Syria (l) killers
Syria (l) killers – Το κουτί της Πανδώρας |
Του Κώστα Βαξεβάνη
Κάθε Παρασκευή, στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες, (φαντάζομαι οι περισσότεροι από αυτούς Αμερικανοί), μπορούν να παρακολουθήσουν ακρωτηριασμούς και, αν είναι «τυχεροί», και εκτελέσεις. Με μια ιεροτελεστία που περιλαμβάνει φρικιαστικές λειτουργίες για το ευαίσθητο και δημοκρατικό στομάχι κάποιου Δυτικού, ο δήμιος σηκώνει το τσεκούρι του και το αφήνει να πέσει με δύναμη στο άκρο αυτού που κατηγορείται ότι έκλεψε. Μια σπαρακτική κραυγή ακούγεται πριν το αίμα αρχίσει να ρέει παντού, φτάνοντας μερικές φορές ως το πλήθος που παρακολουθεί την παραδειγματική μεσαιωνική τιμωρία.
Κάθε χρόνο, το καθεστώς του Ριάντ, η σύμμαχη βασιλική οικογένεια των ΗΠΑ, εκτελεί γύρω στα 80 άτομα που μπορεί να έχουν κατηγορηθεί για μοιχεία, ομοφυλοφιλία, θρησκευτική παρέκκλιση ή ό,τι άλλο επιλέξει κάποιος μουλάς, ο οποίος ωστόσο δεν τυγχάνει ενοχλητικός για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Προέδρου Ομπάμα, όπως δεν υπήρξε ούτε για τους προηγούμενους Προέδρους.
Ο ΟΗΕ, οι διεθνείς οργανισμοί και φυσικά η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχουν εντοπίσει στην πετρελαιοφόρο περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καμία παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα απαιτούσε κάποια παρέμβαση έστω, αν όχι επέμβαση. Αντιθέτως το ΔΝΤ, συγχαίρει τη Σαουδική Αραβία για το οικονομικό θαύμα του οποίου είναι φορέας.
Το 2011, η Σαουδική Αραβία έκανε μια στρατιωτική επέμβαση στο διπλανό Μπαχρέιν, στο οποίο σιίτες διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για το τυραννικό σουνιτικό καθεστώς. Το Μπαχρέιν, επίσης σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, έχει παράδοση στους βασανισμούς και στις αντιδημοκρατικές λειτουργίες, αλλά ουδόλως απασχολεί τον αμερικανικό στόλο που ελλιμενίζεται στα λιμάνια του.
Οι ΗΠΑ όμως, ενοχλούνται από το τυραννικό καθεστώς της Συρίας και το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Αν όσα συμβαίνουν στη Σαουδική Αραβία συνέβαιναν στη Συρία, οι ΗΠΑ θα είχαν απαιτήσει στο όνομα της Δημοκρατίας, να βομβαρδιστεί ο Άσαντ με πυρηνικά όπλα. Και θα υπήρχαν φαντάζομαι πολλοί σύμμαχοι, που θα συμφωνούσαν.
Το 2003 η επίθεση στο Ιράκ έγινε όχι μόνο για βιολογικά όπλα που δεν υπήρχαν, αλλά αποδεικνύεται πλέον ότι η επιχειρηματολογία για την ύπαρξή τους ήταν ένα συνειδητό ψέμα για να μπουν οι Αμερικανοί στην περιοχή. Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν έπεσαν, αλλά η μπούργκα και η έλλειψη Δημοκρατίας παραμένουν. Η σύγχρονη διεθνής νομιμότητα, είναι ένα σύνολο σκοπιμοτήτων, ένας συμψηφισμός συμφερόντων, προσχηματική Δημοκρατία των στρατηγών και των κυνικών της λεγόμενης σταθερότητας.
Στη Συρία προφανώς και υπάρχει ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως και στο 90% του αραβικού κόσμου. Υπάρχει επίσης εμφύλιος, ο οποίος συντηρείται από την αμερικανική πολιτική. Με αυτή την αντίληψη για την εξωτερική πολιτική ξεκίνησε όλη η περιπέτεια στη Μέση Ανατολή την δεκαετία του ‘50, όταν ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία όπως αποδεικνύεται από τα ίδια τα έγγραφα της CIA, έριξαν την εκλεγμένη κυβέρνηση του Μωχάμεντ Μοσαντέχ. Για να ελέγξουν τα πετρέλαια στην περιοχή, ανέβασαν στην εξουσία μαριονέτες, που λίγο αργότερα μετατράπηκαν σε θηρία εναντίον τους. Ο εκδημοκρατισμός της Μέσης Ανατολής, δεν προχώρησε ποτέ, όχι γιατί κάποιοι στην περιοχή γεννήθηκαν και παραμένουν αντιδημοκράτες, αλλά γιατί δεν το επέτρεψαν αυτοί που ήθελαν να τους ελέγχουν.
Σε όλο αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, με πρώτο και κύριο τον πολύ Αντιπρόεδρό της, δείχνει αυτό που είναι. Μια ακόμη δουλική υπόκλιση με το επιχείρημα του μονοδρόμου απο τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Για κάποιο λόγο, οι δρόμοι που επιλέγει ο κύριος Βενιζέλος, έχουν πάντα τη σήμανση του μονοδρόμου, με το βελάκι να κοιτάει τα μεγάλα συμφέροντα.
Όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, είχα διακινδυνεύσει μια πρόβλεψη. Πως ο Βενιζέλος θα απαιτήσει το Υπουργείο Εξωτερικών με μοναδικό σκοπό να το χρησιμοποήσει ως σωσίβιο της πολιτικής του επιβίωσης. Γνώριζε πολύ καλά πως στα εθνικά θέματα που πρόκειται να ανοίξουν άμεσα (Σκοπιανό, Κυπριακό), αλλά και στα Διεθνή, η διάθεσή του να συμβάλει στη διεθνή «νομιμότητα» με ανάλογο τρόπο που συνέβαλε και στην ελληνική, φτιάχνοντας νόμους κατ’ αποκοπή και παραγγελία, θα τον έκανε απαραίτητο, άρα θα τον διατηρούσε και ζωντανό.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, επιβεβαίωσε τις προβλέψεις με κυνικότητα όπως πάντα, διανθισμένη με μπουρδολογία νομικής και δημοκρατικής αναγκαιότητας. Με το γνωστό του «φιλότιμο», είναι έτοιμος να δώσει την άδεια να σκοτωθούν χιλιάδες άνθρωποι για να παραμείνει ζωντανός, ως αγαπητός στους υπερατλαντικούς συμμάχους πια και όχι μόνο σε κάτι επισφαλείς εκδότες. Αλλάζει πίστα στο παιχνίδι, προσδοκώντας πως θα κερδίσει bonus.
Σε αυτό τον πόλεμο, ακόμη και το Κοινοβούλιο του παραδοσιακού συμμάχου των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας αποφάσισε να ψηφίσει «όχι». Ο ίδιος ο Ομπάμα δηλώνει ακόμη σκεπτικός. Αλλά Σαμαράς και Βενιζέλος ψηφίζουν «ναι» αποφασίζοντας να γίνουν και Syria killers. Τελικώς δεν είναι τίποτα άλλο από serial killers που ξεκίνησαν από τη χώρα τους.