Ποια Σαλώμη…
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
![]()
Οι εκβιασμοί, τα όπλα και η αυτονομία της σκέψης
Αν η διαπραγμάτευση οδηγηθεί σε αδιέξοδο και η Ελλάδα στην έξοδο, τότε θα κινδυνεύσει η παγκόσμια Οικονομία, υποστηρίζουν Αμερικανοί και τα ΜΜΕ. Ο Τσίπρας έριξε την ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη στους «μικρόμυαλους» των Βρυξελλών.
Αν το GRexit, από μόνο του, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, έφερνε την παγκόσμια καταστροφή, οι ΗΠΑ θα είχαν κάνει τα πάντα για να το εμποδίσουν. Αλλά περιορίζονται σε χλιαρές και αμφίσημες δηλώσεις. Αν είναι έτσι, η κυβέρνηση θα όφειλε να μιλάει με άλλο τουπέ στον Σόιμπλε και συνεργάτες. Αλλά δεν το κάνει.
Προς τι, λοιπόν, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν άσφαιρες απειλές; Η κυβέρνηση αντιστέκεται βεβαίως στις απαιτήσεις των δανειστών αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, αν δεν θέλει να βυθιστεί στην καταισχύνη. Συνοπτικά: το GRexit θα είχε παγκόσμια επίπτωση αν η Ελλάδα μετατόπιζε το κέντρο του προσανατολισμού της, π.χ. προς τη Ρωσία.
Η κυβέρνηση έχει αφαιρέσει όλα τα «ατού» και τα -στενά, είναι η αλήθεια- περιθώρια ελιγμών από τον εαυτό της και τη χώρα, χωρίς κανείς να της το ζητήσει, σε μια εκ των προτέρων επίδειξη νομιμοφροσύνης προς τους δανειστές. Ελπίζοντας, προφανώς, στην καλή τους θέληση. Αυταπάτες που φρόντισαν να διαλύσουν σύντομα οι εταίροι. Π.χ. διακήρυξε ότι δεν θα αναζητήσει (χρηματική) βοήθεια εκτός Ε.Ε./ΔΝΤ, ότι θα εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της στο διηνεκές κ.λπ.
Η χρόνια αθεράπευτη ευρωλαγνεία, κληρονομιά του ευρωκομμουνισμού, είναι στη ρίζα των αυταπατών. Η ανανεωτική Αριστερά της σχολής Κύρκου και των κληρονόμων, υπόκειται ιδεολογικά και τοποθετείται παγίως πολιτικά στην ουρά των προοδευτικών κεντρώων δυνάμεων (Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, Σημίτης), στοιχείο που συμπληρώνει το ερμηνευτικό πλαίσιο του ψυχολογικού αυτο-εγκλωβισμού της πλειοψηφίας των στελεχών του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ στη φαντασιακή «Ευρώπη των λαών».
Η πραγματικότητα προσγειώνει ανώμαλα. Ρηξικέλευθες κινήσεις, π.χ. δημοψήφισμα, εξαγγέλλονται, χωρίς διάθεση εφαρμογής.
Η κυβέρνηση αντιλήφθηκε το πρόβλημα «Βαρουφάκης» μόνο όταν τον είδε στο ικρίωμα που έστησαν οι εταίροι. Η αντίδραση επέτρεψε στον Ντάισελμπλουμ να την εκθέσει ότι υποκύπτει σε απαιτήσεις ξένων, εξέθεσε τους νέους διαπραγματευτές ως «υποχωρητικούς», εξασθένησε τις κόκκινες γραμμές της.
Μένει βεβαίως η επιβεβαίωση ή διάψευση από το τελικό αποτέλεσμα. Πάντως, οι πιστωτές υποδέχτηκαν θετικά τη νέα διαπραγματευτική ομάδα, αλλά τονίζουν ότι η συμφωνία είναι μακριά, δηλαδή απαιτούν και αισιοδοξούν για περισσότερες υποχωρήσεις από την Αθήνα. Η υποτιθέμενη αναζωπύρωση της παλαιάς διαφωνίας ΔΝΤ/Βρυξελλών δεν τους εμπόδισε ποτέ να εφαρμόζουν άτεγκτα τη μνημονιακή πολιτική και την οικονομική ασφυξία.
Πριν από το δημοψήφισμα, εναλλακτικά ή συμπληρωματικά προς τη διεξαγωγή του, η κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της ένα δεύτερο «χαρτί». Να δώσει, δηλαδή, στη δημοσιότητα τα θέματα, τις θέσεις και τα επιχειρήματα των δυο πλευρών στις διαπραγματεύσεις. Είναι έσχατο όπλο το να παραβιάζεται η μυστικότητα -αλλά όλα γίνονται θεμιτά από την υπέρτερη ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας. Πολύ περισσότερο όταν οι εταίροι έχουν παραβιάσει όλα τα όρια μιας σκληρής αλλά στοιχειωδώς «έντιμης» διαπραγμάτευσης.
Υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει την κυβέρνηση ως «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Αν ανακοινωθεί το παρασκήνιο των συζητήσεων, η κυβέρνηση θα επιτελέσει το (βασικό για την Αριστερά) καθήκον ενημέρωσης του κόσμου, οδεύοντας προς το δημοψήφισμα. Ακόμα κι αν πτυχές των συζητήσεων προκαλέσουν ενστάσεις, η ειλικρίνεια θα εκτιμηθεί, επειδή όλοι έχουν αντιληφθεί με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Τελικά, τη διαφορά δεν την κάνει το πρόγραμμα και η γενική θεώρηση του κόσμου, ούτε τα όπλα και οι πλατείες, αλλά η αυτονομία της σκέψης, η αποκοπή από τις ιδέες του αντιπάλου, έτσι ώστε η αντίδραση στους στόχους του να έχει σταθερά θεμέλια. Αλλιώς η ισχυρή πλευρά θα επιβάλλει, βήμα-βήμα, τη θέλησή της, ο αδύναμος θα υποχωρεί.
Αντοχή στις κακουχίες υπάρχει όταν η πρόταση είναι σαφής και η ηγεσία σταθερή. Π.χ. ο Πούτιν θεωρείται σπουδαίος ηγέτης και επικίνδυνος αντίπαλος από φίλους ή εχθρούς όχι απλώς επειδή έχει πυρηνικά, αλλά επειδή βλέπει με τα δικά του μάτια τα πράγματα και όχι με τα γυαλιά των άλλων. Η αυτονομία της σκέψης δεν σχετίζεται με συγκεκριμένη ιδεολογία, δεδομένου ότι οι αγώνες για ελευθερία προϋπήρξαν του Μαρξ.
Η μέθεξη του κόσμου με τα προβλήματα είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν με πιθανότητα -αλλά όχι βεβαιότητα- επιτυχίας οι επερχόμενες χειρότερες δυσκολίες και πιέσεις, προβοκάτορες, μασκοφόροι, διαφωνίες, έξωθεν παρεμβάσεις, ιδέες για κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», σιγανά Ποτάμια, ίσως και εκλογές.
Είναι προφανές ότι άλλη εθνική ενότητα δηλώνει η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ και άλλη με το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ(!) με ή χωρίς Βενιζέλο. Το ζήτημα αυτό (η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ) έχει λυθεί πρακτικά και με απολύτως θετικό τρόπο αλλά αν δεν θεμελιωθεί σε ένα ιδεολογικό/πολιτικό πλαίσιο, εθνικής ενότητας, θα είναι ευάλωτο στις, γνωστές, δημόσιες πιέσεις των εταίρων και των εγχώριων συνεργατών τους για αλλαγή συμμαχιών.
Χθες ζήτησαν να φύγει ο Βαρουφάκης και το μισο-πέτυχαν, προχθές ζήτησαν να φύγει ο Καμμένος, χωρίς αποτέλεσμα, αλλά ποιος ξέρει αν η Σαλώμη δεν απαιτήσει αύριο-μεθαύριο το κεφάλι της κυβέρνησης;
Οι εκβιασμοί, τα όπλα και η αυτονομία της σκέψης
Αν η διαπραγμάτευση οδηγηθεί σε αδιέξοδο και η Ελλάδα στην έξοδο, τότε θα κινδυνεύσει η παγκόσμια Οικονομία, υποστηρίζουν Αμερικανοί και τα ΜΜΕ. Ο Τσίπρας έριξε την ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη στους «μικρόμυαλους» των Βρυξελλών.
Αν το GRexit, από μόνο του, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, έφερνε την παγκόσμια καταστροφή, οι ΗΠΑ θα είχαν κάνει τα πάντα για να το εμποδίσουν. Αλλά περιορίζονται σε χλιαρές και αμφίσημες δηλώσεις. Αν είναι έτσι, η κυβέρνηση θα όφειλε να μιλάει με άλλο τουπέ στον Σόιμπλε και συνεργάτες. Αλλά δεν το κάνει.
Προς τι, λοιπόν, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν άσφαιρες απειλές; Η κυβέρνηση αντιστέκεται βεβαίως στις απαιτήσεις των δανειστών αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, αν δεν θέλει να βυθιστεί στην καταισχύνη. Συνοπτικά: το GRexit θα είχε παγκόσμια επίπτωση αν η Ελλάδα μετατόπιζε το κέντρο του προσανατολισμού της, π.χ. προς τη Ρωσία.
Η κυβέρνηση έχει αφαιρέσει όλα τα «ατού» και τα -στενά, είναι η αλήθεια- περιθώρια ελιγμών από τον εαυτό της και τη χώρα, χωρίς κανείς να της το ζητήσει, σε μια εκ των προτέρων επίδειξη νομιμοφροσύνης προς τους δανειστές. Ελπίζοντας, προφανώς, στην καλή τους θέληση. Αυταπάτες που φρόντισαν να διαλύσουν σύντομα οι εταίροι. Π.χ. διακήρυξε ότι δεν θα αναζητήσει (χρηματική) βοήθεια εκτός Ε.Ε./ΔΝΤ, ότι θα εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της στο διηνεκές κ.λπ.
Η χρόνια αθεράπευτη ευρωλαγνεία, κληρονομιά του ευρωκομμουνισμού, είναι στη ρίζα των αυταπατών. Η ανανεωτική Αριστερά της σχολής Κύρκου και των κληρονόμων, υπόκειται ιδεολογικά και τοποθετείται παγίως πολιτικά στην ουρά των προοδευτικών κεντρώων δυνάμεων (Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, Σημίτης), στοιχείο που συμπληρώνει το ερμηνευτικό πλαίσιο του ψυχολογικού αυτο-εγκλωβισμού της πλειοψηφίας των στελεχών του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ στη φαντασιακή «Ευρώπη των λαών».
Η πραγματικότητα προσγειώνει ανώμαλα. Ρηξικέλευθες κινήσεις, π.χ. δημοψήφισμα, εξαγγέλλονται, χωρίς διάθεση εφαρμογής.
Η κυβέρνηση αντιλήφθηκε το πρόβλημα «Βαρουφάκης» μόνο όταν τον είδε στο ικρίωμα που έστησαν οι εταίροι. Η αντίδραση επέτρεψε στον Ντάισελμπλουμ να την εκθέσει ότι υποκύπτει σε απαιτήσεις ξένων, εξέθεσε τους νέους διαπραγματευτές ως «υποχωρητικούς», εξασθένησε τις κόκκινες γραμμές της.
Μένει βεβαίως η επιβεβαίωση ή διάψευση από το τελικό αποτέλεσμα. Πάντως, οι πιστωτές υποδέχτηκαν θετικά τη νέα διαπραγματευτική ομάδα, αλλά τονίζουν ότι η συμφωνία είναι μακριά, δηλαδή απαιτούν και αισιοδοξούν για περισσότερες υποχωρήσεις από την Αθήνα. Η υποτιθέμενη αναζωπύρωση της παλαιάς διαφωνίας ΔΝΤ/Βρυξελλών δεν τους εμπόδισε ποτέ να εφαρμόζουν άτεγκτα τη μνημονιακή πολιτική και την οικονομική ασφυξία.
Πριν από το δημοψήφισμα, εναλλακτικά ή συμπληρωματικά προς τη διεξαγωγή του, η κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της ένα δεύτερο «χαρτί». Να δώσει, δηλαδή, στη δημοσιότητα τα θέματα, τις θέσεις και τα επιχειρήματα των δυο πλευρών στις διαπραγματεύσεις. Είναι έσχατο όπλο το να παραβιάζεται η μυστικότητα -αλλά όλα γίνονται θεμιτά από την υπέρτερη ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας. Πολύ περισσότερο όταν οι εταίροι έχουν παραβιάσει όλα τα όρια μιας σκληρής αλλά στοιχειωδώς «έντιμης» διαπραγμάτευσης.
Υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει την κυβέρνηση ως «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Αν ανακοινωθεί το παρασκήνιο των συζητήσεων, η κυβέρνηση θα επιτελέσει το (βασικό για την Αριστερά) καθήκον ενημέρωσης του κόσμου, οδεύοντας προς το δημοψήφισμα. Ακόμα κι αν πτυχές των συζητήσεων προκαλέσουν ενστάσεις, η ειλικρίνεια θα εκτιμηθεί, επειδή όλοι έχουν αντιληφθεί με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Τελικά, τη διαφορά δεν την κάνει το πρόγραμμα και η γενική θεώρηση του κόσμου, ούτε τα όπλα και οι πλατείες, αλλά η αυτονομία της σκέψης, η αποκοπή από τις ιδέες του αντιπάλου, έτσι ώστε η αντίδραση στους στόχους του να έχει σταθερά θεμέλια. Αλλιώς η ισχυρή πλευρά θα επιβάλλει, βήμα-βήμα, τη θέλησή της, ο αδύναμος θα υποχωρεί.
Αντοχή στις κακουχίες υπάρχει όταν η πρόταση είναι σαφής και η ηγεσία σταθερή. Π.χ. ο Πούτιν θεωρείται σπουδαίος ηγέτης και επικίνδυνος αντίπαλος από φίλους ή εχθρούς όχι απλώς επειδή έχει πυρηνικά, αλλά επειδή βλέπει με τα δικά του μάτια τα πράγματα και όχι με τα γυαλιά των άλλων. Η αυτονομία της σκέψης δεν σχετίζεται με συγκεκριμένη ιδεολογία, δεδομένου ότι οι αγώνες για ελευθερία προϋπήρξαν του Μαρξ.
Η μέθεξη του κόσμου με τα προβλήματα είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν με πιθανότητα -αλλά όχι βεβαιότητα- επιτυχίας οι επερχόμενες χειρότερες δυσκολίες και πιέσεις, προβοκάτορες, μασκοφόροι, διαφωνίες, έξωθεν παρεμβάσεις, ιδέες για κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», σιγανά Ποτάμια, ίσως και εκλογές.
Είναι προφανές ότι άλλη εθνική ενότητα δηλώνει η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ και άλλη με το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ(!) με ή χωρίς Βενιζέλο. Το ζήτημα αυτό (η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ) έχει λυθεί πρακτικά και με απολύτως θετικό τρόπο αλλά αν δεν θεμελιωθεί σε ένα ιδεολογικό/πολιτικό πλαίσιο, εθνικής ενότητας, θα είναι ευάλωτο στις, γνωστές, δημόσιες πιέσεις των εταίρων και των εγχώριων συνεργατών τους για αλλαγή συμμαχιών.
Χθες ζήτησαν να φύγει ο Βαρουφάκης και το μισο-πέτυχαν, προχθές ζήτησαν να φύγει ο Καμμένος, χωρίς αποτέλεσμα, αλλά ποιος ξέρει αν η Σαλώμη δεν απαιτήσει αύριο-μεθαύριο το κεφάλι της κυβέρνησης;
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
πηγή:
http://sioualtec.blogspot.ca/2015/05/blog-post_95.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+blogspot/hcRaf+(%CE%97+%CE%A3%CE%A6%CE%97%CE%9A%CE%91)