Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΝΙΘΟΤΡΟΦΕΙΟΥ
*
[Τα Παιδιά της Γαλαρίας – Τεύχος 15. σελ.13-14] – http://is.gd/Lmm4gA
…Η πολιτική επιλογή για την όξυνση της «κρίσης του χρέους» έχει μεγάλα πλεονεκτήματα για το κεφάλαιο: το φόβητρο της χρεοκοπίας γίνεται ένα χρήσιμο εργαλείο για ένα νέο κύκλο βίαιης πρωταρχικής συσσώρευσης, κατά τρόπο ανάλογο με ό,τι συνέβη στις χώρες της περιφέρειας τις προηγούμενες δεκαετίες.
Στις χώρες της περιφέρειας η διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης παίρνει τη μορφή ανοιχτής λεηλασίας: περίφραξη των κοινοτικών γαιών και των υδάτινων πόρων· λεηλασία των πρώτων υλών και των φυσικών πόρων που έχουν ως αποτέλεσμα την αποκοπή εκατομμυρίων ανθρώπων από τα μέσα παραγωγής και διαβίωσης και τη δημιουργία νέων, φτηνότερων και διαθέσιμων προς εκμετάλλευση προλεταριακών πληθυσμών.
Στη Δύση παίρνει τη μορφή μιας απόπειρας για την ολοκληρωτική ενσωμάτωση των σχετικά αποεμπορευματοποιημένων μορφών κοινωνικής αναπαραγωγής στην καπιταλιστική αξιοποίηση καθώς και τη μορφή της υποτίμησης και πειθάρχησης της εργατικής δύναμης: περικοπές των μισθών και των συντάξεων· μείωση της χρηματοδότησης των δημόσιων υπηρεσιών· αύξηση της φορολόγησης της εργατικής τάξης· ιδιωτικοποιήσεις· μεταρρυθμίσεις της κοινωνικής ασφάλισης· εμβάθυνση των διαχωρισμών μεταξύ νέων και παλαιότερων εργαζομένων και μεταξύ «τεμπέληδων» και «φιλόπονων» εργαζομένων. Όλα τα προηγούμενα συνοδεύονται από την ωμή βία και την προπαγάνδα των ΜΜΕ ενάντια στις απεργίες και τις διαμαρτυρίες.
«…Οι κρίσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκουν μια προσωρινή λύση στην επιβολή συνθηκών πρωταρχικής συσσώρευσης πάνω σε νέους πληθυσμούς, που περιλαμβάνουν τόσο τη δημιουργία νέων αγορών όσο και την εξεύρεση νέων πρώτων υλών και νέων φτηνότερων προλετάριων. Η εκδίωξη από τη γη και η απαλλοτρίωση είναι μέσα ξεπεράσματος των κρίσεων της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για υπερεργασία, για το σφετερισμό χρόνου κοινωνικής εργασίας χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, αναπτύσσεται μέσω της εκτεταμένης αναπαραγωγής της απαλλοτριωμένης εργασίας».[7]«…Η πρωταρχική συσσώρευση είναι μια διαρκώς αναπαραγόμενη συσσώρευση, είτε από την άποψη του ανανεούμενου διαχωρισμού νέων πληθυσμών από τα μέσα παραγωγής και διαβίωσης είτε από την άποψη της αναπαραγωγής της μισθωτής σχέσης στις «παγιωμένες» σχέσεις του κεφαλαίου. Στην πρώτη περίπτωση προ σπαθεί να φέρει νέους εργαζόμενους υπό την προσταγή του κεφαλαίου και στη δεύτερη να τους διατηρήσει ως έναν εκμεταλλεύσιμο ανθρώπινο πόρο – το λεγόμενο ανθρώπινο παράγοντα της παραγωγής».[8]
…Ταυτόχρονα η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών (δημόσια υγεία, κοινωνική στέγαση, δημόσιες μεταφορές, ενέργεια, ύδρευση κλπ) οδηγεί στην «απελευθέρωση» μιας σειράς πόρων και περιουσιακών στοιχείων σε πολύ χαμηλό κόστος, παρέχοντας διεξόδους στο πλεονάζον κεφάλαιο για επικερδείς επενδύσεις εξοικονόμησης κεφαλαίου. Τέλος, οι ιδιωτικές επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα εξασφαλίζουν κέρδη που αποσπώνται από την άμεση και έμμεση φορολόγηση των μισθωτών για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων.
Κατά συνέπεια επιδιώκεται η μετατροπή της «κρίσης του χρέους» σε παραγωγική κρίση: σε μοχλό πρωταρχικής συσσώρευσης, απαλλοτρίωσης και προλεταριοποίησης, σε μέσο για την τρομοκράτηση, την πειθάρχηση και την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση του προλεταριάτου μέσω της χαλιναγώγησης των ταξικών συγκρούσεων και των προλεταριακών επιθυμιών και προσδοκιών…
_________________
[7] W. Bonefeld, Primitive Accumulation and Capitalist Accumulation: Economic Categories and Social Constitution, CSE TransPennine Working Group. [8] W. Bonefeld, The Permanence of Primitive Accumulation: Notes on Social Constitution, Commoner, αρ. 2, 2001. Εκτός αυτού, και ο ίδιος ο Μαρξ είχε επισημάνει το διαρκή χαρακτήρα της πρωταρχικής συσσώρευσης: «Η σχέση του κεφαλαίου προϋποθέτει το χωρισμό των εργατών από την ιδιοκτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας. Από τη στιγμή που η κεφαλαιοκρατική παραγωγή στέκει πια στα δικά της πόδια, δε διατηρεί μόνο αυτό το χωρισμό, μα και τον αναπαράγει σε ολοένα αυξανόμενη κλίμακα.» Κ, Μαρξ, To Κεφάλαιο, τ. Α΄, κεφάλαιο 24, σ. 739.
*
…Στην Ευρώπη των Μνημονίων, η ιδιοκτησία σχεδόν ποινικοποιείται, με την υποχρεωτική καταβολή «χαρατσιού» –όχι φόρου επί των όποιων κερδών από πιθανή ενοικίαση– στους κατόχους ακίνητης περιουσίας, ακόμα και αν πρόκειται για την κατοικία τους.
§
Διαδικασίες αποστέρησης της ιδιοκτησίας από τους μέχρι τώρα κατόχους της σημειώνονται ήδη και στις μεγάλες πόλεις της φτωχολογιάς στην Ασία. Όπως ανέδειξε πρόσφατα η Monde Diplomatique, η Παγκόσμια Τράπεζα (ο πάλαι ποτέ «καλός μπάτσος» της μεταπολεμικής αμερικανικής οικονομικής κυριαρχίας, σε αντιδιαστολή με το «κακό» ΔΝΤ) δανείζει μικροποσά σε κατοίκους παραγκουπόλεων, θεωρητικά για να ενισχύσει τη μικροεπιχειρηματικότητα (π.χ. να ανοίξουν ένα κουρείο)· αλλά η υποθήκη δεν αφορά μόνο τη (μικρή) ιδιοκτησία του δανειζόμενου, αλλά ολόκληρης της γειτονιάς! Σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής, η κατάσχεση αφορά την ευρύτερη περιοχή. Έτσι, εκτός των άλλων, η αλληλεγγύη μεταξύ των αδύναμων μεταλλάσσεται επαχθώς σε συλλογική ευθύνη…
§
…Με την εργασία και την παραγωγή να έχουν χάσει την κεντρικότητά τους, μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού, ακόμα και στην Ευρώπη, αφού πρώτα μετατραπούν σε «άνεργους», στη συνέχεια με τις κατασχέσεις γίνονται και «άστεγοι», ώστε να σπρωχθούν οριστικά στην κοινωνική χωματερή. Αποστερημένοι από την ιδιοκτησία του χώρου κατοίκησής τους –κατάκτηση των αστικών επαναστάσεων κατά της φεουδαρχίας, κάποιους αιώνες πριν– βρίσκονται εξαιρετικά εκτεθειμένοι στις όποιες ορέξεις της εξουσίας.
§
Βεβαίως, δεν είναι μόνον η αστική γη που «μαζεύουν» στο πλαίσιο της οικοδόμησης ενός νέου πλανητικού καθεστώτος και της βιοπολιτικής του. Είναι και η αγροτική γη, από την οποία, στη Ινδία λ.χ., αποξενώνονται οι παραγωγοί· στη συνέχεια υπερσυγκεντρώνεται, με όχημα τους πατενταρισμένους σπόρους των μεταλλαγμένων της υπερεθνικής Μονσάντο. Επίσης, το χρήμα (χαρακτηριστικό το όψιμο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για τους φορολογικούς παραδείσους ανά τη Γη), τα πολύτιμα μέταλλα (η τιμή του χρυσού καταρρέει κατά το δοκούν στις αγορές, σε ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα), οι πηγές ενέργειας. Πρόκειται για μια βίαια –πολεμικής φύσης, αλλά χωρίς χρήση συμβατικών όπλων– διαδικασία υπερσυγκέντρωσης πόρων και εξουσίας, η οποία σε επίπεδο διαχείρισης των ανθρώπων δεν μπορεί παρά να αντιστοιχεί σε ένα καθεστώς παροξυσμικού ολοκληρωτισμού. Δεν είναι μια συνηθισμένη κρίση, αλλά μια άγρια τομή μετά την οποία τίποτα δεν θα μοιάζει με το «πριν»…
§
Διαδικασίες αποστέρησης της ιδιοκτησίας από τους μέχρι τώρα κατόχους της σημειώνονται ήδη και στις μεγάλες πόλεις της φτωχολογιάς στην Ασία. Όπως ανέδειξε πρόσφατα η Monde Diplomatique, η Παγκόσμια Τράπεζα (ο πάλαι ποτέ «καλός μπάτσος» της μεταπολεμικής αμερικανικής οικονομικής κυριαρχίας, σε αντιδιαστολή με το «κακό» ΔΝΤ) δανείζει μικροποσά σε κατοίκους παραγκουπόλεων, θεωρητικά για να ενισχύσει τη μικροεπιχειρηματικότητα (π.χ. να ανοίξουν ένα κουρείο)· αλλά η υποθήκη δεν αφορά μόνο τη (μικρή) ιδιοκτησία του δανειζόμενου, αλλά ολόκληρης της γειτονιάς! Σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής, η κατάσχεση αφορά την ευρύτερη περιοχή. Έτσι, εκτός των άλλων, η αλληλεγγύη μεταξύ των αδύναμων μεταλλάσσεται επαχθώς σε συλλογική ευθύνη…
§
…Με την εργασία και την παραγωγή να έχουν χάσει την κεντρικότητά τους, μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού, ακόμα και στην Ευρώπη, αφού πρώτα μετατραπούν σε «άνεργους», στη συνέχεια με τις κατασχέσεις γίνονται και «άστεγοι», ώστε να σπρωχθούν οριστικά στην κοινωνική χωματερή. Αποστερημένοι από την ιδιοκτησία του χώρου κατοίκησής τους –κατάκτηση των αστικών επαναστάσεων κατά της φεουδαρχίας, κάποιους αιώνες πριν– βρίσκονται εξαιρετικά εκτεθειμένοι στις όποιες ορέξεις της εξουσίας.
§
Βεβαίως, δεν είναι μόνον η αστική γη που «μαζεύουν» στο πλαίσιο της οικοδόμησης ενός νέου πλανητικού καθεστώτος και της βιοπολιτικής του. Είναι και η αγροτική γη, από την οποία, στη Ινδία λ.χ., αποξενώνονται οι παραγωγοί· στη συνέχεια υπερσυγκεντρώνεται, με όχημα τους πατενταρισμένους σπόρους των μεταλλαγμένων της υπερεθνικής Μονσάντο. Επίσης, το χρήμα (χαρακτηριστικό το όψιμο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για τους φορολογικούς παραδείσους ανά τη Γη), τα πολύτιμα μέταλλα (η τιμή του χρυσού καταρρέει κατά το δοκούν στις αγορές, σε ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα), οι πηγές ενέργειας. Πρόκειται για μια βίαια –πολεμικής φύσης, αλλά χωρίς χρήση συμβατικών όπλων– διαδικασία υπερσυγκέντρωσης πόρων και εξουσίας, η οποία σε επίπεδο διαχείρισης των ανθρώπων δεν μπορεί παρά να αντιστοιχεί σε ένα καθεστώς παροξυσμικού ολοκληρωτισμού. Δεν είναι μια συνηθισμένη κρίση, αλλά μια άγρια τομή μετά την οποία τίποτα δεν θα μοιάζει με το «πριν»…