Quantcast
Channel: ΔΉΘΕΝ
Viewing all 9988 articles
Browse latest View live

Στη γη του κανενός

0
0

Στη γη του κανενός

Τα επόμενα Χριστούγεννα συμπληρώνεται ένας αιώνας από το γεγονός, που έκανε έναν από τους πιο μεγάλους πολέμους να φανερώσει το βασικό συστατικό κάθε πολέμου, τον παραλογισμό του∙ καθώς κατασκευάζει εχθρούς και μετονομάζει τη δολοφονία σε ηρωισμό. Στις 25 Δεκεμβρίου του 1914, λοιπόν, στα χαρακώματα του δυτικού μετώπου της α΄ παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, όπου βρίσκονταν τα αγγλικά και γαλλικά στρατεύματα εναντίον των γερμανικών, μια παράξενη σιγή επικράτησε για λίγο.Οι σφαίρες έπαψαν προς στιγμή να διασταυρώνονται και η «άγια νύχτα» άρχισε ν’ ακούγεται στα γερμανικά. Ένας γερμανός στρατιώτης επιστράτευσε αυτό που κανένας στρατηγός δεν είναι σε θέση να επιστρατεύσει∙ το άδολο θάρρος και την ανθρωπιά του. Βγήκε μέσα από το χαράκωμα και υψώνοντας τα χέρια, σε ένδειξη ότι είναι άοπλος, προχώρησε προς τη μεριά των αντιπάλων. Ήθελε να τους ευχηθεί από κοντά. Μετά από λίγο ένας άγγλος στρατιώτης, εμπιστευόμενος το ένστικτό του και αψηφώντας την στρατιωτική του εκπαίδευση, πλησίασε κι αυτός με τη σειρά του. Η αρχή είχε ήδη γίνει. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν και σύντομα βρέθηκαν όλοι μαζί στο σύνορο που πριν και μετά από εκείνη την μέρα τους χώριζε, το κομμάτι γης που δεν ανήκε σε κανέναν. Τραγουδούσαν και έπιναν. Οι αναμνήσεις ζεστασιάς που φώλιαζαν μέσα στον καθένα ήταν αρκετές, ώστε να γκρεμίσουν τον παραλογισμό του πολέμου, έστω και για λίγες ώρες. Οι πολιτικές και πολιτισμικές διαφορές δε σήμαιναν τίποτε. Πολλοί απ’ αυτούς, μάλιστα, πριν τον πόλεμο είχαν ζήσει στο κράτος, που τώρα εναντίον του έπρεπε να πολεμήσουν.
Παρ’ όλο που η αυθόρμητη αυτή κίνηση ξεκίνησε από ένα σημείο των γαλλοελβετικών συνόρων, σύντομα απλώθηκε σε ολόκληρη τη γραμμή του δυτικού μετώπου, μέχρι τις ακτές της Φλάνδρας. Οι στρατηγοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε μια τόσο εκτεταμένη κίνηση και από τις δύο πλευρές. Οι πολύ υψηλά ιστάμενοι, που θέλησαν να επιβάλουν την τάξη, δεν τα κατάφεραν. Στις επίσημες αναφορές τους προτίμησαν να αποκρύψουν το γεγονός και να κάνουν ότι δεν συνέβη. Ωστόσο, οι σχετικές φωτογραφίες και οι προσωπικές επιστολές των στρατιωτών στους δικούς τους αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα. Εκείνη την εποχή καμία εφημερίδα δεν τόλμησε να τις δημοσιεύσει, εκτός από την Daily Mirror, για να μην αποτελέσει παράδειγμα για επόμενες φορές. Μόνο ένας άγγλος ταγματάρχης παρέμεινε ψυχρός απέναντι στο γεγονός και ένας πολύ φιλόδοξος γερμανός δεκανέας εξέφρασε την αντίθετη άποψη. Ο τελευταίος, μάλιστα, είπε ότι θα έπρεπε να απαγορεύονται τέτοιες συνεννοήσεις. Τότε ακόμη δεν είχε το χαρακτηριστικό κολοβό μουστάκι που έγινε το σήμα κατατεθέν του στην παγκόσμια ιστορία ανθρωποσφαγών.
Την ημέρα της ανακωχής περίπου ένα εκατομμύριο στρατιώτες απείχαν του πολέμου. Ακόμη και όταν συμφωνήθηκε η λήξη της, οι στρατιώτες που είχαν προηγουμένως γνωριστεί και ανταλλάξει δώρα (συμβολικά βέβαια, καθώς πρόσφεραν προσωπικά μικροαντικείμενα ο ένας στον άλλον), δεν μπορούσαν να στοχεύσουν τους συνανθρώπους τους και τους νέους φίλους που είχαν αποκτήσει.
tou-kanenos_1 Μάλιστα, την ημέρα των Χριστουγέννων διεξήγαν και παιχνίδια ποδοσφαίρου, όπου η μπάλα ήταν άλλοτε τυλιγμένες κάλτσες, άλλοτε τενεκεδάκια από κονσέρβες ή τσουβάλια παραγεμισμένα.
Αφού ήπιαν και έφαγαν μαζί, στο τέλος της ημέρας έθαψαν τους νεκρούς τους. Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτή η ανακωχή, οι νεκροί αυτοί δε θα θάβονταν ποτέ. Η γλώσσα δεν στάθηκε ιδιαίτερο εμπόδιο, αν και υπήρχαν και μεταφραστές. Είναι αξιοσημείωτο ότι την επομένη ένα γερμανικό στράτευμα αρνήθηκε να πολεμήσει. Μια τέτοια ανυπακοή ήταν πολύ σημαντική σε εμπόλεμη περίοδο. Δυστυχώς, δεν βρήκε πολλούς συνεχιστές και λόγω της περιορισμένης έκτασης της στάσης, δεν είχε μεγάλη επίδραση. Ο πόλεμος γύρω συνεχιζόταν∙ ήταν μάταιο. Συνήθως, πεινασμένοι για αίμα αντιπάλων είναι όσοι δεν πήραν μέρος σε κανενός είδους πόλεμο, κυρίως γιατί χτίζουν την στρατιωτική ή την πολιτική τους καριέρα. Αυτοί μένουν ανυποχώρητοι ως το τέλος, γυαλίζοντας τις αστραφτερές τους αρβύλες, απέχοντας συχνά από το πεδίο της μάχης και βγάζοντας λογύδρια, άλλοτε για πατριωτισμό και άλλοτε για ισότητα, σφίγγοντας στην τσέπη τα κονσερβοκούτια ή τα άλλα όπλα τους.
Είναι ενδεικτικό ότι το περιστατικό παρατηρήθηκε την πρώτη χρονιά του πολέμου. Τα Χριστούγεννα του 1915 η ανακωχή έλαβε μικρότερη έκταση, ενώ το 1916, εξαιτίας του χημικού πολέμου και των φρικαλεοτήτων που είχαν μεσολαβήσει και απ’ τις δύο πλευρές, ήδη οι μαχόμενοι εκατέρωθεν θεωρούσαν τους αντιπάλους τους υπανθρώπους∙ οπότε δεν έγινε καν απόπειρα. Η μέρα αυτή του 1914 υπήρξε η πιο αυθόρμητη έκφραση μίας φωτεινής στιγμής μέσα στο σκοτάδι του πολέμου. Ήρθε να δείξει κάτι που έχουμε μάλλον ξεχάσει∙ ότι μπορούμε να είμαστε άνθρωποι και να διεκδικούμε την ελευθερία, ακόμη και όταν όλα συνηγορούν στο αντίθετο. Ακριβώς επειδή την επομένη της ανακωχής κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει, ένας ελεύθερος σκοπευτής δολοφόνησε έναν στρατιώτη που πήγε στο αντίπαλο χαράκωμα να ζητήσει τσιγάρα και να μιλήσει με τους συντρόφους του, που θα έπρεπε να θεωρεί εχθρούς. Όπως όλα δείχνουν, αυτή η δολοφονία στήθηκε, ώστε να αναζωπυρώσει το μίσος. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν τελικά κανείς δεν είχε διάθεση για πόλεμο ύστερα από εκείνη τη μέρα; Ο μεγάλος πόλεμος θα ήταν πολύ μικρός και δε θα είχαν σκοτωθεί τόσα εκατομμύρια ψυχές στο βωμό των συνόρων. Γιατί η γη δε θα ήταν κανενός…
σύντροφοι για της Αναρχική απελευθερωτική δράση

Giuseppe Pinelli: 21/10/1928-15/12/1969

0
0

Giuseppe Pinelli: 21/10/1928-15/12/1969



15 Δεκεμβρίου 1969: ο Giuseppe Pinelli (21 Οκτωβρίου 1928 – 15 Δεκεμβρίου 1969), ιταλός εργάτων των σιδηροδρόμων και αναρχικός αγωνιστής, πεθαίνει στα χέρια της ιταλικής αστυνομίας μετά τη σύλληψή του. Ο Pinelli ήταν μέλος του κύκλου “Ponte della Ghisolfa” του Μιλάνου. Ήταν επίσης ο γραμματέας του ιταλικού τομέα του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού. Ο θάνατός του, που πολλοί πιστεύουν ότι έγινε από τους μπάτσους, ήταν η έμπνευση για το έργο του Ντάριο Φο “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”, όπως και για έργο ζωγραφικής, ντοκιμαντέρ, τραγούδια κ.ά.
Ο Pinelli γεννήθηκε σε μια εργατική οικογένεια. Δούλεψε σαν “παιδί για όλες ιτς δουλειές” και μετά σε μια αποθήκη, αλλά έβρισκε το χρόνο να διαβάζει και να είναι ενεργός σε μια αναρχική ομάδα στην περιοχή του Μιλάνο το 1944, και σε άλλες ομάδες αργότερα, ανάμεσά τους και μία ομάδα που εξέδιδε την εβδομαδιαία εφημερίδα Il Libertario. Το 1954 παντρεύτηκε την Licia Rognini, την οποία είχε γνωρίσει σε ένα νυχτερινό μάθημα της γλώσσας Esperanto.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 συνέχισε την αναρχική δράση. Οργάνωσε νέους αναρχικούς στην Ελευθεριακή Νεολαία (Gioventu Libertaria) το 1963. Βοήθησε να ιδρυθεί ο κύκλος “Sacco και Vanzetti” το 1965. Το 1968 ίδρυσε τον κύκλο “Ponte della Ghisolfa” (από το όνομα μιας κοντινής γέφυρας).
Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 μια βόμβα εξερράγη στην πλατεία Φοντάνα στο Μιλάνο, σκοτώνοντας 17 άτομα και τραυματίζοντας 88. Ο Pinelli συνελήφθη, μαζί με άλλους αναρχικούς, για να ανακριθεί σχετικά με την επίθεση. Κρατήθηκε και ανακρίθηκε για 3 μέρες, περισσότερο απ’ ότι όριζε ο ιταλικός νόμος. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 15ης Δεκεμβρίου 1969 ο Pinelli εθεάθη να πέφτει από το παράθυρο του τέταρτου ορόφου του αστυνομικού τμήματος του Μιλάνο. Τρεις μπάτσοι ανέκριναν τον Pinelli, ανάμεσά τους ο κομισάριος Luigi Calabresi, και τέθηκαν υπό εξέταση το 1971 για το θάνατό του, αλλά οι νομικές διαδικασίες έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο θάνατός ήταν ατύχημα.
Το όνομα του Pinelli “καθάρισε” από τότε, η ακροδεξιά οργάνωση Ordine Nuovo κατηγορήθηκε για τη βομβιστική επίθεση στην πλατεία Φοντάνα (το 2001 τρεις νεο-φασίστες καταδικάστηκαν, μια καταδίκη ανετράπη το 2004, ένας τέταρτος κατηγορούμενος, ο Carlo Di Giglio, φερόμενος πληροφοριοδότης της CIA, κατέθεσε για το κράτος και απέκτησε ασυλία).
Ο Calabresi αργότερα σκοτώθηκε με δύο σφαίρες από ρεβόλβερ έξω από το σπίτι του το 1972. Το 1988, ο πρώην ηγέτης της Lotta Continua, Adriano Sofri, συνελήφθη μαζί με τους Ovidio Bompressi και Giorgio Pietrostefani για το θάνατο του Calabresi. Οι κατηγορίες εναντίον τους βασίστηκαν στις καταθέσεις που έδωσε 16 χρόνια αργότερα ο Leonardo Marino, πρώην μαχητής που “ομολόγησε” ότι ο φόνος του Calabresi έγινε με τις εντολές του Adriano Sofri. Ισχυριζόμενος ότι είναι αθώος, ο Sofri τελικά καταδικάστηκε μετά από μια επεισοδιακή δίκη το 2000.

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
πηγή:
http://anarchypress.wordpress.com/2013/12/25/giuseppe-pinelli-21101928-15121969/#more-18329

Η ΑΠΟΛΟΓΊΑ ΤΟΥ AUGUSTE VAILLANT

0
0

Η ΑΠΟΛΟΓΊΑ ΤΟΥ AUGUSTE VAILLANT







Απ’ την ομιλία του Ωγκύστ Βαγιάν ενώπιον της Γαλλικής Βουλής των Αντιπροσώπων, το 1894, προτού του ανακοινωθεί η ποινή του θανάτου για τη βομβιστική επίθεση εναντίον της.
Τραγικά επίκαιρη!
Κύριοι, σε λίγα λεπτά θα καταφέρετε το χτύπημά σας, αλλά λαμβάνοντας την ετυμηγορία σας θα πρέπει να έχω τουλάχιστον την ικανοποίηση του να έχω πληγώσει την υπάρχουσα κοινωνία, αυτήν την καταραμένη κοινωνία στην οποία μπορεί να δει κανείς έναν μονάχα άνθρωπο να ξοδεύει, ανώφελα, αρκετά για να θρέψει χιλιάδες οικογένειες· μια κακόφημη κοινωνία που επιτρέπει σε λίγα άτομα να μονοπωλούν όλο τον κοινωνικό πλούτο, ενώ υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχούντων που δεν έχουν ούτε το ψωμί που δεν το αρνούνται στα σκυλιά, και ενώ ολόκληρες οικογένειες αυτοκτονούν λόγω της έλλειψης των βασικών αναγκών της ζωής.
Αχ, κύριοι, αν οι κυβερνώσες τάξεις μπορούσαν να πάνε κάτω ανάμεσα στους δυστυχείς! Αλλά όχι, προτιμούν να παραμένουν κωφοί στις εκκλήσεις τους. Φαίνεται πως μοιραία ωθούνται, όπως οι βασιλείς του δέκατου όγδοου αιώνα, στον γκρεμό που θα τους καταβροχθίσει, και ουέ σε εκείνους που εξακολουθούν να κωφεύουν στις κραυγές των πεινασμένων, ουέ σε εκείνους που, πιστεύοντας πως είναι ανώτερης ουσίας, θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται τους από κάτω τους! Έρχεται η στιγμή όταν οι άνθρωποι δεν θα κρίνουν πλέον· υψώνονται σαν τυφώνας, και διέρχονται σαν χείμαρρος. Τότε θα δούμε ματωμένα κεφάλια παλουκωμένα σε κοντάρια.
Μεταξύ των εκμεταλλευόμενων, κύριοι, υπάρχουν δύο κατηγορίες ατόμων. Εκείνοι από την μία τάξη, που δεν συνειδητοποιούν τι είναι και τι μπορεί να γίνουν, παίρνουν την ζωή όπως έρθει, πιστεύουν πως είναι γεννημένοι να είναι δούλοι, και ικανοποιούνται με τα λίγα που τους δίνονται ως αντάλλαγμα για την εργασία τους. Υπάρχουν όμως άλλοι, αντίθετα, που σκέφτονται, που μελετούν, και οι οποίοι, κοιτώντας γι’ αυτούς, ανακαλύπτουν κοινωνικές αδικίες. Είναι δικό τους λάθος αν δουν καθαρά και υποφέρουν βλέποντας τους άλλους να δεινοπαθούν; Στην συνέχεια ρίχνονται στον αγώνα, και κάνουν τους εαυτούς τους τούς φορείς των λαϊκών διεκδικήσεων.
Κύριοι, είμαι ένας από αυτούς τους τελευταίους. Οπουδήποτε έχω πάει, έχω δει δυστυχείς λυγισμένους κάτω από τον ζυγό του κεφαλαίου. Παντού έχω δει τις ίδιες πληγές που προκαλούν δάκρυα αίματος να τρέχουν, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη των κατοικημένων περιοχών της Νότιας Αμερικής, όπου δικαιούμουν να πιστεύω πως αυτός που ήταν κουρασμένος από τους πόνους του πολιτισμού θα μπορούσε να ξεκουραστεί στην σκιά των φοινικόδεντρων και εκεί να μελετήσει τη φύση. Λοιπόν, ακόμα κι εκεί, περισσότερο από αλλού, έχω δει το κεφάλαιο να έρχεται, όπως ένα βαμπίρ, να ρουφήξει την τελευταία σταγόνα από το αίμα των δύστυχων παρειών.
Τότε επέστρεψα στην Γαλλία, όπου μου επιφυλάχτηκε να δω την οικογένειά μου να υποφέρει φριχτά. Αυτή ήταν η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι της λύπης μου. Κουρασμένος να καθοδηγώ τούτη τη ζωή των δεινών και της δειλίας, έφερα αυτήν τη βόμβα σε εκείνους που έχουν την πρωταρχική ευθύνη για την κοινωνική δυστυχία.
Κατηγορούμαι για τα τραύματα εκείνων που χτυπήθηκαν από τα βλήματά μου. Επιτρέψτε μου να επισημάνω εν παρόδω πως, αν οι αστοί δεν είχαν σφαγιάσει ή προκαλέσει σφαγές κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, είναι πιθανόν πως θα ήταν ακόμη κάτω από το ζυγό των ευγενών. Από την άλλη πλευρά, λογαριάστε τους νεκρούς και τραυματίες στο Τονκίν, στη Μαδαγασκάρη, στο Νταχομέι, προσθέτοντας σε αυτούς τους χιλιάδες, ναι, τους εκατομμύρια δυστυχείς που πεθαίνουν στα εργοστάσια, τα ορυχεία, και οπουδήποτε η ακονισμένη εξουσία του κεφαλαίου γίνεται αισθητή. Προσθέστε επίσης εκείνους που πεθαίνουν της πείνας, και όλα αυτά με τη συγκατάθεση των Αντιπροσώπων μας. Μπροστά σε αυτά, πόσο ασήμαντες είναι οι κατηγορίες που τώρα φέρνετε εναντίον μου!
Είναι αλήθεια πως δεν εξαλείφει κανείς τον άλλον· αλλά, παρόλα αυτά, δεν αμυνόμαστε όταν απαντάμε στα χτυπήματα που δεχόμαστε από πάνω; Γνωρίζω πολύ καλά πως θα μου ειπωθεί πως έπρεπε να περιοριστώ στην ομιλία για τη δικαίωση των λαϊκών διεκδικήσεων. Αλλά τί ιπορεί να περιμένετε! Χρειάζεται μια δυνατή φωνή για να κάνει τους κωφούς να ακούσουν. Πάρα πολύ καιρό έχουν απαντήσει στις φωνές μας με φυλακίσεις, την κρεμάλα, τουφεκισμούς. Μην κάνετε κανένα λάθος· η έκρηξη της βόμβας μου δεν είναι μονάχα η κραυγή του εξεγερμένου Βαγιάν, αλλά η κραυγή μιας ολόκληρης τάξης που διεκδικεί τα δικαιώματά της, και η οποία θα προσθέσει σύντομα πράξεις στα λόγια. Διότι, να είστε σίγουροι γι’ αυτό, μάταια θα περνούν νόμους. Οι ιδέες των στοχαστών δεν θα σταματήσουν· εξίσου όπως, κατά τον τελευταίο αιώνα, όλες οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να εμποδίσουν τους Ντινερό και τους Βολταίρους απ’ το να διαδίδουν χειραφετικές ιδέες ανάμεσα στους ανθρώπους, ομοίως όλες οι υφιστάμενες κυβερνητικές δυνάμεις δεν θα εμποδίσουν τους Ρεκλύ, τους Δαρβίνους, τους Σπένσερς, τους Ίψενς, τους Μιρμπώ, από το να διαδίδουν της ιδέες της δικαιοσύνης και της ελευθερίας οι οποίες θα εξολοθρεύσουν τις προκαταλήψεις που κρατούν τις μάζες στην άγνοια. Και αυτές οι ιδέες, καλωσορισμένες από τους δυστυχείς, θα ανθίσουν σε πράξεις εξέγερσης όπως έγινε σε μένα, μέχρι την ημέρα όταν η εξαφάνιση της εξουσίας θα επιτρέψει σε όλους τους ανθρώπους να οργανώνονται ελεύθερα ανάλογα με τις επιθυμίες τους, όταν ο καθένας θα είναι σε θέση να απολαμβάνει το προϊόν της εργασίας του, και όταν αυτές οι ηθικές αρρώστιες που ονομάζονται προκαταλήψεις θα εξαφανιστούν, επιτρέποντας στα ανθρώπινα όντα να ζουν εν αρμονία, μη έχοντας άλλη επιθυμία απ’ το να μελετούν τις επιστήμες και να αγαπούν τους συνανθρώπους τους.
Καταλήγω, κύριοι, λέγοντας πως μια κοινωνία στην οποία βλέπει κανείς τέτοιες κοινωνικές ανισότητες όπως όλοι βλέπουμε για μας, στις οποίες βλέπουμε καθημερινές αυτοκτονίες εξαιτίας της φτώχειας, την πορνεία να απαστράπτει σε κάθε γωνιά του δρόμου, — μια κοινωνία της οποίας τα κύρια μνημεία της είναι οι στρατώνες και οι φυλακές, — μια τέτοια κοινωνία πρέπει να μετασχηματιστεί όσο το δυνατόν συντομότερα, με πόνο που εξαλείφεται, και τόσο σύντομα, από την ανθρωπότητα. Ζήτω σ’ αυτούς που εργάζονται, δεν έχει σημασία με τι μέσα, γι’ αυτόν τον μετασχηματισμό! Είναι τούτη η ιδέα που με οδήγησε στη μονομαχία μου με την εξουσία, αλλά καθώς σε αυτήν τη μονομαχία έχω μόνο πληγώσει τον αντίπαλό μου, τώρα είναι σειρά του να με χτυπήσει.
Τώρα, κύριοι, για μένα λίγο μετράει τι ποινή μπορεί να επιβάλλεται, διότι, βλέποντας αυτήν τη συνεδρίαση με τα μάτια του λόγου, δεν μπορώ να μην γελάω βλέποντάς σας, άτομα (atoms) χαμένα στην ύλη, και να λογιζόσαστε μονάχα επειδή διαθέτετε μια προέκταση του νωτιαίου μυελού, παίρνετε το δικαίωμα να κρίνετε έναν συνάνθρωπό σας.
Αχ! κύριοι, πόσο μικρή είναι η συνεδρίασή σας και η ετυμηγορία σας μπροστά στην ιστορία της ανθρωπότητας· και η ανθρώπινη ιστορία, με τη σειρά της, είναι ομοίως πολύ μικρή μέσα στον ανεμοστρόβιλο που τη φέρει διαμέσου της απεραντοσύνης, και που είναι προορισμένη να εξαφανιστεί, ή τουλάχιστον να μετασχηματιστεί, προκειμένου να αρχίσει ξανά την ίδια ιστορία και τα ίδια γεγονότα, ένα πραγματικά αέναο παιχνίδι των κοσμικών δυνάμεων που ανανεώνονται και μεταφέρονται αιωνίως.
Μετάφρ. aixmi
http://aixmi.wordpress.com/2013/12/25/h-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-auguste-vaillant/scannedimage-14
Auguste Vaillant (1861 - 1894)
Auguste Vaillant (1861 – 1894)
Le Petit Journal, 23 Δεκέμβρη 1893.
Η βομβιστική επίθεση αποτυπώνεται στην καθημερινή Παριζιάνικη εφημερίδα Le Petit Journal, 23 Δεκέμβρη 1893.
Η εκτέλεση του Auguste Vaillant. Τα τελευταία του λόγια ήταν "Θάνατος στην αστική κοινωνία και ζήτω η αναρχία"
Η εκτέλεση του Auguste Vaillant. Τα τελευταία του λόγια ήταν “Θάνατος στην αστική κοινωνία και ζήτω η αναρχία”

Οταν ο Άντολφ έμαθε για τον Μισέλ..

0
0

Οταν ο Άντολφ έμαθε για τον Μισέλ..



http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/2013/12/26/%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%86-%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%AD%CE%BB/

Για την κατάληψη Ρότε Φλόρα στο Αμβούργο…

0
0

Για την κατάληψη Ρότε Φλόρα στο Αμβούργο…

800px-Rote_Flora_2006
Από την Κατάληψη Σινιάλο
Η κατάληψη Ρότε Φλόρα στο Αμβούργο διανύει τον 24ο χρόνο ζωής. Ένα θέατρο που κατασκευάστηκε το 1888 έγινε πεδίο σύγκρουσης μεταξύ του ιδιοκτήτη και των περίοικων όταν, ένα περίπου αιώνα μετά, το 1989 διακυβεύτηκε η αλλαγή χρήσης του. Έκτοτε, ομάδες αναρχικών και αριστεριστών της περιοχής προχώρησαν στην κατάληψη του παλιού θεάτρου που διαρκεί μέχρι και σήμερα έχοντας αποτελέσει παραδοσιακό πλέον προπύργιο αυτοδιαχείρισης και ενέχυρο αντίστασης όχι μόνο για το Αμβούργο αλλά για ολόκληρη την Γερμανία. Από το 2011 και μετά ενεργοποιήθηκε δικαίωμα του ιδιοκτήτη στη βάση χρονικής ρήτρας να πουλήσει το κτίριο κι αυτό αποτέλεσε αναζωπύρωση της υπόθεσης εκκένωσης της Ρότε Φλόρα με διαρκείς δραστηριότητες αποτροπής από μεριάς των καταληψιών. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκε η απόφαση για εκκένωση της κατάληψης, γεγονός που μαζί με την μεγάλου μεγέθους καταστολή προσφύγων σε άλλο προάστιο του Αμβούργου, προκάλεσε μια μεγάλη διαδήλωση 7.000 ατόμων το Σάββατο 21 Δεκέμβρη και εκτεταμένες συγκρούσεις με τις ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας.
Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας μίλησε για πρωτοφανή επιθετικότητα από μεριάς διαδηλωτών που παρόμοιά της έχει να εκδηλωθεί εδώ και πολλά χρόνια και που οδήγησε σε 19 συλλήψεις και  100 τραυματίες αστυνομικούς. Από μεριάς διαδηλωτών ανακοινώθηκε ότι ο αριθμός των τραυματιών είναι μεγάλος αλλά δεν μπορεί ακόμη μέχρι σήμερα να υπολογιστεί.
Η αποφασιστικότητα των γερμανών συντρόφων/ισσών να υπερασπιστούν όχι μόνο την Ρότε Φλόρα, αλλά τόσο τις καταλήψεις όσο και τους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες, είναι τόσο μεγάλη που κανένα από τα σχετικά κυριαρχικά διακυβεύματα δεν έχει κριθεί ακόμη.
Στον κινηματικό ιστότοπο libcom.org αναφέρεται:
Περισσότεροι από 8.000 διαδηλωτές συγκρουστήκαν με τα Μ.Α.Τ. ενώ διαδήλωναν ενάντια στην σχεδιασμένη έξωση των καταληψιών από ένα δημοφιλές κοινωνικό κέντρο, καθώς επίσης και ενάντια στην έξωση εκατοντάδων Σύριων προσφύγων από τα σπίτια τους. Η μεγάλη ειρηνική πορεία εκτράπηκε μετά από επίθεση της αστυνομίας με γκλοπ, σπρέι πιπεριού και εκτοξευτήρες νερού (αύρες). Οι διαδηλωτές απάντησαν με το στήσιμο οδοφραγμάτων και πετώντας πέτρες, πυροτεχνήματα και μπουκάλια. Υπάρχουν αναφορές για πάνω από 500 τραυματίες και περίπου 150 συλληφθέντες.
Η Ρότε Φλόρα είναι ένα παλιό θέατρο που χρησιμοποιείται ως κοινωνικό κέντρο από το 1989. Το πούλημα του κτηρίου σε εργολάβους έχει πυροδοτήσει ένα εκτεταμένο κύμα οργή και κινητοποιήσεων. Υπάρχουν επίσης ευρύτερα ζητήματα σχετικά με μια μεγάλη παλιά πολυκατοικία, τα Esso – Häusern, η οποία αποτελούσε το σπίτι για περίπου 300 πρόσφυγες από την Συρία και την Αίγυπτο, μέχρι που τους έκαναν έξωση την περασμένη εβδομάδα.
Ένας καταληψίας της Ρότε Φλόρα αναφέρει:
Υπήρχε μια επιθετική διάθεση από την αρχή«, προσθέτοντας ότι «δεχτήκαμε σοβαρή επίθεση. Η κατάσταση κατέληξε πιο βίαιη από ό,τι έχουμε ζήσει εδώ και πολύ καιρό. Εξαιτίας της εκτεταμένη χρήσης γκλοπ, σπρέι πιπεριού και κανονιών νερού υπήρξαν πολλοί τραυματίες.
Οι σύγκρουσης συνεχίστηκαν κατά την διάρκεια της νύχτας σε όλο το Ανόβερο. Πολλές τζαμαρίες μαγαζιών σπάστηκαν και πολλά αυτοκίνητα κάηκαν. Η αστυνομία υποστηρίζει ότι 82 αστυνομικοί χρειάστηκαν ιατρική φροντίδα.
Ένας εκπρόσωπος της αστυνομίας υποστήριξε ότι:
Οι διαδηλωτές ξαφνικά ξεκίνησαν να προελαύνουν, και αυτό δεν ήταν αυτό που είχαμε συμφωνήσει, οπότε έπρεπε να τους κόψουμε τον δρόμο. Τότε άρχισαν να πετάγονται μπουκάλια, πέτρες και πυροτεχνήματα προς το μέρος μας, τραυματίζοντας πολλούς αστυνομικούς. Δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να παρατάξουμε εκτοξευτήρες νερού.
Παραβλέποντας όλα τα βίντεο που αποδεικνύουν ότι η αστυνομία ήταν η αιτία των συγκρούσεων, τα μίντια (όπως πάντα) έριξαν την ευθύνη στους διαδηλωτές. Μια τοπική εφημερίδη υποστήριξε ότι:
Η κατάσταση εκτράπηκε σύντομα μετά το ξεκίνημα της απογευματινής πορείας, όπου στην περιοχή γύρω του κατειλημμένου πολιτιστικού κέντρου Ρότε Φλόρα διαδηλωτές από το αυτοαποκαλούμενο Black Bloc επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις. Αυτές, στην συνέχεια, μπλόκαραν την πορεία και παρέταξαν έναν εκτοξευτήρα νερού. Ακόμα και από μια γέφυρα δεχόντουσαν αντικείμενα οι αστυνομικοί, ανέφερε μια εκπρόσωπος τύπου της αστυνομίας.
Πριν από την έναρξη της πορείας η αστυνομία είχε κηρύξει την πόλη σε Κατάσταση Κίνδυνου που της δίνει το απεριόριστο δικαίωμα να σταματάει και να ερευνά κόσμο, καθώς και να βγάζει προσωρινά εντάλματα κράτησης.
Το Αμβούργο αποτέλεσε το σκηνικό και άλλων μεγάλων αναταραχών στο πρόσφατο παρελθόν. Η αστυνομία συγκρούστηκε με διαδηλωτές την Πρωτομαγιά, νωρίτερα αυτόν τον χρόνο, και 700 αντιφασίστες συγκρούστηκαν με αστυνομία και boneheads, τέλη του περασμένου έτους.
Στο γερμανικό indymedia.de αναφέρεται:
Αμβούργο. Η αστυνομία επιτέθηκε την πορεία για την υπεράσπιση του κοινωνικού κέντρου «Rote Flora» λίγα λεπτά μετά το ξεκίνημά της. Ως αιτία της επέμβασης της αστυνομίας παρουσιάστηκε η επίθεση διαδηλωτών σε αστυνομικούς, καθώς επίσης και η νωρίτερα από την άδειά της ξεκίνημα της πορείας. Μια δημοσιογράφος μετέφερε ότι τραβήχτηκαν και τοποθετήθηκαν οικοδομικές περιφράξεις στον δρόμο και πως ένα φαρμακείο, με πελάτες μέσα, δέχτηκε επίθεση με πέτρες.
Στην πορεία υπολογίζεται να συμμετείχαν περισσότεροι από 7000 άνθρωποι. Στην περιοχή μιλάνε για ισχυρή επίθεση της αστυνομίας, με τις ομάδες σύλληψης να προσπαθούν να πιάσουν κόσμο. Η αστυνομία έβαλε κατά της πορείας με οχήματα ρήψης νερού και με εκτεταμένη χρήση σπρέι πιπεριού. Σε βίντεο που υπάρχει στο ίντερνετ μπορεί να φανεί πως παρατάσσονται αστυνομικοί απέναντι της πορείας, λίγα μόλις λεπτά μετά το ξεκίνημά της. Παρατηρητές υποστηρίζουν ότι ήταν πασιφανές πως η στρατηγική της ήταν να μην επιτραπεί να προχωρήσουν περεταίρω.
Η Christiane Schneider της κοινοβουλευτικής ομάδας της Linken επιρρίπτει της αστυνομίας μια στρατηγικής κλιμάκωσης των καταστάσεων. Στο λόγο της μιλάει για μια έντονη αντιπαράθεση, στην οποία και οι διαδηλωτές συνέβαλλαν έντονα. Υπήρξε όμως και κλιμάκωση μέσω της αστυνομικής επιχείρησης με τις αρκετά βάναυσες συλλήψεις και επιθέσεις με γκλόπ. Το απόγευμα άνθρωποι συνέχισαν να προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν την πορεία, καθώς επίσης συνέχιζαν κάθε τόσο οι αψιμαχίες με τις αστυνομικές δυνάμεις. Πραγματοποιήθηκαν καλέσματα για κινήσεις αλληλεγγύης σε όλη την Γερμανία.
Μέχρι νωρίς το απόγευμα η αστυνομία μετρούσε 22 τραυματισμένους υπαλλήλους. Ένας αστυνομικός χτυπήθηκε από πέτρα τόσο δυνατά, όπου χρειάστηκε να μεταφέρθηκε μέχρι το νοσοκομείο αναίσθητος. Ακριβές αριθμός από τραυματισμένους διαδηλωτές μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί.
Η αστυνομία είχε επιβάλλει από την Παρασκευή στο κέντρο της πόλης ένα καθεστώς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. «Για την προληπτική καταπολέμηση αξιόποινων πράξεων», όπως ανακοίνωσαν οι αρχές, επιτρεπόταν «οι αστυνομικοί, ανάλογα με την περίπτωση, να κάνουν ελέγχους σε άτομα και στα πράγματά τους, να εκδίδουν εντολές για κατ’ οίκων περιορισμούς, να απαγορεύουν την πρόσβαση σε συγκεκριμένα μέρη και να κάνουν προληπτικές κρατήσεις ατόμων.» Στην ανακοίνωση υποστηρίζεται ότι η αστυνομία προέβηκε σε αυτά τα μέτρα «λόγο φοβούμενων αναταραχών».
Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται ενάντια στην σχεδιασμένη εκκένωση του πάνω από 20 χρόνια κατειλημμένου πολιτιστικού κέντρου Ρότε Φλόρα, όπως τους έχουν απειλήσει οι ιδιοκτήτες Klausmartin και Kretschmer. Εκτός αυτού, αφορούσε και την υπεράσπιση του δικαιώματος διαμονής των προσφύγων και των «Esso-Häuser» στην περιοχή Reeperbahn. Τα σπίτια εκκενώθηκαν το βράδυ προς Κυριακή εξαιτίας φόβου κατάρρευσης.
Νωρίτερα είχαν πολλές εκατοντάδες ανθρώπων διαδηλώσει στην St. Georg για την υπεράσπιση του δικαιώματος διαμονής των αφρικανών προσφύγων της Ομάδας Λαμπατούσα. Αντιπρόσωποι των προσφύγων τόνισαν την αντίθεση μεταξύ της χριστουγεννιάτικης καταναλωτικής μανίας και του αγώνα επιβίωσης πολλών προσφύγων. Στο συλλαλητήριο συμμετείχαν, σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας, περίπου 8.000 άτομα.
Η πρόεδρος του Αριστερού Κόμματος, Katja Kipping, σχολίασε μέσω του Facebook «Σε Βερολίνο, Αμβούργο, Μόναχο και πολλές άλλες πόλεις οι πρόσφυγες κάνουν τις ανησυχείς τους άμεσα ορατές, για την πολιτική τους απαίτηση για ένα δικαίωμα στην διαμονή, για την κατάργηση της […]
+++
16:30 Ένας εκπρόσωπος της αστυνομίας εξήγησε, πως η πορεία «ξεκίνησε πιο νωρίς από το συμφωνημένο και γι’ αυτό κόπηκε». Στο μεταξύ έχει καλεστεί νέα διαδήλωση, που θα κατευθυνθεί στα Esso – Häusern. Εντωμεταξύ, αυτό το σενάριο της αστυνομίας επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές.
16:05 Οργισμένο σχόλιο στο Twitter από την βουλευτίνα των Linken στο Ανόβερο, κατά της αστυνομικής βίας.
16:00 Το ειδησεογραφικό πρακτορείο DPA αναφέρει «Μετά από ταραχές η αστυνομία ακύρωσε την άδεια της πορείας για την υπεράσπιση της Ρότε Φλόρα. Αιτία οι μαζικές επιθέσεις που δέχτηκαν τα όργανά της, σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο της αστυνομία. Οι δυνάμεις της δέχτηκαν επίθεση από πέτρες, μπουκάλια και παράνομα πυροτεχνήματα. Εκτός αυτού τοποθετηθήκανε οικοδομικές περιφράξεις στον δρόμο και ένα φαρμακείο, το οποίο είχε μέσα πελάτες, δέχτηκε επίθεση με πέτρες. Η δημοσιογράφος επισήμανε, ότι οι βάνδαλοι μετά και την επίσημη ακύρωση της πορείας δεν ευνοούνται πλέον από το δίκαιο συναθροίσεων.»
15:50 Στο Twitter υπάρχουν αναφορές σε αστυνομικούς που τράβηξαν όπλο και έριξαν προειδοποιητικές βολές.
15:30 Μόλις λίγο μετά το ξεκίνημα της πορείας για την υπεράσπιση της Ρότε Φλόρα ήρθαν στο Αμβούργο διαδηλωτές και αστυνομία αντιμέτωποι. Η αστυνομία έκοψε τον δρόμο στην διαδήλωση, με την αιτιολογία ότι αστυνομικοί δέχτηκαν επίθεση από κροτίδες και καπνογόνα. Ακόμα, οι αστυνομικοί δέχτηκαν ρήξη αντικειμένων ακόμα και από μια γέφυρα, σύμφωνα με εκπρόσωπο της αστυνομίας. Από τους διαδηλωτές γίνεται λόγος για πολλαπλές επιθέσεις της αστυνομίας, καθώς και πως μονάδες σύλληψης προσπάθησαν να ακινητοποιήσουν κόσμο. Η αστυνομία έβαλλε κατά της διαδήλωσης με εκτοξευτήρες νερού και με σπρέι πιπεριού. Πλέον είναι φανερή η περικύκλωση της πορείας από την αστυνομία.
15:00 Στην περιοχή Hansestadt παραβρέθηκαν αρκετές εκατοντάδες άτομα για την διαδήλωση υπεράσπισης του αριστερού πολιτιστικού χώρου Ρότε Φλόρα. Οι,κατά την αστυνομία, 5.500 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από το κατειλημμένο κτήριο. Σε ένα από τα κάλεσμα αναφέρουν «ότι η παρούσα σύγκρουση κατά κύριο λόγο είναι μια σύγκρουση για την πόλη και την κοινωνία την ίδια. Η αντιπαράθεση δεν αφορά απλά το κτήριο στο Schulterblatt, αλλά αυτό αποτελεί ένα κομμάτι της και αναφέρεται στις κοινωνικές συνθήκες που το περιβάλλουν.»
http://eagainst.com/articles/aburgo/

Για την επαναστατική πρακτική του σαμποτάζ με αφορμή το σχέδιο «Πράσινη Νέμεσις»

0
0
Για την επαναστατική πρακτική του σαμποτάζ με αφορμή το σχέδιο «Πράσινη Νέμεσις»

από Dual 16:10, Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: 

Πριν καλά καλά διαδοθεί ευρέως η προκήρυξη της FAI/IRF Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου (Πυρήνας Nicola και Alfredo) για το σαμποτάζ σε Κόκα Κόλα και Νεστλέ, και ενώ μέσα σε ελάχιστες ώρες οι ακτιβιστές είχαν πετύχει απόλυτα τον σκοπό τους, αφού η Κόκα Κόλα προέβη σε προληπτική απομάκρυνση«όλων των μεμονωμένων πλαστικών συσκευασιών PET 500ml των Coca-Cola light και Nestea (όλων των γεύσεων)» , άρχισε μια ατελείωτη γκρίνια από κάθε πλευρά (ακόμα και από ανθρώπους οι οποίοι δηλώνουν ενάντιοι στον καπιταλισμό και οι οποίοι θα ήθελαν να έχουν και οι ίδιοι αλλά και οι φίλοι τους (γι'αυτούς) την ιδέα ότι «ανήκουν στο κίνημα»), που αφορούσε την πολιτική ορθότητα της ενέργειας, την ηθική της διάσταση, την αποτελεσματικότητά της από κινηματική/επαναστατική άποψη κλπ.
Οι ενστάσεις του (καταναλωτικού) κοινού
Φαίνεται ότι όποιος δεν μπορεί ν'αποτινάξει την διάσταση του καταναλωτή από πάνω του, διάσταση που τελικά φαίνεται να είναι από τις κυριότερες, θα μπορεί να εφευρίσκει πάντα χίλιες αντιρρήσεις, λογικοφανείς ή ακόμα και λογικές, αν ιδωθούν από «καπιταλιστική» οπτική γωνία, στην προσπάθειά του να απορρίψει οποιαδήποτε ενέργεια εκφεύγει των ορίων της νομιμότητας ενός συστήματος που κατά τα λοιπά υποτίθεται ότι πολεμά. Έτσι, το μεγαλοστέλεχος της Kόκα Κόλα στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να πληρώσει νέα επικοινωνιακή καμπάνια: ο πελάτης γεννά και αναπαράγει επιχειρήματα υπέρ του, δωρεάν.
Άρχισε λοιπόν μια μουρμούρα για το πόσο επικίνδυνο είναι το σαμποτάζ δύο ειδών ευρείας κατανάλωσης: «κι αν έπινε από σαμποταρισμένο μπουκάλι ένα παιδάκι; ένας δικός σου; η αγαπημένη σου; ο παπάς της ενορίας; πάλι αθώοι θα την πληρώσουν και δεν θ'αλλάξει τίποτα». 
Άλλοι πάλι εστίασαν στο γεγονός ότι δύο πολυεθνικές-κολοσσοί όπως η Κόκα Κόλα και η Νεστλέ, δεν θα μπορούσαν να αισθανθούν το πλήγμα, ότι μια τέτοια ζημιά δεν τους λέει τίποτα, ότι ακόμα κι αν γινόταν σαμποτάζ σε παγκόσμιο επίπεδο «αυτές θα έβρισκαν τον τρόπο να το ξεπεράσουν π.χ. αλλάζοντας τις συσκευασίες ώστε να μην μπορούν να νοθευτούν, μετακυλίοντας το κόστος στον άμοιρο καταναλωτή» ή «ο καταναλωτής θα μπορούσε απλά για λίγες μέρες να αγοράσει άλλης φίρμας κόλα ή παγωμένο τσάι, κι έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά για το σύστημα».
Φυσιολογικά, όλοι οι ενοχλημένοι κινηματίες κατέληξαν στο στερεότυπο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη ενέργεια «βλάπτει το κίνημα, δυσφημεί το κίνημα, θα εντείνει την καταστολή κατά του κινήματος και οι ακτιβιστές δεν είναι παρά μια χούφτα ηλίθιοι που δρουν διασπαστικά» κλπ.
Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν, ούτε σε επίπεδο άσκησης λογικής, τον αντίλογο.
α) Η συγκεκριμένη ενέργεια στην πραγματικότητα δεν διακινδύνευσε κανένα έννομο αγαθό κανενός εκτός από τα με ευρεία έννοια οικονομικά συμφέροντα των 2 πολυεθνικών. Δεν εξέθεσε σε πραγματικό κίνδυνο κανένα αθώο πολίτη, κανένα παιδάκι, κανέναν άσχετο και ανυποψίαστο καταναλωτή. Η προειδοποίηση έγινε έγκαιρα, καίρια και εμφατικά (και με την προκήρυξη και με το βίντεο και με την όλη στρατηγική) ενώ ποτέ δεν δόθηκε σε ανάλογες (αντίστοιχες δεν υπήρξαν ποτέ, τουλάχιστον στην Ελλάδα) περιπτώσεις τετραήμερη προθεσμία. Ήταν παραπάνω από βέβαιο ότι τα όμοια με τα νοθευμένα προϊόντα, θα αποσύρονταν αμέσως και πως αυτό ήταν πολύ εύκολο να γίνει. Κι αυτό όχι για λόγους ανθρωπιστικούς αλλά επειδή οι 2 πολυεθνικές δεν θα ρίσκαραν την εμπορική τους φήμη, με κίνδυνο να έχουν τεράστια οικονομική ζημιά. Όταν κάποιος απειλεί τον βασιλιά στο σκάκι, ο αντίπαλος απλώς θα τον μετακινήσει εφόσον έχει τα περιθώρια και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα είχε. Το ιερό κέρδος δεν θα διακινδυνευόταν ποτέ. Καλύτερα να χάσουν μερικές (ή πολλές) χιλιάδες ευρώ παρά να χάσουν τα πάντα. Αυτό το ήξεραν και οι ακτιβιστές και οι αντίπαλοί τους. «Κι αν δεν έβγαινε στη δημοσιότητα η προκήρυξη;» θα ισχυριστούν κάποιοι. Τότε θα είχαν την αποκλειστική ευθύνη οι πολυεθνικές, οι δημοσιογράφοι που παρέλαβαν την προκήρυξη, η αστυνομία κλπ.  Αυτοί όλοι (και όσοι) προκειμένου να μην υποστεί καμία βραχυπρόθεσμη ζημιά η τάδε ή η δείνα πολυεθνική, θα αποφάσιζαν να αφήσουν ένα εμπόρευμα πιθανά νοθευμένο να βγει στην αγορά. 
β) Το γεγονός ότι ο αντίπαλος θα προσπαθήσει, ενδεχομένως, να βρει τρόπους να βγει από πάνω, είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο. Δεν σημαίνει ότι το σαμποτάζ δεν απέδωσε, αλλά ακριβώς το αντίθετο: απέδωσε τόσο ώστε να εξαναγκάσει τον αντίπαλο σε δαπανηρές και ενοχλητικές γι'αυτόν κινήσεις. Όσο για τους καταναλωτές: αν ένα προϊόν είναι ασύμφορο και δυσανάλογα δαπανηρό γι'αυτό που αξίζει, απλώς δεν θα το αγοράσουν... Αυτό δεν θέλουν να μας πουν οι καπιταλιστές με τα παραμύθια περί ελεύθερης αγοράς κλπ; Γιατί να ενοχληθούν αν δικαιωθούν για πρώτη φορά...;
Αν στο μέλλον, οι αρχές αποφασίσουν σε μια παρόμοια περίπτωση, να μην επέμβουν,  αποκλειστικά υπεύθυνες για οτιδήποτε συμβεί θα είναι αυτές. Αυτές θα έχουν βάλει πάνω από κάθε αξία το κέρδος, αυτές θα έχουν αποκρύψει έναν κίνδυνο κι ας λένε διαρκώς σαχλαμάρες για ελευθερία έκφρασης και διακίνησης των πληροφοριών. 
γ) Το Κράτος δεν αναζητά αφορμές ώστε να εφαρμόσει ακόμη και την πιο κατασταλτική πολιτική εναντίον όσων στέκονται εχθρικά προς αυτό. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, η ανεξέλεγκτη βία σε διαδηλωτές, οι βασανισμοί στη ΓΑΔΑ, οι προκλητικά ρατσιστικές δηλώσεις ανώτατων αξιωματούχων της ΕΛ.ΑΣ θα έπρεπε να έχουν ήδη πείσει τον καθένα πως η κρατική βία δεν έχει την ανάγκη να δικαιολογηθεί, τουλάχιστον όχι αυτή την περίοδο. Επίσης, κακά τα ψέματα, «Κίνημα» δεν υπάρχει. Το αντίθετο: ζητούμενο είναι πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί Κίνημα.
δ) Οι παραδοσιακές μορφές αντικυβερνητικού/αντικρατικού αγώνα έχουν φθάσει το κίνημα σε κορεσμό. Οι πορείες, έτσι όπως γίνονται τα τελευταία, χρόνια, ακόμη κι όταν είναι μαζικές, λειτουργούν μόνο σε επίπεδο θεάματος, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη και ο πλέον επιθετικός πολιτικός χώρος, ο αναρχικός, τελικά βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση άμυνας, με σποραδικές μόνο εκλάμψεις, τρέχοντας διαρκώς πίσω από τα χτυπήματα του Κράτους και αυτοπαγιδευόμενος σ'ένα διαρκή μονοθεματικό αντιφασιστικό αγώνα. Καλή η επαναστατική φαντασία όταν εκφράζεται σε τοίχους, blogs και στίχους. Ακόμη καλύτερη όμως όταν λειτουργεί στην πράξη εναντίον των καπιταλιστών, στερώντας τους ακόμη και μια γουλιά σαμπάνιας, προσφέροντας στο κίνημα μικρές και μεγάλες νίκες.
Τι κατάφερε η ενέργεια αυτή στην πραγματικότητα
Πέρα από την ζημιά αυτή καθαυτή που προκλήθηκε στις 2 πολυεθνικές, υπάρχουν κάποια νέα στοιχεία που περιέργως δεν αξιολογήθηκαν από κανένα κινηματία...
-Η άμεση και απόλυτη επιτυχία της ενέργειας (απόσυρση προϊόντων)
-Η ευρεία και ταχύτατη διάδοση της προκήρυξης. Δηλαδή το πολιτικό μήνυμα που υπάρχει πίσω από την ενέργεια έφτασε σε κάθε άκρη της κοινωνίας, σε κάθε σπίτι, σε κάθε καταναλωτή.
-Η αναίμακτη, η απόλυτα μη βίαιη στρατηγική (για όσους καταδικάζουν την βία απ'όπου κι αν προέρχεται - εκτός αν κάποιος θεωρήσει βία και την οικονομική επίθεση σε πολυεθνικού ς κολοσσούς ακόμα κι όταν η ενέργεια δεν στράφηκε εναντίον κανενός απολύτως προσώπου).
-Το γεγονός ότι επλήγησαν μόνο οι πολυεθνικές-στόχοι και κανένας άλλος, αλλά και το ότι με τον τρόπο αυτό ονομάζεται ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές πια, ως αντίπαλος, ο καπιταλισμός σαν οικονομικό/αξιακό σύστημα και όχι κάποια πρόσωπα-εκπρόσωποί του. Η ενέργεια δεν προσωποποιείται αλλά, αντίθετα, εστιάζει σε ένα σύστημα χωρίς να χρησιμοποιεί κανένα συγκεκριμένο εχθρό-άτομο.
-Η ασφάλεια της ενέργειας για τους ίδιους τους ακτιβιστές. Είναι αυτονόητο ότι μετά την απόσυρση των προϊόντων, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διακινδυνεύσει κανείς από αυτούς/αυτές, τοποθετώντας νοθευμένα προϊόντα σε ράφια όπου δεν υπάρχουν άλλα όμοια (αφού, ακριβώς, αποσύρθηκαν)... Τα νοθευμένα προϊόντα δεν θα τοποθετηθούν ποτέ σε κανένα ράφι αφού ο σκοπός έχει επιτευχθεί πλήρως. Οτιδήποτε άλλο θα έρχεται σε αντίθεση με κάθε λογική.
-Το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν τα μέσα του αντιπάλου: Το όλο παιχνίδι έγινε με την απειλή της διακινδύνευσης της φήμης και πελατείας των δύο πολυεθνικών. Το διακύβευμα (όπως λένε και oι μεγαλοδημοσιογράφοι) στην πραγματικότητα ήταν το κέρδος και η αξιολόγηση από τις θιγόμενες πολυεθνικές, ποιά ενέργεια θα τους απέφερε την μικρότερη δυνατή ζημιά. Να λοιπόν οι νέες στρατηγικές για όσους είχαν κουραστεί από πορείες και συγκρούσεις με τους πάνοπλους αστυνομικούς, για όσους απορρίπτουν το ένοπλο, για όσους δίνουν το βάρος στην κοινωνική απεύθυνση. Είναι μεγάλη υπόθεση να εκμεταλλεύεται κανείς τον πυρήνα του «πολιτισμού» του αντιπάλου για να τον ανατρέψει. Χτύπημα (συμβολικό και πραγματικό) στην καρδιά του καπιταλισμού, στην μοναδική «αξία» έχει αυτός στην πραγματικότητα: το κέρδος. Κέρδος με κάθε θυσία, ενάντια σε ανθρώπους, στη φύση, στη λογική.
-Η (κατόπιν και όλων των παραπάνω) επαναστατική/αντικαταναλωτική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εκπαίδευση/αφύπνιση όσων μπορούν να σκεφτούν ψύχραιμα πάνω στο συγκεκριμένο σαμποτάζ. Και δεν είναι λίγοι. Αλήθεια, πόσοι στενοχωριούνται που οι αγαπημένες μας εταιρείες υπέστησαν όποια ζημιά υπέστησαν; Πόσοι ταυτίζονται με τα οικονομικά συμφέροντα αυτών και τελικά, όσοι το κάνουν τι είδους κινηματίες μπορεί να είναι;
Περί ακτιβισμού και «ηθικών αναστολών»
Άσχετα από το πώς φαντάζεται κανείς τα μέσα με τα οποία θα φτάσει στην επανάσταση, στην ανατροπή αυτού του κόσμου, στην εξέγερση (πείτε το όπως θέλετε) η συζήτηση για τα μέσα αυτά είναι αναπόφευκτη. Δυστυχώς οι ελίτ δεν θα παραιτηθούν των προνομίων τους και της εξουσίας που ασκούν άμεσα ή έμμεσα, από μόνες τους. 
Είναι δεκτή η θέση οποιουδήποτε δεν θέλει να έρθει σε ρήξη. Δεν θέλει γιατί απλά δεν θέλει, γιατί φοβάται, γιατί δεν ξέρει πώς κλπ. Όλα αυτά είναι δεκτά. Από τη στιγμή όμως που μιλάει για όλα τα παραπάνω, αν σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει αναγκαστικά να εξετάσει το πώς.
Και αν ένα σαμποτάζ σαν το συγκεκριμένο δεν τον βρίσκει σύμφωνο (δεκτή άποψη) θα πρέπει να πει ένα δικό του «πώς». Όχι στους μεν ή στους δε, αλλά στον ίδιο του τον εαυτό. Θα πρέπει να ξανασκεφτεί την αποτελεσματικότητα όλων των μεθόδων που αναφέρθηκαν ή δεν αναφέρθηκαν εδώ αλλά έχουν δοκιμαστεί ιστορικά, θα πρέπει να πει έντιμα στον εαυτό του τί ακριβώς είναι αυτό που τον ενοχλεί στο μέσο πάλης που λέγεται σαμποτάζ, θα πρέπει να δει μέχρι που θέλει να φτάσει πριν καταδικάσει τους άλλους που έπραξαν όπως έπραξαν αποφεύγοντας (οι τελευταίοι) όλες τις ενστάσεις που είχε προβάλει στο παρελθόν.
Κριτική είναι εύκολο να κάνεις. Αγώνα είναι δύσκολο. Κατακριτέο δεν είναι (κατ'αρχήν) να μην αγωνίζεσαι. Ούτε να αγωνίζεσαι κάνοντας σφάλματα κάθε τόσο. Κατακριτέο είναι να κριτικάρεις από την θέση του αγωνιστή όσους αγωνίζονται (με τα σωστά και τα λάθη τους), ενώ στην πραγματικότητα ανησυχείς αφύσικα παραπάνω από το κανονικό για κάθε αγωνιστική πράξη, χωρίς να αγωνίζεσαι ο ίδιος. Η επανάσταση οφείλει και πρέπει να έχει ηθική, αλλά όταν οι (δοτές) ηθικές αναστολές δεν την αφήνουν να ξεδιπλωθεί, το πρόβλημα δεν είναι δικό της αλλά αυτού που έχει τις αναστολές.

oμάδα Dual
 https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1507824 
 

Λούμπεν (νεο)πλουτοκρατία

0
0
Λούμπεν (νεο)πλουτοκρατία

Του Γιώργου Δουράκη


«I took you out of the ghetto,
but I could not get that ghetto out of you»
Isaak Hayes – Out of the Ghetto


Λούμπεν (νεο)πλουτοκρατία | ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Ιερώνυμος Μπος - Λαιμαργία (Gula), σκηνή από τον πίνακα Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα
Μέχρι πρότινος είχαμε υπουργό εργασίας που απασχολούσε οικιακή βοηθό χωρίς να πληρώνει ένσημα, πρωτοκλασάτο υπουργό που ίδρυσε off-shore εταιρείες για να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του και υπουργό οικισμού που έκτιζε αυθαίρετα. Όλα τα ’χε ο κυβερνητικός μπαξές. Και η δικαιολογία αφοπλιστική. Κάνουμε ό,τι κάνουν όλοι! Λαϊκισμός; Ναι, αλλά suis generis, trois-quarts. Από το λαό, με το λαό, για… πάρτη μας!

Εν συνεχεία είχαμε υπουργό οικονομικών που αφαίρεσε από τη λίστα Λαγκάρντ τα ονόματα μερικών πλούσιων συγγενών του και έναν δεύτερο υπουργό οικονομικών που κλωσούσε την ίδια λίστα για έναν ολόκληρο χρόνο, έτσι, χωρίς λόγο. Αμφότεροι –υποτίθεται- ορκισμένοι εχθροί και αδυσώπητοι διώκτες της εγχώριας και εξωχώριας φοροδιαφυγής. Γιατί, ως γνωστόν, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι θέμα εθνικής επιβίωσης. Ξέσπασε το σκάνδαλο, έγινε ντόρος, εκτοξεύτηκαν βαριές αλληλοκατηγορίες, παραπέμφθηκε ο πρώτος υπουργός οικονομικών  και έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή. Αγνοείται η τύχη της λίστας Λαγκάρντ (και άλλων παρεμφερών). Υποθέτω ότι και πολλοί άλλοι υπουργοί και βουλευτές θα έχουν συγγενείς. Δεν μπορεί να είναι ανάδελφοι…

Λογικό ήταν να πιστέψουμε ότι τα έχουμε δει όλα. Αμ, δε! Φαίνεται ότι δεν έχει πάτο, δεν έχει τελειωμό αυτή η ξεφτίλα. Το νέο περιστατικό είναι εντελώς σουρεαλιστικό, υπερβολικό ακόμη και για πρωταπριλιάτικο ψέμα. Πρώην υπουργός μεταφορών, γόνος της μιας από τις δύο μεγάλες πολιτικές δυναστείες της χώρας, συνελήφθη να οδηγεί χωρίς δίπλωμα και με πλαστές πινακίδες ανασφάλιστο τζιπ, το οποίο είχε αποσύρει από την κυκλοφορία για να μην πληρώνει τέλη κυκλοφορίας και φόρο πολυτελείας! Απίστευτη λαμογιά, αρχοντοχωριάτικο καρακιτσαριό, με ούγια εκατό τοις εκατό Βαλκανιζατέρ. Και το κερασάκι στην τούρτα; Ο λούμπεν υπουργός έχει συγγράψει και πόνημα με τον σημαδιακό τίτλο «Για Ένα Νέο Ήθος»!

Στη θέση του οποιοσδήποτε νορμάλ άνθρωπος θα σιωπούσε, θα παρακαλούσε ν’ ανοίξει η γη να τον καταπιεί (κι αν ήταν Γιαπωνέζος, θα έκανε χαρακίρι). Αυτός όμως είναι άνω ποταμών, δεν έχει τσίπα. Με απόλυτη ψυχραιμία και ετοιμότητα και με τον πιο φυσικό τρόπο εξηγεί στους εμβρόντητους δημοσιογράφους και στους αγανακτισμένους περαστικούς ότι αναγνωρίζει το λάθος του (η ώρα η κακιά) και είναι έτοιμος να υποστεί τις κυρώσεις. Το άκρον άωτον του παχυδερμισμού και της αναισχυντίας. Η αντίδρασή του είναι χειρότερη και από το έγκλημα που διέπραξε. Το οποίο κακώς εν προκειμένω θεωρείται πλημμέλημα. Και μόνο εξαιτίας της ιδιότητας αυτού που το διέπραξε (πρώην υπουργός μεταφορών) θα έπρεπε να θεωρείται κακούργημα και μάλιστα ιδιαζόντως ειδεχθές.

Μετά απ’ όλα αυτά, υπάρχει άραγε κανείς που να μην είναι πεπεισμένος ότι -ευκαιρίας δοθείσης-  όλοι αυτοί οι χυδαία επίορκοι κυβερνήτες τα αρπάζουν χοντρά και προκλητικά; Λέτε να περιμένει το πόρισμα υπαρκτών ή ανύπαρκτων εξεταστικών επιτροπών για να διαμορφώσει άποψη; Ειλικρινά, δεν το νομίζω. Και δικαίως, κατά τη γνώμη μου. Δυστυχώς το καταθλιπτικό αυτό κλίμα ενισχύεται και από τις πρόσφατες δηλώσεις «πόθεν έσχες» των βουλευτών. Οι οποίες δείχνουν ότι λεφτά υπάρχουν παντού, σ’ όλες τις πτέρυγες της βουλής (δεξιά, αριστερά και ενδιάμεσα). Εκείνο όμως που απουσιάζει εντελώς είναι το αίσθημα αλληλεγγύης και οι τύψεις. Ως γνωστόν εδώ και πολύ καιρό το κοινοβούλιο ψήφισε νόμο που επιβάλλει εισφορά αλληλεγγύης σ’ όλους τους εργαζόμενους. Και καλώς έπραξε. Για να ανακτήσουν όμως οι εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο την προ πολλού χαμένη τιμή τους, θα έπρεπε αυτή η ενέργειά τους να συνοδεύεται από κάποια αντίστοιχη διακομματική πρωτοβουλία για την καθιέρωση ξεχωριστής εισφοράς αλληλεγγύης σ’ όλα τα εισοδήματα και τις καταθέσεις τους. Για λόγους ουσιαστικούς, αλλά και  συμβολικούς (κυρίως γι’ αυτούς). Για να μπορούν δηλαδή να κοιτούν στα μάτια τον απλό κόσμο όταν του ζητούν να κάνει θυσίες και όταν του απευθύνουν συνθήματα του τύπου «όλοι μαζί, μπορούμε», «κανείς μόνος στην κρίση», «εθνική Ελλάδος, γειά σου» κλπ.

Ο συντελεστής αυτής της εισφοράς μπορεί και πρέπει να είναι αρκούντως υψηλός, μια και όλοι οι βουλευτές είναι από αρκετά έως πολύ εύποροι και προνομιούχοι με βάση τα σημερινά δεδομένα. Και φυσικά προοδευτικός συντελεστής, για να είναι κοινωνικά δίκαιος. Π.χ. 10% για ποσά μέχρι €100.000, 20% για ποσά από 100 μέχρι €300.000, 30% για ποσά από 300 μέχρι €600.000, 40% για ποσά από 600 μέχρι €1.000.000, 50% από ένα εκατομμύριο μέχρι €2.000.000 και 80% για δύο εκατομμύρια και πάνω. Με τον τρόπο αυτό δεν θα ενισχύσουν μόνο την κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά θα συμβάλουν και στο κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ μεγάλου και μεσαίου πλούτου στο μικρόκοσμο της βουλής. Αν και αυτό που πρωτίστως προέχει είναι να κλείσουν την τεράστια ψαλίδα μεταξύ πλούτου και φτώχειας στην κοινωνία.

Ουσιαστικά βέβαια δεν τους ζητάμε να κάνουν καμιά τρομερή θυσία, σαν τις θυσίες που κάνει η πλειονότητα του ελληνικού λαού που τους έστειλε στο κοινοβούλιο. Απλώς, οι 100 χιλιάδες τους θα γίνουν €90.000, οι 200 θα γίνουν €170.000, οι 300 θα γίνουν €250.000, οι 400 θα γίνουν €310.000, οι 500 θα γίνουν €370.000, το ένα εκατομμύριο θα γίνει €680.000, τα δύο εκατομμύρια θα γίνουν €1.180.000, τα τρία εκατομμύρια θα γίνουν €1.380.000 κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, παρά την εισφορά αλληλεγγύης, όλοι τους, μα όλοι τους, θα συνεχίσουν να ζουν πλουσιοπάροχα.

Θα μου πείτε, λύνεται έτσι το οικονομικό πρόβλημα; Φυσικά και δε λύνεται. Γιατί τα πολλά λεφτά, τα πάρα πολλά λεφτά, τα απίστευτα πολλά λεφτά, βρίσκονται αλλού. Εκτός των τειχών. Η οικονομική ελίτ, στην οποία ανήκουν, δεν έχει καμιά διάθεση να προτάξει τα στήθη της και να τα προασπίσει κραυγάζοντας «μολών, λαβέ». Αυτά είναι κατάλοιπα μιας άλλης, ηρωικής και κακοτράχαλης εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Προτιμά τη σύγχρονη κι ανώδυνη –καθότι πανούργα- εκδοχή των φορολογικών ασπίδων και των φορολογικών παραδείσων. Πάλι «μολών, λαβέ» λέει, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κλείνοντας πονηρά το μάτι και σιγοψιθυρίζοντας γλυκά σ’ όσους εποφθαλμιούν τα πλούτη της: «come and get it (...if you find it)»!

Τρέχα-γύρευε, δηλαδή. Μόνο που η  δική μας πολιτική ελίτ δεν έχει καμιά διάθεση ούτε να τρέξει ούτε να αναζητήσει τους φοροφυγάδες. Ή μάλλον τρέχει, όχι όμως για να βρει τις σχετικές λίστες, αλλά για να κρυφτεί απ’ αυτές, που την έχουν πάρει στο κυνήγι! Δυστυχώς είναι πια ηλίου φαεινότερον ότι η πολιτική ηγεσία που κυβερνά σήμερα δεν μπορεί να συμβάλει στη λύση, επειδή και η ίδια αποτελεί μέρος του προβλήματος. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Για παράδειγμα, το 2008 η Μέρκελ ανέθεσε στην υπηρεσία αντικατασκοπείας (!) της χώρας της να υποκλέψει ηλεκτρονική λίστα Γερμανών φοροφυγάδων με αδήλωτες καταθέσεις στην τράπεζα του Λιχτενστάιν. Μόλις την πήρε στα χέρια της, την προώθησε στη δικαιοσύνη, η οποία ενήργησε με τη δέουσα ταχύτητα, επιβάλλοντας πρόστιμα και δημοσιοποιώντας τα ονόματα των φοροφυγάδων. Εδώ δεν αξιοποίησαν τη λίστα Λαγκάρντ, επειδή –λέει- δεν αποκτήθηκε με νόμιμο τρόπο, με αποτέλεσμα να παραβιάζονται τα προσωπικά δεδομένα! Βλέπετε, η Γερμανία είναι μια σοβαρή καπιταλιστική χώρα, που δεν άρχεται από νεόπλουτους, κρατικοδίαιτους και στενά διαπλεκόμενους οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, με αρπακτικές διαθέσεις και ληστρικές πρακτικές, που θυμίζουν την basse-classe καταγωγή τους στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν.

Λαϊκίζω ασύστολα, θα μου πείτε. Ίσως. Το κάνω όμως συνειδητά. Προτιμώ το λαϊκισμό από τον ελιτισμό. Πρέπει κάποτε κανείς να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Με τις κυρίαρχες ελίτ ή με το λαό; Με την ολιγαρχία ή με τον κόσμο της εργασίας; Είναι πια καιρός να απαλλαγούμε από το μεταμοντέρνο αχταρμά, να σταματήσουμε να τρώμε μεταμοντέρνο κουτόχορτο και να συγκροτήσουμε το συλλογικό υποκείμενο που λέγεται λαός. Να ξαναγίνουμε «εμείς». Όχι πια όντα μικρά και φθονερά μες στο εγώ μας κλειδωμένα. Αλλά «λαός» ικανός να αντιπαρατεθεί με αξιώσεις στη χρηματοοικονομική και λοιπή ολιγαρχία, που τα τελευταία είκοσι χρόνια πλουτίζει ασύστολα εις βάρος της κοινωνίας, παραβιάζοντας τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Δημοκρατία και ολιγαρχία όμως δε συμβιβάζονται. Δε μπορεί μια κοινωνία να είναι ταυτόχρονα και δημοκρατική και ολιγαρχική. Γι’ αυτό ή «εμείς» ή «αυτοί»!…


Γιώργος Δουράκης
Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας
Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

- See more at: http://afterhistory.blogspot.gr/2013/12/blog-post_21.html#sthash.wmV3Wake.dpuf

2 ΛΌΓΙΑ ΑΠΟΣΑΦΉΝΙΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΊΑ

0
0

2 ΛΌΓΙΑ ΑΠΟΣΑΦΉΝΙΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΊΑ





Υπάρχει μια αντίληψη που βλέπουμε να κυκλοφορεί στο “χώρο”, ότι πρέπει λέει να πείσουμε τον κόσμο να γίνουν αναρχικοί !! (και γιατί δεν τον έχουμε πείσει… και πώς θα τον πείσουμε και άλλα τέτοια) – ακούμε μάλιστα και τη λέξη “προπαγάνδα” (να προπαγανδίσουμε λέει!) !!! – και συμμετέχουμε μόνο σε πορείες που είναι μόνο αναρχικοί…
Καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι αναρχικός??? (Ή θέλουν να κρύψουν κάτι άλλο κάτω απ’ αυτό???)
Καταρχήν, αυτό το πράγμα ότι είσαι εκεί και εγώ εδώ και πρέπει να σε πείσω να έρθεις σε εμάς(μέσω προπαγάνδας κτλ.) είναι   Τ Ε Λ Ε Ι Ω Σ   ξένο με την αναρχία. (για να μην πω εχθρικό)
ΤΕΛΕΙΩΣ
Αυτό κάνει η πολιτική -από τη δεξιά μέχρι την αριστερά- και όλες οι ιδεολογίες (πολιτικές, θρησκευτικές κτλ). Έχεις μια αντίληψη που κατά τη γνώμη μου (κατά την ιδεολογία μου για την ακρίβεια) είναι ψευδής κι εγώ προσπαθώ σου εμφυτεύσω μιαν άλλη και να σε πείσω να έρθεις εδώ που είμαι εγώ.
Αυτό πείτε το ό,τι άλλο θέλετε, αλλά αυτό το πράγμα μόνο αναρχική αντίληψη δεν είναι.
Η αναρχία αντίθετα τι σου λέει;
Φίλε, η ζωή ανήκει στον καθέναν από μας και είναι η ζωή του.
Εκεί που είσαι. ΠΑΡΤΗΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ !!!
Φτύστους ΟΛΟΥΣ που έρχονται ως από μηχανής θεοί να σου διορθώσουν τη δυστυχία σου.
ΟΛΟΥΣ
Τίποτε άλλο. Όλα τ’ άλλα είναι εκ του πονηρού!
Σ’ όποιον δεν αρέσει ή το φοβάται αυτό, απλά τρέμει ενώπιον της αυστηρής λογικής της αναρχικής ιδέας.
Αυτό βέβαια, επειδή είναι πράγματι πολύ πιασάρικο, το λυγουρεύονται πολλοί – βλέπαμε μια αφίσα της ΔΑΠ “πάρε τη ζωή στα χέρια σου”, ή βγαίνει το ΚΚΕ και το προμοτάρει συχνά αυτό, οι Κανέλληδες, οι Παφίληδες, ο Φούφουτος – αλλά στην πραγματικότητα τι σου λένε όλοι αυτοί; Πάρτην στα χέρια σου εννοώντας όταν έρθει η ώρα “τσουπ” ρίχτο στην κάλπη το ψηφαλάκι και άσε κάποιον άλλον να αναλάβει τη ζωή σου για λογαριασμό σου!
Γιατί η αναρχία δεν κάνει πολιτική, η αναρχία δεν είναι πολιτική..γιατί; μα γιατί η πολιτική προϋποθέτει την ύπαρξη και κοινωνίας και κράτους και επιβολής και τούτο και κείνο … ενώ η αναρχία είναι κατά αυτών. Και μην το βλέπετε αυτό ως κάτι καινούργιο, κάτι το πρωτότυπο.
Υπάρχει υπόρρητα στο “χώρο”.
Γιατί λέμε πχ. Κοινωνική Επανάσταση και όχι Πολιτική??? Γιατί αποκαλύπτει ακριβώς αυτό το πράγμα: η επανάσταση που θέλουν οι αναρχικοί δεν είναι πολιτική επανάσταση, δεν είναι επανάσταση να σκοτωθούνε μερικές χιλιάδες για ν’ αλλάξουμε απλώς νταβατζήδες. Είναι μια επανάσταση που αφορά την κοινωνία, τις κοινωνικές σχέσεις…όλα, όχι απλώς στο πεδίο της πολιτικής, ποιος θα πάρει την εξουσία.
Γι’ αυτό και (όσον αφορά το “είσαι εκεί κι εγώ εδώ”) δεν μιλάνε εξ ονόματος κανενός, του λαού, των φτωχών, των καταπιεσμένων… είναι κομμάτι αυτών αλλά απλά επειδή δεν ανέχονται σαν τους υπόλοιπους να μιλούν άλλοι για λογαριασμό τους, δεν περιμένουν από τους τελευταίους να κάνουν κάτι ή να μιλήσουν αντί γι’ αυτούς (βλ. την κοινότοπη έκφραση που ακούμε συχνά “Μπράβο Τάδε, πες τα!”) και απ’ την άλλη, δεν παίρνουν έτσι και τη θέση των τελευταίων ώστε να ενεργούν ή να μιλούν για λογαριασμό των πρώτων και να μπαίνουν στο τρυπάκι των περί “δικαιωμάτων” (ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μιλάνε για λογαριασμό του λαού ή να κάνουν αυτό ή εκείνο; και “οι δήθεν αυτοί εκπρόσωποι” και “εμείς έχουμε από πίσω μας μισό εκατ. ψηφοφόρους” και άλλα τέτοια εξαπατηστικά) και να περιμένουν την άδεια απ’ τους πρώτους προκειμένου να κάνουν κάτι, και άμα δεν τους τη δώσουν… δεν κάνουν ποτέ τίποτα! Δεν έχουν να απαντήσουν σε κανέναν, να πείσουν κανέναν – γιατί δεν είναι κανένα πολιτικό κόμμα να θέλουν να δημιουργήσουν καλές εντυπώσεις για να τους ψηφίσει κανείς. Κάνουν αυτό που είναι να κάνουν και κατόπιν ο καθένας το κρίνει και το δέχεται ή όχι. Και αν αυτό που κάνουν γενικευτεί (δες Δεκέμβρη ’08)…έχει καλώς. Ειδάλλως δεν είναι κάτι που τους επηρεάζει αυτό.

Το Ρεμπέτικο

0
0

Το Ρεμπέτικο

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Κώστας Φέρρης σκηνοθετεί την ταινία "Ρεμπέτικο", το σενάριο της οποίας είναι βασισμένο στη ζωή της Μαρίκας Νίνου. 


Πρωταγωνιστούν: Σωτηρία Λεονάρδου (Μαρίκα), Νίκος Καλογερόπουλος (Μπάμπης), Μιχάλης Μανιάτης (Γιωργάκης), Θέμις Μπαζάκα (Αντριάννα), Νίκος Δημητράτος (Παναγής), Κωνσταντίνος Τζούμας (Γιάννης), Βίκυ Βανίτα (Ρόζα), Σπύρος Μαβίδης (Φώντας) κ.α. Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος. 


Μαρίκα Νίνου: Μία θρυλική μορφή του ρεμπέτικου


Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές σε σχέση με τον τόπο και την ημερομηνία γέννησης της μοναδικής ερμηνεύτριας Μαρίκας Νίνου (Μαρίκας ή Ευαγγελίας Νικολαΐδου). Ο Πάνος Γεραμάνης, δημοσιογράφος, αναφέρει στο σημείωμα της συλλογής «Μαρίκα Νίνου - τα μεγάλα πορτρέτα» ότι η Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε το 1918 στον Καύκασο.

Ο Κώστας Χατζηδουλής στο βιβλίο του «Βασίλης Τσιτσάνης - η ζωή μου, το έργο μου», αναφέρει ως τόπο γέννησης την Κωνσταντινούπολη. Ο Πάνος Σαββόπουλος, σε σημείωμά του αναφέρει ότι η Μαρίκα Νίνου, αρμενικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1922 πάνω στο καράβι «Ευαγγελίστρια» που έφερνε τη μάνα της και την οικογένειά της από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Για αυτό και της έδωσαν το όνομα Ευαγγελία.

Ο πατέρας της Οβανές (Γιάννης) και η μητέρα της Γκιούλα (Τριανταφυλλιά) Αταμιάν γλίτωσαν από τη σφαγή του 1922 και ξεκίνησαν ξανά τη ζωή τους στην Κοκκινιά του Πειραιά-Οδός Μεγάρων 50-όπου πέρασαν πολύ δύσκολα χρόνια.

Το 1939 παντρεύτηκε τον συμπατριώτη της Μεσροπιάν και το 1940 γεννιέται ο πρώτος της γιος Οβανές. Χώρισαν αργότερα και παντρεύτηκε με τον ακροβάτη Νίνο Νικολαΐδη, η μητέρα του οποίου, θεατρίνα κι αυτή, της κόλλησε το όνομα Μαρίκα για να θυμίζει την Κοτοπούλη.

Έκαναν μαζί παραστάσεις ακροβατικών με το όνομα «Ντούο Νίνο» ενώ όταν μπήκε και ο Οβανές στο σχήμα αυτό μετονομάστηκε σε «Δυόμισι Νίνο». Σε κάποια εμφάνισή τους στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας την ανακάλυψε ο Πέτρος Κυριακός και την γνώρισε στο Μανώλη Χιώτη.

Την πρώτη ηχογράφηση την έκανε τον Ιούνη το 1948 με δύο τραγούδια του Χιώτη : "Ώρες σε κρυφοκοιτάζω"και "Θα σου πω το μυστικό μου".

Τσιτσάνης-Μαρίκα

Λέγεται ότι η Νίνου είναι η πρώτη γυναίκα που τραγούδησε όρθια στο πάλκο γύρω στο 1951, παρότι σύμφωνα με άλλες πηγές η Λίτσα Χάρμα τραγούδαγε μόνο όρθια από το 1948 μαζί με τον άντρα της Τόλη Χάρμα. Η πρώτη της δουλειά σε πάλκο στη «Φλορίδα» στην Αλεξάνδρας στο Πεδίο του Άρεως, του Παναγιώτη Μελιτά, μαζί με τους Μιχάλη Γενίτσαρη, Λεμονόπουλο, Ανέστο Αθανασίου, Βούλα Δερέμπεη, ενώ μετά ήρθαν και οι Απόστολος Χατζηχρήστος και Γιώργος Λαύκας.

Παρ’όλα αυτά, το 1949 την βλέπει ο Τσιτσάνης και όπως λέει ο ίδιος στη βιογραφία του στον Χατζηδουλή «Την άκουσα και δεν άργησα να καταλάβω το ταλέντο της. Κατάλαβα πως με δουλειά θ'άφηνε εποχή. Είχε μια ξεχωριστή ερμηνευτική ικανότητα, είχε το κάτι άλλο (...). Γίναμε ντουέτο και κάθε βράδυ στου «Τζίμη» γινόταν χαλασμός κόσμου(...). Η Μαρίκα στο πάλκο ήταν ασυναγώνιστη, οι κινήσεις της ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Όταν τραγουδούσε είχε τέτοια εκφραστικότητα και τέτοια μεταδοτικότητα στο κοινό, που δεν πρόκειται να γεννηθεί άλλη (...). Το κέφι που δημιουργούσε η Νίνου στο πάλκο έφτιαχνε μια ατμόσφαιρα που μπορούσε να χαλάσει ο κόσμος στο μαγαζί. Αυτό ήταν έμφυτο. Ήταν γεννημένη για το πάλκο».


Η μεγάλη της επιτυχία και οι πολλές ίντριγκες με τον Τσιτσάνη, γίνονται αιτία να της δώσουν κι άλλοι συνθέτες σπουδαία τραγούδια, όπως ο Μητσάκης: "Στα μπουζούκια να με πας", "Βαλεντίνα", "Παλαμάκια" , ο Χιώτης: "Παράξενη κοπέλα", "Έχασα τα μάτια τα ωραία", ο Χατζηχρήστος: "Η μικρή του καμηλιέρη", οι Ριτσιάρδης-Τραϊφόρος "Η ταμπακιέρα", ο Στέλιος Κηρομύτης: "Πες μου γιατί άλλαξες", ο Γιάννης Τατασόπουλος: "Το δέκα το καλό", ο Σταύρος Τζουανάκος: "Φτάνει που θα μ'αγαπάει", ο Μιχάλης Σογιούλ "Ο μήνας έχει εννιά"και άλλα. Ο Τσιτσάνης συνεχίζει να της γράφει τραγούδια που γίνονται τεράστιες επιτυχίες όπως: "Σεράχ", "Είμαι μια δυστυχισμένη", "Τα καβουράκια", "Ζαΐρα", "Απόψε κάνεις μπαμ", "Παίξτε μπουζούκια", "Στο Τούνεζι, στη Μπαρμπαριά", "Γεια σου καΐκι μου Άη Νικόλα", το συγκλονιστικό σε στίχους Κώστα Βίρβου, "Γεννήθηκα για να πονώ"το "Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα"και άλλα πολλά.

Ταξίδι στην Πόλη.

Η ρήξη με τον Τσιτσάνη tον Οκτώβρη του 1951 πηγαίνουν για ενάμιση μήνα με τον Τσιτσάνη και την Ευαγγελία Μαργαρώνη στην Πόλη για εμφανίσεις στο κέντρο "Καζαμπλάνκα". Αυτό το ταξίδι στοιχειώθηκε από πολλές φημολογίες και για τους δυο τους με αποτέλεσμα να γίνει η αρχή του τέλους για την σχέση τους. Η Νίνου έστελνε χρυσές λίρες στον άντρα της με τις οποίες ξεκίνησε να φτιάχνει το σπίτι της στο Αιγάλεω. «Κάποτε έκλεισαν με τον Τσιτσάνη να πάνε να τραγουδήσουν στη Νέα Υόρκη. Η Νίνου πήρε βίζα.

Ο Τσιτσάνης όχι, καίτοι είχε φίλο τον αρχηγό του ΙΔΕΑ. "Δεν θα πας"της είπε ο Τσιτσάνης. "Θα πάω"απάντησε η Νίνου. Και πήγε μόνη της. Κάποτε ξαναγύρισε. Ήταν άρρωστη. Ο Τσιτσάνης δεν της ξαναμίλησε. Δεν πήγε να τη δει στο νοσοκομείο. Ούτε στην κηδεία της πήγε...», λέει ο ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Στην Αμερική Στο τέλος της ενώ γνωρίζει ότι έχει καρκίνο στη μήτρα αποφασίζει να πάει στην Αμερική μια και ο δρόμος είχε ανοίξει από το 1953 με τον Παπαϊωάννου, ενώ ο Τσιτσάνης πρώτος είχε δεχτεί προτάσεις από το 1949, ωστόσο δεν ήθελε το υπερατλαντικό ταξίδι με το αεροπλάνο. Στην Αμερική πηγαίνει ευελπιστώντας να γιατρευτεί από την ασθένεια της αλλά τελικά δουλεύει.

Πρώτο ταξίδι είναι στις 29 Σεπτέμβρη του '54 και θα δουλέψει στο "Νέο Βυζάντιο"στη Νέα Υόρκη, ενώ μένει σ'ένα δωμάτιο στους 42 δρόμους. Γυρίζει στην Ελλάδα σε άσχημη κατάσταση, ξαναπηγαίνει στου "Τζίμη", και επίσης ηχογραφεί και το "Αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι"από την ταινία "Στέλλα"του Κακογιάννη. Επιστρέφει στην Αμερική, όπου την υποστήριξαν ο Κώστας Καπλάνης και η Ρένα Ντάλλια, η οποία μαζί με την Εύα Στυλ έκαναν κάθε βράδυ έρανο μεταξύ των θαμώνων στα κέντρα «Μπριτάνια» και "Βυζάντιο"για τα έξοδα του νοσοκομείου.

Καταβεβλημένη γυρίζει στην Ελλάδα και αναγκάζεται να δουλέψει στου ‘’Τζίμη’’ για μια παλιά οφειλή.

Πεθαίνει στις 23 Φλεβάρη του 1957, ημέρα Σάββατο. Ο Μάνος Χατζιδάκις τής αφιέρωσε το δίσκο του «Τα πέριξ» (1974), με ερμηνεύτρια τη Βούλα Σαββίδη, με τα λόγια: «Όλη η εργασία αυτή χαρίζεται στη μνήμη της ανεπανάληπτης Μαρίκας Νίνου, που δίχως να το ξέρει, με το μαχαίρι της φωνής της, χάραξε μέσα μας βαθιά τα ονόματα των θεών της ταπεινοσύνης και της βυζαντινής παρακμής».


http://tvxs.gr/webtv/tainies/rempetiko

Το προφίλ ενός λαθρέμπορου όπλων

0
0
Το προφίλ ενός λαθρέμπορου όπλων

από Μπεσλάν 

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: 


Η διεθνής "καριέρα"του Δαφέρμου. Τον κατονόμασε ως μιζαδόρο ο Κάντας.
Πολλά φορτία «αμυντικού εξοπλισμού» διακινήθηκαν από μια εταιρεία ρωσικών συμφερόντων με έδρα -και πάλι- τη Βιέννη, τη Scorpion International Services S.A., της οποίας εκπρόσωπος ήταν ο Ελληνας Κωνσταντίνος Δαφέρμος. (σ.Ο: http://www.scorpion.com.gr/company-profile.html , Scorpion International Services S.A -GREECE: 10, Panepistimiou Street, 10671 Athens. Tel: (+30 210) 3616503-5 & 7, Fax: (+30 210) 3616514 Email: scorpion@scorpion.com.gr -AUSTRIA: Operngasse 4, A-1010 Wien. Tel: (+431) 5233051, Fax: (+431) 5233053 Email: scorpion@scorpion.or.at) Ο Δαφέρμος έχει απασχολήσει στο παρελθόν και τα ελληνικά ΜΜΕ για την ανάμειξή του σε ελληνικές αμυντικές προμήθειες επί των ημερών του Ακη Τσοχατζόπουλου, ενώ είναι μόνιμος κάτοικος Βιέννης, φίλος της όπερας, με μεγάλη φιλανθρωπική δράση και σχέσεις με την εκκλησία. Ο και «άρχοντας» του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Δαφέρμος και μέλος (2005-2008) του Δ.Σ. της Αδελφότητας «Παναγία η Παμμακάριστος» είχε συλληφθεί στο παρελθόν από τις τουρκικές αρχές με βάση ένταλμα της Ιντερπόλ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Η Scorpion είχε έδρα τον Παναμά, γραφεία στο αεροδρόμιο της Βιέννης και χρησιμοποιούσε -τουλάχιστον έναν- τραπεζικό λογαριασμό στη Βουδαπέστη, στη Διεθνή Τράπεζα Κεντρικής Ευρώπης, για να διεκπεραιώνει τις αγοραπωλησίες προς την πρώην Γιουγκοσλαβία μέσω Σλοβενίας. Στοιχεία της τράπεζας αποκαλύπτουν ότι το επίμαχο διάστημα των γιουγκοσλαβικών πολέμων εισέρρευσαν στον λογαριασμό της Βουδαπέστης πάνω από 80 εκατ. ευρώ με εμβάσματα από την Κροατία και τη Βοσνία. Από τον ίδιο λογαριασμό, έφυγαν 9,4 εκατ. δολάρια με προορισμό την κρατική εταιρεία όπλων Cenrex, της οποίας διευθύνων σύμβουλος ήταν ο αντισυνταγματάρχης των πολωνικών μυστικών υπηρεσιών, Γιέρζι Ντεμπόβσκι. Το φορτίο που έστειλε ο Ντεμπόφσκι μέσω Δαφέρμου στο Κόπερ ήταν από τα αποθέματα ρωσικών όπλων της χώρας. Τέλος του 1992, άρχισαν να καταγράφονται και οι πρώτες παραδόσεις όπλων από το ουκρανικό λιμάνι Μικολάεφ, που ήταν υπό τον έλεγχο της μαφίας της Οδησσού. Από εκεί διακινήθηκαν πάνω από 12.000 τόνοι όπλων προς την Κροατία μέσω Κόπερ. Εγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν από τα σλοβενικά αρχεία αναφέρουν ότι τα πρώτα δύο πλοία από το Μικολάεφ μετέφεραν 96 κοντέινερ αξίας 60 εκατ. δολαρίων. 20 εκατ. δολάρια έμειναν στην εταιρεία του Δαφέρμου και τα υπόλοιπα μοιράστηκαν σε πολλά εμβάσματα. Μεταξύ των αποδεκτών ήταν και η Global Technologies International Inc. του Ντιμίτρι Στρεσίνσκι, με έδρα τον Παναμά. Οι παραδόσεις από το Μικολάεφ συνεχίστηκαν με ακόμη έξι πλοία, όταν, το 1994, η ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ στην Αδριατική σταμάτησε το πλοίο «Jardin» για νηοψία. Το πλοίο με το φορτίο «στρατιωτικού υλικού» οδηγήθηκε σε ιταλικό λιμάνι και ξεκίνησε ανάκριση από την εισαγγελία του Τορίνο. Ο Δαφέρμος, ο Στρεσίνσκι, δύο Ρώσοι επιχειρηματίες, ο Βρετανός τραπεζίτης Μαρκ Γκάρμπερ, πρώην αξιωματούχοι της KGB και ο πρώην πρωθυπουργός της Ουκρανίας και πρώην αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, Γιεβγένι Μαρτσούκ, κατηγορήθηκαν για λαθρεμπόριο όπλων, καθώς τα παραστατικά τελικού χρήστη ήταν για την Αφρική, ενώ τα όπλα πήγαιναν για παράδοση στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο εισαγγελέας στο Τορίνο περιέγραψε τον Δαφέρμο ως τον ενορχηστρωτή της όλης επιχείρησης. Ολοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν από το δικαστήριο. Αλλα έγγραφα του σλοβενικού αρχείου δείχνουν ότι ο Δαφέρμος πούλησε στη Σλοβενία 52 ρωσικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους «SA-16 Igla» και 200 αντιαρματικούς πυραύλους αξίας 33,3 εκατ. δολαρίων. Σε συνέντευξή του το 2010 προς τη σλοβενική εφημερίδα «Dnevnik», αξιωματικός των σλοβενικών μυστικών υπηρεσιών δήλωσε ότι οι αγοραπωλησίες αυτές ήταν καθαρά διακρατικές, με τον Δαφέρμο ως μεσάζοντα. Ομως, τα φορτία αυτά φαίνεται ότι πληρώθηκαν από γερμανικές τράπεζες. Εγγυητής ήταν μια εταιρεία-βιτρίνα, η Unimercat, με έδρα το Μόναχο. Αργότερα, δύο Σλοβένοι υπουργοί παραδέχτηκαν σε συνέντευξή τους στη σλοβενική εφημερίδα «Delo» ότι «μια δυτική χώρα» χρηματοδότησε με δάνειο την αγορά όπλων από τη Σλοβενία, παρά το εμπάργκο που είχε επιβάλει ο ΟΗΕ. Το 1995, οι αρχές της Σλοβενίας κατηγόρησαν τον Δαφέρμο, τον πρώην υπουργό Αμυνας της Σλοβενίας -και νυν πρωθυπουργό- Γιάνεζ Γιάνσα και τον υπουργό Εσωτερικών Ιγκορ Μπάβτσαρ για λαθρεμπόριο 13.000 Καλάσνικοφ, κατά παράβαση του εμπάργκο του ΟΗΕ. Σε κατάθεσή του στην αυστριακή αστυνομία, ο Δαφέρμος αρνήθηκε κάθε ανάμειξη. Υποστήριξε ότι το συγκεκριμένο φορτίο για το οποίο κατηγορήθηκε δεν περιείχε Καλάσνικοφ, αλλά νόμιμο υλικό όπως αλεξίσφαιρα γιλέκα, στολές και μπότες. Η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο. Σήμερα, ο πρωθυπουργός Γιάνσα κατηγορείται για δωροδοκία και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Μπάβτσαρ για ξέπλυμα χρήματος. Η Scorpion έχει έδρα την Αθήνα και είναι αποκλειστικός αντιπρόσωπος σειράς μεγάλων εταιρειών αμυντικού εξοπλισμού, μεταξύ των οποίων η κρατική Ρωσική Rosoboronexport και η ισπανική Indra.

αναδημοσίευση από:
https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1508664

ΔΕΚΑΤΈΣΣΕΡΙΣ ΘΈΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ · by kseeath · ·

0
0

ΔΕΚΑΤΈΣΣΕΡΙΣ ΘΈΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ


1) Η αστυνομία είναι το φάντασμα στη μηχανή της αστικής κοινωνίας, η ρητή απόδειξη των άλυτων κοινωνικών αντιθέσεων της.
 2) Η αστυνομία δεν είναι απλά κατασταλτικός μηχανισμός, είναι το σώμα και το πνεύμα του κράτους, η συμπύκνωση και ο φορέας του μονοπωλίου της κρατικής βίας.
 3) Οι πρακτικές της αστυνομίας παράγουν νομιμότητα, επεκτείνουν συνεχώς την έννομη βία, συγχωνεύοντας τη βία που συντηρεί με τη βία που θεσπίζει.
 4) Επομένως η αστυνομία είναι ο παιδαγωγός της κοινωνικής ζωής, το συνεχές μέτρο τήρησης της νομιμότητας που ορίζει το πλαίσιο της κοινωνικής αναπαραγωγής.
 5) Εφόσον ο νόμος δεν είναι η διατύπωση αφηρημένων κανονιστικών αρχών, αλλά κυρίως ο μηχανισμός επιβολής του, η αστυνομία είναι ο νόμος στην πιο καθαρή του μορφή.
 6)  Η κτηνώδης εξωοικονομική βία των σωμάτων ασφαλείας είναι η αναγκαία προϋπόθεση της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων εκμετάλλευσης ή αλλιώς το προαπαιτούμενο της φυσικοποίησης της ενδοοικονομικής βίας.
 7)  Η αστυνομία για την αστική σκέψη είναι η έκφραση του γενικού συμφέροντος και αυτή η εξιδανίκευση απορρέει ακριβώς από την ναρκισσιστική ταύτιση του αστικού συμφέροντος με το γενικό.
 8)  Η λατρεία της αστυνομίας και των πρακτικών της, είναι η προβολή της ιδεολογίας των σωμάτων ασφαλείας στη σφαίρα του καθολικού, η ανύψωση της σε κυρίαρχη ιδεολογία.
 9) Κάθε διάκριση σε καλή και κακή αστυνομία, αποτελεί υποσύνολο του ιδεολογήματος περί θετικών όψεων του κράτους, διαχωρίζει την αδιαίρετη ενότητα της κυριαρχίας, συσκοτίζοντας το πραγματικό της περιεχόμενο.
 10)  Στην υπερβολική βία της αστυνομίας, η αστική σκέψη αντικρίζει το είδωλό της, η ρεφορμιστική ηθικολογεί για την παρέκκλιση από τη νομιμότητα, ενώ η επαναστατική σκέψη αναγνωρίζει το αφτιασίδωτο περιεχόμενο της κρατικής βίας, την ψευδή καθολικότητα που εκπίπτει σε ταξική μονομέρεια.
 11)  Η αστυνομία ανεξάρτητα από την καταγωγή των πραιτοριανών, είναι η υλική έκφραση της αστικής κυριαρχίας, το μαντρόσκυλο της κυρίαρχης τάξης. Το γεγονός της βαρβαρότητας της αστυνομίας ως θεσμού, δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες τους, τα υποκείμενα που τον συγκροτούν.
 12)  Η αστυνομική βία είναι πρωτογενής βία, ιδωμένη ως θετικότητα. Ως εκ τούτου για την επαναστατική σκέψη η αρνητικότητα της αντιβίας των καταπιεσμένων είναι εξαρχής νομιμοποιημένη και δίκαιη, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά της.
 13) Κάθε επαναστατικό σχέδιο που δεν εμπεριέχει την καταστροφή των σωμάτων ασφαλείας και συνεπώς του κράτους, εκφυλίζεται σε υποκριτική ρητορεία και παραμένει εντός της αστικής νομιμότητας
 14)  Ο επαναστατικός μετασχηματισμός εκκινεί τουλάχιστον από τη συντριβή της αστυνομίας, ως αναγκαία συνθήκη για την απονέκρωση του κράτους και τη συνειδητή οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας.
Διονύσης Τ.

ΣΤΉΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΤΑΜΠΟΎ ΣΤΗ ΓΩΝΊΑ…

0
0

ΣΤΉΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΤΑΜΠΟΎ ΣΤΗ ΓΩΝΊΑ…



br«Καμία χαρά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χαρά που νοιώθεις, όταν πατάς γερά στο έδαφος της αλήθειας».
Ρότζερ Μπέικον
 
Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι πιο απλά, και άλλα που είναι πιο σύνθετα.Σημασία έχει, τελικά, να μη κάνουμε τα πρώτα απλοϊκά, και τα δεύτερα δυσεπίλυτους γρίφους που θα καταντήσουν γόρδιοι δεσμοί. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, καλό είναι να είμαστε σε θέση να διερευνούμε με τη δέουσα σοβαρότητα τα διάφορα ζητήματα που άπτονται της λεγόμενης Επαναστατικής καθημερινότητας. Να μπορούμε να τα μελετάμε με την απαραίτητη εμβάθυνση, αφού πρώτα «έχουμε βρέξει το θερμαινόμενο κεφάλι μας με το δροσερό νερό της ευθυκρισίας», και «έχουμε βουτήξει το μυαλό μας στη σκάφη της οξυδέρκειας». Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, αλλά όταν έχεις την πρόθεση να το επιδιώξεις έμπρακτα, κάτι θα βγει στο τέλος…
Ζώντας κάποιος ή κάποια για χρόνια μέσα στους ανατρεπτικούς κύκλους, εύκολα μπορεί να διακρίνει τις συνήθειες τους. Ένα από τα μεγαλύτερα «ταμπού»,φερειπείν, στους πολύμορφους και πολύπλευρους χώρους του Επαναστατικού Κινήματος (με τις ποικίλες ιδεολογικές εκφάνσεις, αλλά και με το εύρος των επιλεγόμενων τακτικών και στρατηγικών που προτάσσονται) είναι το ζήτημα τηςΈνοπλης Επαναστατικής Βίας. Η στάση του καθενός απέναντι της είναι στη διακριτική ευχέρεια του. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει, κανείς δεν θα μεμφθεί αυτόν που θα διαφωνήσει. Το ουσιώδες στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πάνω σε ποια βάση λαμβάνει χώρα η συμφωνία ή η διαφωνία…
Στην πραγματικότητα του ελλαδικού χώρου, το φαινόμενο αυτό (Ένοπλη Επαναστατική Βία) υπάρχει από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια σύντομη αναδίφηση στα παρελθοντικά χρόνια, αλλά δεν είναι ζητούμενο αυτού του σημειώματος κάτι τέτοιο. Αν, και φυσικά, η άντληση χρήσιμων συμπερασμάτων από το (πλουσιότατο σε εμπειρικό υλικό) παρελθόν είναι ένα από τα βασικότερα καθήκοντα κάθε ανθρώπου που δηλώνει ενεργός στον αγώνα για την κατάργηση της εξουσίας του αστικού κράτους και του κεφαλαίου.Γνωρίζοντας το παρελθόν και τις παρακαταθήκες του, μπορείς στο παρόν να καταστρώνεις τα πιο αποδοτικά και επικίνδυνα σχέδια για το μέλλον, όταν η αντιπαράθεση θα λάβει τα πιο κρίσιμα της χαρακτηριστικά. Το σημείο μηδέν της ολικής ρήξης απαιτεί μια λειτουργικότατη προετοιμασία σε προγενέστερο χρόνο. Αυτό διδάσκουν, και η προϊστορία της ταξικής πάλης, και η σύγχρονη εμπειρία.
Προφανώς, ο κάθε άνθρωπος κρίνει αυτές τις οργανώσεις με γνώμονα τη δική του θεώρηση. Αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Αυτά που είναι απαράδεκτα (και σηματοδοτούν ξεκάθαρα σημάδια συμπτωματολογίας κρίσης) είναι τα χυδαία υπονοούμενα που ακούμε κατά καιρούς για διάφορους ένοπλους συντρόφους («πρακτοροδουλειές», ψυχοπάθεια, ελιτιστές, «εμμονικοί της βίας», «φετιχιστές», «χρήσιμοι ηλίθιοι», παραστρατημένοι νεαροί που κατέστρεψαν τη ζωή τους και έβλαψαν το κίνημα…, κοκ), η αβασάνιστη και απλοϊκή αντιμετώπιση του φαινομένου με λογικές που προσομοιάζουν στο «διασκεδαστικό» χούι μιας αγωνιώδους αστυνομικής υπόθεσης -μυθιστορηματικής υφής, οι υπερβολικές και υστερικές φωνές που δημιουργούν τη δική τους «αλήθεια», αντί να επιχειρούν να διερευνήσουν τη φαιά ουσία των πραγμάτων. Όταν το 2009, φερειπείν, γνωστή οργάνωση του εγχώριου ένοπλου αντικαθεστωτικού «κινήματος», έδρασε με συγκεκριμένο τρόπο -με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από δύο ένστολους φρουρούς της τάξης- πολλοί έσπευσαν να την κατηγορήσουν πως λειτούργησε με τέτοιο τρόπο ώστε να καταστεί βασική αιτία για την οπισθοχώρηση της εξέγερσης του Δεκέμβρη… Μα, ήταν έτσι; Ήδη είχε αρχίσει να παρατηρείται μια (λογικά ερμηνεύσιμη) κάμψη στην ένταση της συγκρουσιακής πρακτικής και των ευρύτερων κινητοποιήσεων, στην οποία είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σοβαρός πως έβαλε το χέρι του ο άφαντος μέχρι συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος Επαναστατικός Αγώνας.
 
Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κάποιος ή κάποια με τον πολιτικό λόγο που εκφέρουν οι διάφορες οργανώσεις ένοπλης βίας, ή ακόμα και με τη χρησιμότητα αυτής της πρακτικής εν τέλει σε συνθήκες Δημοκρατίας, δεν πρέπει να αγνοούμε πως πρόκειται.(ξεκάθαρα και πρωτίστως) για πολιτικές οργανώσεις. Με συγκεκριμένο λόγο, στόχευση, συμπεράσματα, προτάσεις, επιχειρήματα, θεώρηση, εκτιμήσεις.Θα ήταν προτιμότερο να γίνεται η κριτική επί τη βάση αυτών των υπαρκτών δεδομένων, για τα οποία άλλωστε γράφονται και οι προκηρύξεις τους. Δεν γράφουν, ούτε γιατί συμμετέχουν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ούτε για να κάνουν επίδειξη γνώσεων και πνεύματος. Προφανώς, δεν ρισκάρει κανείς τη ζωή και την ελευθερία του για να κάνει πρόζα… Είναι πολύ σημαντικό, εξάλλου, να ερμηνεύουμε κάποιον για αυτό που λέει πως είναι και όχι να του προσάπτουμε δικούς μας χαρακτηρισμούς και προσδιορισμούς (που βολεύουν την όψιμη πολεμική που ετοιμάζουμε να εξαπολύσουμε), χωρίς να τον έχουμε ακούσει.
 
 Όπως, βέβαια, χρήσιμη είναι και η αυτοκριτική από την πλευρά αυτών των πολιτικών υποκειμένων, που επέλεξαν να ασκήσουν Ένοπλη Βία. Σε διαλεκτική μορφή με τους αληλλέγγυους, το κίνημα, το χώρο, την κοινωνία, ακόμα και με τους εαυτούς τους. Όπως έκαναν στο παρελθόν, άλλωστε, αρκετές οργανώσεις στο εξωτερικό (πχ, Ερυθρές Ταξιαρχίες, RAF, κοκ). Ποια (θεωρούν πως είναι) τα λάθη τους, που αποδίδουν τις όποιες στρατιωτικού περιεχομένου αποτυχίες τους (πχ, συλλήψεις), ποια η συμβολή τους στο ευρύτερο Επαναστατικό Μέτωπο της χώρας τους και όχι μόνο, πόσο πέτυχαν στην προώθηση της πολιτικής πλατφόρμας που κατέθεσαν σε παρελθόντα χρόνο, τι (εκτιμούν πως) μέλλει γενέσθαι, ποια η αλληλεπίδραση τους με τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνονται, κλπ.
Αυτές οι οργανώσεις -δεν πρέπει να το παραγνωρίζουμε αυτό- μας βοηθούν πολλές φορές να εξάγουμε συμπεράσματα για το είδος του επιπέδου της αντιπαράθεσης που διεξάγεται ανάμεσα στις δυνάμεις της αστικής εξουσίας και τους συνειδητοποιημένους αντιπάλους της (είτε είναι «κόκκινης» απόχρωσης, είτε «μαύρης», είτε πρόκειται για ανένταχτους αγωνιστές). Πχ, ένοπλες οργανώσεις του αντάρτικου πόλης που αναπτύσσουν τη λογική της κοινωνικής απεύθυνσης, μας θυμίζουν με τον πιο άμεσο τρόπο πως δεν μπορεί να γίνει καμία Επανάσταση χωρίς κοινωνική συμμετοχή σε βίαιες ανατρεπτικές διεργασίες. Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια μέσα από τον αναρχικό χώρο έχουν ξεπηδήσει αντικοινωνιστικές/ μηδενιστικές αντιλήψεις. Πολλοί έχουν σταθεί επικριτικά απέναντι σε αυτή την τάση, εστιάζοντας σε αρκετά σημεία. Το θέμα είναι να μπορούμε να κατανοήσουμε -αρχικά- πως δεν ευθύνεται, για παράδειγμα, η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς για το γεγονός πως σε καιρούς κρίσης δεν έλαβε χώρα η Επανάσταση. Ίσως, μας δίνεται μια καλή δυνατότητα να διερευνήσουμε το βαθμό αποδοχής από την κοινωνία διάφορων κυριαρχικών παγίδων, όταν διαβάζουμε τα κείμενα της συγκεκριμένης αντίληψης -με ενδιαφέρον να δούμε τι θέλουν να πουν, ώστε να ακονίσουμε τη σκέψη μας. Ίσως, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για την έφοδο στον Ουρανό, καθώς η ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα κάποιες ιστορικές περιόδους είναι πιο δύσκολη από τη μενταλιτέ των ίδιων των αντικειμενικών συνθηκών -που επικρατούν σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο.
Η αλληλεγγύη απέναντι σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στα κρατικά κελιά όμηρος για την επαναστατική του δράση είναι μια συνθήκη που μας κάνει δυνατότερους. Πόσες φορές έχουμε δει το σύνθημα πως «όποιος ξεχάσει τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου, θα ξεχάσει και τον ίδιο τον πόλεμο»…. Ο καθένας και η καθεμία οφείλουμε να συνυπολογίζουμε τις διαφωνίες, τις αιτιάσεις, το οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει να μένουμε σε ιδεολογική και συναισθηματική απόσταση από κάποια οργάνωση. Αυτό είναι κάτι που κινείται στη σφαίρα του φυσιολογικού. Και του ευκταίου, θα μπορούσε να προσθέσει ο άρχοντας του κυνισμού. Όμως, κάθε άνθρωπος που συντάσσεται στον πολύμορφο αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και πληρώνει το τίμημα των επιλογών του να δράσει παράνομα με πολύχρονες καταδίκες (ή ακόμα και με θάνατο ή ακρωτηριασμό, βλ. περιπτώσεις Λάμπρου Φούντα και Σ. Σεϊσίδη), αξίζει μιας πιο ουσιαστικής διερεύνησης ως προς το φαινότυπο της δραστηριοποίησης του. Φυσικά, όχι με τους όρους και τα επιτηδευμένα τεχνάσματα της αστικής κοινωνιολογίας ή της αντίστοιχης εγκληματολογικής επιστημολογικής προσέγγισης. Για αυτά, υπάρχουν στη διάθεση του κράτους αρκετοί πρόθυμοι, και πληρώνονται πολύ καλά για τις υπηρεσίες τους.
Το παρόν κείμενο δεν θέλει πλαγίως να προτρέψει κανέναν σε τίποτα, ούτε να ηρωοποιήσει τους ένοπλους αγωνιστές. Σε τέτοια σύνθετα ζητήματα δεν χωράει ούτε η υποτίμηση, ούτε η υπερτίμηση. Πόσο μάλλον, ο όψιμος οπαδισμός ενός τυφλού και κοντοπόδαρου κοπαδιού που βυθίζεται στο συνειδησιακό τέλμα και απαρτίζεται από χειροκροτητές ανίκανους να σταθούν ώριμα απέναντι στο φαινόμενο, στις υποχρεώσεις που γεννάει και στους συμβολισμούς που -εκ των πραγμάτων- διαθέτει ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Στόχος αυτών των λέξεων είναι να καταθέσουν ερωτήματα, που θα λειτουργήσουν ως αφορμές για σκέψη. Τελικά, πολλές φορές αρκεί να θέτεις τα κατάλληλα ερωτήματα, παρά να βιάζεσαι να κραυγάσεις τις ετοιματζήδικες απαντήσεις σου… Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πως το αστικό κράτος πασχίζει να αποκόψει τους αντάρτες από τους φυσικούς τους χώρους, να τους απομονώσει, να τους διαβάλλει, γιατί γνωρίζει τα οφέλη που θα αποκομίσει αν πραγματώνεται με επιτυχημένο τρόπο μια παρόμοια τακτική. Ας αναλογιστούμε το επικοινωνιακό μπαράζ που υιοθέτησε, πχ, το βρετανικό κράτος για την καταστολή του IRA, ας ανατρέξουμε στις ανάλογες επιδιώξεις των εγχώριων κατασταλτικών επιχειρήσεων στην υπόθεση της 17Ν, ας φέρουμε στο νου μας πως αντιμετωπίζονται ανά τον κόσμο από τα ιερατεία της κυριαρχικής προπαγάνδας διάφορα ένοπλα απελευθερωτικά εγχειρήματα (διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων) και θα καταλάβουμε πολύ εύκολα πως αν δεν στεκόμαστε εμείς ως αλληλέγγυοι στο ύψος των περιστάσεων, απλά διευκολύνουμε το αστικό κράτος στο έργο του. Ας μην τους βάζουμε βούτυρο στο ψωμί τους τόσο εύκολα…
Για να πετάξουν κάποτε τα πουλιά της Επανάστασης προς τους Ουρανούς της Οριστικής Εγκαθίδρυσης θα πρέπει να μην κλωτσάμε αυτά που δεν μας αρέσει το χρώμα τους, πλησιάζοντας και ταΐζοντας μόνο εκείνα που μας αρέσουν. Ο αγώνας δεν είναι ζήτημα προτιμήσεων, αλλά οξύνοιας και εύστοχων κινητικοτήτων… Η αλληλεγγύη σε κάθε αγωνιστή (ανεξάρτητα από τη φιλοσοφική και πολιτική οπτική που αναπτύσσει με το λόγο του και τη δράση του) είναι ένα ζητούμενο, που παλαντζάρει ανάμεσα στην ωριμότητα και στα τρωτά του στρατοπέδου μας, έστω και αν ο καμβάς των δεδομένων διαφορών δεν λειτουργεί πάντα ως επίφαση…
Της Οφηλίας Ρεντ
αναδημοσίευση από:
http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/12/31/stinontas-ta-tampou-sti-gonia/

Πώς οι πατέντες δημιουργούν πληθωρισμό, κρίσεις και “δούλους”!

0
0


Πώς οι πατέντες δημιουργούν πληθωρισμό, κρίσεις και “δούλους”!

 από αναδημοσίευση από:http://osarena.net/opinions/pos-i-patentes-dimiourgoun-plithorismo-krisis-ke-doulous.html




Σαν osarena, μα και σαν άνθρωποι, όσο έχουμε ακόμα το δικαίωμα της φωνής, θα λέμε κάποια πράγματα που ίσως αγνοούν οι πολλοί άνθρωποι και είναι χρέος των όσων γνωρίζουμε να τα μεταλαμπαδεύσουμε σε όλους. Ξεκαθαρίζουμε πως δεν είμαστε ξερόλες, ούτε προσπαθούμε να πουλήσουμε πνεύμα ή ο,τιδηποτε άλλο (δείτε σχετικά στο τέλος του άρθρου).
Έχετε ακούσει και διαβάσει αρκετά για τις πατέντες, μα και για νομοσχέδια τύπου ACTA/SOPA/PIPA/CISPA, μα και άλλες μεθοδεύσεις οι οποίες καθιστούν τον άνθρωπο σε ένα ον μη σωστά σκεπτόμενο και σαν προορισμό ζωής, δουλειά και κατανάλωση.
Κατανάλωση σε προϊόντα και υπηρεσίες τα οποία θα είναι προσαρμοσμένα έτσι ώστε να αποδίδουν το μέγιστο κέρδος στον κατασκευαστή του (βιομήχανο, πχ).
Κατ’ αρχάς τα ΜΜΕ στον αέναο ρόλο τους της παραπληροφόρησης και αποχαύνωσης, έχουν πείσει τους ανθρώπους πως οι εταιρείες και τα εργοστάσια ιδρύονται προκειμένου να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Η κοινή λογική όμως είναι πως δημιουργούνται με έναν και μοναδικό σκοπό: για να φέρουν κέρδος στον ιδιοκτήτη τους.
Σαν αποτέλεσμα θα παρέχουν προϊόντα και υπηρεσίες, προκειμένου να καλυφτούν ορισμένες πραγματικές ή τεχνικές ανάγκες της κοινωνίας. Από τη στιγμή που είναι αυτό κατανοητό, πρέπει ν’ αναζητήσουμε τις συνθήκες, που δίνουν αυτήν τη δυνατότητα. Η κύρια συνθήκη είναι η ζήτηση. Έχουμε ένα προϊόν και υπάρχουν άνθρωποι που το θέλουν. Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο μεγάλη η δυνατότητα κέρδους.
-Δεδομένο επίσης είναι πως οι κοινωνίες έχουν καταναλωτές με μισθούς και κλίμακες σε αυτούς. Άλλον μισθό παίρνει κάποιος δικαστικός λειτουργός, άλλον ένας εργάτης καθαριότητας, για παράδειγμα.
Έτσι έχουμε ένα ήδη διαμορφωμένο σύστημα αγοράς και με ίδια προϊόντα, μα διαφορετικής ποιότητας κατασκευής και χαρακτηριστικών. Αυτό από μόνο του είναι ένα βασικό τεχνητό χαρακτηριστικό τ’ οποίο έχει δημιουργηθεί από το καπιταλιστικό σύστημα και οι πατέντες (αυτές υπάρχουν σε όλα τα είδη και υπηρεσίες και όχι μόνο στο λογισμικό) και το αποτέλεσμά τους είναι πολύ απλά ο πληθωρισμός ο οποίος υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες και καταστρέφει την μισθολογική ισότητα, δημιουργώντας κοινωνικο-οικονομικές αγοραστικές τάξεις.
Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιήσαμε τον όρο: “τεχνητό”, καθώς τέτοιο είναι, τ’ οποίο και πάλι μέσω του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ, θεωρείται “δημοκρατία, ισότητα και δίκαιο”.
Ένα παράδειγμα:
Θα επαναλάβουμε την λέξη: “τεχνητό” καθώς ό,τι είναι τέτοιο, μπορεί και να αλλάξει.
Όλο αυτό έχει και τα διαφορετικής ποιότητας/τιμής προϊόντα που κυκλοφορούν και απευθύνονται στο ανάλογο οικονομικά, αγοραστικό κοινό. Ο έχων θα πάρει έτσι κι’ αλλιώς το καλύτερο, ο μη έχων το πιο φθηνό με κάποιες ενδιάμεσες (μικρής εμβέλειας πια) κλίμακες.
Εδώ πλέον δεν μιλάμε για προϊόντα μόνο, μα και για υπηρεσίες οι οποίες αν και θα έπρεπε να είναι κοινωνικής πρόνοιας, με πρόσβαση δηλαδή σε όλους τους ανθρώπους, ασχέτως αγοραστικής δύναμης, στην πράξη την καλύτερη πρόσβαση έχουν μόνο οι ισχυροί οικονομικά.
Ένα παράδειγμα αυτών των υπηρεσιών ειναι η υγεία, η δικαιοσύνη, η παιδεία.
Το σύνολο των αρνητικών φαινομένων οφείλονται σε δύο διαφορετικούς παράγοντες: ο πρώτος είναι τα πνευματικά δικαιώματα στην τεχνογνωσία κι ο δεύτερος η ύπαρξη μέσα στην ίδια κοινωνία πλουσίων και φτωχών. Σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εννοείται ότι τη ζητούμενη υπεραξία, όσο η ζήτηση είναι μεγάλη, μπορούν να την πληρώσουν μόνον οι πλούσιοι.
Ο τεχνητός τρόπος λοιπόν, είναι αυτός που χωρίζει την αγορά με κριτήρια οικονομικά. Ο πλούσιος παίρνει ό,τι καλύτερο κι ο φτωχός αυτό που μπορεί.
Σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εννοείται ότι τη ζητούμενη υπεραξία, όσο η ζήτηση είναι μεγάλη, μπορούν να την πληρώσουν μόνον οι πλούσιοι. Αν ο άνθρωπος ήταν ένα ον κουτό, οι βιομήχανοι θα επέλεγαν ένα επίπεδο παραγωγής, που τους ευνοεί και δε θα παρήγαγαν ούτε μία μονάδα παραπάνω. Έτσι, χωρίς ν’ αλλοιωθεί το σύνολο της οικονομικής ζωής, δυνατότητα αγοράς αυτοκινήτων, για παράδειγμα, θα είχαν μερικοί μόνον πλούσιοι.
Ο άνθρωπος όμως ως έξυπνος και ταυτόχρονα πονηρός, όταν βλέπει μία κατάσταση, που σε γενικές γραμμές τον αδικεί, την ανέχεται, γιατί ελπίζει να βρει την τεχνογνωσία, που θα του επιτρέψει να μπει στην αγορά. Στύβει το μυαλό του μέρα και νύχτα, για να βρει δικό του τρόπο παραγωγής ενός προϊόντος.

Το παράδειγμα με τα αυτοκίνητα:

Ας πάρουμε για παράδειγμα, κάτι οικείο, όπως το αυτοκίνητο:
Αν υποθέσουμε ότι στη Γερμανία το πρώτο εργοστάσιο ήταν η Mercedes-Benz, επειδή δεν κάλυπτε την αγορά, επέτρεψε τη γέννηση της BMW.
Όσο η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την παραγωγή, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα ξεκινούν από τη στιγμή που η αγορά τείνει στο όριο κι αρχίζουν οι συγκρούσεις. Αν δεν υπήρχαν τα πνευματικά δικαιώματα —κι εδώ βρίσκεται ο επικίνδυνος ρόλος τους— τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά. Οι δύο γίγαντες θα κάλυπταν την αγορά με προϊόντα ίδιας ποιότητας και θα καθόριζαν την παραγωγή τους σε τέτοια επίπεδα, ώστε αργά ή γρήγορα το προϊόν αυτοκίνητο να ήταν προσιτό σ’ όλους τους ανθρώπους.
Επειδή όμως υπάρχουν τα πνευματικά δικαιώματα, το κεφάλαιο κατευθύνεται από δικούς του νόμους. Το κεφάλαιο πάντα θα εκδηλώνει την τάση του για μονοπώλιο από τη στιγμή που προστατεύεται. Έχουμε δύο γνώσεις, που και οι δύο έχουν αυτήν την κατεύθυνση. Αν δεν υπήρχαν τα πνευματικά δικαιώματα, αυτές οι γνώσεις θα ήταν απόλυτα ίδιες και η κατάσταση στο όριο μονοπωλιακή. Το κεφάλαιο έχει την τάση για μονοπώλιο, αλλά όταν φτάσει σ’ εκείνη την κατάσταση, χάνει τη δυνατότητα κέρδους. Αν τα εργοστάσια της Γερμανίας παρήγαγαν την οριακή παραγωγή για τις ανάγκες της, τότε οι τιμές θα έπεφταν μέχρι το όριό τους, που είναι το κόστος παραγωγής του προϊόντος και σχεδόν μηδενικό κέρδος για το βιομήχανο.
Μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων δημιουργείται μία τεχνητή κατάσταση στην αγορά, που έχει ως μοναδικό χαμένο τον εργαζόμενο.
Αυτό σημαίνει ότι αν η γνώση ήταν κοινή και τα εργοστάσια τα μισά στο Αμβούργο και τα μισά στο Μόναχο, θα συνέβαινε το εξής: ο Γερμανός που θα κατοικούσε στο Μόναχο, θα προτιμούσε να πάρει ένα BMW, που κατασκευάζεται στην πόλη του, παρά ένα ίδιο ποιοτικά Mercedes, που κατασκευάζεται στο βορρά και χωρίς καμία διαφορά να επιβαρύνεται το κόστος μεταφοράς. Αυτός είναι ο φυσικός τρόπος κι ευνοεί απόλυτα τους ανθρώπους.

Ο τεχνητός τρόπος

Ο τεχνητός τρόπος είναι αυτός που χωρίζει την αγορά με κριτήρια οικονομικά. Ο πλούσιος παίρνει ό,τι καλύτερο κι ο φτωχός αυτό που μπορεί. Με τη διαφορά της γνώσης η αγορά χωρίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο: ο πλούσιος, αν η τεχνογνωσία της Mercedes είναι ανώτερη, θα πάρει, όπου κι αν κατοικεί, ένα αυτοκίνητό της. Είτε μένει στο Μόναχο είτε στη Φρανκφούρτη, αυτό που θέλει είναι το καλύτερο προϊόν.
Ενώ το προϊόν είναι ένα κι είναι το αυτοκίνητο, υπάρχει μεταβολή και τα προϊόντα γίνονται δύο. Το καλό και το λιγότερο καλό. Επειδή το κεφάλαιο σε κάθε περίπτωση λειτουργεί ανεξάρτητα από το επίπεδο της γνώσης και οι δύο αυτοί αντίπαλοι τείνουν προς την κατάκτηση της αγοράς, το επίπεδο της γνώσης απλά καθορίζει το σημείο εκκίνησης.
Αυτό σημαίνει ότι στο παράδειγμά μας η Mercedes ξεκινά από πάνω προς τα κάτω στο σύνολο του αγοραστικού κοινού, ενώ η BMW αντίθετα. Από τη στιγμή που θα γίνει η σύγκρουση, τα πάντα είναι σε βάρος των ανθρώπων. Από τη στιγμή που οι δύο Γίγαντες διεκδικούν το ίδιο μερίδιο της αγοράς, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή πελατεία τους που έχουν καλύψει, αρχίζει και γεννιέται ο πληθωρισμός.
Και εδώ ανακύπτει ένα ερώτημα: Οι πραγματικοί θύτες του πληθωρισμού, ποιοι ειναι;
Τον πληθωρισμό τον δημιουργούν πάντα οι δούλοι. Όλοι οι άνθρωποι που είναι μισθωτοί και για οποιονδήποτε λόγο εισπράττουν υπεραξία, είναι υπεύθυνοι για τον πληθωρισμό. Ο χαρακτηρισμός “δούλος” τους δίνεται, γιατί ο δούλος κάνει πάντα αυτό που του υποδεικνύουν άλλοι και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμεί.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος δε δέχεται αυτήν την κατάσταση κι όταν δεν μπορεί να τη νικήσει, αποχωρεί. Όμως ένας άνθρωπος που εισπράττει μεγάλη υπεραξία, εξαιτίας της γίνεται δούλος. Ποιος άνθρωπος, που, ενώ είναι μισθωτός, ζει σαν πλούσιος, θα έφερνε αντίρρηση σ’ αυτόν, που του δίνει την υπεραξία;
Όταν οι δύο Γίγαντες έρθουν σε σύγκρουση, αυτόματα αρχίζουν κι εμφανίζονται δούλοι. Ποιοι είναι αυτοί; Θυμηθείτε εδώ, ότι άπειρα χρόνια πιο παλιά και μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων ο βλάκας φεουδάρχης έγινε ευφυής βιομήχανος. Αυτό σημαίνει ότι όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα, αυτός ο φεουδάρχης αδυνατεί ν’ αντεπεξέλθει στις ανάγκες της σύγκρουσης. Αρχίζει λοιπόν και προσλαμβάνει στελέχη, που έχουν γνώσεις. Αυτά τα στελέχη είναι οι δούλοι κι οι αμοιβές τους δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτές τον εργατών. Όσο πιο δύσκολες γίνονται οι συνθήκες, τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις υπάρχουν. Οι βιομηχανίες ζητούν τους καλύτερους κι αυτό σημαίνει τους ακριβότερους.
Έτσι προκύπτει μια ακόμα μεγάλη αλήθεια για την πραγματικότητα ή και την αντικειμενικότητα της τεχνογνωσίας:
Η τεχνογνωσία γεννά κι αυτή δούλους. Τους καλύτερους μηχανικούς και σχεδιαστές τους παίρνει αυτός, που πληρώνει καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και για τους διαφημιστές. Όλα αυτά επηρεάζουν άμεσα την τιμή του προϊόντος κι όταν αυτό γίνεται στο σύνολο των προϊόντων, ο μεγάλος χαμένος είναι ο εργαζόμενος.
Έτσι, ενώ ένα προϊόν έχει κόστος πραγματικό —το κόστος των πρώτων υλών για την παραγωγή του, το κόστος του εργάτη που το παρήγαγε και το κόστος της ενέργειας που απαίτησε η παραγωγή του προϊόντος — αυτό που συμβαίνει είναι εντελώς διαφορετικό.
Ο βιομήχανος που διαθέτει το εργοστάσιο, έχει κάθε δικαίωμα να ζητά το κέρδος κι αυτό σημαίνει ότι το προϊόν, όταν θα φτάσει στην αγορά, θα έχει σε κάθε περίπτωση αξία η οποία θα καλύπτει το κόστος παραγωγής του και θα περιλαμβάνει και το ποσοστό κέρδους του βιομηχάνου.
Όπως ο εργάτης εργάζεται για το κέρδος, έτσι κι ο βιομήχανος εργάζεται γι’ αυτό με τη διαφορά ότι ο καθένας ξεκινά με διαφορετικά δεδομένα. Ο ένας έχει και πλούτο και δυνατότητα εργασίας, ενώ ο δεύτερος μόνον τη δυνατότητα εργασίας.

Πνευματικά δικαιώματα και η αποδεδειγμένη συμμετοχή τους στην διαμόρφωση της οικονομίας:

Πλέον είναι εμφανής η… συμβολή των πνευματικών δικαιωμάτων στη διαμόρφωση της αγοράς και κατ’ επέκταση τεχνητών κρίσεων οι οποίες δημιουργούνται και ωφελούν όσους κατέχουν το κεφάλαιο. Την δύναμη του χρήματος και του ελέγχου, πιο απλά.
Αφήνουμε λίγο στην άκρη αυτό τώρα και επιστρέφουμε στο παράδειγμά μας με τα αυτοκίνητα των Mercedes και BMW και πιο συγκεκριμένα στις συνθήκες ανταγωνισμού που δημιουργούν τα πνευματικά δικαιώματα και βλέπουμε τη νέα δημιουργηθείσα κατάσταση. Δύο Γίγαντες ανταγωνίζονται για μία κοινή αγορά. Τα προϊόντα τους επιβαρύνονται με το επιπλέον κόστος της υπεραξίας των δούλων. Ανάμεσα στους βιομηχάνους ιδιοκτήτες και τους εργάτες μπαίνει ένα ολόκληρο σύστημα δούλων, που λειτουργεί “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του συστήματος εξουσίας. Στην κορυφή αυτού του συστήματος υπάρχει ο βιομήχανος και στη βάση ο εργάτης. Η γνώση των δούλων κι ο ανταγωνισμός σε συνθήκες ύπαρξης πνευματικών δικαιωμάτων επιβάλλει δημιουργία συστήματος στο σύνολο των ανταγωνιστών. Έτσι στο παράδειγμά μας η BMW που είχε λόγο να βελτιώσει την τεχνογνωσία της, πληρώνει υπεραξία σε μηχανικούς κι εξειδικευμένους εργαζόμενους αλλά αυτή η κίνηση παρασέρνει και τη Mercedes, που θέλει να διατηρήσει τη διαφορά της. Από τη στιγμή που ένας βιομήχανος αναγκάζεται για λόγους επιβίωσης να πληρώσει δούλους, παρασέρνει το σύνολο των υπολοίπων. Αυτό το σύστημα επιβαρύνει το κόστος παραγωγής.
Ο βιομήχανος σ’ αυτήν τη νέα κατάσταση θα προσθέσει το κέρδος του στα νέα δεδομένα, που κάνουν το προϊόν ακριβότερο και άρα πιο απρόσιτο για τον εργάτη της βάσης. Όταν συμβαίνει αυτό σε συνθήκες γενικής κρίσης και όχι κάποιου μεμονωμένου κλάδου, οι συνέπειες είναι άμεσες κι αυτό φαίνεται στην ακρίβεια της αγοράς. Απ’ αυτήν την ακρίβεια που ανεβάζει το κόστος ζωής, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για την εκδήλωση των κοινωνικών φαινομένων, που είναι η αιτία όλων των κακών. Οι δούλοι ως άθλιοι που είναι, αγνοούν ότι σε μία κοινωνία με συγκεκριμένη παραγωγή, άρα και πλούτο, η υπεραξία που εισπράττουν είναι κόπος ανθρώπων.
Όταν ένας διευθυντής ζητάει μία αύξηση, αυτή η αύξηση δεν είναι προϊόν μαγείας, αλλά κλοπή του κόπου κάποιου άλλου. Όταν υπάρχει ανταγωνισμός και το κόστος παραγωγής συνέχεια επιβαρύνεται, αυτό δεν τείνει προς το άπειρο, αλλά προς μία τιμή οριακή. Δεν μπορεί ένα πλυντήριο να κοστίζει όσο ένα αυτοκίνητο, επειδή εκεί οδηγεί ο ανταγωνισμός.
Το κάθε προϊόν έχει κάποια όρια στην τιμή πώλησής του, που σε περίπτωση υπέρβασής της βγάζει το προϊόν έξω από την αγορά. Όταν με τις απαιτήσεις των δούλων, που εκβιάζουν τον βιομήχανο το προϊόν φτάσει τα όρια, οι απαιτήσεις τους επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνον τους συναδέλφους τους στο ίδιο εργοστάσιο. Αν λοιπόν σκεφτεί κάποιος ότι το πραγματικό κόστος παραγωγής είναι η βάση και τα όρια τιμής του προϊόντος η κορυφή, τότε εύκολα καταλαβαίνει ότι αυτόν τον πλούτο τον μοιράζονται από κοινού ο βιομήχανος κι οι δούλοι.

Ο μόχθος του εργαζόμενου είναι ο κόπος του διευθυντή και του βιομηχάνου (“φυσικά”):

Όταν υπάρχει ζήτηση του προϊόντος, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαφοράς ανήκει στο βιομήχανο, ενώ όταν υπάρχουν συνθήκες ανταγωνισμού, αρχίζει μία σύγκρουση συμφερόντων. Η σύγκρουση έχει κι αυτή τα όριά της. Δεν μπορεί ο βιομήχανος να δώσει το σύνολο του κέρδους στους δούλους κι αυτός απλά να υπάρχει.
Όταν εμφανιστούν αυτά τα όρια, αποκαλύπτονται οι πραγματικοί ένοχοι. Οι δούλοι δεν παύουν ν’ απαιτούν και να εκβιάζουν κι αυτό, εφόσον έχουν εξαντληθεί τα όρια του χώρου, όπου βρίσκεται το πραγματικό κέρδος, σημαίνει ότι το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι η συμπίεση του κόστους παραγωγής. Όμως πώς να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής; Να μειωθεί το κόστος των πρώτων υλών, που είναι εκτός ελέγχου; Να μειωθεί η ενέργεια, που χρησιμοποιείται; Αυτά είναι αμετάβλητα.
Το μόνο μεταβλητό που υπάρχει είναι ο μισθός του εργάτη. Οι διευθυντές που αναπροσαρμόζουν τους μισθούς τους, κλέβουν τον εργάτη κι όχι οι βιομήχανοι που αναζητούν την απόδοση του κεφαλαίου τους σε κέρδος.
Όλοι αυτοί οι δούλοι είναι ίδιοι μεταξύ τους, ανεξάρτητα από το σύστημα που υπηρετούν. Είναι άνθρωποι με την ίδια φιλοσοφία, που είναι προϊόν της ίδιας παιδείας. Ξεκινούν τη ζωή τους φτωχοί και πεθαίνουν φτωχότεροι. Είναι νέοι και θυσιάζονται κι όταν γεράσουν προσπαθούν να παρασύρουν το σύνολο των ανθρώπων μέσα στη βρωμιά. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, ενώ ο άνθρωπός σήμερα ζει κατά μέσο όρο 75 χρόνια, τα συστήματα που δίνουν γνώση ταλαιπωρούν τους δούλους μέχρι τα 35 και μέχρι τα 40 τους χρόνια; Ποιος θνητός άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει στη σκέψη ότι πρέπει να θυσιάσει τα καλύτερά του χρόνια για ν’ απολαύσει τον πλούτο γέροντας;
Έγινε πιστεύω, κατανοητό πως μέσω των πατεντών ο εργατικός μισθός που συμπιέζεται κι αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων, οδηγεί τους ανθρώπους στην απελπισία. Μειώνουν τον πλούτο του που δικαιούται, εφόσον ιδρώνει και μοχθεί γι’ αυτόν και τον κάνουν θύμα της αγάπης του.
Μεταμορφώνουν τον αθλητή σε κλέφτη, εφόσον το κέρδος του από τη διαφήμιση επιβαρύνει τους ίδιους τους ανθρώπους, είτε παράγουν το προϊόν είτε το καταναλώνουν. Μεταμορφώνουν τον ποιητή σε βιομήχανο και το ποίημα σε προϊόν, που πρέπει να καταναλωθεί με κάποια συγκεκριμένη τιμή λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Δούλοι, παντού δούλοι. Διευθυντές, προϊστάμενοι, τμηματάρχες, κλέβουν όσα μπορούν και περιμένουν να προαχθούν, για να κλέψουν ακόμα περισσότερα.

Η… Ιδεολογία του κέρδους:

-Και για να γίνει απολύτως αντιληπτό, ακόμα και από πιο δύσπιστους, πώς δουλεύει το σύστημα της βιομηχανίας του κέρδους, μα κυρίως το πώς μας έχει αφομοιώσει και αποχαυνώσει, δεν χρειαζονται πολλά λόγια. Η εικόνα που ακολουθεί είναι παραπάνω από σαφής του τι εννοώ… ο ποιητής:

Το παράδειγμα των Microsoft και Apple:

-Ας δούμε τώρα ένα πιο προσιτό παράδειγμα στα παραπάνω, όσο αφορά τουλάχιστον τον χώρο μας που είναι η τεχνολογία.
Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα πώς δουλεύει ολόκληρο το σύστημα σαν ένα καλοκουρδισμένο γρανάζι.
Η Microsoft και τα Windows, σαφώς και δεν ήταν μια παρθενογένεση, όπου πάνω τους βασίστηκε και αναπτύχθηκε ολόκληρη η τεχνολογία και η εξέλιξη των υπολογιστών.
Αν ψάχναμε τις βασικές ρίζες αυτού που έχουμε σήμερα θα έπρεπε να πάμε στην δεκαετία του 1940 και ίσως ακόμα πιο πίσω. Βασιζόμενη λοιπόν, η Microsoft σε ιδέες και τεχνολογίες διαθέσιμες και χωρίς πατέντες, ανέπτυξε το λειτουργικό της σύστημα Windows η DoS, τότε.
Εκμεταλλευόμενη μια κατάσταση που οι υπολογιστές απαιτούσαν ένα κοινό λειτουργικό σύστημα και εκμεταλλευόμενη το κενό επίσημης εκπροσώπησης του διαδεδομένου τότε και με κοινή λογική καλύτερου Unix, επικράτησε σαν το κοινό λειτουργικό σύστημα για την επικοινωνία και την συμβατότητα των υπολογιστών σε μια εποχή αναπτυσσόμενης τεχνολογίας που έπαιρνε σάρκα και οστά.
Για την ακρίβεια εκμεταλλεύτηκε ένα νομοθετικό σύστημα που στις ΗΠΑ από ανέκαθεν ευνοούσε τους ιδιώτες και θες με λίγες γνωριμίες και πλάγια μέσα, όπως φημολογείται, επικράτησε και τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στο σημείο που όλοι γνωρίζουμε.

Ο “αντίπαλος” με το μήλο:

Λίγο διάστημα αργότερα εμφανίστηκε η Apple. Αν έχετε κατανοήσει το προηγούμενο παράδειγμα με τις Mercedes και BMW, είναι εύκολο να αντιληφθείτε γιατί δεν συγκρούστηκαν ποτέ οι δυο εταιρείες (MS και Apple, μα αντιθέτως η MS σε περίοδο κρίσης της Apple, πολλά χρόνια πριν, την δάνεισε και χωρίς τόκους ή όρους).
H κάθε μια στόχευε σε διαφορετικό αγοραστικό κοινό και αφ’ ετέρου η ζήτηση ήταν και εξακολουθεί να είναι μεγάλη, άρα και δεν προέκυπτε και λόγος κάποιας σύγκρουσης.
Αντιθέτως μάλιστα η ύπαρξη και των δυο ήταν ευνοϊκή και για τις ίδιες τις εταιρείες, παίζοντας ρόλο πάντα, η αγοραστική δύναμη, η ανάγκη για προβολή του ανθρώπου και φυσικά η εμφύτευση στους ανθρώπους μέσω των διαφημίσεων ότι χρειάζονται κάποια πράγματα και τα δικά τους είναι τα καλύτερα.
Είναι επίσης άμεσα αντιληπτό ότι σκοπός της ύπαρξής τους δεν ήταν η προσφορά στους ανθρώπους, ούτε η δημιουργία θέσεων εργασίας, μα το κέρδος των ιδιοκτητών. Κάτι άλλωστε που έχει συμβεί και δεν είναι μυστικό.
-Εδώ για να διαφυλάξουν αμφότεροι, ότι παρήγαγαν και πωλούσαν, σε τιμές που οι ίδιοι επέβαλαν, χρησιμοποίησαν τις πατέντες. Ακόμα και όλα όσα είχαν δημιουργήσει βασίζοντας στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε άλλους ανθρώπους οι οποίοι και δεν είχαν πατεντάρει τις ιδέες τους, μα μοιράστηκαν την γνώση τους με το σύνολο.
Έχοντας λοιπόν εξασφαλίσει την δύναμη, είχαν πλέον άμεση πρόσβαση και επιρροή σε νομοθετικό και δικονομικό σύστημα.

Οι πατέντες, σαν τις πεταλούδες, ελεύθερες πετούν:

Ο δρόμος της ηλεκτρονικής πατέντας ήταν πλέον ανεξέλεγκτος και δούλευε μόνο προς όφελος των κατεχόντων (MS και Apple) και εις βάρος της ίδιας της τεχνολογίας, της εξέλιξης και φυσικά ακόμα περισσότερο εις βάρος των ανθρώπων.
Με την δύναμη εξαγορασμού των μέσων (ΜΜΕ και δικτυακών), μα και με την δυνατότητα δαπανών για διαφημίσεις που επιφέρουν σαν πλύση εγκεφάλου στους ανθρώπους, τα αποτελέσματα δεν πρέπει να εκπλήσσουν.
Δε νομίζω να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από αυτό των Dennis Ritchie και του Steve Jobs. Οι διαφορές τους είναι όσο ενός ογκόλιθου με ένα χαλίκι και όμως οι άνθρωποι βυθισμένοι στην προπαγάνδα και την άγνοια που τους σερβίρουν, αντιδρούν πραγματικά σαν δούλοι, κάνοντας να γελούν και να τρίβουν τα χέρια οι “αφεντάδες τους”.
Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε μια αναφορά για το Linux και την ανατροπή που έφερε σε αυτές τις ισορροπίες και το πώς στάθηκε όρθιο χωρίς πατέντες και αντιμετωπίζοντας νικηφόρα μεγάλες μάχες απέναντι σε αυτές.
Και εδώ το σύστημα δουλεύει με τον γνωστό τρόπο:
  1. Μήνυση για καταπάτηση πατέντας με πολύπλοκα και δαιδαλώδη τεχνικά σημεία. Μπλοκάρουν νομικά τον αντίπαλο και δίνουν έμμεσα μηνύματα σε άλλους μικρότερους ανταγωνιστές τους.
  2. Συκοφάντηση έμμεση ή άμεση (από ιστοσελίδες και ΜΜΕ). Προπαγάνδα μέσω κειμένων, δηλώσεων και διαφημίσεων κοινώς.
  3. Κάποιο πιο κοινωνικό προφίλ, ίσως με δωρεές (που εκπίπτουν και από την φορολογία τους η οποία έτσι κι’ αλλιώς είναι ήδη διαμορφωμένη υπέρ τους).
  4. Δημιουργούν “εταιρικούς πολέμους” (πχ: Microsoft VS Apple η Apple VS Google, κλπ-κλπ), με σκοπό βέβαια να αποπροσανατολίσουν τους ανθρώπους και να επιβάλλουν ευκολότερα τα προϊόντα τους (στην ουσία δεν υπάρχει κανένας πόλεμος, μα μια καθαρή εταιρική αντιπαράθεση σε μια πληθωριστική αγορά, πολεμώντας (νομικά), με θεμιτά γι’ αυτούς όπλα, όπως οι πατέντες και τα πνευματικά δικαιώματα).

Linux ο… τρομοκράτης hacker! omg…

Ίσως η πιο μνημειώδης “κατηγορία” ενάντια στο Linux που καταμαρτυρεί και κάποια πράγματα για το πόσο διαφορετικά βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι τα πράγματα, ανήκει στον Bill Gates, όπου πριν κάποια χρόνια, είχε πει το θεϊκό:
Το Linux είναι ένα λειτουργικό σύστημα που χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές
Με την λέξη: κομμουνιστές, εννοούσε τους τρομοκράτες, αναρχικούς, βρομιάρηδες (με την δική του αντίληψη βεβαίως) και για να το πούμε πιο απλά την τρισάθλια και βρωμερή μάζα.
Αυτό, αν δεν κάνω λάθος, το είχε πει λόγω της Κούβας η οποία είχε αρχίσει να αναπτύσσει ένα δικό της λειτουργικό σύστημα Linux, προασπιζόμενη την εθνική της κυριαρχία.

Φτηνός εργάτης με “δικαιώματα” μετανάστη το Linux;

-Αν κάποιος έχει σχηματίσει την εντύπωση πως η Microsoft, Aplle, μα και άλλοι εταίροι τους όπως η Oracle η RIM (προσέξατε αλήθεια την σύνθεση της τετράδας που αποτελούν συμμαχία;), δεν θέλουν το Linux μα και το Ελεύθερο/Ανοιχτό Λογισμικό, κάνουν μεγαλο λάθος!
Φυσικά και το θέλουν και πολύ μάλιστα, καθώς χωρίς αυτό ίσως και να μην είχαν την δύναμη που έχουν σήμερα. Με τους δικούς τους όρους και ερμηνείες όμως. Που θα συμφέρουν ΜΟΝΟ αυτούς και θα τους αποκομίσουν επιπλέον κέρδη.
Να το χρησιμοποιούν μόνο αυτοί, σαν ιδιοταγές, να μην μπορούν να το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, μα αντίθετα να αγοράζουν τα ανεξέλεγκτα κοστολογημένα προϊόντα που θα παράγουν από αυτό!
Να χρησιμοποιούν το Linux σαν εργάτη πιο απλά. Χωρίς κόστος, ανασφάλιστο και χωρίς εργασιακό δικαίωμα. Σαν τους μετανάστες στις δυτικές κοινωνίες, ένα πράγμα…
Και όχι μόνο αυτό, μα πιστεύοντας πως έχουν παρεισφρήσει σε κάθε κέντρο αποφάσεων εξουσιάζοντάς το, το απαιτούν κιόλας (το πρώτο βήμα έγινε κοινώς).
-Πόσοι άραγε γνωρίζουν πως η Google, μα και άλλα τεράστια ονόματα του διαδικτύου έγιναν μεγάλοι και τρανοί (πχ: Facebook, Twitter, Nokia και μια ακόμα ατελείωτη λίστα), έγιναν αυτό που είναι χάρη στο Ανοιχτό/Ελεύθερο Λογισμικό, το Linux ή το Unix;
Πόσοι άραγε, να ξέρουν πως κατά 99,9% τo router τους τρέχει Linux; Ή πως το τηλέφωνο τους είναι πολύ πιθανό, να έχει μια εκδοχή του Linux ή ο,τιδηποτε άλλο δημιουργημένο με Ανοιχτό/Ελεύθερο Λογισμικό;
Ίσως το πιο καλό παράδειγμα, ώστε να γίνει αντιληπτό, να είναι η περίπτωση της Microsoft, όπου μετά την εξαγορά του Skype, διαμορφώνοντάς το (ώστε να μπορεί να ελέγχει τις επικοινωνίες των ανθρώπων), κατέφυγε στον… “εργάτη” Linux!

Ένα κουβάρι όλα. Για το €-$-¥, ρε γαμώτο!

-Όπως καταλαβαίνετε, όλο αυτό έχει δημιουργήσει κάτι που είχε τις ρίζες του προγενέστερα και είναι σιαμαίο με τις πατέντες λογισμικού και τα πνευματικά δικαιώματα, τα οποία φυσικά συνοδεύουν αυτές τις πατέντες.
Καθ’ ότι είναι πλέον σαφές ότι τις πατέντες τις δημιουργούν οι έχοντες την δύναμη, σαφές είναι σε αυτές να έχουν επιβληθεί “νομότυπα” πνευματικά δικαιώματα. Και, με την δύναμη που έχουν επηρεάζοντας τα κέντρα εξουσίας, δημιουργούν νόμους αποκλειστικά και μόνο υπέρ τους και πάντα μα πάντα, εις βάρος του καθημερινού ανθρώπου.
Έτσι λοιπόν, καθώς οι άνθρωποι είναι παραπληροφορημένοι, ήταν απολύτως εύκολο αυτές οι πατέντες και τα δικαιώματα να πάρουν μορφή χιονοστιβάδας και να είναι ανεξέλεγκτα, κάτω από τον έλεγχο ιδιωτών (που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος) και με τους νομοθέτες να δουλεύουν αποκλειστικά προς όφελός τους.
Όλο αυτό βέβαια, σε συνδυασμό με το υπάρχον εξ’ επί τούτου δημιουργημένο τραπεζο-οικονομικό σύστημα (δείτε εικόνα πιο κάτω), δημιουργεί τις κοινωνικές ανισότητες, τον πληθωρισμό, τις κρίσεις, τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη και όλα γνωρίζουμε, μα και βιώνουμε άλλωστε στην Ελλάδα:
Αν κάποιος πιστεύει πως οι νόμοι που δημιουργούνται και επιβάλλονται, γίνονται για το καλό του καθημερινού ανθρώπου και όχι προς όφελος συμφερόντων με ανταλλάγματα στην πολιτική και δικαστική εξουσία (οι έχοντες έχουν έτσι κι’ αλλιώς πρόσβαση σε αυτή πια, μη το ξεχνάτε), είναι πολύ βαθειά βυθισμένος στην προπαγάνδα.
Αν κάποιος πιστεύει ότι οι επιθέσεις που γίνονται στον καθημερινό άνθρωπο από κάθε πλευρά (οικονομική, φορολογική, με βία από δυνάμεις καταστολής ανεξέλεγκτα) ή και με άλλα φαινομενικά υποδεέστερα όπως η ACTA, μα και το CISPA, μα και τα SOPA/PIPA και ό,τι άλλο έχει υπάρξει πιο πριν ή ακόμα-ακόμα και με αυτό το Secure Boot, μα και ενα σωρό ακόμα που ετοιμάζονται και γίνονται εν αγνοία μας, μαθαίνοντάς τα όσο το δυνατόν πιο αργά.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν σας λέει κάτι η κυβέρνηση που (δεν) εξέλεξε το εκλογικό σώμα (έτσι δεν το λένε;), εκτός των ιδιωτικοποιήσεων της ΔΕΗ (ενέργεια) και άλλων οργανισμών, έχει δρομολογήσει και την μεταβίβαση (αρχικά) της ΕΥΔΑΠ, σε ιδιώτες. Οι τιμές που θα πουληθούν έναντι της πραγματικής αγοραστικής τους αξίας, είναι αντιληπτές και ήδη γνωστές, αν δείτε την γενικότερη ειδησιογραφία.

Πειρατεία και ροζ ελεφαντάκια:

Μια μικρή, μα σημαντική αναφορά στην πειρατεία, την οποία και επικαλούνται οι εταιρείες, έχοντας και την αντίστοιχη πιασιάρικη ατάκα:
Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική
Συγκινητικό έτσι; Και οι κύριοι υπαίτιοι για την πειρατεία, ποιοι είναι; Μα “φυσικά”, αυτοί που λένε τα ΜΜΕ, ως την πηγή αυτού μα και όλων των κακών που μαστίζουν την κοινωνία μας: Οι μετανάστες. Η υγειονομική, οικονομική βόμβα που στις χώρες τους είναι πάμπλουτοι και ήρθαν εδώ η στην υπόλοιπη Ευρώπη προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.
Γιατί οι εταιρείες χάνουν τόσα πολλά από την πειρατεία; Μα γιατί βγάζουν πολλά στο νόμιμο (;) εμπόριο! Πάρα πολλά! Οποιονδήποτε παραγωγό ρωτήσεις, είτε πρόκειται για αγρότη είτε για φούρναρη είτε για …τορναδόρο, θα σου πει ότι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορείς να πιάσεις είναι 30-50%.
Αν κλέψεις, θα φτάσεις το 80-100%. Έχετε ακούσει πουθενά για κέρδος 300 ή 500 ή 700 τοις εκατό; Τέτοια ποσοστά κερδίζουν οι εταιρείες για να φτάσει το δισκάκι να πουλιέται 15 και 20 ευρώ έκαστο! Αν τολμούν, ας δημοσιοποιήσουν το κόστος παραγωγής ενός γνωστού δίσκου και τις αντίστοιχες εισπράξεις τους!

Αφέντες δούλοι, ίδιοι γίναμε ούλοι:

-Αυτά τα περί “πλούτου των μεταναστών”, δεν τα λέω εγώ, ούτε είναι κάποιο αστείο, μα τα λέει πολύ σοβαρά και επίσημα η κυρία Ειρήνη Τσιλήρη, υπεύθυνη του Τμήματος Πειρατείας του παραρτήματος της IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας) στο περιοδικό «Octava» (τεύχος 2, Νοέμβριος 2005):
Δεν είναι φτωχοί Αφρικανοί! Το 90% είναι Νιγηριανοί (σ.σ. οι «πειρατές»)… Εν τω μεταξύ η Νιγηρία είναι η πιο πλούσια χώρα της Αφρικής, έχει πετρέλαια…
Συνεπώς, επειδή η Ναμίμπια έχει διαμάντια και η Ινδία είναι πυρηνική δύναμη, άρα κάτι ανάλογο πρέπει να ισχύει και γι’ αυτούς. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το επίπεδο της οικονομικής ανάλυσης (μέσα σε δυο σειρές κατάφερε να πει πάρα πολλά) ή το ιδεολογικό επίπεδο του στελέχους της IFPI; Σύμφωνα με τη «θεωρία» της (γιατί περί θεωρίας πρόκειται) οι Αργεντίνοι είναι ζάμπλουτοι (καθώς η χώρα τους παράγει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής κρέατος) και σίγουρα έχουν αυξημένη χοληστερόλη! Συνεχίζει η κυρία:
Πληρώνουν οι πειρατές ασφαλιστικές εισφορές; Μόνο μας κατουράνε κι ούτε τρώνε, ούτε ψωνίζουν από τα μαγαζιά μας, δεν αφήνουν τίποτα στην Ελλάδα..
Ε, καλά τώρα. Αυτό είναι κάτι που το ξέρουν και οι τιμημένες μας πέτρες ακόμα: Οι Νιγηριανοί φοράνε μόνο παριζιάνικα ρούχα που φέρνουν απ’ το εξωτερικό, τρώνε μόνο κονσέρβες που εισάγουν οι ίδιοι επίσης από το εξωτερικό, ενώ -και το πιστεύω ακράδαντα- κατουράνε στη χώρα μας!

Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος. Υπάρχουν και ευαισθησίες:

Το καλύτερο όμως η κυρία Τσιλήρη το φυλάει για το τέλος! Αφού δηλώνει ότι και στην Ελλάδα από του χρόνου θα πλακώσουν στις μηνύσεις τους καταναλωτές που κατεβάζουν παράνομα μουσική από το σπίτι τους (σ.σ. δηλαδή φέτος είστε ελεύθεροι να κατεβάζετε ό,τι γουστάρετε!), ερωτάται από το συνομιλητή της αν «έχει άλλη στρατηγική στο νου της» και απαντάει:
Τι άλλο; Να τους δολοφονούμε; Δεν γίνεται!…
Αυτό θα πει ανθρωπιά! Άξιος ο μισθός της ή αλλιώς ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Παζλ για… πολύ δυνατούς λύτες:

Να βάλω κι ένα προβληματάκι να πάρετε για το σπίτι: Ας δεχτούμε ότι όσα λένε οι εταιρείες για τη σχέση πειρατείας με την ποιότητα της παραγωγής ισχύουν πραγματικά. Ένα το κρατούμενο. Όπως είπαμε και παραπάνω οι «πειρατές» δεν πουλούν παρά δισκάκια «του συρμού» (να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό). Δύο τα κρατούμενα.
Ο ακροατής-καταναλωτής που θέλει π.χ. την «Πολιτεία» του Μίκη ή τον «Κύκλο» του Μάλαμα ή τους «άρχοντες» του Κορακάκη ή τις «Έξη λαϊκές ζωγραφιές» του Χατζιδάκι, θα πάει στο δισκάδικο να τ’ αγοράσει. Ακόμη κι αν αυτοί οι δίσκοι βρίσκονταν στους σάκους των πεζών μικροπωλητών, οι συγκεκριμένοι ακροατές δε θα μπορούσαν να έχουν στη δισκοθήκη τους μια …φωτοτυπία. Το ίδιο ισχύει και για τους φανατικούς ακροατές κάποιου συγκεκριμένου είδους. Π.χ. ποιος θα ψάξει να βρει τα «Mourmourika 1930-1955» ή το «Ταtοο» σε πειρατικό; Τρία τα κρατούμενα. Άρα αυτά τα είδη μουσικής πουλιούνται από τα δισκάδικα και οι εταιρείες δεν έχουν «διαφυγόντα κέρδη».

Η ποιότητα πάνω απ’ όλα. Ο Φοίβος τώρα δικαιώνεται!

Γιατί λοιπόν οι εταιρείες δε ρίχνουν το βάρος τους σε τέτοιου είδους μουσικές, παρά επιμένουν στην ατέλειωτη σαβούρα;
-Ας μην ξεφύγουμε όμως από το βασικό ζήτημα. Το πρόβλημα της πειρατείας λύνεται εύκολα και αρμόδιος για να το λύσει δεν είναι το κράτος και τα εκτελεστικά του όργανα. Είναι οι ίδιες οι εταιρείες. Δε θέλουν την πειρατεία; Στο χέρι τους είναι να την εξαφανίσουν σε μια μόνο μέρα. Ας σταματήσουν την αισχροκέρδεια κι ας βάλουν στο cd την πραγματική του τιμή. Ας βγουν σήμερα να το πουλήσουν 5-6 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται ένα προϊόν ανάλογου κόστους) και αύριο το πρωί δε θα κυκλοφορεί ούτε ένας πειρατής!
Οι άμεσα θιγόμενοι από τα πειρατικά δισκάκια είναι οι δημιουργοί, το κράτος και οι εταιρείες. Ή μάλλον οι εταιρείες, το κράτος και οι δημιουργοί, βάζοντάς τους στη σειρά με βάση το μέγεθος του -χαμένου- κέρδους του καθενός. Οι δημιουργοί-στιχουργοί χάνουν στα σίγουρα. Απ’ τη στιγμή που θα δώσουν τα στιχάκια τους στο συνθέτη, η μόνη οικονομική τους απολαβή είναι τα ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων, άντε και κάτι ψιλά από κάποιες δημόσιες εκτελέσεις.
Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τους δημιουργούς-συνθέτες, με τη διαφορά ότι αυτοί, σαν μουσικοί που είναι, θα δουλέψουν με τα τραγούδια τους σε μαγαζιά, συναυλίες κλπ. Υπάρχουν βέβαια και οι τραγουδιστές, από τους οποίους μόνο οι φίρμες ίσως χάνουν, γιατί τα συμβόλαιά τους προβλέπουν ποσοστά από τις πωλήσεις. Για τους υπόλοιπους, η πειρατεία μάλλον λειτουργεί ως διαφήμιση. Κι έτσι κι αλλιώς οι τραγουδιστές θα πάρουν το μεροκάματο στο μαγαζί. Το κράτος βέβαια χάνει, καθώς ο ΦΠΑ και τα υπόλοιπα φορομπηχτικά… κάνουν φτερά στην τσέπη του ανώνυμου Αφρικανού. Οι εταιρείες φυσικά χάνουν τα πιο πολλά, καθώς σ’ αυτές ουσιαστικά ανήκει το προϊόν που δέχεται την πειρατεία, αλλά και γιατί είναι τεράστια τα κέρδη τους απ’ τις πωλήσεις.
-Συνεπώς, γιατί να μας προξενεί εντύπωση που το ίδιο το κράτος έχει νομοθετήσει και δώσει το ανεξέλεγκτο δικαίωμα σε ιδιώτη, για τον έλεγχο της μουσικής, επικαλούμενη πνευματικά δικαιώματα (πατέντες), επιβάλλοντας χαράτσια όπου θέλει και όσο θέλει;
Μιλάμε φυσικά για την ΑΕΠΙ και το μπάχαλο που επικρατεί.
Και σίγουρα με τα όσα επικαλούνται και προωθούν, το ζητούμενό τους, είναι να εξαλείψουν ο,τιδήποτε ελεύθερο για τους ανθρώπους (στη προκειμένη περίπτωση που αναφερόμαστε, την μουσική).
Μην επαναλαμβανόμαστε. Η υπερ-κερδοφορία είναι το μοναδικό ζητούμενο.

Αγορασμένο ή ενοικιασμένο;

Για να γίνει πιο αντιληπτό το παράλογο της υποθέσεως και για το πόσο επηρεάζουν το σύστημα, αρκεί το παράδειγμα του λογισμικού, μουσικής, ταινιών.
Για σκεφθείτε το λίγο. Αν πάτε και αγοράσετε για παράδειγμα, έναν καναπέ ή μια τηλεόραση ή ένα ψυγείο, υπάρχει κάτι που να σας απαγορεύει μετά να το μεταπουλήσετε, σαν μεταχειρισμένο ας πούμε, μετά από κάποιο διάστημα;
Σαφώς και όχι, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο. Τα έχετε πληρώσει τόσο όσο συμφωνήσατε με τον πωλητή και είσαστε πλέον ο κάτοχός τους. Το πώς θα τα χειριστείτε και το τι θα τα κάνετε, αφορά εσάς και μόνο και σίγουρα όχι το μαγαζί που σας το πούλησε ή την εταιρεία/εργοστάσιο που κατασκεύασε αυτά τα προϊόντα.
Στα είδη λογισμικού και διασκέδασης όπως που αναφέραμε πριν, αυτό δεν ισχύει. Ειλικρινά κανείς δεν κατάλαβε για το πώς από την μια στιγμη στην άλλη αυτό που πληρώνουμε δεν μας ανήκει, μα το έχουμε νοικιασμένο και η κυριότητα ανήκει στην δημιουργό εταιρεία.
Βάση προκάτ νομοσχεδίων όπως τα ACTA/SOPA/PIPA/CISPA κλπ, περνούν λίγα-λίγα κάθε φορά, απορρίπτοντας επιφανειακά το νομοσχέδιο στο σύνολό του, σχέδια και διατάξεις που τους ευνοούν.
Ένα παράδειγμα ενός τέτοιου λογισμικού το όποιο πληρώνετε, ακόμα και εν’ αγνοία σας, κατά την αγορά ενός υπολογιστή, είναι τα Windows.  Το προϊόν αυτό όπως βέβαια και άλλες πασίγνωστες εφαρμογές), ΔΕΝ είναι στην κυριότητα, μα στην άδεια χρήσης του (αφού το χρησιμοποιείτε την έχετε αποδεχθεί, ας την διαβάζατε) αναφέρεται πως το έχετε “νοικιασμένο” και η κυριότητά του (ιδιοκτησία) ανήκει στην εταιρεία (την Microsft, στην προκειμένη).
Αυτή μπορεί να σας το αναιρέσει ή να κάνει ο,τιδηποτε άλλο κρίνει εις βάρος σας, αν αυτή το κρίνει πως πρέπει.
Ίσως το πιο καλό παράδειγμα για αυτό και τις ανεξέλεγκτες (εις βάρος των ανθρώπων), διαστάσεις που μπορεί να πάρει αυτό, είναι το γνωστό θέμα με τα e-books (τεράστια και κερδοφόρα βιομηχανία κέρδους).
Συνεπώς είναι κάτι που είναι υπαρκτό και σαφώς οι εταιρείες αυτά τα κάνουν έχοντας κατοχυρώσει το νομικό και νομοθετικό τους πλαίσιο (έχουν πρόσβαση, μην το ξεχνάμε).
-Ποιος ο σκοπός; Μα είναι προφανές και ήδη το έχουμε πει πιο πάνω: Το υπερκέρδος και ο έλεγχος. Ο έλεγχος άλλωστε είναι κάτι πολύ σημαντικό για να καταναλώνουν οι άνθρωποι.
Και εδώ μην παραβλέπετε πως αυτοί δεν μας βλέπουν σαν ανθρώπους, μα ως οικονομικές και στατιστικές μονάδες. Εντελώς απρόσωπα δηλαδή, με καθαρή λογιστική αντιμετώπιση.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται μια “λεπτομέρεια” που κάνει την διαφορά. Μέσω των ACTA και των υπολοίπων, άνοιγε ο δρόμος, μέσω της βιομηχανίας μουσικής και θεάματος, να εφαρμοστούν αυτά και στην καθημερινότητα. Κατά την αγορά ενός cd ή ταινίας στην αρχή και αργότερα, σαφώς και θα εφευρίσκονταν τρόποι και μέθοδοι, ώστε να επεκταθεί παντού.

Τρομοκράτες, Hackers, έλεγχος, επενδύσεις, θυγατρικές, υπερκερδοφορία:

Μάλλον πρέπει να έχουμε μειωμένη μνήμη για να ξεχνάμε ό,τι (ιδιαίτερα), τα τελευταία 10-15 χρόνια, για να παραβλέπουμε πως όλα όσα μας έλεγαν οι πολιτικοί ανά τον πλανήτη και διέδιδαν ασύστολα τα μέσα προπαγάνδας τους, τα ΜΜΕ, δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου στους ανθρώπους.
Τι καλύτερο λοιπόν από την τρομοκρατία και φυσικά τους hackers στην πορεία, ώστε να καλύψουν όλο το πεδιο (πραγματικής ζωής και ηλεκτρονικό).
Σίγουρα η ανθρωπότητα χρειαζόταν κάτι που θα την σόκαρε. Θα τρόμαζε τις δυτικές κοινωνίες και τους κατοίκους τους, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για επιβολή μέτρων ασφαλείας. Για το… “καλό μας”.
Αυτή η πράξη ήταν το γνωστό κτύπημα στους δίδυμους πύργους των ΗΠΑ και με μια εικόνα και εκδοχή που δόθηκε, αρκετή να σοκάρει, ούτως ώστε να παρθούν μέτρα με νομοθεσίες που σε άλλες συνθήκες θα ξεσήκωναν τους ανθρώπους.  Ένας “εναλλακτικός” τρόπος χειραγώγησης, αν το καλοσκεφθείτε…
Αν λοιπόν πιστέψατε τα όσα ειπωθήκαν για το πώς και από ποιους χτυπήθηκαν οι πύργοι της Νέας Υόρκης, σας προτείνω να το επανεξετάσετε και να σκεφθείτε την παρακάτω εκδοχή που είναι εξίσου πιστευτή με αυτή που είπαν (και λένε):
Εδώ όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο σοβαρό, το οποίο δεν είμαστε σε καμία περίπτωση οι ειδικοί, προκειμένου να το αναλύσουμε, αξίζει όμως να αναφερθούμε.
Διαβάζουμε συνεχώς για εξαγορές εταιρειών από μεγαλύτερες και “γίγαντες”, για θυγατρικές ή επενδύσεις εταιρειών σε άλλες, όπως τράπεζες, επενδύσεις, φαρμακοβιομηχανία,τζόγο, θέαμα, τηλεόραση, τροφή και ένα σωρό ακόμα.
Ή αυτές οι επενδύσεις να γίνονται από ιδιοκτήτες των διαφόρων εταιρειών/βιομηχανιών, κλπ.
Ενίοτε έστω και δειλά βλέπει το φως της δημοσιότητας και κάποια είδηση για κρυφές εξαγορές ή επενδύσεις από κολοσσούς κάθε είδους (ή από τους ιδιοκτήτες τους) σε εταιρείες ή αγορές που δεν έχουν άμεσα την παραμικρή σχέση με το αντικείμενό τους.
Ηλίου φαεινότερο πως εκτός από το κέρδος που θα αποδώσουν αυτές θα προσφέρουν σε αυτούς που τις αποκτούν ή επενδύουν πρόσβαση σε απόλυτο έλεγχο στη ζωή των ανθρώπων.

Ο έλεγχος δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο κέρδος:

Αυτό άλλωστε είναι πολύ σημαντικό καθώς τους δίνει την απόλυτη δύναμη και δυνατότητα για αμύθητα κέρδη.
Για σκεφθείτε κάτι απλό: Πώς θα ήταν η ζωή των ανθρώπων ή μάλλον πόσοι από αυτούς θα είχαν δικαίωμα στη ζωή, αν ο απόλυτος έλεγχος της τροφής, του νερού και της ενέργειας πέρναγε εξ’ ολοκλήρου σε εταιρείες και ιδιώτες;
Αν κάποιες εταιρείες είχαν το μονοπώλιο στην δημιουργία, διανομή, επιβολή τιμής (προφανώς) στη τροφή και το νερό?
Και όπως αντιλαμβανόσαστε, αυτό είναι κάτι… μεγαλειώδες! Το γιατί, συνοψίζεται στο παρακάτω και είναι πλήρως κατανοητό:
Θέλουν τον έλεγχο. Να ελέγχουν την τροφή. Τον σπόρο. Τους δομικούς λίθους της διατροφής.
Οι πατέντες ειναι η διαδικασία του να κατέχουν την τροφή. Όλη την τροφή…
Αν ελέγχουν τους σπόρους, ελέγχουν την τροφή. Το γνωρίζουν, είναι στρατηγικό.
Είναι ισχυρότερο από βόμβες, ισχυρότερο από όπλα. Ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις τον παγκόσμιο πληθυσμό.
Και αν νομίζετε πως αυτό είναι κάτι αδύνατο να συμβεί, να σας θυμίσω την Mosanto και το Codex alimentariusπου είναι εδώ και συμβαίνει και μάλιστα νόμιμα και επίσημα!
-Αν σαν πιο geek που είμαστε, θέλαμε να συγκρίνουμε την Mosanto με κάτι πιο οικείο σ’ εμάς που έχει ακολουθήσει παρόμοιες διαδικασίες, αυτή θα ήταν η Microsoft.
Ουπς! Microsoft είπα; Για δες μια σύμπτωση: Ο δημιουργός της ο Bill Gates, με τα χρήματα που κέρδισε από αυτή, έχει επενδύσει στην Mosanto!
Δηλαδή, είπαμε τόσα πολλά, προκειμένου να καταλήξουμε στο αυτονόητο:
Τον έλεγχο και την δύναμη να δημιουργούν τα πάντα ώστε να ελέγχουν τους ανθρώπους προκειμένου να θησαυρίζουν, τα έχουν αυτοί που με τον όποιο τρόπο έγιναν και ισχυροί. Ένα παράδειγμα οι κάθε είδους πολυεθνικές (τράπεζες, εταιρείες) και σε όσους, εμφανώς ή μη, ανήκουν.
Όσοι όμως και να υπάρχουν πίσω από αυτές φανερά ή μη αν θέλετε, σίγουρα είναι λίγοι, μα έχουν καταφέρει, μέσω ενός οικονομικού συστήματος να διαμορφώνουν κοινωνίες και εμμέσως πλην σαφώς να έχουν έλεγχο στην ζωή ή στην λιμοκτονία των ανθρώπων. Στην ίδια την ζωή ή τον θάνατο!
Θέλετε ένα πιο… οικουμενικό παράδειγμα; Η Αφρική. Η πλουσιότερη ήπειρος του πλανήτη, με άπειρο φυσικό γεωλογικό πλούτο και λιμοκτονεί. Ολόκληροι πληθυσμοί που τους λείπουν αυτά που εδώ (ακόμα) θεωρούμε αυτονόητα.
Βλέπετε όμως η προπαγάνδα που μας ποτίζουν μας έχει κάνει να θεωρούμε αυτονόητες τέτοιες εικόνες, όπως η παρακάτω και να μην μας αγγίζουν καν. Να μην μας κάνουν έστω για λίγο να αναρωτηθούμε τι δεν πάει καλά, όταν στο υπόλοιπο ημισφαίριο, οι άνθρωποι υπερ-καταναλώνουν και πετούν περισσεύματα φαγητού:
Πως μπορείς και κοιμάσαι, όταν συμβαίνει αυτό?
Πως μπορείς και κοιμάσαι, όταν συμβαίνει αυτό?
Άλλο παράδειγμα επίσης είναι μεγάλο μέρος της Ασίας, με πληθυσμούς να ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση, χωρίς το παραμικρό δικαίωμα στην ίδια την ζωή. Χωρίς καμία απολύτως ευκαιρία…

Επίλογος:

Ομολογουμένως ξέφυγε σε έκταση το θέμα, ωστόσο καλύφθηκε πλήρως και κάνοντας αντιληπτό με ποιον τρόπο διαμορφώνονται οι κοινωνίες, πόσο ασήμαντος είναι ο άνθρωπος σαν οντότητα μπροστά στην ανάγκη για περισσότερο κέρδος και βέβαια για τον τρόπο που τα προσχήματα των πατεντών και πνευματικών δικαιωμάτων αποτελούν τροχοπέδη στην επικράτηση ενός συστήματος που βοηθάει λίγους και κάνει τον καθημερινό άνθρωπο πραγματικά δούλο και εξαρτημένο.
Όπως βλέπετε, όλα είναι έτσι κι’ αλλιώς αλληλένδετα μεταξύ τους και έχουν καταφέρει να αλυσοδέσουν σε πολύ μεγαλο βαθμό τον άνθρωπο. Εμάς όλους δηλαδή.
Και αυτό ακριβώς εννοούσα στην αρχή του άρθρου με την πρόταση:
…σαν άνθρωποι, όσο έχουμε ακόμα το δικαίωμα της φωνής…
Σίγουρα έχει γίνει σαφές πως αν οι άνθρωποι δεν σκέφτονται μόνοι τους, μα με κονσερβαρισμένες ιδέες, θα καταναλώνουν καλύτερα και περισσότερο και δεν θα διαμαρτύρονται παραπάνω από το στάδιο της εκτόνωσης για ο,τιδήποτε συμβαίνει και αποφασίζεται εις βάρος τους.
Συνεπώς αν σταματήσουν κάθε φωνή που δίνει άλλη άποψη από την δική τους ή υπάρχει κάτι που μπορούν οι άνθρωποι να το χρησιμοποιήσουν δωρεάν, θα πρέπει να σταματήσει αν υπάρχει.
Και για να το πούμε με δικό μας παράδειγμα, το Ανοιχτό/Ελεύθερο Λογισμικό, το Linux, το FreeBSD, το Unix ή και άλλα τα οποία είναι και λιγότερο γνωστά στις μάζες, είναι αντίθετα στις θελήσεις και τους στόχους τους για υπερ-κερδοφορία.
Μα φυσικά δεν σταματάει εκεί. Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε άλλα πράγματα, τα οποία μας κάνουν να αμφισβητούμε ακόμα και υπαρκτές λυσεις που προσφέρουν μια πραγματικά καλύτερη ζωή στον άνθρωπο, με δικαιώματα και σε κάθε τομέα της ζωής, είτε αυτό είναι ενέργειαοικονομία, κατασκευή μηχανών ή άλλων αντικειμένωναγροτεχνολογίαιατρική Παντού μπορεί να είναι ή να γίνει εφικτό και πραγματικότητα. Μέχρικαι στην μόδα!
Συνεπώς να γιατί συντρέχει και η ανάγκη του ολοκληρωτικού ελέγχου των ανθρώπων.
-Σημαντικά στοιχεία του άρθρου ανήκουν στους: Άρη Νικολαΐδη από το δικτυακό περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι: “Κλίκα”, καθώς και στον Παναγιώτη Τραϊανό από το “Υδροχόος”, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνώ με όλα τα άρθρα τους ή το σύνολο των συγκεκριμένων άρθρων τους, απ’ όπου και τα αποσπάσματα.
Για τις εικόνες, για μια ακόμα φορά, ευχαριστούμε το WeArt (facebook.com/WeARTc).
-Ευχαριστώ για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου. Ελπίζω σε αρκετούς ανθρώπους να έδωσε έστω, ένα ερέθισμα για παραπάνω σκέψη και από διαφορετική πλευρά και φυσικά να το διαδώσετε και σε όσους πιστεύετε πως έχουν ακόμα άγνοια ή ζουν στον κόσμο τους, πιστεύοντας ότι κάτι “σημαντικό” κάνουν!
Λόγω του καλοκαιριού και των πιο χαλαρών ρυθμών, ίσως είναι πολλοί που θα το διαβάσουν όχι μόνο όλο, μα παραπάνω από μια φορές!
-Σαν κατακλείδα, κρατήστε αυτό που επαναλάβαμε και καποιες φορές πιο επάνω:
Όλα αυτά που έχουν δημιουργήσει, είναι τεχνητά και ότι είναι τεχνητό, το μόνο σίγουρο είναι πως μπορεί να αλλάξει…:
Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζεται κάποιος από το osarena πως είναι ειδικός σε όλα η πολύξερος. Γίνεται έρευνα και με την άποψη και κρίση που διαθέτουμε για τα γεγονότα, δημιουργούνται και τα αντίστοιχα αρθρα, όπως αυτό.
Και ένα τέτοιο άρθρο, εκτός του πολύ μεγάλου χρόνου συγγραφής και παρουσίασης του, όσο πιο δομημένα γινεται, έχουν προηγηθεί έρευνες δικτυακές, ερωτήσεις σε ανθρώπους που ίσως ξέρουν πιο πολλά, συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων. Αρκετός παραγωγικός χρόνος και κόπος, δηλαδή…
-Ελπίζω ακόμα, μέσω των σχολίων πιο κάτω, να έχουμε μια καλή συζήτηση για το θέμα, μα και άλλες πληροφορίες που ίσως διέφυγαν από το άρθρο.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ!

0
0

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ!






Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όλων αυτών, που δεν πιστεύουν στη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία της, καθώς και την θεσμική της λειτουργία, ως θεματοφύλακoς του συντάγματος και της «αδέκαστης» απονομής δικαιοσύνης, ήρθε η απόφαση του Μισθοδικείου, με την οποία κρίθηκε ως αντισυνταγματική, η μείωση μισθών των δικαστικών λειτουργών σε όλες τις βαθμίδες του δικαστικού σώματος.
Συγκεκριμένα αντισυνταγματικές έκρινε, με δύο αποφάσεις του, τις μειώσεις των αποδοχών των δικαστών. Επίσης καθόρισε ότι το 25% του εισοδήματος των δικαστών πρέπει να είναι αφορολόγητο, όπως είναι και στους βουλευτές. Κατόπιν αυτών, οι αποδοχές των δικαστών επανέρχονται στο καθεστώς προ του δευτέρου Μνημονίου (Ιούλιος 2012).
Ως προς την ουσία, τώρα, της εν λόγω απόφασης.
Η λεγόμενη δικαιοσύνη, αποτελεί βασικό πυλώνα της κρατικής καταπίεσης, η οποία εγκαθιδρύει, διατηρεί και αναπαράγει την καθυπόταξη των υπηκόων σύμφωνα, με τις προσταγές τις εξουσίας.
Η «δικαιοσύνη», λοιπόν, ως θεσμός επιβολής βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση και συνάφεια με το συνάφι, των πολιτικών υπηρετών της κυριαρχίας και ως εκ τούτου χρειάζεται οι θεραπαινίδες της να αμείβονται χρηματικώς, αναλόγως και ισοτίμως για τις υπηρεσίες που παρέχουν.
Το λένε ξεκάθαρα εξ άλλου αυτοί οι θεματοφύλακες του συντάγματος και της νομιμότητας. Το Μισθοδικείο, με πρόεδρο την αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, Μαρία Σαρπ, δημοσίευσε δύο αποφάσεις: η πρώτη αφορά τα μισθολογικά των δικαστών και η δεύτερη, τα φορολογικά.
Συγκεκριμένα, κρίθηκε ότι οι συνεχείς μειώσεις των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών που έγιναν τα τελευταία χρόνια και η υποχρέωση αναδρομικής επιστροφής αποδοχών τους που νόμιμα είχαν εισπράξει, αντιβαίνει στα άρθρα 26, 87 και 88 του Συντάγματος.
Αναλυτικότερα, το Μισθοδικείο επισημαίνει ότι το άρθρο 26 του Συντάγματος καθιερώνει ευθέως την αρχή της διακρίσεως των τριών λειτουργιών (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής), τις οποίες θεωρεί ισοδύναμες και ισότιμες. Ειδικά δε, για τη δικαστική λειτουργία καθιερώνεται η ανεξαρτησία της, η οποία αποτελεί ταυτοχρόνως και το κύριο στοιχείο, που την καθιστά ισότιμη και ισοδύναμη προς τις άλλες δύο λειτουργίες.
Εν ολίγοις, προκειμένου να επανακτήσουν το δίκαιο τους οι δικαστές και επίσης για να παραδειγματίσουν και την κοινωνία, κάνοντας ξεκάθαρο στον καθένα ακόμα και στον πιο δύσπιστο ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή και ανεξάρτητη, προσέφυγαν στη φάρα τους η οποία και απεφάνθη το αυτονόητο. Αντισυνταγματική, οπότε και παράνομη η μείωση μισθών και η εξαίρεσή τους απ το ειδικό φορολογικό καθεστώς, που ισχύει για τους ομοτράπεζούς τους, την άλλη φάρα, δηλαδή, αυτή των πολιτικών.
Εύγε και άξιος ο μισθός τους. Βέβαια, αντισυνταγματική δεν θεωρήθηκε, οπότε και δεν προασπίστηκε ως τέτοια, η μείωση-καταλήστευση του εισοδήματος των υπόλοιπων καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, που οδηγούνται στην πλήρη εξαθλίωση. Βλέπετε, εκεί δεν ίσχυε η συνταγματική προσταγή, που –όπως λένε– με αίμα κατοχυρώνει την αρχή της ισότητας μεταξύ, όλων των πολιτών όπως αρέσκονται να ονομάζουν εαυτούς.
Είναι αυτονόητο φυσικά, πως ως αναρχικοί, δεν κάνουμε λόγο για κανενός είδους συνταγματικής παρεκτροπής ή καταπατήσεως και ως εκ τούτου δεν ζητούμε την τήρηση του συντάγματος.
Απλά, δοθείσης της ευκαιρίας θέλουμε να υπενθυμίσουμε, ακόμα όμως και να ξεδιαλύνουμε και στον πιο εύπιστο ή καλοπροαίρετο, που ευελπιστεί πως κάποιος άλλος κρατιστής, θα του χαρίσει το δίκαιό του ότι το σύνταγμα και οι νόμοι είναι κουρελόχαρτα. Ένα σύμφωνο μαζικής εξαπάτησης. Ένα σύμβολο επιβολής της εξουσίας προς συμμόρφωσιν και υποταγή των υπηκόων τους στην κυριαρχία του κράτους. Εξ ού και οι μεταβολές και τροποποιήσεις του σύμφωνα με τις επιδιώξεις της εκάστοτε εξουσίας.
Όσο αυτοί νομοθετούν, τόσο περισσότερος χώρος καταλαμβάνεται από την εναπομείνασα ελευθερία κινήσεών μας. Όσο αυτοί εκτελούν (εκτελεστική εξουσία) διευρύνεται η καταπίεση και εξαθλίωση. Όσο αυτοί δικάζουν εγκαθιδρύεται όλο και περισσότερο η επιβολή του εξαναγκασμού και της αδικίας.
Άλλωστε, ο πόλεμος ενάντια σε κάθε εξουσία είναι εκ φύσεως παράνομος και αντισυνταγματικός.
Δημοσιεύτηκε από Φ.
http://anarchypress.wordpress.com/2013/12/31/%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF-%CF%83%CE%B1%CF%83/#more-18361

Να τα (ξανα)πούμε; 31 Δεκεμβρίου, 2013 7:34 μμ από Α.Γ.ιος

0
0

Να τα (ξανα)πούμε;

31 Δεκεμβρίου, 2013 7:34 μμ από 




Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,
με κυβερνήτες τα… μουνιά,
κι αρχή… κακός μας χρόνος,
και της ΤΡΩΕΙκας ο πόνος!
Αρχή που βγήκ’ ο Σαμαράς,
μοναδικός… σαχλαμαράς,
εμάς να κυβερνήσει,
βάλθηκε να μας… γαμήσει!
Το μπουγιουρτντί μας έρχεται,
-και δεν ρωτάν αν… έχετε-,
καθόλου δεν τσοι νοιάζει,
τι το πόπολο… φωνάζει!
Όσοι βαστούν μνημόνιο,
-ευχές να πιούνε… κώνειο-,
καρκίνος να τσοι πιάσει,
Σατανάς να τσοι… κοχλάσει!
Το καλαμάρι έγραφε,
κακή σου μοίρα έλεγε,
-πως αν δεν τσοι ξεσκίσεις-,
ως του χρόνου θα… ψοφήσεις!
Το νέον έτος αριθμεί,
πολύς λαός ν’ αυτοκτονεί,
-κι αυτοί να τρών, να πίνουν-,
και δεκάρα να μην δίνουν!
Του χρόνου μας καλήν αρχή,
η Επανάσταση καλεί,
-ΤΡΩΕΙκα ν’ αρνηθούμε-,
στην Βουλή ταχιά να μπούμε:
Για να τσοι μπαλοτάρουμε,
και να τσοι σαμποτάρουμε,
να μην μας ξεπουλήσουν,
σε κελί να… ξεψυχήσουν!
Μόνο με Επανάσταση,
αυτή η… κωλοκατάσταση,
θα φύγει μακρυά μας,
να γλυτώσουν τα παιδιά μας!

Φιλανθρωπία: Μην ταΐζετε τους φτωχούς

0
0

Φιλανθρωπία: Μην ταΐζετε τους φτωχούς

Φιλανθρωπία: Μην ταΐζετε τους φτωχούς
Καθώς η ελεημοσύνη μετατρέπεται σε συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού αρκετοί «φιλάνθρωποι» αναθεωρούν τη στάση τους
Όταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί δεν έχουν να φάνε με λένε κομμουνιστή.
Αρχιεπίσκοπος Χέλντερ Καμάρα
Πριν από περίπου ένα χρόνο ο πρώην σύμβουλος του υπουργείου οικονομικών Π. Μουρδουκούτας, αφού εξήγησε στους αναγνώστες του περιοδικού Forbesότι «η Ελλάδα δεν ανήκε ποτέ στο σοβιετικό μπλοκ» (;) υποστήριζε ότι οι Έλληνες μεγαλο – επιχειρηματίες καλά θα κάνουν να σταματήσουν να πληρώνουν φόρους και να ιδρύσουν κοινωφελή ιδρύματα τα οποία θα αναλάμβαναν φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Μέσα στον παραλογισμό, που διακρίνει αρκετά κείμενα συμβούλων του ΥΠ.ΟΙΚ, το συγκεκριμένο άρθρο στο Forbes αποτελεί ίσως το απόσταγμα της έννοιας της φιλανθρωπίας όπως διαμορφώνεται στο σύγχρονο καπιταλισμό. Η φιλανθρωπία, όπως εξηγούσε και ο Σλαβόι Ζίζεκ δεν είναι πλέον ένα σύμπτωμα των ανισοτήτων που δημιουργεί το οικονομικό σύστημα αλλά ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ευτυχώς για το παρελθόν μας και δυστυχώς για το παρόν μας τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η λέξη φιλανθρωπία θα γεννηθεί στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου και ελάχιστη σχέση έχει με τη σημερινή χρήση του όρου. Ο Προμηθέας εκφράζει την «αγάπη του προς τον άνθρωπο» όχι προσφέροντάς του ελεημοσύνη αλλά δίνοντας του τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του. Ανατρέπει τις δομές εξουσίας και αναδιανέμει τα μέσα παραγωγής («Έκλεψα κι έκρυψα σε ξύλο κουφωτό το σπόρο του πυρός, το δάσκαλο για πάσα τέχνη των θνητών, προίκα μεγάλη») που βρίσκονταν στα χέρια των θεών. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι οι οικονομικές ελίτ της εποχής, που είχαν την έδρα τους στον Όλυμπο, έστειλαν τους δυο πιο πιστούς υπηρέτες τους (το κράτος και τη βία) να εξασφαλίζουν ότι ο φιλάνθρωπος Προμηθέας θα παρέμενε δεμένος στον Καύκασο. Στο ίδιο μήκος κύματος στον πλατωνικό διάλογο «Ευθύφρων» ο Σωκράτης παρουσιάζει σαν δική του φιλανθρωπία το γεγονός ότι μοιράζει τη γνώση του δωρεάν στο ακροατήριό του – ίσως η πρώτη ευθεία αμφισβήτηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στα προϊόντα της διανοίας.
Η λέξη φιλανθρωπία θα ταυτιστεί πρακτικά με την ελεημοσύνη μετά τη βιομηχανική επανάσταση, όταν τα ανώτερα οικονομικά στρώματα αρχίζουν να προσφέρουν μερικά ψίχουλα από τα υπερκέρδη τους στους αποκλεισμένους του οικονομικού συστήματος.
Πόσο διαφορετική φαντάζει η φιλανθρωπία του Προμηθέα από τις πράξεις ελεημοσύνης των μεγάλων ευεργετών που συγκρατεί η δυτική ιστοριογραφία. Ο Ροκφέλερ, πρότυπο ακόμη και σήμερα της αμερικανικής φιλανθρωπίας, προσέφερε ψίχουλα στους φτωχούς ενώ παράλληλα έδινε εντολές στον πρόεδρο Ουίλσον να στέλνει τον ομοσπονδιακό στρατό για να εξοντώνει όσους απεργούσαν στις επιχειρήσεις του. Το κράτος και η βία ήταν και πάλι παρόντες, ο τιτάνας προμηθέας όμως είχε δώσει τη θέση του σε μια από τις πιο σκοτεινές φιγούρες της αμερικανικής ιστορίας.
Και ο δεύτερος μεγάλος «φιλάνθρωπος» του 20ου αιώνα όμως, ο επιχειρηματίας Τζον Φορντ θα ήταν καλύτερο να μείνει στην ιστορία για την έμπρακτη στήριξη στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και τον αντισημιτισμό του παρά για τις αναλογικά ασήμαντες αγαθοεργίες του.
Και οι σύγχρονοι μεγάλοι «ευεργέτες» της ανθρωπότητας όμως έχουν περισσότερα να κρύψουν στο βιογραφικό τους από όσα έχουν να παρουσιάσουν σχετικά με το φιλανθρωπικό τους έργο. Ο «μέγας φιλάνθρωπος» Τζορτζ Σόρος δαπάνησε πολύ περισσότερα χρήματα και φαιά ουσία για να κερδοσκοπήσει σε βάρος της βρετανικής και της ρωσικής οικονομίας και να ανατρέψει καθεστώτα στην ανατολική Ευρώπη και την Ασία από τον χρόνο και το χρήμα που προσφέρει για ελεημοσύνη.
Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια δεν έλειψαν και μεγάλοι «φιλάνθρωποι» που θυμήθηκαν έστω και αμυδρά το ρόλο του Προμηθέα. «Τα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας που καλύπτουν άμεσες ανάγκες πρέπει να θεωρούνται προσωρινές απαντήσεις» σημείωνε ο Πάπας Φραγκίσκος στην τελευταία «αποστολική παραίνεσή» του και συμπλήρωνε πως «όσο δεν εξαπολύουμε επίθεση εναντίον των δομικών αιτιών της ανισότητας, λύση στα προβλήματα του κόσμου δεν θα βρεθεί!». Μιλώντας για την «χοντροκομμένη και αφελή εμπιστοσύνη στην καλοσύνη όσων έχουν οικονομική ισχύ» ο προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας εξαπέλυε μια επίθεση στην «θεοποιημένη τυραννία της αγοράς» και τον ίδιο τον καπιταλισμό θυμίζοντας τα διδάγματα της λεγόμενης «θεολογίας της απελευθέρωσης» της Λατινικής Αμερικής.
Λιγότερο μετρημένος στις εκφράσεις του ο Πίτερ Μπάφετ, γιος του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου και «μέγα – φιλάνθρωπου» Γουόρεν Μπάφετ, με άρθο του στους New York Times στράφηκε εναντίον της «βιομηχανίας της ελεημοσύνης» η αξία της οποίας έφτασε το 2012 τα 316 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Μπάφετ κάνει λόγο για την «φιλανθρωπική αποικιοκρατία» η οποία στηρίζεται σε ένα σύστημα που γιγαντώνει τις ανισότητες και στη συνέχεια ξεπλένει τις αμαρτίες της με πράξεις αγαθοεργίας. Αποτελεί πρόοδο να προσφέρουμε δωρεάν Wi-Fi, αναρωτιόταν ο υιός Μπάφετ, ή θα ήταν καλύτερα να δημιουργήσουμε ένα νέο «λειτουργικό σύστημα» ότι δεν θα υπάρχουν στον κόσμο 13χρονα κοριτσάκια που πουλιούνται σαν πόρνες;

Πηγή:

http://mavrhlista.wordpress.com/2013/12/31/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%90%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CF%8D%CF%82/

Απορίες

0
0

Απορίες

by antonis

Όσες απορίες μένουν μέσα μας αναπάντητες μας κόβουν τη θέα προς τη ζωή. Ένα δέντρο, ένα πουλί, ένας θάνατος, μια θεωρία δεν είναι πράγματα που φωλιάζουν στα κεφάλια μας. Δεν τα αισθανόμαστε μεσ’ το μυαλό μας παρά στον τόπο που τα συναντούμε. Στο φυσικό τους χώρο. Εκεί που έχουν εξουσία. Ένα φυλακισμένο πουλί αντικατοπτρίζει τον αρρωστημένο ψυχισμό του μερακλή δεσμοφύλακα. Μια γυναίκα αλυσοδεμένη στο νοικοκυριό της αντικατοπτρίζει τον προσβλητικό καταναγκασμό της μονογαμίας ενός κόσμου που στήθηκε στα κατακερματισμένα εγώ και στις πλάνες. Ένα δέντρο φυτρωμένο στα τσιμέντα της πόλης αντικατοπτρίζει τον αστικό όλεθρο. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις πλήττονται από μιαν αφόρητα επιτηδευμένη διαφάνεια αφού είναι καταδικασμένες να συνυπάρχουν. Ταπεινωμένη τυφλή μάζα μέσα στη στάνη της. Όλες οι μικρογραφίες των καταναγκασμών καθορίζουν τα μαζικά ένστιχτα. Δεν χρειάζονται ψυχολόγοι πλέον για να κατευθύνουν τη ζωώδη θολούρα των εξαθλιωμένων μαζών. Αναγνωρίζουν το κακό στα μάτια του ξένου και του διαφορετικού. Στα χείλη εκείνου που λαλεί αλλιώς. Ένας ολόκληρος πατικωμένος κόσμος στις πόλεις απ’ την καρποφορία του κεφαλαίου. Απ’ την ασύδοτη ανάπτυξη, απ’ την ξέφρενη παραγωγή, απ’ τη λαγνεία του κέρδους. Ένας εξωφρενικός μηχανισμός δυστυχίας και πλούτου. Μια προσήλωση στην από καιρό ποδοπατημένη ζωή, τόσο άκαμπτη και τόσο προγραμματική, που ευτελίζει την κατεξοχήν ανθρώπινη χρήση της νόησης. Που ακυρώνει κάθε υπαρξιακή συνθήκη πραγματώνοντας στην κοινωνία αυτήν και μόνο την εικόνα της βλακείας. Κάνοντας το μεμονωμένο άτομο να στέκεται χωρίς ελπίδα απέναντι στη ζοφερή μοίρα του, γκρινιάζοντας και υπομένοντας, κάνοντας διαχείριση του βιασμού του, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, διαβάζοντας στον τύπο εξηγήσεις διεξοδικές με όλα τα ψευτοαίτια και τα ψευτοεπακόλουθά τους. Απόψεις κι αναλύσεις που δεν βοηθούν κανέναν ν’ αναγνωρίσει τις σκοτεινές δυνάμεις στις οποίες έχει γίνει υποτελής. Μονάχα τυφλή θέληση να περισωθεί το γόητρο της προσωπικής ύπαρξης. Ο καθένας μόνος του κι ο καθένας χώρια, ζωσμένος τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις του περιμένοντας εν μια νυκτί τους αντικατοπτρισμούς ενός ανθηρού μέλλοντος.
Πηγή:
http://dromos.wordpress.com/2012/10/11/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/?relatedposts_exclude=4582

Κόκκινη Νύχτα

0
0

Κόκκινη Νύχτα         

 Jaquou vs l' Utopie

Τα χιλιάδες λαμπιόνια της πλατείας Συντάγματος αλλάζουν το φως της νύχτας. Η Μ περνάει σχεδόν καθημερινά δίπλα τους. Την πρώτη φορά που ανέβηκε τη Φιλελλήνων τα θυμήθηκε πολύ αργά. Ούτε που έριξε το βλέμμα στα χριστουγεννιάτικα φώτα. Είχε πια μπει  στο σπίτι όταν συνειδητοποίησε  πως είχε δει κάπου μια φωτογραφία με ένα φωτισμένο καράβι στην πλατεία και αμέσως αναρωτήθηκε πως γίνεται να μην το είδε. Τις τελευταίες μέρες καθώς ανεβαίνει τη Σταδίου υπενθυμίζει στον εαυτό της να χαζέψει τον στολισμό της, ψάχνοντας  λίγο αφύσικα, σχεδόν ψυχαναγκαστικά,  να βρει χαρές στα φώτα. Τώρα που το σκέφτεται, δεν θυμάται ποτέ να της άρεσαν οι φωτεινές γιρλάντες στα δέντρα. Οι υπάλληλοι του δήμου που τις τοποθετούν  με το γερανοφόρο όχημα δεν έχουν ποτέ στο μυαλό τους το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και ποτέ δεν τις τοποθετούν με σχέδιο να αγκαλιάσουν το φυτό, τις κρεμούν βιαστικά απ’ τις κορυφές των κλαδιών και στο τέλος είναι σαν να έχει πάρει κάποιος μια κίτρινη φωσφοριζέ μπογιά και να έχει μουντζουρώσει την οροφή της πλατείας. Λες και ο κεντρικός στολισμός δεν θα ήταν αρκετός, λες και το καράβι δεν έφτανε, λες και έχει νόημα να κρεμάς ανθρώπους στα γερανοφόρα για να κρεμάσουν τα καλώδια στα δέντρα. Περιττό ρίσκο για ένα τόσο αμφίβολο αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που περνάει  χαζεύει τον φωτισμό, σαν να μην μπορεί να κάνει αλλιώς. Ενώ, όπως είπε το Σάββατο ο Δ, το φωτεινό “ΑΘΗΝΑ” που βλέπεις στην Ομόνοια καθώς ανεβαίνεις από την Πειραιώς, αρχιτεκτονικά τουλάχιστον, είναι ωραιότατο. Το βράδυ, σημείωσε. Η Μ είχε συμφωνήσει σιωπηλή. “Αλλά τη μέρα;” αναρωτήθηκε. Ο Δ δεν απάντησε. Έτσι κι αλλιώς ο Ομόνοια είναι μια άσχημη πλατεία.
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς στο σουπερμάρκετ, κρατώντας το καλάθι με τις προσθήκες της τελευταίας στιγμής στα χέρια, σταγόνες κουβερτούρας, αβγά, φέτες μοτσαρέλα και ζαμπόν, ψωμί για τοστ, σκιπ σε προσφορά, τέσσερα ευρώ φτηνότερο, βιτάμ, αποσμητικό, άβα, περιμένοντας στην ουρά του ταμείου χάζευε ως συνήθως τον κόσμο. Η κυρία που σίγουρα μόλις είχε έρθει από το κομμωτήριο με ολόισια ξανθά γυαλιστερά μακριά μαλλιά, σχεδόν μέχρι τη μέση της, ασύμμετρα μακριά για μια τόσο κοντή γυναίκα, ο κύριος που ήταν η σειρά του να αδειάσει το καλάθι στο ταμείο και σίγουρα σκεφτόταν κάτι άλλο γιατί κοίταζε προς την έξοδο, η κοπέλα που γέμιζε τις σακούλες με τα ψώνια των πελατών και πηγαινοερχόταν σε όποιον την φώναζε, η γιαγιά που στεκόταν μπροστά στη Μ με το καρό καροτσάκι της λαϊκής, ο γκριζομάλης κύριος παραδίπλα, στον πάγκο με το κρέας που της φάνηκε παππούς γιατί είχε μαζί του μια χαριτωμένη μικρή, ούτε πέντε χρονών, με λεπτά ποδαράκια και κόκκινο καλσόν κι ένα μπλε σκουφί που περπατώντας ή και χορεύοντας πλησίασε το ταμείο και διάλεξε ανάμεσα στα δέκα διαφορετικά κουτιά με τσίχλες ένα κόκκινο, γυαλιστερό. «Ακολούθησέ με» είπε στον παππού, και πήγε πιο πέρα. «Τι είναι αυτό;», είπε έκπληκτη η γιαγιά με το καρό καρότσι. «Μια καταναλώτρια!» και γέλασε. Γέλασε κι ο παππούς. “Τα παιδιά σήμερα ξέρουν τόσα πολλά” συνέχισε η γιαγιά χαμογελστή. Η Μ δεν ήξερε τι να υποθέσει. Άδειασε το καλάθι στο ταμείο. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που είδε έκπληκτη υπάλληλο σουπερμάρκετ στέκεται στο όρθια στο ταμείο και να της γεμίζει τις σακούλες με τα ψώνια της και παραλίγο να βάλει τα κλάματα. Άνοιξε το φερμουάρ για να βρει το πορτοφόλι.
αναδημοσίευση από:
http://jaquou.wordpress.com/2014/01/01/%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1/#comment-7372






Του χρόνου έξω από το σπίτι σας, εύχομαι

0
0


Του χρόνου έξω από το σπίτι σας, εύχομαι

Bc59hnqIcAABXsVDSCN2857
Θα μου πεις εσύ μένεις σε πολυκατοικία. Σε μεγάλη πόλη. Πού να καταλάβεις ή να φανταστείς τι να σκέφτεται και τι να νιώθει ο άντρας με το σκούρο μπουφάν “ΟΧΙ στην εξόρυξη χρυσού” μπροστά από το δίχτυ που χωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του. Σάμπως μεγάλωσες σε τέτοιο μέρος; Έτρεχε το μάτι σου στις ράχες των δέντρων κάθε καλημέρα; Κελάρυζε στ΄αυτί σου το αεράκι με τα χάχανα των πουλιών μόλις έβγαινες από την πόρτα του σπιτιού σου; Κοιτάς τη δουλίτσα σου, τα παιδιά σου και τη σύνταξή σου. Στο εκλογικό σου βιβλιάριο το τι νιώθει ο άντρας με το σκούρο μπουφάν “ΟΧΙ στην εξόρυξη χρυσού” μπροστά από το δίχτυ που χωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του.
Εσύ, τώρα, θα μου πεις ότι μένεις στην Εκάλη ή στην Κηφισιά. Ότι πρέπει κάποιες θυσίες να γίνουν για να έρθει η ανάπτυξη. Η Χαλκιδική είναι μακριά. Στα Prada σου τι νιώθει ο άντρας με το σκούρο μπουφάν “ΟΧΙ στην εξόρυξη χρυσού” μπροστά από το δίχτυ που χωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του. Το resort που παραθερίζεις στο δεύτερο πόδι  δεν έχει θέα στις Σκουριές. Και, βρε αδελφέ, κάτι ξέρουν οι υπεύθυνοι κι εν πάση περιπτώσει όλο φασαρίες κάνουν οι αλήτες εκεί πάνω. Και καταδικάζεις τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Υπομονή, όλα θα φτιάξουν αρκεί να αισιοδοξούμε. Και καλή χρονιά.
Εσύ που παίρνεις τις αποφάσεις θα μου πεις να σκάσω. Να μην τα ψάχνω. Ότι είμαι με τους αλήτες που όλο φασαρίες κάνουν. Να πάω να ψηφίσω όταν με διατάξεις. Να σκάσω. Να βγάλω τη γλώσσα μου να πάρεις το γενετικό υλικό μου. Να σε ακολουθήσω στο αστυνομικό τμήμα. Να απολογηθώ. Να περιμένω την ανάπτυξη και το πρωτογενές. Να καταδικάσω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Να βλέπω δελτία ειδήσεων. Να πληρώνω τους φόρους μου.  Στις μίζες σου τι νιώθει ο άντρας με το σκούρο μπουφάν “ΟΧΙ στην εξόρυξη χρυσού” μπροστά από το δίχτυ που χωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του.
Εγώ ένα σας λέω: του χρόνου έξω από το σπίτι σας, εύχομαι.
(Οι φωτογραφίες από Χρυσές αυτ-απάτες)
Πηγή:
http://pnevmantilogias.wordpress.com/2014/01/01/%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BE%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9/

Η κατάσταση της Ελλάδας σε (ένα) ανέκδοτο

0
0

Η κατάσταση της Ελλάδας σε (ένα) ανέκδοτο



ΑΠΌ ΒLACKΜEDITERRANEANPIRATE


Η κατάσταση της Ελλάδας σε 1 ανέκδοτο | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
Η κατάσταση της Ελλάδος σε ένα ανέκδοτο!
Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του: Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;
 
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
 
- Κοίταξε παιδί μου… Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας. Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.. 
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας. 
 
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
 
Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και
βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί.. 
 
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός! 
 
Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους…πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια να… ! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
 
- “Τι να κάνω;” σκέφτεται, “να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό;;; Εγώ δεν ξέρω να το κάνω…”
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο.
 
Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
Και τί συμπέρασμα έβγαλες;
 
- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!
Πηγή: toxwni.gr

Viewing all 9988 articles
Browse latest View live




Latest Images