Amour platonique
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Η εξουσία βλέπει πάντα τα παιδιά μας σαν φανταράκια. Αγαθά και αθώα. Έτοιμα για θελήματα και πρόθυμα για θυσίες. Οι μεγάλοι φασίστες της ιστορίας φρονούσαν πως η γυναίκα είναι υποδεέστερο ον και η θέση της είναι στην κουζίνα ή στο μπουρδέλο αναλόγως με τα προσόντα. Οι άνθρωποι της εξουσίας διαπραγματεύονται τον ιδρώτα των εργατών. Κανείς υπουργός οικονομικών δεν έχει δουλέψει αχθοφόρος για μια μέρα ή δεν έχει ξεσκατήσει γέρο με εκδικητική ακράτεια και αλτσχάιμερ για να δει τη γλύκα. Έχει όμως κατεβάσει τα παντελόνια για να του χαϊδέψει η μπουρζουαζία τ’ αρχίδια με το φτερό της. Στην Ευρώπη των αποικιοκρατών η λέξη Έλληνας ήταν συνώνυμη του κλέφτη, του μπαμπέση και του κωλομπαρά. Κυρίως διότι για να επιβιώσει ο Έλληνας σ’ αυτό το σταυροδρόμι της βαρβαρότητας ξέπεφτε στην κλεψιά και στην κωλομπαρία. Κάποτε θα γραφτεί η αληθινή ιστορία των οπλαρχηγών και θα καταλάβουμε πολλά. Ως τότε ας κάνουμε σκονάκια τους ηρωισμούς για να περνάμε τις εξετάσεις. Οι λέξεις που μεταφέρουν ιδεολογία απ’ το παρελθόν δουλεύουν ακατάπαυστα μέσα στα κεφαλάκια των λαών που περιμένουν ένα θαύμα ή ένα χοντρό παλούκι. Φυσικά και δεν θα ξεχαστεί ποτέ η αγριότητα των γερμαναράδων. Τα αφιονισμένα φανταράκια που έστελνε ο Χίτλερ στον πόλεμο ήταν παιδιά του λαού, πρόθημα και υπάκουα και κυρίως καυλωμένα αφού είχαν πιστέψει έναν μανιακό και αγράμματο πως είναι η άρια φυλή. Οι υγιείς που μπορούν να φέρουν τον τίτλο του πολίτη-οπλίτη και άλλα τέτοια κλασμένα παπαδίστικα κηρύγματα απ’ τη μούχλα του μεσαίωνα. Όλα τα έθνη εκπαιδεύουν τα κουτάβια τους με τα ίδια ιδανικά. Όλα τα έθνη είναι το ίδιο κτηνώδη και φασιστικά με τη ναζιστική Γερμανία. Με την φιλελεύθερη Αμερική που αφομοίωσε όλη τη γερμαναράδικη μεθοδολογία του πολέμου. Όλα τα έθνη ακόμα και η μικρή Ελλαδίτσα έχει πειθήνια φανταράκια. Μισαλλοδοξία, βλαχιά και μαλακία. Πατριωτισμός κωλομπαρίστικος από ξεγάνωτους ντενεκέδες που μιλούν για πατρίδα και ιδανικά. Στο δικό τους κόσμο δεν υπάρχουν τάξεις και ταξικά συμφέροντα αλλά ένα ομογενοποιημένο σύνολο που λέγεται λαός. Λαός και ο κύριος Λάτσης με τις χρυσές του χέστρες και τα ιδιωτικά του νησιά, λαός και ο οικοδόμος της γειτονιάς μου που δεν έχει ρεύμα αλλά κεριά και περιμένει τον άγιο Φανούριο της ενορίας να του φέρει φακές και βραστό λάχανο για να τη βγάλει και σήμερα καθαρή. Λαός και ο έκφυλος δεσπότης με τα χρυσοποίκιλτα άμφια, λαός και ο διάκος με την τρύπια κάλτσα. Και φυσικά αυτές τις αντιθέσεις αλλά και την ανακωχή του σφοδρού κοινωνικού πολέμου την εγγυάται το Κράτος. Η αριστερά των σαλονιών και των καθηγητών πανεπιστημίων είναι η αριστερά της υποκρισίας. Της βαθύτατης υποκρισίας που κοιμίζει τον ήδη κοιμισμένο λαό. Το φτωχό λαό, όχι τον άλλο. Γιατί ο άλλος λαός ξέρει τα συμφέροντά του. Γιατί ο άλλος λαός θέλει να έχει δούλους που θα μαζεύουν χρήμα. Τι συλλογικές συμβάσεις και μαλακίες! Κοινωνικές παροχές! Γιατί η εκπαίδευση και η υγεία να είναι κοινωνικά αγαθά; Αφού οι κύριοι της κυβέρνησης και οι φίλοι τους μπορούν να βγάλουν λεφτά απ’ τον καρκίνο σου! Κι αφού μπορούν με τις ευλογίες σου να χαρίζουν ολόκληρες πτέρυγες νοσοκομείων που έχτισες εσύ οικοδόμε, οδοκαθαριστή, βιομηχανικέ εργάτη, εσύ απατημένε του τρίτου δρόμου, εσύ που περιμένεις να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα τα σπουδαγμένα σου παιδιά. Τα σαΐνια που διαπραγματεύονται τη μιζέρια σου. Τα σαΐνια που στριμώχνουν τη μια και μοναδική σου ζωή σε αριθμούς και χρηματιστήρια. Σε εκκλησίες και προπατζίδικα.