↧
Video Πως τα ΜΜΕ ελέγχουν τι θα μάθεις…Κόψιμο εκπομπής από τη Μονσάντο π αποκάλυπτε την επικινδυνότητα των “προιόντων” της.Απόλυση δημοσιογράφων από το Fox News
↧
Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει… Οι σχέσεις διαπλοκής κράτους και αφεντικών ΜΜΕ
Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει… Οι σχέσεις διαπλοκής κράτους και αφεντικών ΜΜΕ
Στις 11 Δεκεμβρίου 2013 ψηφίστηκε από τη βουλή ο νόμος που έφερε ο Χρυσοχοΐδης για την “επανεκκίνηση των αυτοκινητοδρόμων” που προβλέπει σημαντικές αυξήσεις διοδίων μέχρι και 60%. Η ρύθμιση αυτή θεωρείται μια ιδιαιτέρως κερδοφόρα συμφωνία υπέρ των εργολάβων δημόσιων έργων όπως είναι ο Μπόμπολας, βασικός μέτοχος του εκδοτικού οργανισμού ΠΗΓΑΣΟΣ και του ΜΕΓΚΑ. Μάλιστα, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει αποφανθεί ότι η ρύθμισή αυτή θα αποφέρει απώλειες 7.5δις € καθ’ όλη τη διάρκεια των συμβάσεων στο δημόσιο ! Οι κυβερνητικοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ που τους ανέδειξαν μέσω ρυθμίσεων και χρηματοδοτήσεων που μεταφέρουν πόρους από τους πολλούς στους λίγους μέσω του προϋπολογισμού. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή της αναβολής της επιβολής φόρου 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των ΜΜΕ. Το μέτρο αυτό έχει αναβληθεί ήδη 3 φορές μέχρι σήμερα τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και αποτελεί ένα έμμεσο δώρο χρηματοδότησης των αφεντικών των ΜΜΕ, μια έμμεση κρατική χρηματοδότηση.
Η διευκόλυνση των καναλαρχών με την αναβολή επιβολής φόρου 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων έρχεται σε συνέχεια πρόσφατης ρύθμισης της κυβέρνησης για τη χρήση φάσματος και προσωρινών αδειών εκπομπής της ψηφιακής τηλεόρασης. Η συγκεκριμένη ρύθμιση εγκρίνει την εκπομπή των τηλεοπτικών σταθμών στην ψηφιακή τηλεόραση χωρίς την προκήρυξη αδειών και την υποχρέωση καταβολής τιμήματος για τη χρήση συχνοτήτων και προστέθηκε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας του Γεωργιάδη. Το όφελος είναι τεράστιο για τα αφεντικά των ΜΜΕ από τη διαχρονική απαλλαγή τους από τα τέλη για τη χρήση συχνοτήτων. Υπάρχουν άδειες που δόθηκαν το 1993 σε εννέα κανάλια εθνικής εμβέλειας. Έπειτα το 1999 αλλά και το 2003 νομιμοποιήθηκαν κι άλλα κανάλια. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι εκπέμπουν νόμιμα ενώ δεν είχαν πάρει ποτέ άδεια. Σήμερα στο παιχνίδι μπαίνει και η DIGEA, η εταιρία που έχει ως μετόχους τους ίδιους καναλάρχες που είναι βασικοί μέτοχοι των κυρίαρχων ΜΜΕ με πανελλαδική εμβέλεια. Οι συνεταίροι της Digea είναι σήμερα οι παρακάτω τηλεοπτικοί σταθμοί:
- MEGA, ιδιοκτησίας των Μπόμπολα και Ψυχάρη
- ΑΝΤ1, ιδιοκτησίας του Κυριακού
- STAR, ιδιοκτησίας του Βαρδινογιάννη
- ΣΚΑΪ, ιδιοκτησίας του Αλαφούζου
- ALPHA, ιδιοκτησίας του Κοντομηνά
- ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV, ιδιοκτησίας του Κυριακού
- MEGA, ιδιοκτησίας των Μπόμπολα και Ψυχάρη
- ΑΝΤ1, ιδιοκτησίας του Κυριακού
- STAR, ιδιοκτησίας του Βαρδινογιάννη
- ΣΚΑΪ, ιδιοκτησίας του Αλαφούζου
- ALPHA, ιδιοκτησίας του Κοντομηνά
- ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV, ιδιοκτησίας του Κυριακού
Με εκτεταμένο άρθρο του ο τεχνικός διευθυντής της ΕΡΤ, που έκλεισε η κυβέρνηση και στη συνέχεια κατέλαβε το κτίριο της Αγίας Παρασκευής, δείχνει όλα τα σημεία της σκανδαλώδους ρύθμισης υπέρ των καναλαρχών που αρχίζει από το φωτογραφικό διαγωνισμό μέχρι τα πενιχρά ποσά για το κόστος των αδειών εκπομπής για 15 χρόνια. Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί μια ακόμα σκανδαλώδη ρύθμιση υπέρ των εργολάβων της ενημέρωσης, των καπιταλιστικών ελίτ που απομυζούν τον πλούτο της κοινωνίας και προπαγανδίζουν για τον ‘ένα και μόνο δρόμο’ της “διάσωσης”. Στο πεδίο των ΜΜΕ, στην ψηφιακή εποχή, διαμορφώνεται μια κατάσταση ασφυκτικού ελέγχου από τις οικονομικές ελίτ των διαύλων ενημέρωσης μέσω της κατάληψης τόσο των δικτύων μετάδοσης όσο και του περιεχομένου μετάδοσης. Καμία άλλη φωνή δεν μπορεί να μεταδοθεί από τους διαύλους της DIGEA αν δεν έχει πάρει την έγκριση κυβέρνησης και καναλαρχών. Χαρακτηριστική η περίπτωση του τηλεοπτικού σταθμού 902, που αργότερα πούλησε το ΚΚΕ σε offshore εταιρία, που διακοπτόταν η μετάδοσή του όταν αναλάμβανε να επανεκπέμψει το περιεχόμενο που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ που έκλεισαν οι υπάλληλοι των αφεντικών των ΜΜΕ στην κυβέρνηση.
Οι πολιτικές ελίτ που διαχειρίζονται την εξουσία στο όνομα των συμφερόντων των οικονομικών ελίτ που τους ανέδειξαν προχωρούν σε σειρά μέτρων υπέρ των συμφερόντων των καναλαρχών, των εργολάβων δημόσιων έργων και των οικονομικών τους χρηματοδοτών και φίλων στους οποίους δίνουν τη δημόσια περιουσία. Σε προηγούμενη ανάρτηση του blog είχαμε υποστηρίζει το επιχείρημα ότι οι διάφοροι μνημονιακοί παπαγάλοι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ σήμερα είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι κρατικοί υπάλληλοι στη δούλεψη των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Τα δάνεια που λαμβάνουν οι χρεοκοπημένοι όμιλοι των ΜΜΕ στην Ελλάδα από τις χρεοκοπημένες τράπεζες που έχουν διασωθεί με τεράστια πακέτα δημόσιου χρήματος, αποτελούν πρόκληση με όρους οικονομικής αποτίμησης της επιχειρηματικότητας, καθώς παρέχονται σε ομίλους που δεν έχουν καμία διασφάλιση για τα θαλασσοδάνεια που λαμβάνουν και επιπλέον αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα παλαιότερα δάνεια τους.
Στη ρύθμιση που ήρθε στη βουλή για την αναβολή της επιβολής φόρου 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις υπάρχουν δύο σημαντικές πτυχές που δεν έχουν φωτιστεί αρκετά. Η πρώτη αποκαλύπτεται από τα στοιχεία της διαφημιστικής δαπάνης των τελευταίων μηνών στα ΜΜΕ όπου φαίνεται ότι υπάρχει αύξηση 23,55%. Το άλλο στοιχείο που δεν έχει αποκαλυφτεί είναι ότι τα χαμένα έσοδα του προϋπολογισμού από τη μη επιβολή του φόρου στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, θα καλυφτούν από άλλες πηγές του προϋπολογισμού! Κοινώς, κάποια φορολογία σε εισοδήματα, μικρο-ιδιοκτησία ή συντάξεις για να καλυφτούν οι απώλειες από τις έμμεσες κρατικές χρηματοδοτήσεις των αφεντικών των ΜΜΕ και των υπαλλήλων τους από το καπιταλιστικό κράτος.
Οι πολυδαίδαλες εκδοτικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες των αφεντικών των ΜΜΕ με ένα σύνολο από εκδόσεις, site, ηλεκτρονικά ΜΜΕ που απλώνει ένα τεράστιο πέπλο προπαγάνδας στην καθημερινότητα της κοινωνίας
Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς πόσα δάνεια έχουν λάβει τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ από τις τράπεζες που έχουν διασωθεί με δημόσιο χρήμα μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι τέτοιες ρυθμίσεις όπως ο φόρος τηλεοπτικών διαφημίσεων αποτελεί τη διευκόλυνση των πολιτικών ελίτ προς τα αφεντικά των ΜΜΕ για τη συνέχιση της κυβερνητικής προπαγάνδας και τη συνεχή παρουσία των υπουργών και λοιπών υποτακτικών στα φιλόξενα στούντιο του ΣΚΑΙ, του ΜΕΓΚΑ, του ΑΝΤ1 και λοιπών ΜΜΕ. Το συνολικό ύψος των θαλασσοδανείων στα αφεντικά των ΜΜΕ ανέρχεται σε 818 εκατομμύρια € και ο συνολικό δανεισμός σε 579 εκατομμύρια ευρώ.
Τον υψηλότερο δανεισμό έχει ο όμιλος ΠΗΓΑΣΟΣ ο οποίος οφείλει 182 εκατ. ευρώ και ακολουθεί ο όμιλος του Τηλέτυπου με 139 εκατ. ευρώ και ο όμιλος ΔΟΛ με 139 εκατ. ευρώ. Οι συνολικές υποχρεώσεις του ομίλου ΠΗΓΑΣΟΣ ανέρχονται σε 223 εκατ. ευρώ, και τα ίδια κεφάλαια σε 172 εκατ. ευρώ. Ο όμιλος ΔΟΛ διαθέτει πλέον αρνητικά ίδια κεφάλαια κατά 71 εκατ. ευρώ (στοιχεία απόπηγή εδώ). Ο εφοπλιστής Αλαφούζος, που απολαμβάνει τις δεκάδες φοροαπαλλαγές του, έχει μάλιστα και δύο πλοία γραμμένα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που του αποφέρουν έσοδα 13εκατομμύρια € ! Αν συνυπολογίσουμε και το δάνειο 98 εκατ. € που έλαβε το ΜΕΓΚΑ για τη διάσωση του προπαγανδιστικού μηχανισμού του τότε διαμορφώνεται μια εικόνα συνεχούς ροής δημόσιου χρήματος με τη μορφή δανείων προς τα αφεντικά των ΜΜΕ που βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις καθώς καμία άλλη εταιρία μέσα στο στυγνό καπιταλιστικό περιβάλλον μιας οικονομίας υπό ύφεση δεν έχει τέτοια μεταχείριση από τράπεζες.
Κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι των ΜΜΕ στην καθημερινό βομβαρδισμό προπαγάνδας υπέρ των συμφερόντων των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Πλέον τα ΜΜΕ αποτελούν μέρος των οικονομικών ελίτ και όχι απλά όργανα προπαγάνδισης.
Είναι λοιπόν σαφές ότι οι παπαγάλοι των ΜΜΕ, τα τσιράκια των αφεντικών των ΜΜΕ δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω παρά τους πιοακριβοπληρωμένους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους που τρώνε το παντεσπάνι τους από μισθοδοσίες που βασίζονται στις άμεσες και έμμεσες κρατικές χρηματοδοτήσεις προς τα αφεντικά τους, το Μπόμπολα, τον Ψυχάρη, το Βαρδινογιάννη, τον Αλαφούζο, τον Κυριακού κτλ κτλ. Πώς θα εξασφαλίσει μόνιμο στασίδι στα στούντιο του ΜΕΓΚΑ ο Γεωργιάδης για να προπαγανδίσει τη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας αν δεν διαμορφωθεί η σχέση διαπλοκής των πολιτικών ελίτ με τις οικονομικές ελίτ σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο ακραίας και βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων ? Τα ΜΜΕ συνιστούν όχι απλά όργανα άσκησης κυβερνητικής προπαγάνδας, αλλά μέρος των οικονομικών ελίτ με συμφέροντα που συγκλίνουν ή συγκρούονται εντός της αστικής τάξης αλλά με καθαρή στόχευση τη χειραγώγηση της κοινωνίας, τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που απομυζούν τον πλούτο της εργασίας προς όφελος της κερδοφορίας των αφεντικών.
Για να συνοψίσουμε, το τελευταίο διάστημα οι ρυθμίσεις υπέρ των αφεντικών των ΜΜΕ, των καναλαρχών με τις μπίζνες με το κράτος εις βάρος της κοινωνίας είναι
- Μη καταβολή τέλους χρήσης συχνοτήτων με παροχή προσωρινών αδειών στα ΜΜΕ για εκπομπή
- Εκατοντάδες εκατομμύρια € σε θαλασσοδάνεια στους καναλάρχες και εκδότες των φιλικών προς την κυβέρνηση ΜΜΕ με πολιτικές αποφάσεις για παροχή δημόσιου χρήματος των χρεοκοπημένων τραπεζών στα χρεοκοπημένα ΜΜΕ των αφεντικών
- Φωτογραφικός διαγωνισμός για την εκχώρηση στη DIGEA, το συνεταιρισμό των καναλαρχών, της ψηφιακής εκπομπής και του ψηφιακού περιεχομένου
- Αναβολή επιβολής φόρου 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των ΜΜΕ. Τα χαμένα έσοδα του προύπολογισμού θα καλυφτούν από άλλες πηγές (βλέπε συντάξεις,δημόσιος τομέας,κτλ)
- Κλείσιμο της ΕΡΤ και των προγραμμάτων της προς όφελος των εργολάβων της ιδιωτικής ενημέρωσης
Με δύο λόγια, άξιος ο κρατικά χρηματοδοτούμενος μισθός σας παπαγαλάκια από τους χρεοκοπημένους και διασωσμένους με πακτωλό δημόσιου χρήματος καναλάρχες…
↧
↧
Ιντιάνα, ΗΠΑ: Για τον πρόσφατο θάνατο ενός νεαρού αστέγου στο Μπλούμινγκτον
Ιντιάνα, ΗΠΑ: Για τον πρόσφατο θάνατο ενός νεαρού αστέγου στο Μπλούμινγκτον
O 24χρονος Ian Stark, που βίωνε το πρόβλημα της έλλειψης στέγασης, πάγωσε μέχρι θανάτου τη νύχτα της Τρίτης, 10 Δεκέμβρη 2013, στο Μπλούμινγκτον της Ιντιάνα.Μια πρώτη απάντηση στο γεγονός αυτό δώσαμε 50-70 άτομα το βράδυ της Παρασκευής, 13 Δεκέμβρη, με πυρσούς, πανό, σπρέι για γκράφιτι, και πυροτεχνήματα, εκφράζοντας οργή για το χαμό του Ίαν Σταρκ. Αναρχικοί, ακτιβιστές κατά των φυλακών, σπουδαστές, άστεγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλοι που ξέραμε τον Ίαν, οι περισσότεροι με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά μας, βγήκαμε ατίθασοι στο δρόμο υπό το σύνθημα «Καμιά δικαιοσύνη για τον Ίαν Σταρκ – Μοναχά φωτιά».
Η εξόρμησή μας στους δρόμους κράτησε κάνα δίωρο, καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο του κέντρου της πόλης. Συμμετέχοντες στην πορεία απενεργοποιήσαμε αρκετές δεκάδες παρκόμετρα, γράψαμε συνθήματα, βομβαρδίσαμε τραπεζικά υποκαταστήματα με μπογιές, σκάσαμε λάστιχα αυτοκινήτων, και μοιράσαμε εκατοντάδες φυλλάδια ενημερώνοντας για το θάνατο του Ίαν, την έλλειψη στέγης, την αστυνόμευση στο Μπλούμινγκτον. Επίσης, δεν αφήσαμε να πάει χαμένη η ευκαιρία, και κάναμε ντου σε μπόλικα γιάπικα εστιατόρια όπου λούσαμε τους τύπους που δειπνούσαν ατάραχοι με βροχή από τρικάκια.
Παρ’ ότι χρειάστηκε κάποιες φορές να τις παίξουμε σώμα με σώμα με ένστολους, παρ’ ότι εντοπίστηκαν στο διάβα μας τουλάχιστον τρεις ασφαλίτες, και μας έκανε τσαμπουκά ένας χοντροκόπανος πολίτης-μπάτσος κατά τη διάρκεια της πορείας, δε σπάσαμε και κρατήσαμε το δρόμο, ανάβοντας όλο και περισσότερους πυρσούς και πυροτεχνήματα. Κανείς μας δε συνελήφθη.
Ο θάνατος του Ίαν έρχεται σε μια τεταμένη στιγμή στο Μπλούμινγκτον. Γίνονται συχνά πυκνά κουβέντες για την μπατσοκρατία, την επιτήρηση και τους αστέγους, καθώς οι Αρχές της πόλης ανακοίνωσαν πρόσφατα ότι τα έσοδα από τα νέα παρκόμετρα θα χρηματοδοτήσουν πεζές περιπολίες της αστυνομίας στο κέντρο και καινούργιες κάμερες παρακολούθησης. Έχουνε σκοπό, απ’ ό,τι λένε, να περιορίσουν την αντιαισθητική παρουσία των αστέγων στο κέντρο της πόλης διά της ανακατεύθυνσής τους προς τις κοινωνικές υπηρεσίες…
Τα παρακάτω λόγια είναι από ένα φυλλάδιο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας:
«Όταν η δημοτική αρχή μιλάει χωρίς σταματημό για το “πρόβλημα των αστέγων στο Μπλούμινγκτον” μιλάει για ένα απεχθές θέαμα, μιαν αφηρημένη επιβάρυνση για τις επιχειρήσεις στο κέντρο της πόλης και για τα φουσκωμένα όνειρα των αναπτυξιακών παραγόντων.
Όταν εμείς μιλάμε για το “πρόβλημα των αστέγων στο Μπλούμινγκτον” μιλάμε για συνεχή παρενόχληση από την αστυνομία, τη συγκάλυψη της φτώχειας και ανθρώπους που εκδιώκονται από άσυλα όπου πασχίζουν να βρουν καταφύγιο σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν.
Κοντολογίς, μιλάμε για ένα άτομο που πέθανε απ’ το κρύο.
Δεν πήραμε απόψε τους δρόμους για να ζητιανέψουμε οίκτο από τους μπάτσους ή περισσότερα ψίχουλα απ’ τους φορείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών.
Την ώρα που μια επαυξημένη αστυνομική παρουσία, μια μόνιμη παρακολούθηση και άλλοι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου έχουνε ξαμοληθεί ενάντια στα πιο ευάλωτα κομμάτια του πληθυσμού στο Μπλούμινγκτον, νιώθουμε κι εμείς τις επιπτώσεις στο πετσί μας.
Τα όνειρά τους για μια ελεγχόμενη, απολυμασμένη πόλη δε θα περάσουνε ποτέ!»
http://gr.contrainfo.espiv.net/2013/12/15/bloomington-indiana-march-for-ian-stark/
↧
Merry οι τρεις μας…
Merry οι τρεις μας…
Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα, από τότε που ήμουνα μικρός, η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός ο συνδυασμός διακοπών, συγκέντρωσης της οικογένειας, δώρων, φαγητών, γλυκών, φοβερών και τρομερών ταινιών, υπέροχων μουσικών και αυτής της ιδιαίτερης θαλπωρής με έκανε πάντοτε ευτυχισμένο. Άσε τα φωτάκια και τη μαγευτική διαδικασία στολισμού του δέντρου.
Αλλά και αργότερα στα φοιτητικά και στα πρώτα «επαγγελματικά» χρόνια, όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με παρτάρες, με σουλάτσα σε μπαρ και τραπέζια πόκας, με ποτά και ξενύχτια και φυσικά την απαραίτητη δυσκολία της αναστύλωσης έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στο πατρικό. Και αργότερα, επειδή η ζωή μας κύκλους κάνει, ξανά στην πρώτη φάση, με μικρή διαφορά ότι τα παιχνίδια τα δίνω πια και δεν τα παίρνω, αν και η χαρά τώρα είναι απείρως μεγαλύτερη.
Φέτος, για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω τη γιορτή. Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω όλο αυτό που γίνεται γύρω, πάνω και μέσα μας. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω όλο αυτό το κύμα χαράς που είναι καταγεγραμμένο στη μνήμη μου. Να κάνω ότι δε βλέπω, ότι δεν ακούω, ότι δεν αισθάνομαι τι συμβαίνει; Και το παιδί; Γιατί να του στερήσω τη χαρά; Γιατί να μεγαλώσει πρόωρα; Κι απ’ την άλλη, γιατί να ζει σε γυάλα; Γιατί να μην είναι έτοιμος γι’ αυτά που έρχονται; Ποιά προσέγγιση είναι είναι «προοδευτική», ποιά είναι «ανθρώπινη», ποιά είναι «ρεαλιστική»;
Πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, τραγούδαγε το πάλαι ποτέ στο Λαύριο ο Σαββόπουλος. Κι όλο φοβάμαι το αύριο συνεχίζει. Αυτός ο φόβος που διαπερνάει όλους μου τους φίλους, όλους τους συγγενείς, όλους τους γνωστούς. Αυτός ο φόβος ότι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτός ο φόβος που δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Αυτός ο φόβος που μας ακινητοποιεί. Αυτός ο φόβος που μας παραλύει. Αυτός ο φόβος που τελικά λέει, βομβαρδισμός είναι, ακόμα είμαι εδώ, μπορεί και να τη γλιτώσω.
Θυμάμαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο που έλεγε η μάνα μου, όπου η δασκάλα έβαζε τα παιδάκια να κλίνουν το «να πεθάνω», και ο πονηρός το είπε: Να πεθάνω; (ερωτηματικό) Να πεθάνεις! Να πεθάνει! (εμφατικά). Να πεθάνουμε; (πάλι ερωτηματικό) Να πεθάνετε! Να πεθάνουν! (πιό εμφατικά). Ε λοιπόν, δεν είμαι πονηρός και δε θέλω να πεθάνει κανένας και επίσης δε θέλω ούτε το παιδί μου να «πονηρέψει».Έτσι φέτος αποφασίσαμε ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε μαζί οι τρείς μας.
Να μαζέψουμε όλα τα ρούχα της γιαγιάς που «έφυγε» πριν από δυό μήνες, όλα της τα πράγματα και να τα πάμε στο γηροκομείο. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα περισσότερα παιχνίδια του παιδιού και να τα πάμε εκεί που δεν έχουν τίποτα. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να δώσουμε από αυτό που δεν μας περισσεύει εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Και για δώρο στο παιδί; Μόνο αυτό που ζήτησε. Μαμά και μπαμπά δε θέλω δώρα φέτος, μόνο κάτι ζωντανό, ένα αδέσποτο σκυλάκι.
Έτσι για να είμαστε ευτυχισμένοι οι τρεις μας.
Πηγή:
http://ackaretsos.tumblr.com/post/70212586023/merry
↧
Ολοκαυτωμα
Ολοκαυτωμα
από Jean Baudrilliard 17:35, Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
από Jean Baudrilliard 17:35, Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: ΟλοκαυτωμαSimulacres et simulation
Η λησμονια της εξολοθρευσης αποτελει μερος της εξολοθρευσης, επειδη ειναι επισης η εξολοθρευση της μνημης, της ιστοριας, του κοινωνικου, κτλ. Η λησμονια αυτη ειναι εξισου ουσιωδης με το γεγονος, σε καθε περιπτωση ανεντοπιστο για εμας, απροσιτο σε εμας στην αληθεια του. Η λησμονια αυτη παραμενει ακομη υπερβολικα επικινδυνη, πρεπει να διαγραφει απο μια τεχνητη μνημη (σημερα, παντου, ειναι οι τεχνητες μνημες που διαγραφουν την μνημη του ανθρωπου, που διαγραφουν τον ανθρωπο στην ιδια του την μνημη). Η τεχνητη αυτη μνημη θα αποτελεσει την σκηνικη αναπαρασταση της εξολοθρευσης – αλλα αργα, υπερβολικα πολυ αργα ωστε να μπορεσει να προκαλεσει πραγματικα κυματα και να αναστατωσει εντονα οτιδηποτε, και ειδικα, ειδικα μεσω ενος μεσου που ειναι ψυχρο το ιδιο, εκπεμπει λησμονια, αποτροπη, και εξολοθρευση με εναν ακομη πιο συστηματικο τροπο, αν ειναι αυτο δυνατο, απο τα ιδια τα στρατοπεδα. Δεν υποχρεωνει κανεις πια τους Εβραιους να περασουν απο το κρεματοριο ή τον θαλαμο αεριων, αλλα μεσα απο τον μουσικο και οπτικο διακοσμο, μεσω της παγκοσμιας οθονης και τον μικροεπεξεργαστη. Η λησμονια, ο αφανισμος, τελικα επιτυγχανει την αισθητικη του διασταση κατ’ αυτον τον τροπο – επιτυγχανεται στο ρετρο, ανυψωμενη εδω σε ενα μαζικο επιπεδο.
Ακομη και ο τυπος της κοινωνικοιστορικης διαστασης που παρεμενε ξεχασμενος στην μορφη της ενοχης, της λανθανουσας ντροπης, του μη-ειπωμενου, δεν υφισταται πλεον, επειδη τωρα «οι παντες γνωριζουν», ολοι εχουν ριγησει και κραυγασει στο προσωπο της εξολοθρευσης – ενα βεβαιο σημαδι οτι «αυτο» δεν θα συμβει ποτε ξανα. Ομως εκεινο που εξορκιζει κανεις κατ’ αυτον τον τροπο με ελαχιστο κοστος, και στην τιμη ελαχιστων δακρυων, δεν θα επαναληφθει ποτε στην πραγματικοτητα, επειδη υπηρξε παντοτε στο επικεντρο της τρεχουσας αυτοαναπαραγωγης του, και ακριβως σε εκεινη την μορφη με την οποια υποκρινεται κανεις πως το αποκηρυσσει, στο ιδιο το μεσο αυτου του υποτιθεμενου εξορκισμου: την τηλεοραση. Η ιδια διαδικασια της λησμονιας, της ρευστοποιησης, της εξολοθρευσης, ο ιδιος αφανισμος των αναμνησεων και της ιστοριας, η ιδια ανεστραμμενη, εσωτερικα αναφλεγομενη ακτινοβολια, η ιδια απορροφηση χωρις ηχω, η ιδια μαυρη τρυπα οπως το Αουσβιτς. Και θα ηθελε καποιος να μας κανει να πιστεψουμε οτι η TV θα σηκωσει το βαρος του Αουσβιτς καθιστωντας την συλλογικη συνειδηση ακτινοβολουσα, ενω η τηλεοραση αποτελει την διαιωνιση του με αλλη μεταμφιεση, την φορα αυτη οχι κατω απο τις ευλογιες ενος τοπου αφανισμου, αλλα ενος μεσουαποτροπης.
Αυτο που κανεις δεν θελει να καταλαβει ειναι οτι το Ολοκαυτωμα ειναι πρωταρχικα (και αποκλειστικα) ενα γεγονος, ή, μαλλον, ενα τηλεοπτικοποιημενο αντικειμενο (θεμελιωδης κανονας του McLuhan, ο οποιος δεν πρεπει να ξεχαστει), με αλλα λογια, οτι επιχειρει καποιος να αναβιωσει ενα ψυχρο ιστορικο γεγονος, τραγικο αλλα ψυχρο, το πρωτο σημαντικο γεγονος των ψυχρων συστηματων, των ψυχραντικων συστηματων, των συστηματων αποτροπης και εξολοθρευσης που θα αναπτυχθουν λοιπον με αλλες μορφες (συμπεριλαμβανομενου του ψυχρου πολεμου, κτλ.) και αναφορικα με τις ψυχρες μαζες (οι Εβραιοι δεν προβληματιζονται καν πια με τον ιδιο τους τον θανατο, και οι τελικα αυτο-διαχειριζομενες μαζες καθολου πια με την εξεγεση τους: αποθαρρυμενες μεχρι θανατου, αποθαρρυμενες απο τον ιδιο ακριβως τον θανατο τους) ωστε να αναβιωσουν το ψυχρο αυτο γεγονος μεσω ενος ψυχρου μεσου, την τηλεοραση, και για τις μαζες που ειναι οι ιδιες ψυχρες, που θα εχουν μονο την ευκαιρια για εναν απτο ενθουσιασμο και ενα μεταθανατιο συναισθημα, εναν αποτρεπτικο ενθουσιασμο επισης, ο οποιος θα τις υποχρεωσει να ξεχειλισουν απο λησμονια με ενα ειδος καλης αισθητικης συνειδησης της καταστροφης.
Προκειμενου να αναβιωσει ολα αυτα, ολη η πολιτικη και παιδαγωγικη ενορχηστρωση που κατεφθασε απο καθε κατευθυνση επιχειρωντας να νοηματοδοτησει το γεγονος (το τηλεοπτικοποιημενο γεγονος την φορα αυτη) δεν ηταν καθολου υπερβολικη. Πανικοβλητος εκβιασμος γυρω απο την πιθανη συνεπεια της αναμεταδοσης αυτης στην φαντασια των παιδιων και αλλων). Ολοι οι παιδαγωγοι και οι κοινωνικοι λειτουργοι κινητοποιηθηκαν ωστε να φιλτραρουν το πραγμα, σαν να υπηρχε καποιος κινδυνος μολυνσης σε αυτη την τεχνητη αναβιωση! Ο κινδυνος ηταν στην πραγματικοτητα μαλλον ο αντιθετος: απο το ψυχρο στο ψυχρο, την κοινωνικη αδρανεια των ψυχρων συστηματων, της TV πιο συγκεκριμενα. Ηταν ετσι απαραιτητο οπως ολος ο κοσμος κινητοποιησει τον εαυτο του ωστε να αναδημιουργησει την κοινωνικη, την θερμη κοινωνικη, παθιασμενη συζητηση, αρα την επικοινωνια, απο το ψυχρο τερας της εξολοθρευσης. Στερειται κανεις διακυβευματων, αφοσιωσης, ιστοριας, ομιλιας. Αυτο ειναι το θεμελιωδες προβλημα. Ο αντικειμενικος σκοπος ειναι ετσι να τα παραγει με καθε κοστος, και η αναμεταδοση αυτη εξυπηρετησε τον σκοπο αυτο: να συλλαβει την τεχνικη θερμοτητα ενος νεκρου γεγονοτος ωστε να ζεστανει το ψυχρο σωμα του κοινωνικου. Απ’ οπου η προσθηκη του συμπληρωματικου μεσου ωστε να επεκταθει στην επιδραση μεσω της αναδρασης: αμεσες δημοσκοπησεις καταδικαζουν την μαζικη επιδραση της αναμεταδοσης, της συλλογικης επιδρασης του μηνυματος – ενω ειναι καλα κατανοητο οτι οι δημοσκοπησεις επαληθευουν μονο την τηλεοπτικη επιτυχια του ιδιου του μεσου. Ομως η συγχυση αυτη δεν θα ξεπεραστει ποτε.
Απο εκει, ειναι απαραιτητο να μιλησουμε για το ψυχρο φως της τηλεορασης, γιατι ειναι ακινδυνη για την φαντασια (συμπεριλαμβανομενης εκεινης των παιδιων) επειδη δεν φερει πια κανενα φαντασιακο και για τον απλο αυτο λογο οτι δεν ειναι πια μια εικονα. Σε αντιθεση με τον κινηματογραφο, ο οποιος ειναι ακομη τυχερος ωστε να διαθετει (αλλα ολο και λιγοτερο επειδη μολυνεται ολο και περισσοτερο απο την TV) ενα εντονο φαντασιακο – επειδη ο κινηματογραφος ειναι μια εικονα. Με αλλα λογια οχι μονο μια εικονα και μια οπτικη μορφη, αλλα ενας μυθος, κατι που ακομη διατηρει κατι απο το αντιτυπο, απο το φαντασμα, απο τον καθρεφτη, απο το ονειρο, κτλ. Τιποτα απ’ ολα αυτα στην «τηλεοπτικη» εικονα, η οποια δεν υποδηλωνει τιποτα, η οποια αποχαυνωνει, η οποια δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο μια εικονα, και ουτε καν αυτο: ενα μικροσκοποιημενο τερματικο που, στην πραγματικοτητα, εγκαθισταται αμεσα στο κεφαλι σου – εσυ εισαι η οθονη, και η TV παρακολουθει εσενα – μετατρεπωντας σε πυκνωτες τρανζιστορ ολους τους νευροδιαβιβαστες και διαπερνα την σκεψη ομοια με μαγνοταινια – με ταινια, οχι με εικονα.
Πηγή:
https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1506439
↧
↧
Μικέλης 'Αβλιχος
Μικέλης 'Αβλιχος
Στη σελίδα αυτή συγκεντρώνω ποιήματα του Κεφαλλονίτη ποιητή Μικέλη 'Αβλιχου (1844-1917) και κείμενα γραμμένα γι'αυτόν. Η βασική πηγή μου είναι υλικό που ήδη υπάρχει σκόρπιο στο Διαδίκτυο.
Ο Μικέλης 'Αβλιχος σε εικόνα που την ψάρεψα από το μπλογκ του Αθεόφοβου (atheofobos.blogspot.com) και μου άρεσε πολύ. Φωτογραφίες του ποιητή μπορείτε να δείτε εδώ.
![]()
Βιογραφία του 'Αβλιχου, από το κεφαλονίτικο ιστολόγιο http://marvelous2007.blogspot.com/:
Ο MIKEΛHΣ ABΛIXOΣ Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1844 και μεγάλωσε μέσα σε περιβάλλον ευνοϊκό για την πνευματική του ανάπτυξη. Όταν τελείωσε το Πετρίτσειο Γυμνάσιο, ταξίδεψε στην Eλβετία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Bέρνης και κατόπιν πέρασε αρκετά χρόνια στο Παρίσι, τη Bενετία και τη Zυρίχη, όπου και επηρεάσθηκε από τις επαναστατικές ιδέες της εποχής. Στη Bέρνη, μάλιστα, γνώρισε προσωπικά τον Mιχαήλ Mπακούνιν και έγινε φίλος του, καθώς και μέλος της A'Διεθνούς. Kατά μία (ανεξακρίβωτη) πληροφορία, συμμετείχε στα γεγονότα της Παρισινής Kομμούνας. Tο 1872 επέστρεψε στην Kεφαλονιά, με αρκετές γνώσεις και διάθεση για επαναστατική δράση. Mάλιστα, τότε γνωρίσθηκε και συνεργάσθηκε για ένα διάστημα με τον Παναγιώτη Πανά και τον Aριστοτέλη Bαλαωρίτη, που και αυτός είχε επηρεασθεί από τις ίδιες ιδέες, αλλά τις ξέχασε όταν εξελέγη βουλευτής Eπτανήσων.
O Mικέλης 'Αβλιχος άρχισε γρήγορα να γράφει στίχους και να ζει μόνος σαν ασκητής. Παρέμεινε αναρχικός και με τους στίχους του σατίριζε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του. H σάτιρά του, δουλεμένη, άμεση και καυστική, στρεφόταν κατά πάντων των δεινών του λαού. Δεν σκέφθηκε ποτέ να γράψει μια δική του θεωρητική άποψη και του αρκούσε να σατιρίζει το θεομπαίχτη, τον πατριώτη, το φοροεισπράκτορα, το θρησκόληπτο, το δικαστή, τον αστυνομικό, τον κυβερνήτη. Oι στίχοι του ήταν οργισμένοι και είχαν ένα εντελώς προσωπικό ύφος που τους έκανε να διαφέρουν από τους στίχους των άλλων σατιρικών ποιητών της εποχής του.
Παρόλα αυτά, το ποιητικό του έργο είναι λιγοστό, αφού μόλις και μετά βίας ξεπερνάει ένα βιβλίο εκατό σελίδων. Kι αυτό γιατί, ο Mικέλης 'Αβλιχος πολύ δύσκολα έμενε ικανοποιημένος από τα γραπτά του, ώστε να τα δίνει στη δημοσιότητα. Πίστευε στην κοινωνική δύναμη της ποίησης και ειδικά της σάτιρας. Ήταν ακέραιος άνθρωπος, με σπάνια συνείδηση, εριστικός και αρκετά μετριόφρονας. Ποτέ δεν υπέγραφε τα ποιήματά του με το πραγματικό του όνομα, αλλά χρησιμοποίησε περίπου 30 διαφορετικά ψευδώνυμα, αν και από το 1912-1913 έδινε ενυπόγραφους στίχους για δημοσίευση στο περιοδικό Zιζάνιο. Eίχε ελάχιστους φίλους και στο τέλος πέθανε παραγνωρισμένος το 1917. (Mέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει ένα μόνο βιβλίο με τα άπαντά του, στο οποίο περιλαμβάνεται ένας κριτικός πρόλογος του Kωστή Παλαμά και μια περισσότερο πλήρης βιογραφία του από τον Eπαμεινώνδα Mάλαινο και κυκλοφόρησε στην Aθήνα το 1959).
Τελευταία κυκλοφόρησε ένα ακόμα βασικό βιβλίο για τον 'Αβλιχο, από τον Βαγγέλη Σακκάτο.
(Σακκάτος Βαγγέλης, "Ανδρέας Λασκαράτος και Μικέλης 'Αβλιχος. Δύο μεγάλοι Κεφαλλονίτες σατιρικοί", Αθήνα, 2000, ISBN 960-8472-71-7).
Βιογραφία του Μικέλη 'Αβλιχου παρμένη από την ελληνική Βικιπαίδεια
Βιογραφία του Μικέλη 'Αβλιχου παρμένη από τo indymedia, αναδημοσίευση από αναρχικό περιοδικό του Ναυπλίου
Μικέλης ’βλιχος - Η ζωή του και το έργο του
Αρθρο του Χαρίλαου Αντωνάτου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νουμάς, τεύχος 683 (1920).
Σκαναρισμένο σε pdf. Από το άρθρο αυτό πήρα τα περισσότερα ποιήματα που παραθέτω εδώ, αλλά έχει κι άλλα πολλά.
Ποιήματα του 'Αβλιχου
Χριστούγεννα
Απάντηση στον Παλαμά
Εις δικαστάς
Εις τον παπά Σκιαδά
Στίχοι του πειρασμού
Ερωτική επιστολή
Η πρώτη παράκληση το βράδυ με την κήρυξη του πολέμου μας 1912
Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις
Ο φιλάργυρος
Στον Ψυχάρη, για το θάνατο του παιδιού του στον πόλεμο
Ο Μαντζουράνης υποψήφιος εν Κεφαλληνία
Προσωπο-ψυχογραφία ενός θεομπαίχτη
Condensed actuality - Κραυγή περί δικαίου
Η πόλη
Τι να γράψω
Σατιρικά δίστιχα
αναδημοσίευση από:
http://www.sarantakos.com/liter/ablixos.html
Στη σελίδα αυτή συγκεντρώνω ποιήματα του Κεφαλλονίτη ποιητή Μικέλη 'Αβλιχου (1844-1917) και κείμενα γραμμένα γι'αυτόν. Η βασική πηγή μου είναι υλικό που ήδη υπάρχει σκόρπιο στο Διαδίκτυο.
Ο Μικέλης 'Αβλιχος σε εικόνα που την ψάρεψα από το μπλογκ του Αθεόφοβου (atheofobos.blogspot.com) και μου άρεσε πολύ. Φωτογραφίες του ποιητή μπορείτε να δείτε εδώ.
Βιογραφία του 'Αβλιχου, από το κεφαλονίτικο ιστολόγιο http://marvelous2007.blogspot.com/:
Ο MIKEΛHΣ ABΛIXOΣ Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1844 και μεγάλωσε μέσα σε περιβάλλον ευνοϊκό για την πνευματική του ανάπτυξη. Όταν τελείωσε το Πετρίτσειο Γυμνάσιο, ταξίδεψε στην Eλβετία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Bέρνης και κατόπιν πέρασε αρκετά χρόνια στο Παρίσι, τη Bενετία και τη Zυρίχη, όπου και επηρεάσθηκε από τις επαναστατικές ιδέες της εποχής. Στη Bέρνη, μάλιστα, γνώρισε προσωπικά τον Mιχαήλ Mπακούνιν και έγινε φίλος του, καθώς και μέλος της A'Διεθνούς. Kατά μία (ανεξακρίβωτη) πληροφορία, συμμετείχε στα γεγονότα της Παρισινής Kομμούνας. Tο 1872 επέστρεψε στην Kεφαλονιά, με αρκετές γνώσεις και διάθεση για επαναστατική δράση. Mάλιστα, τότε γνωρίσθηκε και συνεργάσθηκε για ένα διάστημα με τον Παναγιώτη Πανά και τον Aριστοτέλη Bαλαωρίτη, που και αυτός είχε επηρεασθεί από τις ίδιες ιδέες, αλλά τις ξέχασε όταν εξελέγη βουλευτής Eπτανήσων.
O Mικέλης 'Αβλιχος άρχισε γρήγορα να γράφει στίχους και να ζει μόνος σαν ασκητής. Παρέμεινε αναρχικός και με τους στίχους του σατίριζε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του. H σάτιρά του, δουλεμένη, άμεση και καυστική, στρεφόταν κατά πάντων των δεινών του λαού. Δεν σκέφθηκε ποτέ να γράψει μια δική του θεωρητική άποψη και του αρκούσε να σατιρίζει το θεομπαίχτη, τον πατριώτη, το φοροεισπράκτορα, το θρησκόληπτο, το δικαστή, τον αστυνομικό, τον κυβερνήτη. Oι στίχοι του ήταν οργισμένοι και είχαν ένα εντελώς προσωπικό ύφος που τους έκανε να διαφέρουν από τους στίχους των άλλων σατιρικών ποιητών της εποχής του.
Παρόλα αυτά, το ποιητικό του έργο είναι λιγοστό, αφού μόλις και μετά βίας ξεπερνάει ένα βιβλίο εκατό σελίδων. Kι αυτό γιατί, ο Mικέλης 'Αβλιχος πολύ δύσκολα έμενε ικανοποιημένος από τα γραπτά του, ώστε να τα δίνει στη δημοσιότητα. Πίστευε στην κοινωνική δύναμη της ποίησης και ειδικά της σάτιρας. Ήταν ακέραιος άνθρωπος, με σπάνια συνείδηση, εριστικός και αρκετά μετριόφρονας. Ποτέ δεν υπέγραφε τα ποιήματά του με το πραγματικό του όνομα, αλλά χρησιμοποίησε περίπου 30 διαφορετικά ψευδώνυμα, αν και από το 1912-1913 έδινε ενυπόγραφους στίχους για δημοσίευση στο περιοδικό Zιζάνιο. Eίχε ελάχιστους φίλους και στο τέλος πέθανε παραγνωρισμένος το 1917. (Mέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει ένα μόνο βιβλίο με τα άπαντά του, στο οποίο περιλαμβάνεται ένας κριτικός πρόλογος του Kωστή Παλαμά και μια περισσότερο πλήρης βιογραφία του από τον Eπαμεινώνδα Mάλαινο και κυκλοφόρησε στην Aθήνα το 1959).
Τελευταία κυκλοφόρησε ένα ακόμα βασικό βιβλίο για τον 'Αβλιχο, από τον Βαγγέλη Σακκάτο.
(Σακκάτος Βαγγέλης, "Ανδρέας Λασκαράτος και Μικέλης 'Αβλιχος. Δύο μεγάλοι Κεφαλλονίτες σατιρικοί", Αθήνα, 2000, ISBN 960-8472-71-7).
Βιογραφία του Μικέλη 'Αβλιχου παρμένη από την ελληνική Βικιπαίδεια
Βιογραφία του Μικέλη 'Αβλιχου παρμένη από τo indymedia, αναδημοσίευση από αναρχικό περιοδικό του Ναυπλίου
Μικέλης ’βλιχος - Η ζωή του και το έργο του
Αρθρο του Χαρίλαου Αντωνάτου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νουμάς, τεύχος 683 (1920).
Σκαναρισμένο σε pdf. Από το άρθρο αυτό πήρα τα περισσότερα ποιήματα που παραθέτω εδώ, αλλά έχει κι άλλα πολλά.
Ποιήματα του 'Αβλιχου
Χριστούγεννα
Απάντηση στον Παλαμά
Εις δικαστάς
Εις τον παπά Σκιαδά
Στίχοι του πειρασμού
Ερωτική επιστολή
Η πρώτη παράκληση το βράδυ με την κήρυξη του πολέμου μας 1912
Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις
Ο φιλάργυρος
Στον Ψυχάρη, για το θάνατο του παιδιού του στον πόλεμο
Ο Μαντζουράνης υποψήφιος εν Κεφαλληνία
Προσωπο-ψυχογραφία ενός θεομπαίχτη
Condensed actuality - Κραυγή περί δικαίου
Η πόλη
Τι να γράψω
Σατιρικά δίστιχα
αναδημοσίευση από:
http://www.sarantakos.com/liter/ablixos.html
↧
Βουλγαρία: Γκρέμισε το υποθηκευμένο του σπίτι και έστειλε τα μπάζα στην τράπεζα !
Βουλγαρία: Γκρέμισε το υποθηκευμένο του σπίτι και έστειλε τα μπάζα στην τράπεζα !
Ένας άνδρας από το Lovech της Βουλγαρίας, που αδυνατούσε να αποπληρώσει το δάνειο προς την τράπεζα, έδωσε τα τελευταία του χρήματα για να κατεδαφίσει το υποθηκευμένο του σπίτι πριν το βγάλουν σε πλειστηριασμό.
Το οικόπεδο πάνω στο οποίο είχε κτιστεί το σπίτι δεν είχε συμπεριληφθεί στην υποθήκη. Έτσι η οικογένεια αποφάσισε να γκρεμίσει το σπίτι και να το… δώσει στο νέο του ιδιοκτήτη. Τα μπάζα του κτιρίου φορτώθηκαν σε ένα μεγάλο φορτηγό και μεταφέρθηκαν στο τοπικό υποκατάστημα της τράπεζας στην πόλη Teteven, όπου είχε υπογραφεί η σύμβαση για την υποθήκη.
ΠΗΓΗ / ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :
left.gr
το βρήκα εδώ:
http://plateiamolaon.wordpress.com/2013/12/17/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%84/
↧
ανάγκη;
 |
| http://tetragonal-leaves-universe.tumblr.com/ |
↧
Mother Jones, η πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής (video)
Mother Jones, η πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής (video)
Βάλια Μπαζού
Ένα βίντεο μόλις 34 δευτερολέπτων από το 1930, σε πλημμυρίζει ερωτήματα. Το πρώτο είναι πόσοι γνωρίζουν τη «Μητέρα» Jones. Πόσοι γνωρίζουν την ιέρεια της ανυπακοής.
Και ύστερα… Γιατί η Ελλάδα, στη μεγαλύτερη κρίση, οικονομική-κοινωνική- πολιτική, που διανύει μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, δεν διαθέτει επικίνδυνες γυναίκες (και άντρες) που θα μείνουν στην ιστορία;
Γιατί αποθεώνεται ο πολιτικός, συνδικαλιστικός και δημοσιογραφικός πουριτανισμός.
Γιατί επικρατεί ένας ιδιότυπος και επικίνδυνος καθωσπρεπισμός όπου όλα πρέπει να λέγονται «τόσο, όσο», «μην τυχόν και…»;
Ας γυρίσουμε, όμως, στη θρυλική Mary Harris «Μother» Jones, δασκάλα και μοδίστρα και στο μοναδικό βίντεο- ντοκουμέντο που την έχει καταγράψει σε ηλικία 93 ετών, την 1η Μαϊου του 1930, λίγους μήνες πριν τον θάνατό της.
Η θρυλική «Μητέρα» Jones, όπως τη φώναζαν, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που σε δύσκολους καιρούς δίδαξε ανυπακοή. Γι αυτό και τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής την χαρακτήρισαν ως την πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής.
Η «Μother» Jones, που φορούσε πάντα μαύρο φόρεμα, μαύρο καπέλο και άσπρη δαντέλα στο λαιμό στη μνήμη του άντρα της και των τεσσάρων παιδιών της που έχασε από επιδημία κίτρινου πυρετού, θα μπορούσε να είναι μια γραφική μαμαδίστικη φιγούρα. Το σύμβολο της μηλόπιτας και της κερασόπιτας. Όμως, όχι, εκείνη επέλεξε να γίνει μια ενοχλητική και απείθαρχη γυναίκα, οργανώνοντας απεργίες, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ορυχεία και πρωτοστατώντας στον αγώνα κατά της παιδικής εργασίας.
Με «όπλο» τις σφουγγαρίστρες!
Οι μέθοδοι οργάνωσης και διαμαρτυρίας που χρησιμοποίησε ήταν πρωτοφανείς για την εποχή ενώ κατάφερε να ενώσει στον κοινό αγώνα λευκούς και αφροαμερικάνους. Εκτός από τους εργάτες στις διαμαρτυρίες επέμεινε και συμμετείχαν γυναίκες και παιδιά. Με τις γυναίκες των εργαζομένων, μάλιστα, δημιούργησε τις πρώτες ομάδες περιφρούρησης των απεργιών όπου μπροστά στην είσοδο των μεταλλείων στέκονταν εκατοντάδες γυναίκες με όπλο τις σφουγγαρίστρες και στις σκούπες τους και εμπόδιζαν όσους επιχειρούσαν να σπάσουν την απεργία.
Οργάνωσε ακόμα και πορείες με παιδιά που δούλευαν με το σύνθημα «Θέλουμε να πάμε σχολείο και όχι στο ορυχείο».
Ο χαρακτηρισμός της πιο επικίνδυνης γυναίκας της Αμερικής της δόθηκε το 1902, μετά την επιτυχία που είχε η διοργάνωση της απεργίας των εργαζομένων στα ορυχεία. Ένα χρόνο μετά, ξεκίνησε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της χαλαρής εφαρμογής των νόμων για την παιδική εργασία στα ορυχεία της Πενσυλβάνιας και πραγματοποίησε πορεία από την Φιλαδέλφεια στη Νέα Υόρκη, όπου ήταν το σπίτι του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Θίοντορ Ρούσβελτ και το 1905 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του συνδικάτου Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (Industrial Workers of the World-IWW).
Φυλακίστηκε πολλές φορές αλλά δεν έκανε πίσω.
«Είμαι hell raiser»
Ο λόγος της επιθετικός και πολύ μπροστά από την εποχή της, ίσως και από την εποχή μας που διακρίνεται από μια μη μου άπτου αντίληψη της αντιμετώπισης της κρίσης με φιλοδωρήματα, φιλανθρωπίες και χριστουγεννιάτικα μπαζάρ για τους φτωχούς.
Να τι έλεγε, τότε, στις αρχές του 1900:
«Δεν είμαι φιλάνθρωπος, είμαι ένα ενοχλητικό, απείθαρχο άτομο (στην ομιλία της χρησιμοποίησε τη φράση hell raiser). Όποια μάχη κι αν δίνετε, μην την δίνετε σαν κυρίες!
Ο Θεός έκανε τις γυναίκες και η συμμορία των κλεφτών του Ροκφέλερ έκανε τις κυρίες.
Ρώτησα κάποτε έναν άνθρωπο στη φυλακή γιατί βρισκόταν εκεί και μου είπε ότι είχε κλέψει ένα ζευγάρι παπούτσια. Του είπα ότι αν είχε κλέψει ένα σιδηρόδρομο θα ήταν τώρα ένας από τους γερουσιαστές των ΗΠΑ.
Αν θέλουν να με κρεμάσουν, ας το κάνουν. Και από το ικρίωμα θα φωνάζω “ελευθερία για την εργατική τάξη”».
ΥΓ
Γιόρτασε τα 100 στα 93!
Το βίντεο-ντοκουμέντο είναι από τα 93α γενέθλιά της το 1930. Όμως μη πειθαρχώντας ακόμα και στο χρόνο, τους είπε ότι γιορτάζει τα 100, αν και γεννημένη το 1837.
ΥΓ2
To περιοδικό με το όνομά της
Το 1976, κυκλοφόρησε το περιοδικό Mother Jones, ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό περιοδικό με έμφαση στην αποκαλυπτική δημοσιογραφία με στόχο να ενημερώσει και να εμπνεύσει ένα πιο δίκαιο και δημοκρατικό κόσμο.
Το περιοδικό κυκλοφορεί μέχρι σήμερα ενώ το site θεωρείται από τα πιο ενημερωμένα και αντισυμβατικά αφού αγγίζουν θέματα ταμπού για τις ΗΠΑ και όχι μόνον.
Γιατί αποθεώνεται ο πολιτικός, συνδικαλιστικός και δημοσιογραφικός πουριτανισμός.
Γιατί επικρατεί ένας ιδιότυπος και επικίνδυνος καθωσπρεπισμός όπου όλα πρέπει να λέγονται «τόσο, όσο», «μην τυχόν και…»;
Ας γυρίσουμε, όμως, στη θρυλική Mary Harris «Μother» Jones, δασκάλα και μοδίστρα και στο μοναδικό βίντεο- ντοκουμέντο που την έχει καταγράψει σε ηλικία 93 ετών, την 1η Μαϊου του 1930, λίγους μήνες πριν τον θάνατό της.
Η θρυλική «Μητέρα» Jones, όπως τη φώναζαν, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που σε δύσκολους καιρούς δίδαξε ανυπακοή. Γι αυτό και τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής την χαρακτήρισαν ως την πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής.
Η «Μother» Jones, που φορούσε πάντα μαύρο φόρεμα, μαύρο καπέλο και άσπρη δαντέλα στο λαιμό στη μνήμη του άντρα της και των τεσσάρων παιδιών της που έχασε από επιδημία κίτρινου πυρετού, θα μπορούσε να είναι μια γραφική μαμαδίστικη φιγούρα. Το σύμβολο της μηλόπιτας και της κερασόπιτας. Όμως, όχι, εκείνη επέλεξε να γίνει μια ενοχλητική και απείθαρχη γυναίκα, οργανώνοντας απεργίες, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ορυχεία και πρωτοστατώντας στον αγώνα κατά της παιδικής εργασίας.
Με «όπλο» τις σφουγγαρίστρες!
Οι μέθοδοι οργάνωσης και διαμαρτυρίας που χρησιμοποίησε ήταν πρωτοφανείς για την εποχή ενώ κατάφερε να ενώσει στον κοινό αγώνα λευκούς και αφροαμερικάνους. Εκτός από τους εργάτες στις διαμαρτυρίες επέμεινε και συμμετείχαν γυναίκες και παιδιά. Με τις γυναίκες των εργαζομένων, μάλιστα, δημιούργησε τις πρώτες ομάδες περιφρούρησης των απεργιών όπου μπροστά στην είσοδο των μεταλλείων στέκονταν εκατοντάδες γυναίκες με όπλο τις σφουγγαρίστρες και στις σκούπες τους και εμπόδιζαν όσους επιχειρούσαν να σπάσουν την απεργία.
Οργάνωσε ακόμα και πορείες με παιδιά που δούλευαν με το σύνθημα «Θέλουμε να πάμε σχολείο και όχι στο ορυχείο».
Ο χαρακτηρισμός της πιο επικίνδυνης γυναίκας της Αμερικής της δόθηκε το 1902, μετά την επιτυχία που είχε η διοργάνωση της απεργίας των εργαζομένων στα ορυχεία. Ένα χρόνο μετά, ξεκίνησε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της χαλαρής εφαρμογής των νόμων για την παιδική εργασία στα ορυχεία της Πενσυλβάνιας και πραγματοποίησε πορεία από την Φιλαδέλφεια στη Νέα Υόρκη, όπου ήταν το σπίτι του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Θίοντορ Ρούσβελτ και το 1905 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του συνδικάτου Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (Industrial Workers of the World-IWW).
Φυλακίστηκε πολλές φορές αλλά δεν έκανε πίσω.
«Είμαι hell raiser»
Ο λόγος της επιθετικός και πολύ μπροστά από την εποχή της, ίσως και από την εποχή μας που διακρίνεται από μια μη μου άπτου αντίληψη της αντιμετώπισης της κρίσης με φιλοδωρήματα, φιλανθρωπίες και χριστουγεννιάτικα μπαζάρ για τους φτωχούς.
Να τι έλεγε, τότε, στις αρχές του 1900:
«Δεν είμαι φιλάνθρωπος, είμαι ένα ενοχλητικό, απείθαρχο άτομο (στην ομιλία της χρησιμοποίησε τη φράση hell raiser). Όποια μάχη κι αν δίνετε, μην την δίνετε σαν κυρίες!
Ο Θεός έκανε τις γυναίκες και η συμμορία των κλεφτών του Ροκφέλερ έκανε τις κυρίες.
Ρώτησα κάποτε έναν άνθρωπο στη φυλακή γιατί βρισκόταν εκεί και μου είπε ότι είχε κλέψει ένα ζευγάρι παπούτσια. Του είπα ότι αν είχε κλέψει ένα σιδηρόδρομο θα ήταν τώρα ένας από τους γερουσιαστές των ΗΠΑ.
Αν θέλουν να με κρεμάσουν, ας το κάνουν. Και από το ικρίωμα θα φωνάζω “ελευθερία για την εργατική τάξη”».
ΥΓ
Γιόρτασε τα 100 στα 93!
Το βίντεο-ντοκουμέντο είναι από τα 93α γενέθλιά της το 1930. Όμως μη πειθαρχώντας ακόμα και στο χρόνο, τους είπε ότι γιορτάζει τα 100, αν και γεννημένη το 1837.
ΥΓ2
To περιοδικό με το όνομά της
Το 1976, κυκλοφόρησε το περιοδικό Mother Jones, ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό περιοδικό με έμφαση στην αποκαλυπτική δημοσιογραφία με στόχο να ενημερώσει και να εμπνεύσει ένα πιο δίκαιο και δημοκρατικό κόσμο.
Το περιοδικό κυκλοφορεί μέχρι σήμερα ενώ το site θεωρείται από τα πιο ενημερωμένα και αντισυμβατικά αφού αγγίζουν θέματα ταμπού για τις ΗΠΑ και όχι μόνον.
αναδημοσίευση από εδώ:
http://www.topontiki.gr/article/62996/Mother-Jones-i-pio-epikinduni-gunaika-tis-Amerikis-video
↧
↧
«ΠΡΟΚΆΛΕΣΑ ΜΕ ΠΆΘΟΣ ΤΗ ΖΩΉ»
«ΠΡΟΚΆΛΕΣΑ ΜΕ ΠΆΘΟΣ ΤΗ ΖΩΉ»
Η Κατερίνα Γώγου, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της με τίτλο «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» («Καστανιώτη», 1988), έδωσε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» τη συνέντευξη που ακολουθεί:
Μακρύς ο τίτλος, βραχύ το περιεχόμενο, λευκές οι αριστερές σελίδες. Η Κατερίνα με νέο πρόσωπο – και στο γραφτό της και στην εμφάνισή της. Με λίγο περισσότερο βάρος, με τις έγνοιές της, με «τα πάνω και τα κάτω» της. Έτοιμη να γελάσει, αλλά και να κλάψει. Με την έγνοια να γίνει γνωστό το «παρών» που δίνει με το νέο της βιβλίο, αλλά και, άβολη με τη δημοσιότητα, να προσπαθεί να καταλάβει αν κάνουμε συνέντευξη ή φιλική κουβέντα – δύο περίπου χρόνια αφ’ ότου τα είχαμε πει.
Τί έγινε από τότε;
Αυτά είναι δικά μας…
Μου είχες πει τότε, ότι το να γράφεις και να βγάζεις ένα βιβλίο είναι για σένα μια κίνηση αναγκαιότητας, για να μην τρελαθείς, για να μην αυτοκτονήσεις.
Είναι και κάτι άλλο. Εκτίθεσαι. Βγάζεις την ψυχή σου στο φως. Και υπάρχουν και τυφλοί, και υπάρχουν κι αυτοί που βλέπουν κι αλληθωρίζουν. Γι’ αυτό λέω ότι υπάρχει και η διαπόμπευση.
Δεν είμαστε έτσι κι αλλιώς εκτεθειμένοι;
Έτσι κι αλλιώς. Μόνο που τα γραφτά μένουν.
Έλεγες ακόμη, ότι σου συνέβησαν κάποια πράγματα που σε καθιστούσαν ανασφαλή. Αισθάνεσαι το ίδιο;
«Χρειάζομαι λιγότερα»
Όχι, νομίζω ότι έχω μεγαλώσει, και το μεγαλώνω σημαίνει ότι χρειάζομαι όλο και λιγότερα. Για μένα…
Και είναι καλό αυτό;
Ναι, όσο λιγότερα χρειάζεσαι, τόσο αποδεσμεύεσαι από τις ανασφάλειές σου.
Το νέο σου βιβλίο παρουσιάζει μια αντίφαση: μεγάλος τίτλος, λιτό, επιγραμματικό σχεδόν, το περιεχόμενο.
Αν διάβασες το βιβλίο, ο τίτλος είναι μέσα.
Πώς έφτασες σ’ αυτή την αφαίρεση;
Ήταν η πρώτη φορά που έγραφα χωρίς ν’ αλλάζω τίποτα. Δεν διέγραψα, ούτε διόρθωσα τίποτα.
Αυτό είναι μια κατάκτηση.
Δεν μπορώ να ξέρω εγώ.
Ανηφορικό οδοιπορικό
Θα ‘λεγε κανείς πως είναι μια λακωνική αυτοβιογραφία.
Είναι κομμάτι. Ένα ποιητικό ανηφορικό οδοιπορικό και εύχομαι να τελειώσει εδώ αυτός ο κύκλος, να ‘χω να πω χαρούμενα πράγματα. Γιατί η ζωή έχει γίνει σαν κινούμενη άμμος. Θα ‘θελα να γράψω ένα βιβλίο που να δίνει χαρά, δύναμη και καλή ενέργεια.
Ήταν τόσο άσχημα αυτά τα δύο χρόνια;
Ναι…
«Προκάλεσα με πάθος τη ζωή», λες σε κάποιο στίχο. Πώς την προκάλεσες;
Έπαιζα μαζί της. Κι άμα παίζεις με τη ζωή, παίζεις και με το θάνατο – αν και νομίζω ότι το βιβλίο είναι πιο καθαρό από το λόγο μου. Κάπου λέει:
«Λόγος τραυλίζων, ψυχή πάσχουσα».
Τώρα παίζεις με τη ζωή;
Νομίζω παίζει αυτή μαζί μου και ίσως να προσπαθεί να μου μάθει κάτι που δεν το έμαθα και τώρα με παιδεύει, με την έννοια της γνώσης, της πραγματικής γνώσης.
Αλλά αυτή θέλει το χρόνο της για να κατακτηθεί.
Ναι, κι εγώ νομίζω ότι άργησα.
Ο θάνατος σε απασχολεί;
Ναι, πάντα. Είναι αυτό που δεν ξέρω και θέλω να μάθω.
Μόνο που το μαθαίνεις μια και καλή.
Ναι…
Κάπου αλλού λες: «Δέντρο ήμουνα κι έσπασα. Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά». Απελπιστικό είναι.
Αλήθεια είναι. Και την αλήθεια όταν την ονοματίζεις παύει να είναι απελπιστική. Είναι σαν να ξορκίζεις το κακό. Αυτό που λες εσύ απελπισία, για μένα ήταν απελευθέρωση. Δεν θα μπορούσαν τώρα να γράψω το «Τρία κλικ αριστερά».
«Τώρα μπορώ περισσότερα»
Γιατί;
Το «Κλικ» ήταν σε μια εποχή οριακή, αγωνιστική, επαναστατική. Υπήρχε μια έξαρση, όλοι πιστεύαμε τότε ότι μπορούμε, και καλά κάναμε δηλαδή και το πιστεύαμε. Κι εγώ πιστεύω τώρα με την ίδια δύναμη, αλλά αλλιώς, κι έχω τις ίδιες ηθικές αξίες μέσα μου. Δηλαδή όπως σ’ ένα στίχο, εκεί που λέω «Στάθηκα στη σιωπή ν’ ακούσω τη σιωπή μου». Πρέπει να το κάνουμε όλοι μας… Με βάζεις τώρα να κάνω τη δασκάλα, που τάχα τα ξέρει όλα… Αν πάντως πιστεύουνε κάποιοι ότι μ’ αυτό το βιβλίο έσπασα και δεν είμαι ο βράχος που θα ήθελα, ίσως… Τώρα μπορώ περισσότερα. Τώρα μπορώ πολύ πιο καθαρά ν’ αγαπήσω τον άνθρωπο. Τώρα είμαι πιο καθαρή όταν λέω εμείς…
Το βιβλίο τελειώνει με τις λέξεις «Μια μέρα λοιπόν…», που είναι σαν μια ανάσα, έτοιμη να πεις κάτι άλλο. Έτσι είναι;
Αφήνω να πει ο καθένας το δικό του. Γι’ αυτό έχω λευκές κόλλες, για να μπορούν να ζωγραφίσουν, να γράψουν κάτι δικό τους. Είναι λίγο σαν τετράδιο. Έτσι το ήθελα.
Έχεις διάθεση να ξαναγράψεις;
Κάθε φορά που βγάζω ένα βιβλίο νομίζω ότι είναι το τελευταίο, και όταν πίνω σκίζω τα βιβλία μου. Έπειτα μου ξανάρχεται η διάθεση…
Οπότε, γράφοντας ή όχι, τι θέλει να κάνει η Κατερίνα;
Δεν ξέρει… Η Κατερίνα θέλει να κάνει ταινίες, να παίξει ξανά θέατρο. Η Κατερίνα θέλει να ερωτευτεί, θέλει να ζήσει, θέλεις τους φίλους της πίσω…
ΔΗΜ. ΓΚΙΩΝΗΣ
24.5.1988
Πηγἠ:
↧
Σαχζάτ Λουκμάν, ετών είκοσι εφτά
Σαχζάτ Λουκμάν, ετών είκοσι εφτά
|ΕΝΘΕΜΑΤΑ του Στρατή Μπουρνάζου
Αύριο, Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου, στις 9 το πρωί, αρχίζει (στα δικαστήρια Λ. Αλεξάνδρας και Λουκάρεως) η δίκη για τη δολοφονία του εικοσιεφτάχρου Σαχζάτ Λουκμάν, που μαχαιρώθηκε, θυμάστε, χαράματα, στα Πετράλωνα τον Γενάρη του την ώρα που πήγαινε για το μεροκάματο, μόνο και μόνο επειδή ήταν σκουρόχρωμος. Αυτό ήταν το έγκλημά του. Παρά την εκστρατεία που εξαπέλυσε το ελληνικό κράτος εναντίον της Χρυσής Αυγής, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με τις συλλήψεις και προφυλακίσεις του Μιχαλολιάκου, στην υπόθεση Λουκμάν ακολούθησε, και εξακολουθεί να ακολουθεί, εντελώς διαφορετική τακτική: Δεν ήρθη το απόρρητο των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των δραστών, δεν διερευνήθηκε η σχέση τους και οι ενδεχόμενες επαφές τους πριν και μετά τη δολοφονία με πυρηνάρχες και βουλευτές της Χρυσής Αυγής, δεν δημοσιοποιήθηκαν οι φωτογραφίες τους, δεν ερευνήθηκε αν πήραν εντολές για την ενέργειά τους, τα ευρήματα στα σπίτιά τους (σιδηρογροθιές, κάρτες παραμονής μεταναστών, φυσίγγια κ.ά.) δεν αξιολογήθηκαν, δεν εξετάστηκε αν ανήκουν σε τάγματα εφόδου κ.ο.κ. Το αντίστοιχο στη δολοφονία Φύσσα θα ήταν να είχε συλληφθεί απλώς ο Γ. Ρουπακιάς, και η υπόθεση να είχε κλείσει εκεί. Είναι σαφές ότι οι «παραλείψεις» είναι τόσες και τέτοιες, που δεν είναι παραλείψεις, αλλά συνειδητή τακτική. Είναι μεγάλη ντροπή αυτό, και για το κράτος, αλλά κια για την κοινωνία μας, για όλους και όλες. Και γι’ αυτό πρέπει, με κάθε τρόπο, απαιτήσουμε είναι όχι μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη στη δίκη, αλλά να γίνουν όλα τα παραπάνω. Είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει (βλ. και http://jailgoldendawn.wordpress.com/)
Αναδημοσιεύουμε, με μικρές περικοπές, παλιότερο άρθρο, που είχε δημοσιευθεί στα «Ενθέματα» λίγες μέρες μετά τη δολοφονία. Το άρθο κατέληγε, όπως θα δείτε ότι “αν η ελληνική κοινωνία θέλει να διατηρήσει την ανθρωπιά της, πρέπει να κλάψει τον Σαχζάτ σα δικό της παιδί, να τον θρηνήσει σα δικό της νεκρό”. Σήμερα, έναν χρόνο περίπου μετά, πρέπει, δυστυχώς, με βεβαιότητα να πούμε πως δεν το έκανε αυτό η ελληνική κοινωνία, δεν τον θρήνησε τον Σαχζάτ σαν δικό της παιδί. Χρειάστηκε, δυστυχώς, μια ακόμα δολοφονία από τους νεοναζί, Έλληνα αυτή τη φορά, για να αρχίσει η κατακραυγή να πνίγει τους δολοφόνους.
***
(ο Σαχζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2013. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα “Ενθέματα” στις 20 Ιανουαρίου 2013)
Θέλω μονάχα να σταθούμε ένα λεπτό· να σταθούμε και να σκεφτούμε το γεγονός, γεγονός φοβερό και τρομερό, και που δεν έχει επιστροφή: ένα παλικάρι εικοσιεφτά χρονών, που πήγαινε κάθε πρωί, χαράματα, με το ποδήλατό του, μια ώρα δρόμο, να δουλέψει στο φούρνο για το μεροκάματο, δολοφονήθηκε καταμεσής του δρόμου, στην Τριών Ιεραρχών, στα Πετράλωνα. Επειδή ήταν Πακιστανός. Τον έσφαξαν δυο Έλληνες, τον δολοφόνησε το δηλητήριο που χύνουν καθημερινά οι νεοναζί στην κοινωνία μας.
Αν έχω να πω κάτι, θα ’θελα να το πω, αν ήταν μπορετό, σ’ εκείνους που δεν διαβάζουν τούτες τις γραμμές. Η ελληνική κοινωνία, μ’ όλο τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, το «μάτσο», τον σεξισμό που κουβαλάει (και κουβαλάει μπόλικα από δαύτα), διαθέτει και μια πολύτιμη παράδοση ανθρωπιάς, ένα απόθεμα συμπόνιας, αγάπης και αλληλεγγύης. Και πιστεύω ότι πολλοί, κι όχι μόνο αριστεροί, αμφισβητίες ή εξεγερμένοι, αλλά και δεξιοί, συντηρητικοί, φοβισμένοι ή μετρημένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν πόσο ανατριχιαστικό, πόσο αποτρόπαιο, πόσο άδικο είναι να χάνεις τη ζωή σου επειδή έχεις μελαψό δέρμα — κι εδώ και κάμποσους μήνες οι νεοναζί δεν έχουν πάψει να μας λένε πόσο «εγκληματίες» και «υπάνθρωποι» είναι οι σκουρόχρωμοι. Και όχι μόνο μας το λένε, αλλά βρίσκονται κανάλια πρόθυμα να μας κοινωνήσουν τις «απόψεις» τους, υπουργοί να τους ακούσουν, μητροπολίτες να τους αγκαλιάσουν. Δεν ήταν η «κακιά στιγμή» ούτε ατύχημα. Το ματωμένο μαχαίρι της οδού Τριών Ιεραρχών γράφει πάνω του με ανεξίτηλα γράμματα: Χρυσή Αυγή και «συμπαραστάτες». (βλ. και το ωραίο άρθρο του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου στο RedNotebook (rednotebook.gr/details.php?id=8499).Η δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν είναι τόσο συγκλονιστική που δεν πρέπει να τη λησμονήσουμε μέσα στους δαιδάλους των αναλύσεων. Βέβαια, δεν μπορούμε να πάμε τον χρόνο πίσω: ό,τι κι αν πούμε, ό,τι κι αν κάνουμε, είναι νεκρός. Αυτό δεν αλλάζει, μένει στίγμα και λύπη ες αεί. Αυτό που μπορούμε, και πρέπει επειγόντως να κάνουμε, είναι να σταματήσουμε τους δολοφόνους. Τους νεοναζί. Αν η ελληνική κοινωνία θέλει να διατηρήσει την ανθρωπιά της, πρέπει να κλάψει τον Σαχτζάτ σα δικό της παιδί, να τον θρηνήσει σα δικό της νεκρό. Ας είναι οι γραμμές αυτές ένα μικρό ξόδι, ένα κεράκι αφτούμενο στη μνήμη του.
ΥΓ. Την Πέμπτη το βράδυ, στη Βουλή, στην ψηφοφορία για την Προανακριτική, η πρόταση Ανεξάρτητων Ελλήνων και Χρυσής Αυγής πήρε 110 ψήφους για τον Παπακωνσταντίνου, 104 για τον Βενιζέλο, 80 για τον Παπανδρέου, 63 για τον Παπαδήμο. Αναρωτιέμαι: Γιατί δεκάδες βουλευτές θεώρησαν ότι πρέπει να ψηφίσουν και την πρόταση ΑΝ.Ε.Λ.-Χρυσής Αυγής, ειδικά στην περίπτωση Παπακωνσταντίνου όπου υπήρχαν και άλλες δύο προτάσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, και ΣΥΡΙΖΑ αφετέρου); Αν η κοινή πρόταση ήταν το πρώτο βήμα για να να μπουν κανονικά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι οι νεοναζί, να κάνουν συμμαχίες και να ξεπλυθούν, οι 110 ψήφοι ήταν το επόμενο. Δυστυχώς.
Πηγή:
http://enthemata.wordpress.com/2013/12/17/sl/
↧
http://padapiomenoss.tumblr.com/
 |
| Τοσο απλα….Με 4 λεξεις ολη η οργη…! |
↧
http://padapiomenoss.tumblr.com/
http://padapiomenoss.tumblr.com/after an apparent attack by a fox, a street cat named bob was found injured and curled up in the hallway outside of a support housing flat in tottenham were james bowen, a recovering heroin addict and homeless busker, was staying. james took the cat in, got him to the rspca, and nursed him back to health using what little drug money he had for antibiotics.but in the process, bob helped to nurse james back to health as well, giving him a reason to get up in the morning and get clean. since his recovery, bob has refused to leave james side, following him everywhere for the last six years.thanks to a literary agent who passed him on the streets, james has since written a international bestselling book about his hardships and friendship with bob. “we’re two injured souls looking for someone we can trust,” james says. done in collaboration with the writer garry jenkins in an islington café, the book also attempts to dispel some of the social stigma that goes with homelessness.photos by silvertony45 and analog photos“we’re two injured souls looking for someone we can trust”
↧
↧
τα ελληνικά αινίγματα
τα ελληνικά αινίγματα
- τί είναι αυτό που ανεβαίνει με τα πόδια και το κατεβάζουν με κουβέρτα* –
τί είναι αυτό στο οποίο ο Μάριος Ζ. συλλαμβάνεται και φυλακίζεται; / τί είναι αυτό στο οποίο πριν από πορεία, πάνω στις μηχανές της ομάδας Δ βλέπει κανείς κρεμασμένες σάκες; / τί είναι αυτό στο οποίο κρατούμενοι βασανίζονται με tazer και κρατούμενοι αυτοκτονούν πέφτοντας απ’ το μπαλκόνι; / τί είναι αυτό που έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης, κοντέινερ γεμάτα με ανθρώπους, που δεν επιτρέπεται να πάρουν αέρα, που τρώνε ξύλο κάθε τόσο, που βράζουν υπό τον αυγουστιάτικο ήλιο και την κρατική λαμαρίνα; / τί είναι αυτό που διώκει αναρχικούς ή συνδικαλιστές κυρίως εξαιτίας αυτής τους της επιλογής; / και τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τα μέλη οργανισμών που ασχολούνται με την αξιοποίηση της «δημόσιας υπηρεσίας», τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τον ειδικό διαχειριστή της Δημόσιας Τηλεόρασης; / τί είναι αυτό που το ίδιο το υπουργείο εργασίας του παρουσιάζει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων να πληρώνονται με μόλις 10 ευρώ πάνω απ’ το όριο της φτώχειας που το ίδιο έχει καθορίσει; / τί είναι αυτό που ιδιωτικοποιεί το νερό; / τί είναι αυτό που χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες με δημόσιο χρήμα αγοράζουν δημόσιες τράπεζες, ΠΑΕ και οργανισμούς; / τί είναι αυτό που διαπομπεύει αλλοδαπές οροθετικές πόρνες, που τελικά δεν είναι αλλοδαπές, ούτε πόρνες, αλλά μόνο φτωχές οροθετικές γυναίκες; / τί είναι αυτό που νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; / τί είναι αυτό που ο υπουργός του, λέει με ύφος γυμνασιάρχη του ’50 «εγώ είμαι ο προϊστάμενός σας» και απαιτεί άλλο ύφος απ’ τον συνομιλητή του; / τί είναι αυτό που βάζει καθαρίστριες στην κινητικότητα και μετά τους λέει ότι θα απολυθούν γιατί είναι χαμηλών προσόντων και μετά τους λέει να κάνουν επιχείρηση και να γίνουν εργολάβοι των εαυτών τους ως καθαριστριών; / τί είναι αυτό που εισβάλλει νύχτα σε σπίτια, που συλλέγει βίαια και μαζικά DNA, που τα σώματα ασφαλείας προστατεύουν μόνιμα τις επενδύσεις του εθνικού εργολάβου; / τί είναι αυτό που χρηματοδοτεί ή ενισχύει ή βοηθάει στην ανάδυση νεοναζιστικών οργανώσεων; / τί είναι αυτό που οι γυναίκες των υπουργών κάνουν δουλίτσες με το κράτος, τα παιδιά των υπουργών κληρονομούν τα έδρανα και οι επιχειρήσεις στελεχώνονται εναλλάξ από πρώην ή μελλοντικά στελέχη των κομμάτων; / τί είναι αυτό που μια ελίτ μπορεί να αυξάνει διαρκώς την απόστασή της από τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια; / τί είναι αυτό που ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός παίρνει τις βασικές θέσεις στα υπουργεία;
τί είναι αυτό που κανονικοποιεί την φτώχεια και την εξαθλίωση; / τί είναι αυτό που καθιερώνει ξανά το φαντασιακό του σκλάβου, του ανθρώπου χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά, του ανθρώπου που είναι ικανοποιημένος με μια επισφαλή κακοπληρωμένη θέση χωρίς κανένα δικαίωμα; / τί είναι αυτό που έχει ως στόχο τη δημιουργία πολλών διάσπαρτων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών;
Δεν θα πω ο ελληνικός φασισμός, γιατί τότε θα περιμέναμε να δούμε μπότες, στολές, λόγια και χαιρετισμούς ανάλογα των αβγών. Το σημερινό ελληνικό κράτος δεν χαιρετάει ναζιστικά, ούτε παρελαύνει στις κεντρικές λεωφόρους με τανκς. Όπως έχει ξαναγίνει σ’ αυτόν τον τόπο, το ελληνικό κράτος όταν γλιστράει προς το φασισμό είναι λίγο πιο γελοίο, λίγο πιο γκροτέσκο ή γραφικό, λίγο πιο κάφρικο, λίγο πιο αρπακολατζίδικο απ’ ότι θα το έφτιαχνε η φαντασία μας.
Αλλά όπως αναφέρει για παράδειγμα ο Γκαλεάνο, ναζισμός δεν ήταν μόνο τα όπλα, οι βόμβες, οι παρελάσεις και οι λόγοι του Χίτλερ. Ο Γκαλεάνο λέει ότι ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα υπήρξε αν δεν υπήρχαν οι φίλοι του. Η Στάνταρντ Όιλ, ο Χένρι Φορντ, η IBM, το ίδρυμα Ροκφέλερ, η Deutsche Bank, η IGFarben (μετέπειτα Bayer), οι Siemens, Bosch, οι ελβετικές τράπεζες και πάει λέγοντας.
Συνεπώς το αίνιγμα έχει τεθεί και ο καθένας δίνει την απάντησή του. Τί είναι αυτό που ζούμε;
*(η ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, τα σώματα ασφαλείας και η ποίηση) Ρένα Χατζηδάκη, Κατάσταση Πολιορκίας
Πηγή:
http://tovytio.wordpress.com/2013/12/17/ainigmata/
↧
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί!
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί!
Είναι γνωστό, από εμπειρική συνήθως παρατήρηση, ότι πολλά είδη σαυρών, όταν παγιδευτεί κάπου η ουρά τους, έχουν αναπτύξει μια τόσο ιδιαίτερη φυσιολογία, που είναι σε θέση να αποσπάσουν την ουρά απ’ το υπόλοιπο σώμα τους, καταφέρνοντας μ’ αυτό τον τρόπο να ξεφύγουν. Σοφή η φύση∙ ουδείς θα το αμφισβητούσε. Αυτά βλέπει και η εκκλησία, που τα πάντα θωρεί και δεν διστάζει ν’ αφήσει την δική της «ουρά», όταν οι πρότερες επιλογές της δεν εξυπηρετούν τα τωρινά της συμφέροντα. Έτσι λοιπόν, ο ένας μετά τον άλλον, οι «άγιοι πατέρες», αποτάσσονται κάθε είδους σχέση με το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αφορμή έγινε το βίντεο του Ν. Μιχαλολιάκου, που έδωσαν στην δημοσιότητα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, στο οποίο ο κύριος «καθαρά χέρια» περνάει γενεές δεκατέσσερις ουκ ολίγους μητροπολίτες, ανάμεσα τους και τον ανθομίλητο Άνθιμο. Άστραψαν και βρόντηξαν οι καθόλα θιγμένοι αρχιποιμένες της εκκλησίας! Με ποιο δικαίωμα αυτός ο επίγονος των ταγματασφαλιτών, αυτός ο φερόμενος ως αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης, σύμφωνα με τα φιρμάνια των «ακριβοδίκαιων» δικαστηρίων, τολμά να τους πιάσει στο στόμα του και μάλιστα με λεξιλόγιο καφενείου, αλλά και πεζοδρομίου μη σας πούμε;
Ένας-ένας πήραν θέση στα τηλεοπτικά παράθυρα, για να δηλώσουν πίστη και υποταγή στην «αγία» δημοκρατία, στο κράτος «δικαίου» που στέλνει τους κακούς στη φυλακή. Όπως ακριβώς δηλαδή οι ίδιοι, ως «εκπρόσωποι» του Ιησού, στέλνουν τους καλούς στα καταπράσινα λιβάδια του παραδείσου. Μα κανείς τους τελικά δεν είχε σχέσεις με την Χρυσή Αυγή, ούτε καν έτρεφε μια τόση δα συμπάθεια; Όχι, όχι… η εκκλησία είχε ανέκαθεν δημοκρατικά φρονήματα, καμία σχέση με δικτατορίες, φασισμούς κτλ. Προπάντων όμως ποτέ μα ποτέ δεν είχε νταλαβέρια με την εξουσία, ό,τι όνομα και αν είχε αυτή.
Πέρα όμως απ’ τα μειδιάματα, που σίγουρα προκαλούν οι ικανότητες της κάθε φάρας εξουσιαστών στις γυμναστικές ασκήσεις εδάφους, με ειδίκευση στις πολλαπλές κυβιστήσεις, γίνεται φανερό το πλέον βδελυρό ψεύδος της σύγχρονης κυριαρχίας∙ η ταύτιση της κάθε είδους και ύφους δημοκρατίας με την ελευθερία. Δεν μας ξενίζει λοιπόν που μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ένας ολόκληρος συρφετός από πολιτικούς πρώτης γραμμής μέχρι τραγουδιστές του ελαφρολαϊκου ρεπερτορίου, έσπευσαν υστερόβουλα να φιλήσουν δημοσίως το οικόσημο της ελλαδικής δημοκρατίας.
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Ο ανθομίλητος Άνθιμος, πρώτος και καλύτερος ως τέως τηλεοπτικός αστήρ, δήλωσε με παρρησία πως «ο Μιχαλολιάκος είναι πρόβλημα και επικίνδυνος». Μα φυσικά είναι και τα δύο∙ όταν πλέον δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα -τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα ήθελαν- όσων ρασοφόρων τον στήριξαν ποικιλοτρόπως. Εύγε Άνθιμε, πάλι ορθώς ομίλησες! Εμείς απ’ την μεριά μας το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε είναι πως αυτή η «μαύρη», λόγω και των ράσων βεβαίως, κωμωδία δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ενδοεξουσιαστική κόντρα, με ζητούμενο πάντα των έλεγχο των κοινωνικών στρωμάτων, αλλά και το ποιος θα αρπάξει μεγαλύτερο κομμάτι απ’ την εξουσιαστική πίτα. Και αν, για κάποιον λόγο, τα παγκόσμια και παγκοσμιοποιημένα μπλοκ κυριαρχίας συμφωνήσουν πως η Χρυσή Αυγή είναι ένα πολιτικό χαρτί που κερδίζει την παρτίδα, ο Μιχαλολιάκος από τέρας της αποκαλύψεως, «γέμων ονόματα βλασφημίας, έχων κέρατα δέκα και κεφαλάς επτά», θα ξαναγίνει άσσος και μπαλαντέρ στο μανίκι τους. Και τότε θα φιλιώσουν και πάλι οι διάδοχοι των αποστόλων με τους γιαλαντζί εθνικοσοσιαλιστές. Γιατί, ως γνωστόν, αφού η σαύρα απολέσει την ουρά της, αυτόματα ο οργανισμός της εκκινεί τις διαδικασίες για τον επανασχηματισμό της και σε λίγες μέρες η ουρά έχει ξαναφυτρώσει. Αφού, λοιπόν, μια ταπεινή σαύρα είναι ικανή για τέτοια θαύματα, φανταστείτε τι είδους και μεγέθους πολιτικά «θαύματα» είναι σε θέση να πραγματοποιήσει η εκκλησία…
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
↧
τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι
τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι
Sarajevo | Τεύχος 79 | τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι
⎨1⎬
![]()
Sarajevo | Τεύχος 79 | τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι
⎨1⎬
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Αυτό που λέγεται “τριτογενής” (οι δουλειές γραφείου δηλαδή) έχει εκραγεί τα προηγούμενα χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα, μέσα σ’ ένα καινούργιο hype: “δουλεύουμε γιατί το φχαριστιόμαστε”! Είτε στ’ αλήθεια είτε κατά φαντασίαν (κυρίως το δεύτερο) και χάρη σε ισχυρές δόσεις γενικότερου ευδαινομισμού, μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας “νιώθει” ότι φεύγει απ’ την (εργασιακή) κατάρα του χωραφιού, του εργοστάσιου και της οικοδομής, και μπαίνει στον (εργασιακό) παράδεισο του νέου γραφείου. Το “γραφείο”, που άλλοτε ήταν συνώνυμο της κλεισούρας, της γραφειοκρατίας, των “χαρτογιακάδων”, εμφανίζεται τώρα σκηνοθετημένο, φωτισμένο, εορταστικό σαν ταινία, έτοιμο για μεγάλα κόλπα. Μια αόρατη αίσθηση σεξουαλικότητας (με αιχμή του δόρατος την “γραμματέα”....) πλανιέται στην ατμόσφαιρα, σαν “ηδονισμός” που είναι αντίπαλος της άλλοτε μίζερης και θλιβερής υπαλληλικής ζωής. Ακόμα και το “δημόσιο” θεωρείται τώρα tres banal: γιατί εκπροσωπεί την χοντροκομμένη ιεραρχία, την γκρίνια, την χαρτούρα, την ακινησία· ακόμα και τη λούφα, που τώρα ρίχνεται στα τάρταρα. Τα (μόλις “απελευθερωμένα”, δηλαδή ιδιωτικά) media, οι διαφημιστικές και τα κάθε είδους διασκεδάδικα, από μπάρ μέχρι ψευτοσκυλάδικα, παίζουν κεντρικό ρόλο στην ανασκευή των ιδεών περί “δουλειάς εσωτερικού χώρου”. Με διπλό τρόπο: αφ’ ενός (και πιο περιορισμένα) σαν (εργοδοτικά και εργασιακά) πανηγυρικά δείγματα του νέου ήθους, της καινούργιας “ατμόσφαιρας”, και αφετέρου (και πιο γενικά) σαν οι σημαίες της εντελώς καινούργιας απόλαυσης - του - να - δουλεύεις - σα - μισθωτός.
Οι αναγγελίες και οι διαπιστώσεις για το “τέλος της εργατικής τάξης” και η φρεσκαρισμένη μυθολογία της “μεσαίας τάξης” και του “κέντρου” θα γίνουν οι κοινοτοπίες των ημερών. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν διάφοροι που συνεχίζουν τη νεκρολογία: κουραδίτσες, που βγήκαν απ’ το πεπτικό της ευδαιμονίας των ‘90s, και επιπλέουν ακόμα στο βούρκο των ημερών. Η “εργατική τάξη έπαψε να υπάρχει” ακριβώς την ίδια περίοδο που οι “αλβανοί” άρχισαν να σκάβουν, να μαζεύουν φρούτα, να βόσκουν ζώα και να κτίζουν (συχνά χωρίς να “προλάβουν” να πληρωθούν, αφού την ημέρα της πληρωμής εμφανίζεται η αστυνομία...), οι “φιλιππινέζες” και οι “ρωσίδες” να καθαρίζουν σπίτια και να φροντίζουν ηλικιωμένους, και οι “δίμετρες ουκρανές και μολδαβές” κρατούμενες να είναι ο στόχος του ξεκαβλώματος εκατοντάδων χιλιάδων ανάδελφων ελλήνων, στις πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο.
Οι αναγγελίες και οι διαπιστώσεις για το “τέλος της εργατικής τάξης” και η φρεσκαρισμένη μυθολογία της “μεσαίας τάξης” και του “κέντρου” θα γίνουν οι κοινοτοπίες των ημερών. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν διάφοροι που συνεχίζουν τη νεκρολογία: κουραδίτσες, που βγήκαν απ’ το πεπτικό της ευδαιμονίας των ‘90s, και επιπλέουν ακόμα στο βούρκο των ημερών. Η “εργατική τάξη έπαψε να υπάρχει” ακριβώς την ίδια περίοδο που οι “αλβανοί” άρχισαν να σκάβουν, να μαζεύουν φρούτα, να βόσκουν ζώα και να κτίζουν (συχνά χωρίς να “προλάβουν” να πληρωθούν, αφού την ημέρα της πληρωμής εμφανίζεται η αστυνομία...), οι “φιλιππινέζες” και οι “ρωσίδες” να καθαρίζουν σπίτια και να φροντίζουν ηλικιωμένους, και οι “δίμετρες ουκρανές και μολδαβές” κρατούμενες να είναι ο στόχος του ξεκαβλώματος εκατοντάδων χιλιάδων ανάδελφων ελλήνων, στις πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο.
Ηδιαφήμιση δίπλα [1] δεν προωθεί αυτό το καινούργιο εργασιακό hype του τριτογενούς! Απλά το διαπιστώνει - και προωθεί τα έπιπλα της συγκεκριμένης φίρμας. Η λεκτική αυτοπεποίθηση του διαφημιστή (που εικαστικά είναι μάλλον πρωτόγονος...) οφείλεται, πιθανότατα, στο ότι και ο ίδιος απολαμβάνει στην επιχειρήση που δουλεύει το τέλος των δεινοσαύρων. Τι υπήρχε πριν, τι συμβαίνει μετά; Οι “δεινόσαυροι” εξαφανίζονται φυσιολογικά, είτε επειδή κάποιος μετεωρίτης τους κτυπάει κατακέφαλα είτε, το πιθανότερο, επειδή τέτοια είναι η “φύση της εξέλιξης” πάνω στο πλανήτη του καπιταλισμού. Και, επιτέλους, οι “συνεργάτες” (πρώην “υπάλληλοι” αλλά όχι πια, τέλος σ’ αυτή τη θλιβερή συνομοταξία!...) θέλουν αποσμητικά χώρου, παστέλ χρώματα στους τοίχους και aircondion. Θέλουν τις ανάλογες καρέκλες (με ροδάκια) για να ακουμπάνε τους κώλους τους και τα τραπέζια μελαμίνης με στρογγυλές γωνίες για τα τηλέφωνά τους. Θέλουν εκείνη την επιπλοποιία που αντανακλά αναγνώριση εκ μέρους του εργοδότη (όχι πια “αφεντικού”!)· την αναγνώριση της “ευθύνης” και της “δημιουργικότητάς” τους.
Κι ύστερα; Ύστερα, περνώντας ο καιρός, άρχισαν να αναδύονται τα παγόβουνα μέσα απ’ την ομίχλη του hype. Ύστερα ο φόβος ξαναέγινε καθεστώς, όχι ενωτικό φυσικά, αλλά ακόμα εντονότερου “ο καθένας για την πάρτη του”. Ύστερα η φτήνεια (της εργασίας) έγινε ο κανόνας· όμως τι άλλο θα συνέβαινε πάνω στη χρεωκοπία των συνειδήσεων;
Όντως οι “δεινόσαυροι” εξαφανίστηκαν. Αλλά πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά τα γυαλιστερά μυρμήγκια.
Όντως οι “δεινόσαυροι” εξαφανίστηκαν. Αλλά πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά τα γυαλιστερά μυρμήγκια.
1 - Την ανασύραμε απ’ το περιοδικό τρίτη γενιά, νο 27, Μάρτης 2000.
Πηγή:
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_79/i79_p07_dino.html
↧
καθεστωτικές φάρσες (πάλι γελάσαμε)
καθεστωτικές φάρσες (πάλι γελάσαμε)
Sarajevo | Τεύχος 79 |
![]()
Είναι δυνατόν ένας ακροδεξιός καραγκιόζης, ένας κομφερασιέ μέσα στην “κυβερνητική” σαπουνόπερα της διαχείρισης της κρίσης, να τραβάει με τέτοιον τρόπο την προσοχή ως εάν απ’ αυτόν εξαρτιέται η διαχείριση / αναδιάρθρωση / ιδιωτικοποίηση του δημόσιου συστήματος υγείας; Είναι δυνατό να περνάει τέτοια αποπροσανατολιστική “προσωποποίηση”; Είναι και παραείναι: η νούμερο 1 χρεωκοπία της εποχής δεν είναι του δημόσιου προϋπολογισμού αλλά της νοημοσύνης και της κριτικής ικανότητας εκείνου του μέρους των υπηκόων που άλλοτε (πριν πολλά πολλά χρόνια) ήταν πολύ λιγότερο υπάκουοι - επειδή μπορούσαν να ξεχωρίζουν τι είναι τι.
Sarajevo | Τεύχος 79 |
Είναι δυνατόν ένας ακροδεξιός καραγκιόζης, ένας κομφερασιέ μέσα στην “κυβερνητική” σαπουνόπερα της διαχείρισης της κρίσης, να τραβάει με τέτοιον τρόπο την προσοχή ως εάν απ’ αυτόν εξαρτιέται η διαχείριση / αναδιάρθρωση / ιδιωτικοποίηση του δημόσιου συστήματος υγείας; Είναι δυνατό να περνάει τέτοια αποπροσανατολιστική “προσωποποίηση”; Είναι και παραείναι: η νούμερο 1 χρεωκοπία της εποχής δεν είναι του δημόσιου προϋπολογισμού αλλά της νοημοσύνης και της κριτικής ικανότητας εκείνου του μέρους των υπηκόων που άλλοτε (πριν πολλά πολλά χρόνια) ήταν πολύ λιγότερο υπάκουοι - επειδή μπορούσαν να ξεχωρίζουν τι είναι τι.
Αναφερόμαστε στη γενική φάρσα της μείωσης της τιμής των γενοσήμων φαρμάκων, χωρίς να μπαίνουμε στις τωρινές λεπτομέρειες του θέματος, καθώς αγνοούμε μερικά βασικά στοιχεία της υπόθεσης. Όμως το θέμα έχει παρελθόν. Πολύ μεγαλύτερο απ’ την ελληνική εκδοχή του. Γύρω απ’ την παραγωγή (ή μη) αντιγράφων των (συνήθως ακριβών έως πανάκριβων) φαρμάκων, που παγκόσμια παράγονται από μια χούφτα τερατώδεις φαρμακοβιομηχανίες (τις “big 7”), έχει γίνει μεγάλος πόλεμος. Ο περιβόητος “παγκόσμιος οργανισμός υγείας” για παράδειγμα, έχει παίξει τον ρόλο κανονικού γκάγκστερ εναντίον εκείνων των κρατών (καπιταλιστικών κρατών...) που αποφάσισαν να κτυπήσουν τα φαρμακευτικά μονοπώλια, μέσω της παραγωγής αντιγράφων.
Ο πόλεμος τελείωσε με μια φαινομενική υποχώρηση των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών. Λέμε “φαινομενική” επειδή εκεί που μπορούν αντικαθιστούν τρέχοντα φάρμακα λίγο πριν τη λήξη της μονοπωλιακής κάλυψης που προσφέρει η “πατέντα” με καινούργια, “καλύτερης τεχνολογίας”, ανανεώνοντας την απόλυτη εξουσία και κερδοφορία τους.
Ο πόλεμος τελείωσε με μια φαινομενική υποχώρηση των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών. Λέμε “φαινομενική” επειδή εκεί που μπορούν αντικαθιστούν τρέχοντα φάρμακα λίγο πριν τη λήξη της μονοπωλιακής κάλυψης που προσφέρει η “πατέντα” με καινούργια, “καλύτερης τεχνολογίας”, ανανεώνοντας την απόλυτη εξουσία και κερδοφορία τους.
Όταν τέθηκε το ζήτημα των γενόσημων στην ελλάδα ξέσπασε μεγάλο σούσουρο. Εναντίον τους. Τα αντίγραφα φάρμακα έχουν την ίδια δραστική ουσία με τα πρωτότυπα, και άρα την ίδια φαρμακολογική δράση. Διαφέρουν ωστόσο (ή μπορεί να διαφέρουν) στις συμπληρωματικές ουσίες (“έκδοχα”) οι οποίες υποτίθεται ότι είναι “ουδέτερες” φαρμακολογικά. Ίσως να είναι, ίσως να μην είναι - δεν έχουμε τις γνώσεις. Όμως όταν επικεφαλής της εκστρατείας για την “επικινδυνότητα των γενόσημων” (σχεδόν σα δηλητήρια παρουσιάστηκαν...) είναι ο ιατρικός σύλλογος αθηνών (απευθείας αλλά και μέσω πολλών και διάφορων δημοσιογράφων), δηλαδή ο κατ’ εξοχήν εκφραστής των συμφερόντων των γιατρών (μεταξύ των οποίων και οι πάμπολλοι, ιδιώτες ή του δημοσίου συστήματος, που επί πολλά χρόνια χρηματίζονταν απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες, ελληνικές και διεθνείς, για να συνταγογραφούν συγκεκριμένα φάρμακα...) τότε οφείλει ο καθένας να διπλό-τριπλοκουμπώνεται. Είναι άλλωστε γνωστό πως σε ότι αφορά την υγεία η τρομοκρατία είναι το μόνιμο όπλο για να επιβάλλονται τα συμφέροντα των αφεντικών κάθε είδους πάνω στους ασθενείς.
Η ελληνική κοινοβουλευτική αριστερά δεν πήρε σαφή θέση σ’ εκείνη την εκστρατεία κατά των αντιγράφων. Η ουδετερότητα (;) αποδείχθηκε όμως κακό προηγούμενο. O παρανοϊκός Λουδοβίκος ο Ελάχιστος τρέφεται απ’ την δημοσιότητα, ακόμα περισσότερο επειδή του έχει ανατεθεί να κάνει βίδες ό,τι έχει απομείνει απ’ το δημόσιο σύστημα υγείας. Στριμωγμένος απ’ τις αντιδράσεις απ’ τη μια μεριά, φωνάζοντας, φτύνοντας και εκδηλώνοντας το παρανοϊκό σύνδρομο μεγαλείου του απ’ την άλλη, έκανε ό,τι μπορούσε για να στολιστεί και να εμφανιστεί ως “η Υγεία Είμαι Εγώ” με μια δήθεν καινούργια απόφαση (για την μείωση της τιμής όλων των φαρμάκων, γενόσημων, πατενταρισμένων και με ληγμένη πατέντα), διαδικασία που όμως συμβαίνει εδώ και 2 τουλάχιστον χρόνια. Και βρήκε συνέταιρο τον wewillgovern συ.ριζ.α. Πέταξε μια μπανανόφλουδα προς τη μεριά της Κουμουνδούρου (τις διαφημίσεις ξένων φαρμακοβιομηχανιών στον ρ/σ “κόκκινο”...) και άφησε τα στελέχη του συ.ριζ.α. να ντελαπάρουν ο ένας πάνω στον άλλο· κι όλους μαζί υπέρ του κομπλεξικού του μεγαλείου.
Οι αγορανομικές διατάξεις για τις τιμές (γενικά) και οι διοικητικές / κυβερνητικές μειώσεις τιμών (πάλι γενικά) άλλους οφελούν και άλλους βλάπτουν - κοινότυπο. Όμως είναι άλλο το να μειώνονται διοικητικά οι τιμές στο Α ή στο Β είδος, και άλλο το πως και απο ποιούς πληρώνονται αυτές οι τιμές. Σε ό,τι αφορά τα φάρμακα, μπορεί να εξελίσσονται δύο αντίθετες κινήσεις (να μειώνονται οι τιμές αλλά να αυξάνεται η “συμμετοχή” των ασθενών στην αγορά τους) - όμως πρόκειται για διαφορετικά ζητήματα! Κι όποιος τα μπερδεύει μόνο δόλο μπορεί να έχει: να προκαλέσει σύγχυση.
Τον φαρμακοβιομήχανο (ντόπιο ή ξένο) δεν τον ενδιαφέρει ποιός πληρώνει· τον ενδιαφέρει να πληρώνεται, τον ενδιαφέρει η τιμή και η ποσότητα εκείνων που πουλάει. Τον ασθενή δεν τον ενδιαφέρουν τα συμφέροντα του φαρμακοβιομήχανου· τον ενδιαφέρει η τιμή, η ποιότητα του φαρμάκου, τον ενδιαφέρει επίσης να μην το πληρώνει δεύτερη και τρίτη φορά (αφού και τα φάρμακα έχουν ουσιαστικά προπληρωθεί συλλογικά / κοινωνικά μέσα απ’ τις κρατήσεις στους μισθούς). Διαφορετικές θέσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες, διαφορετικά συμφέροντα. Εάν οι τιμές μειώνονται αλλά, ταυτόχρονα, η συμμετοχή των ασθενών γίνεται μεγαλύτερη, ο μόνος οφελημένος είναι ο δημόσιος προϋπολογισμός· και ο σίγουρα χαμένος είναι ο ασθενής. Συνεπώς το κοινωνικά (και ταξικά...) απαραίτητο είναι να μειωθεί η συμμετοχή των ασθενών· όχι να σωθούν οι χ ή οι ψ βιομηχανίες με υψηλότερες τιμές.
Η ελληνική κοινοβουλευτική αριστερά δεν πήρε σαφή θέση σ’ εκείνη την εκστρατεία κατά των αντιγράφων. Η ουδετερότητα (;) αποδείχθηκε όμως κακό προηγούμενο. O παρανοϊκός Λουδοβίκος ο Ελάχιστος τρέφεται απ’ την δημοσιότητα, ακόμα περισσότερο επειδή του έχει ανατεθεί να κάνει βίδες ό,τι έχει απομείνει απ’ το δημόσιο σύστημα υγείας. Στριμωγμένος απ’ τις αντιδράσεις απ’ τη μια μεριά, φωνάζοντας, φτύνοντας και εκδηλώνοντας το παρανοϊκό σύνδρομο μεγαλείου του απ’ την άλλη, έκανε ό,τι μπορούσε για να στολιστεί και να εμφανιστεί ως “η Υγεία Είμαι Εγώ” με μια δήθεν καινούργια απόφαση (για την μείωση της τιμής όλων των φαρμάκων, γενόσημων, πατενταρισμένων και με ληγμένη πατέντα), διαδικασία που όμως συμβαίνει εδώ και 2 τουλάχιστον χρόνια. Και βρήκε συνέταιρο τον wewillgovern συ.ριζ.α. Πέταξε μια μπανανόφλουδα προς τη μεριά της Κουμουνδούρου (τις διαφημίσεις ξένων φαρμακοβιομηχανιών στον ρ/σ “κόκκινο”...) και άφησε τα στελέχη του συ.ριζ.α. να ντελαπάρουν ο ένας πάνω στον άλλο· κι όλους μαζί υπέρ του κομπλεξικού του μεγαλείου.
Οι αγορανομικές διατάξεις για τις τιμές (γενικά) και οι διοικητικές / κυβερνητικές μειώσεις τιμών (πάλι γενικά) άλλους οφελούν και άλλους βλάπτουν - κοινότυπο. Όμως είναι άλλο το να μειώνονται διοικητικά οι τιμές στο Α ή στο Β είδος, και άλλο το πως και απο ποιούς πληρώνονται αυτές οι τιμές. Σε ό,τι αφορά τα φάρμακα, μπορεί να εξελίσσονται δύο αντίθετες κινήσεις (να μειώνονται οι τιμές αλλά να αυξάνεται η “συμμετοχή” των ασθενών στην αγορά τους) - όμως πρόκειται για διαφορετικά ζητήματα! Κι όποιος τα μπερδεύει μόνο δόλο μπορεί να έχει: να προκαλέσει σύγχυση.
Τον φαρμακοβιομήχανο (ντόπιο ή ξένο) δεν τον ενδιαφέρει ποιός πληρώνει· τον ενδιαφέρει να πληρώνεται, τον ενδιαφέρει η τιμή και η ποσότητα εκείνων που πουλάει. Τον ασθενή δεν τον ενδιαφέρουν τα συμφέροντα του φαρμακοβιομήχανου· τον ενδιαφέρει η τιμή, η ποιότητα του φαρμάκου, τον ενδιαφέρει επίσης να μην το πληρώνει δεύτερη και τρίτη φορά (αφού και τα φάρμακα έχουν ουσιαστικά προπληρωθεί συλλογικά / κοινωνικά μέσα απ’ τις κρατήσεις στους μισθούς). Διαφορετικές θέσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες, διαφορετικά συμφέροντα. Εάν οι τιμές μειώνονται αλλά, ταυτόχρονα, η συμμετοχή των ασθενών γίνεται μεγαλύτερη, ο μόνος οφελημένος είναι ο δημόσιος προϋπολογισμός· και ο σίγουρα χαμένος είναι ο ασθενής. Συνεπώς το κοινωνικά (και ταξικά...) απαραίτητο είναι να μειωθεί η συμμετοχή των ασθενών· όχι να σωθούν οι χ ή οι ψ βιομηχανίες με υψηλότερες τιμές.
Αν απέμεινε κάτι απ’ τον θεαματικό θόρυβο και τους θεατρινισμούς ήταν πως η Κουμουνδούρου νοιάζεται για τις ντόπιες φαρμακοβιομηχανίες και τον κίνδυνο η μείωση των τιμών να ευνοήσει, τελικά, διεθνείς ανταγωνιστές τους. Υπάρχουν πράγματι στην ελλάδα θυγατρικές πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών, γίνονται όντως εισαγωγές, αλλά επίσης υπάρχουν ανθηρότατες ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες, εκ των οποίων μερικές δουλεύουν και σαν εργολάβοι ξένων. Και επίσης είναι πιθανό (ή απλά λογικό) ότι η βιομηχανία των γενοσήμων (παγκόσμια), που κινείται με χαμηλότερες τιμές (σε σχέση με τα πρωτότυπα) αλλά παρ’ όλα αυτά με ψηλά περιθώρια κέρδους, θα περάσει απ’ την φάση της διασποράς σε φάση συγκεντροποίησης. Το παράδειγμα της ισραηλινής πολυεθνικής Teva (είναι “μικτή” βιομηχανία, βγάζει δηλαδή και “πρωτότυπα” / πατενταρισμένα και αντίγραφα / γενόσημα) που σερβιρίστηκε σαν φόβητρο, είναι ίσως διαφωτιστικό.
Η Teva τραβάει ζόρια, και μπορεί σε όχι πολύ καιρό να εξαγοραστεί από ανταγωνιστές της. Με πολλά εργοστάσια στα προάστεια της (αμερικανικής) Philadelphia, η Teva είχε σαν διαμάντι στο στέμμα της το υπό πατέντα Copaxone, ένα φάρμακο για την πολλαπλή σκλήρυνση (πάνω από 20% των εσόδων της το 2012 και το πρώτο εξάμηνο του 2013). Όμως τα δικαστήρια των ηπα αποφάσισαν οριστικά ότι η πατέντα δεν ισχύει, συνεπώς άλλες (και αμερικανικές) εταιρείες αντιγράφων (γενοσήμων) μπορούν να πουλάνε τα δικά τους - αισθητά φτηνότερα. Οι προβλέψεις μετά απ’ αυτό είναι ότι ο τζίρος και η κερδοφορία της Teva θα πέσουν κατακόρυφα, ως το σημείο να γίνει στόχος εξαγοράς. Ένα μικρότερο πρόβλημα (αλλά πρόβλημα) για την Teva είναι ότι μια γαλλική ανταγωνίστριά της την κατηγορεί ότι το “χάπι της επόμενης ημέρας” (της Teva) δεν δουλεύει σε γυναίκες βαρύτερες από 80 κιλά. Αυτή η (έστω μικρή) ανεπιθύμητη αύξηση του γαλλικού πληθυσμού (ή οι ανάλογες εκτρώσεις) είναι ένα καλό χαστουκάκι για το κύρος της ισραηλινής πολυεθνικής.
Ας υποθέσουμε όμως ότι αυτή η κακιά Teva καταφέρνει να περάσει τα ζόρια της. Έχει στην ευρώπη 25 θυγατρικές (και επιπλέον 12 στη βόρεια αμερική, 4 στη νότια αμερική, και 4 στην ασία)· απ’ την άλλη μεριά οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες δουλεύουν, το είπαμε, και σαν υπεργολάβοι άλλων. Ο κατώτατος (μικτός) μισθός για ανειδίκευτο εργάτη φαρμακοβιομηχανίας (άνω των 25 χρονών) είναι στα μέρη μας ο ίδιος όπως παντού στην επικράτεια, δηλαδή 586 ευρώ. Για να αναθέτουν τα διεθνή βαριά ονόματα (του είδους Novartis, Bayer ή Lilly) εργολαβίες σε ντόπιους βιομήχανους, πάει να πει ότι αυτό τα συμφέρει (τα βαριά ονόματα και τα ελαφρύτερα ντόπια). Γιατί όχι και την Teva;
Η Teva τραβάει ζόρια, και μπορεί σε όχι πολύ καιρό να εξαγοραστεί από ανταγωνιστές της. Με πολλά εργοστάσια στα προάστεια της (αμερικανικής) Philadelphia, η Teva είχε σαν διαμάντι στο στέμμα της το υπό πατέντα Copaxone, ένα φάρμακο για την πολλαπλή σκλήρυνση (πάνω από 20% των εσόδων της το 2012 και το πρώτο εξάμηνο του 2013). Όμως τα δικαστήρια των ηπα αποφάσισαν οριστικά ότι η πατέντα δεν ισχύει, συνεπώς άλλες (και αμερικανικές) εταιρείες αντιγράφων (γενοσήμων) μπορούν να πουλάνε τα δικά τους - αισθητά φτηνότερα. Οι προβλέψεις μετά απ’ αυτό είναι ότι ο τζίρος και η κερδοφορία της Teva θα πέσουν κατακόρυφα, ως το σημείο να γίνει στόχος εξαγοράς. Ένα μικρότερο πρόβλημα (αλλά πρόβλημα) για την Teva είναι ότι μια γαλλική ανταγωνίστριά της την κατηγορεί ότι το “χάπι της επόμενης ημέρας” (της Teva) δεν δουλεύει σε γυναίκες βαρύτερες από 80 κιλά. Αυτή η (έστω μικρή) ανεπιθύμητη αύξηση του γαλλικού πληθυσμού (ή οι ανάλογες εκτρώσεις) είναι ένα καλό χαστουκάκι για το κύρος της ισραηλινής πολυεθνικής.
Ας υποθέσουμε όμως ότι αυτή η κακιά Teva καταφέρνει να περάσει τα ζόρια της. Έχει στην ευρώπη 25 θυγατρικές (και επιπλέον 12 στη βόρεια αμερική, 4 στη νότια αμερική, και 4 στην ασία)· απ’ την άλλη μεριά οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες δουλεύουν, το είπαμε, και σαν υπεργολάβοι άλλων. Ο κατώτατος (μικτός) μισθός για ανειδίκευτο εργάτη φαρμακοβιομηχανίας (άνω των 25 χρονών) είναι στα μέρη μας ο ίδιος όπως παντού στην επικράτεια, δηλαδή 586 ευρώ. Για να αναθέτουν τα διεθνή βαριά ονόματα (του είδους Novartis, Bayer ή Lilly) εργολαβίες σε ντόπιους βιομήχανους, πάει να πει ότι αυτό τα συμφέρει (τα βαριά ονόματα και τα ελαφρύτερα ντόπια). Γιατί όχι και την Teva;
Σε μια κοινωνία όπου η διάχυτη νοσηρότητα του υγιεινισμού έχει “δέσει” μια χαρά με τα συμφέροντα των εμπόρων φαρμάκων (εταιρειών ή/και γιατρών...) σ’ αυτόν τον κόμπο που λέγεται “υπερκατανάλωση φαρμάκων”, οποιοσδήποτε (καπιταλιστικός) εξορθολογισμός θα κατέληγε σε μείωση της χρήσης / κατανάλωσης, άρα μείωση των πωλήσεων, άρα μείωση των κερδών (των φαρμακοβιομηχανιών). Αυτό το τελευταίο θα προκαλούσε εξαγορές, συγχωνεύσεις, ακόμα και κλεισίματα. Οπότε ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα; Η υπεράσπιση των συμφερόντων των εμπόρων υγείας ή των πραγματικών κοινωνικών (εργατικών επιμένουμε να λέμε....) συμφερόντων;
Δυστυχώς τα φάρμακα (και πολλά άλλα) δεν παράγονται από δομές “κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας” που τόσο πολύ θεωρούνται το ελιξήριο της “ανάπτυξης”. Οπότε όλες οι πλευρές της φαρμακοπαραγωγής είναι πεδίο πολέμου. Μεταξύ ανταγωνιζόμενων εταιρειών· και μεταξύ των συμφερόντων των εταιρειών και των εμπόρων απ’ τη μια, και των ασθενών απ’ την άλλη. Ο Λουδοβίκος ο Ελάχιστος ήθελε να παίξει έναν ρολάκο “κοινωνικά ευαίσθητου” επειδή είναι καθίκι μεγάλου διαμετρήματος. Ο συνήθως ευαίσθητος σε θέματα μονοπωλίων Περισσός κράτησε θέση “πάσο”, που σημαίνει “δεν μπορούμε να καταγγείλουμε τον καραγκιόζη για το προκείμενο, αλλά δεν θα του δώσουμε και δίκιο”. Αλλά η Κουμουνδούρου έσκισε τα ρούχα της (“αντιμονοπωλιακά” υποτίθεται) σε ένα φτηνό θέαμα “αντιπολίτευσης” που έκανε μάγκα τον δάγκα, μαζί με τον υπόλοιπο θίασο.
Δυστυχώς τα φάρμακα (και πολλά άλλα) δεν παράγονται από δομές “κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας” που τόσο πολύ θεωρούνται το ελιξήριο της “ανάπτυξης”. Οπότε όλες οι πλευρές της φαρμακοπαραγωγής είναι πεδίο πολέμου. Μεταξύ ανταγωνιζόμενων εταιρειών· και μεταξύ των συμφερόντων των εταιρειών και των εμπόρων απ’ τη μια, και των ασθενών απ’ την άλλη. Ο Λουδοβίκος ο Ελάχιστος ήθελε να παίξει έναν ρολάκο “κοινωνικά ευαίσθητου” επειδή είναι καθίκι μεγάλου διαμετρήματος. Ο συνήθως ευαίσθητος σε θέματα μονοπωλίων Περισσός κράτησε θέση “πάσο”, που σημαίνει “δεν μπορούμε να καταγγείλουμε τον καραγκιόζη για το προκείμενο, αλλά δεν θα του δώσουμε και δίκιο”. Αλλά η Κουμουνδούρου έσκισε τα ρούχα της (“αντιμονοπωλιακά” υποτίθεται) σε ένα φτηνό θέαμα “αντιπολίτευσης” που έκανε μάγκα τον δάγκα, μαζί με τον υπόλοιπο θίασο.
Το πρόβλημά (μας) εν προκειμένω δεν είναι βέβαια οι παρόλες του ενός και του άλλου. Είναι η διαρκής παραγωγή και αναπαραγωγή της σύγχισης και της βλακείας. Απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Πηγή:
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_79/i79_p16_farses.html
↧
↧
“Η Ιστορία ενός Ανθρώπου” - Σπύρος Αραβανής
Πρελούδιο
Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
μέρες, μήνες, χρόνια.
πάντοτε σκυμμένος
μέρες, μήνες, χρόνια.
Επεισόδια
Α΄
«Πιστεύεις στο Θεό;»
τον ρώτησαν κάποτε.
«Όσο αυτός σε μένα»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς.
Β΄
«Χρωστάς ένα ποίημα»
του είπε η Ζωή ένα βράδυ.
«Γερνάω λέξεις»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε ποτέ.
Γ’
«Γιατί δεν με βλέπεις;»
τον προκάλεσε κάποια φορά ο Έρωτας.
«Είσαι τυφλός»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε καθόλου.
Δ’
«Θέλεις να παίξουμε;»
του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.
«Δεν έχω χρόνο»
απάντησε
του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.
«Δεν έχω χρόνο»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε κατόπιν.
Ε΄
Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:
-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω.
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω.
Επίλογος
Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
σαν κάτι ν’ αποζητά.
Έχασε μια ηλικία του, είπαν,
κι από τότε όλο έψαχνε να τη ζήσει,
τα ένσημα του χρόνου του για να συμπληρώσει.
Εκείνος όμως περπατούσε.
Μέρες, μήνες, χρόνια.
Μέρες, μήνες, χρόνια.
Πάντοτε σκυμμένος.
«Η Ιστορία ενός Ανθρώπου» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Σπύρου Αραβανή (γεννήθηκε το 1979). Η πρώτη συλλογή, «Η Ανοσία της Άγνοιας», κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οδός Πανός το 2011. Ξεχώρισε για τον λυρισμό της και το έντονα τονισμένο στοιχείο ρεαλισμού, σε συνδυασμό με την μόλις υποψιασμένη ανάγκη του νεόκοπου συγγραφέα να διευρύνει το ποιητικό του ρήμα στο πεδίο του μεταφυσικού σχολιασμού. Στο τελευταίο δείγμα γραφής, ο Αραβανής προβληματίζεται με θέματα που αφορούν και ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Πηγή:
http://antikleidi.com/2013/12/18/i-istoria-enos-anthrwpou/
↧
Ο ΕΧΘΡΌΣ ΜΑΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΔΟΎΛΟΣ. ΤΟΥ NOËL DEMEURE
Ο ΕΧΘΡΌΣ ΜΑΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΔΟΎΛΟΣ. ΤΟΥ NOËL DEMEURE
.jpg)
Οι περισσότεροι από εμάς λέμε βλακωδώς ότι ο κύριος εχθρός μας είναι το αφεντικό μας. Νομίζω ότι θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι ο εχθρός μας είναι ο δούλος.
Δούλος εγώ ο ίδιος, κακιώ τον εαυτό μου ότι αυτό είμαι και προσπαθώ να απελευθερώσω τον εαυτό μου από αυτή την κατάσταση. Αλλά δεν είναι το αφεντικό μου που με εμποδίζει από το να είμαι ελεύθερος (η πάλη ανθρώπου εναντίον ανθρώπου θα ήταν ισόρροπη), αλλά η μάζα των δούλων μεταξύ των οποίων ζω, οι στρατιώτες, οι ψηφοφόροι, κλπ. Και έτσι οι εχθροί μου είναι οι δούλοι. Αλλά απ’ τη στιγμή που υπάρχουν πάρα πολλοί από αυτούς να ηττηθούν γι’ αυτούς με τη χρήση βίας, κάνω ό,τι μπορώ για να τους κάνω συμμάχους μου. Όταν θα είναι φίλοι μου δεν θα υπάρχουν πια αφεντικά.
l’anarchie, 30 Αυγούστου 1906
via
http://aixmi.wordpress.com/2013/12/18/%CE%BF-%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-noel-demeure/
↧
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ-Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΩΣ 'ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ-Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΩΣ 'ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ
από Νίκος 11:17, Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου
((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire ::
Στην εποχή της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, εποχή καθολικής αποξένωσης, τροποποιείται ο τρόπος εγγραφής του υποκειμένου στον κοινωνικό δεσμό. Τη θέση του « κοινωνικού Άλλου » καταλαμβάνει ο Θεός-πατέρας, ο Θεός ως το όνομα του πατέρα, ο πατέρας της θρησκείας, αυτός που επιβάλει τις απαγορεύσεις του. Το υποκείμενο της θρησκείας τοποθετεί την επιθυμία του στο πεδίο της επιθυμίας του θεού, επιδιώκοντας μια μετουσιωμένη λύτρωση από την επιθυμία και την επακόλουθη ενοχή.
από Νίκος 11:17, Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου
((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire ::
Στην εποχή της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, εποχή καθολικής αποξένωσης, τροποποιείται ο τρόπος εγγραφής του υποκειμένου στον κοινωνικό δεσμό. Τη θέση του « κοινωνικού Άλλου » καταλαμβάνει ο Θεός-πατέρας, ο Θεός ως το όνομα του πατέρα, ο πατέρας της θρησκείας, αυτός που επιβάλει τις απαγορεύσεις του. Το υποκείμενο της θρησκείας τοποθετεί την επιθυμία του στο πεδίο της επιθυμίας του θεού, επιδιώκοντας μια μετουσιωμένη λύτρωση από την επιθυμία και την επακόλουθη ενοχή.
[Εισήγηση κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Eυτύχη Μπιτσάκη «από την πυρά στον άμβωνα» ΕκδόσειςΤόπος, που έγινε στην Αθήνα, στη Στοά του Bιβλίου, στις 16/4/2010 Πρόκειται για μια άλλη ανάγνωση του βιβλίου του Ευτύχη Μπιτσάκη «από την πυρά στον άμβωνα», από τη σκοπιά της κοινωνικής ψυχιατρικής, όχι βέβαια για να ψυχιατρικοποιήσει ένα κοινωνικό φαινόμενο αλλά για να δώσει κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα που γεννά η μαζική στροφή των ανθρώπων της εποχής μας στη θρησκεία.]
Ο Freud, γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, συντάχθηκε με τον Νίτσε για να διατυπώσει και αυτός τη φράση « Ο Θεός είναι νεκρός ». Πώς γίνεται όμως, έλεγε ο Λακάν1, αυτός, ο « νεκρός Θεός », να επιβιώνει απτόητος της διάγνωσης του θανάτου του, παρά τις απανωτές νεκρολογίες των ειδημόνων ; Πώς εξηγείται η μαζική στροφή των ανθρώπων σήμερα στη θρησκεία, παρά τον αδιαμφισβήτητο θρίαμβο της επιστήμης ;
Μια έρευνα2 της εφημερίδας « Monde », το 2008, αποκαλύπτει ότι το 45% των Γάλλων - ενός λαού με παράδοση αντιθρησκευτική και αντικληρική - θεωρεί ως μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες αξίες τη θρησκεία ! Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το μέγεθος της στροφής στη θρησκεία των άθεων, μέχρι το 1989, κατοίκων της Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ! Στη Ρωσία σήμερα, επί Πούτιν, όλες οι τηλεοράσεις καλύπτουν όλες τις θρησκευτικές γιορτές και ανακοινώνουν τις παραμικρές παρεμβάσεις του Πατριαρχείου. Στις 7 Γενάρη 2010 o πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος, διαβεβαίωσε τον πρόεδρο Medvedev για την « υποστήριξη του Θεού », ευχαριστώντας τον εν ονόματι του λαού γιατί σταμάτησε την οπισθοδρόμηση στην οποία είχε περιπέσει η χώρα μέχρι τη δεκαετία του '90. Και αυτό ως ανταπόδοση στο Χριστουγεννιάτικο δώρο του Κρεμλίνου στην πανίσχυρη εκκλησία - με το 55% των Ρώσων να δηλώνουν Χριστιανοί και το 15% αυτών θρησκευόμενοι - την αναπαλαίωση του περίφημου μοσχοβίτικου μοναστηριού του Νοβοντιεβίτσι -, με την υπόσχεση του ίδιου του Πούτιν, προσωπικά, για την επιστροφή 1200 τόπων λατρείας που είχαν κατασχεθεί στην σοβιετική εποχή3.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής 40 εκατομμύρια Ευαγγελιστές ένας ολόκληρος γαλαξίας πιστών με 1 εκατομμύριο ιερείς αγωνίζονται να μεταμορφώσουν την Αμερική σε θεοκρατική χώρα. Αποκαλούν « δαιμονικό » το νόμο του Ομπάμα για την Υγεία, « ένα από τα κεφάλια του Δράκου » την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ο ΟΗΕ αποτελεί το « θηρίο » που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να πετύχει τους στόχους του. Χρησιμοποιούν πολύ την τηλεόραση για να στρατολογήσουν μαζικά. Προσηλυτίζουν καθημερινά με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί, ισχυρίζονται ότι ασπάζονται τη θρησκεία τους 52 χιλιάδες άνθρωποι την ημέρα! Και όλα αυτά, παρά τα τεράστια σκάνδαλα της Εκκλησίας που βγαίνουν διαρκώς στην επιφάνεια, όπως αυτό της παιδεραστίας από κάποιους κληρικούς, της σεξουαλικής κακοποίησης επί δεκαετίες χιλιάδων παιδιών - πολλά απ'αυτά με αναπηρίες - που φοιτούσαν σε καθολικά σχολεία της Ιρλανδίας, της Αυστρίας, της Γαλλίας, των Κάτω Χωρών και της Αμερικής.
Τίθεται λοιπόν αντικειμενικά το ερώτημα : ποιό είναι το κίνητρο της στροφής στη θρησκεία ; Κατά τον Freud το κίνητρο της θρησκείας είναι η νοσταλγία του παρελθόντος, όπου ήταν εξασφαλισμένη η προσφυγή σε μια προστασία από την εμπειρία Hilflosigkeit, δηλαδή της κατάστασης απόγνωσης, αβοήθητου, παντελούς εγκατάλειψης, μπροστά στα απρόοπτα της τύχης, της ύπαρξης. Τότε, λέει ο Freud, υφίσταται νοσταλγία του πατέρα, όχι της μητέρας, αλλά εκείνου στον οποίο αποδίδει κανείς παντοδυναμία, δηλαδή στον Πατέρα με κεφαλαίο, το « Θεό-Πατέρα »4. Κατά τον Ζ. Λακάν, ο Θεός παρουσιάζεται ως η επιστροφή του πατέρα όχι λόγω της HilflosigKeit, αλλά λόγω του οιδιπόδειου συμπλέγματος δηλαδή της παιδικής σεξουαλικότητας. O Θεός-πατέρας, μέσα από τη θυσία του, εξασφαλίζει τη μετουσίωση της σεξουαλικότητας σε μια παντοδύναμη πνευματική αρχή. Ο πατέρας της θρησκείας επιβάλει και απαγορεύει . Όλες αυτές οι απαγορευτικές αρχές ενσωματώνονται στο θρησκευτικό τελετουργικό, που κάνει τον Freud να βλέπει τη θρησκεία ως μια συλλογική ιδιοψυχαναγκαστική νεύρωση.
Όμως, γιατί αυτή η συλλογική νεύρωση έχει πάρει τόσο τρομακτικές διαστάσεις στην εποχή μας ; « Γιατί, λοιπόν, στην εποχή του θριάμβου των φυσικών επιστημών κυριαρχούν οι θρησκευτικές δοξασίες και οι ποικίλες μορφές του μυστικισμού; »5, θέτει το ερώτημα ο Ε. Μπιτσάκης. Το θρησκευτικό φαινόμενο έχει πάρει στην εποχή μας το χαρακτήρα «κοινωνικού συμπτώματος», ενός συμπτώματος, δηλαδή, αποκλειστικά κοινωνικού ως προς τη διαμόρφωση του.
Στην εποχή της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, εποχή καθολικής αποξένωσης, τροποποιείται ο τρόπος εγγραφής του υποκειμένου στον κοινωνικό δεσμό. Τη θέση του « κοινωνικού Άλλου » καταλαμβάνει ο Θεός-πατέρας, ο Θεός ως το όνομα του πατέρα, ο πατέρας της θρησκείας, αυτός που επιβάλει τις απαγορεύσεις του. Το υποκείμενο της θρησκείας τοποθετεί την επιθυμία του στο πεδίο της επιθυμίας του θεού, επιδιώκοντας μια μετουσιωμένη λύτρωση από την επιθυμία και την επακόλουθη ενοχή. Ο θρησκευτικός Άλλος, στη θέση του Κοινωνικού Άλλου, λειτουργεί ως υπερεγώ που ενοχοποιεί την επιθυμία του υποκειμένου. Αμφισβητεί τη θέση του Κοινωνικού Άλλου στη ζωή του και μέσα απ'αυτήν την αμφισβήτηση εγγράφεται στον κοινωνικό δεσμό. Έτσι, στη θέση του μεγάλου Άλλου, του κοινωνικού Άλλου, δημιουργείται ένα χάσμα, ένα κενό, μια έλλειψη, που ανατρέπει κάθε συμβολική ισορροπία. Το πεδίο της συμβολικής τάξης καταλαμβάνουν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, με τον χαρακτήρα του αλάνθαστου, για να συντηρήσουν το αίσθημα της αδυναμίας του υποκειμένου απέναντι στον Παντοδύναμο, τον Ένα, τον Πατέρα, «ος τα πάνθ'ορά». Αυτός όμως, ο θρησκευτικός πατέρας, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ο μεγάλος Άλλος, ο εγγυητής του νοήματος και της συμβολικής τάξης, που θα εισαγάγει στη σχέση του με το παιδί τον Συμβολικό Νόμο. Αυτό που μπορεί μόνο να επιβάλει είναι το σύνολο των θρησκευτικών απαγορεύσεων, των θρησκευτικών νορμών, που επιβάλλονται και ως κοινωνικές νόρμες.
Έτσι, η ίδια η θρησκευτικότητα ως «κοινωνικό σύμπτωμα » γίνεται ο τόπος, όπου αναπτύσσεται η σχέση του υποκειμένου με την απόλαυση, μια απόλαυση, όμως, κατ'επίφαση, μια δήθεν απόλαυση, πηγή άγχους και νέων συμπτωμάτων. Σ'αυτά τα πλαίσια διαμορφώνονται, για το υποκείμενο, όλοι οι όροι της αδυναμίας νοηματοδότησης του κόσμου και του εαυτού, όλοι οι όροι μιας « ψευδούς συνείδησης », ενός λόγου πέραν του νοήματος, που καταλήγει αναπόφευκτα στον ανορθολογισμό. Είναι χαρακτηριστική η θρησκευτικότητα που καλλιέργησε ο φασισμός, τόσο στη γερμανική όσο και στην ιταλική μορφή του, περιγράφοντάς την ως ένα τόπο « θρησκείας της φύσης ». Η αγιοποίηση της βιολογικής ζωής μεταμορφωνόταν από τους φασίστες σε μια λατρεία της εθνικής ζωής και στην αναγωγή του Χίτλερ σε μεσσιανική φιγούρα7.
Ο Freud θεωρεί τη θρησκεία ως μια ψευδαίσθηση, μια αυταπάτη, μια πλάνη που κρύβει από το υποκείμενο την αλήθεια. Το αίτημα της πίστης, που είχε απωθηθεί με την άνοδο του Διαφωτισμού από το αίτημα του ορθού λόγου, επιστρέφει σήμερα μεταμφιεσμένο, αναμειγνύοντας τη λογική με τη μεταφυσική. Η επιστροφή του απωθημένου όμως γίνεται με όρους που θέτει η ίδια η ιστορική εποχή. Η θρησκεία, λέει ο Λακάν, θέτει και αυτή το αίτημα της αλήθειας. Σε αντίθεση όμως με την επιστήμη, το τοποθετεί πέραν του υποκειμένου, στο επίπεδο του θεού. Και σ'ό,τι αφορά τον θεό, η θρησκεία επιστρατεύει την επιστήμη για να αποδείξει την ύπαρξή του. Όπως χαρακτηριστικά λέει στο βιβλίο του ο Ευτύχης Μπιτσάκης : « Η θρησκεία απαιτεί τώρα από τη θεραπαινίδα της, που δεν είναι πλέον η φιλοσοφία, αλλά η ίδια η προαιώνια αντίπαλος, η επιστήμη, να αποδείξει την ύπαρξη του θεού. Και να τώρα η επιστήμη (φυσική, κοσμολογία, βιολογία) που καλείται να θεμελιώσει την πίστη. » (σελ. 74)
Στο πεδίο, λοιπόν, της κοινωνίας, όπου αναπτύσσεται η σχέση των επιστημών με τη θρησκεία, διαμορφώνεται και ο ιστορικός ρόλος τους. Στην περίπτωση που η επιστήμη προστρέχει, ως αρωγός, στη θρησκεία διαμορφώνονται από την κυρίαρχη τάξη και την ιδεολογία της όλοι οι όροι της χειραγώγησης της συνείδησης των μαζών, στα πλαίσια της συνολικής στρατηγικής της βιοεξουσίας. Στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας παίζουν τεράστιο ρόλο στη διάδοση της θρησκευτικότητας. Η θρησκεία χρησιμοποιεί πλέον την τεχνολογία και την επιστήμη μαζί με τη μαγεία και την αγυρτεία για να αναπτύξει τη βιομηχανία του θρησκευτικού.
Λέει χαρακτηριστικά ο Μπιτσάκης : « Τώρα, εποχή κρίσης του συστήματος ο « Θεός » επιστρέφει μαζί με καφετζούδες, μέντιουμ, μάγους, εξορκιστές, μαζί με επιστήμονες που « απέδειξαν » τη δημιουργία του Σύμπαντος και άλλους που ανακαλύπτουν « πολλαπλά σύμπαντα », « μίνι σύμπαντα », « αστρικά σώματα », μαζί με θαυματοποιούς, τσαρλατάνους, αγύρτες και απατεώνες. Στις σημερινές κοινωνίες της κρίσης και της αποξένωσης, θάλλει το στείρο δέντρο του ανορθολογισμού, ενώ οι σωτηριακές θρησκείες φωτίζουν τα μεταμοντέρνα σκοτάδια με το απατηλό φως της υπέρβασης ». Και αλλού : Στην « επιστημονική εποχή μας η αγυρτεία φορά το ένδυμα της επιστήμης. Η παραψυχολογία με τη βοήθεια των ΜΜΕ συμβάλει στην ανάπτυξη της πλαστής συνείδησης των μαζών ».(σελ. 107)
Όσο βαθαίνει η κοινωνική κρίση, αλλά και η κρίση του μαρξισμού, τόσο αναπαράγεται με νέες μορφές η μυστικιστική αντίληψη για τον κόσμο, τα «σύννεφα σκόνης», κατά τον Μαρξ, που καλύπτουν την κοινωνική πραγματικότητα. Και στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια έξαρση του θρησκευτικού μυστικισμού και ανορθολογισμού που τροφοδοτείται από την παιδεία, την εκκλησία, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, τον καθημερινό και τον περιοδικό τύπο, αλλά και από ιδιωτικά σωματεία, κέντρα κ.λπ.( σελ. 170). Στην εποχή λοιπόν των « νέων κοινωνικών συμπτωμάτων » η μεταφυσική, ο θρησκευτικός μυστικισμός, ο λόγος του καπιταλιστή, ο λόγος της Εκκλησίας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην καπιταλιστική εξουσία . Η αλήθεια του Λόγου του Κυρίου, σήμερα, δεν είναι παρά η αλήθεια ενός « κοινωνικού συμπτώματος », που διαμορφώνει τους όρους της ζωής πλατειών κοινωνικών στρωμάτων.
Σε τι ανάγεται, όμως, αυτό το νέο «κοινωνικό σύμπτωμα»; Ανάγεται, πρώτα απ'όλα, στη διάβρωση του ίδιου του κοινωνικού δεσμού μέσα από την δοξολόγηση του ατομικού δεσμού του πιστού με τον υπέρτατο Άλλο, το αντικείμενο της θρησκευτικής λατρείας του. Αυτός ο ατομικός δεσμός ακυρώνει κάθε τύπο συνάρθρωσης του ατομικού με το συλλογικό, περιχαρακώνει το άτομο στο ατομικό του θρησκευτικό σύμπαν και δίνει ακραίες διαστάσεις στο ίδιο το φαινόμενο της καθολικής αποξένωσης, της αφόρητης μοναξιάς και της απόγνωσης του σύγχρονου ανθρώπου.
Σε μια έρευνα, που έγινε στη Γαλλία το 1999, βρέθηκε ότι 7,2 εκατομμύρια Γάλλοι, δηλαδή το 30% των νοικοκυριών, διέμεναν μόνοι, ενώ δέκα χρόνια πριν, το ποσοστό αυτό ήταν 25%. Με βάση μια άλλη έρευνα9, που έγινε το 2006 με πρωτοβουλία της συλλογικότητας « πολεμήστε τη μοναξιά », που συσπειρώνει 8 μη κυβερνητικές οργανώσεις, 1 στα 5 άτομα καθημερινά δεν έχει την ευκαιρία να μιλήσει σε κανέναν. Δεν υπάρχουν φίλοι, έχουν χαθεί αγαπημένα πρόσωπα, βασανίζονται από αρρώστιες. Μέσα σ'αυτούς τους όρους, που δημιουργούν μια τρομακτική δυσφορία στο απόλυτα εξατομικευμένο υποκείμενο, κατακερματισμένο το ίδιο μέσα σ'ένα κατακερματισμένο κοινωνικό δεσμό, εντείνοντας την αγωνία και το φόβο του θανάτου, χρησιμοποιείται η θρησκεία ως « καταφύγιο », ως « μέσο παρηγοριάς », ως « το καθολικό θεμέλιο της παραμυθίας του και της δικαίωσής του », όπως αναφέρει ο Ε. Μπιτσάκης. « Ο Μαρξ διέλυσε το μυστήριο της θρησκείας, αναλύοντας τις αντιφάσεις της επίγειας βάσης της »,λέει ο Μπιτσάκης. (σελ. 77) Είναι κοινωνικές, πρώτα από όλα, οι αιτίες που συντηρούν το θρησκευτικό φαινόμενο. « Στο 'κοινωνικό επίπεδο', η λειτουργία της θρησκείας, που θεσμοποιείται μέσω της Εκκλησίας, είναι αντιφατική : η θρησκεία είναι καταφύγιο, παραμυθία και ταυτόχρονα παράγων ιδεολογικού φενακισμού. Κατά τον νεαρό Μαρξ, « η θρησκεία είναι η γενική θεωρία του κόσμου τούτου, η εγκυκλοπαιδική του συνόψιση, η εκλαϊκευμένη λογική του. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου, η ψυχή ενός κόσμου χωρίς ψυχή, το πνεύμα ενός κόσμου δίχως πνεύμα ». « Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε σε μια περίοδο πρωτοφανούς κοινωνικής κρίσης και βαρβαρότητας κατά την περίοδο παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, συσπειρώνοντας τους σκλάβους, του φτωχούς, τους απόκληρους.», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μπιτσάκης.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι και στη σημερινή κοινωνική κρίση, η θρησκεία εμφανίζεται ως καταφύγιο για όλο και περισσότερους ανθρώπους. Υπάρχει μια πλευρά της θρησκευτικής ζωής, η πιο πολύτιμη ίσως, που είναι ανεξάρτητη από τις ανακαλύψεις της Επιστήμης, που μπορεί να επιβιώσει όποιες και αν είναι οι μελλοντικές πεποιθήσεις του υποκειμένου για τη φύση του σύμπαντος, λέει ο Β.Russel. « Ο άνθρωπος που αισθάνεται βαθειά τα προβλήματα της ανθρώπινης μοίρας, την επιθυμία να ελαχιστοποιήσει τις οδύνες της ανθρωπότητας και την ελπίδα ότι το μέλλον θα πραγματώσει τις καλύτερες δυνατότητες για το είδος μας, θεωρείται σήμερα ότι «διαπνέεται από θρησκευτικό πνεύμα», ακόμα και αν δεν δέχεται παρά μόνο ένα μικρό μέρος του παραδοσιακού χριστιανισμού.
Στο μέτρο που η θρησκεία συνίσταται σε μια νοοτροπία, σε έναν τρόπο του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι και όχι σε ένα σύνολο πεποιθήσεων, η επιστήμη δεν μπορεί να την τραυματίσει »10, λέει ο Β. Russel. Φαίνεται πως η στροφή στη θρησκεία πλατειών λαϊκών στρωμάτων έχει κατά πρώτο λόγο αυτό το ψυχολογικό και κοινωνικό υπόστρωμα. Επειδή αυτό που κυριαρχεί σήμερα στον μέσο άνθρωπο είναι το αίσθημα του εσωτερικού κενού, της εσωτερικής φτώχειας, η συνεχής αιμορραγία της κοινωνικότητας και της υποκειμενικότητας. Όπως γράφει χαρακτηριστικά η Τζούλια Κρίστεβα11 « η καθημερινή εμπειρία μας δείχνει μια θεαματική μείωση της εσωτερικής ζωής. Ως προς την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τις θρησκείες, έχουμε κάθε λόγο να αναρωτιόμαστε αν απορρέει από μια αναζήτηση ή αντίθετα, από μια εσωτερική ένδεια που στην πίστη ψάχνει να βρει ένα δεκανίκι ψυχής για να στηρίξει μια ακρωτηριασμένη υποκειμενικότητα ». Η ταυτότητα του σύγχρονου ανθρώπου, που δομείται μέσα σε όρους βαθειάς κρίσης της κοινωνίας και των θεσμών της, είναι εξαρχής ασταθής, κατακερματισμένη, εύθραυστη, ευπαθής12. Είναι μια ταυτότητα που αναζητά στηρίγματα, τα λεγόμενα « ταυτοτικά ερείσματα », για να αποφύγει την αποδιοργάνωση. Ως « ταυτοτικό έρεισμα » μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να λειτουργήσουν οι ψυχοδραστικές ουσίες, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και η θρησκεία, « το όπιο του λαού », κατά τη γνωστή έκφραση του Μάρξ.
Όπως λέει ο M. Foucault, η φυλακή, από την οποία πρέπει να δραπετεύσει σήμερα ο άνθρωπος, δεν είναι παρά η σύγχρονη ταυτότητά του, μια ταυτότητα που στο όνομα του ουμανισμού, της διαρκούς προόδου και της θεσμικής ανάπτυξης, δημιουργεί προσωπικές και κοινωνικές συμπεριφορές τρομακτικής καταστροφικότητας. Αδειάζει εντελώς από νόημα την άχαρη, ακρωτηριασμένη ζωή τους, που βιάζεται καθημερινά με πολλούς τρόπους από τους κυρίαρχους. Έτσι τίθεται αντικειμενικά ένα αίτημα νοήματος, που έρχεται να συναντηθεί με το αίτημα της πίστης. Η συνάντηση γίνεται στον τόπο της απουσίας του κοινωνικού Άλλου, στον τόπο της μοναξιάς και της απόγνωσης. Γι αυτό « η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, η καρδιά σε ένα κόσμο χωρίς καρδιά », όπως έλεγε ο Μάρξ. Η απόσυρση στην ιδιωτικότητα - που καταλήγει κι αυτή σήμερα να εμπορευματοποιείται ασύστολα - προωθείται συστηματικά από τη βιομηχανία της κουλτούρας, που προάγει την υποκουλτούρα. Ως υποκουλτούρα λειτουργεί και η εκκλησία σήμερα, κατά τη δημόσια δήλωση του αρχιεπισκόπου του Poitiers Albert Rouet σε ερώτηση δημοσιογράφου της εφημερίδας Monde, για τα σκάνδαλα παιδεραστίας των καθολικών ιερωμένων13.
Παρ'όλα αυτά, λέει ο Μπιτσάκης, « δεν πρέπει να ταυτίζουμε τον αντιδραστικό ρόλο της εκκλησίας με τον αντιφατικό ρόλο της θρησκείας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θρησκεία από τη μια διδάσκει την εγκαρτέρηση και τη μετάθεση της σωτηρίας στο επέκεινα και από την άλλη τροφοδοτεί ριζοσπαστικά, απελευθερωτικά κινήματα, όπως στη Λατινική Αμερική, όλη τη θεολογία της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων ». Και είναι αυτός ακριβώς ο αντιφατικός ρόλος της θρησκείας που κάνει τον Μπιτσάκη να τονίζει : « Η αντίθεση επιστήμης και θρησκείας, στο γνωστοθεωρητικό επίπεδο, είναι θεμελιώδης και μη αναγώγιμη. Όμως, μαρξιστές και χριστιανοί έχουν ένα κοινό πεδίο στόχων και ηθικών αξιών, και μπορούν να αγωνιστούν μαζί εναντίον της κεφαλαιοκρατικής βαρβαρότητας. » Η τάση του σύγχρονου ανθρώπου, για μια αναδίπλωση στον εαυτό, συνοδεύεται - ασυνείδητα - και από μια απελπισμένη νοσταλγία για την κοινοτική ζωή, για μια συλλογικότητα, που ίσως δεν έχει ποτέ καταφέρει να βιώσει . Και αυτή η νοσταλγία του συλλογικού, γεννά την ανάγκη μιας « επαναμάγευσης του κόσμου », σε αντίθεση με την « απομάγευση », που είχε συνδεθεί με το « θάνατο του θεού » και τη « θεοποίηση του ανθρώπου. » Αυτή η ανάγκη της « επαναμάγευσης του κόσμου », της προσδοκίας και του οράματος για μια άλλη αληθινά ανθρώπινη, δηλαδή κομμουνιστική κοινωνία δημιουργεί τους αντικειμενικούς όρους για μια « επιστροφή στον Μάρξ », όχι στο θεό. Και όπως λέει ο Μπιτσάκης, « αυτή η επιστροφή οδηγεί στην ανάλυση των αντινομιών της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, στις σχέσεις ιδιοκτησίας, στις σχέσεις παραγωγής και στον αλλοτριωτικό χαρακτήρα τους. Στο εμπόρευμα, στον φετιχισμό του εμπορεύματος και στην ανεστραμμένη εικόνα της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Στην πραγμοποίηση και στην πλαστή συνείδηση. ». Επιστροφή λοιπόν στη « Γερμανική Ιδεολογία » και στο « Κεφάλαιο ».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1. Daniel Sibony " Don de soi ou partage de soir ed odile Jacob"
2. "Le monde" Dossiers, documents, Mars 2010
3. Anna Dastakian ΄΄Russie : Dieu benisse le Kremlin΄΄ Marianne No 675,27/3 au 2/4/2010.
4. Φίλιππος Ζυλιάν « Ο θεός στην ψυχή μας. Ψυχανάλυση και θρησκεία» Εκδ. Αρμός 2010
5. Ε. Μπιτσάκης « Από τον άμβωνα στην πυρά» Εκδ. τόπος, 2010
6. Ν. Παπαχριστόπουλος «Ψυχανάλυση και κοινωνικά συμπτώματα», επιμέλεια: Νίκος Παπαχριστόπουλος εκδ. Βιβλιόραμα, 2006
7. Michel Foucault and theology. The politics of religions experience. Edited by James Bernauer and Jeremy Carrette, ad. Ashgate, 2005.
8. Jean Louis Pankeshon "Vivre seul sentiment de solitude et isolement relationnels », Insee premiere, no 678, octobre, 1999
9. Marie - France Hirigoyen « Les nouvelles solitudes », ed Marabout 2007
10. Bertrand Russel " Science et religion" ed Gallimard 1971
11. Τζ. Κρίστεβα « Οι νέες αρρώστιες της ψυχής» εκδ. Καστανιώτης 2000
12. G. Gyrulnik " Les nourritures affectives" ed Odib Jacob, 2000 13. "Le monde" 5/4/2010
αναδημοσίευση από-http://eek.gr/index.php/g-articles/2266-katerina-matsa-i-thriskeia-os-koinoniko-symptoma
Πηγή:
https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1506645
↧