Αντόνιο Γκράμσι – Μισώ την πρωτοχρονιά

 Eagainst.com

Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.

Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών.

Λένε πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας -αυτό το παραδεχόμαστε. Όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπάρχουν τέσσερις ή πέντε θεμελιώδεις ημερομηνίες, τις οποίες κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τις έχει πάντα κατά νου, που έχουν περιπαίξει την ιστορία. Κι αυτές είναι πρωτοχρονιές. Η πρωτοχρονιά της ρωμαϊκής ιστορίας ή του μεσαίωνα ή της νεωτερικότητας. Κι έχουν γίνει τόσο διαπεραστικές και τόσο απολιθωτικές που, κι εμείς οι ίδιοι εκπλησσόμαστε καμιά φορά αναλογιζόμενοι ότι η ζωή στην Ιταλία άρχισε το 752, κι ότι το 1490 ή το 1492 είναι σαν βουνά στα οποία η ανθρωπότητα αναρριχήθηκε ακαριαία φτάνοντας σε έναν νέο κόσμο, εισερχόμενη σε μια νέα ζωή. Κι έτσι η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές, με τον ίδιο τρόπο που στον κινηματογράφο σκίζεται το φιλμ κι έχουμε ένα διάλειμμα εκτυφλωτικού φωτός.

Γι΄ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη.

Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θά΄ θελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες. Καμία μέρα ξεφαντώματος με συλλογικές στιχοπλοκές, που τις ανταλλάσσω με ξένους που δεν με ενδιαφέρουν. Επειδή ξεφάντωναν οι πρόγονοι των προγόνων μας κτλ πρέπει κι εμείς να αισθανόμαστε την ανάγκη του ξεφαντώματος. Όλα αυτά μου φέρνουν αναγούλα.

Δημοσιεύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1916, στην τορινέζικη έκδοση της εφημερίδας Avanti! (όργανο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας), στην στήλη που διατηρούσε ο Γκράμσι με τίτλο «Sotto la Mole» 

Μετάφραση: Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης via RedNoteBook

Πηγή: controlacrisi.org.

αναδημοσίευση από:

http://eagainst.com/articles/nydf/

Κομπρεσέρ

Το μόνο χειρότερο από το να πεθάνεις είναι το να πεθάνεις μέσα στις γιορτές. Εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτε ούτε και που σε νοιάζει. Μόνο χαλάς το πρόγραμμα στους άλλους, ξεστολίζουν δέντρα και χαμόγελα, πετάνε γλυκά και διάθεση. Θρήνος και σεβασμός. Υποθέτω πως υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν στις 23:59 την 31η Δεκεμβρίου. Ο θάνατος δεν χαμπαριάζει από ανθρώπινες επινοήσεις κι άλλα τέτοια κατασκευάσματα.

Από την κάμαρα ακούγεται η φωνή της μητέρας που λυγάει. Δώδεκα χρόνια συμμαθήτριες και άλλα τόσα φίλες. Κάμποσα χρόνια χαμένες .. χαμένες από καιρό. Στο τηλέφωνο είναι ο Νίκος. Σύζυγος, σύντροφος και τώρα χήρος. Πάντα το αναρωτιόμουν … πως πληροφορείσαι το θάνατο; Φαντάζομαι πως είναι μια απ’ τις δουλειές που έχουν να κάνουν οι συγγενείς μόλις συμβεί το κακό, μόλις βρουν την ψυχραιμία. Κανονίζουν τις λεπτομέρειες με το γραφείο τελετών, ψήνουν καφέδες και σερβίρουν, ανοίγουν την ατζέντα και ξεκινούν τα τηλέφωνα. Πρώτα οι κοντινοί, οι στενοί, οι αγαπημένοι. Έπειτα όλοι αυτοί που αδιαφόρησαν, που εξαφανίστηκαν, που σταμάτησαν τις επισκέψεις μετά την τρίτη χημειοθεραπεία.

Κι εσύ μάνα τι έκανες; Πες μου τι έκανες; Πήγες μια φορά να τη δεις τα τελευταία πέντε χρόνια; Μην απολογείσαι! Αφού το ξέρουμε όλοι, αφού είναι γνωστό πια στους ανθρώπους πως κανείς δεν αγαπά τους αρρώστους. Όλοι έχουμε τα δικά μας τώρα. Όλοι έχουμε τα δικά μας τώρα. Όλοι έχουμε τα δικά μας τώρα.

Αν ήταν να πεθάνω γιορτή θα ‘θελα να πεθάνω των Φώτων. Αν ήμουν γιορτή θα ‘θελα να ‘μαι η γιορτή των Φώτων, η πιο βαρετή γιορτή απ’ τις γιορτές, ο πιο ασήμαντος άνθρωπος μες στους ανθρώπους.

Ξοδεύω την τελευταία μέρα του χρόνου άδικα, μέσα σε ένα βαρετό συμβολαιογραφείο. Η γραμματέας είναι άσχημη, τα έπιπλα βαριά. Δερματόδετα χοντρά βιβλία και κάμποσοι Χριστοί επάργυροι να με κοιτούν με μισό μάτι. Έλλειψη κίνησης και άνεσης. Στενότητα, σοβαροφάνεια, το χιούμορ απόν. Ο συμβολαιογράφος διαβάζει δυνατά κι εγώ πρέπει να ακούω. Μου θυμίζει τον γυμνασιάρχη μου. Όση ώρα κρατά η διαδικασία εγώ σκέφτομαι τους φίλους που με παροτρύνουν να γράψω ένα βιβλίο. Την ψωνίζω, αιθεροβατώ. Σκέφτομαι το φτωχό, καλλιτεχνικό βιογραφικό μου σε μαλακό εξώφυλλο με αυτάκια : «Γεννήθηκε από ασήμαντη οικογένεια. Πήγε σε δημόσιο σχολείο. Έγραψε τούτο δω που κρατάς. Αυτά!».

Το παλιό σπίτι στο χωριό το πήρα από τον πεθαμένο παππού μου. Δεν πρόκειται να το επισκεφτώ ποτέ, μήτε όμως και να το πουλήσω. Δεν μου πάει η καρδιά. Το ‘χτισε με πολύ κόπο, πέτρα-πέτρα που λένε, χρόνια εργάτης κομπρεσέρ στους εθνικούς δρόμους. Έπρεπε να τον έβλεπες σακατεμένο, να τον έβλεπες πως έτρεμε στα γεράματα. Θαρρείς πως άνθρωπος και κομπρεσέρ γινήκαν ένα. Σάρκες και μέταλλα, τεχνητό μόσχευμα, προσθετικά μέλη.

Ο γιος του εργάτη έγινε δάσκαλος κι ο γιος του δασκάλου εργάτης. Η ζωή πήγε πενήντα χρόνια πίσω. Το ίδιο κι η τεχνολογία. Τα κομπρεσέρ παροπλίστηκαν και σκουριάζουν. Τώρα χτυπάω το κεφάλι μου στο οδόστρωμα μέχρι να ματώσει. Με έχουν προσλάβει για αυτό. Με έχουν προσλάβει για 400 ευρώ μικτά το μήνα, για να σπάσουν πλάκα. Στέκονται από πάνω μου, γελώντας, και φωνάζουν :

«Ουδείς αναντικατάστατος!».

Έτσι πέρασε η τελευταία μέρα του χρόνου, με σκέψεις και θανατικό. Έτρεξα να προλάβω αυτούς που γιόρταζαν. Οι άνθρωποι φορούσαν τα καλά τους και φιλιόντουσαν μέσα στα σταματημένα αυτοκίνητα. Στο λιμάνι βούιζαν οι κόρνες των βαποριών. Γύρισα κι είδα το Δημοτικό Θέατρο φωτισμένο και πλάι του το στολισμένο καραβάκι. Τρεις ξένοι εργάτες τραβούσαν αναμνηστικές φωτογραφίες στο αξιοθέατο … να τις στείλουν άραγε στις μανάδες τους; Έμοιαζαν στην όψη και στην κακουχία με τον πεθαμένο παππού μου. Το τρέμουλο του ανθρώπου που φοβάται, το τρέμουλο του ανθρώπου που ‘χει δουλέψει κομπρεσέρ. Το τρέμουλο της καρδιάς του ανθρώπου που μπορεί και ξέρει να αγαπά.

αναδημοσίευση από:

http://kospanti.wordpress.com/2013/12/31/%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AD%CF%81/#comments

ΤΕΡΖΑΚΗΣ – ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

.

…Γιατί ο παγκόσμιος καπιταλισμός μπήκε σε αυτή τη δαιμονισμένη σπείρα, γιατί αυτή η παράλογη διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα έγινε αναγκαία στρατηγική του από τη δεκαετία του 1980 και μετά; Σε αυτό, η απάντηση του Γ. Βαρουφάκη είναι αμιγώς πολιτική…
Το μεγάλο γεγονός που σημάδεψε την παγκόσμια οικονομία, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ήταν η βίαιη αντιστροφή των ροών προϊόντων και κεφαλαίων μεταξύ των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου… η Αμερική απώλεσε την πλεονασματική της θέση [και] αντέδρασε με μιαν απίστευτη στρατηγική κίνηση: ενίσχυσε την ηγεμονική της ισχύ αυξάνοντας τα ελλείμματά της!
…Αυτό το μοντέλο εθελοντικής χρηματοδότησης του διπλού αμερικανικού ελλείμματος (ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και εμπορικού ελλείμματος της αμερικανικής οικονομίας) από τον υπόλοιπο κόσμο (και κυρίως από τις ισχυρές εξαγωγικές οικονομίες της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και της Κίνας) είναι που περιγράφεται από τον συγγραφέα ως ο «Παγκόσμιος Μινώταυρος»: πρόκειται δηλαδή για «δώρα υποτέλειας», στην ουσία θυσίες, από την περιφέρεια προς το ηγεμονικό κέντρο, με αντάλλαγμα μία (ασταθή) παγκόσμια ισορροπία που κρατάει την ίδια την περιφέρεια οικονομικά ζωντανή (δηλ. κερδοφόρα). Το μέσον ήταν η δολαριοποίηση των παγκόσμιων κεφαλαιακών αποθεμάτων, και το κίνητρο η υπόσχεση μιας απεριόριστης χρηματοοικονομικής κερδοφορίας με τα νέα χρηματοπιστωτικά εργαλεία που επινοούσε η Wall Street…
…Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες (ή η Γερμανία στην παρούσα ευρωπαϊκή συγκυρία, ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους) αδυνατούν να δουν καθαρά την άβυσσο στην οποία οδηγούν οι τρέχουσες στρατηγικές τους» είναι: δεν έχουν άλλη επιλογή, αν εκείνο που πρέπει να διασωθεί είναι η (βραχυπρόθεσμη) κερδοφορία του κεφαλαίου. Απέναντι στην απειλή τού καταποντισμού τους, οι κεφαλαιοκρατικές τάξεις έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ακόμη και αν αυτό μακροπρόθεσμα σημαίνει και τη δική τους αυτοκτονία…

.
Το προσόν του βιβλίου τού Βαρουφάκη [Παγκόσμιος Μινώταυρος] είναι ότι ανατέμνει με εξαιρετικά διαυγή τρόπο την περίπλοκη δομή του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος [...] Άμεσο πρόξενο της κρίσης θεωρεί βέβαια τη λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, με καρδιά την Wall Street και το City του Λονδίνου, που με την επινόηση καινοφανών χρηματοπιστωτικών εργαλείων (δομημένα παράγωγα, αμοιβαία κεφάλαια, αντασφαλίσεις, διάφορες στρατηγικές μόχλευσης) δημιούργησε έναν πακτωλό εικονικού χρήματος βασισμένον σε άκρως επισφαλή δάνεια και υποθήκες.
[...]
Δημιουργήθηκε… μια οικονομία-βαμπίρ αποσυνδεδεμένη πλήρως από την παραγωγική διαδικασία, βασισμένη στον συστηματικά υποκινούμενο δανεισμό, της οποίας οι συνέπειες αποκαλύπτονται ως εξής: «Η πλήρης εικόνα της εκκολαπτόμενης καταστροφής δεν θα είναι ολοκληρωμένη χωρίς μιαν αναφορά στον λόγο μεταξύ του παγκόσμιου εισοδήματος, του ΑΕΠ του πλανήτη, και της “αξίας” των παραγώγων αυτών: το 2003, για κάθε δολάριο του παγκόσμιου ΑΕΠ κυκλοφορούσαν παράγωγα αξίας 1,80 δολαρίων. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2007, η αναλογία αυτή είχε αυξηθεί κατά 640%: σε κάθε δολάριο του παγκόσμιου ΑΕΠ αντιστοιχούσαν παράγωγα αξίας 132 δολαρίων. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε διογκωθεί τόσο που δεν χωρούσε στον πλανήτη γη!» (σελ. 264).
.
Αυτή ακριβώς ήταν η «φούσκα» που έσπασε το 2008, συμπαρασύροντας σε άγριους κλυδωνισμούς όλο τον πλανήτη: «Πριν το 2008 η Wall Street είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα παράλληλο νομισματικό σύστημα, μια μορφή ιδιωτικού χρήματος, που βασιζόταν στις κεφαλαιακές εισροές προς τον Παγκόσμιο Μινώταυρο. Η παγκόσμια οικονομία εθίστηκε σε αυτό το τοξικό ιδιωτικό χρήμα, το οποίο από τη φύση του αυγάτιζε αενάως. Κάποια στιγμή το ιδιωτικό αυτό χρήμα εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Και τότε ήρθε η κατάρρευση, το Κραχ. Ο μόνος λόγος που το Κράχ του 2008 δεν είχε τα εμφανή αποτελέσματα του Κραχ του 1929 (εκατοντάδων χιλιάδων λιμοκτονούντων αστέγων στις παραγκουπόλεις) ήταν ότι οι αρχές, και δη οι Κεντρικές Τράπεζες, είχαν μάθει κάτι από τα διδάγματα του Κραχ του 1929. Έτσι, έσπευσαν να αντικαταστήσουν το κατεστραμμένο ιδιωτικό χρήμα με νέο, φρεσκοτυπωμένο δημόσιο χρήμα. Έτσι, οι ζημίες των αφρόνων τραπεζιτών μετατράπηκαν σε βουνά νέου δημόσιου χρέους» (σελ. 299).
[...]
Γιατί ο παγκόσμιος καπιταλισμός μπήκε σε αυτή τη δαιμονισμένη σπείρα, γιατί αυτή η παράλογη διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα έγινε αναγκαία στρατηγική του από τη δεκαετία του 1980 και μετά; Σε αυτό, η απάντηση του Γ. Βαρουφάκη είναι αμιγώς πολιτική. Ήταν πολιτικοί οι λόγοι που προκάλεσαν αυτή την τρομακτική παραμόρφωση της παγκόσμιας οικονομίας, και απορρέουν από την κεντρική στρατηγική που επέλεξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προκειμένου να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους μετά την κρίση του 1970 όταν η οικονομία τους, από πλεονασματική που ήταν ως τότε, έγινε ελλειμματική.
.
Διατυπωμένο με τα δικά του λόγια: «Το μεγάλο γεγονός που σημάδεψε την παγκόσμια οικονομία, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ήταν η βίαιη αντιστροφή των ροών προϊόντων και κεφαλαίων μεταξύ των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου. Εκεί που οι ΗΠΑ εξήγαν στον υπόλοιπο κόσμο περισσότερα εμπορεύματα και περισσότερα κεφάλαια (απ’ όσα εισήγαν), τα πράγματα άλλαξαν όταν, περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Αμερική απώλεσε την πλεονασματική της θέση. Και τότε, η οικουμενική ηγεμών αντέδρασε στην απώλεια των πλεονασμάτων της με μιαν απίστευτη στρατηγική κίνηση: ενίσχυσε την ηγεμονική της ισχύ αυξάνοντας τα ελλείμματά της!
.
Το κλειδί σε αυτή την παράξενη ιστορία είναι να κατανοήσουμε πώς κατάφερε η Αμερική να “πείσει” τον υπόλοιπο κόσμο να χρηματοδοτεί τα αυξανόμενα ελλείμματά της, στέλνοντας ένα αυξανόμενο τσουνάμι κεφαλαίων προς την Wall Street. Αν κατανοήσουμε αυτή την ιστορική εξέλιξη, είναι εύκολο να καταλάβουμε τη μετάλλαξη της Wall Street και, μέσω αυτής, ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μια μετάλλαξη που, αφενός, ενίσχυσε τη νέα μορφή αμερικανικής ηγεμονίας ενώ, αφετέρου, την εμβολίασε με τον ιό που θα τη θανάτωνε το 2008» (σελ. 18-9).
.
Αυτό το μοντέλο εθελοντικής χρηματοδότησης του διπλού αμερικανικού ελλείμματος (ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και εμπορικού ελλείμματος της αμερικανικής οικονομίας) από τον υπόλοιπο κόσμο (και κυρίως από τις ισχυρές εξαγωγικές οικονομίες της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και της Κίνας) είναι που περιγράφεται από τον συγγραφέα ως ο «Παγκόσμιος Μινώταυρος»: πρόκειται δηλαδή για «δώρα υποτέλειας», στην ουσία θυσίες, από την περιφέρεια προς το ηγεμονικό κέντρο, με αντάλλαγμα μία (ασταθή) παγκόσμια ισορροπία που κρατάει την ίδια την περιφέρεια οικονομικά ζωντανή (δηλαδή, κερδοφόρα). Το μέσον ήταν η δολαριοποίηση των παγκόσμιων κεφαλαιακών αποθεμάτων, και το κίνητρο η υπόσχεση μιας απεριόριστης χρηματοοικονομικής κερδοφορίας με τα νέα χρηματοπιστωτικά εργαλεία που επινοούσε η Wall Street…
[...]
Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες (ή η Γερμανία στην παρούσα ευρωπαϊκή συγκυρία, ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους) αδυνατούν να δουν καθαρά την άβυσσο στην οποία οδηγούν οι τρέχουσες στρατηγικές τους» είναι: δεν έχουν άλλη επιλογή, αν εκείνο που πρέπει να διασωθεί είναι η (βραχυπρόθεσμη) κερδοφορία του κεφαλαίου. Απέναντι στην απειλή τού καταποντισμού τους, οι κεφαλαιοκρατικές τάξεις έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ακόμη και αν αυτό μακροπρόθεσμα σημαίνει και τη δική τους αυτοκτονία…
[...]
Κατανοεί βέβαια κανείς ότι, για έναν κεϋνσιανό που ενεργεί με τον πραγματιστικό κοινό νου, εκείνο που αντιπροσωπεύει τη μέγιστη απειλή και το μέγιστο κακό, το οποίο πρέπει πρωτίστως και πάση θυσία να εξοντωθεί, είναι ο δράκος των οικονομικών κρίσεων τύπου 1929… Από τη δική μας όμως σκοπιά, το ερώτημα πρέπει να είναι: για λογαριασμό τίνος; Μπορεί η κερδοφορία του κεφαλαίου να συνυπάρχει με την ευημερία όλης της ανθρωπότητας; …Ένας «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» είναι η πιο αχαλίνωτη ονειροφαντασία που γέννησε ποτέ νους ρεαλιστών…
[...]
Αν ο όρος οικονομία εξακολουθεί να ορίζει το πεδίο των υλικών ανταλλαγών ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη φύση, το πεδίο των παραγωγικών δραστηριοτήτων, των μέσων και των τρόπων οργάνωσής τους καθώς και τη λογική των κοινωνικών ανταλλαγών, τους τρόπους κυκλοφορίας και διανομής δηλαδή των υλικών προϊόντων, μόνο δύο έννοιες χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε: την έννοια των ανθρώπινων αναγκών, και την έννοια του σχεδιασμού για την κάλυψή τους
[...] Να οδηγηθεί στην εξάλειψή του εκείνο το ανθρώπινο υποείδος που ζει από και για την επιδίωξη του κέρδους…

.

http://poetrybar.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

.
*
*

2/1/2014: Η κρατική αδιαφορία δολοφόνησε ανασφάλιστο ασθενή! ~ έκκληση για βοήθεια από το ΜΚΙΕ Ελληνικού

Εξέπνευσε ανασφάλιστος ασθενής παρά την έκκληση για βοήθεια

Η αδράνεια του υπουργείου Υγείας, το οποίο δεν έχει ανταποκριθεί στην έκκληση του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού για βοήθεια σε 10 ανασφάλιστους πολίτες των οποίων η υγεία βρισκόταν σε κίνδυνο, κόστισε τη ζωή σε άνεργο καρκινοπαθή.

Ένας θάνατος συμπολίτη μας είναι το τραγικό αποτέλεσμα της αδράνειας του υπουργείου Υγείας, το οποίο δεν έχει ανταποκριθεί μέχρι σήμερα στην έκκληση του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού για βοήθεια σε 10 ανασφάλιστους πολίτες των οποίων η υγεία βρισκόταν σε κίνδυνο. Για τον πρώτο υπήρχαν ενδείξεις για καρκίνο και έπρεπε να γίνει περαιτέρω διερεύνηση και νοσηλεία σε κάποιο νοσοκομείο. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να λάβει την απαιτούμενη περίθαλψη. Η κηδεία του έγινε σήμερα Πέμπτη.

«Πρόκειται για άνεργους και ανασφάλιστους ανθρώπους, οι οποίοι ήρθαν στο ιατρείο γιατί δεν είχαν άλλο τόπο ιατρικών υπηρεσιών να απευθυνθούν», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Βήχας, καρδιολόγος, εθελοντής στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.

Το Κοινωνικό Ιατρείο παρέχει την πρωτοβάθμια φροντίδα και τα φάρμακα που χρειάζονται οι 50 ασθενείς που έχουν απευθυνθεί σ” αυτό. Μετά την πρόσφατη απώλεια ενός ανθρώπου από την αδιαφορία του υπουργείου, εννέα ασθενείς παραμένουν σε κρίσιμη κατάσταση και πρέπει να νοσηλευτούν άμεσα σε κάποιο νοσοκομείο.

Ο πρώτος ασθενής έχει ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής πάνω από 7 εκατοστά και πρέπει να χειρουργηθεί. Δύο έχουν βασική αρτηρία βουλωμένη και χρειάζονται μπαϊπάς. Άλλοι δύο ασθενείς πρέπει να κάνουν μπαλονάκι. Δύο έχουν βαλβιδοπάθειες και αν δεν υποβληθούν σε επέμβαση μέσα σε ένα – ενάμιση μήνα θα χάσουν τη ζωή τους. Υπάρχουν και άλλες δύο περιπτώσεις που χρειάζονται μικροεπεμβάσεις και φαίνεται για εκείνους να βρίσκεται λύση στον ορίζοντα μέσω ιδιωτικών νοσοκομείων.

«Για την περίπτωση του μπαϊπάς είχαμε κλείσει ραντεβού με γιατρό στον “Ευαγγελισμό”, είχα αποσπάσει την προφορική υπόσχεση του διοικητή, κι όμως εδώ και 1,5 μήνα όταν παίρνω τηλέφωνο λένε ότι υπάρχει λίστα αναμονής και ουρά ασφαλισμένων ασθενών», λέει ο κ. Βήχας και προσθέτει ότι «εδώ αναδεικνύεται και ένα άλλο πρόβλημα, αυτό της τόσο μεγάλης αναμονής, για τους ασφαλισμένους».

Από τις 20 Δεκεμβρίου εκκρεμεί το μήνυμα που έστειλε η Γενική Γραμματεία της κυβέρνησης προς το υπουργείο Υγείας, μετά το δεύτερο δελτίο Τύπου που εξέδωσε το Κοινωνικό Ιατρείο. Καμία ανταπόκριση όμως δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα από το υπουργείο.

Μακάρι έστω και τώρα, μετά την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, το υπουργείο υγείας να ευαισθητοποιηθεί και να δεχτεί τους ανθρώπους αυτούς στις δομές του ΕΣΥ.

Γιάννης Μπασκάκης

***********

Δέκα ζωές ανασφάλιστων συμπολιτών μας είναι σε κίνδυνο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

“Δέκα ζωές ανασφάλιστων συμπολιτών μας είναι σε κίνδυνο”

Από τις 09 Δεκέμβρη 2013 με δύο συνεχόμενα δελτία τύπου, καλούμε το Υπουργείο Υγείας να βοηθήσει δέκα ανασφάλιστους συμπολίτες μας, των οποίων η ζωή βρίσκεται σε ΑΜΕΣΟ κίνδυνο και χρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης.  Από τις 20 Δεκέβρη 2013 εκκρεμεί το μήνυμα που έστειλε η Γενική Γραμματεία της κυβέρνησης προς το Υπουργείο Υγείας (Αρ. Πρωτ. 3325/20-12-13), μετά το δεύτερο δελτίο τύπου που εκδώσαμε.  Ωστόσο ακόμη και σήμερα  δεν έχουμε λάβει ΚΑΜΙΑαπάντηση από το Υπουργείο Υγείας.

Επειδή οι άνθρωποι κινδυνεύουν, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να καλέσουμε τον κόσμο να μας βοηθήσει, με σκοπό επιτέλους το Υπουργείο να ανταποκριθεί  και να πράξει τα δέοντα.

Ζητάμε από τους πολίτες να καλέσουν μαζικά στα παρακάτω τηλέφωνα και να στείλουν μαζικά μηνύματα στις παρακάτω διευθύνσεις του Υπουργείου Υγείας αλλά και της Γενικής Γραμματείας της κυβέρνησης, απαιτώντας να δοθεί ΑΜΕΣΗ λύση στο δράμα των δέκα ανασφάλιστων ασθενών μας.  Δεν είναι δυνατόν ανασφάλιστοι πολίτες να αφήνονται στην τύχη τους, ενώ ανά πάσα στιγμή υπάρχει το ενδεχόμενο να πεθάνουν.

Υπουργείο Υγείας
Τηλέφωνο Υπουργού  213-2161-245
Email minister@yyka.gov.gr
Τηλέφωνο Γραμματείας 210-5235-815 και 210-5235-819

Γενική γραμματεία κυβέρνησης
Τηλέφωνο 210-3385-402 (405 έως 7)
Email gge@ggk.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
(ΔΕΥΤΕΡΑ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10:00-20:00)

(ΣΑΒΒΑΤΟ 10:00-14:00) 
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 210 9631950 
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΑΤΡΕΙΟΥ: εντός της πρώην Αμερικανικής βάσης (δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού, 200 μέτρα από την Τροχαία Ελληνικού) 
Blog http://mki-ellinikou.blogspot.com Email mkiellinikou@gmail.com

************

ΠΗΓΕΣ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

http://www.efsyn.gr/?p=163098

http://mki-ellinikou.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html

Συνθήκες εξαθλίωσης για τους οροθετικούς κρατούμενους. Της Άντας Ψαρρά

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/FosPhotos

Αμέσως μετά την προσωρινή διαταγή κράτησης βουλευτών και μελών της Χρυσής Αυγής, πηγές του υπουργείου Δικαιοσύνης διαβεβαίωναν την «Εφ.Συν.» (8/10/2013) ότι η μεταφορά των οροθετικών κρατουμένων από το νοσοκομείο του Κορυδαλλού σε διαμορφωμένο χώρο των γυναικείων φυλακών θα γινόταν κανονικά. Εντούτοις, ενώ υπάρχει ο χώρος (ακόμα) και ενώ αυτοί οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι δεν έχουν νοσήσει από την ασθένεια αλλά από το ότι βρίσκονται στοιβαγμένοι σε έναν ελάχιστο χώρο έξω από κάθε όριο ανθρώπινης εξαθλίωσης, η μεταφορά τους δεν έχει γίνει ακόμα. 


Μιλώντας με τον υπεύθυνο της Συμβουλευτικής του προγράμματος «Εν Δράσει» του ΚΕΘΕΑ Ανδρέα Κρεμμύδα, διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα και οριακά. 
Η τακτική που έως τώρα ακολουθείται είναι μόλις διαπιστώνεται κάποιος οροθετικός κρατούμενος αυτομάτως να μεταφέρεται από όλα τα σωφρονιστικά ιδρύματα στο νοσοκομείο Κορυδαλλού. Δυστυχώς αυτό αφορά κυρίως ανθρώπους στο αίμα των οποίων απλώς ανιχνεύεται ο ιός. Εξαιτίας της προκατάληψης και της άγνοιας, οι υπόλοιποι κρατούμενοι δεν αποδέχονται τη συνύπαρξη σε θάλαμο με οροθετικούς, θεωρώντας ότι αυτομάτως θα κολλήσουν.

 

Με έναν ιδιότυπο ρατσισμό, που θα μπορούσε όμως με απλή ενημέρωση από αρμόδιες ιατρικές υπηρεσίες να αποδειχτεί παράλογος, το πρόβλημα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις μέσα σε έναν φαύλο κύκλο. Θύματα φυσικά σε αυτό το «αδιέξοδο» είναι οι οροθετικοί κρατούμενοι, που ενώ δεν χρειάζεται μεταφέρονται δίπλα σε ανθρώπους που είναι βαριά ασθενείς ακόμα και με μολυσματικές νόσους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της υγείας τους. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έχουν σταματήσει οι υπηρεσίες να κάνουν προληπτικές εξετάσεις αίματος στο σύνολο των κρατουμένων, με τον φόβο ότι μπορεί να βρεθούν κι άλλοι οροθετικοί και να είναι μετά αναγκασμένοι να τους μεταφέρουν κι αυτούς στο υπερκορεσμένο νοσοκομείο. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι να υπάρχουν οροθετικοί που έχουν νοσήσει και δεν το γνωρίζουν, οπότε δεν λαμβάνουν την απαραίτητη θεραπεία για τη ζωή τους.

 


Στο νοσοκομείο βρίσκονται σήμερα 140 οροθετικοί διπλά στιγματισμένοι, σε συνθήκες εξαθλίωσης και με διπλάσιους κινδύνους για την υγεία τους. Από αυτούς, περίπου 40 παρακολουθούν το συμβουλευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να ενταχθούν στην κοινότητα του «Εν Δράσει» μέσα στις φυλακές ούτε να αποφυλακιστούν με τον όρο να συνεχίσουν το πρόγραμμα σε άλλη κοινότητα. Ο ήδη καθυστερημένος για χρόνια νέος νόμος για τα ναρκωτικά εφαρμόζεται με ρυθμούς χελώνας. Οι κοινωνικές υπηρεσίες αλλά και η διεύθυνση των φυλακών αντιλαμβάνονται το τεράστιο αυτό πρόβλημα και για τον λόγο αυτό πρότειναν, τουλάχιστον για όσους παρακολουθούν το πρόγραμμα, να μεταφερθούν στην άδεια πτέρυγα των γυναικείων φυλακών, εξασφαλίζοντας τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μια ποιοτική αποθεραπεία. Το αρμόδιο υπουργείο είχε υποσχεθεί, μάλιστα, ότι αυτό θα γινόταν άμεσα. Η προφυλάκιση των τριών βουλευτών της Χρυσής Αυγής εμπόδισε τη μεταφορά αυτή και ολόκληρη η πτέρυγα δόθηκε στους τρεις κρατούμενους τη στιγμή που σε έναν μόνο θάλαμο των οροθετικών «διαμένουν» 16 άτομα. 


 

Όλα έχουν παγώσει, ενώ είναι ήδη πολύ βαριές οι συνέπειες στην υγεία των ανθρώπων αυτών. 


Τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς, η συμβουλευτική κοινότητα, προσπαθώντας να δώσει μια νότα ελπίδας, διοργάνωσε μια μικρή γιορτή στον στενό διάδρομο του νοσοκομείου για τα μέλη της με τη βοήθεια ενός μουσικού φοιτητικού συγκροτήματος που έπαιξε ρεμπέτικα τραγούδια. Είναι κρίμα που κανένας παράγοντας του υπουργείου δεν βρέθηκε εκεί να δει τα χαμόγελα και την αμηχανία στα πρόσωπα των ανθρώπων που αποφάσισαν παρ’ όλα αυτά να μπουν σε διαδικασία απεξάρτησης. 


Μαζί με τους κρατούμενους και τις υπηρεσίες της φυλακής, πιστεύουμε ότι το υπουργείο σύντομα θα δώσει μια απάντηση για τη δική του ειλημμένη απόφαση, που μέχρι τώρα έχει αθετήσει, οι υπηρεσίες του ΚΕΕΛΠΟ θα συνεχίσουν τις προληπτικές εξετάσεις με παράλληλη ενημέρωση των κρατουμένων της χώρας και το μοναδικό φαινόμενο σε ολόκληρη την Ευρώπη, να μεταφέρονται υγιείς οροθετικοί με το στανιό στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού, θα σταματήσει.

Εφημερίδα των Συντακτών

το βρήκα εδώ:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/synthikes-eksathliosis-gia-toys-orothetikoys-kratoymenoys-tis-antas-psarra

Κυκλοφορεί το 134ο φύλλο της μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Τρίτη 31 Δεκεμβρίου, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

Ακολουθεί το προλογικό κείμενο, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:

Η πολιτική δεν ανήκει στον βούρκο, είναι ο ίδιος ο βούρκος. Οι πολιτικοί είναι τα βατράχια που μπαινοβγαίνουν εσαεί στον βούρκο, γιατί απλά είναι ο φυσικός τους χώρος, δηλαδή το στοιχείο τους. Στον βούρκο, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να καθρεπτιστεί σε καμία περίπτωση ο καθαρός ουρανός, οι ακτίνες τού φωτός δεν μπορούν να τον διαπεράσουν. Αυτό ακριβώς αναδεικνύεται, όταν οι παρουσιαζόμενοι ως κήρυκες της «κάθαρσης» αναγγέλλουν την αναγκαιότητα της επιβολής μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» για να αντιμετωπισθεί η «παρέκκλιση» σε μια κατάσταση «βαθιάς διαφθοράς», μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται πια ως «καταστροφή» εθνική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική. Το «παλαιό» πολιτικό προσωπικό και οι φορείς στους οποίους ανήκε ή εξακολουθεί να ανήκει, κατακερματίζονται για να ενωθούν και πάλι, με τον κάθε πιθανό συνδυασμό να είναι αποδεκτός, φθάνει ο στόχος τής «σταθεροποίησης» να φαντάζει εφικτός τουλάχιστον επί χάρτου. Όσο για τους «πιστωτές», διεκδικούν και ήδη φαίνεται να διασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια «θεϊκή» υπόσταση, αφού φαίνεται να μπορούν ανεμπόδιστα να ασκούν την ισχύ τους στους πλέον αδύναμους να αντισταθούν, δείγμα τελικά της «απροσδιόριστης ενοχής» των τελευταίων… Έτσι η «πτώση», η απομάκρυνση από την «γη της επαγγελίας», τον παράδεισο, όπως χαρακτηρίζεται εμμέσως ή μη, η προηγούμενη κατάσταση, φαίνεται ως η «δίκαιη» τιμωρία, συνέπεια που είχε επισημανθεί, στους «ενόχους», που δεν μπορούν να επικαλεστούν πια «καμία δικαιολογία». Η σκληρότητα των «πιστωτών» έρχεται να δικαιολογηθεί πίσω από την άθλια γνωστή και παμπάλαια θέση: «ο εγκληματίας είναι αξιόποινος επειδή μπορούσε να έχει μια διαφορετική συμπεριφορά» και ο πιστωτής μπορεί να του κόψει μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος του σώματός του εκτιμώντας την σχετική …αναλογία με το μέγεθος τους χρέους!!!

Είναι φανερό ότι κατά βάθος δεν πρόκειται μόνο για ποινή, αλλά ταυτόχρονα και για «θεραπευτική αγωγή», που στοχεύει σε μια «ριζική αναμόρφωση». Και εδώ βρίσκεται στην πραγματικότητα το μέγεθος της απάτης εκείνων που επικαλούνται μια διαφορετική διαχείριση, μια επιστροφή απλώς σε μια ακόμη «πολιτική αλλαγή» ανασύροντας ό,τι πιο σάπιο από τον βούρκο της πολιτικής. Οι τελευταίοι δεν είναι απλά συνυπεύθυνοι, αλλά οι απαραίτητοι εγγυητές του συνολικού σχεδίου. Δεν προσφέρουν απλά συναίνεση καλώντας τους δυσαρεστημένους να βαδίσουν προς τα πίσω, να πάρουν δηλαδή τον δρόμο της επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, εμφανιζόμενοι ως οι αθεράπευτοι νοσταλγοί των «παλιών καλών ημερών». Με άλλα λόγια πρόκειται για μια ύψιστη συνεισφορά στην ενεργητική καταστολή από την πλευρά τού καθεστώτος και όχι για κάποιου είδους αποπροσανατολισμό. Σ’ αυτόν ακριβώς τον καμβά, από τον οποίο φυσικά λείπει εκκωφαντικά οποιαδήποτε προοπτική των λεγόμενων ενδιάμεσων διεκδικητικών αγώνων, οι πολιτικές διώξεις έρχονται όχι απλά ως το όχημα για το ξεκαθάρισμα των όποιων πολιτικών «λογαριασμών» –που παραμένουν εκκρεμείς για το «ακρωτηριασμένο» μέχρι «χθες» κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό– αλλά ως η έμπρακτη απειλή για τους εκατοντάδες χιλιάδες που απλά διαφωνούν στον τρόπο εκπροσώπησής τους στην «νέα τάξη» πραγμάτων…

Ο πληθυσμός των «ενόχων», όμως, δεν κατοικοεδρεύει μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά τουλάχιστον αφορά τον ευρωπαϊκό νότο, που «οφείλει» να αποδεχτεί και με άλλους όρους την γειτνίασή του με την «Νέα Μέση Ανατολή», όπως αυτή σχεδιάζεται ήδη από τους κυρίαρχους στα πλαίσια των ενοποιητικών «τεκτονικών μετακινήσεων» που εξελίσσονται.

Περί δικαίου, λοιπόν, ο λόγος και περί «τιμωρίας» των υπευθύνων που βρίσκονται «ανάμεσά» μας και βέβαια περί των «κοινών» ευθυνών εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων και των «θυσιών» που συνεπάγονται για τους τελευταίους:

«ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ, ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Καθένας από τους φαντάρους λοιπόν, επιστρέφοντας στο στάβλο, θα φάει τις ίδιες του τις βρωμιές, που θα έχουν γίνει πραγματικά και όχι μεταφορικά σκατά, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν η τάξη του και χωρίς να επιτραπεί η παραμικρή κομπίνα. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτραπεί στο γιόκα του κυρ-υπουργού να φάει ένα καρβέλι ψωμί, παρά μόνο τα ίδια του τα κακά. Όχι, κύριε: ή θα γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει ή δεν αξίζει τον κόπο να γίνει τίποτα. Να φάνε τα σκατά τους. Ακόμα καλύτερα: να φάνε όλα τα σκατά τους! Θα προτιμούσαν βέβαια να φάνε μια συμβολική ποσότητα. Τίποτα το συμβολικό, όμως στην τιμωρία τους! Καθένας τους πρέπει να φάει όλη την βρωμιά του. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι κάτι το απόλυτα δίκαιο: δεν είναι δυνατό να μεταχειριστεί κανείς με τον ίδιο τρόπο ένα δυστυχή που περίμενε το θάνατο των γονιών του για να μαζέψει λίγα χρήματα με κάποιον από εκείνους τους αναλφάβητους της Μινεάπολης που προσεύχονται στον θεό, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονται μαύρους στην Γουατεμάλα. Όχι, κύριε! ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Στον καθένα τα σκατά που του ανήκουν ή τίποτα. Μην υπολογίζετε σε μένα, τουλάχιστον για κομπίνες αυτού του είδους.

Και αυτό που αποδεικνύει ότι η θέση μου είναι όχι μόνο άτρωτη, αλλά και ανιδιοτελής, είναι το ότι, όπως ήδη έχω αναγνωρίσει, υπό την ιδιότητα μου ως τέλειου παλιανθρώπου, θα ήμουν κι εγώ μέλος του στρατού των σκατοφάγων. Το μόνο που διεκδικώ είναι η αρετή ότι δεν εξαπατώ κανέναν.

Και αυτό με κάνει να αναλογίζομαι την ανάγκη να επινοήσω προκαταρκτικά κάποιο σύστημα, που θα επιτρέπει να ανιχνευθεί η παλιανθρωπιά στην περίπτωση αξιοσέβαστων προσώπων και να εκτιμηθεί επακριβώς το μερίδιο των σκατών που τους αναλογεί. Ένα είδος μέτρου της παλιανθρωπιάς που μας δείχνει με ένα δείκτη την ποσότητα των σκατών που παρήχθησαν από τον κύριο τάδε κατά την διάρκεια της ζωής του μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η ποσότητα είναι που μας επιτρέπει να συναγάγουμε πόσα σκατά πρέπει να καταπιεί κανείς, ειλικρινά και καλοπροαίρετα, από την στιγμή που έχουν καταλογιστεί οι ευθύνες του.

Και από την στιγμή που θα έχει πραγματοποιηθεί η ακριβής μέτρηση σε κάθε άτομο, θα πρέπει να ξεκινήσει η πορεία του απέραντου στρατού προς τα στρατόπεδα του, όπου ο καθένας από τους στρατιώτες θα πρέπει να καταναλώσει την ακριβή ποσότητα της βρωμιάς του.

Ατελείωτη επιχείρηση όπως καταλαβαίνει κανείς (κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη πλάκα), επειδή την ώρα της αφόδευσης, δυνάμει της Αρχής της Διατήρησης των Περιττωμάτων, θα αποβάλλουν την ίδια προσληφθείσα ποσότητα. Ποσότητα που θα τοποθετηθεί μπροστά από κάθε ρύγχος μέσω μιας αντιστροφικής συλλογικής διαδικασίας, σύμφωνα προς κάποια διαταγή στρατιωτικής φύσης και η οποία θα πρέπει να ξαναφαγωθεί. Και ούτω καθ’ εξής». (Περί Ηρώων και Τάφων, ERNESTO SABATO).

Καλή χρονιά, αδέλφια και μακριά από τον βούρκο, με βήματα αναρχικά, σταθερά και με συνέπεια…

Ιανουάριος 2014

Σημεία όπου θα βρείτε τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ΑΤΤΙΚΗ

Σημεία όπου θα βρείτε τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Σημεία όπου θα βρείτε τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ΕΠΑΡΧΙΑ

anarchy.gr

http://anarchypress.wordpress.com/2014/01/01/%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF-134%CE%BF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1/

Στο δρόμο οι σεκιουριτάδες, στο βάθος οι μισθοφόροι

Στο δρόμο οι σεκιουριτάδες, στο βάθος οι μισθοφόροι | AntiGold Greece

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ sakisapostolakis0@gmail.com

Πετιούνται στο δρόμο χωρίς αποζημίωση και επίδομα ανεργίας οι σεκιουριτάδες της «Ελληνικός Χρυσός» και της «Eldorado Gold». Πριν από λίγες μέρες είχαν πραγματοποιήσει διαμαρτυρία έξω από τις εγκαταστάσεις της εταιρείας στο Στρατώνι, καθώς από 1ης.1.2014 έχαναν τις δουλειές τους γιατί έληγε η σύβαση της εταιρείας φύλαξης «North Star» με την «Ελληνικός Χρυσός».

 Ερωτηματικά δημιουργούνται για τους λόγους της απομάκρυνσης των σεκιουριτάδων, αλλά και για το ποιοι θα τους αντικαταστήσουν Τώρα, οι άνεργοι πλέον σεκιουριτάδες καλούνται να υπογράψουν ότι αποχωρούν οικειοθελώς, χάνοντας έτσι την αποζημίωσή τους, αλλά και το δικαίωμα να πάρουν το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ. Αδιευκρίνιστο παραμένει αν τους δίνεται ποσό αποζημίωσης πολύ μικρότερο από αυτό που δικαιούνται με το επιχείρημα να πάρουν τώρα κάποια χρήματα, έστω και λιγότερα, αντί να μπλέξουν σε χρονοβόρες δικαστικές διεκδικήσεις.

Δεν λήγει η σύμβαση

Σύμφωνα όμως με πληροφορίες, η σύμβαση της «North Star» με την «Ελληνικός Χρυσός» και την «Eldorado Gold» λήγει τον ερχόμενο Μάρτιο. Πριν από μερικές μέρες δε, υπήρξε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η εταιρεία «North Star» θα συνεχίσει να συνεργάζεται για αρκετό χρονικό διάστημα με την «Eldorado Gold» και ότι οι σεκιουριτάδες της εταιρείας θα συνεχίσουν να βρίσκονται στις εξορυκτικές εγκαταστάσεις και να εμποδίζουν όποιον θελήσει να προκαλέσει πρόβλημα στη συνέχιση των εργασιών στις Σκουριές. «Δηλώνουμε ότι η συνεργασία μας με ΟΛΑ τα στελέχη της «Ελληνικός Χρυσός» ήταν, είναι και θα είναι άψογη, πιστεύοντας στην για πολλά χρόνια συνεργασία», ανέφερε η ανακοίνωση της εταιρείας φύλαξης «North Star».

Παρ” όλα αυτά οι υπάλληλοι της εταιρείας, που μέχρι τώρα απασχολούνταν στις εγκαταστάσεις της εξόρυξης χρυσού, απομακρύνονται. Ερωτηματικά δημιουργούνται για τους λόγους της απομάκρυνσής τους, αλλά και για το ποιοι θα τους αντικαταστήσουν.

Ηδη μέχρι τώρα έχουν υπογράψει για την οικειοθελή τους αποχώρηση πάνω από 40 άτομα από τους 130, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αρνούνται. Μεταξύ τους επικρατεί έντονη ανησυχία, καθώς βλέπουν ότι οι υπηρεσίες που παρείχαν τόσο διάστημα, ερχόμενοι πολύ συχνά σε έντονες αντιπαραθέσεις με όσους αντιδρούν στην εξόρυξη, δεν μέτρησαν καθόλου στο ενδεχόμενο να διατηρήσουν τις δουλειές τους.

Ενα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι απολυμένοι πλέον σεκιουριτάδες, είναι ότι τους πετούν στο δρόμο. Στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι άτομα που δεν προέρχονται από τα χωριά της περιοχής, αλλά από άλλα μέρη. Ζούσαν ανά 5-6 άτομα μαζί σε διαμερίσματα τα οποία νοίκιαζε γι” αυτό το σκοπό η «Eldorado Gold».

Τους ξεσπιτώνουν

Εκτός λοιπόν από την ειδοποίηση που είχαν ότι απολύονται, εκτός του ότι καλούνται να υπογράψουν ότι αποχωρούν οικειοθελώς, χάνοντας έτσι την όποια αποζημίωση και το δικαίωμα να πάρουν επίδομα ανεργίας, ενημερώθηκαν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν άλλο στα δωμάτιά τους και ότι πρέπει να μαζέψουν τα πράγματά τους και να τα εγκαταλείψουν, καθώς έληξε η μίσθωση των δωματίων.

Την περασμένη Κυριακή κάτοικοι της περιοχής που αντιδρούν στην εξόρυξη χρυσού έκαναν πορεία διαμαρτυρίας προς το εργοτάξιο των Σκουριών. Εκεί βρήκαν το δρόμο κλειστό από Αστυνομία και ΜΑΤ, που είχαν τοποθετήσει τα γνωστά από τις πορείες κιγκλιδώματα, αποκόπτοντας την πρόσβαση στο εργοτάξιο.

Οι κάτοικοι διαπίστωσαν επίσης ότι σε πολλά σημεία τής άνω των 300.000 στρ. έκτασης που έχει δοθεί στην «Eldorado Gold» για την εξόρυξη χρυσού, τα στρατιωτικού τύπου συρματοπλέγματα που είχαν τοποθετηθεί εκεί μέχρι τώρα, αντικαταστάθηκαν επίσης με τέτοιου είδους κιγκλιδώματα.

http://antigoldgr.org/blog/2014/01/04/apolythikan-130/

Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350), του Κώστα Λάμπου

«Δεν έχει σημασία που ο πατριωτισμός είναι τόσο συχνά καταφύγιο για αχρείους. Η διαφωνία, η εξέγερση και ένας γενικός χαλασμός του κόσμου παραμένουν τα πραγματικά καθήκοντα των πατριωτών». Μπάρμπαρα Έρενράιχ

Στο ύστερο Βυζάντιο παρατηρείται μια σταδιακή μετακίνηση της εξουσίας από τον αυτοκράτορα προς τους μεγαλοφεουδάρχες, οι οποίοι συνδύαζαν την υποστήριξή τους προς τον αυτοκράτορα με αντάλλαγμα την παραχώρηση μεγάλων εκτάσεων κρατικής γης, πράγμα που άλλαξε ριζικά τις σχέσεις ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης της γης, οπότε και “ο οικονομικός δεσμός κράτους και χωρικών αντικαθίσταται από το δεσμό γαιοκτήμονα και χωρικών”, με συνέπεια οι γαιοκτήμονες “να στερούν από τους φτωχούς ακόμα και τον Ήλιο”[3].

Το Βυζάντιο, δομημένο όπως είναι πάνω στον σκοταδισμό της λεγόμενης ορθοδοξίας, της πιο σκληρής δουλοπαροικίας ασιατικού τύπου[4] και της απόλυτης πνευματικής στειρότητας, σπαράσσεται από «βυζαντινά πραξικοπήματα», θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ «ορθόδοξων» και αιρετικών, μεταξύ «ησυχαστών» και «ζηλωτών», μεταξύ αυτοκρατορικών και αντιαυτοκρατορικών. Σε τελική ανάλυση, σπαράσσεται από ασταμάτητες συγκρούσεις μεταξύ των ευγενών μεγαλογαιοκτημόνων και του εκκλησιαστικού ιερατείου που ασκούν την εξουσία από τη μια μεριά και των εξαθλιωμένων δουλοπάροικων της υπαίθρου και των ναυτικών, των εμπόρων και των τεχνιτών που αποδεκατίζονται από την πείνα, στην οποία τους καταδικάζει η τάξη των αριστοκρατών μεγαλογαιοκτημόνων από την άλλη.

Και, βέβαια, στο πλαίσιο αυτών των κοινωνικών συγκρούσεων λαβαίνουν χώρα και συγκρούσεις μεταξύ των αντίπαλων ομάδων για τη νομή της εξουσίας, αλλά αυτό, ως δευτερεύουσα αντίθεση, δεν αναιρεί την πρωταρχική κοινωνική αντίθεση μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Τα φορολογικά πλιάτσικα που τους επιβάλλει η κεντρική και η τοπική εξουσία, καθώς επίσης και οι ατέλειωτες πολεμικές και εμφυλιοπολεμικές περιπέτειες, οδηγούν, εδώ κι εκεί, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα σε σπασμωδικές περιοδικές αγροτικές εξεγέρσεις, οι οποίες κατά κανόνα πνίγονται στο αίμα των εξεγερμένων. Από τον 13ο και τον 14ο αιώνα, όμως, οι συγκρούσεις αποκτούν έντονο κοινωνικό περιεχόμενο και η ιδέα “ότι η γη αποτελεί κοινό κτήμα και πρέπει να αφαιρεθεί από τους γαιοκτήμονες και την εκκλησία και να μοιραστεί στους αγρότες”[5] γίνεται αίτημα όλων των αγροτικών εξεγέρσεων.

Στις αρχές της δεκαετίας 1340 ο Ιωάννης Καντακουζηνός, που εποφθαλμιά τον αυτοκρατορικό θρόνο, συγκρούεται με την αυτοκρατορική φάρα των Παλαιολόγων. Η μερίδα του ιερατείου που έμεινε στην ιστορία γνωστή ως «Ησυχαστές»[6] συγκρούεται με τους «Ζηλωτές»[7], ένα λαϊκοθρησκευτικό κίνημα που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη μεγάλη πόλη του Βυζαντίου και τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη των Βαλκανίων. Το Κίνημα των Ζηλωτών αντιμετώπιζε με καχυποψία τη συνεργασία του μεγάλου εξουσιαστικού ιερατείου με την αριστοκρατική φεουδαρχία και ζητούσε τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. Η μεγάλη φτώχεια τόσο στις μεγάλες πόλεις όσο και στην ενδοχώρα του Βυζαντίου, σε συνδυασμό με τις ατέλειωτες βυζαντινές ίντριγκες και τις εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις μεταξύ φατριών του ιερατείου αλλά και μεταξύ των διεκδικητών του αυτοκρατορικού θρόνου, συνέβαλαν στη μετεξέλιξη των Ζηλωτών σε πλατύ κοινωνικό κίνημα. Αυτό το κίνημα “είχε μεγάλη απήχηση στο Δήμο”[8], όπως αποκαλούν όλες οι πηγές της εποχής τα φτωχά λαϊκά στρώματα, και έβαλε στόχο του την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος του Βυζαντίου[9].

Στη μετεξέλιξη αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο η διδασκαλία και η πολιτική δραστηριότητα του ‘Βαρλαάμ από την Καλαβρία’[10], που εκείνη την περίοδο δίδασκε στη Θεσσαλονίκη και ασκούσε μεγάλη επιρροή στα φτωχά λαϊκά στρώματα αλλά και στη διανόηση της Θεσσαλονίκης, η οποία, Θεσσαλονίκη, την ίδια περίοδο, αριθμούσε πάνω από διακόσιες χιλιάδες πληθυσμό. Ιδιαίτερο ρόλο φαίνεται να έπαιξε η διαμάχη του Βαρλαάμ με τους Ησυχαστές και τον αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο Παλαμά, υποτίθεται γύρω από ‘θεολογικά θέματα’, τα οποία στην ουσία ήταν αντικατοπτρισμός των οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων και αντιθέσεων.

Το 1341 στην Αδριανούπολη και σε άλλες πόλεις της Μακεδονίας και Θράκης σημειώθηκαν πολλές αγροτικές εξεγέρσεις και ταραχές εναντίον της τοπικής αριστοκρατίας, αλλά και της κεντρικής εξουσίας της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Τον Οκτώβρη του 1341 ο Καντακουζηνός ανακηρύχθηκε από τον στρατό βασιλέας στο Διδυμότειχο και σε αντιπερισπασμό, τον Νοέμβριο, ο Ιωάννης Παλαιολόγος στέφθηκε αυτοκράτορας στην Πόλη από τον Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα. Στη συνέχεια ο Καντακουζηνός αμφισβητεί τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο και έτσι ξέσπασε ο γνωστός στην ιστορία ως ‘2ος εμφύλιος πόλεμος της βυζαντινής αυτοκρατορίας’. Την άνοιξη του 1342 ο Ιωάννης Καντακουζηνός, ο κατ’ εξοχήν εκφραστής των συμφερόντων της αριστοκρατίας και των μεγαλογαιοκτημόνων, καταλαμβάνει με τη βοήθεια Σλάβων τη Θεσσαλονίκη με αποτέλεσμα την εξέγερση των Ζηλωτών, οι οποίοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την εμφύλια σύγκρουση των εξουσιαστικών φατριών του Βυζαντίου με στόχο την αυτονομία τους και την ανατροπή της φεουδαρχίας.

Οι Ζηλωτές καταλαμβάνουν την εξουσία και ανακηρύσσουν την «Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Θεσσαλονίκης», απαιτώντας την αυτονομία της και το δικαίωμα άσκησης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Ο αυτοκράτορας με τη σειρά του προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αντίθεση των Ζηλωτών με τον Καντακουζηνό για να αποδυναμώσει τον Καντακουζηνό, αλλά και για να εξασθενήσουν και οι δυο αντίπαλοί του, τηρεί ουδετερότητα απέναντι στην εξέγερση των Ζηλωτών.

Το κίνημα των Ζηλωτών διέφερε από τα άλλα κινήματα τα αγροτικά ή τα θρησκευτικά, από το γεγονός πως αυτό είχε κοσμοθεωρητικές απόψεις και πολιτικές θέσεις που δεν περιορίζονταν στην προσωρινή ανακούφιση των κολλήγων, αλλά ξεπερνούσαν τους θεσμούς και τις δομές του βυζαντινού φεουδαρχικού συστήματος. Ο θεολόγος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθήνας, Γεώργιος Μεταλληνός, γράφει[11] ότι το κίνημα των Ζηλωτών «ήταν καθαρά πολιτικοποιημένη παράταξη, με σαφή κοινωνικά κίνητρα και αιτήματα κατά των πλουσίων γαιοκτημόνων και υπέρ των πενομένων και καταπιεζομένων… Είναι, πράγματι, σαφές, παρά τη σύγχυση των πηγών, ότι οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης…συνδέονταν με τους ναυτικούς («παραθαλασσίους»), μια γνωστή συντεχνία… Η συνεργασία Ζηλωτών-ναυτών οφειλόταν προφανώς σε σύμπτωση συμφερόντων. Σε άλλες πόλεις στη συνεργασία αυτή συμμετείχαν και έμποροι… Οι Ζηλωτές ταυτίσθηκαν με το λαό και εξέφραζαν τα αιτήματα των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων, εν μέρει δε συνέπιπταν και με το στρατό.»[12].

Και συμπληρώνει πως «ο Λαός βρήκε την ευκαιρία να διαδηλώσει τα αντιαριστοκρατικά ή και αντιπλουτοκρατικά φρονήματά του λόγω της καταπιέσεως που υφίστατο και της οικονομικής του εξαθλιώσεως. Με τη στάση των Ζηλωτών συνδέθηκαν οραματισμοί για ριζική κοινωνική αλλαγή, οικονομική αναβάθμιση και κοινωνική αναδιάρθρωση. Πρόκειται, όπως βεβαιώνουν τα πράγματα, για έκρηξη πρωτοχριστιανικής κοινοκτημοσύνης ή έστω κοινοχρησίας, εναντίον της αυξάνουσας κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, λόγω της συγκεντρώσεως γης και πλούτου στα χέρια των ολίγων»[13], για να καταλήξει: «Η στάση από τη Θεσσαλονίκη επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας ως την Τραπεζούντα. Αυτό σημαίνει, ότι το κοινωνικό κλίμα της Θεσσαλονίκης ήταν καθολικότερο φαινόμενο. Και αυτό επιβεβαιώνεται από πολλές μαρτυρίες. Η αντίδραση επικεντρωνόταν στο πρόσωπο του Ι. Καντακουζηνού και την αριστοκρατία»[14].

Το ίδιο βεβαιώνει και ο καθηγητής της ιστορίας Κωνσταντίνος Χατζόπουλος: «Η εξέγερση απλώθηκε σε πολλές πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης (Αδριανούπολη, Φέρρες, Ηράκλεια κ.ά.) και είχε πολύ έντονο κοινωνικό χαρακτήρα. Ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη μεγάλη πόλη της αυτοκρατορίας και το σημαντικότερο οικονομικό κέντρο της Βαλκανικής, ο λαός με επικεφαλής τους Ζηλωτές κατάφερε να ανατρέψει τους ευγενείς και να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Έτσι, για μια σχεδόν ολόκληρη δεκαετία (1341-1349) οι Ζηλωτές έθεσαν την πόλη κάτω από τον απόλυτο έλεγχό τους και επιχείρησαν να εισαγάγουν πρωτοποριακές για την εποχή τους πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις»[15].

Πριν δούμε όμως τι έκαναν στην πολιτική πράξη, ας δούμε σε συντομία μερικές από τις βασικές πολιτικές απόψεις τους, όπως αυτές διατυπώνονται σε πολλές πηγές, για να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα και τη σημασία αυτού του κινήματος των Ζηλωτών[16]:
Είχε μια αντιαριστοκρατική και αντιπλουτοκρατική πολιτική αντίληψη.

• Διεκδικούσε μεταρρυθμίσεις στη βυζαντινή αυτοκρατορία, στα πλαίσια των οποίων επεδίωκαν την πολιτική αυτονομία και την ανεξαρτησία τους απέναντι στην κεντρική εξουσία.

• Υποστήριζε την ανάγκη για την προώθηση της παιδείας, τη διδασκαλία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και όλης της αρχαιοελληνικής Γραμματείας και του νέου ευρωπαϊκού πνεύματος.

• Ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον δογματισμό των Ησυχαστών του Γρηγορίου Παλαμά, που εξυμνούσαν τον μοναχισμό, το αυστηρό πνεύμα και την υποταγή στην εξουσία των γαιοκτημόνων και του αυτοκράτορα.

• Υπερασπίζονταν τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους πρόσφυγες που έφταναν από κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας μαζικά στη Θεσσαλονίκη για να γλυτώσουν από τις εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις και την πείνα.

• Επεξεργάστηκε πολιτικό πρόγραμμα με συγκεκριμένες πολιτικές θεσμικών, οικονομικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων και

• Οργάνωσε πολιτικό Λαϊκό Κόμμα.

Όμως στη δημόσια ζωή και στη διαχείριση της κοινωνίας εκείνο που καταξιώνει τις κοσμοθεωρίες, τις ιδεολογίες, τις πολιτικές διακηρύξεις και τα κομματικά προγράμματα είναι η συμφωνία των διακηρύξεων με τα έργα. Ας δούμε τώρα τι έκανε το Κίνημα των Ζηλωτών στην «Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Θεσσαλονίκης» και κατ’ άλλους στη «Λαϊκή Δημοκρατία της Θεσσαλονίκης» ή στην «Κομμούνα της Θεσσαλονίκης»[17], σύμφωνα με τις πληροφορίες από διάφορες πηγές που αναφέρονται σε αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας[18]:

Οι Ζηλωτές συγκέντρωσαν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους, προχώρησαν στη συγκρότηση Επαναστατικής Επιτροπής και σε άμεση αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης, της Δικαιοσύνης, του στρατού και της εκκλησίας και ταυτόχρονα:
Κατάργησαν την παλιά νομοθεσία και το παλιό νομικό σύστημα και δημιούργησαν νέους διοικητικούς θεσμούς.
Πήραν μέτρα για την πνευματική ελευθερία, την ελευθερία του Λόγου και την ανεξιθρησκία.
Κατάργησαν όλα τα προνόμια, το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας και δήμευσαν τις περιουσίες και τον πλούτο των ευγενών.
Καθιέρωσαν την άμεση εκλογή από τον Λαό όλων των αξιωματούχων στα κυβερνητικά αξιώματα, στη Δικαιοσύνη, ακόμα και στα θρησκευτικά αξιώματα.
Δημοτικοποίησαν τον πλούτο της εκκλησίας και των μοναστηριών και διαχώρισαν την εκκλησία από το κράτος.
Καθιέρωσαν καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας, ώστε όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι απέναντι στον νόμο.
Απελευθέρωσαν τους δουλοπάροικους και έδωσαν ίσα δικαιώματα στους ξένους.
Δημιούργησαν ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της εποχής καθεστώς που προέβλεπε την άμεση, διαρκή και ενεργητική λαϊκή συμμετοχή στη διακυβέρνηση της πόλης κατά τα πρότυπα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Ανακήρυξαν επίτιμο Πρόεδρο της «Ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Θεσσαλονίκης» τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ο οποίος είχε ταχθεί με το μέρος των επαναστατών.

Η Κομμούνα των Ζηλωτών αντιμετώπισε νικηφόρα πολλές επιδρομές του αυτοκρατορικού στρατού που επέδραμε κάθε τόσο, πότε με τη βοήθεια των Σλάβων και πότε με τη βοήθεια των Τούρκων, κατά της Θεσσαλονίκης και άντεξε εννιά ολόκληρα χρόνια, από το 1342 μέχρι το 1350. Επειδή όμως η ανεξάρτητη παρουσία της άλλαζε σταδιακά τις συνειδήσεις των κολλήγων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της αυτοκρατορίας, οι δύο «συμβασιλείς» πια, Καντακουζηνός και Παλαιολόγος, τέθηκαν επικεφαλής μεγάλων δυνάμεων του αυτοκρατορικού στρατού συνεπικουρούμενου από σώμα είκοσι χιλιάδων ανδρών του τούρκικου στρατού και πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη. Η άμυνα της Θεσσαλονίκης εξαντλήθηκε μετά από σκληρές μάχες, οπότε οι αυτοκρατορικές δυνάμεις κατάσφαξαν τον πληθυσμό και κατάστρεψαν την πόλη και την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Είναι γνωστό πως τελικά την ιστορία δεν την γράφουν οι ιστοριογράφοι, αλλά οι νικητές που γράφουν ή σβήνουν τις πηγές και τα γεγονότα, όπως έκαναν ο Καντακουζηνός και ο μεγαλογαιοκτήμονας Γρηγοράς. Πολλοί προσπαθούν να υποβαθμίσουν ακόμα και να συκοφαντήσουν[19] το μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός και το πολύ σημαντικό, για τότε και για τώρα, κοινωνικό επίτευγμα. Προφανώς γιατί είχε ένα παλλαϊκό χαρακτήρα στον οποίο συμμετείχαν όλα τα λαϊκά στρώματα, ναυτεργάτες, αγρότες βιοτέχνες, έμποροι, διανοούμενοι, ακόμα και τμήματα του κλήρου και του αυτοκρατορικού στρατού, πράγμα που προσδίδει τεράστιο κοινωνικό βάθος στην Κομμούνα των Ζηλωτών, τροφοδότη των απελευθερωτικών οραμάτων της εργαζόμενης ανθρωπότητας για εφτακόσια χρόνια. Από αυτή την οπτική γωνία μπορούμε να πούμε πως η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης δεν ηττήθηκε ποτέ.

Ηττήθηκε όμως για μια ακόμα φορά ο αγωνιζόμενος να αναγεννηθεί ελληνισμός, γιατί οι βυζαντινοί αυτοκράτορες και η τάξη των ‘ευγενών’ μεγαλογαιοκτημόνων έμαθαν στους Σλάβους και στους Τούρκους τον δρόμο προς την Ελλάδα και τον τρόπο να καταπνίγουν τα εθνικά και κοινωνικά απελευθερωτικά λαϊκά κινήματα και τις προοδευτικές ιδέες. Η μετέπειτα πορεία των πραγμάτων, ως διαμάχη μεταξύ «ενωτικών και ανθενωτικών», μεταξύ της ‘Τιάρας και του Σαρικίου’, όχι μόνο δεν γλύτωσε τους αυτοκράτορες και τους ευγενείς από το σπαθί του Μωάμεθ του Πορθητή, αλλά γύρισε και το τιμόνι της ιστορίας σε πορεία κατά του ελληνισμού, αλλά και κατά της αστικής μετεξέλιξης της περιοχής των Βαλκανίων και κατ’ επέκταση σε βάρος της Ευρώπης, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της. Οι ανάγκες και οι δυνατότητες της ανθρωπότητας, και κύρια της Ευρώπης, για μια ακόμα φορά αλλάζουν την πορεία της ιστορίας, στρέφοντας τη ρότα προς την Ινδία από τη Δύση για να καταλήξουν στην ανακάλυψη του πλούτου του Νέου Κόσμου, με αποτέλεσμα τη γενοκτονία των αυτόχθονων πληθυσμών και την καταστροφή των πολιτισμών της αμερικανικής ηπείρου.

————————————————————————————————————————— 

[1] Αφιέρωμα στα 670 χρόνια από την ανακήρυξη της Λαϊκής Κομμούνας της Θεσσαλονίκης.
[2] Απόσπασμα από το βιβλίο μου, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[3] Τεμεκενίδης Γεώργιος Α., Η Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη (1342-1349), Ζήτη, Θεσσαλονίκη 2001, σ. 7 και 14.
[4] Η φεουδαρχία ασιατικού ή ανατολικού τύπου στηριζόταν στη συνεχή κατάκτηση εδαφών και στη συσσώρευση πλούτου μέσω της λεηλασίας και του κεφαλικού φόρου των υπηκόων, σε αντίθεση με τη φεουδαρχία δυτικού τύπου που στηριζόταν στην αγροτική παραγωγή.
[5] Τεμεκενίδης Γεώργιος Α., Η Επανάσταση των Ζηλωτών…, ό. π., σ. 14.
[6] «Οι Ησυχαστές απέρριπταν τις θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, κυρίως του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου και θεωρούσαν ως περιττή την μελέτη των έργων τους.», βλ. Χατζόπουλος Κωνσταντίνος, Επισκόπηση της Ιστορίας του Νέου ελληνισμού (1204-1821), εκδ. Εταιρείας Αξιοποίησης Περιουσίας Δ.Π.Θ.
[7] Τους είπαν Ζηλωτές, από την ονομασία των Ζηλωτών των πρωτοχριστιανικών χρόνων που οργάνωσαν επανάσταση εναντίον των Ρωμαίων. Οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης του 14ου αιώνα, κατά τον Θωμά Μαγίστρου, όπως μας πληροφορεί ο Κορδάτος, ήταν γνωστοί και ως «Φίλοι του Λαού». Βλ. Κορδάτος Γιάννης, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, ό. π., τόμ. 8ος, σ. 245-277. Βλ. επίσης Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 10ος, σ. 60-61 και Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, εκδ. Αξιωτέλη, Αθήνα 1987, τόμ. 5ος.
[8] Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να διαπιστώνει κανείς πως περισσότερα από 1800 χρόνια μετά την αθηναϊκή δημοκρατία, το κράτος του Δήμου, ένας άλλος Δήμος (με την ίδια ακριβώς έννοια και τον ίδιο ακριβώς όρο), αυτός της βυζαντινής Θεσσαλονίκης, επαναλαμβάνει το ίδιο «πείραμα» κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Κι επειδή η γλώσσα είναι κώδικας πολιτισμού, τότε αυτή η συνέχεια έχει τη σημασία της, βλ. σχετικά, Κορδάτος Γιάννης, Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, Συλλογή, Αθήνα 2009, σ. 9 και 51 κ.ε.
[9] Βλ. Κορδάτος Γιάννης, Μεγάλη Ιστορία, ό. π. και Εγκυκλοπαίδεια Δομή, ό. π.
[10] Ο Βαρλαάμ (1290-1350) ήταν Έλληνας λόγιος από τη ‘Μεγάλη Ελλάδα’. Σπούδασε στη Ρώμη μαθηματικά, φιλοσοφία, αστρονομία και θεολογία. Διετέλεσε καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας στην Κάτω Ιταλία και υπήρξε δάσκαλος του μεγάλου ιταλού ουμανιστή ποιητή Πετράρχη. Κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα και έγινε καθηγητής στο εκεί πανεπιστήμιο, όπου ήρθε σε ρήξη με το ιερατείο των «Ησυχαστών» και τον αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο Παλαμά. Αργότερα εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και ίδρυσε δική του σχολή με πολλούς μαθητές. Ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της αναβίωσης και της διδασκαλίας της πλατωνικής και αριστοτελικής φιλοσοφίας. Θεωρείται πρόδρομος του Ουμανισμού και του Διαφωτισμού. Βλ. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 4. Βλ. επίσης, Μεταλληνός Γεώργιος, Ησυχαστές και Ζηλωτές. Πνευματική ακμή και κοινωνική κρίση στον Βυζαντινό 14ο αιώνα. Ελληνισμός Μαχόμενος, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1995.
[11] Σε αντίθεση με κάποιους που γράφουν για «τον οχλοκρατικό χαρακτήρα του κινήματος των Ζηλωτών», βλ. Κωτσιόπουλος Κωνσταντίνος, Το κίνημα των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη 1342-1349. Ιστορική, θεολογική και κοινωνική διερεύνηση, Διδακτορική Διατριβή στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη 1995.
[12] Μεταλληνός Γεώργιος, Ησυχαστές και Ζηλωτές…, ό. π.
[13] Ό. π.
[14] Ό. π.
[15] Χατζόπουλος Κωνσταντίνος, Επισκόπηση της…, ό. π.
[16] «Ο Βαρλαάμ και οι οπαδοί του παρουσιάζονται συχνά ως ουμανιστές, πλατωνικοί και νομιναλιστές», Χατζόπουλος Κωνσταντίνος, Επισκόπηση της…, ό.  π.
[17] Κορδάτος Γιάννης, Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης 1342-1349, ό. π., σ. 69 κ.ε. Βλ. επίσης Κορδάτος Γιάννης, Μεγάλη Ιστορία…, ό. π., και Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, τόμ. 5ος, σ. 1435-1436.
[18] Τεμεκενίδης Γεώργιος Α., Η Επανάσταση των Ζηλωτών…, ό. π., σ. 48-50.
[19] «Ξοδεύουμε τα μοναστηριακά χρήματα για να φτιάξουμε τα χαλασμένα σπίτια των αγροτών και των φτωχών, για να τους στεγάσουμε, για να τους δώσουμε τα μέσα να καλλιεργήσουν τα χωράφια και τα αμπέλια τους και γενικά με τον ίδιο τρόπο να συντηρούμε εκείνους που αγωνίζονται με τα όπλα για να μη γίνουμε όλοι σκλάβοι… Τούτη η Πολιτεία στηρίζεται στην ισότητα και τη δικαιοσύνη και στην ευσέβεια… και επιζητεί σύμφωνα με τους νόμους που θεσπίσαμε να κρατάει όσα απόκτησε, καλύτερα και από την Πολιτεία του Πλάτωνα», απαντούσαν οι Ζηλωτές στους συκοφάντες τους, σύμφωνα με κάποιο χειρόγραφο που σώθηκε. Βλ. Κορδάτος Γιάννης, Μεγάλη Ιστορία…, ό. π., σ. 265 και 266.

Πηγή:

http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/i-kommoyna-tis-thessalonikis-1342-1350-toy-kosta-lampoy

Ομολογία πίστης στην Αναρχία

antisystemic | Ένα ιστολόγιο για τον Κοινωνικό Αναρχισμό

«Ας δώσουμε όλη μας την σκέψη. Ας την δώσουμε με ηρεμία και γαλήνη, και έπειτα ας την αφήσουμε να πράξει. Δεν μπορούμε τίποτε περισσότερο».

                        Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν

Τι είναι η Αναρχία; Είναι το κουράγιο να ακολουθείς τις πεποιθήσεις σου μέχρι το τέλος. Να μην καθησυχάζεις τον εαυτό σου κάνοντας κάθε λογής ευτελείς καθημερινούς συμβιβασμούς, θεωρώντας παράλληλα ότι εσύ έκανες το χρέος σου απέναντι στον συνάνθρωπο μέχρι εκείνο το σημείο βέβαια που αυτό ήταν δυνατό. Οι ανεπαίσθητοι μικροί συμβιβασμοί είναι εκείνοι που τελικά θρέφουν και γιγαντώνουν το κτήνος της κυριαρχίας.

 Η Αναρχία δεν αποδέχεται την ύπαρξη ορίων, δεν θεωρεί ότι το «εφικτό» με το υπαρκτό είναι ταυτόσημες έννοιες. Δεν λουφάζει πίσω από ψευτοδιανοουμενίστικες μαλακίες για να δικαιολογήσει την απραξία της και την απροθυμία της να δράσει. Δεν περιορίζεται να εκφράζει την ηθική της αγανάκτηση και τον αποτροπιασμό της ενόσω χαριεντίζεται σε εναλλακτικού τύπου ξενυχτάδικα και κουλτουριάρικα καφενεία. Ούτε απευθύνει πολιτισμένες εκκλήσεις στους «φωτισμένους» άρχοντες εκλιπαρώντας για την μεσολάβηση τους, μήπως και προστρέξουν τελικά σε βοήθεια του βασανισμένου πόπολου.

 Η Αναρχία δεν υποκρίνεται τον παντογνώστη, ούτε ισχυρίζεται ότι αυτή θα έδινε τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα αν κατακτούσε την εξουσία και γινόταν κυβέρνηση. Δεν εκδίδει ναρκισσιστικές ανακοινώσεις επί παντός κι επιστητού, ούτε αισθάνεται την υποχρέωση να εκφράσει «μια συνεπή θέση» για τους πάντες και τα πάντα, λες και κατέχει την μοναδική και απόλυτη αλήθεια, την μυστική γνώση που μπορεί να εξηγήσει και να προσφέρει μια σίγουρη απάντηση για όλα τα ζητήματα.

 Στην Αναρχία δεν υπάρχει χώρος για τον τέλειο άνθρωπο, αλλά μόνο για μυριάδες ατελείς ανθρώπους, με τα ελαττώματα, τα προτερήματα και τις αδυναμίες τους, που όλοι μαζί ενωμένοι προσπαθούν να βρούνε τον δρόμο τους. Κι επειδή η Αναρχία αποδέχεται κι αγκαλιάζει την ατελή φύση του ανθρώπου δεν θα διέπραττε ποτέ το λάθος να παραδώσει την εξουσία σε έναν μόνο άνθρωπο, τοποθετώντας τον έξω και πέρα απ’ όλους τους άλλους.

 Στην Αναρχία δεν χωρούν οι βολεμένοι που μιλάνε πολύ χωρίς ποτέ να πράττουν, χωρίς να διακινδυνεύουν τίποτε. Γιατί και μόνο το να δηλώνεις πως είσαι αναρχικός, το να αποκηρύσσεις όλες τις μορφές κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να αγωνίζεσαι για την κατάργηση τους, σε φέρνει αμέσως αντιμέτωπο με όλες τις θεσμισμένες εξουσίες αυτού του κόσμου. Πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτισμικές.

 Η Αναρχία δεν αποδέχεται ιστορικά στάδια, φάσεις εξέλιξης και προγραμματικά ημίμετρα. Δεν είναι αυτό επιπόλαιος και ανέξοδος μαξιμαλισμός, ούτε γιαλατζί επαναστατικότητα. Είναι το λογικό επακόλουθο της πρωτογενούς μας θέσης, ο καταστατικός κανόνας που καθορίζει την πολιτική μας δραστηριότητα ως αναρχικών.

 Η Αναρχία δεν ανέχεται την λογική της ανάθεσης, την πολυτέλεια να αφήνεις τους άλλους να μάχονται και να ριψοκινδυνεύουν για λογαριασμό σου. Γι’ αυτό πέρα από τις βασικές παραμέτρους μιας κοινής θεωρίας, πέρα από αξίες, αντιλήψεις και ιδανικά, μας ενώνει η επιθυμία και η ηθική επιλογή που κάνουμε να είμαστε μέρος του κινήματος, όχι ως ο αποστασιοποιημένος κάτοχος μιας άψυχης κομματικής ταυτότητας, αλλά ως συμμέτοχοι στις κινηματικές δράσεις, τις πολιτικές ενέργειες και τις θεσμισμένες συλλογικές διαδικασίες, ως ζωντανά κύτταρα της Αναρχίας. Ως άνθρωποι με ηθικό ανάστημα, ως φορείς μιας νέας νοοτροπίας για τις ανθρώπινες σχέσεις, ως αυτόνομοι και αυτοστοχαστικοί πυρήνες, ο καθένας με τις δικές του εκλεπτυσμένες ιδέες και απόψεις για τα πράγματα. Και κανείς αναρχικός δεν αρκείται να αναμασάει αυτάρεσκα στο μυαλό του τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα. Τα δοκιμάζει στην πράξη, τα αντιπαραβάλλει στην σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, τα αξιολογεί εκ του αποτελέσματος και τα αναπροσαρμόζει. Και μετά ξανά απ’ την αρχή, σε έναν αέναο κύκλο αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην σκέψη και την πράξη.

 Η προσχώρηση στην Αναρχία συμβολίζει μια πράξη θάρρους και γενναιοφροσύνης. Είναι η ίδια μια χειρονομία αποχωρισμού από το κοπάδι, μια έμπρακτη απόρριψη της επικρατούσας άποψης, της τυραννίας του μέσου όρου. Έτσι, προτού ακόμη φτάσει να ασπαστεί την Αναρχία, ο αναρχικός έχει ήδη αποδείξει το εσωτερικό του σθένος, έχοντας εγκαταλείψει τις έτοιμες, προκατασκευασμένες λύσεις και τις εφησυχαστικές βεβαιότητες που προσφέρει με το κιλό η κυριαρχία.  Έχει επιλέξει το μονοπάτι της διαρκούς αναζήτησης, της επίπονης γνώσης, αυτοεξόριστος από την κοινωνία των κανιβάλων, μένοντας πολλές φορές μόνος να αναμετριέται με ολόκληρο τον κόσμο. Αλήθεια, ποιος μπορεί να λησμονήσει τα μελαγχολικά λόγια του δολοφονημένου συντρόφου Καμίλο Μπερνέρι, όταν έγραψε, «Αναρωτιέμαι μήπως η πολιτική μου δραστηριότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα άσκοπο σάλεμα των φύλλων μιας ιδεολογίας που σβήνει: η πίστη μου που ήταν τέλεια, τρυφερή και καταπράσινη, είναι τώρα κίτρινη σαν τα φύλλα το φθινόπωρο».[i]  

 Αναρχία σημαίνει διαρκής αυτοαμφισβήτηση, αυτομόρφωση και καλλιέργεια του πνεύματος. Γιατί όπως έλεγε και ο Μπακούνιν, η αμφισβήτηση της εξουσίας περνά πρωτίστως από την αμφισβήτηση του εαυτού, των δικών μας εδραιωμένων και κατεστημένων αντιλήψεων.[ii] Με αυτόν τον τρόπο, η Αναρχία εκ των πραγμάτων συντελεί στην εξύψωση του πνευματικού επιπέδου των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτήν. Έφτασαν σε αυτήν ψάχνοντας, ερευνώντας, διαβάζοντας. Μπορούν να παραμείνουν σε αυτήν μόνο αν παραμείνουν σε μια κατάσταση διαρκούς πνευματικής εγρήγορσης, μόνο αν αναλάβει ο καθένας το μερίδιο ατομικής πολιτικής ευθύνης που του αναλογεί και παλέψουν οι ίδιοι σαν συλλογικότητα για την απελευθέρωση τους.

 Η Αναρχία είναι το μόνο κίνημα που εξακολουθεί να έχει πολιτικούς κρατούμενους σε αναρίθμητες φυλακές των «δημοκρατικών» γκουλάγκ σε όλο τον κόσμο. Κι αυτό μας θυμίζει ότι ο πολιτικός αγώνας για την Αναρχία δεν είναι παιχνίδι. Είναι κίνδυνος θανάσιμος για το σύστημα, είναι η μοναδική εναλλακτική πρόταση που την έχει καταστήσει βιώσιμη κι επιτακτική η ίδια η ιστορική εξέλιξη του συστήματος της οικονομίας της αγοράς.

 Η Αναρχία είναι η απομάγευση της κοινωνικής πραγματικότητας, η συνειδητοποίηση του καθένα από εμάς ξεχωριστά ότι ο ριζοσπαστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν είναι έξω από τις δημιουργικές δυνατότητες του κοινωνικού ατόμου, ότι μέσα από την συλλογική στράτευση ο σύγχρονος άνθρωπος-μάζα που άγεται και φέρεται σαν το μυρμήγκι, αποκαθιστά την αξιοπρέπεια του και μεταμορφώνεται σε δρουν υποκείμενο που μπορεί να επηρεάσει – ή ακόμη και να υπαγορεύσει – τις εξελίξεις.[iii] Γι’ αυτό οι ελίτ φοβούνται την Αναρχία, την συκοφαντούν και την εξομοιώνουν με την γενικευμένη αταξία, την οδυνηρή αβεβαιότητα και το κατρακύλισμα στο χάος.

 Εντούτοις, η Αναρχία αντιπροσωπεύει την τελειότερη μορφή τάξης. Μια ελεύθερη κοινωνική τάξη που βασίζεται στη αρχή της εθελοντικής προσχώρησης, στα κοινά ζωτικά συμφέροντα, στην καθιέρωση της φιλίας και του αλληλοσεβασμού ως βασικής αρχής συνύπαρξης ανάμεσα στους ανθρώπους. Στην ανάπτυξη δομών συνεργασίας και αλληλεξάρτησης, αντί του ανηλεούς ανταγωνισμού που θέτει την επιβίωση του μεμονωμένου ατόμου – ή και ολόκληρων κοινωνικών τάξεων – εν αμφιβόλλω στην κατά τα άλλα «πολιτισμένη» κοινωνία των αποκτηνωμένων νεομπουρζουάδων.

 Η Αναρχία είναι η κραυγή απόγνωσης της υποτάξης, είναι όμως και το τελευταίο της καταφύγιο, η συνειδητή ή όχι συνθήκη της κοινωνικής της απελευθέρωσης.

 Και φυσικά υπάρχει αναρχισμός. Είναι εκείνο το σύνολο των αρχών, των κανόνων και των πρακτικών που βρίσκονται σε άμεση συνάφεια και λογική αλληλεξάρτηση μεταξύ τους και των οποίων το συνδυασμένο αποτέλεσμα είναι η εξάλειψη της αντίθεσης ανάμεσα στην ατομική ελευθερία και την ελευθερία της κοινότητας. Από αυτό το σώμα αρχών, αντλούμε και την μεθοδολογία σύμφωνα με την οποία διαμορφώνουμε και κατευθύνουμε την πολιτική μας δραστηριότητα για να φέρουμε σε πέρας την Αναρχία ως ζώσα κοινωνική πραγματικότητα. Η Αναρχία είναι ο στόχος, ο αναρχισμός σε όλες τις εκφάνσεις του είναι η κοινωνική δύναμη που αγωνίζεται για την πραγμάτωση αυτού του στόχου.

---

[i] Κ. Μπερνέρι, Για την κατάργηση του Κράτους (Κατσάνος) σελ.8.

[ii] «Έπεται απ’ τα παραπάνω ότι για να εξεγερθεί εναντίον αυτής της επιρροής που ασκεί κατά τρόπο φυσικό η κοινωνία πάνω στον άνθρωπο, θα πρέπει ο άνθρωπος να εξεγερθεί τουλάχιστον εν μέρει εναντίον του ίδιου του του εαυτού. Γιατί παρ’ όλες του τις υλικές, πνευματικές και ηθικές τάσεις και επιθυμίες, δεν είναι κι εκείνος ο ίδιος τίποτε περισσότερο από ένα δημιούργημα της κοινωνίας». Μ. Μπακούνιν, Θεός και Κράτος (Κατσάνος) σελ. 96.

[iii] «Δοξασμένη η στιγμή να αντικρίζει κάποιος έναν ολόκληρο λαό να ορθώνεται. Δεν είναι πια κοπάδι από πρόβατα καψαλισμένα από τον ήλιο, ούτε αξιοθρήνητο πλήθος καρτερικών σκλάβων. Είναι ορδή από εξεγερμένους που ρίχνεται να κατακτήσει τη γη. Και η γη ξαναβρίσκει την περηφάνια της, γιατί τούτη τη φορά επιτέλους είναι άνθρωποι που την πατούν». Ρικάρδο Φλόρες Μαγόν, Το Δικαίωμα στην Εξέγερση,http://www.antorcha.net/biblioteca_virtual/politica/ap1910/4.html.

Πηγή:

http://antisystemic.wordpress.com/

Ο χαρτοπόλεμος

Ο χαρτοπόλεμος |

1.1.2014
Το ξύλινο πάτωμα έχει εκείνες τις παλιές, πολύ φαρδιές σανίδες. Είναι τόσο παλιές, που ο αρμός που υπήρχε μεταξύ τους έχει φαγωθεί, δημιουργώντας αυλάκια που χαρακώνουν όλο το σπίτι. Σήμερα ανακάλυψα ότι ένα αυλάκι, αυτό μπροστά από το ψυγείο, είναι πιο φαρδύ απ’ όλα τ’ άλλα. Μέσα βρήκα ξαπλωμένο ένα μικρό μολύβι ικέα κι ένα φιλτράκι. Το φιλτράκι το ρούφηξε η ηλεκτρική σκούπα. Το μολύβι το άφησα- δεν ξέρω γιατί, αλλά κάπως ταίριαζε.

Το πάτωμα τρίζει. Τρίζει σχεδόν παντού. Έχω αρχίσει και μαθαίνω τις ασφαλείς περιοχές, κι έτσι το πρωί που ξυπνάω και πάω να φτιάξω καφέ, κάνω ζιγκ ζαγκ προσπαθώντας να είμαι αθόρυβη. Ένα πρωινό παιχνίδι, ένας αλλόκοτος πρωινός χορός- δεξί πόδι εδώ, αριστερό πόδι εκεί πιο πέρα. Ένα ηχητικό ναρκοπέδιο και εγώ το έχω χαρτογραφήσει.

Έχω την εντύπωση ότι όταν ο από κάτω μαγειρεύει, ανεβαίνουν οι μυρωδιές, περνούν μέσα από τις αυλακιές του πατώματος και ξαφνικά το σπίτι μυρίζει κρεμμύδι, υποθέτω από μία πρόχειρη κρεμμυδόσουπα. Αλλά και όταν παίζει πιάνο, ανεβαίνει το moonlight sonata μέσα από τις χαραμάδες. Τότε κλείνω το ραδιόφωνο που συνήθως ακούω, τραβάω και τις κουρτίνες για να σκοτεινιάσει το δωμάτιο και κάθομαι στα ήσυχα και τον ακούω.

Σκέφτομαι ότι δεν με πειράζει που είναι σαν ζω πάνω σε μια σχάρα. Η σιλικόνη μόνωσης μας τελείωσε. Το 2014 θα είναι ωσμωτικό.

~

1.1.2014
Επιτέλους ήρθε το πιάνο.  Το ανέβασμά του στον δεύτερο όροφο ήταν εφιαλτικό. Νομίζω ότι δεν θέλω να φύγω ποτέ απ’ αυτό το σπίτι- η ιδέα ότι θα ξαναγλιστρήσει από τα χέρια ενός ανόητου μεταφορέα μου προκαλεί ίλιγγο.

Αυτές τις μέρες έχω αφήσει λίγο τα δικά μου στην άκρη και έχω σκαλώσει με την πρώτη κίνηση της σονάτας 14 του Μπετόβεν. Οι άσχετοι τη λένε σονάτα του σεληνόφωτος. Επειδή λέει σ’ έναν κριτικό θύμιζε την αντανάκλαση του φεγγαριού στη λίμνη της Λουκέρνης, πφφφ. Δεν ξέρουν, δεν θα μάθουν ποτέ. Ξανά και ξανά λοιπόν η 14, μέχρι να μου ακουστεί σωστά.

Ήρθε και καινούριος ένοικος από πάνω.  Την έχω δει μέσα από το ματάκι της πόρτας να ανεβαίνει. Ανεβαίνει καμπουριασμένη από ένα μαύρο σάκο που κουβαλάει στην πλάτη, θαρρείς ότι έχει τούβλα μέσα. Την ακούω καμμιά φορά όταν περπατάει, γιατί τρίζει το πάτωμα. Χαίρομαι όμως που δεν βάζει δύναμη στη φτέρνα για να ακουστεί γδούπος- είναι σαν να περπατάει στις μύτες. Αναρωτιέμαι αν με ακούει όταν παίζω, σίγουρα θα με ακούει. Μπορεί να χορεύει κιόλας.

Πρέπει να αρχίσω να τρώω καλύτερα, πιο υγιεινά. Έχω βαρεθεί να φτιάχνω την καταραμένη κρεμμυδόσουπα.

Το 2014 θα είναι δημιουργικό. Θα είναι υπέροχο.

~

17.2.2014
Ο Χόλγκερ κοιμάται στο κρεβάτι μου. Η Μελίνα δεν απάντησε στο μήνυμα. Ο Στράτος, ο Γιούργκεν, αλήθεια δεν ξέρω. Άνθρωποι, οι ιστορίες τους. Ποτέ δεν θα καταλάβω πραγματικά.
Ακόμη να υπογράψω το συμβόλαιο στη δουλειά.
Έκανα σκάιπ με τον πατέρα. Το σαλόνι όπως το θυμάμαι. Αυτός φορούσε το μπουφάν του.

Έχω σιχαθεί την κρεμμυδίλα που έρχεται από τον από κάτω. Κι επιτέλους παίξε κάτι άλλο. Η σονάτα του σεληνόφωτος τα κάνει όλα πολύ δραματικά.

~

17.2.2014
Έχω να βγω από το σπίτι δέκα μέρες. Πρέπει να βγω έξω, πρέπει να πλυθώ, να πάω σουπερ μάρκετ, να συνεχίσω τη δουλειά μου. Κι αυτή η γαμημένη σονάτα, κάτι της λείπει. Κάτι μου διαφεύγει.

Το πάτωμα της από πάνω που τρίζει με αποσυντονίζει. Χθες βράδυ έτριζε και το κρεβάτι. Παραλίγο να ανέβω πάνω και να αρχίσω να κοπανάω στην πόρτα της. Θυμώνω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

~

22.3.2014
Δεν αντέχω άλλο αυτό το πιάνο. Ακούω τη μελωδία μέσα από τις ωτοασπίδες. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τα φαγωμένα νύχια του πάνω στα λευκά πλήκτρα. Σχεδόν χοροπηδάω πάνω στο πάτωμα για να με ακούσει. Πατάω τη φτέρνα με δύναμη, πάντα στα σημεία που τρίζει περισσότερο. Δεν είναι πια σπίτι μου αυτό. Είναι σκέτο σπίτι, είναι απλώς μια κατασκευή, με τοίχους, πάτωμα και ταβάνι. Θα πάω να του χτυπήσω του καριόλη, δεν αντέχω άλλο.

~

22.3.2014
Αυτή φταίει. Αυτή φταίει για όλα. Μ’ έχει καταλάβει σίγουρα, έχει καταλάβει πόσο εκνευρίζομαι, γι’ αυτό χοροπηδάει. Θα της δείξω της παλιομαλακισμένης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Συναντηθήκανε στη μέση της σκάλας. Δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο που άφηνε την άνοιξη μέσα. Χωρίς να μιλήσουνε πιαστήκανε στα χέρια, κάτι σαν λαβή πάλης, κάτι σαν αγκαλιά. Αυτή έκλαιγε, αυτός ήταν κατακόκκινος. Χάσανε την ισορροπία τους. Πάνω από το πρεβάζι, πάνω από τις μικρές γλάστρες στη σειρά που το στόλιζαν, πάνω από το πιάνο, από δουλειές, από το σκάιπ, από τη μοναξιά, από τους ανθρώπους, πάνω απ’ όλα πέσανε στο κενό, σφιχταγκαλιασμένοι σε λαβή. Στα μαλλιά τους ακόμη ο χαρτοπόλεμος από την Πρωτοχρονιά.

Bruce Nauman, Punch and Judy II 

Birth & Life & Sex & Death. 1985.

http://tintooth.wordpress.com/2014/01/05/%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82/#like-631

Shocking Ingredients Used in McNuggets – TBHQ!

Have you ever wondered what’s in McDonald’s Chicken McNuggets other than a small piece of chicken?

You’ll be surprised to learn that each McNugget contains an astonishing mixture of 25 different ingredients of which many are processed or chemically altered.

In fact, the most common ingredients used in making these nuggets are canola, corn, soybean, and hydrogenated soybean oils. Not only are these oils bad for your health but most of them are also made from genetically modified crops (GMOs) .

The worst part in all of this is that McNuggets also contain industrial chemicals!

The most alarming ingredient in a Chicken McNugget is tertiary butylhydroquinone, or TBHQ, which is derived from petroleum that is either sprayed directly on the nugget or the inside of the box it comes in to “help preserve freshness.”

According to A Consumer’s Dictionary of Food Additives, TBHQ is a form of butane (i.e. lighter fluid) the FDA allows processors to use sparingly in our food: It can comprise no more than 0.02 percent of the oil in a nugget. Which is probably just as well, considering that ingesting a single gram of TBHQ can cause “nausea, vomiting, ringing in the ears, delirium, a sense of suffocation, and collapse.” Ingesting five grams of TBHQ can kill.”

To learn more about the other 24 ingredients, go here.

For an official list of McNuggets’ ingredients, go here.

The next time you think of eating McNuggets, you might want to consider spending some time learning how to make your own homemade chicken nuggets. It’s by far a much healthier alternative.

Sources:

• http://www.care2.com/greenliving/25-ingredients-in-mcdonalds-chicken-mcnuggets.html?page=2
• http://www.mcdonalds.com/us/en/food/product_nutrition.chicken.124.919.chicken-mcnuggets-4-piece.html
• http://www.goodreads.com/quotes/23524-but-perhaps-the-most-alarming-ingredient-in-a-chicken-mcnugget
• http://www.parade.com/19014/lorilange/5-healthy-recipes-for-homemade-chicken-nuggets/

Read more: http://dailyhealthpost.com/shocking-ingredients-used-in-mcnuggets-tbhq/#ixzz2pXdoIzvZ
Follow us: @dailyhealthpost on Twitter | dailyhealthpost on Facebook

Συγκλονιστικά Συστατικά που χρησιμοποιούνται σε McNuggets - TBHQ !

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι είναι το McDonald 's Chicken McNuggets(κοτομπουκιές) , εκτός από ένα μικρό κομμάτι του κοτόπουλου ;
Θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι κάθε McNugget(δηλ κοτομπουκιά) περιέχει ένα εκπληκτικό μείγμα από 25 διαφορετικά συστατικά από τα οποία πολλά έχουν υποστεί επεξεργασία ή είναι χημικώς τροποποιημένα .

Στην πραγματικότητα , τα πιο κοινά συστατικά που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή αυτών των κοτο-εδεσμάτων είναι canola, καλαμπόκι , σόγια , και υδρογονωμένα έλαια σόγιας. Δεν είναι μόνο αυτά τα έλαια βλαβερά  για την υγεία , αλλά και τα  περισσότερα από αυτά είναι επίσης κατασκευασμένα από γενετικώς τροποποιημένες καλλιέργειες ( ΓΤΟ ) .

Το πιο σοκαριστικό  σε όλα αυτά, είναι ότι τα McNuggets (κοτομπουκιές)περιέχουν επίσης βιομηχανικές χημικές ουσίες !

Το πιο ανησυχητικό συστατικό σε ένα McNugget κοτόπουλο είναι η τριτοταγής βουτυλυδροκινόνη , ή TBHQ , η οποία προέρχεται από το πετρέλαιο που είτε ψεκάζεται απευθείας κοτομπουκιά ή το εσωτερικό του κουτιού και έρχεται έτσι να «βοηθήσει για την διατήρηση της φρεσκάδας . "

Σύμφωνα με το λεξικό του καταναλωτή, τα πρόσθετα τροφίμων , ΤΒΗΟ είναι μια μορφή βουτανίου ( δηλαδή ελαφρύτερα ρευστό ), η FDA επιτρέπει στούς παρασκευαστές να το χρησιμοποιούν με φειδώ στο φαγητό μας : Μπορεί να περιέχει το πολύ 0,02 τοις εκατό του πετρελαίου σε κάθε κομμάτι .

Είναι συγκλονιστικό, λαμβάνοντας υπόψη ότι η κατάποση ενός και μόνο γραμμάριο TBHQ μπορεί να προκαλέσει "ναυτία , έμετο , βοή στα αυτιά , παραλήρημα , μια αίσθηση ασφυξίας και κατάρρευσης ». Κατάποση πέντε γραμμάρια TBHQ μπορεί να σκοτώσει . "

Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τα άλλα 24 συστατικά , πηγαίνετε εδώ .

http://www.care2.com/greenliving/25-ingredients-in-mcdonalds-chicken-mcnuggets.html?page=2

Για ένα επίσημο κατάλογο των συστατικών McNuggets » , πηγαίνετε εδώ .

http://www.mcdonalds.com/us/en/food/product_nutrition.chicken.124.919.chicken-mcnuggets-4-piece.html

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε να φάτε εσείς και τα παιδιά σας  McNuggets , ίσως να θέλατε  να αφιερώσετε λίγο χρόνο μαθαίνοντας πώς να φτιάξετε τις δικές σας σπιτικές κοτομπουκιές . Είναι η πιο υγιεινή και ασφαλής εναλλακτική λύση για σας και αυτούς που αγαπάτε.
πηγές :

http://www.care2.com/greenliving/25-ingredients-in-mcdonalds-chicken-mcnuggets.html?page=2
http://www.mcdonalds.com/us/en/food/product_nutrition.chicken.124.919.chicken-mcnuggets-4-piece.html
http://www.goodreads.com/quotes/23524-but-perhaps-the-most-alarming-ingredient-in-a-chicken-mcnugget
http://www.parade.com/19014/lorilange/5-healthy-recipes-for-homemade-chicken-nuggets/
Διαβάστε περισσότερα : http://dailyhealthpost.com/shocking-ingredients-used-in-mcnuggets-tbhq/ # ixzz2pXdoIzvZ
Ακολουθήστε μας: @ dailyhealthpost στο Twitter | dailyhealthpost στο Facebook

http://dailyhealthpost.com/shocking-ingredients-used-in-mcnuggets-tbhq/?utm_source=DQ&utm_medium=RSS&utm_campaign=CA

Σουβλάκι, Κλαρίνο και ...Φρέντο Καπουτσίνο!

Ο ακροβάτης του τσίρκου

by antonis

Βούρκος

Κάθε χώρα, κάθε έθνος, ανεβοκατεβαίνει την ιστορία, ακμάζει και παρακμάζει, ανθίζει και συνθλίβεται πάντα σε συνάρτηση με το πολιτιστικό και εκπαιδευτικό του γίγνεσθαι. Όταν το δεύτερο μαραίνεται, νεκρώνει το πρώτο. Για ένα νεοσύστατο κράτος, μια από τις επιδιώξεις του είναι και η εγκαθίδρυση ενός ακέραιου εκπαιδευτικού μηχανισμού, ενός εθνικού φορέα μάθησης, ο οποίος θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την περαιτέρω εξέλιξη της χώρας. Συνήθως, ο μηχανισμός αυτός και η πυγμή του εκφράζεται από πρότυπα σχολεία – πρωταγωνιστές του πολιτιστικού υποβάθρου της χώρας. Αυτόν τον ρόλο, εις ό,τι αφορά εμάς, ανέλαβε – καλώς ή κακώς – το Ελληνοαμερικάνικον Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα, κοινώς το Κολλέγιον Αθηνών.

Η Ναυαρχίδα μας, λοιπόν, της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ιδρύθηκε το 1925 από τον Εμμανουήλ Μπενάκη και τον Στέφανο Δέλτα (σύζυγος της Πηνελόπης Δέλτα) ενώ το διοικητικό συμβούλιο το επάνδρωναν πέρα από Έλληνες και αξιόλογοι Αμερικανοί φιλέλληνες. Η απόστολή και φιλοσοφία του σχολείου αυτού αναφέρεται στην ιστοσελίδα του με πλήρη σαφήνεια:

”Αποστολή του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος είναι να προσφέρει παιδεία ανωτάτου επιπέδου – με διεθνή κριτήρια – στους πιο άξιους υποψηφίους και να καλλιεργεί στους μαθητές του εκείνες τις ικανότητες της ψυχής, του σώματος και του πνεύματος που είναι αναγκαίες για κάθε υπεύθυνο πολίτη της Ελλάδας και του κόσμου: Ηθικό σθένος, πνευματική πειθαρχία, ανθρωπιά και κατανόηση, ακλόνητη αφοσίωση στη δικαιοσύνη και στην αλήθεια. Σκοπός μας είναι να εμφυσήσουμε στους μαθητές, με τη διδασκαλία και το παράδειγμα, ισχυρή αίσθηση του μέτρου, επιζητώντας με τον τρόπο αυτό να τους εξασφαλίσουμεδεσμούς μεταξύ γνώσεως και κρίσεως και τη διασύνδεση πνευματικής ικανότητας και υπευθυνότητας. Έτσι, τιμούμε τις διαχρονικές αξίες, τις ενσαρκωμένες στην παράδοση τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής. Έτσι, καλλιεργούμε βαθύ σεβασμό για την Ελληνική κληρονομιά, σε όλο τον πλούτο και την πολυπλοκότητά της.”

Είναι πρόδηλο πως στην εποχή μας αυτές οι αξίες έχουν καταντήσει μια ρομαντική ανάμνηση εντυπωμένες σε ένα χαρτί.

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, όχι επειδή με πήρε ο πόνος για τα παιδιά που φοιτούν εκεί, αλλά επειδή συντελείται ένα έγκλημα για τη χώρα. Έχοντας γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους προερχόμενους κυρίως από τη μεσαία αστική τάξη που αποφοίτησαν από το εν λόγω σχολείο, έκδηλη ήταν η απορία μου τα τελευταία χρόνια για το πως είναι δυνατόν να κυριαρχούν στα πράγματα οι φελλοί – απόφοιτοι και όχι οι πραγματικά άξιοι.  Για να κατανοήσουμε το δράμα της κατάστασης και των συγκυριών, αυτό που πριν 30 χρόνια ήταν ευσεβής πόθος για τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο καλύτερο σχολείο της χώρας, τώρα εν έτει 2014 έχει αντικατασταθεί με μια εύλογη απέχθεια. Εύλογη διότι αυτό που βιώνουμε οφελείται κατά κύριο λόγο στους ανάξιους απόφοιτους του Κολλεγίου. Από που να αρχίσω και από που να τελειώσω….Ενδεικτικά ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, αυτός ο φωστήρας της οικονομίας, είναι βλαστάρι του. Τελευταίο δε αρνητικό παράδειγμα, που για ένα σχολείο αρίστων είναι αδιανόητο, αποτελεί η απόλυση της καθηγήτριας, ενώ το αυτονοήτο σε άλλες εποχές θα ήταν το αντίθετο, δηλαδή η προστασία της και η αποπομπή του παιδιού από το σχολείο. Στον αντίποδα, τόσα παιδιά με υποτροφίες -άλλη μια αποστολή του Κολλεγίου Αθηνών, αν διαβάσει κανείς το καταστατικό του- πήγαν χαμένα και δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ από ένα, φυσικά, σάπιο σύστημα.  Και άλλα τόσα προερχόμενα από την μεσαία αστική τάξη, φερέλπιδες νέοι και νέες, που μόνο καλό θα μπορούσαν να προσφέρουν στην πατρίδα μας, απορροφήθηκαν και παραγκωνίσθηκαν από  τον αυξανόμενο βούρκο της ελληνικής ημιμαθούς μπουρζουαζίας.

Είναι ασύλληπτο λοιπον, το έγκλημα που συντελείται στη χώρα μέσω της εκπαιδευτικής κατάντιας του Ελληνοαμερικάνικου Ιδρύματος: Έχοντας απωλέσει το πρωταρχικό του στόχο, έχοντας αφήσει να παρεισφρύσουν στο εσωτερικό του, ανίκανοι και νεόπλουτοι επιδειξιομανείς, των οποίων τα -αναμάρτητα τότε – παιδιά θα εγκατασταθούν στο εγγύτερο μέλλον σε νευραλγικές θέσεις σε όλους τους τομείς της χώρας, συνειδητοποιεί κανείς το εγκληματικό ΛΑΘΟΣ του πράγματος. Όταν  διαφθείρεις τα παιδιά με χλιδάτους στολισμούς εν καιρώ κρίσης και ηθικής κατάπτωσης, αποτρέποντας τα από το να δουν την σκληρή αλήθεια γύρω τους, όταν τα περιφρουρείς σε ένα χρυσό κλουβί, ένα είναι το συμπέρασμα: Αλλοίμονο στη δύσμοιρη αυτή χώρα που θα την διοικήσουν τα βλαστάρια αυτών των τιποτένιων.

Διαφωνώ, όμως, και με αυτούς που φωνάζουν και καθυβρίζουν το σχολείο αυτό απαξιώνοντας το μπροστά στην ελληνική κοινωνία ελαφρά τη καρδία, πολλές φορές από καθαρό φθόνο κι όχι επειδή έχουν ζυγίσει το κρίμα της κατάστασης. Το πρόβλημα φαντάζει μερικό αλλά είναι συλλογικό. Όσο δεν παρέχουμε πρώτης τάξεως εκπαίδευση, όσο δεν γαλουχούμε τα νέα παιδιά με υψηλά αισθήματα και αξίες, όσο δεν ασχολούμαστε με τη παιδεία, τότε αυτή θα μας αφήσει ορφανούς για πολλά χρόνια. Και εν τέλει, δεν είναι ανάγκη να διαδραματίσει το ρόλο της Ναυαρχίδας της Παιδείας πάλι το Κολλέγιο, εφόσον αυτό έχει παραδοθεί στα όρνεα, αλλά ένα πρότυπο σχολείο του Ελληνικού Κράτους, ένα πειραματικό λόγου χάριν…Πρέπει πάλι ένας φορέας να πάρει τα ηνία -δημόσιος ή ιδιωτικός είναι δευτερευούσης σημασίας- και να οδηγήσει τη χώρα στο ξέφωτο, μακρυά από το έρεβος στο οποίο έχει περιέλθει.

Πηγή:

http://mikronous.wordpress.com/2014/01/06/%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82/#like-367