οι Υποτελείς ως ανθρώπινη ασπίδα στα χέρια του Κυρίου
– Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών
http://www.badarts.gr/2013/03/%CE%BF%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%89%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87/#more-10013
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Οι Υποτελείς Παραγωγοί των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών της Ευρώπης, με πυρήνα τη Γερμανία και των συμμάχων της (Ολλανδία, Αυστρία, Λουξεμβούργο, Φιλανδία – και όχι Φινλανδία, μιας και το συμφωνηεντικό σύμπλεγμα νλ δεν υπάρχει στη νεοελληνική γλώσσα παρά μόνο σε μία λέξη [Καραμανλής!]) έχουν προσανατολιστεί να συνδέσουν το μέλλον τους με το μέλλον του ισχυρού Κυρίου τους, σχηματίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια πολυπληθή ανθρώπινη ασπίδα που προστατεύει τον Κύριό τους, τον καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Είναι βέβαιο ότι η σύνδεση αυτή, ο σχηματισμός της ανθρώπινης ασπίδας ενθαρρύνεται από τον Κύριο και το Κράτος συνειδητά και προγραμματισμένα. Αποτελεί μια πολύ σημαντική πτυχή της προετοιμασίας του Κυρίου εν όψει των κοινωνικών αναταραχών και αναστατώσεων του παρόντος, που δεν είναι παρά μέλλον που γίνεται παρελθόν.
Όσον αφορά τη Γερμανία, η πιο πρόσφατη ανθρώπινη ασπίδα υπήρξε οναζιστικός όχλος, ο οποίος αποτελούνταν κατά το μεγαλύτερο μέρος του από ένα μεγάλο τμήμα του βιομηχανικού προλεταριάτου. Δεν θα ασχοληθώ σήμερα με τα ενδιάμεσα μεταξύ του Κυρίου και του προλεταριάτου κοινωνικά στρώματα (μεσοαστοί, μικροαστοί, αυταπασχολούμενοι) που αντικειμενικά υπάρχουν και λειτουργούν ως ανθρώπινη ασπίδα σε όλες τιος καπιταλιστικές χώρες, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Η οικτρή, λίαν επιεικώς, τύχη του ναζιστικού όχλου φέρνει στο προσκήνιο μια δομική αντίφαση: Όταν οι Υποτελείς συνδέουν το μέλλον τους με τον ισχυρό Κύριο δηλώνουν άρρητα ότι είναι αδύναμοι· όταν ο ισχυρός Κύριος ενθαρρύνει τον σχηματισμό της ανθρώπινης ασπίδας που θα τον προστατεύσει, δεν ομολογεί έμμεσα ότι είναι αδύναμος και χρειάζεται την προστασία ενός ισχυρού; Ποιός είναι τελικά ισχυρός και ποιός αδύναμος; Γιατί ο ισχυρός Κύριος να χρειάζεται μια πολυπληθή ανθρώπινη ασπίδα για να προστατευθεί; Και: γιατί ο ισχυρός Κύριος δεν προστάτευσε τελικά τον ναζιστικό όχλο;
Το ζήτημα της ανθρώπινης ασπίδας των Υποτελών Παραγωγών που προστατεύουν, συνειδητά ή μη, τον Κύριο άπτεται του ζητήματος της κοινωνικής ειρήνης και ομόνοιας, της ταξικής συνεργασίας αλλά δεν ταυτίζεται με αυτό. Το στοιχείο που τα διαφοροποιεί είναι η ένταση και η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου. Σε περιόδους επέκτασης του καπιταλισμού η κοινωνική ειρήνη και η ταξική συνεργασία εγκαθιδρύονται με την παραχώρηση ενός μέρους των κερδών ώστε να αποσπαστεί η υπακοή και η αφοσίωση των Υποτελών. Εάν όμως, όπως υποστηρίζεται και εγώ συμφωνώ, η φθίνουσα εδώ και σαράντα χρόνια ζωτικότητα του καπιταλισμού μετεξελίσσεται σε χρόνια και διαρκή συρρίκνωση, τότε η κοινωνική ειρήνη και η ταξική συνεργασία διασαλεύεται και, σε εποχές κοινωνικής επανάστασης, όπως η τρέχουσα, διαλύεται.
Η διαδικασία αυτή είναι πολύ γνώριμη και γνωστή στον Κύριο. Μέχρι τώρα έχουμε εστιάσει την προσοχή μας στους τρόπους που μετέρχεται ο Κύριος για να αναπαραγάγει, διαιωνίσει και να ενισχύσει την κυριαρχική σχέση της προσταγής, της αρπαγής, της καταστροφής και της εξόντωσης. Σήμερα οφείλουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ίδιο τον ισχυρό Κύριο ως ατομικό όν και να σκεφτούμε πως αντιμετωπίζει την εγγενή αδυναμία του. Ο Κύριος είναι και ισχυρός και αδύναμος. Ισχυρός είναι διότι κατέχει και χρησιμοποιεί δύο πολύ αποτελεσματικά και αποδοτικά μέσα επιβολής της κυριαρχικής κοινωνικής σχέσης: τη βία, δηλαδή τα όπλα, πυρηνικά σήμερα, και την απάτη, το χρήμα δηλαδή. Εάν το δεύτερο φανεί ανεπαρκές, καταφεύγει στο έσχατο μέσον, τα όπλα. Είναι όμως και εγγενώς αδύναμος: πρώτον, είναι εξαρτημένος από τους Υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου και, δεύτερον, αριθμητικά, δημογραφικά, είναι πολύ λίγοι! Πρόκειται για μια διαπίστωση για την οποία δεν έχουμε δώσει την δέουσα προσοχή.
Δημογραφικά, ο Κύριος, οι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, δεν είναι πάνω από το 5%, στην καλύτερη περίπτωση, του πληθυσμού μιας ανεπτυγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα και οι αυταπασχολούμενοι κυμαίνονται μεταξύ 15 (Γερμανία, βόρεια Ευρώπη)-30% (Ελλάδα, μεσογειακός νότος). Κατά συνέπεια, το ποσοστό των Υποτελών μισθωτών δούλων κυμαίνεται μεταξύ 65-80% του πληθυσμού.
Ανθρωπολογικά μιλώντας, ο Κύριος δεν μπορεί να αποφύγει τις επιλογές πάλη – φυγή. Πάλη, όταν είναι βέβαιος ότι μπορεί να νικήσει. Φυγή, όταν είναι βέβαιος ότι εάν μείνει και πολεμήσει θα φάει το κεφάλι του. Διότι ο Κύριος φροντίζει να είναι το κεφάλι Του στη θέση του, από τη στιγμή μάλιστα που πολλά κεφάλια κόπηκαν, από τσεκούρια και καρμανιόλες, και έπεσαν μέσα στο καλάθι· τσεκούρια, καρμανιόλες και καλάθια που είχαν κατασκευάσει κάποιοι άγνωστοι μαραγκοί, σιδεράδες και καλαθοπλέκτες. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που δολοφονήθηκαν, δηλητηριάστηκαν, εξωθήθηκαν ή αναγκάστηκαν να αυτοκτονήσουν, κάηκαν, εκτελέστηκαν ή λιντσαρίστηκαν. Ο Κύριος δεν τα ξεχνάει αυτά.
Εάν όμως καταρτίσουμε ένα κατάλογο με τους Κυρίους που έφαγαν το κεφάλι τους, θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν δουλοκτήτες, φεουδάρχες και καπιταλιστές, δεν ήταν Κύριοι της παραγωγής αλλά το πολιτικό προσωπικό Του!Αυτοκράτορες, πρωθυπουργοί, πρόεδροι Δημοκρατίας, δικτάτορες, υπουργοί, στρατηγοί ήταν αυτοί που εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν κλπ. Υπήρξαν ασφαλώς και Κύριοι της παραγωγής αλλά ήταν ελαχιστότατοι. Οι Κύριοι της παραγωγής τη βγάζουν πάντα καθαρή. Ας δούμε πως.
Η επιδίωξη του Κυρίου της παραγωγής να απέχει από την πολιτική αλλά να διατάζει από τα παρασκήνια τους υπηρέτες του πολιτικούς, με τη βοήθεια συμβούλων ασφαλώς έχοντας ο ίδιος τον τελευταίο λόγο, δεν κρύβει ένα έλλειμα αυτοπεποίθησης, δεν κύβει φόβο ή δειλία. Κάθε άλλο: είναι η αυτοπεποίθηση και η σοφία που τον παρωθεί να απέχει από την πολιτική. Εάν αποτύχει ο πολιτικός του Υπηρέτης, ο Υπηρέτης είναι αυτός που θα χάσει το κεφάλι του, όχι ο Κύριος. Ο Κύριος απλά θα μπει στον κόπο να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλον φιλοδόξο, ματαιόδοξο και μεγαλομανιακό. Θα θυσιάσει το τσιράκι του για να επιβιώσει ο ίδιος.
Ποιό είναι όμως το καθήκον του πολιτικού Υπηρέτη; Δεν είναι μόνο ο συντονισμός της λειτουργίας της κρατικής μηχανής, υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό για τη ζωή του ίδιου του Κυρίου: η σύμπηξη της ανθρώπινης ασπίδας που θα τον προστατεύσει. Η ασπίδα αυτή θα είναι τόσο αποτελεσματική και αποδοτική όσο θα αποτελείται όσο γίνεται πιο πολύ από τους Υποτελείς Παραγωγούς. Χρειάζεται δηλαδή ένας ικανός ανθρωποβοσκός – ένας Χίτλερ ή ένας Μουσολίνι, λόγου χάριν. Ο ναζιστικός όχλος, το ναζιστικό κοπάδι των εκτρεφόμενων Υποτελών παραγωγών μας παρωθεί να συσχετίσουμε τον φασισμό/ναζισμό με τον σχηματισμό της ανθρώπινης ασπίδας· κι αυτή είναι άλλη μια πτυχή, πέραν της ψυχαναλιτικής και της οικονομικής, της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή συγκροτεί ανθρώπινη ασπίδα που θα χρησιμοποιήσει ο έλληνας Κύριος, απαρτιζόμενη από μεσο- και μικροαστικά εξαθλιωνόμενα υποκείμενα, αλλά και προλετάριους, έτοιμος να τη πετάξει μόλις θεωρήσει ότι δεν του κάνει πια.
Για να συμπηχθεί η ανθρώπινη ασπίδα απαιτείται, πέραν του ανθρωποβοσκού, και η τροφή της αγέλης, απαιτείται δηλαδή κοινωνικός πλούτος. Οι ναζί στη Γερμανία εξασφάλισαν όχι μόνο την επιβίωση των εξαθλιωμένων μικροαστών και των ανέργων εργατών αλλά παρείχαν και αυτοκίνητα και διακοπές με γυμνισμό και αθλητισμό και μεγαλομανία. Στις μέρες μας, η διαδικασία παραμένει η ίδια. Ο όχλος δεν είναι ναζιστικός αλλά δημοκρατικός καταναλωτικός, ο οποίος βέβαια ενδέχεται, τουλάχιστον ένα μέρος του, μικρό ή μεγάλο, να μετεξελιχθεί σε ναζιστικό. Ο δημόσιος υπάλληλος ή ο δικηγόρος ή ο εργάτης της Όπελ που τρώει σταφύλια από τη Χιλή μήνα Φεβρουάριο θα θέλει να συνεχίσει να τα τρώει, κι όσο τα τρώει, θα συνδέει την τύχη του με τον ισχυρό καπιταλισμό και το ισχυρό Κράτος. Ο κοινωνικός πλούτος που αρπάζεται από τον μεσογειακό Νότο δεν είναι μόνο ένας τρόπος αντιμετώπισης της φθίνουσας κερδοσκοπίας ή της χρεοκοπίας των τραπεζών (800 δις το έλλειμμα των γερμανικών τραπεζών, παρακαλώ!)· ένας μέρος του αρπαχθέντος και οιωνεί αρπαζόμενου κοινωνικού πλούτου κατευθύνεται προς τον σχηματισμό και την αναπαραγωγή της ήδη σχηματισθείσας ανθρώπινης προστατευτικής ασπίδας. Μόνο εάν εξασφαλιστεί η διαιώνιση του σημερινού βιωτικού επιπέδου των καταναλωτών θα είναι δυνατή η αποτελεσματικοτητα της ανθρώπινης ασπίδας.
Και όταν ενταθεί και κλιμακωθεί ο κοινωνικός πόλεμος, είναι βέβαιο ότι οι Υποτελείς που σχηματίζουν την ανθρώπινη ασπίδα γύρω από τον Κύριό τους θα ταχθούν με το μέρος Του και όχι με το μέρος των Υποτελών του Νότου που θα επιχειρήσουν να σταματήσουν την αρπαγή και τη καταστροφή του κοινωνικού πλούτου που παράγουν. Ώστε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αντίπαλοι του κοινωνικού πολέμου θα είναι από τη μια μεριά οι Υποτελείς Παραγωγοί του Νότου κι από την άλλη οι εγχώριοι Κύριοι, Υποτελείς στούς ισχυρούς της βόρειας Ευρώπης που θα περιστοιχίζονται από όλη σχεδόν την γερμανική, ολλναδική, αυστριακή κλπ. κοινωνία δίκην προστατευτικής ασπίδας.
Η τύχη του δημοκρατικού καταναλωτικού όχλου – ανθρώπινης ασπίδας θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Σε περίπτωση νίκης, οι Υποτελείς – ανθρώπινη ασπίδα θα συνεχίσουν ως νικητές και κατακτητές να απολαύουν τον πλούτο που θα συρρέει από τον Νότο στον Βορρά. Σε περίπτωση ήττας, η αναπόφευκτη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου θα σηματοδοτήσει μια επαναθεώρηση της στάσης τους, εάν βέβαια η νίκη των Υποτελών του Νότου αποκρυσταλλωθεί ως δραστική μείωση του χρόνου εργασίας και την εξασφάλιση του κοινωνικού πλούτου που απαιτείται για την κάλυψη των βασικών αναγκών.
Στην περίπτωση αυτή, ή θα κινηθούν προς τη μείωση του χρόνου εργασίας, θα ταχθούν δηλαδή με το μέρος της κοινωνικής επανάστασης ή θα συνεχίσουν υπάκουα να εκτελούν τις διαταγές των Κυρίων τους ως ναζιστικός όχλος. Τότε, εκτός από υπηρέτες του Κυρίου τους θα είναι και δικοί μας υπηρέτες, εκ των πραγμάτων. Το πρόβλημα είναι ότι και να θέλουν να εργάζονται όλη τη μέρα, δεν θα μπορούν. Ο μόνος τρόπος να το επιτύχουν είναι ο πόλεμος μεταξύ του Βορρά και του Νότου, ένα σχέδιο το οποίο έχει απλώσει ο Κύριος πάνω στο τραπέζι και το μελετάει. Στην περίπτωση αυτή, η γερμανική κοινωνία, για να περιοριστώ σε αυτήν, θα διχαστεί με συνέπειες που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.
Εκτός όμως από την ανθρώπινη ασπίδα των Υποτελών και τη θυσία των πολιτικών ανθρωβοσκών, ο Κύριος καταφεύγει και σε μια άλλη πρακτική: τη φυγή. Θα την εξετάσουμε αύριο, μελετώντας την σχέση της Αττικής οδού με τα βόρεια προάστεια και το αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος’.