Θα μπορούσε να εκληφθεί ως αστείο, υπερβολή αντιπολιτευόμενου λόγου κατά της τριμερούς κυβέρνησης. Αλλά δεν είναι. Η «Καθημερινή» (Κυριακή 2 Ιουνίου 2013) που κάνει την αποκάλυψη είναι σαφής: «Μπόνους σε εργαζομένους που καταγγέλλουν διαφθορά» στην πρωτοσέλιδο τίτλο που είναι και πρώτο θέμα στο κυριακάτικο φύλλο, «Κίνητρα σε όσους θα καταγγέλλουν πράξεις διαφθοράς» στη σελ. 12, όπου υπάρχει το πλούσιο ρεπορτάζ. Για όσους αναρωτιούνται, έξω μπαίνει το«μπόνους» για να είναι πιο τραβηχτικό αφού παραπέμπει ευθέως σε χρήμα, μέσα πάει το «κίνητρα» που είναι πιο θεσμικό και συγχρόνως νομιμοποιητικό του «νόμιμου χαφιεδισμού» που δρομολογείται.

 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ευ.Καραμανώλη, το πράγμα δεν έχει μείνει σε σκέψεις και ανταλλαγή απόψεων, αλλά υπάρχει καιεισηγητική έκθεση των υπουργείων που ασχολούνται (Δικαιοσύνης, Οικονομικών, Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης) η οποία κάνει λόγο τόσο για αδικήματα που «θα αναφέρει» ο φιλότιμος υπάλληλος και υποψήφιος καταδότης όσο -και κυρίως- για την προστασία του από πράξεις αντεκδίκησης και πρόληψη για την αποκατάστασή του αν γίνει θύμα εκδίκησης.
 
Όλο το σκεπτικό της εισηγητικής έκθεσης διαπνέεται από την αντίληψη της θεσμοποίησης του εσωτερικού χαφιεδισμού σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το «ιδιωτικό» μάλλον διακοσμητικά αναφέρεται μια και εκεί επικρατούν άλλες αντιλήψεις και μέθοδοι. Το σκεπτικό αυτό δεν είναι καινούργιο αφού έχει χρησιμοποιηθεί από παλιά για να στηρίξει και να καθαγιάσει πράξεις κατάδοσης για λόγους προστασίας πότε εθνικού, πότε πατριωτικού, πότε δημοσίου συμφέροντος. Τώρα είναι το «δημόσιο συμφέρον» αλλά πλάι σε αυτό κολλάνε μια χαρά οι δύο προηγούμενες έννοιες στο βαθμό που τι άλλο κάνει η τριμερής κυβέρνηση παρά να σώζει καθημερινά τη χώρα;
 
 Είναι η ταυτολογία στην οποία αναφέρεται («Αυγή» 2 Ιουνίου 2013) η Ναόμι Κλάιν για το επιχείρημα της «μοναδικής λύσης»: «Το μήνυμα που μεταδίδουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, είναι επικίνδυνο».Ταυτολογία που άλλωστε εξέφρασε με καθοριστικό τρόπο το σύστημα με τα δημοσιογραφικά του όργανα κατά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ακριβώς πριν ένα χρόνο: Δεν υπάρχει άλλη λύση, καταπατώντας μια άλλη βασική του αρχή, κοινότοπη αλλά πιο ανθρώπινη μια και αφήνει διεξόδους : Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
 
Βέβαια, λίγο μετά τις δεύτερες εκλογές τη θυμήθηκε και σχημάτισε κυβέρνηση με τα δύο υπεύθυνα για την κρίση και την κατάντια κόμματα συν την ευγενική συνδρομή της ΔΗΜΑΡ. Το επίσης επικίνδυνο αδελφάκι της «μοναδικής λύσης» είναι η έντεχνη ή και χονδροειδής επιχείρηση αντίθεσης μεταξύ ανθρώπων (συναδέλφων την προκειμένη περίπτωση) ή και επαγγελματικών ομάδων. Ζητήματα που είχαν λυθεί εδώ και δεκάδες χρόνια επιστρέφουν και δημιουργούν ένα άλλο αξιακό τοπίο που καταργεί τη συνύπαρξη όπως την ξέραμε, την αλληλεγγύη, την πρόνοια, την εργασία και τα αντικαθιστά με ανασφάλεια, ανεργία, μίσος για τον πλαϊνό που (ακόμα) δουλεύει και κατ’ επέκταση εκδικητικότητα.
 
Το αίσθημα αυτό ενισχύεται με παρόμοιες σκέψεις, εισηγητικές εκθέσεις και νόμους (όπως στην περίπτωση της νομοθετικής ρύθμισης για ανάπτυξη και προστασία του καταδοτισμού, όπως αποκαλύπτει η «Κ») αφού ο υπό παραίνεση καταδότης αποκτά όχι μόνο νομιμοποίηση αλλά και κέρδη, εργασιακά και άλλα : Οι υπερασπιστές της υπηρεσίας όπως αποκαλούνται «θα έχουν ένα ευρύ φάσμα ευργετημάτων, το οποίο θα περιλαμβάνει από προαγωγές και μπόνους έως αυξήσεις στους μισθούς, ακόμα και ειδικό καθεστώς εργασίας»! Και επειδή η συνεργασία με τις αρχές έχει τους -εύλογους- κινδύνους της για τον καταδότη η έκθεση μεριμνά ώστε:«Να εξασφαλιστεί η διασφάλιση του προσώπου έναντι απειλών ή πράξεων εκδίκησης και διακριτικής μεταχείρισης από τον εμπλεκόμενο φορέα εξαιτίας της αποκάλυψης μη σύννομων ενεργειών του».
 
Η έκθεση, ακολουθώντας την αμερικανική εμπειρία όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ της «Κ», συμβουλεύει να εξετασθεί «η δια νομοθετικής ρύθμισης απαλλαγή του καταγγέλοντος από τυχόν ευθύνες που θα αφορούν παραβίαση απορρήτων ή παραβίαση του καθήκοντος εχεμύθειας», αλλά και η «απαγόρευση άσκησης πειθαρχικής δίωξης σε βάρος του και παροχής εγγυήσεων αναφορικά με την υπηρεσιακή του κατάσταση». Όχι, ακόμα δεν γίνεται λόγος (όπως βλέπουμε στις ταινίες) για μεταφορά του ίδιου και της οικογένειάς του σε άλλη μικρή επαρχιακή πόλη εντός ή εκτός χώρας, αλλαγή επιθέτου, χαρακτηριστικών προσώπου κ.λ.π. αλλά αυτά είναι θέματα που θα τα βρει η υπηρεσία.
 
Η έκθεση περιλαμβάνει ένα εκπληκτικό σκεπτικό νομιμοποίησης της κατάδοσης αλλά το… καλύτερο είναι ότι ως σημαντικό επιχείρημα θέσπισης του άθλιου νέου νεοφιλεύθερου παρακράτους επικαλείται ξένους οίκους αξιολόγησης που μας μέμφονται διότι ως χώρα δεν προστατεύουμε την τάξη των καταδοτών: «Στις αξιολογήσεις της χώρας μας από διεθνείς οργανισμούς ως προς την αποτελεσματικότητα των μέτρων κατά της διαφθοράς, επισημαίνεται η περιορισμένη έως ανύπαρκτη προστασία των προσώπων αυτών»!
 
Κατόπιν όλων αυτών και για να τελειώνουμε (σήμερα) με το ζήτημα, πρέπει να απαντηθεί ένα καυτό ερώτημα μείζονος σημασίας:
 
Την κουκούλα θα την χορηγεί ως αξεσουάρ του συνεργάτη η κυβέρνηση, ή θα αφαιρείται από το μπόνους κατάδοσης που θα παίρνει; Μάλλον πρέπει να είναι χορηγία, μην τρώει και κρατήσεις ο προστάτης του δημοσίου συμφέροντος!