Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν λιγότερο. Δεν έγιναν ξαφνικά σπιτόγατοι, ούτε ανακάλυψαν χόμπι που τους κρατούν στο σπίτι. Σύμφωνοι, τα χρήματα μειώνονται, ακόμη χειρότερα αν είσαι άνεργος. Αυτό που τους κρατά όμως μέσα είναι καθαρά η πεσμένη τους ψυχολογία. 

Ακόμη κι αυτοί που έχουν την διάθεση να διασκεδάσουν το κάνουν σχεδόν ενοχικά. Δεν ξέρω αν είναι λόγω ότι νιώθουν άσχημα που μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι και όχι ο διπλανός τους. Ή απλά αυτομαστιγώνονται, γιατί η διασκέδαση θεωρείται πολυτέλεια και οι νεοφιλελεύθερες πόρνες τους έπεισαν ότι δεν δικαιούνται να αισθάνονται χαρά ή ευχαρίστηση.

Η αλλοτρίωση μέσω της εργασίας έρχεται ότι ηλικία κι αν έχεις. Μπορεί να δουλεύεις καταπιεστικά οχτάωρα ή εξουθενωτικά δεκάωρα (και βάλε) και πάλι να μην μπορείς να ζήσεις. Όχι να επιβιώσεις, να ζήσεις. Αν και ο Βαρβιτσιώτης το είπε ξεκάθαρα: “Αν δεν έχεις να πληρώσεις, πουλάς το σπίτι“. Άρα, ότι βγάζεις θα πρέπει να το δίνεις σ’ αυτούς, σε φόρους, σε χαράτσια, στα κέρατα τα δίφορα.

Είναι πολυτέλεια να θες να ζήσεις ρε! Είναι δυνατόν να θες να πας θέατρο, σε συναυλία, μια εκδρομή,  να αγοράσεις ένα βιβλίο, έναν δίσκο ή καινούρια ρούχα; Δεν τα δικαιούσαι. Ακόμα και αυτές τις μικρές -καταναλωτικές- προτιμήσεις, που δίνουν πρόσκαιρη ευχαρίστηση, είναι απαγορευμένα για σένα. Κι αν οι καπιταλιστές θα σε ευλογούσαν να τα αγοράσεις πριν, τώρα έγιναν τόσο αλαζόνες και επιθετικοί, που θέλουν απλά τα-λεφτά-σου. Χωρίς μεσάζοντες.

Η νεοφιλελεύθερη γλώσσα, όλα αυτά που μας χάριζαν μικρή απόλαυση στην ζωή μας, τα βάφτισε αμαρτίες. Λειτουργεί με όρους λατρείας. Υπέφερε επίγεια και θα ανταμειφθείς στην…άλλη ζωή. Μάλιστα θεωρούμε ως  φυσιολογικό να δουλεύουμε απλά για να τους τα δίνουμε νταβατζιλίκι. Γίνεται συνήθεια  να δουλεύεις ως στρατιωτάκι που πληρώνει, για να του παρέχεται άδεια να κινείται μέσα στο σύστημα, απλά για να υπάρχει.

Πλέον, από το να κάνεις παιδιά ως το να μορφωθείς, όλα υπολογίζονται ως έξοδα, που μάλιστα πολλές φορές, θεωρούνται αχρείαστα και σε βγάζουν από τον έναν και μοναδικό στόχο που πρέπει να έχεις: Την επιβίωση. Κάποιοι πιστεύουν ακόμη τα ψέματα της συγκυβέρνησης, άλλοι ελπίζουν “πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα“. Λίγοι έχουν κατανοήσει πραγματικά πως η ζωή μας πλέον εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση, αλλά και όλες όσες μας θέλουν σκλάβους του ΔΝΤ. Μήπως και επανέλθει η διάθεση και το δικαίωμα για τις μικρές χαρές.

http://strangejournal.wordpress.com/2013/06/04/%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B7/#comments