Συρία: Ένας ακόμα πόλεμος της
παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας
[«Το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά του ανθρώπινου πνεύματος είναι το να πιστεύει κάποιος σε πράγματα που δεν αποδεικνύονται».Άλντους Χάξλεϋ
Η νέα προβοκάτσια που «φωνάζει» από μίλια μακρυά αναπαράχθηκε από όλα τα ΜΜΕ με πανομοιότυπο τρόπο. Αναφερόμαστε στη Συρία και στη χρήση θανατηφόρων αερίων με αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και μικρά παιδιά.
Δεν θα αναφερθούμε στα στοιχεία που αποδεικνύουν την προβοκάτσια, ούτε στον υπερμεγενθυμένο αριθμό νεκρών που παρουσιάζουν οι προσκείμενες στους «εξεγερμένους» πηγές (μιλούσαν στην αρχή για 1200, αλλά νεώτερες και σοβαρότερες πληροφορίες τούς «κατεβάζουν» στους 400 περίπου). Απλά, ο οποιοδήποτε μπορεί να θεωρήσει σαν μία πράξη απόλυτου αυτοχειριασμού το να εκτοξεύθηκαν αέρια από τις δυνάμεις του καθεστώτος της Συρίας σε άμαχους τη στιγμή που η πλάστιγγα, αυτή τη χρονική περίοδο, έχει σαφέστατα γείρει υπέρ του Άσσαντ και οι συνεχείς στρατιωτικές επιτυχίες κατά των ισλαμικών συμμοριών και των λοιπών «εξεγερμένων» έχει εξαναγκάσει τις συνασπισμένες δυνάμεις της αραβοδυτικής κυριαρχίας να επισπεύδουν μία επέμβαση. Έτσι, 300 μισθοφόροι από τις χιλιάδες που εκπαιδεύονται από την CIA στην Ιορδανία, προχώρησαν ήδη σε καταλήψεις παραμεθόριων περιοχών της Συρίας.
Είναι ολοφάνερο πως αυτή η αδίστακτη και εγκληματική κίνηση εκ μέρους των αντιπάλων του καθεστώτος Άσσαντ, δίνει ένα άλλοθι για τα εγκλήματα που προσχεδιάζονται και προφανώς αφήνει ανοικτό το έδαφος για επέμβαση ανάλογη με αυτή στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στην Γιουγκοσλαβία από τις επιτιθέμενες δυνάμεις της συμμαχίας, που προαναφέραμε. Άλλωστε δεν είναι η μοναδική, που έχει συμβεί στη Συρία ( υπάρχουν πολλές ανάλογου περιεχομένου στις επεμβάσεις που προηγήθηκαν, σε άλλες περιοχές, εκ μέρους των δυνάμεων της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας), όπως θα διαπιστώσουμε και από το άρθρο που ακολουθεί και που είναι παρμένο από την μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 122, Δεκέμβριος 2012 και στο οποίο γίνεται μια προσέγγιση του Συριακού Πολέμου.]
Όταν τον Μάρτιο του 2011 ξεσπούσε η «εξέγερση» στη Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητηθεί από κάποιον ότι αυτή αποτελούσε συνέχεια και μέρος ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου της κυριαρχίας. Ενός σχεδίου που κινείται, στην κατεύθυνση του ανασχηματισμού των όρων επιβολής σε παγκόσμια κλίμακα και της αναθεώρησης και ανασύστασης των σχέσεων ανάμεσα στα τμήματα που την απαρτίζουν. Το πρώτο, μάλιστα, βήμα για το άνοιγμα της νέας περιόδου επεμβάσεων είχε ήδη γίνει ένα μήνα πριν με την «εξέγερση» στη Λιβύη, που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Σχετικά με τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, που προηγήθηκαν, απλά θυμίζουμε πως παρ’ ότι εμφανίζουν διαφορετική χροιά, στην πραγματικότητα αποτελούν συστατικά μέρη μιας ενιαίας διαδικασίας.
Ας σημειωθεί, πάντως, ότι αυτή η νέα περίοδος αποτελεί την συνέχεια της προηγούμενης, που περιλάμβανε τις επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ καθώς και το «κλείσιμο» του Παλαιστινιακού, όπου εγκαθιδρύθηκαν δύο ξεχωριστά παλαιστινιακά κράτη-μαριονέτες.
Έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φ. 109, Οκτώβριος 2011), στους λόγους για τους οποίους η δυτική κυριαρχία σε συνεργασία με αραβικά κράτη και μουσουλμανικές συμμορίες διέλυσε τη Λιβύη. Πρόκειται για μια διάλυση που δεν αφορά τους γεωγραφικούς και κρατικούς όρους, αλλά τη σάρωση των ανθρώπινων ομάδων και των κοινωνικών σχέσεων που είχαν αναδειχθεί μέσα από πολύχρονες διεργασίες, αλλά και διαδικασίες, επιδεινώνοντας τη θέση αυτών των ομάδων μέσα στο νέο πλαίσιο εξανδραποδισμού που δρομολογήθηκε.
Αυτή η κατάτμηση των κρατών και ομοσπονδιών αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα της ενοποιούμενης και ενοποιημένης κυριαρχίας, αφού με αυτή τη μέθοδο κατορθώνει να επιβάλει το νέο Status Quo. Βέβαια, το όλο σχέδιο έπρεπε να συνδεθεί, στην περίπτωση αυτή, με την λεγόμενη «αραβική άνοιξη» η οποία αποτέλεσε την προπαγανδιστική και συνάμα απατηλή προμετωπίδα για την επίτευξη των πολιτικών αναδιαρθρώσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι αδιαμφισβήτητο, πλέον, γεγονός πως η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία προχωρά αδίστακτα μέσα από ποτάμια αίματος, σωρούς ερειπίων και τεράστιες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, απογυμνώνοντας τους ανθρώπους από τα αναγκαία για την διαβίωσή τους και ανακατασκευάζοντας τους όρους καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Τα βασικά εργαλεία για τις επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή, από το Ιράκ μέχρι και τη Λιβύη, απαρτίζονται από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Ιορδανία. Είναι αυτές που απροσχημάτιστα επεμβαίνουν έχοντας το προβάδισμα και διευκολύνοντας και ανοίγοντας το δρόμο για την επέλαση των λοιπών εταίρων του ενοποιημένου μπλοκ της κυριαρχίας. Έχουν μάλιστα αναδειχθεί από τους κύριους χρηματοδότες, στρατολόγους και υποκινητές των διάφορων συμμοριών μισθοφόρων και μη, που επιδίδονται σε σφαγές, λεηλασίες, βιασμούς, λυντσαρίσματα και κάθε είδους καταστροφές. Άλλωστε, είναι συστατικό της κυριαρχίας να χρησιμοποιεί διάφορες διαβαθμίσεις υπανθρώπων, που φέρνουν σε πέρας τις «βρώμικες δουλειές».
Εννοείται πως δεν έχουν κανενός είδους ουσιαστική σημασία οι επικλήσεις των κάθε λογής «πρόθυμων» να πολεμήσουν και να ανατρέψουν τα υπάρχοντα καθεστώτα, επειδή είναι τυραννικά. Οι υποστηρικτές και διεκπεραιωτές αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ούτε θα γίνουν ποτέ αυτοί που θα μετουσιώσουν την τυραννία σε ελευθερία. Επειδή, είναι αδιαμφισβήτητο πως η ουσιαστική απελευθέρωση δεν επιβάλλεται, αλλά προέρχεται από την πηγαία διάθεση και την συνειδητή απόφαση ανθρώπινων ομάδων, που έχουν το όραμα της ουσιαστικής απελευθέρωσης από κάθε είδους εξουσιαστικά κι εκμεταλλευτικά δεσμά και παλεύουν γι’ αυτό το σκοπό. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Οι κάθε είδους «απελευθερωτές», που δρουν είτε στο όνομα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού είτε στο όνομα της δημοκρατίας και του αραβικού εθνικισμού, στις συγκεκριμένες συνθήκες εξυπηρετούν αναφανδόν τα σχέδια των μετασχηματισμών που επιδιώκει η κυριαρχία, ενώ το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αντικατάσταση του ενός εξουσιαστικού συστήματος με ένα άλλο, είτε από τους ίδιους τους «απελευθερωτές» είτε από τους εντολείς τους.
Πάντως, κάθε επέμβαση δεν είναι και τόσο ακατανόητη, όπως φαίνεται με μια επιφανειακή ματιά. Μένει να δούμε κάπως προσεκτικά τα διάφορα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν ένα δεδομένο που χαρακτηρίζεται ως ένας παρατεταμένος παγκόσμιος πόλεμος, που παραμένει αφανής στις ουσιαστικές του πλευρές και που έχει ομοιότητες με εκείνον που περιγράφει ο Τζώρτζ Όργουελ στο «1984». Εκεί, όπως και στις τωρινές συνθήκες, οι πληθυσμοί ενημερώνονται για τις νίκες σ’ έναν πόλεμο στον οποίο οι ίδιοι δεν συμμετέχουν άμεσα, ο «εχθρός» μοιάζει φανταστικός, αλλά δεν παύει να παρουσιάζεται σαν τρομακτικός.
Στον παρόντα πόλεμο υπάρχουν κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις: Ο «εχθρός» είναι ορατά-αόρατος, αφού οι περισσότεροι πληροφορούνται μόνο όσα θέλουν ή αφήνουν, οι διαχειριστές της πληροφορίας, να μαθευτούν και μάλιστα με την μέθοδο της μερικότητας και της διαστρέβλωσης των όσων λέγονται ή γίνονται. Η στρέβλωση γίνεται σε τέτοιο μάλιστα βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούν σε παραίτηση κάθε ατομική προσπάθεια που θα επιδιώξει να αξιοποιήσει τα αληθινά γεγονότα και να εξάγει τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Το πρότυπο του «εχθρού» εμφανίζεται να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Αχμαντινετζάντ ή τον Άσσαντ.
Ας μην πάμε πολύ πίσω. Έχει περάσει ένας και πλέον χρόνος μετά από την άγρια δολοφονία του Καντάφι από τους ελεεινούς λακέδες της δυτικής, αλλά και της ευρύτερης κυριαρχίας κι όμως μέσα στην επιβεβλημένη σιγή τάφου ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει στα ξαφνικά πως υπάρχουν ακόμα περιοχές στη Λιβύη –όπως η Μπάνι Ουαλίντ που τη μια μέρα ανακοινώνεται πως «καταλήφθηκε» από τις συμμορίες του νέου καθεστώτος και μετά από δύο μέρες διαψεύδεται– που εξακολουθούν να αντιστέκονται. Κι όλα αυτά παρά τις εκατόμβες νεκρών, παρά τα απάνθρωπα βασανιστήρια σ’ όσους συλλήβδην χαρακτηρίζουν ως υποστηρικτές του προηγούμενου καθεστώτος και παρ’ όλη την τρομοκρατία. Εν τούτοις, θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο –και με δεδομένη την περιορισμένη έως ανύπαρκτη ενημέρωση– να υποστηριχτεί πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ισχυρή αντίσταση στους εγκάθετους της συνασπισμένης κυριαρχίας. Και μετά έρχεται η σιωπή για να ακολουθήσει ο επόμενος ενημερωτικός κεραυνός μέσα σε μια τεχνητή ξαστεριά. Η διαχείριση της πληροφορίας είναι ένα πανίσχυρο μέσο για την αποξένωση του πλήθους από την πραγματικότητα που μετασχηματίζουν οι εξουσίες. Είναι, ακόμη, το μέσο με το οποίο ο παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες αποκτά τις επιβαλλόμενες διαστάσεις που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εξουσιών: η νίκη και η συντριβή του «εχθρού», οι θριαμβευτικές ιαχές εναλλάσσονται με τον κίνδυνο που επαπειλεί (πραγματικά ή πλαστά) η ανασύνταξή του.
Το τέλος μιας περιόδου και η αρχή μιας άλλης
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε, όχι τόσο τις λεπτομέρειες όσο τα κύρια γεγονότα που σημάδεψαν την δεκαετία 1979-1989. [Να σημειώσουμε πως μια εκτεταμένη και λεπτομερειακή ανάλυση θα ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη και θα ξεπερνούσε τα όρια του χώρου μιας εφημερίδας. Ευελπιστούμε στο μέλλον και με διάφορες επί μέρους προσπάθειες ανάλυσης να συμβάλλουμε στην πληρέστερη κατανόηση των διαδικασιών της ενοποιημένης κυριαρχίας κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες της συγκρότησής της.] Πρόκειται για τις τελευταίες έντονες αντιπαραθέσεις που υπήρξαν πριν από την έναρξη της νέας περιόδου ενοποίησης, πλέον, της κυριαρχίας και η οποία συμβολίζεται με το γκρέμισμα του τείχους που από το 1961 χώριζε το Βερολίνο σε δυτικό και ανατολικό.
Εδώ χρειάζεται να αναφερθούμε σε δύο σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη δεκαετία 1979-1989 και τα οποία θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν, δεδομένου πως σηματοδοτούν τις μετέπειτα ενέργειες της κυριαρχίας. Είναι οι τελευταίες κινήσεις που γίνονται πριν από την έναρξη της νέας περιόδου για τον έλεγχο της περιοχής του Καυκάσου και ιδιαίτερα του Περσικού Κόλπου. Η ΕΣΣΔ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό και τακτικό πλεονέκτημα εν όψει των επερχόμενων ανακατατάξεων σπεύδει να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς της Καμπούλ. Θα βρεθεί, όμως, αντιμέτωπη με την πολύπλευρη συμμαχία των ΗΠΑ, της Αγγλίας, του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και της Κίνας που στηρίζουν με όλους τους τρόπους τους αντάρτες που δρουν εναντίον της σοβιετική παρουσίας. Ο πόλεμος θα διαρκέσει 10 ολόκληρα χρόνια για να λήξει με την ήττα και την απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΣΣΔ.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός, είναι ο πόλεμος ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν, ο οποίος ξεκίνησε το 1980 και κράτησε μέχρι το 1988. Επρόκειτο για έναν πόλεμο που, παρ’ όλες τις προσπάθειες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών για την κυριαρχία στην περιοχή, κατέληξε σε «ισοπαλία», ενώ απέφερε περισσότερο από ένα εκατομμύριο νεκρούς.
Η κατάσταση, που διατηρήθηκε αναλλοίωτη παρά την τεράστια αιματοχυσία της δεκαετίας, σηματοδοτεί το τέλος των διαφορετικών στρατοπέδων και προχωρά στην ενοποίησή τους, μεταφέροντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό ενός ενιαίου «οργανισμού», που αρχίζει να διαπλατύνεται συμπεριλαμβάνοντας στους κόλπους του όλο και περισσότερες δυνάμεις, ώστε να ολοκληρωθεί το πλέγμα της παγκοσμιοποίησης, που θα συστήσει τη νέα περίοδο.
Εδώ, πλέον, υπάρχουν συνεχώς ισχυροποιούμενοι συνέταιροι στο μπλοκ της ενοποιημένης και ταυτόχρονα ενοποιούμενης κυριαρχίας, η οποία έχει σαν στόχο την αλληλοδιείσδυση των ισχυρών κομματιών της σε ανατολή και δύση σε Ασία και Αφρική. Μια αλληλοδιείσδυση που θα αποτρέψει της κεντρόφυγες τάσεις των υπολοίπων και αποσκοπεί στο μετασχηματισμό του χαρακτήρα των εσωτερικών αντιθέσεων που υπάρχουν στους κόλπους της κυριαρχίας, χωρίς, όμως, να τις εξαλείφει.
Αυτός ο χαρακτήρας διατηρεί σε πολλές περιπτώσεις αναλλοίωτη την έκφραση των κάθε είδους αντιθέσεων αλλά όμως το περιεχόμενο διαφέρει κατά πολύ από αυτό που υπήρχε, κατά τη δεκαετία που αναφερθήκαμε προηγουμένως. Οι «λεπτές» αποχρώσεις των εσωτερικών εντάσεων έχουν, πάντως, τη σημασία τους και παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις συνθήκες που θα διαμορφωθούν μετά από την κάθε είδους ανοικτή ή συγκεκαλυμμένη «ρήξη».
Η σφραγίδα στο πρακτικό πεδίο, μετά την συμφωνία των Μπους (πρεσβύτερου)-Γκορμπατσώφ στη Μάλτα για τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, ήρθε με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1991), όπου οι συνασπισμένες δυνάμεις 35 κρατών –συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Αγγλίας και χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας (που «αδιαφόρησε»)– νίκησαν το Ιράκ κατά την επονομαζόμενη «καταιγίδα της ερήμου», απελευθερώνοντας το Κουβέιτ που είχε καταληφθεί τον Αύγουστο του 1990 από τις δυνάμεις του Ιράκ. Ακολουθεί ο αποκλεισμός εναέριων ζωνών και ο έλεγχος των από αέρος πτήσεων του Ιράκ.
Με τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, γίνεται φανερό πως οι όροι έχουν αλλάξει, αλλά και διάφοροι άξονες επιρροών μετατοπίζονται. Οι στρατηγικοί άξονες, όμως, αλλάζουν κατευθύνσεις μόνο κάτω από αδήριτες ανάγκες. Έτσι, γίνεται αντιληπτό, πως το άνοιγμα της νέας περιόδου, που είχε προετοιμαστεί μία εικοσαετία πριν, έβαζε επιτακτικά τη διαμόρφωση των νέων όρων που θα επιβάλλονταν κατά πρώτον στους πληθυσμούς της Ευρώπης και παράλληλα σε αυτούς που περιλαμβάνονται στον Καύκασο και τις εκείθεν περιοχές, που ανήκαν στην μέχρι τότε κομμουνιστική αυτοκρατορία. Αλλά, το κέντρο βάρους των μετασχηματισμών μέσα στα πλαίσια της ενοποιητικής διαδικασίας εξακολουθεί να παραμένει ο άξονας Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Συρία παρά τις ανοικτές στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στα δύο πρώτα κράτη την δεκαετία που μας πέρασε.
Ο Συριακός πόλεμος
Προκειμένου να φτάσει στην παρούσα, δι’ αντιπροσώπων, επέμβαση στη Συρία, η ενοποιημένη κυριαρχία έπρεπε να εδραιώσει την εξάλειψη του προηγούμενου Status Quo στην Ευρώπη. Έχοντας ευθύς εξ αρχής να αντιμετωπίσει πολλά ζητήματα, εφάρμοσε τον «καταμερισμό εργασιών». Η Ρωσία θα ασχολούταν κατ’ αρχήν με τον Καύκασο, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ με τη σοβαρή υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Όλη η δεκαετία του 1990 (αν αφαιρέσουμε τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου) αναλώθηκε στην «τακτοποίηση» αυτής της «εκκρεμότητας». Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν «εκ των ων ουκ άνευ». Χρειάστηκε μια οκταετία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία του τεμαχισμού της το 1999, με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτό το διάστημα η Ρωσία διεξήγε δύο πολέμους στον Καύκασο καταλαμβάνοντας, εν τέλει, την Τσετσενία, αφού προηγούμενα σταθεροποιήθηκε εσωτερικά. Αυτές ήταν οι άμεσες προτεραιότητες στην πρώτη δεκαετία του βίου της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας. [Ενοποιημένη επειδή αποτελεί τη βάση αυτών που πρωταρχικά την αποτέλεσαν και ενοποιούμενη επειδή η διαδικασία ενσωμάτωσης και των υπόλοιπων κομματιών της συνεχίζεται.]Είναι φανερό, πως η σημασία του κάθε στόχου που τίθεται από την κυριαρχία λαμβάνει υπ’ όψιν της την ιδιαιτερότητα του ζητήματος και τα συμφέροντα των τμημάτων που την συναποτελούν. Έτσι θα διαπιστώσει κάποιος πολύ εύκολα τους λόγους που κατά την δεύτερη δεκαετία 2000-2010, η Ρωσία «αδιαφορεί» και για τον Δεύτερο Πόλεμο στον Κόλπο, αλλά και για την επέμβαση στο Αφγανιστάν, συνεχίζοντας να ασχολείται με την εδραίωση και ενίσχυση της θέσης της στον Καύκασο που συνδέεται με τις συμφωνίες οικονομικού και γεωστρατηγικού περιεχομένου τις οποίες συνάπτει.
Σ’ αυτή τη δεκαετία γίνονται κινήσεις ουσιαστικά για την αναμέτρηση και τη διανομή των πόρων μιας από τις στρατηγικότερες περιοχές του πλανήτη, που κατέχουν το Ιράν και η Συρία. Το μεν Ιράν είναι πλούσιο σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ορυκτά, ενώ η Συρία διασχίζεται από τέσσερις ποταμούς (Τίγρης, Ευφράτης, Ορόντης και Χρυσορόας) και συνεπώς κατέχει τον πλέον σημαντικό φυσικό πλούτο της περιοχής, το νερό. Παράλληλα θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι είχε προγραμματιστεί η κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου που θα ξεκινούσε από το Ιράν και θα κατέληγε μέσω Ιράκ στην Συρία κι από κει θα γινόταν η διοχέτευσή του στην Ευρώπη. Βέβαια, αυτός ο αγωγός έκτασης 1500 χιλιομέτρων δεν κατασκευάστηκε λόγω της έντασης της «εξέγερσης». Θα πρέπει, επίσης, να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ένας ακόμη αγωγός (πετρελαίου αυτή τη φορά) επρόκειτο να κατασκευαστεί μετά από συμφωνία ανάμεσα στο Ιράκ και τη Συρία και ο οποίος θα κατέληγε στο συριακό λιμάνι Baniyas, όπου τερματίζει ο ανενεργός πετρελαιοαγωγός Kirkuk-Baniyas.
Συνεπώς, μια ανατροπή του Συριακού καθεστώτος θα άλλαζε τους συσχετισμούς κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης των πόρων και θα απομόνωνε το Ιράν, που αποτελεί από καιρό στόχο της Δυτικής κυριαρχίας και αραβικών κρατών, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, τα οποία αποβλέπουν στην αναβάθμιση του ρόλου τους στην περιοχή. Είναι επόμενο, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η Συρία και το Ιράν να έχουν συγκροτήσει μια ουσιαστική συμμαχία, ενώ το καθεστώς του Ιράκ προσεγγίζει σταθερά προς μια άτυπη συμμαχία ή ενός άξονα αλληλοϋποστήριξης με αυτά τα καθεστώτα, παρά την συνεχή πίεση που δέχεται από τις ΗΠΑ.
Ας μην περάσει, επίσης, απαρατήρητο το γεγονός, πως η σχετική επιτυχία της επέμβασης στο Ιράκ αφορά την κατασκευή του προτεκτοράτου του Ιρακινού Κουρδιστάν από το οποίο, πέρα από τα πετρελαϊκά οφέλη, το σημαντικό στοιχείο είναι η πολιτική επιρροή στην περιοχή μέσω των ανθρώπων του Μπαρζανί, οι οποίοι διατηρούν δεκαετίες δεσμών με τις ΗΠΑ μέσω της CΙΑ.
Δεν είναι τυχαίο που μια ένοπλη ομάδα Πεσμεργκά (Κούρδοι του «Ανεξάρτητου» Ιρακινού Κουρδιστάν) εγκαταστάθηκαν στις παραμεθόριες με τη Συρία περιοχές της Αφρίν και της Κομπάν. Ο Μπαρζανί δήλωσε συγκεκριμένα πως «για τη δημόσια ασφάλεια της κουρδικής περιφέρειας του Ιράκ δεν θα παρέχεται σε κανέναν η είσοδος στην περιφέρεια του Ιράκ, από το Δυτικό (Συριακό) Κουρδιστάν». Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκε με τον Νταβούτογλου, ο οποίος του τόνισε: «Η Νέα Συρία (υπονοώντας αυτή που θα προκύψει μετά την ανατροπή του καθεστώτος υπό τον Άσσαντ) θα πρέπει να απελευθερωθεί από τις τρομοκρατικές και εξτρεμιστικές ομάδες και οργανώσεις», υπονοώντας τις κουρδικές αυτονομιστικές δυνάμεις της Συρίας (εννοώντας το PYD που είναι αντίστοιχο του ΡΚΚ).
Όπως δεν είναι τυχαίο, πως ο Μασούντ Μπαρζανί γίνεται ο μοχλός πίεσης προς τους συγκυβερνήτες του στο Ιράκ προκειμένου να εκπληρωθούν οι άμεσες επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που αποσκοπούν στην αποσύνδεση των σχέσεων Ιράκ-Ιράν-Συρίας.
Είναι φανερό, πως στο παιχνίδι για την ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ, υπάρχουν εναλλαγές. Ενώ σε κάποια χρονική περίοδο δείχνεται πως είναι χαμένο για το καθεστώς, σε σχέση με τους όρους που ήθελαν αρχικά οι συνασπισμένες δυνάμεις της κυριαρχίας, (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΠΑ, Τουρκία –που σε πλείστες περιπτώσεις ενεργεί ως αιχμή του δόρατος για την εφαρμογή των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών σχεδιασμών–) στην συνέχεια παρουσιάζεται η αντίθετη εικόνα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως σε κάθε σχέδιο υπάρχουν τα εναλλακτικά σενάρια. Επειδή στα παιχνίδια όπου συμμετέχουν πολλοί χρειάζεται να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι πιθανές εκδοχές. Ξεκινώντας από τον μέγιστο στόχο, περνά στον ενδιάμεσο για να καταλήξει, στο ελάχιστο. Η μετάλλαξη του πρωταρχικού σχεδίου βρίσκεται τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο στη δεύτερη εκδοχή του που είναι το κομμάτιασμα της χώρας (με ή χωρίς την παρουσία της ομάδας εξουσίας που εκπροσωπεί ο Άσσαντ). Η τρίτη εκδοχή είναι η νίκη των καθεστωτικών δυνάμεων. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τόσο σ’ αυτήν την περίπτωση όσο και σ’ εκείνη που θα υπάρξει μια «λύση» κοινά αποδεκτή, η κατάσταση που θα προκύψει θα είναι σημαντικά διαφορετική από αυτήν που υπήρχε πριν την έναρξη των εχθροπραξιών και την εισβολή των κάθε είδους μισθοφόρων και των κατσαπλιάδων που συνεπικουρούν τον «Ελεύθερο» Συριακό Στρατό.
Τα συμφέροντα είναι πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα, στο εσωτερικό του κοινωνικού χώρου της Συρίας, σ’ αυτά εξακολουθεί να αποσκοπεί η συνασπισμένη μερίδα της κυριαρχίας. Εδώ βρίσκονται σε αντιπαράθεση αλλά και σε συνεργασία διάφορες ανταγωνιστικές μερίδες, τόσο στον τομέα των πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων όσο και σε αυτόν των οικονομικών συμφερόντων.
Αυτό το μεγάλο πλέγμα αντιθέσεων είναι που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν οι δυνάμεις της εισβολής. Το ίδιο πλέγμα εσωτερικών αντιθέσεων υπήρχε και στην Λιβύη (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών), όμως εδώ δεν υπάρχει η «αδιαφορία» της Ρωσίας και της Κίνας, με δεδομένο μάλιστα πως η πρώτη διαθέτει βάσεις και στην περίπτωση βίαιης ανατροπής του καθεστώτος θα χάσει σοβαρά στρατηγικά ερείσματα που διαθέτει στην περιοχή.
Επομένως, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μεγάλος πόλεμος που μέχρι στιγμής διεξάγεται μέσωαντιπροσώπων. Ας μην ξεχνάμε, πως αυτός προετοιμαζόταν από την προηγούμενη δεκαετία με τις επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, αλλά και με την επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006, που αποσκοπούσε τόσο στον στραγγαλισμό του κρατιδίου της Γάζας, όσο και στην αποδυνάμωση της Χεζμπολλάχ, που αποτελεί την πολιτική, ιδεολογική και θρησκευτική προέκταση του Ιράν και ένα «γεωπολιτικό» του αντέρεισμα. Ως προς το πρώτο σκέλος, η επιχείρηση των Σιωνιστών πέτυχε, αλλά απέτυχε στο δεύτερο. Η Χεζμπολλάχ βγήκε ενισχυμένη από αυτή τη μάχη και τώρα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στα όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή, δεδομένου πως από την τροπή που θα πάρουν κρίνεται ακόμα και αυτή η ύπαρξή της.
Από τους πρώτους μήνες διαφάνηκε πως αυτό το μέρος του παγκόσμιου πολέμου που έχει αγκαλιάσει τμηματικά μεν, αλλά με διάρκεια το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δεν θα ήταν ένα σύντομο επεισόδιο. Οι αντιμαχόμενες πλευρές έριχναν τμηματικά τα χαρτιά τους στο πεδίο της μάχης. Η Ρωσία έφερε επιδεικτικά τμήμα ειδικών δυνάμεων, πρόβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ απέναντι στις προτάσεις για επέμβαση και εναέριο αποκλεισμό της Συρίας και συνεχίζει να εξοπλίζει το καθεστώς υπό τον Άσσαντ.
Η Κίνα, από την πλευρά της, διαπιστώνει πως μια κατάρρευση της Συρίας και ο συνεπαγόμενος ασφυκτικός κλοιός γύρω από το Ιράν θα δώσει ισχυρό προβάδισμα και ισχύ στις ΗΠΑ και τις ανταγωνίστριες προς το Ιράν δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Ο πόλεμος στη Συρία, λοιπόν, είναι κομμάτι του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που συνεχίζεται αδιάλειπτα εδώ και δεκαετίες και του οποίου τα χαρακτηριστικά έχουν προσαρμοστεί σύμφωνα με τις ανάγκες της ενοποιημένης κυριαρχίας, όπου οι βασικοί πρωταγωνιστές συνεχίζουν να αποφεύγουν την άμεση αντιπαράθεση στα σημεία «τριβής», αλλά αυτό δεν εμποδίζει στο να επιστρατεύουν τους κατά περίσταση συμμάχους τους που θα παίξουν το ρόλο που τους ανατίθεται και ο οποίος δεν είναι άμοιρος των συμφερόντων που έχουν.
Τα ορισμένου χαρακτήρα «στεγανά» –που υπήρχαν πριν την καταιγιστική διαδικασία ενοποίησης της κυριαρχίας που ξεκίνησε το 1989– έχουν πάψει πλέον να υπάρχουν. Η Ρωσία, για παράδειγμα, συμμετέχει στην εκστρατεία κατά της πειρατείας αλλά όχι στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη εκεί δηλαδή που η συμμετοχή της στα ποσοστά έχει οριστεί ως «χαμηλή» στις παρούσες συνθήκες.
Εν κατακλείδι
Ο πόλεμος των δυνάμεων της κυριαρχίας στη Συρία έχει προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν σαν ασπίδα τους άμαχους τους οποίους το καθεστώς σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει κανένα πρόβλημα να βομβαρδίσει. Σφαγές, λεηλασίες, βιασμοί, καταστροφές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη κυρίως από τις συμμορίες που πλαισιώνουν τους αντικαθεστωτικούς.
Προβοκάτσιες, όπου ρουκέτες αγνώστου προελεύσεως πλήττουν είτε χωριά της Τουρκίας, είτε περιοχές των υψωμάτων του Γκολάν που τελούν υπό κατάληψη από το Ισραήλ. Αντιπερισπασμοί, όπως οι πρόσφατες μάχες των 8 ημερών ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, που απέδειξαν πως το Ιράν υποστηρίζει και εξοπλίζει την παλαιστινιακή οργάνωση, αλλά πάντοτε με τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Υπάρχει κανείς που θα αμφέβαλλε πως αυτές οι μάχες ήταν κινήσεις αντιπερισπασμού με στόχο την απασχόληση των ισραηλινών σε ένα μέτωπο που εθεωρείτο, μέχρι πρότινος, «χαμηλής έντασης»;
Επιδείξεις ισχύος αλλά και αναγκαστικές κινήσεις φθοράς του ενός ή του άλλου αντιπάλου ή ενδυνάμωση θέσεων των αντιμαχόμενων πλευρών, εντός και εντός του κυρίως πεδίου της μάχης, εν όψει μιας «τελικής» αναμέτρησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο το ναυτικό του Ιράν καταλαμβάνει τα τρία νησάκια Abu Musa, Tunb και Lesser Tunb (που διεκδικούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) στον Περσικό κόλπο και εγκαθιστά την 5η ναυτική βάση των Ιρανικών δυνάμεων, ενισχύοντας τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ και στην ουσία την είσοδο και έξοδο των πλοίων που μεταφέρουν πετρέλαιο και άλλα προϊόντα.
Το Ισραήλ βομβαρδίζει εργοστάσιο όπλων στο Σουδάν, στις 23 Οκτωβρίου. Ένα μήνα αργότερα ανακοινώνεται ότι δύο πολεμικά πλοία του Ιράν πρόκειται να επισκεφθούν το λιμάνι του Σουδάν στις 30 Νοεμβρίου και ότι θα παραμείνουν στο λιμάνι για τρεις ημέρες, στο πλαίσιο της στρατιωτικής συνεργασίας των θαλάσσιων επιχειρήσεων, ενώ «θα εφοδιαστούν με καύσιμα και άλλα υλικά υλικοτεχνικής φύσεως».
Την ίδια στιγμή το τουρκικό κράτος ετοιμάζεται να εξοπλιστεί από το ΝΑΤΟ με αντιπυραυλικά συστήματα PATRIOT.
Καθώς οι μάχες μαίνονται στη Δαμασκό και το Χαλέπι, οι δυνάμεις του καθεστώς δείχνονται ενισχυμένες στον στρατιωτικό τομέα απέναντι στους αντικαθεστωτικούς, κάτι που είναι ενδεχόμενο είτε να αναβάλλει είτε να επισπεύσει μια εκτεταμένη επιχείρηση κατά του καθεστώτος της Συρίας το οποίο, ας σημειωθεί, έχει ενισχύσει τους Κούρδους οι οποίοι έχουν καταλάβει περιοχές που βρίσκονται στα βορειοανατολικά της χώρας ανακόπτοντας την εισροή από την Τουρκία των «πρόθυμων απελευθερωτών». Παράλληλα το καθεστώς βρίσκεται ενισχυμένο με χιλιάδες μαχητές της Χεζμπολλάχ, αλλά και ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης».
Η αντίπερα όχθη από την αρχή του πολέμου έχει να παραθέσει «επιστρατευμένους» από τούρκικους πληθυσμούς (Ουιγούρους,Τσετσένους, Τουρκμένιους), άραβες μισθοφόρους αλλά και τις οργανώσεις: Jounoud Al Cham (Στρατιώτες του Λεβάντε), Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων), Fatah al Islam, Ιορδανούς και ένα συνονθύλευμα μισθοφόρων προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αυτή της μάχης του μεγάλου πολέμου που θα συνεχιστεί. Αρκεί να καταμετρηθούν τα κράτη που συμμετέχουν σ’ αυτήν την μεγάλης γεωπολιτικής, στρατηγικής και οικονομικής σημασίας αναμέτρηση για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των συμφερόντων που υπάρχουν: Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία (με διφορούμενη στάση), Κίνα, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία (που, όμως, παρά τον αποκλεισμό του Ιράν εξακολουθεί να αγοράζει πετρέλαιο πληρώνοντας με χρυσάφι), Ισραήλ, παλαιστινιακές οργανώσεις (στη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη), Χεζμπολλάχ, Κούρδοι της Συρίας, ενώ δεν είναι προβλέψιμο το πόσοι ακόμα θα αναμιχθούν φανερά ή συγκαλυμμένα όσο παρατείνεται αυτός ο πόλεμος.
Η διανομή της «επόμενης μέρας», είτε αυτή προέλθει από μια «τελική» αναμέτρηση είτε από μια συμφωνία, θα βρει την περιοχή τελείως διαφορετική απ’ ότι ήταν προηγουμένως και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ξεριζωμένους, σακατεμένους, δολοφονημένους.
Πάντως, «η καλύτερη μέρα μετά την ανατροπή ενός κακού αυτοκράτορα είναι η πρώτη» (Τάκιτος). Οι όποιες αυταπάτες τελειώνουν εκεί. Ο καινούργιος αυτοκράτορας βασισμένος στην αίγλη της νίκης προετοιμάζει τα χειρότερα για τους γηγενείς. Και οι κυρίαρχοι για τον πλανήτη…
Συσπείρωση Αναρχικών