φίλες και φίλοι, καλημέρες

Η φράση του τίτλου του σημερινού σημειώματος είναι ένα σχόλιο από το “Ημερολόγιο” του θεωρητικού της Προπαγάνδας, της απόσπασης της αφοσίωσης και της υπακοής των Υποτελών προς τον Führer (οδηγό, ηγέτη), του Γιόζεφ Γκέμπελς, για τους εμπρησμούς από τον ναζιστικό γερμανικό λαό των εβραϊκών εμπορικών καταστημάτων και συναγωγών τον Νοέμβριο (10) του 1938. Το 1943, μπροστά σε χιλιάδες μέλη του Ναζιστικού Κόμματος, ο Γ. Γκέμπελς ρωτούσε το ακροατήριο: Θέλετε ολοκληρωτικό πόλεμο; Και αυτό απαντούσε: Ναι! Γνωρίζουμε ποιος είναι ο ολοκληρωτικός πόλεμος: ολοσχερής καταστροφή και εξολόθρευση του αντιπάλου, (εσωτερικού) εχθρού ή πολέμιου (εξωτερικού εχθρού). Και ο Γκέμπελς: Σήκω, λαέ, να αρχίσεις την καταιγίδα.

Αυτό λέει σήμερα και η ναζιστική Χρυσή Αυγή: ώρα να δράσει ο λαός. Έτσι, μπορούμε να πούμε για τη Χρυσή Αυγή αυτό που είπε ο Γκέμπελς για τον Χίτλερ:Γεννημένος για να κινητοποιεί (τις μάζες).  Ζούμε τον σχηματισμό, τη διαμόρφωση του ελληνικού ναζιστικού λαού. Και έτσι, θα γίνει πιο σαφής η ύπαρξη δύο ελληνικών λαών:  ο ένας είναι ο ναζιστικός, ο άλλος, δυσκολεύομαι να μεταχειριστώ έναν χαρακτηρισμό λόγω των εγγενών προβλημάτων που παρουσιάζει ο όρος “λαός’, μιας και ταυτίζεται πολλές φορές με τον όχλο. Ο ναζιστικός ελληνικός λαός (θα) κραυγάζει αυτό που κραύγαζε το  πολυπληθές υστερικό και παραληρηματικό  ακροατήριο του Γκέμπελς: ο Φύρερ προστάζει, εμείς ακολουθούμε! Η Χρυσή Αυγή προστάζει, εμείς ακολουθούμε!

Δύο προοπτικές ανοίγονται μπροστά στη Χρυσή Αυγή. Ή θα επιχειρήσει να καταλύσει τη Δημοκρατία ή θα αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος της. Ή θα παραμείνει μέχρι τέλος ένα καθαρόαιμο συνεπές ναζιστικό κόμμα ή θα μετεξελιχθεί σε ένα άκρως ακροδεξιό φιλελεύθερο κόμμα. Τι από τα δύο θα συμβεί; Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα, φίλες και φίλοι, έχοντας κατά νου μια ρήση των Ρωμαίων: una salus victis, nullam sperare salutem: μία σωτηρία (υπάρχει) για τους ηττημένους, να μην ελπίζουν σε καμμία σωτηρία!

Θα μας απασχολήσει δηλαδή το εξής ζήτημα: πόσοι και πόσες από τους/τις ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δεν θα περιοριστούν  μόνο στη ψήφο αλλά θα δράσει ως ναζιστικός ελληνικός λαός, θα ασκήσει σωματική βία, θα καταστρέψει, θα κάψει, και, το πλέον κομβικής σημασίας, θα σκοτώσει;  Τι θα γίνει μετά τον πρώτο φόνο;

Ήρθε χτες ο πατέρας μου από το ζαχαροπλαστείο όπου συχνάζει η παρέα του και μου είπε αυτό που άκουσε: η Χρυσή Αυγή έχει φτάσει στο 40%! Αυτό διαδίδεται από τους  οπαδούς και τους ψηφοφόρους της. Είναι βέβαιο ότι δεν είναι 40%, ότι είναι όμως πάνω από 10% πρέπει να το θεωρήσουμε βέβαιο. Με απασχολεί το εξής: ποιο ποσοστό μπορεί να φτάσει η Χρυσή Αυγή; 15%; 25%;  Δεν το γνωρίζουμε. Να και ένα άλλο ερώτημα: Πόσοι (και πόσες) από τους/τις ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής θα δράσουν ως ναζιστικός ελληνικός λαός; Ποιοί παράγοντες θα καθορίσουν εάν η Χρυσή Αυγή παραμείνει ακραιφνές ναζιστικό κόμμα ή μετεξελιχθεί σε δημοκρατικό (φιλέλεύθερο) ακροδεξιό κόμμα;

Το κομβικό σημείο της μετεξέλιξης ή μη της Χρυσής Αυγής θα είναι ο τρόπος αντιμετώπισης από το Κράτος των πρώτων φόνων που θα διαπράξει ο ναζιστικός ελληνικός λαός. Θα αναρωτηθείτε βέβαια εάν θα κλιμακώσει την άσκηση της βίας και φτάσει μέχρι τον φόνο/τους φόνους. Το θεωρώ τόσο βέβαιο όσο ότι σε κάνα δυο ώρες θα ανατείλει ο ήλιος από την Ανατολή και όχι από τη Δύση. Διότι ναζισμός σημαίνει καταστροφή και εξολόθρευση του αντιπάλου, του εσωτερικού ή του εξωτερικού, ο οποίος είναι κι αυτός εσωτερικός – οι Υποτελείς του ανταγωνιστή Κυρίου. Η βία είναι ένα φαινόμενο κοινωνικό που κλιμακώνεται, όπως και μια μορφή της, ο πόλεμος. Κάνεις μια πλάκα, πετάω ένα υπονοούμενο, εκσφενδονίζεις μια βρισιά, απαντάω με μια απειλή, σπρώχνεις, ρίχνω μια μπουνιά και στο τέλος βγαίνουν τα κουμπούρια και το αίμα ρέει. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι της Χρυσής Αυγής έχουν σαφέστατη επίγνωση της δυνατότητας κλιμάκωσης της βίας – και την επιδιώκουν.

Κάποια στιγμή θα φτάσουν και στον ομαδικό ή ατομικό φόνο. Το πότε δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε – θα εξαρτηθεί ασφαλώς (και) από την κλιμάκωση, την επιδείνωση δηλαδή,  της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.  Ο φόνος ή οι φόνοι θα αναδειχτεί στο δεύτερο καθοριστικό σημείο καμπής της Χρυσής Αυγής – το πρώτο ήταν ο εκλογικός θρίαμβος στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Με τον θρίαμβο αυτό άρχισε η διαμόρφωση του ναζιστικού ελληνικού λαού. Στο σημείο αυτό μας απασχολούν τρία ζητήματα. Το πρώτο:  ποιά θα είναι η μέγιστη εκλογική απήχηση της Χρυσής Αυγής; Το δεύτερο: ποιό και πόσο μέρος του αριθμού των ψηφοφόρων θα μετεξελιχτεί σε ενεργό ναζιστικό λαό; Και το τρίτο:  πώς θα αντιμετωπίσει το Κράτος αυτούς τους φόνους;

Θεωρώ ότι η Χρυσή Αυγή δεν θα ξεπεράσει ποτέ το 20%, σε απόλυτους αριθμούς το 1 εκ. Αυτό είναι το όριο της. Το γνωρίζει; Τι σημαίνει αυτό το ποσοστό για την μετεξέλιξή της; Αυτό που άκουσε ο πατέρας μου από τον γέρο, συνταξιούχο, εργάτη, μετανάστη στη Γερμανία,  οπαδό της Χρυσής Αυγής ότι στις επόμενες εκλογές θα αποσπάσει το 40% αυτών που θα πάνε να ψηφίσουν είναι μια επιθυμία. Οι ηγέτες και τα στελέχη της Χρυσής Αυγής θεωρούν ότι μια μέρα θα εξασφαλίσουν την πλειοψηφία και θα κυβερνήσουν αυτοδυνάμως. Γνωρίζοντας ότι τα κύρια ψυχικά χαρακτηριστικά του ναζισμού είναι η μεγαλομανία, η παράνοια και ο αθεράπευτος ναρκισσισμός, οι εξ αυτών προερχόμενες αυταπάτες είναι ο εφιάλτης τους. Από αυτήν την έποψη, αξίζει να δούμε τη στάση των γερμανών ναζιστών ηγετών και θεωρητικών κατά τη διάρκεια της κατάρρευσής τους, κατά τα έτη 1944-5. 

Από αυτό το 1 εκ. ψηφοφόρων, υποστηρίζω ότι μόνο ένα μικρό μέρος θα δράσει ως ναζιστικός ελληνικός λαός. Όσο θα κλιμακώνεται η βία, τόσο ο αριθμός των συμμετεχόντων θα μειώνεται. Θα είναι πολλοί και πολλές αυτοί που θακινητοποιούνται από την Χρυσή Αυγή και θα συγκεντρώνονται για να διαμαρτυρηθούν και να εκτονωθούν/αποφορτιστούν. Θα είναι πολύ λιγότεροιαυτοί και αυτές που θα δέρνουν, θα καταστρέφουν, θα καίνε, και πολύ λιγότεροιαυτοί που θα σκοτώσουν/θα σκοτώνουν. 

Οι πρώτοι φόνοι, αν διαπραχθούν – και θα δούμε ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό – θα αποβούν το δεύτερο σημείο καμπής της μετεξέλιξης της Χρυσής Αυγής. Θα συνεχιστούν οι φόνοι ή θα σταματήσουν και πως; Το εάν θα συνεχιστούν ή όχι δεν καθορίζεται μόνο από τον αριθμό και την ψυχική διάθεση των δραστών αλλά και από τη στάση τόσο των Υποτελών (δυνάμει) θυμάτων της ναζιστικής/φασιστικής βίας και εξόντωσης όσο και από τη στάση του Κράτους απέναντι στη ναζιστική βία αλλά και στη βία των Υποτελών θυμάτων. Εάν οι μετανάστες, ας πούμε, ή απεργοί εργάτες και υπάλληλοι, οι νέοι και άλλοι απαντήσουν στη βία, ακόμα και με φόνο, τότε η μετεξέλιξη της αιματηρής σύρραξης θα εξαρτηθεί από τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ των αντιπάλων. Με άλλα λόγια, η Χρυσή Αυγή και ο ναζιστικός ελληνικός λαός ή θα βάλει την ουρά στα σκέλη ή θα αποθρασυνθεί.

Το τι θα συμβεί θα εξαρτηθεί και από τη στάση του Κράτους, του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Σήμερα, είναι σαφές ότι το Κράτος ανέχεται, να μην πω ότι ενθαρρύνει, τη δράση της Χρυσής Αυγής. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι μονιμάδες καραβανάδες και οι μπάτσοι, κατά το πλείστον, ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, ότι δηλαδή το προσωπικό των κατασταλτατικών μηχανισμών είναι συμπαθούντες, ψηφοφόροι της και ενεργά μέλη αλλά στο γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιείται από το Κράτος ως κατασταλτικός και εκφοβιστικός μηχανισμός. Η μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής θα καθοριστεί εν πολλοίς από την αντιμετώπιση εκ μέρους του Κράτους των φόνων που θα διαπράξει ο ναζιστικός ελληνικός λαός  και τη στάση του απέναντι στη σύρραξη μεταξύ των αντίπαλων στρατοπέδων, των δύο λαών. Η Χρυσή Αυγή θεωρεί ότι ο εμφύλιος πόλεμος έχει ήδη αρχίσει, το μόνο που απομένει είναι η κλιμάκωσή του.

Η στάση του Κράτους θα εξαρτηθεί από τις ανάγκες του, δηλαδή από το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ αυτού και των εξεγερμένων/επαναστατημένων Υποτελών Παραγωγών. Το Κράτος, οι πολιτικοί, ιδεολογικοί και δικαστικοί μηχανισμοί, θα χρησιμοποιήσουν με τέτοιο τρόπο τη Χρυσή Αυγή ώστε να ενισχύσει τις θέσεις του. Εάν το Κράτος δεν αντιμετωπίσει σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα τους φόνους της Χρυσής Αυγής, τότε θα είμαστε βέβαιοι ότι το χρειάζεται και θα το ενθαρρύνει να παραμείνει ως έχει. Φαντάζεστε Κράτος και Χρυσή Αυγή να επιτίθενται χέρι-χέρι; Εάν το Κράτος αντιληφθεί ότι η δράση της Χρυσής Αυγής ξεπερνάει κάποια κρίσιμα όρια, με αποτέλεσμα τη μείωση της κρατικής ισχύος, τότε, ή θα τη εξαναγκάσει να μετεξελιχτεί σε δημοκρατικό κόμμα ή και θα απαγορεύσει τη δράση της. 

Η γνώμη μου είναι ότι κατά το επόμενο χρονικό διάστημα, μήνες ή κάνα δυο χρόνια, το Κράτος θα κάνει τα στραβά μάτια και η Χρυσή Αυγή θα δρα ανενόχλητη. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα διαμορφώνεται ο ναζιστικός ελληνικός λαός. Τα όρια όμως της απήχησής της στους Υποτελείς Παραγωγούς και η μετεξέλιξη (επιδείνωση η στασιμότητα) της κρίσης θα καθορίσουν και το μέλλον της Χρυσής Αυγής.

Θεωρώ την ήττα της και την εξαφάνισή της βέβαιη. Η ήττα και η εξαφάνιση, όχι μόνο της Χρυσής Αυγής και των άλλων ακροδεξιών και ναζιστικών ευρωπαϊκών κομμάτων, θα εξαρτηθεί από την στάση τους απέναντι στο πιο σημαντικό πρόβλημα της εποχής μας: στην αντιμετώπιση και την επίλυση της ανεργίας - κι αυτό θα είναι και το επίδικο αντικείμενο του παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου: Δυο στρατόπεδα δημιουργούνται, θα δημιουργηθούν:

 το ένα θα υποστηρίζει τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας ώστε να εργάζονται όλοι και όλες,

το άλλο θα προσανατολιστεί προς την ποικιλόμορφη εξόντωση των ανέργων.

Θεωρούμε ότι ο Κύριος και το Κράτος δεν προκρίνουν τη μείωση του χρόνου εργασίας αλλά την εξάλειψη και όχι την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας. Δεν το ομολογούν διότι φοβούνται – και προετοιμάζονται. Υποστηρίζοντας ότι περιμένει ανάπτυξη που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ο Κύριος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κερδίζει χρόνο και να προετοιμάζεται για να επιβάλει την μακροπρόθεσμη πολιτική της εξόντωσης. Θεωρώ ότι υπάρχει χρόνος για να φέρουμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται, το ζήτημα της μείωσης του χρόνου εργασίας  στο κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό και πολιτικό προσκήνιο ως του μόνου τρόπου επίλυσης της ανεργίας. 

Ο Κύριος βέβαια θα διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και θα παίρνει όρκο πως το μόνο που τον νοιάζει είναι η ειρήνη. Γνωρίζουμε όμως ότι  και στα νεκροταφεία υπάρχει μεν ειρήνη αλλά όχι και δικαιοσύνη! Η διαπίστωση αυτή μας φέρνει στο νου άλλο ένα ρωμαϊκό ρητό: ubi solitudinem faciunt, pacem appellant: εκεί όπου απεργάζονται ερημιά (καταστροφή, εξολόθρευση), την αποκαλούν ειρήνη.