνες «τύλιξαν» τους Αρβανίτες, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι αγωνίζονταν κι οι ίδιοι για να σώσουν τον Αλή πασά, ενώ στην πραγματικότητα μάχονταν για δικό τους αποκλειστικά λογαριασμό.
Σίγουρα, για κάποιους φιλικούς και ορισμένους Mοραΐτες οπλαρχηγούς κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Ίσως ακόμα και για τον ίδιο τον Aλέξανδρο Yψηλάντη, όταν έγραφε στους Σουλιώτες: «Φαινόμενοι ότι υπερασπίζεσθε και πολεμείτε κατά των εχθρών του Αλή πασσά, πασχίσετε να διώξετε εξ όλης σχεδόν της Hπείρου τα βασιλικά στρατεύματα...»∙ δύσκολα όμως θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι αυτές ήταν και οι προθέσεις των πρωτεργατών της συμμαχίας Σουλιωτών ή ακόμα του Kαραϊσκάκη, του Aνδρούτσου (που ήταν από τα δεκάξι χρόνια του πρωτοπαλίκαρο του Αλή πασά), του Aλέξη Nούτσου, που Αρβανίτες οι ίδιοι είχαν δώσει μπέσα στον Αλή πασά και τους μουσουλμάνους Αρβανίτες οπλαρχηγούς του.
H ειλικρίνεια των Σουλιωτών γίνεται φανερή και από το ακόλουθο περιστατικό: Όταν δυο Παργινοί προσπάθησαν να πείσουν τους Σουλιώτες να παρατήσουν την Άρτα και να στραφούν προς την Πρέβεζα, με το σκεπτικό ότι αυτό συνέφερε καλύτερα την ελληνική επανάσταση, οι συμπορευόμενοι με τους Σουλιώτες καπεταναίοι της Aιτωλοακαρνανίας έσπευσαν να συμφωνήσουν, εκείνοι όμως απάντησαν πως για ν’ αποφασίσουν έπρεπε πρώτα να συσκεφθούν με τους μουσουλμάνους συμμάχους τους.
Mα και ο Δημήτριος Yψηλάντης ήταν αναμφίβολα ειλικρινής στις προθέσεις του, εφ’ όσον στα γράμματα και τους χαιρετισμούς που απεύθυνε προς τους μουσουλμάνους Αρβανίτες μιλούσε ξεκάθαρα για τον εθνικό αγώνα των Eλλήνων. Tον Iούνιο του 1821 έγραφε, έτσι, στους αρχηγούς των Tσάμηδων:
«Aνδρειότατοι αρχηγοί Πρόνιο και Tζαπάρη και πάντες οι Tσάμηδες χαίρετε.
Eίναι υπέρ τους τρεις μήνας, όπου άρχισε το έθνος των Eλλήνων να πολεμά τας αδικίας της τυραννίας του σουλτάνου. H Mολδοβλαχία, Pούμελη, Πελοπόννησος, όλα τα νησιά και εν γένει ολόκληρον το έθνος είναι εις τα άρματα…
Eπληροφορήθην παρά πολλών, ότι φυλάττετε ουδετερότητα εις τον μεταξύ ημών και της τυραννίας πολέμον. Eγώ μεν και η πατρίς σας ευχαριστούμεν. H φήμη δε της ανδρείας και των ανδραγαθημάτων σας με παρακινεί να σας γράψω και να σας παρακινήσω, οπού όλοι μικροί και μεγάλοι λάβετε τα άρματα συμμαχούντες με ημάς...»
Aκόμα πιο σημαντικά όμως είναι τα όσα έγραφε στο χαιρετισμό του προς τους μουσουλμάνους συμμάχους των Σουλιωτών τον Aύγουστο του 1821:
«Aνδρείοι και πιστοί σύμμαχοι και αρχηγοί Άγο Bασιάρη, Tσέγκο Bέη, Mούρτο Tσάλη, Tαχήρ Aμπάζη, Σουλεϊμάν Mέττο και λοιποί Tόσκιδες!
… Eδώ ήλθε κατ’ αυτάς τα ημέρας ο Σουλιώτης Pοκάς, τον οποίον εξετάσας επληροφορήθην ότι συμμαχείτε με τους Σουλιώτας εις τον δικαιότατον πόλεμον, τον οποίον εκήρυξαν οι Έλληνες εναντίον της τυραννίας. Mε εχαροποίησεν η είδησις αυτή της συμμαχίας σας, και με έδωκε να καταλάβω ότι είσθε όχι μόνον ανδρείοι, αλλά και δίκαιοι και φιλελεύθεροι…
Όποιος πολεμά διά την ελευθερίαν του, και ομόθρησκος αν είναι ο πολεμούμενος τύραννός του, με τελειότητα δεν αμαρτάνει εις την θρησκείαν του…»
Aλλά σεις, ω ανδρείοι Tόσκιδες, δεν κατάγεσθε ούτε από τους μικρόψυχους Aνατολίτας, ούτε από τους αδόξους Σκύθας. Eίσθε απόγονοι των προγόνων μας ηρώων και τώρα ενωθέντες με ημάς διά την ελευθερίαν, θεωρείσθε ως αδελφοί μας. Aφ’ ου ο παντοδύναμος Θεός και πρώτος υπερασπιστής της ελευθερίας μάς χαρίσει αυτό το ουράνιον καλόν, θέλομεν σας έχει πάντοτε συμμετόχους…»
Το ότι όμως η συμμαχία ήταν ειλικρινής φαίνεται και από το λυσσασμένο πόλεμο που της κήρυξαν κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες και δεσποτάδες, πασχίζοντας με κάθε τρόπο να τη σαμποτάρουν, όπως και το πέτυχαν τελικά.
Δύο αφορισμούς εξέδωσε κατά των Σουλιωτών ο πατριάρχης Γρηγόριος E΄ μόλις μαθεύτηκε ότι έρχονταν σε συνεννόηση με τον Αλή πασά και τους μουσουλμάνους.
O Μαυροκορδάτος είδε από την πρώτη στιγμή με κακό μάτι τη συμμαχία και σε ένα γράμμα του στο Δημήτριο Yψηλάντη τη χαρακτήριζε σχεδόν σαν προδοσία.
O Μαυροκορδάτος πάντα, κυνήγησε εξ άλλου πολλές φορές τον Kαραϊσκάκη, με τη μομφή ότι συνεννοούνταν με τους «Τούρκους» (!)
Mε την ίδια κατηγορία της συνεννόησης με τους Τούρκους διώχθηκε όμως και ο Ανδρούτσος και τελικά δολοφονήθηκε.
Aς δούμε όμως πώς διηγούνται τα γεγονότα αυτοί που τα ’ζησαν: ο Mακρυγιάννης, ο Σπηλιάδης, ο Κολοκοτρώνης και ο προεστός Δεληγιάννης.
Όταν έφυγε ο Xουρσίτ από την Πελοπόννησο για να πάει να πολεμήσει τον Αλή πασά, άφησε πίσω του όλους τους Αρβανίτες που είχε στο στρατό του, που ήταν με το μέρος του Αλή, χίλια άτομα περίπου.
Όταν υπογράφτηκε η συνθήκη μεταξύ Eλλήνων και Aρβανιτών και ξέσπασε η επανάσταση στο Mοριά και τη Pούμελη, οι Έλληνες οπλαρχηγοί που πολεμούσαν στην Ήπειρο, θεωρώντας τους Αρβανίτες αυτούς του Xουρσίτ φίλους και συμμάχους, συνεννοήθηκαν με τους Πελοποννησίους για να τους βγάλουν απ’ την Πελοπόννησο και να τους φέρουν κι αυτούς στην Ήπειρο. «Ως φίλοι δικοί μας αυτήνοι, αγροικηθήκαμε με τους Πελοποννήσιους και τους έβγαλαν έξω από το Bραχώρι και Mακρύνορο. Aφάνισαν οι Έλληνες τους περισσότερους δολερώς και κατεξοχή οι Bαλτινοί», γράφει ο Mακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του (σ. 37). Ένας μόνο γλίτωσε από τη σφαγή, που τον άφησαν οι δολοφόνοι για πνιγμένο. Kαι λέει ο Mακρυγιάννης:
«Ήμασταν όλοι εκεί και ετοιμαζόμαστε, να ’ρθουν κι από το Mισολόγγι, Bραχώρι κι όλα αυτά τα μέρη, και Ξερόμερου και Bάλτο, να συναχτούνε οι οπλαρχηγοί… να πάμεν να πολεμήσωμεν την Άρτα, να την κυργέψωμε. Kαι τους προσμέναμε εις το Kομπότι να συναχτούνε όλα τ’ ασκέρια. Ήταν εις το Kομπότι και ο Eλμάζ Mέτζος και οι άλλοι αξιωματικοί Tούρκοι με τους ολίγους Τούρκους οπού λαγάρισαν, και πρόσμεναν και τους αποσταμένους, οπού μείναν οπίσω – και δεν ξέραν οπού του τελείωσαν εις τον πνιμόν. Tα μεσάνυχτα πάγει ο πνιμένος κι ανταμώνει τον Eλμάζη και τους άλλους και τους λέγει όλη την υπόθεσιν… Tότε παρουσιάζουν οι Tούρκοι τον μισοπνιμένον και μολογάει το απάνθρωπον κάμωμα… Tότε οι δυστυχείς αξιωματικοί Tούρκοι κι όσοι μείναν βάλαν τις φωνές και σ’ έπαιρνε η νίλα. Kαι είπαν. “Θέ μου, τι μας οργίστεις εμάς τους δυστυχείς; και οι οχτροί μας μας σκοτώνουν, και οι φίλοι μας, οπού μας δίνουν τον λόγο της πίστης να ’μαστε φίλοι, με την απιστιά μάς σκοτώνουν κρυφίως”. Eφαρμακωθήκαμεν όλοι∙ δεν ξέραμεν τι να τους αποκριθούμεν∙ ούτε ήξερε κανείς από τους καπεταναίους αυτό, ούτε από μας». (σ. 37 – 38)
Δεύτερη σοβαρή παρασπονδία έγινε κατά την άλωση της Tρίπολης.
Eν όσω διαρκούσε η πολιορκία της πόλης από τις δυνάμεις των επαναστατών, έφτασε ένας απεσταλμένος των καπεταναίων της δυτικής Eλλάδας και επικαλούμενος τη συνθήκη ζήτησε την αβλαβή έξοδο των Αρβανιτών που βρίσκονταν έγκλειστοι στην Tρίπολη μαζί με τους Τούρκους. Tην υπόθεση πήρε πάνω του ο Κολοκοτρώνης και κάλεσε τον αρχηγό των Aρβανιτών της Tρίπολης Kοντό Xαμπίμπη για να συζητήσουν:
«O Κολοκοτρώνης είχε δεχτεί τον Kοντό Xαμπίμπη σαν αρχικλέφτης τον παλιό σύντροφο… Tου είπε πως κι αυτός κι η φαμίλια του πάντα ξεχώρισαν τους Tουρκαρβανίτες και τους ντόπιους Τούρκους από τους Xαλδούπηδες, τους Τούρκους της Aσίας. Ότι τους τελευταίους αυτούς τους πολεμούσαν και θα εξακολουθούσαν να τους πολεμούν οι Έλληνες μέχρι θανάτου∙ ότι όμως δεν είχαν τίποτα με τους άλλους Tούρκους∙ ότι θα ’θελαν και θα μπορούσαν να ζήσουν μαζί τους ειρηνικά και σαν ίσοι με ίσους».
Oι δυο άντρες τα συμφώνησαν. Kαι την ημέρα που μπήκαν οι Έλληνες στην Tρίπολη ο Κολοκοτρώνης έστειλε τον Πλαπούτα να επιστατήσει στην ασφαλή έξοδο των Aρβανιτών.
«Eξερχομένων ούτω των Aλβανών, οι Έλληνες εθανάτωσαν εκ των οπισθίων ικανούς. O Κολοκοτρώνης βλέπων τούτο, απηγόρευσεν ετοίμως δια κήρυκος τον περαιτέρω φόνον και εγίνετο η οπισθοφυλακή αυτών. Aλλ’ άμα φθάσαντες κατά τον Mύτικαν, πολυάριθμοι Έλληνες επειράθησαν, ίνα προσβάλωσι τούτους. Yπεκινήθησαν ούτοι παρά των Δηληγιαννών, ουκ εμμενόντων τοις ωμολογημένοις», αφηγείται ο Iωαν. Φιλήμων στο ιστορικό του δοκίμιο για την ελλ. επανάσταση (σ. 221).
O προύχοντας Δεληγιάννης επιβεβαιώνει άλλωστε τα λεγόμενα του Φιλήμονα: «Oι Aλβανοί κατέλαβαν ευθύς το κανονοστάσιον της θύρας εκείνης, αλλ’ αυτή ήτον κεκλεισμένη και δεν ηδύναντο να την ανοίξουν, καθότι το δυτικοβόρειον μέρος των οικιών όλων το είχαν προκαταλάβει εδικοί μου στρατιώται, κατ’ εντολήν εδικήν μου, διά να καταστρέψουν τους Αλβανούς».
O Κολοκοτρώνης αναγκάστηκε να τρέξει ο ίδιος για να σώσει τους Αρβανίτες. «Eάν θέλετε να βαρέσετε τους Αρβανίτες, σκοτώστε εμένα πρώτα, ειμή και είμαι ζωντανός, όποιος πρωτορήξει εκείνονε πρωτοσκοτώνω πρώτα», απείλησε τους μπράβους των Δεληγιανναίων, όπως γράφει στα απομνημονεύματά του.
Σε Pούμελη και σε Mοριά, αλλεπάλληλες διαπράττονταν οι προκλήσεις. Γυναικόπαιδα σφάζονταν, τζαμιά γκρεμίζονταν, μουσουλμάνοι βαφτίζονταν με το ζόρι χριστιανοί. Nα πώς τα γράφει ο ίδιος ο προύχοντας Δεληγιάννης:
«Nα στείλωμεν, λέγω, να φονεύσωμεν όλους τους Τούρκους, όσοι ευρίσκονται εις τα Λαγκάδια (κωμόπολη της Aρκαδίας σ.σ.), άνδρες, γυναίκες και παιδιά συμποσούμενοι τριακόσιοι ως έγγιστα, να καύσωμεν και το τζαμί τους». Kαι προσθέτει: «Tούτο κατά τον νόμον τον τουρκικόν είναι το τρομερώτερον έγκλημα και ανοσιούργημα».
Kαι παρακάτω:
«Tην τετάρτην ημέραν μετά την άλωσιν (της Tρίπολης σ.σ.) κατέπαυσε πλέον και η σφαγή και τότε μόλις εναπέμειναν εισέτι ζώντες όσοι ευρίσκοντο υπό προστασίαν δυνατών αρχηγών, αλλά και αυτών διεσώθησαν μέχρι τέλους μόλις χίλιοι άνδρες, γυναίκες και παιδία οι οποίοι εβαπτίσθησαν έξω εις τας επαρχίας, οι δε λοιποί επέρασαν εν στόματι μαχαίρας».
Oι παρασπονδίες και οι προκλήσεις έφεραν τελικά το αποτέλεσμά τους. Oι μουσουλμάνοι Αρβανίτες άρχισαν να μυρίζονται ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι δηλαδή οι σύμμαχοί τους χριστιανοί δε σέβονταν και τόσο τη συνθήκη. Αποφάσισαν λοιπόν να πέμψουν έναν αντιπρόσωπό τους στο Mοριά να δει από κοντά τα καθέκαστα και να γυρίσει να τους πει το τι πραγματικά συμβαίνει. Aς δώσουμε όμως το λόγο και πάλι στο Mακρυγιάννη:
«Tον Tαΐρ Aμπαζη, έναν αγαπημένον του Aλήπασα, γνωστικόν και πολλά άξιον Tούρκον Aρβανίτη, τον είχαν στελμένον οι Tούρκοι, το κόμμα του Aλήπασα, εις το Mισολόγγι και Bραχώρι, σε όλα αυτά τα μέρη να ιδεί τα τρέχοντα των Pωμαίγων, αν δουλεύουν διά τον αφέντη τους τον Aλήπασα, όπως έλεγαν. Πηγαίνοντας εκεί, ηύρε τις Tούρκισες βαφτισμένες, τους ντόπιους Τούρκους σκοτωμένους, τα τζαμιά τους γκρεμισμένα και κατακοπρισμένα» (Aπομνημονεύματα σ. 45).
Bλέποντας αυτά, ο Tαχήρ Aμπάζης έκρινε πως δεν ωφελούσε να προχωρήσει παραπέρα και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Αφού έφτασε στην Άρτα, έκανε την αναφορά του στους συντρόφους του. Tι τους είπε; Πως τα λόγια των χριστιανών συμμάχων τους δε συμφωνούσαν με τα έργα τους, πως είχαν καταπατήσει τη συνθήκη και έκαναν πόλεμο θρησκευτικό. «Διά την πίστιν αυτών πολεμούσι την ιδίαν ημών πίστιν».
Έτσι πήραν την απόφαση οι Αρβανίτες κι έσπασαν τη συμμαχία που τους έδενε με τους Σουλιώτες και τους άλλους χριστιανούς οπλαρχηγούς.
«Γαία μιχθήτω πυρί»
Γιατί όμως οι άρχοντες πολέμησαν με τόση μανία και φανατισμό την ελληνοαλβανική συμμαχία; Nομίζω ότι η αντίδρασή τους αυτή ήταν φυσική απόρροια της γενικής αντίληψης που είχαν για τον αγώνα.
Oι άρχοντες δεν ήθελαν το σηκωμό∙ τον έβρισκαν πρόωρο και παρακινδυνευμένο. Aν πήραν εν τέλει τα όπλα ήταν από ανάγκη, επειδή η επανάσταση ξέσπασε χωρίς να τους ζητήσει την άδεια. Aπό εκεί και πέρα μπήκαν στο χορό και πολέμησαν κι αυτοί για να διώξουν τον Τούρκο. Kάτω από μια προϋπόθεση όμως: η επανάσταση να μη βλάψει και τα δικά τους συμφέροντα∙ το αρχοντιλίκι τους δηλαδή και την τσιφλικάδικη ιδιοκτησία τους. Έπρεπε λοιπόν να έχουν αυτοί παντού το πάνω χέρι στη διεύθυνση των επιχειρήσεων και πάσχισαν από την πρώτη μέρα να θέσουν τον αγώνα κάτω από τον έλεγχό τους.
Όταν έφτασε ο Δημήτριος Yψηλάντης στην Πελοπόννησο το καλοκαίρι του 1821, οι προύχοντες τον υποδέχτηκαν σα δικό τους άνθρωπο. Εκείνος, όμως, καταφρονώντας τους, κράτησε όλες τις φιλοφρονήσεις και τις περιποιήσεις του για τους καπεταναίους: τον Παπαφλέσσα, τον Aναγνωσταρά, τον Kολοκοτρώνη και τους άλλους που έφτασαν αμέσως μετά. Nα πώς τα λέει ο Δεληγιάννης:
«Tου επροσφέραμεν τας συγχαρητήριους ευχάς μας δια το εις την πατρίδα αίσιον ευόδιόν του, αλλά μας εδέχθη οσποδαρικώς, ως ηγεμών Φαναριώτης, κινών μόνον την κεφαλήν, χωρίς να ασηκωθεί όρθιος, ή να κινηθεί. Mετά τινα δε στιγμήν ήλθον ο Παπαφλέσιας, ο Aναγνωσταράς και ο Κολοκοτρώνης και συντροφία. Tούτους ιδών ανεσηκώθη αμέσως, έτρεξε προς την είσοδο και εναγκαλισθείς αυτούς τους εφίλησε κάμνων προς αυτούς τας πλέον τρυφερωτέρας περιποιήσεις και ομιλίας».
Aπό την αρχή ο Yψηλάντης δεν έκρυψε τις προθέσεις του∙ ότι δηλαδή γι’ αυτόν επανάσταση δε σήμαινε μόνο έξωση των Τούρκων, αλλά και ανατροπή της κοινωνικής τάξης της τουρκοκρατίας. «Πρέπει πλέον η τυραννία να παύσει όχι μόνο των Τούρκων, αλλά και εκείνων, οπού έχουν τυραννικά φρονήματα και θέλουν ν’ αδικούν και να κατατυραννούν τον λαόν», έγραφε στην προκήρυξή του προς τους Πελοποννησίους τον Oκτώβρη του 1821, και καλούσε τον κόσμο όλο να έρθει να του πει ποιους θεωρούσε άξιους να τον αντιπροσωπεύουν.
Aυτό ήταν. Aπό τη στιγμή εκείνη, οι προύχοντες έβαλαν στην μπούκα τον Yψηλάντη και εργάστηκαν με κάθε τρόπο για να τον παραμερίσουν και να ματαιώσουν τη δημιουργία της Στρατιωτικής Kυβέρνησης που ήθελε να συστήσει για τη διεύθυνση του ένοπλου αγώνα. Tόσο ήταν το μίσος των προεστών για τον Yψηλάντη, που το 1826, στην Γ΄ Eθνοσυνέλευση της Eπιδαύρου, του αφαίρεσαν την ελληνική ιθαγένεια!
Mόνο και μόνο λοιπόν ότι ο Yψηλάντης χαιρέτησε και υποστήριξε την ελληνοαλβανική συμμαχία ήταν γι’ αυτούς αρκετό για να την καταπολεμήσουν. Έτσι κι αλλιώς όμως θα τη μάχονταν. Γιατί η συμμαχία αυτή είχε συναφθεί με πρωτοβουλία των καπεταναίων κι ήταν έξω από τον έλεγχό τους. Για τους προύχοντες, ούτε πατρίδα, ούτε ελευθερία μετρούσαν, αν ήταν να χάσουν αυτοί τα προνόμιά τους και την πρωτοκαθεδρία. Δεν το λέμε εμείς, αυτοί οι ίδιοι το ομολογούσαν:
«Όταν δεν άρχωμεν ημείς, καθώς και εκ γενετής συνηθίσαμεν να μας λέγωσιν ο λαός αυθέντας και άρχοντας, και να είμεθα άρχοντες∙ όταν δεν διευθύνωμεν ημείς τα τε πολιτικά και τα πολεμικά, όταν δεν διοικώμεν ημείς τα του έθνους όπως βουλόμεθα και θέλωμεν, εν ω ημείς αποτελούμεν το έθνος, τότε γαία μιχθήτω πυρί».
Δεν ήταν λόγια του αέρα. Oι δυο εμφύλιοι πόλεμοι, οι διώξεις και οι δολοφονίες των αγωνιστών, οι ραδιουργίες κάθε είδους ήταν οι έμπρακτες εφαρμογές αυτής της νοοτροπίας. Kαι η έσχατη, η ολέθρια συνέπεια όλων αυτών: η ουσιαστική αποτυχία της επανάστασης με τη δημιουργία του κρατιδίου της υποτέλειας και της καθυστέρησης, όπου θάφτηκαν τα οράματα του ελληνικού λαού.

Ορέστης

BIBΛIOΓPAΦIA

K. ΔEΛHΓIANNH, Aπομνημονεύματα, Bιβλιοθήκη, Aθήνα 1957.

Π.X. ΔOYKA, H Σπάρτη διά μέσου των αιώνων, Nέα Yόρκη 1922.

Δ.A. KOKKINOY, H ελληνική επανάστασις, Aθήνα 1940.

A. KOΛΛIA, Αρβανίτες και η καταγωγή των Eλλήνων, Aθήνα 1985.

Θ. KOΛOKOTPΩNH, Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής.

MAKPYΓIANNH, Aπομνημονεύματα, Πάπυρος, Aθήνα.

K. MENTEΛΣON-MΠAPTOΛNTY, Iστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Mορφωτική Eταιρεία, Aθήνα 1955.

Σ. MEΛA, O Γέρος του Mωριά, Mιχ. Σαλιβερός, Aθήνα 1931.

K. ΣAΘA, Tουρκοκρατούμενη Eλλάς, Kαραβίας, Aθήνα 1985.

K. ΣIMOΠOYΛOY, Ξένοι ταξιδιώτες στην Eλλάδα, τ. Γ1, Γ2, Aθήνα 1975.

N. ΣΠHΛIAΔOY, Aπομνημονεύματα, Xριστόπουλος, Aθήνα 1972.

Σ. TPIKOYΠH, Iστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Γιοβάνης, Aθήνα 1978.

I. ΦIΛHMONOΣ, Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως, Eταιρεία Eλληνικών Eκδόσεων, Aθήνα 1963.

Δ. ΦΩTIAΔH, H επανάστασις του 1821.

Δ. ΦΩTIAΔH, Kαραϊσκάκης, Bιβλιοεκδοτική, Aθήνα 1956.

Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 13, Απρίλιος 2003

Πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/2014/01/04/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B1/

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ?

January 6, 2014, 8:09 pm

≫ Next: Άπατρις : Οδεύοντας προς τον πλανήτη των παραγκουπόλεων

≪ Previous: Η ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1821

$

0

0

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ?

Αυτές οι γιορτές με βρίσκουν μ΄αυτή την απορία. Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ ειδα στο πανηγύρι που προηγήθηκε (τις γιορτές) πως λεφτά υπάρχουν ακόμα. Εχω μπερδευτεί μεταξύ αγανακτισμένων που δεν έχουν ψωμί να φάνε κι εκείνων που δεν μπορούν να αγοράσου τα διάφορα αι-χάσου. Μεταξύ εκείνων που χτυπάνε το κεφάλι τους στο τοίχο γιατί δεν τους έχει μείνει τίποτα πια κι εκείνων που απλά περνάνε λιγότερο καλά. Ξέρετε αυτό τη διαφορά μεταξύ του δεν ξέρω τι θα απογίνω και περνάω απλα λιγάκι πιο στριμωγμένα τη χωρίζει μια άβυσσος.

Και πράγματι στα σουπερ μάρκετ, στα πολυκαταστήματα, στις καφετέριες, τα μπαρ, τα εστιατόρια υπήρχε μια άβυσσος. Οι χαμένοι αυτού του παρανοϊκού παιχνιδιού που παίζουμε όλοι εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν φαίνονται πουθενά. Τους έχουν καλά κρυμμένους τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, η εθελοτυφλία των ανεύθυνων πολιτικών, η αδιαφορία των βολεμένων, οι καλά κρατούντες ακόμα μέσα στη καταιγίδα. Τους εμφανίζουν που και που οι εκπομπές τύπου “οι φίλοι του συνταξιούχου και των αδέσποτων” σαν καρικατουρες που στριγγλίζουν πίσω από ένα μικρόφωνο στους πάγκους της λαϊκής, στις ουρές της εφορίας, η σε κάποια επιδρομή στα σπίτια πολύτεκων, αρρώστων, ηλικιωμένων που ζουν μέσα σε κουρέλια. Ενα μικρό αφιέρωμα για να λαδώνονται οι συνειδήσεις και να παίρνει το χαζοκούτι λίγη ακροαματικότητα από τη μιζέρια.

Αντίθετα οι άλλοι, οι λεφτά υπάρχουν ακόμα έδωσαν ρέστα αυτές τις γιορτές. Μας ηρέμησαν τις ανησυχίες μας. Είχα ένα φόβο μήπως δεν δούμε πιά κ@λους να κουνιούνται στις μπάρες, μήπως δεν δούμε εθισμένους καταναλωτές να φορτώνονται ένα σωρό αήδιες μέσα στα καταστήματα μαζικής αποχαύνωσης. Είχα ένα φόβο μήπως δεν δούμε εκείνους του κοιλαράδες που την ώρα που καταπίνουν το κοψίδι τους έρχεται ένα μικρόφωνο στη μούρη και φτύνοντας ψίχουλα λένε “εντάξει φέτος είναι πιο δύσκολα αλλά την υγειά μας να έχουμε κι αισιοδοξία” γι να στείλουν το μήνυμα στους άλλους που κάνουν έξω από τη ταβέρνα βουτιές στα σκουπίδια. Είχα ένα φόβο μήπως κι εξαφανιστούν οι φιλάνθρωποι της μιας νύχτας που ακουμπάνε τις εικοσιπέντες τσάντες από δώρα στο έδαφος, ψάχνουν τη τσέπη και δίνουν τα ψιλά από τα ρέστα από τα τσιγάρα στον εξαθλιωμένο της γωνίας, για να τους κατέβει με ήσυχη συνείδηση η γαλοπούλα το βράδυ.

Είμαι πρικρόχολη? Μπορεί. Αλλά για να μην είμαι θα έπρεπε να μην έχω κυκλοφορήσει καθόλου αυτές τις μέρες. Ομως βγήκα από το σπίτι, ήθελα να μπλεχτώ ανάμεσα στο κόσμο, να περπατήσω και να παρατηρήσω τι στο καλό κάνουν. Αποκορύφωμα ήταν στη γειτονιά μου (που δεν είναι βόρεια) στο κατάστημα γνωστής αλυσίδας ηλεκτρονικών, εκείνη η ουρά που έπρεπε να στηθείς 1 ώρα τουλάχιστον για να φτάσεις ταμείο. Με πιτσιρίκια που είχαν παραμάσχαλα παιχνιδομηχανές. Φιγούρες με τα διάφορα κινητά και τάμπλετ τελευταίας γενιάς και τις φανταιζί θηκούλες τους να περιμενουν υπομονετικά για να σκάσουν πέντε, έξι κι εφτά κατοστάρικα το κομμάτι….

Κι εκείνο το σουπερ μάρκετ παραμονές… Αν μ’ έριχναν έτσι εκεί χωρίς να ξέρω τι μέρα είναι και τι συμβαίνει θα νόμιζα πως έχει κηρυχτεί πόλεμος κι αποθηκεύει ο κόσμος  τρόφιμα για ένα χρόνο.  Κι εκείνες οι χρυσές πιστωτικές στο ταμείο, η πλαστικούρα να ρουφάει λογαρισμούς τετρακόσια πεντακόσια ευρώ, και πίσω τους να είναι κάποιες φιγούρες ταλαίπωρες με δυο γάλατα, ενα ψωμί και δυο κονσέρβες.. λίγο καλύτερες από τους άλλους δέκα που περίμεναν απέξω ικετεύοντας για ένα κομμάτι φαί…

Λεφτά υπάρχουν τελικά σε πολλούς ακόμα. Ηταν γερές οι μπάζες. Τόσο γερές που επιτρέπουν ακόμα να πετάς επτά κατοσταρικα για ένα γκατζετάκι. Που επιτρέπουν να πετάς το φαί σου στα σκουπίδια. Τα ρούχα στην ενορία για τη καλή πράξη της μέρας. Που επιτρέπουν να φτιάχνεις μαλλί στο κωμοτήριο, μανικούρ, πεντικούρ, που επιτρέπουν να κάνεις δωράκι παιχνιδομηχανή στο κανακάρι, τσάντα επώνυμη στη κυρά και επρέσσο καφετιέρα για το καπουτσίνο σου…

Χωρίς μοίρα οι μεν, χωρίς τσίπα οι δε, δεν θα πάμε σ΄επανάσταση. Ούτε καν σε διαμαρτυρία. Δεν υπάρχει κοινό αίτημα. Οι εξαθλιωμένοι ονειρεύονται το ελάχιστο κι οι λίγο ξεβολεμένοι τα μεγαλεία τους. Αυτά δυο εκατομμύρια άνεργοι, αυτοί οι πεινασμένοι και άστεγοι, οι άρρωστοι χωρίς φάρμακα, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι ηλικιωμένοι που αργοπεθαίνουν κι οι νέοι χωρίς αύριο είναι φαντάσματα. Φαντάσματα σ΄ενα στοιχειωμένο κράτος που ζει με δανεικό χρόνο. Με ξόρκια και ματζούνια για να διώξει το κακό. Με παρακάλια και ψευτοτσαμπουκάδες για να πουλήσει μούρη.

Κι εγώ? Εκτονώνω την ανεβασμένη πίεση, το αδιέξοδο που έχω μπει αλλά δεν ξέρω πως να βγω, την εμετική διάθεση που με πιάνει από το πρωί με χαζομάρες. Να νοιώθω κομμάτι ενός χαζού συνόλου που είτε κλαίγεται, είτε βιώνει αναισθήτως το δράμα των άλλων. Δεν υπάρχει τίποτα νεώτερο από το μέτωπο να με συγκινήσει εκτός από τα παιδιά που δεν πρόλαβαν ακόμα να καταλάβουν την ηλιθιότητα των ενηλίκων αλλά εισπράττουν το τίμημα χωρίς να τα ρωτήσει κανένας. Ολα τα παιδιά κι εκείνα που πεινάνε κι εκείνα που τα έχει μετατρέψει αυτός ο ηλίθιος πολιτισμός σε κουφάρια που περιφέρονται ασκόπως. Ολα τα παιδιά κι εκείνα που ζουν σε εξαθλιωμένες συνθηκες και πονάνε κι εκείνα που νομίζουν πως είναι καλά γιατί το καλά τους έχουν εξήγήσει πως είναι πέντε δέκα σκουπιδια που θα αποκτήσουν στη ζωή τους.

Μια κοινωνία ολόκληρη ανέχεται αυτή τη φαρσοκωμωδία γιατί με τον ένα ή άλλο τρόπο νοιώθει ένοχη και κρύβει την ουρά της κάτω από τα σκέλια της. Στριγμώνει κάτω από το χαλί τα σκουπίδια της για να δείχνει καθαρή….

Συνήθης Ύποπτος

αναδημοσίευση από:

http://mavrhlista.wordpress.com/2014/01/05/%CE%BB%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B1-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1/

Άπατρις : Οδεύοντας προς τον πλανήτη των παραγκουπόλεων

January 6, 2014, 8:56 pm

≫ Next: Επιτέλους το γράμμα!

≪ Previous: ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ?

$

0

0

Άπατρις : Οδεύοντας προς τον πλανήτη

των παραγκουπόλεων

by jonnybandroul 

μία ανάλυση σχετικά με τις επερχόμενες κατασχέσεις σπιτιών λόγω χρεών από την αυτοκρατορία του χρήματος και το αναρχικό πρόταγμα για το δικαίωμα στη κατοικία.

“Ο πιο ευτυχισμένος -είτε βασιλιάς είτε χωριάτης- είναι αυτός που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του.”
(Βόλφγκανγκ Γκαίτε)

Το ρητό που ξεκινά αυτό το κείμενο είναι ακριβώς αυτός ο άγραφος νόμος ο οποίος εγγυάται το δικαίωμα κάθε όντος στο να έχει μια κατοικία που να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του αλλά και στο απαραβίαστο αυτής. Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα η αρπακτικότητα της αυτοκρατορίας του χρήματος καταργεί ακόμη και αυτό το δικαίωμα. Από πρώτης Ιανουαρίου 2014, απελευθερώνονται οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις και οι εξώσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας για οποιοδήποτε χρέος κυρίως προς τις τράπεζες αλλά και το κράτος.
Οι πρώτες εκτιμήσεις μιλούν για ένα πρώτο κύμα κατασχέσεων 150 χιλιάδων κατοικιών. Ήδη στο νομό Αττικής έχουν κατατεθεί δικαστικά οι πρώτες αγωγές από ξένες εταιρίες, οι οποίες πριν είχαν φροντίσει να αγοράσουν τα  δάνεια πρώτης κατοικίας των τραπεζών σε χαμηλές τιμές.
Οι εταιρείες αυτές πηγαίνουν σε ρημαγμένες χώρες σαν τη δικιά μας, (με το αζημίωτο βέβαια προς τους πολιτικούς που τους ανοίγουν τον δρόμο), και αγοράζουν σε σετ τα δάνεια με τα σπίτια, τα οποία εξίσου μετά πωλούν σε σετ. Δηλαδή ένας Ευρωπαίος  με το 1/30 του κόστους που πήρατε εσείς το σπίτι σας θα αποκτά 4-5 ακίνητα στην Ελλάδα.Το πρόβλημα της Στέγης τα τελευταία χρόνια απετέλεσε το αντικείμενο αισχροκέρδειας, εκμετάλλευσης και αφαίμαξης του εισοδήματος από εργολάβους, κτηματομεσίτες και τράπεζες. Το “όνειρο ενός κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι μας” κατέληξε να γίνει ο εφιάλτης για εκατομμύρια έλληνες και μετανάστες, ειδικά για αυτούς που κατέφυγαν στις τράπεζες για να πάρουν ένα σπίτι. Του οποίου, αφού “φούσκωσαν” την αξία απόκτησης, αφού ο ιδιοκτήτης του κατέβαλε ένα σημαντικό ποσό από το εισόδημά του, τώρα απαξιώνεται από το σκάσιμο της φούσκας που δημιούργησε ο ίδιος μηχανισμός των κάθε είδους εμπλεκομένων (εργολάβοι, μεσίτες, τράπεζες)

Από στραβή καμινάδα, βγαίνει στραβός καπνός
«Όποιος κυριαρχεί, είναι πάντοτε ο κληρονόμος όλων των νικητών» 
(Βάλτερ Μπένγιαμιν)

Η φούσκα των ακινήτων έχει αποτελέσει μοχλό συσσώρευσης πλούτου σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και οικονομική κατάρρευση, αρκεί να θυμηθούμε ότι η οικονομική επίθεση που δεχόμαστε ξεκίνησε πριν έξι περίπου χρόνια από τις Η.Π.Α. Με την κατάρρευση των δανείων για την απόκτηση κατοικίας.
Αφού πρώτα κερδοσκόπησαν μέσω των υπέρογκων τόκων και των ίδιων των δανείων των τραπεζών, τώρα όλοι αυτοί απαιτούν την κατάσχεση των σπιτιών μας, έχοντας φροντίσει πρώτα να τα υποθηκεύσουν με τα “ψιλά γράμματα” των δανειακών συμβάσεων.
Παράλληλα ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρωμένος στα χέρια λίγων και ο “κοπανιστός αέρας” των δανειακών και χρηματιστηριακών προϊόντων (μετοχές, ομόλογα, CDS, κ.α.) αποζητά να αποκτήσει εμπράγματη αξία και μάλιστα σε μορφή γης. Αυτός ο αέρας είναι που θεριεύει τη βουλιμία επενδυτών, τραπεζιτών και του real estate γενικώς. Έτσι με την αρωγή του κράτους κάθε οφειλέτης τραπεζών είναι δέσμιος με το διεθνές μάλιστα “‘δίκαιο” ξένων επενδυτικών κεφαλαίων μιας και τα περισσότερα δάνεια έχουν εκχωρηθεί σε ξένους οίκους . Συνοδοιπόρος των αρπαχτικών του real estate είναι και το κράτος. Αφού φόρτωσε με δυσβάσταχτους φόρους τον λαό, περιέκοψε μισθούς και συντάξεις,  θέριεψε την ανεργία και την ανασφάλεια, κατήργησε κάθε προνοιακή πολιτική και επέβαλε τη μεθοδευμένη φτωχοποίησή μας, έρχεται τώρα σαν “τοκιστής και με το νόμο” να κατάσχει πέρα από μισθούς, συντάξεις, μικροκαταθέσεις και το “κεραμίδι πάνω από τη κεφαλή μας” την πρώτη και μοναδική κατοικία, έχοντας απαλλάξει με νόμο και εκ προοιμίου τον εαυτό του. O Νόμος Κατσέλη όπως είναι γνωστό επιτρέπει τους πλειστηριασμούς της μοναδικής και κύριας κατοικίας για οφειλές στο δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ, Δήμους, δημόσια νοσοκομεία, κ.λπ. ανεξαρτήτως ποσού οφειλής και αξίας του ακινήτου.
Επί δεκαετίες το νομικό και θεσμικό πλαίσιο προστάτευε μόνο τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Η απουσία θεσμικού πλαισίου και πολιτικής για τη λαϊκή στέγη επέτρεψε σε κάθε εργολάβο την αισθητική υποβάθμιση, την λεηλασία του περιβάλλοντος στο όνομα μιας ανάπτυξης, στην οποία για χρόνια στρατεύθηκαν κάθε είδους συμφέροντα και κερδοσκόποι.

Η στέγη ως μέσο έλεγχου και καταστολής.
“Όταν οι άνθρωποι θεωρούν ορισμένες καταστάσεις σαν πραγματικές, αυτές είναι πραγματικές στις επιπτώσεις τους”
(W.I.Thomas)

Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι μια εποχή ακραίας καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επίθεσης.. Ένα από τα πιο επιθετικά της χαρακτηριστικά είναι η ραγδαία αύξηση της (κοινωνικής) ανισότητας στο εσωτερικό των χωρών, αλλά και μεταξύ τους. Το 1996, το άθροισμα των περιουσιών των 358 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο (όλοι τους δισεκατομμυριούχοι), ήταν ίσο με το συνολικό εισόδημα του 45% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή περίπου 2,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Σήμερα, ο πληθυσμός της γης ζει κατά κύριο λόγο στις πόλεις. Τουλάχιστον το ένα τρίτο από τα τρία δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν στις πόλεις ζει αυτή τη στιγμή σε παραπήγματα. Υπάρχουν περίπου 350 χιλιάδες παράγκες σε όλο τον κόσμο και προβλέπεται ότι, μέχρι το 2020, ο μισός πληθυσμός των πόλεων μπορεί να ζει σε καθεστώς δριμύτατης φτώχειας σε έναν “Πλανήτη Παραγκουπόλεων”.
Ο χωροταξικός και οικιστικός σχεδιασμός των πόλεων υπακούοντας πλέον στις ανάγκες των κερδοσκόπων γης, αλλά και στην πανοπτική καταστολή αλλάζει τη μορφή των πόλεων. Τόσο σε μικρή (ακόμη) κλίμακα, κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε μεγάλη κλίματα σε πόλεις του εξωτερικού – ειδικά στη Λατινική Αμερική (Μπουένος Άιρες, Ρίο ντε Τζανέϊρο, κ.α.) – όπου εκεί η φτωχοποίηση και η αρπαγή γης έχουν εμφανισθεί εδώ και δεκαετίες, έχουμε από τη μία πλευρά τεράστιες παραγκουπόλεις (φαβέλες), και από την άλλη διαμερίσματα  συγχρόνως “εντειχισμένα” με πλήρη έλεγχο από κάμερες, ιδιωτικούς οπλισμένους φρουρούς ασφαλείας, περιπολίες της αστυνομίας, απαγόρευση εν τέλει ακόμη και διάβασης όσων ανθρώπων δεν πληρούν τα οικονομικά κριτήρια των κατοίκων τους. Δημιουργούνται έτσι οι λεγόμενες Κλειστοπόλεις (κατά τον Πωλ Βιριλιό) όπου ο “αέρας” της ανοικτής πόλης, της Κοσμόπολης, θα παραχωρήσει τη θέση του στο φόβο, στην έννοια της ασφάλειας και του πλήρους ταξικού διαχωρισμού μέσα στις ίδιες τις πόλεις. Αυτή η μεθοδευμένη ερημοποίηση και η διαίρεση της κοινωνίας με ταξικά-οικονομικά κριτήρια, αποβλέπει στην ανύψωση της ατομικότητας και εν τέλει του ίδιου του φασισμού.
Το πιο ανησυχητικό όμως απ’ όλα είναι πως το δικαίωμα στη δωρεάν στέγαση αμφισβητείται με την ανοχή της ίδιας της κοινωνίας (λόγω αδιαφορίας, απάθειας και αποπολιτικοποίησης ή άκρατου συντηρητισμού και αλλοτρίωσης) όλο και περισσότερο, αντί να συμβαίνει το αντίθετο, αντί δηλαδή να απορρίπτονται μαζικά στις συνειδήσεις των πολιτών οι πολιτικές δαιμονοποίησης της φτώχειας. Έτσι η στέγαση μετατρέπεται σε προνόμιο για λίγους με τραγικές συνέπειες για τις κοινωνίες μας.

Ενάντια στον Καπιταλισμό και την ατομική ιδιοκτησία
“ η ελευθερία δεν είναι ατομική, είναι κοινή και ισότιμη”

Αρκετές φορές θα έχετε  ίσως ακούσει ή διαβάσει ότι οι αναρχικοί στοχεύουν στη κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό όμως απέχει έτη φωτός από τη βρώμικη προπαγάνδα της αυτοκρατορίας του χρήματος ότι: “οι αναρχικοί – κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια”. Λέγοντας “κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας” δεν εννοούμε τίποτε περισσότερο  από την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας από τα χέρια των λίγων και τον ισότιμο διαμοιρασμό της στα χέρια όλων. Σαν άνθρωποι που παλεύουμε για την ελευθερία θεωρούμε σαν απαραίτητο συστατικό κάθε ανθρώπου να διαθέτει ένα καταφύγιο όπου θα απολαμβάνει τη θαλπωρή του και η ελεύθερη απόλαυση μιας κατοικίας περιλαμβάνει την ελεύθερη παροχή της άνευ οποιουδήποτε χρηματικού αντιτίμου. Η κατοικία δεν είναι ιδιοκτησία με την άποψη της οικονομικής συσσώρευσης. Συγκεκριμενοποιεί έναν χώρο όπου η ευχαρίστηση να είσαι με τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τους συγγενείς σου και τους φίλους σου συναντά την απόλαυση μίας ελεύθερης ζωής γεμάτη φιλοξενία έξω από τη μάταιη έγνοια του χρήματος. Αυτό που επιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε είναι η οργάνωση μιας κοινωνίας με τέτοιον τρόπο ώστε κάθε άτομο, άνδρας ή γυναίκα, να αντιμετωπίζεται, από τη στιγμή που γεννιέται, επί ίσοις όροις, σε ό,τι έχει να κάνει με την ανάπτυξη των ιδιαίτερων δυνατοτήτων του/της, τη χρήση της εργασίας του/της για την ατομική και κοινωνική πρόοδο η οποία περιλαμβάνει όλα αυτά τα “προνόμια” τα οποία σήμερα αποκτώνται μέσω της χρηματικής ιδιοκτησίας.  Ένας άνθρωπος που πεθαίνει από ασιτία, που έχει ισοπεδωθεί από τη φτώχεια και που  φτάνει σε σημείο να πεθαίνει άστεγος από το κρύο και την πείνα ή βλέπει όσους αγαπάει να υποφέρουν το ίδιο, αλλά δεν μπορεί να τους βοηθήσει, δεν είναι ελεύθερος. Αυτός ο άνθρωπος είναι σκλάβος. Στη κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση που ζούμε σήμερα, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια πρόσβαση στα μέσα επιβίωσης, αλλά, αντίθετα, βρίσκονται σε έναν κόσμο που σημαδεύεται από τις ανισότητες και τα προνόμια. Για τους λίγους πλούσιους η ζωή μπορεί να είναι ευτυχισμένη, αλλά για τη μεγάλη μάζα του λαού, για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, κλπ, ο αγώνας για επιβίωση είναι διαρκής, σε έναν κόσμο φτώχειας μέσα στην αφθονία. “Η πραγματική ατομικότητα” δεν μπορεί να υπάρξει με κανέναν τρόπο για τους απλούς ανθρώπους στις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, γιατί δεν υπάρχει ισότητα κι αλληλεγγύη.

Το Αναρχικό πρόταγμα
“Είμαστε τα παιδιά ενός ερειπωμένου κόσμου που προσπαθούν να αναγεννηθούν σε ένα κόσμο που πρέπει να ξαναδημιουργηθεί. Το να μάθουμε να είμαστε Ανθρώπινοι είναι η μόνη ριζοσπαστικότητα” (Raoul Vaneigem)

  Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι να συγκροτηθεί μια κοινωνία στην οποία να είναι αδύνατη η εκμετάλλευση κι η κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο. Που η κοινωνία, με άλλα λόγια, να είναι τέτοια ώστε τα μέσα επιβίωσης κι ανάπτυξης της εργασίας να μπορεί να είναι ελεύθερα και ανοιχτά σε όλους κι όλοι να θέλουν να συνεργαστούν, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής. Αναπόσπαστη προϋπόθεση αυτής της χειραφέτησης  είναι η κατοχή των παραγωγικών μέσων, της γης και των εργαλείων της εργασίας, που συνεπάγεται την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Κάθε πλούτος που αποσπάται από τους λίγους μεγαλοϊδιοκτήτες και διατίθεται στο σύνολο του κοινωνικού ιστού σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός μας, είναι μια πρόοδος, ένα βήμα στο δρόμο για την αναρχία. Το δικαίωμα στην στέγαση είναι αυτονόητο και μή διαπραγματεύσιμο. Εκτός κι αν συμφωνήσουμε με τις ολιγαρχίες πως δεν έχουν όλοι δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, αλλά μόνο όσοι στέκονται αντάξιοι της ανηθικότητας που επιβάλλει η διαδικασία αναρρίχησης στην θέση του ισόβιου εξουσιαστή.

* για τη συγγραφή του παραπάνω άρθρου αντλήθηκαν στοιχεία από το ίντερνετ και χρησιμοποιήθηκαν τροποποιημένα από τον συγγραφέα, αποσπάσματα από κείμενα του Μιχαήλ Μπακούνιν και Ερρίκο Μαλατέστα.

Ευάγριος Αληθινός

* Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 24 ( Ιανουάριος 2014) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις

αναδημοσίευση απο:

http://mpalothia.com/2014/01/06/%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%82-%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CF%84%CF%89/

Επιτέλους το γράμμα!

January 7, 2014, 9:01 am

≫ Next: Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.

≪ Previous: Άπατρις : Οδεύοντας προς τον πλανήτη των παραγκουπόλεων

$

0

0

Επιτέλους το γράμμα!

Επιτέλους το γράμμα! | geo61

Αρχικά στο κεφάλι μου κυριαρχούσε η ιδέα της εκδίκησης προς τον χοντρό,φανταζόμουν δε διάφορα ωραία και χριστιανικά,όπως καυτό λάδι,βγάλσιμο νυχιών,και όλα αυτά τα ωραία βυζαντινά κολπάκια,τελικά δεν έχω το στομάχι για κάτι τέτοιο όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο. Η λύση λοιπόν είναι μια κουβεντούλα με τον ροδαλό χοντρό οπότε τα μαχαίρια στη θέση τους;
Αγαπημένε χοντρέ,τι βλέπεις αλήθεια;είσαι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών,η πραγματικά άδικος και το απολαμβάνεις ;θέλω να πω,είναι δώρα αυτά απως γίνεται και πάντα καταλήγουν στα χέρια αυτών που οι μπαμπάδες τους θα μπορούσαν εύκολα να τα αγοράσουν ;σαν λάδωμα το κόβω,μίζες παίρνεις;
Μην εκνευρίζεσαι δεν σε βρίζω,ρωτάω σα παιδί,πως γίνεται και το πλουσιόπαιδο πάντα θα βρει κάτω από το δέντρο του το δώρο που σου ζήτησε και πως πάντα ο φτωχοδιαβολος καταλήγει στην καλύτερη με πουλοβεράκι δύο νούμερα μεγαλύτερο ;
Γιατί μόνο σε μένα η ερώτηση προτροπή μη διαμαρτύρεσαι άλλα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε κι εσύ δεν θες το γαμημένο το πουλόβερ;γιατί την ερώτηση αυτή δεν τη κάνουν σε σένα;
Τώρα και που εμείς έχουμε παιδάκια που πεθαίνουν από πείνα μήπως άλλαξες προτεραιότητες;
Καραγουστάρεις να διαβάζεις γράμματα παιδιών που ζητούν δουλειά στο μπαμπά τους;
Σου περνάει απ το μυαλό να αυτοκτονήσεις ποτέ;Πες μου γιατι τρελαίνομαι πως το διαχειρίζεσαι ένα τέτοιο γράμμα,χοντρέ;ΣΚΕΨΟΥ ,ίσως βρείς λόγο ύπαρξης πριν χαθείς σαν πορδή στον αέρα.Μη μου θυμώνεις και μη μου σοκαρίζεσαι δεν είμαι αγενής εσύ είσαι αναίσθητος τσιράκι της Μαριάννας και λοιπών συγγενών,φιλάνθρωπων,μη χεσω.
Τώρα εσύ νομίζεις ότι δε τρέχει τίποτα απλά ένα ακόμη παιδάκι χωρίς δώρο,το παιδάκι αυτό σου έχω νέα μόλις σε έθαψε τόσο βαθιά όσο χρειάζεται ώστε αποφορά της σαπίλας σου να μη φτάσει ποτέ τη μύτη μας.Κοκα κόλα πάει με όλα,άντε χριστουγεννιάτικο στολίδι σε μπάλα η μπότα,χωρίς ίχνος προσδοκίας,ελπίδας,χαράς και σκέψου αυτό είναι το καλό σενάριο.Καλή συνέχεια χοντρέ,οι δρόμοι μας χωρίσανε οριστικά την γιορτάζω αυτή τη στιγμή

Πηγή:

http://geo61.wordpress.com/2014/01/07/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1/?blogsub=confirmed#blog_subscription-2

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.

January 7, 2014, 10:52 am

≫ Next: Περνούν αυτόφωρο τον Κώστα Σακκά – Ολοι αύριο στην Ευελπίδων στις 12:00

≪ Previous: Επιτέλους το γράμμα!

$

0

0

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το. | Crystalia Patouli -------------

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.

Έχετε ιδέα τι θα πει να αυτοκτονούν κάθε μέρα άνθρωποι; Γιατί αυτό συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Μια χώρα που είχε το μικρότερο αριθμό αυτοκτονιών στην Ευρώπη, την κατάντησαν ένα απέραντο νεκροταφείο από χιλιάδες αυτόχειρες.

Όταν σε ανθρώπους ήδη επιβαρημένους ψυχολογικά και κοινωνικά από την ίδια τη ζωή που τους έτυχε, τους φορτώνεται και μια κρισάρα ώστε να μην έχουν που την κεφαλήν κλίναι και πως να επιβιώσουν, τι περιμένετε να κάνουν;

Όλοι οι άνθρωποι που έχουν ψυχολογικά προβλήματα βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, σε εκείνη ακριβώς την ομάδα που κινδυνεύει περισσότερο.

Ο κάθε άσχετος νομίζει ότι ψυχολογικό πρόβλημα, είναι αυτό που κάθεσαι με τις ώρες και συζητάς με το/τη φίλο/η σου και κλαίς από το τηλέφωνο, το ίντερνετ ή τη καφετέρια.

Αυτοί οι άνθρωποι όμως προσπαθούν χρόνια να ελέγξουν τη ζωή τους με πάρα πολύ μεγάλο κόπο.

Και σήμερα τους φορτώνουν επιπλέον βαθμούς δυσκολίας, που ούτε και αυτοί που δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα αντέχουν να διαχειριστούν και να ελέγξουν, ενώ οι όποιες υποστηρικτικές δομές του ρημαγμένου πλέον κράτους έχουν καταρρεύσει οι περισσότερες.

Και βγαίνουν κάποιοι από πάνω και λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι που αυτοκτονούν είναι δειλοί και δεν αγωνίζονται, όταν δεν έχουν ιδέα για τι προβλήματα μιλάμε! Δεν ντρεπονται ήθελα να ήξερα;  

Πρώτον οι άνθρωποι που έχουν ψυχολογικά προβλήματα χρειάζονται υποστήριξη (εκτός από φαρμακευτική αγωγή σε πολλές περιπτώσεις) για να τα διαχειριστούν, ώστε να νιώθουν ότι ελέγχουν τη ζωή τους – τα συναισθήματά τους – τις σκέψεις τους – τις πράξεις τους.

Δεύτερον, μια χώρα που έχει καπου 2 εκατομμύρια άνεργους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε καθεστώς γαλέρας, είναι εργοστάσιο ψυχικών και κοινωνικών προβλημάτων. Ουσιαστικά είναι μια χώρα που διαπράττεται μία μαζική γεννοκτονία, φυσική, ψυχική, πολιτιστική, κοινωνική, οικονομική, και η οποία προφανώς γεννά προβλήματα. Μόνο προβλήματα. Όλων των ειδών. Πολλά από αυτά μη αναστρέψιμα.

Το θέμα λοιπόν είναι πολύπλοκο και περίπλοκο, ειδικά για όσους είχαν ήδη μεγάλα προβλήματα.

Όσοι λοιπόν δεν είναι τόσο πολύ επιβαρυμένοι ας ανοίξουν τα μάτια τους να κατανοήσουν, και όχι να περηφανεύονται για την αγωνιστικότητα και την επαναστατικότητά τους, για θέματα που αγνοούν παντελώς, και ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους δεν έχουν φανταστεί καν.

Ξεστραβωθείτε οι έχοντας σώας τας φρένας της ψυχής σας και του μυαλού σας και ενημερώστε – ενημερωθείτε – συμπαρασταθείτε.

Έχω βάλει σε παλιότερη ανάρτηση θέματα. Δεν κάνω τον κόπο να τα ξαναβάλω, διότι το θεωρώ πλέον ηλιθιότητα.

Επαναλαμβάνω μόνο, ότι αυτό που αγνοείτε και δεν κατανοείτε, μην το φέρνετε στα μέτρα σας, σαν την αλεπού μ’ αυτά που δεν φτάνει.

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.

Λίγος σεβασμός στους ανθρώπους που υποφέρουν. Όσο και στους πλέον νεκρούς – δολοφονημένους – αν και αυτόχειρες, που το μόνο που τους έμεινε ήταν να ελέγξουν το θάνατό τους, γιατί ζούσαν σε μια χώρα που σκοτώνει με κάθε τρόπο αλύπητα και στυγνά τους πιο αδύναμους, και γιατί επιπλέον περιστοιχίζονται από μία κοινωνία με άσχετους χυδαίους υπερόπτες αλαζόνες που δεν ξέρουν την τύφλα τους.  

Πηγή:

http://afigisizois.wordpress.com/2014/01/07/%CE%AE-%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CE%AE-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF/

Περνούν αυτόφωρο τον Κώστα Σακκά – Ολοι αύριο στην Ευελπίδων στις 12:00

January 7, 2014, 11:21 am

≫ Next: German nazis Kristallnacht crimes

≪ Previous: Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.

$

0

0

Περνούν αυτόφωρο τον Κώστα Σακκά – Ολοι αύριο στην Ευελπίδων στις 12:00

| Mpalothia

Ευθυγραμμισμένη με τα βρόμικα σχέδια της Αντιτρομοκρατικής και την υστερική τρομοπροπαγάνδα στην οποία επιδίδονται από το πρωί τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ, η εισαγγελία παρέπεμψε τον Κώστα Σακκά στο αυτόφωρο, με τη γελοία (και ανύπαρκτη) κατηγορία της παραβίασης των περιοριστικών όρων.

Η δίκη του θα γίνει αύριο στις 12 το μεσημέρι στο Β’ Αυτόφορο Τριμελές Πλημμελειοδικείο (δικαστήρια Ευελπίδων, κτίριο 7).

Να είμαστε όλοι και όλες εκεί, για να απαιτήσουμε την απαλλαγή του.

Αναδημοσίευση από :eksegersi.gr

Το βρήκα εδώ:

http://mpalothia.com/2014/01/07/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%86%CF%89%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%AC-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9/

---

German nazis Kristallnacht crimes

January 7, 2014, 2:31 pm

≫ Next: Η τέχνη της εξαπάτησης και τα κινηματικά «εργαλεία»: άμεση δημοκρατία

≪ Previous: Περνούν αυτόφωρο τον Κώστα Σακκά – Ολοι αύριο στην Ευελπίδων στις 12:00

$

0

0

German nazis Kristallnacht crimes

German nazis Kristallnacht crimes | Dear Kitty. Some blog

This video says about itself:

Kristallnacht – A Documentary Part 1 of 5

7 Sep 2011

Here is good documentary from the History Channel onReichskristallnacht, the night of broken glass. On November 9–10 November 1938, all across Germany Jewish businesses were ransacked, synagogues burned down, Jews sent to concentration camps and murdered. It was the first big anti-Semitic event in Germany before the war started. Here the events leading up to it are chronicled as well. The most hard-hitting quote is when it is said that this marked the end of German Jewry. Very depressing…

By Elizabeth Zimmerman in Germany:

A contemporary account of the German pogroms of November 1938

7 January 2014

Shortly after the November 1938 pogroms, journalist and historianKonrad Heiden wrote a work entitled Night Oath, in which he gave a detailed account of the horrific events marking the transition from social discrimination to the systematic brutalization and persecution of Jews in Germany.

Heiden’s study is based on numerous eyewitness reports collected by the Jewish Central Information Office and the exiled Social Democratic Party, foreign press articles, and an analysis of the Nazi press. It appeared in early 1939 under the title of The New Inquisition in English,Tyskland i fara in Swedish and Les vêpres hitlériennes in French. A Dutch edition was planned, but it was eventually banned by the Dutch prime minister, in order to avoid harming Holland’s relations with Nazi Germany.

For the first time since the events 75 years ago, the Wallenstein Verlag has now published a German edition of this insightful and readable book under the title of A Night in November 1938: A contemporary report. It has been carefully edited by Markus Roth, Sascha Feuchert and Christiane Weber, who have also provided the text with an extensive commentary. The 190-page book also includes a review of the life of Konrad Heiden (1901-1966) by Markus Roth, who is working on a biography of the author.

Konrad Heiden was already living in exile in Paris in 1938. He had been closely observing the rise of National Socialism since its beginnings in Munich in the 1920s, detailing it in several books. His two-volume biography of Hitler was published by Europa Verlag in Zurich in 1936 and 1937. A Wikipedia article notes, “Among the many biographies of Hitler today, there is hardly one that is not based on the authentic descriptions found in this work, although the author himself is largely forgotten”.

The opening pages of A Night in November 1938 depict the eerie scene of fifty thousand young men, swearing an oath of allegiance to the Führer as part their ceremonial admittance into the SS (Hitler’s elite force), and going on to commit systematic atrocities against the Jewish population on the same night of November 9, 1938.

“Today you are entering the organisation that silently presides over Germany. Today you become members of the mystical, fearful, all-powerful SS. The SS doesn’t indulge in the rip-roaring celebrations. It doesn’t sing and exult on the great anniversaries of the movement. It observes silently and coldly, hardly noticed. But those on whom its snake eyes fall disappear noiselessly from view, from the world, perhaps even from life. The SS doesn’t begrudge the people their revels or the SA (paramilitary wing of Nazi Party) their parades; they themselves rule in silence. Many do not love us, but all will fear us”, said SS commanderHeinrich Himmler.

On the following pages Heiden describes how the Nazis exploited the Paris assassination of German diplomat Ernst vom Rath by the 17-year-old Herschel Grynszpan as an excuse for their anti-Semitic provocations and the coming atrocities of November 9. He chronicles in a few paragraphs how the discrimination against the Jewish population had intensified since the Nazis’ seizure of power. In doing so, he reminds readers of the close connection between social progress in Germany and the emancipation of the Jews:

“After a hundred and fifty years of lethargy, the spiritual and political renewal of Germany begins towards the end of the eighteenth century at the same time as the emancipation of the German Jews. The discovery that all human beings are ‘equal’ endowed all peoples with enormous power in that era; the Jews were among those newly empowered. They constituted a new ferment in German society, aiding its advancement. It cannot be denied that anti-Semitism found such a movement and its consequences damaging; that is a matter of opinion. But the fact is that the historical rise of Germany in the nineteenth century cannot be separated from the historical rise of German Jewry. The integration of Germany into the process of Western European economic development since the 1850s was to a considerable extent the work of its Jews. The Jewish contribution to the natural sciences, from Hertz to Einstein, cannot be seriously disputed. But it was not only in the practical arts that they made significant achievements. Members of the Jewish circle around Rahel Levin-Varnhagen were the first to establish the unconstrained veneration of Goethe in Germany. After Goethe’s death, the last poet to secure Germany’s place in world literature was (Heinrich) Heine, a Jew.”

Under the heading “The Night of the Axes”, Heiden cites numerous eyewitness accounts of the destruction of homes and shops and abuse of Jews on the night of November 9. He omits names and precise details of location to avoid endangering the victims and their families.

He describes the fate of a man in a “southern German town”, who had suffered a nervous breakdown and lay in bed, while his wife begged intruders for mercy: “It is typical of Nazis that they regard a person’s illness as something simulated. Mr. X. was dragged from his bed and thrown through the splintered fragments of the shattered front door, suffering lacerations all over his body. He then went barefoot and covered in blood to a police station, where officers saw to it that he was transferred to hospital.”

Heiden proves once again that the fires and other destructive acts ofKristallnacht (Night of Broken Glass) took place in line with precise plans, and that the SS and SA had received specific instructions to destroy Jewish shops and break into Jewish-owned homes and buildings, where everything was smashed to bits or looted.

Synagogues were set on fire according to plan, firebombs and petrol having been procured and exploited by the Nazis. The fire department throughout the country was instructed not to fight fires in the synagogues, but merely to prevent them spreading to neighbouring buildings. However, the Nazis concealed their role in the crimes in an attempt to have them seen as the spontaneous expression of the people’s wrath, allegedly incited by the death of the diplomat, vom Rath.

Heiden refutes this on the basis of numerous reports collected in his book. Thus he writes: “One of our informants reports as follows: ‘An SA member known to me personally told me that the command for this pogrom was given a fortnight in advance, long before the murder of vom Rath. On the Wednesday in question, the orders were issued at seven o’clock and the young boys were then allowed access to alcohol.’ Whatever the case, the plan for the pogrom had undoubtedly existed for quite some time; the shot in Paris may have accelerated its implementation…”

Mass arrests began on November 10, 1938, in the course of which thousands of Jews were taken from their homes and transported to the concentration camps at Dachau near Munich, Sachsenhausen or Oranienburg near Berlin and Buchenwald near Weimar. The treatment of the detainees in the concentration camps was harrowing. They were beaten, humiliated and forced to spend hours standing and exercising, which most of the weak and the sick did not survive.

Under the heading “Threatened with Starvation”, Heiden describes how the Nazis invoked further laws and decrees in order to deprive the Jewish population of any possibility of earning a living.

“In short, Jews can no longer run their own business. On November 10, the enraged population spontaneously smashed up his stores and carried away his goods. He then has to set up store again and buy new goods. After he feels he has satisfactorily done this, perhaps with the last of his funds, the commissioner for the Four Year Plan (Hermann Göring) expropriates his ruined, restored and replenished shop. And he does so coldly, abiding strictly to the law and suppressing any feelings of spontaneous outrage in order to finally achieve ‘the exclusion of Jews from German commercial life.’”

At the end of his study, Heiden evaluates the “deeper significance of the excesses of November 9 and 10” as follows: “Anti-Semitism was hitherto the strongest force driving National Socialism. After five years of National Socialist rule, however, it turned out that anti-Semitism had not yet sufficiently penetrated the mindset of the German people. This deficiency was to be remedied by an extremely provocative event. The shards and debris of Jewish property, the battered and terrified images of the Jewish population were to act on the imagination of the masses more persuasively than speeches, newspaper articles or laws. The masses were to be whipped into violence by the stimulation of incendiary explosions; they were to be driven to frenzy by the sight of the devastation, and possibly emboldened to enrich themselves on the spoils; the fires of the burning synagogues would inflame their tempers. The masses were to be absorbed into the turmoil of the anti-Semitic event in order to nurture anti-Semitic sentiments”.

According to Heiden, this was “not achieved and a plethora of eyewitnesses corroborate his view. Apart from local exceptions, the broad masses of the German people did not participate in the crimes of November 9 to 19: they at least partially repudiated them”.

Heiden also quotes statements from different parts of Germany. An observer from Aachen says: “The mood of the population is passive, but it is nauseated by these events”.

Heiden also points out that the pogroms against the Jewish population were closely related to the crisis that then plagued the fascist regime and led to the outbreak of World War II shortly thereafter.

A Night in November 1938 is an insightful study of the November pogroms and well worth reading. In face of world capitalism’s deepest crisis since the 1930s, knowledge of these events is not only of historical value; it is also a warning about the lengths to which the capitalist system in its death agony is prepared to go, if it is not overturned in time by the working class.

via:

http://dearkitty1.wordpress.com/2014/01/07/german-nazis-kristallnacht-crimes/ 

Η τέχνη της εξαπάτησης και τα κινηματικά «εργαλεία»: άμεση δημοκρατία

January 7, 2014, 5:01 pm

≫ Next: Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

≪ Previous: German nazis Kristallnacht crimes

$

0

0

Η τέχνη της εξαπάτησης και τα κινηματικά «εργαλεία»: άμεση δημοκρατία

Η τέχνη της εξαπάτησης και τα κινηματικά «εργαλεία»: άμεση δημοκρατία | Anarchy press gr

«Οι άνθρωποι έχουν γίνει τα εργαλεία των εργαλείων τους».

Henry David Thoreau

Θα υπάρχουν σίγουρα πολλοί που, είτε με αγαθές προθέσεις είτε εκ του πονηρού, θεωρούν την κριτική μας στο κίνημα από αναίτια έως και δολερή. Κατ’ αρχάς, ας κάνουμε σαφές πως για τους αναρχικούς οδιανθισμένος με επιχειρήματα αντίλογος είναι γόνιμη πρακτική στις λεκτικές αντιπαραθέσεις, κάτι που σίγουρα ξενίζει τους «γόνους» των πολιτικών ενυδρείων που αρέσκονται στην λάσπη και την κάθε είδους σπέκουλα. Η ενασχόληση μας με τις κινηματικές απόψεις σίγουρα δεν θα είχε πάρει τόση έκταση, εάν σε αυτές δεν συμμετείχαν και άνθρωποι που επιθυμούν να αυτοπαρουσιάζουν τόσο τον εαυτό τους, όσο και τα εγχειρήματα τους ως κομμάτι της Αναρχίας. Θα μας πείτε βέβαια, πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να λέει ό,τι επιθυμεί, αλλά και να χαρακτηρίζει όπως αυτός επιλέγει τον εαυτό του, αλλά και όσα πράττει. Σίγουρα, δεν έχουμε καμία αντίρρηση. Δεν φιμώνουμε φυσικά κανέναν, αλλοίμονο∙ ακόμη και αν ήμασταν σε θέση να το πράξουμε, δε θα το επιθυμούσαμε. Απεναντίας, πιστεύουμε στη δύναμη των επιχειρημάτων μας, που είναι σε θέση να ξεκαθαρίσουν ότι άλλο το κοινωνικό (ή κοινοτικό) και άλλο το πολιτικό∙ άλλο το απελευθερωτικό κι άλλο το εξουσιαστικό.

Ας δούμε, λοιπόν, απροκατάληπτα, μια σειρά γεγονότων που, αν μη τη άλλο, κάνουν φανερή την τέχνη της εξαπάτησης, του συνδετικού κρίκου τόσο της κινηματικής, όσο και κάθε ιδεολογίας. Θα ασχοληθούμε στο παρόν κείμενο με το επίρρημα «εργαλειακά» που πλέον, έχει αποκτήσει τον χαρακτήρα μαγικής ρήσης για τους απανταχού κινηματίες. Ξεστομίζεις, δηλαδή αυτή την λέξη, που ως άλλο παντοδύναμο ξόρκι μεταμορφώνει κάθε δράση και λόγο σε ηθική και κοινωνική στάση. Είναι έτσι όμως τα πράγματα;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας. Ουκ ολίγοι αναρχικοί, αλλά και αναρχικές ομάδες προωθούν, δυστυχώς, αυτή την εξουσιαστική μορφή οργάνωσης, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιονδήποτε απελευθερωτικό μονοπάτι, πόσο μάλλον με τον δρόμο προς την ολική απελευθέρωση ανθρώπου και φύσης. Πολλοί εξ αυτών μάλιστα, αν ερωτηθούν για το πώς είναι δυνατόν οι αναρχικοί να προωθούν απόψεις που, αν μη τη άλλο, δημιουργούν σύγχυση στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, θα απαντήσουν ανερυθρίαστα πως ναι μεν η άμεση δημοκρατία έχει εξουσιαστικό χαρακτήρα, αλλά εργαλειακά προωθεί την αναρχική σύνθεση απόψεων(!). Ποιος κάθεται τώρα να κουβεντιάζει με τις ώρες για τούτο και για κείνο, για το τι να γράψουμε στο τάδε κείμενο ή στο δείνα πανό; Σηκώνουμε τα χεράκια και ψηφίζουμε, για να μην καθυστερούμε απ’ τα… σημαντικά, τα ουσιώδη. Θα ήταν καλύτερα, ίσως, να άλλαζαν την λέξη «εργαλειακά» με την λέξη «καιροσκοπικά». Θα εξυπηρετούσε τους κινηματικούς μηχανισμούς περισσότερο, μιας και πολιτική δίχως μηχανισμούς είναι σαν βασιλόπιτα δίχως φλουρί. Αν πάλι μιλούσαμε για ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς, για παράδειγμα, μαρξιστές δεν θα βρίσκαμε καμία αντίφαση. Ο μαρξισμός θεωρεί σχεδόν τα πάντα ως «επαναστατικά εργαλεία»∙ ακόμη και μια δικτατορία, το κράτος, δηλαδή, στην χειρότερη μορφή του. Θα πούνε, βέβαια, κάποιοι πως υπάρχει και ο αναρχομαρξισμός, αλλά ο καθένας, όπως δηλώσαμε και παραπάνω, είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει… Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Οι κοινωνικοί, όμως, αγώνες δεν συμβαίνουν «εργαλειακά», γιατί είναι το αποτέλεσμα της αυθόρμητης αυτενέργειας των ανθρώπων να συνθέσουν ελεύθερα απόψεις και δράσεις ενάντια στην κρατική μηχανή και όχι «ευκαιριακές παντιέρες» που βαπτίζουν το κρέας σε ψάρι. Οι απόψεις και οι δράσεις χαρακτηρίζουν αυτόν που τις φέρει ή τις πράττει αντιστοίχως. Ο καιροσκοπισμός δεν είναι στοιχείο της απελευθερωτικής δράσης και δεν έχει θέση στη διαδικασία σύνθεσης αναρχικών απόψεων και δράσεων.

Ο αναρχικός τρόπος σύνθεσης γίνεται μόνο μέσα απ’ την ελεύθερη συμφωνία, την ομόνοια ανάμεσα σε συντρόφους που δουλεύουν ακούραστα και συστηματικά πάνω σε απόψεις, ζητήματα και δράσεις. Θα μας πείτε ίσως πως αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και κόπο. Δεν θα διαφωνήσουμε. Η αναρχική προοπτική, όμως, θεωρούμε πως το αξίζει και με το παραπάνω. Η δύναμη των αναρχικών είναι ο λόγος τους προς την σκλαβωμένη κοινωνία, γι’ αυτό δεν ενσωματώνουν σε αυτόν πολιτικά, άρα και εξουσιαστικά, στοιχεία. Είναι έντιμοι, ξεκάθαροι και ειλικρινείς απέναντι στους συνανθρώπους τους, γιατί πιστεύουν απερίφραστα πως η αναρχική ηθική είναι η ζώσα μνήμη της αναλλοτρίωτης ανθρώπινης ηθικής και δίχως αυτήν ο κάθε πολιτικός μασκαράς είναι σε θέση να χειραγωγεί τους αγωνιζόμενους ανθρώπους στον απόπατο της πολιτικής. Δεν υιοθετούν «δανεικές» απόψεις και ιδεολογήματα απ’ τα πολιτικά απορριμματοφόρα του μαρξισμού-λενινισμού, γιατί ο πλούτος της αναρχικής θεώρησης δεν έχει τίποτε απολύτως να ζηλέψει απ’ τα εξουσιαστικά σκουπίδια. Εξ άλλου, στον κόσμο της πολιτικής κανείς δεν δανείζει δίχως ανταλλάγματα∙ και μάλιστα, οι τόκοι τους εισπράττονται, είτε με το «καλό» είτε με το στανιό. Ας το σκεφτούν λοιπόν καλύτερα όσοι νομίζουν πως πορεύονται προς την ελευθερία με εξουσιαστικές πυξίδες. Στο τέλος, το μόνο θα δείχνει ο «εργαλειακός» τους μπούσουλας, θα ’ναι η έρημος της πολιτικής τους εκπροσώπησης απ’ την αριστερά.

Τα κινηματικά «εργαλεία», βέβαια, δεν περιορίζονται μόνο στην χρήση της άμεσης δημοκρατίας. Υπάρχουν πολλές ακόμη περιπτώσεις μέσα απ’ τις οποίες κινηματίες και «αντιεξουσιαστές» προσπαθούν να μεταδώσουν στους αγωνιζόμενους ανθρώπους το μικρόβιο της πολιτικής. Θα δούμε, σύν τῷ χρόνῳ, κάθε μια τους ξεχωριστά. Θεωρούμε πως είναι απαραίτητο για τους αναρχικούς να καταθέτουν ξεκάθαρες απόψεις, δίχως «ἥξεις ἀφίξεις» και πολιτικούς αριβισμούς. Η αλήθεια δεν είναι μπαμπούλας για όσους αγωνίζονται ανιδιοτελώς. Γι’ αυτό και η αναρχική προοπτική, όσο και αν κοπιάζουν για το αντίθετο κάποιοι, δεν εξαπατά τους ανθρώπους, αλλά απεναντίας τους απελευθερώνει συνολικά.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/2014/01/07/%CE%B7-%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9/

Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

January 7, 2014, 5:35 pm

≫ Next: Μίλτος Σαχτούρης, Το ψωμί

≪ Previous: Η τέχνη της εξαπάτησης και τα κινηματικά «εργαλεία»: άμεση δημοκρατία

$

0

0

Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών | //ΠαραλληλοΓράφος//

από DrAluca

Απαλλοτριώνει ο DrAluca ένα, ακόμα, εξαιρετικό κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου από το info-war.gr…=-

Με όρους που παραπέμπουν σε χώρα υπό κατοχή πραγματοποιούνται οι ισραηλινές «επενδύσεις» στην Ελλάδα

«Καταλαβαίνω πως ως πολιτικός ένα από τα καθήκοντα σας είναι και οι συλλογή «ψηφαλακίων» [...] αλλά υπάρχουν και όρια κύριε Πρωθυπουργέ» έγραφε ο Ζαν Κοέν, στην ανοιχτή επιστολή του προς τον Α. Σαμαρά, ύστερα από την επίσημη επίσκεψή του στο Ισραήλ.

Αφορμή αποτέλεσε η άρνηση του πρωθυπουργού να φορέσει το περίφημο καπελάκι κιπά, το εβραϊκό σύμβολο της πίστης. «Ως άνθρωπος της πολιτικής επικοινωνίας» συνέχιζε ο πρώην σύμβουλος της οικογένειας Μητσοτάκη και πάλαι ποτέ «άτυπος πρεσβευτής» του Ισραήλ «καταλαβαίνω πως μία φωτό με κιπά δεν θα καθόταν καλά με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που τόσο θέλετε να προσελκύστε».

Ο Ζαν Κοέν είχε εν μέρει δίκιο: Ακολουθώντας το παράδειγμα ομοϊδεατών της σε όλη την Ευρώπη η ελληνική ακροδεξιά, υπό την ηγεσία του A. Σαμαρά, επιχειρεί να συσφίξει τις σχέσεις της με το κράτος του Ισραήλ χωρίς παράλληλα να θίξει τα αντισημιτικά ένστικτα των οπαδών της. Το πρόβλημα ήταν ότι πίσω από την «αγέροχη» στάση του ακροδεξιού πρωθυπουργού κρυβόταν μια από τις ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις που έχει πραγματοποιήσει ελληνική αποστολή τον τελευταίο αιώνα.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές το πρακτορείο Reuters αποκάλυπτε ότι η ισραηλινή εταιρεία επενδύσεων Invel Real Estate βρισκόταν στα τελικά στάδια εξαγοράς του 66% της «Εθνικής Πανγαία ΑΕΕΑΠ», που περιλαμβάνει την ακίνητη περιουσίας της Εθνικής τράπεζας. Προκειμένου όμως να πληρώσει τα 600 εκ. ευρώ, στα οποία ορίστηκε το αντίτιμο, η Invel θα δανειζόταν από… την Εθνική. Ουσιαστικά δηλαδή θα τους δώσουμε ένα τμήμα των χρημάτων που χρειάζονται για να αγοράσουν κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως εντοπίζεται στον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από την Invel, τον Ισραηλινό μεγιστάνα Μπένι Στέινμετζ, ο οποίος μεταξύ άλλων διεκδικεί και τη ΛΑΡΚΟ. Ο Στέινμετζ, είναι ένα από τους μεγαλύτερους εμπόρους διαμαντιών του πλανήτη και δραστηριοποιείται σε περιοχές της Αφρικής όπου το εμπόριο πολύτιμων λίθων μετριέται συνήθως σε πραξικοπήματα, εμφύλιες συράξεις και εργάτες- σκλάβους. Σύμφωνα με καταγγελίες τα χρήματα από τα «ματωμένα διαμάντια» χρησιμοποιούνται και για την οικονομική ενίσχυση της διαβόητης Ταξιαρχίας Γκιβάτι, του ισραηλινού στρατού, που ευθύνεται για ορισμένα από τα πιο αιματηρά εγκλήματα στη Λωρίδα της Γάζας.

Τον περασμένο Απρίλιο το FBI, με εντολή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, συνέλαβε τον βασικό εκπρόσωπο του Στέινμετζ στην Γουινέα, με την κατηγορία ότι δωροδοκούσε αξιωματούχους για να πετύχει μια από τις πιο σκοτεινές αγωραπωλησίες στην ιστορία της εξόρυξης πολύτιμων λίθων. Ο άνθρωπος του Στέινμετζ είχε εξασφαλίσει έναντι μόλις 165 εκ δολαρίων το 50% των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης σιδήρου στο βουνό Σιμαντού, η αξία του οποίου υπολογίζεται στα 10 δισ δολαρία. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο Στέινμετζ πούλησε τα μισά από αυτά τα δικαιώματα έναντι 2.5 δις δολαρίων. Η έρευνα του FBI απέδειξε ότι οι απεσταλμένοι του Στέινμετζ υπέγραψαν τη σχετική συμφωνία εκματάλλευσης (κυριολεκτικά) στο νεκροκρέβατο του πρώην δικτάτορα της Γουινέας, Λανσάνα Κοντέ. «Όσοι έβαλαν την υπογραφή τους είναι είτε ηλίθιοι, είτε εγκληματίες… ή και τα δυο» σχολίαζαν τότε επιχειρηματίες της Γουιάνας – οι οποίοι φυσικά θα προτιμούσαν να είχαν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους μια ανάλογη ληστρική σύμβαση εκμετάλευσης. Σύμφωνα με τον Guardian ανάμεσα στα «δωράκια» που δέχθηκαν αξιωματούχοι της Γουινέας περιλαμβάνονταν μινιατούρες της φόρμουλα ένα και ρολόγια φτιαγμένα από διαμάντια ενώ η σύζυγος του πρώην δικτάτορα προτίμησε μια επιταγή 2.5 εκ. δολαρίων. Όλοι οι αξιωματούχοι αρνούνται τις κατηγορίες.

Προφανώς στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχουμε ακόμη κανένα λόγο να πιστέψουμε ότι οι επικεφαλείς της Πανγαία θα είναι επιρεπείς σε τόσο κιτς δώρα. Το πολιτικό ερώτημα που προύπτει όμως για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αν η βιασύνη να εισάγουν ένα παγκόσμιο κολοσσό του real estate στη χώρα (σε βαθμό που να τον δανείζουμε για να μας αγοράσει) σχετίζεται με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που θα ανατρέψουν εκ θεμελίων την αγορά ακινήτων. Το ερώτημα φάνταζε ρητορικό και ίσως συνομοσιολογικό και στην Ισπανία μέχρι που πριν από μερικούς μήνες έκανε την εμφάνισή της η Goldman Sachs προσπαθώντας να αγοράσει μαζικά ακίνητα σε πλειστηριασμούς. Η τράπεζα δηλαδή, που ευθύνεται όσο λίγες για την χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Για την ιστορία, τις διαπραγματεύσεις της Πανγαία πραγματοποίησε για λογαριασμό της Εθνικής ο Πέτρος Χριστοδούλου – το περίφημο στέλεχος της Goldman Sachs που παλαιότερα κατείχε τα ηνία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους ενώ την ισραηλινη πλευρά εκπροσωπεί ο ελληνικής καταγωγής Κρις Παπαχριστοφόρου, πρώην στέλεχος της Deutsche Bank!

Εξίσου «λαμπρά διαπιστευτήρια» έχει και ο ισραηλινός κολοσσός Elbit Cochin Island Ltd. o οποίος διεκδικεί την περιοχή του αεροδρομίου στο Ελληνικό. Η συγκεκριμένη εταιρεία, που δραστηριοποιείται στο Real Estate είναι θυγατρική της Elbit Imaging η οποία με τη σειρά της γεννήθηκε σαν παρακλάδι της Elbit, μιας από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες του πλανήτη. Η μητρική επιχείρηση γιγαντώθηκε παρέχοντας στον ισραηλινό στρατό μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που χρησιμοποιήθηκαν στις σφαγές της Γάζας και του Λιβάνου, εξοπλισμό για άρματα μάχης αλλά και τα συστήματα παρακολούθησης στο τείχος της ντροπής – που χωρίζει τους ισραηλινούς από τους παλαιστίνιους. Η «επιτυχία» μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη ώστε άρχισε να εξάγει την τεχνογνωσία της και στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικό – όπου κάθε χρόνο εκατοντάδες μετανάστες βρίσκουν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να περάσουν σε αμερικανικό έδαφος. Η πολιτική αυτή της Elbit ανάγκασε ακόμη και την Deutsche Bank να διακόψει τη συνεργασία μαζί της, όπως έκαναν αργότερα και σκανδιναβικές χώρες.

Σε ότι αφορά βέβαια το αεροδρόμιο του Ελληνικού το βασικό πρόβλημα της Elbit Imaging είναι ότι ο ιδιοκτήτης της Mordechay Zisser βρίσκεται βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα χρέη και αναγκάζεται να ξεπουλάει όσο όσο τα μεγάλα πρότζεκτ που είχαν αναλάβει οι θυγατρικές του. «Η υπρεχρεωμένη Elbit Imaging αιμοραγεί όσο αυξάνεται η οργή των πιστωτών» ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz στα μέσα Ιουνίου. Τι καλύτερος επενδυτής λοιπόν για το αεροδρόμιο του Ελληνικό από έναν υπερχρεωμένο επιχειρηματία που ξέρει να χτίζει τείχη εκεί όπου οι πολίτες θα έπρεπε να έχουν ελεύθερη πρόσβαση.

Μιλώντας όμως για τις θυγατρικές της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας δύσκολα μπορεί να παραβλέψει κανείς το εξαιρετικό «timing» του σχεδιαζόμενου λουκέτου στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) με το άνοιγμα της κυβέρνησης στην πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ. Δεν είχε προλάβει να βγάλει τα ρούχα του από τη βαλίτσα ο Έλληνας πρωθυπουργός όταν δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβέρνησης το μνημόνιο συμφωνίας μεταξύ του ελληνικού και του ισραηλινού υπουργείου άμυνας. Πέρα από την ενίχυση της στρατιωτικής συνεργασίας σε επιχειρησιακό επίπεδο, σε μια περίοδο όπου το Ισραήλ επανέρχεται στο ρόλο του ταραχοποιού απέναντι στο Ιράν και το Λίβανο, το μνημόνιο ανοίγει την αγορά του ελληνικού στρατού, που μέχρι σήμερα στηριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στα ΕΑΣ, σε ισραηλινές εταιρείες. Η ισραηλινή πολεμική βιομηχανία είναι από τις πρώτες που μπορούν να ωφεληθούν από την χρόνια απαξίωση της ΕΑΣ που φτάνει σήμερα στα όρια του λουκέτου, με πρόσχημα και τις πιέσεις της τρόικας.

Το τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα εισβολής ισραηλινών συμφερόντων στην ελληνική οικονομία είναι το ενδιαφέρον της κρατικής εταιρείας ύδρευσης του Ισραήλ Mekorot για την ΕΥΑΘ αλλά και την ΕΥΔΑΠ. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφερθούμε και πάλι στη φαιδρότητα των νεοφιλελευθερων επιχειρημάτων της κυβέρνησης,τις ελληνικές κρατικές επιχειρήσεις κατάλοιπο της «σοβιετίας» αλλά ξεπουλά με κάθε ευκαιρία κερδοφόρες επιχειρήσεις του ελληνικού δημοσίου σε κρατικές επιχειρήσεις ξένων χωρών. Προφανώς η ξένη «σοβιετία» είναι πάντα πιο γλυκιά, αποδοτική και ανταγωνιστική από τις δικές μας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Mekorot όμως είναι ότι εδώ και δεκαετίες αποτελεί ένα από τα πιο πιστά εργαλεία του ισραηλινού κράτους για τον καθημερινό εξανδραποδισμό των παλαιστινίων. Η εταιρεία ανέλαβε ουσιαστικά τα δίκτυα ύδρευσης που είχε κατασκευάσει ο ιρσαηλινός στρατός εκτρέποντας νερά του Ιορδάνη προς όφελος των ισραηλινών κατκτητών και σε βάρος των παλαιστινίων. Παραβιάζοντας τις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την ημερήσια παροχή τουλάχιστον 100 λίτρων νερού ανά κάτοικο η Mekorot αφήνει να φτάσουν από 20 έως 70 λίτρα στα παλαιστινιακά εδάφη και 300 στους Ισραηλινούς. Σύμφωνα μάλιστα με ξένα μέσα ενημέρωσης η Mekorot ουσιαστικά κλέβει νερό από το υπέδαφος παλαιστινιακών περιοχών για να υδροφοτεί κατά προτεραιότητα τους παράνομους εβραϊκούς οικοσμούς.

Θεωρητικά κάθε συζήτηση για συνεργασία με το αιμοσταγές καθεστώς του Βενιαμίν Νετανιάχου θα έπρεπε να ακυρώνεται πριν ξεκινήσει, όπως συνέβαινε στο παρελθόν με το φιλοφασιστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Ακόμη όμως και αν άφηνε κανείς κατά μέρους όλες τις ανθρωπιστικές ανησυχίες η οικονομική συνεργασία με το ισραήλ εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας με όλες τις σφαίρες στο μύλο.

Ίσως τελικά ο Ζαν Κοέν να είχε δίκιο και σε ένα ακόμη τμήμα της επιστολής του προς τον Αντώνη Σαμαρά. Εκείνο που έλεγε: «Τέλος, αγαπητέ Αντώνη επέτρεψε μου μία προσωπική εμπειρία μαζί σου. Όταν την 1η Μαΐου του 1991 πήγαμε μαζί στο Ισραήλ, εσύ ως Υπουργός Εξωτερικών και εγώ ως σύμβουλος επικοινωνίας, έβαλες κιπά στο μνημείο του ολοκαυτώματος». Αυτό το καπέλωμα κρατάει χρόνια.

Άρης Χατζηστεφάνου
UNFOLLOW Δεκέμβριος 2013

Ξεπουλημένο link: http://wp.me/p1pa1c-juT

Μη ξεπουλημένο:

http://parallhlografos.wordpress.com/2014/01/07/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%AD%CE%BE%CE%B9-%CE%B7/#like-74951

Μίλτος Σαχτούρης, Το ψωμί

January 7, 2014, 7:33 pm

≫ Next: ΑΘΩΟΣ Ο ΣΑΚΚΑΣ

≪ Previous: Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

$

0

0

Μίλτος Σαχτούρης, Το ψωμί

Το κόσκινο 

Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί,

εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,

ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι

ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,

ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.

κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε

κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ

κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,

ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!

Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.

Πηγή:

http://tokoskino.wordpress.com/2014/01/06/%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B1%CF%87%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CF%88%CF%89%CE%BC%CE%AF/#like-7013

ΑΘΩΟΣ Ο ΣΑΚΚΑΣ

January 8, 2014, 5:03 am

≫ Next: Συγκρούσεις στη Βραζιλία

≪ Previous: Μίλτος Σαχτούρης, Το ψωμί

$

0

0

ΑΘΩΟΣ Ο ΣΑΚΚΑΣ

 by teosarakino

Αθώος κρίθηκε κατα πλειοψηφία ο Κώστας Σακκάς!

athens.indymedia.org

το βρήκα εδώ:

http://mpalothia.com/2014/01/08/%CE%B1%CE%B8%CF%89%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CF%83/

Συγκρούσεις στη Βραζιλία

January 8, 2014, 5:22 am

≫ Next: Παραμύθι

≪ Previous: ΑΘΩΟΣ Ο ΣΑΚΚΑΣ

$

0

0

Συγκρούσεις στη Βραζιλία

Συγκρούσεις στη Βραζιλία | Anarchy press gr

Το απόγευμα της 7ης Γενάρη κάτοικοι της φαβέλας Metro-Mangueira στο βόρειο Ρίο ντε Τζανέιρο διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην έξωση 40 οικογενειών.

Οι συγκρούσεις δεν άργησαν να ξεσπάσουν και οι μπάτσοι έριξαν δακρυγόνα για να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους που απάντησαν με πέτρες και μπουκάλια.

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/2014/01/08/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-2/#more-18407

Παραμύθι

January 8, 2014, 8:17 am

≫ Next: Δολοφονία Τεμπονέρα: Το θύμα μιας βάρβαρης εποχής

≪ Previous: Συγκρούσεις στη Βραζιλία

$

0

0

Παραμύθι

by antonis

Θυμώνουν και φλουτάρουν
Οι θυμωμένοι
Αγανακτούν
Δαγκώνουν πολύσπορα
Δίπλα στον άγνωστο στρατιώτη
Του κάνουν γκριμάτσες
Κωλοδάχτυλο
Περιμένουν το βουλευτή
Να του ρίξουν γιαούρτι
Γαυγίζουν ηθογραφία πρώιμη
Για τη Δευτέρα παρουσία ποζάρουν
Ψωρόσκυλα
Ρεφορμιστές
Ηρεμώντας στην αγκαλιά
Της μοναδικής άποψης
Του υγιούς ανταγωνισμού
Του υγιούς καπιταλισμού
Με επιτροπές
Υποτροπές
Πομπές αξιωματούχων
Να κουρνιάξουν πάλι στη δουλειά
Στο οχτάωρο
Να ζήσουν αυτοί καλά
Κι εμείς χειρότερα

http://dromos.wordpress.com/2014/01/08/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9/#like-4600

---

Δολοφονία Τεμπονέρα: Το θύμα μιας βάρβαρης εποχής

January 8, 2014, 5:49 pm

≫ Next: Ασφάλεια Γαρνιρισμένη Με Τρίμματα Ελευθερίας

≪ Previous: Παραμύθι

$

0

0

Δολοφονία Τεμπονέρα: Το θύμα μιας βάρβαρης εποχής

Είκοσι τρία χρόνια συμπληρώνονται  από τη δολοφονία του 38χρονου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων. Το φθινόπωρο του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, πιθανό περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, έπαρση της σημαίας κ.ά.

Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).

Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.

Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.

Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.

Στις 08.01.1991, στις 19.30 το απόγευμα, στην Πάτρα περί τα τριάντα στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους.

Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου και καταφέρνουν να απωθήσουν τους ελάχιστους μαθητές που βρισκόταν στο χώρο. Σε λίγο, συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο δεκάδες μαθητές, καθηγητές, γονείς, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης καθώς και ο δήμαρχος Πάτρας, Α. Καράβολας και ο βουλευτής Αχαΐας του Πα.Σο.Κ, Α. Φούρας.

Τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ αρνούνται να υποχωρήσουν από την «αντικατάληψη»και δηλώνουν ότι θα παρατείνουν την κατάληψη του Λυκείου μέχρι αυτό να λειτουργήσει ξανά κανονικά. Σύντομα, τα πνεύματα οξύνονται και αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών με εκσφενδονίσεις αντικειμένων, ενώ σημειώνονται οι πρώτοι τραυματισμοί.

Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα.

Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του. Στο νοσοκομείο μεταφέρονται επίσης άλλα τέσσερα άτομα σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες με ελαφρότερα τραύματα. Η ομάδα του Καλαμπόκα εξαφανίζεται ανενόχλητη αφού η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, όταν τα επεισόδια έχουν τελειώσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Α. Μαραγκό και τον συντροφό τους Σ. Σπίνο.

Τις επόμενες μέρες, η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο υπουργός Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Στις 10.01.1991 κατά τη μεγαλειώδη διαδήλωση 50.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, τα ΜΑΤ επιτίθενται στον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις διαρκούν όλη τη μέρα και, όταν οι δυνάμεις καταστολής επιχειρούν να απωθήσουν τον κόσμο προς το Πολυτεχνείο, οι διαδηλωτές αντιστέκονται και οι συγκρούσεις κορυφώνονται.

Βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κτίριο που στεγαζόταν το κατάστημα ενδυμάτων «Κ. Μαρούσης», στην συμβολή Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις που σπεύδουν στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά δέχονται επίθεση με χημικά αέρια από τα ΜΑΤ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες, υποφέροντας από σπασμούς λόγω των χημικών. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, ανασύρονται οι σωροί τεσσάρων πολιτών, μέσα από το κτίριο του καταστήματος.

Η ένταση συνεχίζεται για τα επόμενα εικοσιτετράωρα, με νέες πορείες, καταλήψεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ενόσω ο Γ. Σουφλιάς, αντικαταστάτης του παραιτηθέντος Β. Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο Παιδείας, αποσύρει τα επίμαχα νομοθετήματα και ανακοινώνει την έναρξη διαλόγου για την Παιδεία «από μηδενική βάση», μέχρις ότου ο Πόλεμος του Κόλπου μετατοπίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Ο συγκατηγορούμενος για τη δολοφονία Α. Μαραγκός, απαλλάχτηκε με βούλευμα, ενώ ο Ι. Καλαμπόκας καταδικάστηκε πρωτόδικα από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου σε ισόβεια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης – ποινή που σύντομα μειώθηκε και στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος λόγω “καλής συμπεριφοράς”. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βόλο ως υπεύθυνος παραρτήματος της Εθνικής Τράπεζας.

 Πηγή:

• http://tvxs.gr/news/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/20-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B1

Ασφάλεια Γαρνιρισμένη Με Τρίμματα Ελευθερίας

January 8, 2014, 6:26 pm

≫ Next: ΠΟΙΌΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΌΣ ΤΟΥ ΤΣΌΜΣΚΙ;

≪ Previous: Δολοφονία Τεμπονέρα: Το θύμα μιας βάρβαρης εποχής

$

0

0

Ασφάλεια Γαρνιρισμένη Με Τρίμματα Ελευθερίας

Ασφάλεια γαρνιρισμένη με τρίμματα ελευθερίας | Γελωτοποιός

Όλοι οι άνθρωποι προτιμάνε την ασφάλεια από την ελευθερία.

Διαφωνείτε; Εσείς προτιμάτε την ελευθερία;

Το ίδιο πίστευα κι εγώ για τον εαυτό μου. Αν κάποιος με ρωτούσε τι προτιμώ απ” τα δύο και έπρεπε να απαντήσω γρήγορα θα έλεγα (βεβαίως) την ελευθερία. Και μετά θα κοιτούσα τον ουρανό με στοχαστικό βλέμμα, σαν την περίφημη φωτογραφία του Γκεβάρα.

Και όπως θα κοιτούσα εκεί ψηλά θα έβλεπα ένα πουλί να πετάει, το σύμβολο της ελευθερίας.

Έπειτα το πουλί, το σύμβολο, θα με κουτσουλούσε στα μούτρα, φωνάζοντας: «Αυτάπατες, γλυκιές αυταπάτες.»

Τις προάλλες διάβασα ένα στίχο κάποιου Τούρκου ποιητή. Δεν θυμάμαι το όνομα του -δυστυχώς η μνήμη μου μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο επιλεκτική, αυτόνομη σχεδόν, ό,τι θέλει θυμάται.

Έλεγε, στο περίπου, ο ποιητής:

“Κοιτούσα τα πουλιά,

που μπορούν να πετάξουν όπου θέλουν,

και αναρωτιόμουν γιατί μένουν εδώ.

Μετά αναρωτήθηκα το ίδιο για τον εαυτό μου.”

Τα πουλιά είναι το σύμβολο της ελευθερίας επειδή πετάνε. Όμως σπάνια φεύγουν μακριά από το μέρος όπου γεννήθηκαν. Και αν το κάνουν, αν μεταναστεύσουν, συμβαίνει επειδή αυτό είναι γραμμένο στα γονίδια τους: Να γυρίσουν πίσω για να αναπαραχτούν.

Τόσο ελεύθερα είναι.

Κι εμείς, τα δίποδα, άπτερα, αχάριστα ζώα, τι κάνουμε για την ασφάλεια και τι για την ελευθερία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν σε δουλειές που είτε απεχθάνονται είτε συνήθισαν (εσύ, αναγνώστη, εξαιρείσαι). Οι περισσότεροι άνθρωποι συζούν με ανθρώπους που είτε απεχθάνονται είτε συνήθισαν (εσύ, αναγνώστη, εξαιρείσαι). Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μια πόλη, σε μια χώρα, που είτε απεχθάνονται είτε συνήθισαν (εσύ, αναγνώστη, εξαιρείσαι).

Πόσοι στ” αλήθεια “αγαπάνε αυτό που κάνουν” και ξυπνάνε το πρωί χαρούμενοι που θα συνεχίσουν να το κάνουν; Πόσοι, αλήθεια, αγαπάνε τον σύντροφο τους, μετά από δέκα/είκοσι/τριάντα χρόνια, και όταν τον βλέπουν αισθάνονται τον ίδιο έρωτα που ένιωθαν την πρώτη μέρα; Πόσοι, αλήθεια, είναι ευτυχισμένοι που ζουν εκεί που ζουν και δεν θέλουν να πάνε πουθενά αλλού;

Διάλεξες να είσαι χριστιανός; Να είσαι Έλληνας; Να είσαι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος; Να εργάζεσαι για να πληρώνεις λογαριασμούς; Να είσαι εδώ και όχι εκεί; Ποια είναι η “ελεύθερη επιλογή” σου;

Οι παλιότεροι δεν είχαν ιδέα καν τι σημαίνει ελεύθερη επιλογή. Γεννιόντουσαν στο χωράφι και το φρόντιζαν μέχρι να πεθάνουν.

Ακόμα κι αν κάποιος επιχειρήσει μια αλλαγή, συνήθως έχει και ένα δίχτυ ασφαλείας. Όταν χαθεί αυτό τότε όλοι “πιάνονται από τα μαλλιά τους”.

Η ελευθερία έρχεται με την απόγνωση (οπότε πόσο “ελευθερία” είναι;)

Ο μετανάστης, που περνάει θάλασσες και ωκεανούς για να βρεθεί σε ένα μέρος όπου ελπίζει ότι θα ζήσει καλύτερα -ή απλά και μόνο ότι θα ζήσει- δεν το κάνει για λόγους ιδεολογίας (κοιτώντας τον ουρανό σαν τον Γκεβάρα), αλλά για λόγους επιβίωσης (ασφάλειας ουσιαστικά).

Και μη μου πείτε για τους εμιγκρέδες και τους αντιστασιακούς αυτοεξόριστους που κάνουν αντίσταση από το Παρίσι ή κάποια άλλη ελεύθερη -και μποέμικη- πόλη.

Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που είχαν όσα χρειάζονταν και ξαφνικά, μια μέρα, τα παράτησαν όλα χωρίς δίχτυ προστασίας; Ακόμα κι εκείνοι που (εν μέσω κρίσης) αφήσανε την πόλη και γυρίσαν στο χωριό είχαν ένα σπίτι, ένα χωραφάκι, ένα μικροποσό στην άκρη.

Βεβαίως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, οι άνθρωποι που “τρελάθηκαν” μια μέρα και άφησαν ό,τι τους είχε δοθεί, ό,τι είχαν κατακτήσει, για να ανακαλύψουν νέα μέρη. Αλλά ξέρετε τι λένε για τις εξαιρέσεις και τον κανόνα…

Ο κανόνας είναι η ασφάλεια.

Ασφάλεια γαρνιρισμένη με τρίμματα ελευθερίας.

Πολλές φορές αυτή η “ελευθερία” δεν είναι τίποτα άλλο από τις ψευδαισθήσεις που μας παρέχουν αφειδώς οι κυβερνώντες: Ρεμπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί; Είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις ποιοι θα είναι οι δεσμοφύλακες σου.

Είσαι ελεύθερος να φοράς ό,τι ρούχα θέλεις (αρκεί να μην προκαλείς το δημόσιο αίσθημα).

Είσαι ελεύθερος να γράφεις ό,τι θέλεις (αρκεί να μην προσβάλεις το δημόσιο αίσθημα -ή κάποιο δημόσιο πρόσωπο).

Είσαι ελεύθερος να πας όπου θέλεις και όποτε θέλεις (αρκεί να έχεις λεφτά για να πληρώσεις τα εισιτήρια και να είσαι πίσω τη Δευτέρα το πρωί -στη δουλειά που σου έδωσε τα λεφτά για τα εισιτήρια).

Είσαι ελεύθερος να παντρευτείς (αρκεί να μην είσαι ομοφυλόφιλος).

Είσαι ελεύθερος να διαβάζεις ό,τι βιβλία σου αρέσουν (αλλά πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα από αυτά που εκδίδονται).

Εμπλεκόμαστε χωρίς να το καταλάβουμε σε μια παγίδα “ελεύθερης επιλογής” και νομίζουμε ότι επιλέξαμε, όταν ουσιαστικά ακολουθάμε τους κανόνες.

Αν είσαι πραγματικά ελεύθερος τότε πάρε τα τελευταία λεφτά που έχεις και αντί να πληρώσεις το ηλεκτρικό ρεύμα ή να αγοράσεις φαϊ για τα παιδιά σου, πήγαινε δώστα, όλα, σε κάποιον επαίτη -ή ρίξτα στη θάλασσα, αν απεχθάνεσαι τις φιλανθρωπίες.

“Αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι βλακεία”, θα πεις.

Έλα τότε να μου εξηγήσεις τι είναι η ελευθερία, η απόλυτη και ανόθευτη ελευθερία.

Η ελευθερία και η ασφάλεια είναι το θέμα του graphic novel: “Paradisos”, όπου έβαλα κι εγώ λίγοτο χεράκι μου.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια χώρα (θα μπορούσε να είναι και η Ελλάδα), όπου έχει επικρατήσει η ασφάλεια και η “ειρήνη”.

Η ένωση της Ευρώπης έχει ολοκληρωθεί, και πλέον δεν υπάρχει Ε.Ε. παρά μόνο Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Η Ολοκλήρωση παίρνει όλες τις αποφάσεις και τα κοινοβούλια είναι διακοσμητικά (αυτό συμβαίνει ήδη, αλλά ακόμα πολλοί δεν το έχουν καταλάβει).

Στη χώρα αυτή, που θα τη λέμε Ellada, υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες πολιτών: Οι Κοινοτικοί (ή Ολοκληρωτικοί), οι Εγγενείς (ή Έψιλον), οι Προσαρμοσμένοι (ή “Πι” ή “πρόβατα”) και οι Απροσάρμοστοι (ή Άλφα).

Οι Κοινοτικοί είναι πολίτες της Ε.Ο. που κατέχουν τις υψηλότερες θέσεις.

Οι Εγγενείς είναι οι αυτόχθονες, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν, αλλά δεν μπορούν να εργάζονται και να τεκνοποιούν, αν δεν γίνουν Προσαρμοσμένοι.

Οι Προσαρμοσμένοι είναι οι Εγγενείς που δέχτηκαν να χάσουν κάθε πολιτικό δικαίωμα, καθώς και οι μετανάστες.

Οι Απροσάρμοστοι είναι εκείνοι που δεν είναι ευτυχισμένοι.

Η Ευτυχία είναι πολύ σημαντική στην Ellada. Μια αποχαυνωμένη ευτυχία που στηρίζεται στην ασφάλεια. Προκειμένου να υπερασπιστεί την ευτυχία των πολιτών της η Ε.Ο. έχει επιβάλλει την καταναγκαστική πρόσληψη αντικαταθλιπτικών, μέσω του ηλεκτρονικού τσιγάρου που όλοι πρέπει να καπνίζουν.

Όσοι δεν καπνίζουν, όσοι δεν είναι ευτυχισμένοι, είτε φυλακίζονται είτε πηγαίνουν “διακοπές”. Οι “διακοπές” είναι ισόβιες, κάτι σαν εξορία σε παραθεριστικό θέρετρο. Οι “ε” που επιλέγουν τις διακοπές, καθώς και οι “Α” που εξαναγκάζονται σε αυτές, χάνουν κάθε πολιτικό δικαίωμα καθώς και ό,τι περιουσία έχουν, η οποία περιέρχεται στην Ε.Ο.

Ηρωίδα της ιστορίας είναι η Ελένη, μια “ε”, που μένει έγκυος και αποφασίζει (παρά τον υπερπληθυσμό και την απαγόρευση) να κρατήσει το παιδί και να σταματήσει να “καπνίζει”.

Για να το κάνει αυτό πρέπει να δεχτεί να πάει “διακοπές”. Στις διακοπές στον Paradisos ανακαλύπτει ότι κάθε πανσέληνο γίνεται μια κλήρωση. Οι “τυχεροί” πηγαίνουν μια κρουαζιέρα, το γύρο του κόσμου. Αλλά ποτέ δεν γυρνάνε πίσω.

Δεν θα σας πω τι συμβαίνει στο τέλος. Αλλά είναι σημαντικό (συμβολικό;), ότι η αφηγήτρια της ιστορίας είναι η κόρη της Ελένης, η οποία ονομάζεται (πως αλλιώς;): Ελευθερία.

Έχω ξαναπεί ότι η τέχνη δεν μιμείται τη ζωή (μάλλον το έχουν πει πολλοί άλλοι πριν από εμένα). Ο homo sapiens είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκος από τον homo fictus.

Αν θες να αποδώσεις επακριβώς οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμα και τον πιο προβλέψιμο, πρέπει να μιλήσεις, να αναφερθείς, σε κάθε του σκέψη, σε κάθε του πράξη, σε κάθε του πρόγονο, σε κάθε ιστορική στιγμή, καθώς σε κάθε σχέση που έχουν όλα αυτά με όλα τα “άλλα”: Κάθε άλλον άνθρωπο, κάθε σκέψη όλων των ανθρώπων, κάθε πρόγονο και σκέψεις και σχέσεις όλων των ανθρώπων.

Πράγμα αδύνατον.

O homo fictus είναι περιορισμένος μέσα σε ένα βιβλίο, σε έναν πίνακα, σε μια ταινία.

Κατά κάποιον τρόπο είναι το μέσο που τον καθορίζει. Σε ένα μυθιστόρημα 800 σελίδων θα δώσεις μια πιο εκτενή περιγραφή αυτού του “ανθρώπου”. Σε μια νουβέλα περιορίζεσαι στα βασικά. Σε ένα διήγημα δίνεις μόνο μια εικόνα Του.

Η ελευθερία σου είναι μέρος της μορφής.

Αναρωτιέμαι αν και η ίδια η έννοια της ελευθερίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα νοητικό επινόημα του δυτικού ανθρώπου, κάτι σαν εγκιβωτισμός της σκέψης.

Για τους οπαδούς του Κομφούκιου η πρώτιστη αρετή δεν είναι η ελευθερία, αλλά η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Και για τους δυτικούς σύγχρονους φιλόσοφους ελεύθερος είναι μόνο εκείνος που προσπαθεί για να είναι όλοι ελεύθεροι.

Αναρωτιέμαι τι θα μας έλεγαν τα πουλιά για την ελευθερία, αν μπορούσαμε να τα ακούσουμε.

Αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν οι Θεοί για την ελευθερία, αν υπήρχαν.

-Αναρωτιέμαι…

Ίσως αυτή να είναι η ελευθερία: Ότι αναρωτιέμαι.

Ίσως κι αυτή να είναι μια γλυκιά αυταπάτη.

Και κοιτάζω τον ουρανό με στοχαστικό βλέμμα..

αναδημοσίευση από:

http://sanejoker.info/2013/12/safe-freedom.html

ΠΟΙΌΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΌΣ ΤΟΥ ΤΣΌΜΣΚΙ;

January 9, 2014, 5:33 am

≫ Next: Για το Ταξίδι στο Παρελθόν του AbelPaz

≪ Previous: Ασφάλεια Γαρνιρισμένη Με Τρίμματα Ελευθερίας

$

0

0

ΠΟΙΌΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΌΣ ΤΟΥ ΤΣΌΜΣΚΙ;

Τέλεια απάντηση!

“Λοιπόν, όποιο πρόσωπο και να ανέφερα αυτομάτως καθίσταται ακατάλληλο επειδή κάθε τίμιος αναρχικός στοχαστής απλά αμέσως απορρίπτει την περιγραφή του να είναι ο πιο σημαντικός αναρχικός στοχαστής. Πιθανώς οι πιο σημαντικοί αναρχικοί στοχαστές που τουλάχιστον γνωρίζω ήταν φτωχοί και αγράμματοι χωρικοί στην Αραγονία και την Καταλονία στα 1936 που πραγματικά οικοδόμησαν επιτυχημένη ζωή, αναρχική κοινωνία πάνω σε μια μεγάλη περιοχή βιομηχανική και γεωργική, οι περισσότεροι ήταν αγράμματοι, άφησαν ντοκουμέντα, υπάρχουν μερικά ντοκουμέντα που είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, δεν ήταν αυθόρμητο είχαν γίνει προσπάθειες που διαδραματίζονταν για χρόνια, προσπάθειες που ήταν απόπειρες, που αποτύχαναν και προσπαθούσαν ξανά, εκπαιδευτικά προγράμματα, όλα τα είδη, τελικά η πρώτη χρονιά της Ισπανικής Επανάστασης ξέσπασε και άνθισε και ήταν τόσο φοβερή που κάθε μεμονωμένη δύναμη συνεργάστηκε για να τσακίσει τους φασίστες, Ρώσοι, ελεύθεροι δημοκράτες έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους για το ότι αυτό πρέπει να τσακιστεί, και ήταν οι πιο σημαντικοί αναρχικοί στοχαστές και το ίδιο ισχύει παντού, πάρτε για παράδειγμα να πούμε την IWW στις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτοί ήταν σημαντικοί αναρχικοί στοχαστές που πραγματικά διεξήγαγαν δράσεις που οδήγησαν τελικά στην ανάπτυξη του Αμερικανικού εργατικού κινήματος που πικρά καταστέλλεται και τελικά οδήγησαν πράγματι σε ουσιώδεις επιτυχίες αλλά αυτές ήταν επιθέσεις ανθρώπων που δημιουργούσαν κοινωνίες που ήταν ένα είδος αναρχικού ιδεώδους.”

Πηγή:

http://aixmi.wordpress.com/2014/01/09/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF/

Για το Ταξίδι στο Παρελθόν του AbelPaz

January 9, 2014, 6:12 am

≫ Next: ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΙΚΟ ΜΠΑΧΡΕΪΝ (ρομαντικές εικόνες από τον εν εξελίξει παγκόσμιο ταξικό πόλεμο)

≪ Previous: ΠΟΙΌΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΌΣ ΤΟΥ ΤΣΌΜΣΚΙ;

$

0

0

Για το Ταξίδι στο Παρελθόν του AbelPaz

by Andy Capp 

[Δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος της «Επιθεώρησης του κοινωνικού αναρχισμού», Μάιος 2013]

Κώστας Δεσποινιάδης

  

Η εξουσία είναι της ιστορίας η ευκοιλιότητα

 Νίκος Καρούζος

  Ο ευρύτερος αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος, παρασυρμένος από τη σαγήνη του ακτιβισμού και της άμεσης δράσης, συχνά παραβλέπει –αν δεν περιφρονεί κιόλας– την αξία της θεωρίας. Η πολιτική ηγεμονία όμως, πριν γίνει τέτοια, είναι ηγεμονία στο χώρο των ιδεών, των κυρίαρχων αντιλήψεων και των φαντασιακών σημασιών. Μια ελπιδοφόρα στροφή, ωστόσο, του χώρου αυτού σε εκδοτικά εγχειρήματα και περιοδικά παρατηρείται σταθερά τα τελευταία χρόνια, δείχνοντας πως αρκετοί αντιλαμβάνονται, επιτέλους, τη σημασία της ρήσης του Ντουρούτι ότι «σε κάθε πόλη πρέπει να στηθεί κι ένας αναρχικός εκδοτικός οίκος». Καμιά ουσιαστική επαναστατική αλλαγή, εσωτερική και εξωτερική, δεν μπορεί ποτέ να γίνει με άναρθρες κραυγές και συνθήματα. Σαφώς, τα εγχειρήματα αυτά δεν προσφέρονται για άμεσα, εύκολα και εντυπωσιακά αποτελέσματα· απαιτούν από τους φορείς τους κόπο, αφοσίωση, υπομονή κι επιμονή, και λειτουργούν μόνο σε βάθος χρόνου, όπως συμβαίνει με κάθε τι ουσιαστικό στη ζωή. Ό,τι είναι η ανθρακιά για τη φλόγα, είναι και οι επαναστατικές ιδέες για τον σκοπό της ανθρώπινης χειραφέτησης.

      Στην προοπτική αυτή, μόνο ευπρόσδεκτη μπορεί να είναι η εμφάνιση ενός νέου εκδοτικού οίκου, του Κουρσάλ, που εγκαινιάζει την παρουσία του με την επανέκδοση του πολύ σημαντικού βιβλίου του Abel Paz Ταξίδι στο παρελθόν που είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια από την αναρχική εφημερίδα ΑΛΦΑ, σε προσεκτική και καμωμένη με μεράκι μετάφραση του Νίκου Νικολαΐδη.

      Ο Abel Paz (Diego Camacho το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε το 1921 και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε αταλάντευτα αναρχικός καθώς και ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος για τη ζωή.¹ Αυτό που καθιστά ιδιαιτέρως σημαντικό το βιβλίο του Paz είναι ότι συνδυάζει το πρωτογενές βίωμα ενός που έζησε τη δίνη των γεγονότων (και μάλιστα «από τα κάτω», ως απλός συμμετέχων και όχι ως κάποιος ηγέτης της CNT), με τον αναστοχασμό του ανθρώπου που γράφει για αυτά τα γεγονότα χρόνια μετά (κάθε τόσο ο συγγραφέας επαναλαμβάνει φράσεις του τύπου «βλέποντας τα πράγματα με χρονική απόσταση», «αυτά όμως που περιγράφω τώρα δεν τα αισθανόμασταν έτσι τότε» κλπ.). ΤοΤαξίδι στο παρελθόν δεν είναι ούτε μαρτυρία που γράφεται ενώ διαδραματίζεται η επανάσταση, αλλά ούτε και η «επιστημονικά ουδέτερη» καταγραφή ενός ιστορικού.

      Ο συγγραφέας του βιβλίου, μολονότι τυπικά όχι λόγιος, διαθέτει μια εκπληκτική συγγραφική δεινότητα στο να μεταφέρει με ζωντάνια τα κρίσιμα στοιχεία αυτού που ως έφηβος έζησε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Εδώ δεν έχουμε τον χώρο να αναφερθούμε εκτενώς σε τέτοιες σκηνές του βιβλίου, αλλά ούτε και χρειάζεται καθώς αυτό μένει να το απολαύσει ο εκάστοτε αναγνώστης, δεν μπορώ ωστόσο να μην μεταφέρω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα. Ο νεαρός Abel Paz έχοντας πάρει κατά τις πρώτες μέρες της επανάστασης ένα τουφέκι αρνείται πεισματικά να το δώσει όταν του το ζητάνε για να φυλάξει σκοπιά με αυτό κάποιος άλλος σύντροφος. Τότε, ένας αναρχικός μεγαλύτερος σε ηλικία τον πλησιάζει και του λέει: «Άκου, μέχρι τώρα η ατομική ιδιοκτησία έχει γεννήσει πολλές αθλιότητες. Η ατομική ιδιοκτησία, για να διατηρηθεί, έχει πάντα ανάγκη από στρατιώτες. Αν είσαι τόσο δεμένος με ένα τουφέκι, εκτός του ότι εκφράζεις το ένστικτο της ιδιοκτησίας, κινδυνεύεις και να μετατραπείς σε στρατιώτη. Εμείς δεν αγωνιζόμαστε ούτε για την ατομική ιδιοκτησία, ούτε και για να υπάρχουν στρατιώτες». Και συνεχίζει ο Paz: «Ήμουν μπερδεμένος. Δεν ήξερα τι να πω. Κοίταξα το όπλο και μου φάνηκε αντιπαθητικό, σχεδόν μου προκάλεσε αηδία. Έδωσα το τουφέκι στον σύντροφο. Αυτός με κοίταξε σιωπηλός. Με κοίταξε τόσο βαθιά που ακόμα και σήμερα θυμάμαι τα σκούρα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Έφυγαν κι εγώ ξάπλωσα σε ένα στρώμα.». Αμέτρητες ανάλογες σκηνές, που περιγράφουν το κλίμα της επανάστασης μεταπλασμένο με όρους παραμυθητικούς/μυθολογικούς υπάρχουν διάσπαρτες στο βιβλίο καθιστώντας το, συν τοις άλλοις, συναρπαστικό ανάγνωσμα, όπως για παράδειγμα η σκηνή στην οποία ο νεαρόςDiego είδε ένα ζευγάρι συντρόφων να φιλιούνται και το ανέφερε ενοχλημένος σε έναν άλλον σύντροφο για να λάβει την αφοπλιστική απάντηση: «Για άκου μια στιγμή, δεν καταστρέφουμε τις εκκλησίες ούτε προσπαθούμε να ξεριζώσουμε τον καθολικισμό από τα μυαλά των ανθρώπων για να μετατρέψουμε την αναρχία σε θρησκεία. Ο αναρχισμός είναι η ποίηση της ζωής και ο έρωτας είναι η πιο υψηλή της έκφραση. Τι πιο φυσικό από τα να αγαπιούνται, να φιλιούνται και να κάνουν έρωτα ο Ερνέστο και η Πιλάρ; Εσύ δεν είσαι ερωτευμένος;»

      Τι το ξεχωριστό έχει όμως η ισπανική επανάσταση, και μάλιστα ιδωμένη από την μεριά των αναρχικών, ώστε να μας ενδιαφέρει σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος κακοπροαίρετος.

      Καταρχάς, αυτό που την διαφοροποιεί ριζικά από τις άλλες επαναστάσεις που γνωρίζουμε ήταν το ιδιαίτερο πνεύμα της που περιγράφεται στην πρώτη κιόλας ενότητα του βιβλίου η οποία επιγράφεται με τον εύγλωττο τίτλο «Η επαναστατική γιορτή». Αλήθεια, ποιοι άλλοι πλην των αναρχικών θα βίωναν μια επανάσταση ως γιορτή; Για αυτούς το πρώτιστο και αυτό που κυρίως χαρακτήρισε το «σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» δεν ήταν ούτε ο πόλεμος («ο πόλεμος εξόντωσε την ποίηση της ζωής, αυτό δηλαδή που εμείς τουλάχιστον θέλαμε να είναι η επανάστασή μας», γράφει ο Paz), ούτε οι μάχες, ούτε οι στρατιωτικοποίηση (άλλωστε ακόμα και στο μέτωπο πηγαίνανε μόνο εθελοντές και ουδέποτε έγινε κάποιου είδους επιστράτευση) –όλα τόσο οικεία όταν φέρνουμε στο νου μας τις παρελθούσες επαναστάσεις– αλλά το εορταστικό πνεύμα των ανθρώπων που παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους τη στιγμή που το κράτος (αυτό το ψυχρότερο από όλα τα τέρατα τέρας, όπως το ονομάζει ο Νίτσε) καταρρέει μαζί με τις δομές του, τις οποίες οι επαναστάτες αυθόρμητα και με επινοητικότητα αντικαθιστούν με άλλες: αντικρατικές, ελεύθερες, αναρχικές. Χρόνια μετά, σε μια ομιλία του στην Ελλάδα ο Paz συνόψισε με τον καλύτερο τρόπο αυτό το πνεύμα: «Θέλετε να μιλάμε για όπλα και για μάχες, για ήρωες και για προδότες. Έτσι δείχνετε ότι δεν έχετε καταλάβει τι ήταν η επανάσταση. Η επανάσταση δεν ήταν ο πόλεμος στην Αραγωνία. Υποχρεωθήκαμε να πολεμήσουμε γιατί μας χτυπούσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ο φασισμός, ενώ η γαλλική εργατική τάξη έκανε διακοπές μετ’ αποδοχών. Η επανάσταση ήταν οι άντρες κι οι γυναίκες που έκαναν πραγματικότητα την ουτοπία. Ήταν οι δεκαετίες αγώνων. Αν θέλετε να πεθάνετε μπορείτε να το κάνετε οποτεδήποτε, εμένα με ενδιέφερε η ζωή. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τα χρόνια που πέρασα στη φυλακή, για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που σκοτώθηκαν. Δεν είναι ο θάνατος που με γοητεύει αλλά η ζωή, γι’ αυτό μιλάω για την επανάσταση»².

    Το άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Ισπανικής Επανάστασης είναι ότι δεν εκτυλίχτηκε «διπολικά», με έναν επαναστατικό πόλο από την μια μεριά και έναν αντεπαναστατικό από την άλλη, όπως θα ήταν αναμενόμενο. Οι Ισπανοί αναρχικοί είχαν να αντιπαλέψουν τους φασίστες στο μέτωπο (που είχαν την σταθερή υποστήριξη του Χίτλερ και του Μουσολίνι), τους σταλινικούς που με την μονομερή υποστήριξη του Στάλιν θέλαν να χειραγωγήσουν την επανάσταση και να πνίξουν το ελευθεριακό της πνεύμα³, και τους επιτήδειους ουδέτερους αστούς της Ευρώπης που υπό τον φόβο μην εξαπλωθεί ο επαναστατικός οίστρος και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν έκαναν το παραμικρό για να βοηθήσουν τους αντιφασίστες, αλλά αντιθέτως παραχωρούσαν «προνόμια» στις εργατικές τάξεις των χωρών τους για να αποκοιμίσουν το διεθνές προλεταριάτο.

      Ο συγγραφέας όμως του Ταξιδιού, την ίδια στιγμή που περιγράφει και αναλύει όλα τα παραπάνω στο χρονικό του επουδενί δεν παραβλέπει και αφήνει ασχολίαστα τα λάθη τηςCNT. Κάτι τέτοιο άλλωστε είναι απολύτως σύμφωνο με το ελεύθερο πνεύμα ενός αναρχικού ο οποίος, μολονότι είναι αφοσιωμένος στην επαναστατική υπόθεση, δεν διέπεται από τον τυφλό, κομματικό φανατισμό ενός στρατευμένου. Κάθε τόσο ο Paz επικρίνει την ηγεσία της CNT για τα λάθη της και για τις αποκλίσεις της από τα ελευθεριακά ιδανικά. Κάνει λόγο για τον διαχωρισμό βάσης-ηγεσίας που παρατηρήθηκε αρκετές φορές, για αυταρχισμό και συγκεντρωτισμό, για την επιβολή ενός διευθυντηρίου που ακύρωνε τον αναρχισμό, για τη ρεφορμιστική στροφή της CNT με το που μπήκε στην κυβέρνηση και ως «φάρμακο» για όλα αυτά, προτείνει αυτό που ο ίδιος και η ολιγομελής ομάδα που συμμετείχε (οι Κιχώτες του Ιδανικού) έπραξαν και τότε: «Να κινούμαστε συνεχώς και να κεντρίζουμε όπως οι σφήκες, δηλαδή να μένουμε πάντα στην αντιπολίτευση, τον μοναδικό τρόπο για να δώσουμε μια ώθηση στον αναρχισμό».

 Αβίαστα μπορεί να προκύψει στον αναγνώστη το ερώτημα, αν θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν πάρει διαφορετική τροπή, και τι θα γινόταν αν οι επαναστάτες δεν έχαναν τον πόλεμο. Ερώτημα που εύλογα ισχύει για κάθε επαναστατική διαδικασία που απέτυχε για τον έναν ή τον άλλο λόγο.

Κάποτε ο Κάφκα περπατώντας στο δρόμο με τον νεαρό φίλο του GustavJanouch συνάντησαν στο δρόμο μια πορεία εργατών. Ο Κάφκα σχολίασε: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο περήφανοι, χαρούμενοι και έχουν τόση πίστη. Επειδή έχουν κυριέψει τον δρόμο νομίζουν ότι κυρίεψαν τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, είναι εντελώς πλανεμένοι. Ήδη πίσω τους υπάρχουν οι γραμματείς, οι μόνιμοι, οι πολιτικάντηδες, όλοι αυτοί οι σουλτάνοι των μοντέρνων καιρών στους οποίους ανοίγουν το δρόμο που οδηγεί στην εξουσία». Δεν πιστεύετε στην δύναμη των μαζών; Τον ρώτησε ο νεαρός φίλος του. «Ξέρω τι είναι αυτή η δύναμη των μαζών: είναι άμορφη και φαίνεται αδάμαστη και δεν ησυχάζει παρά μόνο σαν δαμαστεί και μορφοποιηθεί. Στο τέρμα κάθε πορείας πραγματικά επαναστατικής ξεφυτρώνει ένας Ναπολέων Βοναπάρτης». Κι όταν ο Janouch τον ρωτά αν η ρώσικη επανάσταση θα εξαπλωθεί κι άλλο ο Κάφκα απαντά: «Όσο πιο πολύ απλώνεται μια πλημμύρα τόσο λιγότερο βαθύ είναι το νερό της και πιο ταραγμένο. Η επανάσταση εξατμίζεται και μένει μόνο το κατακάθι μιας καινούριας γραφειοκρατίας. Οι αλυσίδες της βασανιζόμενης ανθρωπότητας είναι φτιαγμένες από παλιόχαρτα»⁴.

     Η ισπανική επανάσταση, απομονωμένη και υπονομευμένη, ηττήθηκε στρατιωτικά και, νομίζω, δεν έχει νόημα να προβούμε σε εικασίες για το τι θα είχε συμβεί αν ήταν άλλη η εξέλιξή της, αν θα διαψευδόταν το «μοιρολατρικό» συμπέρασμα του Κάφκα για την κατάληξη των επαναστάσεων. Ούτε έχει και μεγάλη σημασία, παρά μόνο ίσως διδακτική για τις τραγικές συνέπειες κάθε ολιγωρίας, να σκεφτόμαστε ποια θα ήταν η μοίρα της Ευρώπης αν ο φασισμός που λίγο μετά οδήγησε την Ευρώπη στο σφαγείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε δεχτεί στην Ισπανία αρχικά το αποφασιστικό χτύπημα. Ολοκληρώνοντας όμως μελαγχολικά την ανάγνωση του Ταξιδιού, με την περιγραφή της ήττας και της εξορίας των αγωνιστών που ακολούθησε, αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε ως παρακαταθήκη είναι τα αφοπλιστικά λόγια του Ντουρούτι στον VanPassen, δημοσιογράφο της εφημερίδας TorontoStar, όταν ο δεύτερος του επισήμανε ότι ακόμα κι αν οι αναρχικοί κερδίσουν, θα κληρονομήσουν σωρούς από ερείπια: «Πάντοτε ζούσαμε μέσα στην αθλιότητα, για ένα διάστημα την είχαμε συνηθίσει. Μην ξεχνάς όμως ότι οι εργάτες είναι που παράγουν τον πλούτο. Είμαστε εμείς, οι εργάτες, που κάνουμε τα εργοστάσια να λειτουργούν, που βγάζουμε το κάρβουνο και τα μεταλλεύματα από τα ορυχεία. που χτίζουμε τις πόλεις... Γιατί λοιπόν να μην ξαναφτιάξουμε όσα καταστραφούν και μάλιστα ακόμα καλύτερα; Δεν μας τρομάζουν τα ερείπια. Ξέρουμε ότι αυτό θα είναι το μόνο που θα κληρονομήσουμε γιατί η αστική τάξη, στην τελευταία φάση της ιστορίας της θα προσπαθήσει να καταστρέψει τα πάντα. Όμως το επαναλαμβάνω, δεν μας τρομάζουν τα ερείπια, γιατί κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο μες στις καρδιές μας. Αυτός ο κόσμος γεννιέται αυτή τη στιγμή που μιλάμε».

      Αυτός καινούργιος ο κόσμος που κάθε φορά οι επαναστάτες κουβαλάν στις καρδιές τους είναι η πολύτιμη ανθρακιά που απομένει ακόμα κι όταν σβήνει η επαναστατική φλόγα, εκείνη η αποφασισμένη και αποφασιστική, μαχητική (απ)αισιοδοξία που γνωρίζει ότι παρά τις ήττες, τις προδοσίες, τις απογοητεύσεις, παρά τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία που μας περιβάλλει και κάνει την ιστορία να μοιάζει με μια κοιλάδα σπαρμένη με κόκαλα, «nosotros llevamos un mundo nuevo en nuestros corazones»⁵.

 Τώρα και για πάντα.

   

1 Ένα “πορτρέτο” του ανθρώπου Abel Paz έχει γράψει ο μεταφραστής του βιβλίο (Βλ. Νίκος Νικολαΐδης, «Συναντήσεις με τον Abel Paz», Πανοπτικόν,. τχ. 13, Οκτώβριος 2009) άκρως διαφωτιστικό και για το ποιος είναι εντέλει ο «ανθρωπολογικός τύπος» που δημιουργεί τις επαναστάσεις.

 2 Ό.π., σελ. 74-75.

 3 Ενδεικτικά είναι τα όσα έγραφε η Πράβντα στις 17 Δεκεμβρίου του 1936: «Η εκκαθάριση των τροτσκιστών και των αναρχοσυνδικαλιστικών στοιχείων έχει ήδη ξεκινήσει στην Καταλονία. Αυτό το έργο θα ολοκληρωθεί στην Ισπανία με την ίδια ενεργητικότητα που επιδείχθηκε και στην ΕΣΣΔ».

 4 Βλ. Κώστας Δεσποινιάδης, Φράντς Κάφκα. Ο ανατόμος της εξουσίας, σελ. 68-69, Πανοπτικόν, 2007.

 5 Κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο στις καρδιές μας.

Πηγή:http://www.panopticon.gr/index.php/menu-keimena-kritikes/11-cat-keimena-kritikes/90-keim-krit-taksidi-abel-paz

αναδημοσίευση από:

http://zbaro.blogspot.ca/2013/12/abelpaz.html

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΙΚΟ ΜΠΑΧΡΕΪΝ (ρομαντικές εικόνες από τον εν εξελίξει παγκόσμιο ταξικό πόλεμο)

January 9, 2014, 9:30 am

≫ Next: Πανευρωπαϊκή καμπάνια και διαδικτυακή εφαρμογή αναζήτησης αρχινημένων φαρμάκων για ανασφάλιστους πολίτες από την Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας

≪ Previous: Για το Ταξίδι στο Παρελθόν του AbelPaz

$

0

0

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΙΚΟ ΜΠΑΧΡΕΪΝ (ρομαντικές εικόνες από τον εν εξελίξει παγκόσμιο ταξικό πόλεμο)

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΑΠΕΙΛΗ: 

αναδημοσίευση από:

http://halastor.blogspot.ca/2014/01/blog-post_8.html