Η χώρα του Ποτέ Ποτέ, 15 Δεκεμβρίου 2012

Posted on December 20, 2012
0

Η χώρα του Ποτέ Ποτέ είχε ήδη βγάλει τα εισιτήρια των χαμένων παιδιών για τις ΗΠΑ όταν στην παραλία της Τουρκίας, απέναντι απ’ τη Λέσβο οι άνθρωποι επιβιβάστηκαν στην πλαστική βάρκα. Και όταν η βάρκα βυθίστηκε αναβάλαμε για λίγο το ταξίδι. Έτσι σκύβοντας το κεφάλι μπροστά σε άλους εικοσιένα ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν να περάσουν στην απέναντι στεριά, τα χαμένα παιδιά τους έστειλαν έναν μικρό αποχαιρετισμό μαζί με τους Radiohead, τους Noir Desir, τη Mersedes Sosa και τα λόγια του Τέου Ρόμβου και του Γιάννη Μακριδάκη. Τα δύο όμορφα κείμενα ανάρτησε στη σελίδα της στο fb η πολύ καλή φίλη Σοφία Λαμπίκη και δεν υπήρχε κάτι που να μπορέσει να εκφράσει καλύτερα τη στιγμή
“…Έχει πια για τα καλά ξημερώσει. Κάτω στη θάλασσα βλέπω ανθρώπους που λικνίζονται και ταξιδεύουν πάνω στις αφρίλες των κυμάτων, πνιγμένοι. Έξι στο Καστελόριζο, πέντε στη Σύμη, πέντε στη Μυτιλήνη. Ανατολικά απ’ το Αγαθονήσι μια φουσκωτή βάρκα αναποδογυρισμένη, πιασμένοι απ’ τα σχοινιά της πέντε άντρες που τρέμουν απ’ το κρύο και φαίνεται ότι δεν θα αντέξουν για πολύ…
…Πάνω στα βράχια, στις άγριες, απρόσιτες ακτές του μεγάλου Ανθρωποφάγου τσακίζονται τ’ άψυχα κουφάρια αντρών και γυναικών, τρεις άντρες κρατιόνται από σανίδες που επιπλέουν. Στ’ ανοιχτά της Ρόδου πνιγμένοι άνθρωποι πλέουν μπρούμυτα. Δεν υπάρχουν επιζώντες για να εξηγήσουν τον μαζικό πνιγμό. Πάνω στη νησίδα Στρογγύλη άνθρωποι ξεψυχούν από δίψα, οι ζωντανοί πετάνε τους πεθαμένους στη θάλασσα και το αγριεμένο νερό τούς ξεβράζει και πάλι στα βράχια.
Οι άνθρωποι μεταναστεύουν, όπως και τα πουλιά. Φυγάδες για λόγους επιβίωσης, διωγμένοι από πολέμους, αυτοεξόριστοι για τις ιδέες τους, φοβούμενοι θρησκευτικούς διωγμούς, ξενιτεύονται στα μητροπολιτικά βιομηχανικά κέντρα μαγνητισμένοι από την έλξη του πολιτισμού που παράγει την αφθονία. Κάθε μέρα δεκάδες, εκατοντάδες Κούρδοι, Ιρακινοί, Ιρανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί, Κινέζοι, Ινδοί, Αιγύπτιοι, Αιθίοπες, Σουδανοί, Τυνήσιοι, Ρουαντέζοι, Σομαλοί εγκαταλείπουν τα σπίτια, τις χώρες τους και αποδημούν. Οι επαγγελματίες περάτες στις δυτικές τουρκικές ακτές, σε περιοχές του Λιβάνου, στη Συρία, στην Κύπρο, στις αφρικανικές ακτές, εισπράττουν πορθμεία για να διαπεραιώσουν με ταχύπλοα, πλαστικές ή ξύλινες βάρκες, θαλαμηγούς, αλιευτικά σκάφη και φορτηγά πλοία τους μετανάστες στα νησιά του Αρχιπελάγους. Νύχτα τους αποβιβάζουν σε όρμους κρυφούς, σε ακατοίκητες νησίδες, σε μικρονήσια, σε βραχονησίδες ή στα μεγάλα νησιά.”
Γράφει ο Τέος Ρόμβος στα Ταξιδιάρικα πουλιά
και
“Στην αρχή, όταν επηγαίναμε, είχενε κύμα η θάλασσα κι εμείς θα ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά. Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχόντανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μέσα στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορέσομε να ταξιδέψομε. Όταν νύχτωσε, με τη βοήθεια του Θεού, εκάλμαρεν η θάλασσα και έρχονται έντεκα ψαρόβαρκες. Και φύγαμε κονβόι. Και ξεκινούμε κατά τις 9 η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. Και πηγαίναμε κοντά κοντά στη Χίο, δηλαδή δεν πήγαμε αμέσως απέναντι προς την Τουρκία. Τα παράλια της Χίου ακολουθούσαμε. Εμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά αθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδελφή μου, μωρό, το ‘χε τυλιγμένο σ’ ένα χράμι η μαμά μουκαι αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα: “Πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί”…
Εύχαρις Κοκκάλη Ακαβάλου
Από το βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, Συρματένιοι – Ξεσυρματένιοι Όλοι
Μετά φύγαμε για τις ΗΠΑ , με τη μισή καρδιά να βρίσκεται στα βράχια της Λέσβου. Αλλά φύγαμε, γιατί είχαμε ταξίδι μέχρι το Michigan. όπου παρακολουθήσαμε τους εργατικούς αγώνες που αναπτύσσονται ενάντια στο νομοσχέδιο “Right to Work” και σκαλίσαμε τις λεπτομέρειες της νέας πολιτικής των Ρεπουμπλικάνων ενάντια στα συνδικάτα της χώρας. Μέσα από τέτοιου τύπου νόμους που περνούν από πολιτεία σε πολιτεία, εφόσον δεν μπορούν να απαγορεύσουν την ύπαρξη συνδικάτων, οι συντηρητικοί των ΗΠΑ προωθούν τον οικονομικό στραγγαλισμό των οργανωμένων δομών του κόσμου της εργασίας. Στο παιχνίδι και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, think tank, “οργανώσεις πολιτών” και βέβαια το Tea Party.
Δείτε περισσότερα:
Τελευταία στάση, με αφορμή το μακελειό στο Newton, η συζήτηση για την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία που αναπτύσσεται και πάλι στη χώρα και που για άλλη μια φορά προσπαθεί να ξεπεράσει τις βάρβαρρες “παραδόσεις” και να μην αρκεστεί στα δάκρυα του προέδρου Ομπάμα.
Διαβάστε επίσης:

Για να ακούσετε τη χώρα του Ποτέ Ποτέ πατήστε στην εικόνα

koimh8eite hsyxoi
Ακούστηκαν τα τραγούδια:
  1. Orbital – Never
  2. Radiohead – Exit Music
  3. Noir Desir – Le Vent Nous Portera
  4. Mercedes Sosa – Alfonsina y el Mar
  5. Bruce Springsteen – Philadelphia
  6. Iggy Pop – King of the Dogs
  7. The Waterboys – Fisherman’s Blues
  8. The Decemberists – This Is Why We Fight
  9. Tom Morello – Union Town
  10. Rolling Stones – Gimme Shelter
  11. Tom Morello – Which Side Are You On
  12. Bruce Springsteen – We Take Care of Our Own
  13. John Lennon – Working Class Hero
  14. Johnny Cash – Hard Times
  15. Pearl Jam – Given to Fly
  16. PJ Harvey – Send His Love To Me
  17. Trypes – Ena Pliromeno Tragoudi
  18. Nirvana – The Man Who Sold The World
  19. Lou Reed – Take a Wolk on the Wild Side
  20. Stereo Nova – Proastia
    By//

    http://jaquou.wordpress.com/2012/12/20/%CE%B7-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-15-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-2012/