του Θοδωρή Θεοδωρόπουλου

Η συνεχής αναπροσαρμογή του καθεστώτος για τη διαχείριση της κρίσης και των πολύμορφων κοινωνικών αναστατώσεων εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: στην συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας και της συγκυβέρνησης, με βάση την προγραμματική τους σύγκλιση, και στη διανομή περισσότερων ελεγκτικών αρμοδιοτήτων στους τοπικούς και περιφερειακούς κρατικούς εντολοδόχους τους.

Όλες οι καθεστωτικές μορφές επέμβασης της πολιτικής εξουσίας, της συγκυβέρνησης, οι άτυπες πολιτικές συμμαχίες με ακροδεξιές, φασιστικές λογικές ή νοοτροπίες, είναι επικεντρωμένες στα γενικά και ειδικά συμφέροντα που απορρέουν από την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στο πλαίσιο της κρατικής πολιτικής και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής χούντας που ζούμε.

Κεντρική τους στρατηγική επιλογή, για να λιπανθεί καλά και να ξαναδουλέψει η καπιταλιστική-κρατική μηχανή, είναι η πλήρης εξαθλίωση και η κοινωνική-πολιτική υποταγή των εργαζομένων προς όφελος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της ολιγαρχίας του πλούτου. 

Για την παραπάνω επίτευξη του στόχου όλοι οι καθεστωτικοί μηχανισμοί κυριαρχίας και εξουσίας συντονίζονται με τις εταιρείες επικοινωνίας και δημοσκοπήσεων και τα αργυρώνητα ΜΜΕ, στήνουν σενάρια διαχείρισης, ελέγχου και αντιμετώπισης της κοινωνικής διαμαρτυρίας, συκοφαντούν, παραπλανούν και παράλληλα αναπροσαρμόζουν την τακτική τους σε πολιτικό-οικονομικό-επικοινωνιακό-στρατιωτικό επίπεδο, προκειμένου να αποτρέψουν ή να τσακίσουν μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση των κυριαρχούμενων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η αστική νομιμότητα, όπως την γνωρίζαμε, έχει αρθεί και η συγκυβέρνηση κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οριακές πλειοψηφίες, προεδρικά διατάγματα, κρατική τρομοκρατία, χημικά, ποινικοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, επιτάξεις. Κοινωνικός εχθρός πλέον είναι εκείνος που δεν αποδέχεται τη νέα συναίνεση της εξουσίας και δεν αναγνωρίζει το μνημόνιο, το πρόγραμμα σταθερότητας του καθεστώτος, το μεσοπρόθεσμο, τα χαράτσια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας, της επισφάλειας, της νεολαίας, της τρίτης ηλικίας, κλπ, στο όνομα της τρομοκρατίας του χρέους, είναι η πολιτική τακτική για την αποβλάκωση του πληθυσμού και τη διασπορά του φόβου, γιατί γνωρίζουν καλά ότι το εκρηκτικό μείγμα ανέργων, επισφαλών εργαζομένων, συνταξιούχων, νέων δημιουργεί παράλληλα και νέους ανατρεπτικούς δρόμους και δυνατότητες που έχουν στο στόχαστρο την καρδιά του συστήματος της κοινωνικής λεηλασίας και βαρβαρότητας.

Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Παρά τα σχέδια των κρατούντων, παρά τα ακριβοπληρωμένα τους επιτελεία, την τρομο-ενημέρωση, τις διαρκείς αποφάσεις υποταγής της κοινωνίας, παρά την πρωτοφανή καταστολή, ένας άλλος αστάθμητος παράγοντας αναδύεται στο προσκήνιο: οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες, οι πολύμορφες δράσεις, οι πρωτόλειες διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης.

Στα τρία περίπου χρόνια από την επικυριαρχία ΔΝΤ-Τρόικα, εκατομμύρια διαδηλωτές αντιστάθηκαν με σθένος στην κρατική πολιτική που εξοντώνει την κοινωνία, διεκδίκησαν άλλη πορεία για τη ζωή και την εργασία τους, πήραν μέρος σε μαζικές Λαϊκές Συνελεύσεις, πρωτοστάτησαν στη δημιουργία νέων συλλογικών θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης, οργανώθηκαν σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και κέντρα, σωματεία βάσης, καταναλωτικούς και παραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνελεύσεις γειτονιών, αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, βιοτεχνίες, και δημιούργησαν μαχητικές συνθήκες μπλοκαρίσματος του συστήματος στο δρόμο του αγώνα.

Αυτός ο δρόμος, το άλλο μέλλον, είναι άμεσο, εδώ και τώρα, χωρίς μεσάζοντες και μεσσίες. Βασίζεται στη χειραφέτηση των κοινωνικά δρώντων, αναδύεται ως το αντίπαλο δέος μέσα στο χάος που προκαλεί το βάρβαρο καθεστώς των μνημονίων, οι υπερεθνικοί μηχανισμοί πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης, αναδεικνύοντας την αλληλεγγύη, την αυτοδιαχείριση, την αυτοδιεύθυνση ως τα νέα όπλα μαχητικής σύγκρουσης και δράσης.

Ωστόσο, σήμερα δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε την εξουσία, στα ανώδυνα μονοπάτια παραδοσιακών μορφών πάλης του κοινωνικού και εργατικού κινήματος (κατακερματισμένες σποραδικές απεργίες, συλλαλητήρια-λιτανείες, συμβολικές καταλήψεις, αποσπασματικοί αγώνες για το ένα ή το άλλο θέμα κλπ). Η άρνηση του συστήματος, χωρίς απτό νέο κοινωνικό όραμα, χωρίς δημιουργία, χωρίς εξέγερση και λαϊκό ξεσηκωμό δεν πρόκειται παρά να οδηγήσει στην ενδυνάμωση του συστήματος με όξυνση του πολέμου από μέρους του.

Χρειάζεται να επινοήσουμε νέες μορφές κοινωνικής και εργατικής οργάνωσης των αγώνων, που θα αποτελούν το δίκτυο πολέμου του κόσμου της εργασίας απέναντι στην εξουσία και τους πολιτικούς εκφραστές της. Ένα ανοιχτό δίκτυο σωματείων βάσης, κοινωνικών και εργατικών συλλογικοτήτων, λαϊκών συνελεύσεων, που θα συγκρούεται με συγκυβέρνηση-τρόικα και θα δημιουργεί όλες εκείνες τις νέες συνθήκες ζωής που θα βασίζονται στις αναδυόμενες αξίες των καταπιεσμένων. Η διάταξη, ο προσανατολισμός του, ο στόχος του, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο συνολικό μπλοκάρισμα του συστήματος που μας εξαθλιώνει.

Να τελειώνουμε λοιπόν με τις πορείες λιτανείες, την έλλειψη προστασίας των διαδηλωτών από την κρατική τρομοκρατία και τα χημικά, και να εμπλουτίσουμε τις παραδοσιακές μορφές πάλης με τα νέα χαρακτηριστικά της μαζικής σύγκρουσης, των γενικευμένων καταλήψεων σε υπουργεία και υπηρεσίες, το μπλοκάρισμα δρόμων και πλατειών με οδοφράγματα αγώνα και αντίστασης. Να πούμε όχι σε οποιαδήποτε λογική γραφειοκρατικής, κάθετης οργάνωσης της ζωής και των αγώνων. Εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις: στη γειτονιά, την πόλη, τη μονάδα παραγωγής και κατανάλωσης, την υγεία, τη μόρφωση, τα σχολεία, και προσπάθεια οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στον τομέα της σίτισης, της στέγασης, της ένδυσης, της γνώσης, της ενέργειας, της υγείας, της γνώσης, με νέες οριζόντιες κι αντιεραρχικές δομές, για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών όλων.

Στη βάση αυτή η διεκδίκηση της επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου και των κοινωνικών αγαθών πρέπει να συνοδεύεται από τη ριζική αλλαγή των λειτουργιών, των μεθόδων και του περιεχομένου τους, στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των δημόσιων κοινωνικών αναγκών. Μόνο τότε η ελευθερία αποκτά το πραγματικό της νόημα, ως ο διαρκής αγώνας ενάντια στην εξουσία και τις αρχές της, που αναπνέει στη συλλογική και ατομική προσπάθεια και δράση για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, για να μη ζήσουμε σα σκλάβοι της χούντας της τρόικα, του ΔΝΤ, της Ε.Ε., της συγκυβέρνησης, του κράτους και του κεφαλαίου.

Από το 10ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση

 http://efimeridadrasi.blogspot.ca/2013/04/blog-post_30.html