ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ!
Κ.Μαραγκός για το Avantgarde
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση βρίσκεται ένα μόνο βήμα πριν την υπογραφή ενός επαίσχυντου τρίτου μνημονίου. Στους τρεις μήνες που διαπραγματεύεται με την τρόικα φρόντισε να εξαντλήσει το χρόνο της σε φιλοφρονήσεις και ευχολόγια για κάποιον “τίμιο συμβιβασμό”, μαζί και τα τελευταία διαθέσιμα του δημοσίου προκειμένου να πληρωθούν στην ώρα τους οι δόσεις προς τους δανειστές. Οι απειλές για ρήξη από μια κυβέρνηση που έχει υπογράψει ήδη από τις 20/2 ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του “τρέχοντος προγράμματος” (διάβαζε μνημόνιο και όρους δανειακής σύμβασης), αν και αρχικά εκνεύρισαν τους “εταίρους” στην συνέχεια αντελήφθησαν ότι πρόκειται για μια ακόμα μπλόφα προς εσωτερική κατανάλωση, προκειμένου να διασκεδαστούν οι προεκλογικές διακηρύξεις του Σύριζα. Έκτοτε βεβαίως η κυβέρνηση σύμφωνα με τα δικά της λόγια ως “κυβέρνηση όλων των ελλήνων” δεν δεσμεύεται μόνο απέναντι στον κόσμο που την ψήφισε για να τελειώσουμε με τα μνημόνια αλλά και σε αυτούς που θέλουν να μείνει η χώρα στο ευρώ ακόμα και αν οι δανειστές εμμένουν στις απαιτήσεις τους. Το μήνυμα της κάλπης ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως όχι μόνο από τα συστημικά ΜΜΕ και τα κόμματα της εσωτερικής τρόικα αλλά και από τα ίδια τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης.
Ακόμα και τώρα που ύστερα από την πληρωμή και της τελευταίας δόσης των 760 δις προς το ΔΝΤ τα διαθέσιμα έχουν κυριολεκτικά στεγνώσει και μπροστά στα 10 και πλέον δις που πρέπει να πληρωθούν στους επόμενους δύο μήνες η κυβέρνηση συνεχίζει να τρώει το χρόνο λέγοντας πως «είναι εφικτή μια συμφωνία έως το τέλος Μαΐου». Και ενώ την προηγούμενη βδομάδα οι ίδιες κυβερνητικές πηγές άφηναν να εννοηθεί ότι το σκληρό πακέτο μέτρων που απαιτεί η τρόικα δεν μπορεί να περάσει από τη βουλή χωρίς δημοψήφισμα, τώρα ειρωνεύονται τον ίδιο τους τον εαυτό: “Δημοψήφισμα γιατί; Βλέπετε κανένα αδιέξοδο;». Μέχρι και ο Σόιμπλε φαίνεται να διασκεδάζει με τα αντιφατικά μηνύματα του Μαξίμου, για να μην πούμε ότι βρίσκονται σε πλήρη συνεννόηση για το πως θα δημιουργήσουν ακόμα περισσότερη σύγχυση στο κόσμο.
Ο Α.Τσίπρας επιδιώκει να κλείσει μια προσωρινή συμφωνία στις 21 Μάη κατά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Η κυβέρνηση σύμφωνα με τον ίδιο «έχει κάνει όσα περισσότερα βήματα είναι δυνατόν να γίνουν προς την πλευρά των Ευρωπαίων εταίρων, δείχνοντας έμπρακτα το σεβασμό στις διαδικασίες, στους νόμους και στο πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωζώνης». Προς ένδειξη καλής θέλησης η κυβέρνηση σχεδιάζει ακόμα και πριν τη συμφωνία να προωθήσει στη Βουλή προς νομοθέτηση τα σημεία εκείνα στα οποία ήδη υπάρχει συμφωνία με τους δανειστές, με αντάλλαγμα την παροχή ρευστότητας είτε μέσω εντόκων, είτε μέσω της εκταμίευσης μιας μικρής υπο-δόσης, προκειμένου να κερδηθούν ακόμα λίγες βδομάδες διαπραγματεύσεις για το ασφαλιστικό και το εργασιακό, εξαντλώντας και την τελευταία μέρα της 4μηνης παράτασης. Για ακόμα μια φορά η ενδιάμεση συμφωνία για λίγα ψωροδις στο προσκήνιο της τακτικής του Μαξίμου κάθε φορά όμως με ακόμα δυσμενέστερους όρους. Στο τέλος οι προϋποθέσεις αυτής της ενδιάμεσης θα ισοδυναμούν με ένα ολόκληρο μνημόνιο.
Διαπραγματεύσεις σε πλήρες σκότος
Και ενώ λοιπόν η κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά με τους δανειστές, την ίδια στιγμή έχει συμφωνήσει μαζί τους, στην πλήρη μυστικότητα για το δια ταύτα. Αυτό δεν εμποδίζει στελέχη του Σύριζα από όλες τις τάσεις να επικαλούνται τον “λαϊκό παράγοντα” που πρέπει να δηλώσει παρών στις εξελίξεις. Πρόκειται για υποκρισία πρώτου μεγέθους. Όποιος θέλει το λαό και κυρίως το λαό που καταλαβαίνει τι του γίνεται και δεν κοιμάται όρθιος να δηλώσει παρών τότε πρέπει να κόψει εδώ και τώρα τη μυστική διπλωματία. Να μας πούνε τι ακριβώς διαπραγματεύονται.
Είναι αλήθεια ότι για τοσυνταξιοδοτικό βρίσκεται στο τραπέζι η αύξηση των ορίων στα 67 χρόνια (;) και όχι απλά “να πέσει μαχαίρι στις προκλητικά πρόωρες συνταξιοδοτήσεις”; Είναι αλήθεια ότι εκτός από τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τα επικουρικά, αυτό τώρα αφορά και τις κύριες συντάξεις; Τι αλήθεια σημαίνει το πρωτοσέλιδο της Αυγής (6/5/15) ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω από τα “ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα”; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Στρατούλης που σημειωτέον ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του Συριζα: “Η κυβέρνηση σέβεται τα θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και δεν πρόκειται να ανατρέψει το πρόγραμμα των ανθρώπων που βρίσκονται πλησίον της σύνταξης. Οι ασφαλισμένοι μας έχουν εμπιστοσύνη και για τον λόγο αυτό, υπάρχει πράγματι μια αποκλιμάκωση στην έκδοση συντάξεων. Εξάλλου, έχω υπογραμμίσει σε όλους τους τόνους, ότι δεν θα θιγούνθεμελιωμένα κατοχυρωμένα δικαιώματα εργαζομένων γυναικών με ανήλικα παιδιά, ατόμων με αναπηρία, εργαζομένων σε βαρέα και ανθυγιεινά και ασφαλισμένων πριν από το 1983”. Μάλιστα. Γελοιότητες. Όσοι δηλαδή δεν προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν μέχρι το 2020 προφανώς και δεν περιλαμβάνονται στις κόκκινες γραμμές του σ. Στρατούλη. Όσο για το ύψος των συντάξεων οι δηλώσεις Τσίπρα Γιούνκερ για τον “εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος ώστε να καταστεί δίκαιο, οικονομικά βιώσιμο και αποτελεσματικό στην κατεύθυνση της καταπολέμησης της φτώχειας των ηλικιωμένων”, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. “Αποφυγή της φτώχειας των ηλικιωμένων” και “βιώσιμο ασφαλιστικό” είναι φράσεις κλειδιά που προϊδεάζουν για το που βρίσκονται οι περιβόητες κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Εδώ κολλάει και η συζήτηση για τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και εξυπακούεται ότι η υπόσχεση για κάποια 13η σύνταξη πάει οριστικά περίπατο.Να υποθέσουμε ότι η πιο αντιδραστική αντιμεταρρύθμιση επί του ασφαλιστικού είναι στα σκαριά και με “κυβέρνηση πρώτη φορά αριστερά”;
Είναι αλήθεια ότι για το εργασιακό οι δανειστές απαιτούν και προφανώς για να είναι κοντά στην συμφωνία η κυβέρνηση το έχει αποδεχτεί, να μην προωθηθεί στη βουλή το ν/σ για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων; Για τις ομαδικές απολύσεις πού βρίσκεται η κόκκινη γραμμή; Τι σημαίνουν οι κοινές δηλώσεις Τσίπρα Γιούνκερ για “το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων το οποίο θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσω ευρείας διαβούλευσης και να πληροί τα υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα»; Είναι προφανές ότι το οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πάνε στις καλένδες μαζί και ο βασικός μισθός των 751 ευρώ.
Και αυτά είναι τα υποτιθέμενα αγκάθια της διαπραγμάτευσης. Αυτά για τα οποία η κυβέρνηση σκίζει τα ρούχα της ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Για αυτά που βάζει ακόμα και τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να εκτίθεται με ομόφωνη ανακοίνωση“αντίστασης” (ενσωματώνοντας έτσι τις αντιδράσεις και της Αριστερής πλατφόρμας) στους “εκβιασμούς” και υπεράσπισης των κόκκινων γραμμών αφήνοντας να υπονοηθεί ότι η ρήξη είναι προ των πυλών και την επόμενη μέρα οι Τσίπρας Γιούνκερ να δηλώνουν από κοινού την “πρόοδο των συνομιλιών για ένα ολοκληρωμένο πακέτο μεταρρυθμίσεων ώστε επιτευχθεί η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης”. Και μεαξιολόγηση που δήθεν η κυβέρνηση δεν αποδεχόταν.
Γιατί σε όλα τα άλλα που αφορούν: τις ιδιωτικοποιήσεις (λιμάνια, αεροδρόμια, Ελληνικό, ενέργεια) η κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ενώ οι γεωπολιτικές μαγκιές για τον αγωγό αερίου μέσω Τουρκίας (ακόμα ένα παραμύθι “εθνικής ανάτασης” σαν το Μπουργκάς-Αλεξανδούπολη και την ΑΟΖ) πάνε περίπατο ύστερα από τις αυστηρές συστάσεις των ΗΠΑ ότι «Δεν υφίσταται Turkish Stream». Επιπλέον ο ΕΝΦΙΑ που έριξε τον Σαμαρά παραμένει ως έχει ακόμα και αν συνοδεύεται από την προσδοκία για μείωση (για να παραμυθιαζόμαστε) των αντικειμενικών. Ο ενιαίοςΦΠΑ έχει επί της ουσίας συμφωνηθεί και το μόνο που μένει σε εκκρεμότητα είναι το ύψος του. Ενώ αρχικά κυβερνητικές πηγές μας παραμύθιαζαν ότι η συζήτηση γίνεται μεταξύ 16-18% μαθαίνουμε ότι η απαίτηση είναι για 23% και μικρό συντελεστή για ελάχιστα τρόφιμα, φάρμακα και τύπο στο 8% σε όλη τη χώρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει τουλάχιστον 3-4 δις επιπλέον έμμεσοι φόροι που προφανώς θα επιβαρύνουν (τουλάχιστον 500 ευρώ ετησίως) τα χαμηλά βαλάντια που ως γνωστόν ξοδεύουν το πενιχρό τους εισόδημα σε είδη πρώτης ανάγκης.
Και ενώ η κυβέρνηση κάνει τα αναγκαία βήματα προς τη συμφωνία μετρώντας ταυτόχρονα όπως έκαναν και οι προηγούμενοι τις κοινωνικές αντιδράσεις, ο Σόιμπλε επανέρχεται με την απαίτηση να συμφωνηθεί ολόκληρο το πακέτο το οποίο περιλαμβάνει συνταξιοδοτικό, εργασιακό και μείωση κόστους διοίκησης, διευκρινίζοντας ότι αναφέρεται στο προσωπικό, υπονοώντας είτε απολύσεις είτε νέο μισθολόγιο στο δημόσιο. Τότε και μόνο τότε δύναται -κατά τον Σόιμπλε- να εκταμιευθεί σε μικρές δόσεις το εναπομείναν ποσό των 7,2 δισ. από τους εταίρους, αλλά και να παύσει το μαρτύριο της σταγόνας στην παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μέσω ELA ή να αυξηθεί το όριο έκδοσης εντόκων γραμματίων.
Δημοψήφισμα τώρα
Η κυβέρνηση φέρνοντας το νέο αυτό πακέτο μέτρων είναι προφανές ότι συνεχίζει στο δρόμο των μνημονίων και σε πλήρη αντίθεση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες σπάει οριστικά και το συμβόλαιο με τους ψηφοφόρους της. Στα συστημικά ΜΜΕ μπορεί να παρελαύνουν κάθε λογής καραγκιόζηδες (από το Ποτάμι μέχρι τους πολιτικάντηδες του Σύριζα) και να επιδίδονται σε ερμηνείες του εκλογικού αποτελέσματος προκειμένου να δικαιολογήσουν τις σημερινές τους κωλοτούμπες. Μπορεί επίσης να επιστρατέψουν όπως το έκαναν και στις 20/2 τον Πουλαντζά, τον Γκράμσι ακόμα και τον Λένιν για να δικαιολογήσουν το βατερλό τους. Να μας πούνε ότι τουλάχιστον γλυτώσαμε το email Χαρδούβελη, ότι αναγκαστήκανε να κερδίσουν λίγο χρόνο μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο γιατί θα πηγαίναμε σε άτακτη χρεωκοπία γεγονός που θα το επιθυμούσε ο Σόιμπλε και σύσσωμη η εσωτερική και η εξωτερική τρόικα. Όλα αυτά είναι παραμύθια της χαλιμάς. Το ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση ούτε θέλει αλλά και να ήθελε τελικά δεν μπορεί να πει όχι στις απαιτήσεις των δανειστών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στην πραγματικότητα αποκρύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα των μνημονίων ότι πρόκειται ουσιαστικά για μια αστική αντεπανάσταση προσπάθησε να συμφιλιώσει τους θύτες και τα θύματα αυτής της πολιτικής με τον να παρουσιάζεται ως κυβέρνηση όλων των ελλήνων, ότι η διαπραγμάτευση γίνεται για να επανακατάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας κοκ. Αυτό το είδος διαπραγμάτευσης έφτασε στα όριά του. Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα διαπραγματευόταν όχι τα ταξικά συμφέροντα, αλλά μια καλύτερη συμφωνία στα πλαίσια της ΕΕ και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού για την ελληνική αστική τάξη. Γι’ αυτό ακριβώς παραμύθιαζε επί 4 μήνες τα πραγματικά θύματα του μνημονίου, την εργατική τάξη, τους ανέργους, τους χρεοκοπημένους μικροαστούς και τη νεολαία που δεν έχει κανένα μέλλον. Μια κυβέρνηση που θέλει να τα έχει καλά με όλους στο τέλος συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη, ντόπια και διεθνή. Μια κυβέρνηση που πάει σε μια διαπραγμάτευση δηλώνοντας εξ αρχής ότι σέβεται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το διεθνές δίκαιο και την αστική νομιμότητα και επομένως το υπάρχον καθεστώς δεν θα έφτανε ποτέ στη ρήξη. Αυτό κατά βάθος το ήξεραν οι “εταίροι” της, και το μόνο που είχαν να φοβηθούν ήταν ένα ατύχημα. Όχι ένα ατύχημα γενικώς, αλλά ένα ατύχημα που θα πυροδοτούσε τις κοινωνικές εξελίξεις από τις επιπτώσεις που θα είχε στην καθημερινότητα των υποτελών τάξεων.
Η κυβέρνηση όταν μίλαγε για ρήξη την εννοούσε πάντα ως εργαλείο για μια συμφωνία. Και για να μην μπερδευόμαστε. Για μια συμφωνία εντός της συμμαχίας με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, για μια συμφωνία που θα αποκαθιστούσε τον ελληνικό καπιταλισμό στο κλαμπ της ΕΕ, εντός πάντα του ΝΑΤΟ και της δυτικής αυτοκρατορίας. Τα τσαλιμάκια στη Ρωσία προφανώς και δεν αποσκοπούσαν σε μια γεωπολιτική στροφή και το μόνο που κατάφεραν είναι να προκαλούν περαιτέρω εκνευρισμό στους δυτικούς συμμάχους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση στο βαθμό που δεν επιθυμούσε καμία ρήξη με τα θέσφατα του ελληνικού καπιταλισμού ήταν επόμενο ότι θα συμβιβαζόταν με τις κυρίαρχες επιλογές των δανειστών που τυγχάνει να είναι και οι βασικοί του σύμμαχοι.
Η συζήτηση για τους λόγους που υποχωρεί ο Σύριζα και η κυβέρνηση μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή. Φανταζόμαστε ότι στο Σύριζα μπορεί να το συζητάνε μέχρι το 2050. Θα χρειαστούν χιλιάδες συνεδρίες μαζικής ψυχανάλυσης άλλα αυτό δεν είναι το επείγον. Ειδικά όταν όλη αυτή η κουβεντούλα μπορεί να προστεθεί στις ακατάσχετες δικαιολογίες που θα προβάλουν και που δήθεν τους ανάγκασαν να υπογράψουν ενώ δεν ήθελαν ένα ελεεινό τρίτο μνημόνιο.
Αυτή τη στιγμή το επείγον είναι να μην περάσει αυτό το μνημόνιο. Γι’ αυτό απαιτείται τώρα μια μεγάλη κινητοποίηση με ένα και μοναδικό αίτημα: Το πακέτο που ετοιμάζεται να συμφωνήσει η κλίκα του Μαξίμου να πάει εδώ και τώρα σε δημοψήφισμα. Αυτό δεν είναι μια εσωτερική υπόθεση του Σύριζα και των συνιστωσών του. Οι συνιστώσες, οι πλατφόρμες και οι τάσεις ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Ας πάνε στα όργανα, στις συνελεύσεις των οργανώσεών τους αν λειτουργούν, στην κεντρική τους επιτροπή αν μαζεύεται ποτέ, στη γραμματεία που μαζεύεται αλλά δεν ξέρει τι της γίνεται (εκτός κι αν ξέρουν και μας δουλεύουν κι αυτοί). Πολύ περισσότερο το αν θα δεχτεί η κοινωνία ένα τρίτο μνημόνιο δεν είναι υπόθεση συνταγματολόγων, εργατολόγων και διαφόρων άλλων βουλευτών πρώην ή όχι πασόκων που θα μας εξηγούν αν πρέπει ή όχι να γίνει δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα πρέπει να απαιτηθεί στο δρόμο. Ακόμα και οι στημένες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι σχεδόν ο μισός πληθυσμός θέλει ένα δημοψήφισμα. Μπορεί αυτοί που έθεσαν το θέμα για πρώτη φορά να το έκαναν για να πάρουν την έγκριση σε αυτά τα μέτρα, αλλά υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό που θα τα απορρίψει. Ο Σύριζα και ο κάθε πολιτικάντης μπροστά σε ένα δημοψήφισμα δεν θα μπορεί να κρύβεται πίσω από τις “αντικειμενικές” δυσκολίες και τους “αρνητικούς συσχετισμούς”. Θα πρέπει να πάρει θέση, απαλλασσόμενος ο ίδιος προφανώς λόγω ανικανότητας να πει το όχι σε αυτά τα μέτρα. Ας το πει λοιπόν ο κόσμος, μιας και η κυβέρνηση είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί.
Γιατί η υπόλοιπη αριστερά κάνει την πάπια;
Από την ώρα που ο Σόιμπλε χαριεντίζεται με το δημοψήφισμα, αφού αντελήφθη ότι πρόκειται για ακόμα μία μπλόφα του πρωθυπουργικού επιτελείου, κυβερνητικά στελέχηάρχισαν να μιλάνε για τις “παγίδες” που μπορεί να κρύβει: «Το δημοψήφισμα μπορεί να δώσει πολιτικές διεξόδους, αλλά μπορεί να δώσει και δημοκρατική νομιμοποίηση στη λιτότητα – ή τουλάχιστον, αυτό να μεταφράσουν οι δανειστές».
Στο ίδιο μήκος κύματος και η ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΚΚΕ: “οι δηλώσεις αποδοχής των εταίρων σ’ ένα πιθανό δημοψήφισμα επιβεβαιώνουν ότι αυτό θα είχε ένα και μόνο στόχο: Ν’ αποσπάσει τη λαϊκή στήριξη σε αυτή τη νέα συμφωνία – καρμανιόλα, με τα γνωστά απ’ το παρελθόν εκβιαστικά διλήμματα και στο όνομα δήθεν της ανανέωσης της λαϊκήςεντολής, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να τη φέρει στα δικά της μέτρα κάθε φορά”.
Τελικά θέλουμε ένα δημοψήφισμα ναι ή όχι; Αυτή εδώ η αριστερά που κόπτεται να μην περάσει ένα τρίτο μνημόνιο θα κάνει κάτι ή απλώς θα παρακολουθεί σαν χάνος τις εξελίξεις, πουλώντας ψεκασμένες αναλύσεις απλά για να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση; Οπότε, ούτε δημοψήφισμα θέλουμε αφού το θέλει δήθεν ο Σόιμπλε και οι “εταίροι”. Είναι να απορεί κανείς για το τι συμβαίνει εδώ. Λες και όλοι περιμένουν να συμβεί το μοιραίο απλά για να παριστάνουν κατόπιν τους επιβεβαιωμένους και τους δικαιωμένους.Λοιπόν. Το δημοψήφισμα αυτή τη στιγμή μόνο που θα προκηρυχθεί θα προκαλούσε πανικό σε όλη την Ευρώπη και πάνω απ’ όλα στην ντόπια αστική τάξη που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν είναι καθόλου δεδομένο, ούτε πολύ περισσότερο η απάντηση όπως θεωρεί (γιατί άραγε;) το ΚΚΕ και κύκλοι της κυβέρνησης, που προφανώς όταν πρόκειται για την καθεστωτική σταθερότητα πάντα συμφωνούν. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τα μέτρα περνάνε. Η αριστερά μπορεί να μιλάει για το λαό που δεν τα ήθελε, να κάνει και μια καθιερωμένη πορειούλα μνημόσυνο του ασφαλιστικού και μετά να μας λέει πόσο κακός είναι ο Σύριζα. Οι Συριζαίοι επίσης θα κλαίγονται που υπέγραψαν το μνημόνιο ενώ στην πραγματικότητα δεν ήθελαν και όλοι μαζί να συνεχίσουν να πουλάνε τρελίτσα ενώ το μνημόνιο θα εφαρμόζεται κανονικά. Ένα δημοψήφισμα φυσικά μπορεί και να χαθεί και να δώσει “λαϊκή νομιμοποίηση” σε ένα μνημόνιο. Και λοιπόν τι έγινε; Αν δεν δώσει “λαϊκή νομιμοποίηση” δεν θα εφαρμοστεί; Θα καταργηθεί στην πράξη; Τρίχες. Για ακόμα μια φορά η αριστερά υπεκφεύγει της μάχης, απλά για να παραμείνουν ζωντανές οι σίγουρες διαπιστώσεις της. Η ιστορία δεν φτιάχνεται με τα “αν… τότε”, αλλά με μάχες που μπορεί να κερδίζονται και να χάνονται. Σε ένα δημοψήφισμα οι ελπίδες να μην περάσει το μνημόνιο είναι μισές μισές, χωρίς δημοψήφισμα δεν υπάρχει καμία πιθανότητα. Προφανώς αν η κυβέρνηση απορρίψει το πακέτο που απαιτεί η τρόικα δεν υπάρχει ζήτημα δημοψηφίσματος. Υπάρχει βεβαίως η επόμενη μέρα, που δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Αλλά δεν είμαστε εκεί τώρα. Αυτό το σενάριο έχει τελειώσει από τις 20/2. Στο βαθμό λοιπόν που η κυβέρνηση βαδίζει προς τη συμφωνία, έστω και χωρίς την Πλατφόρμα και τον Λαφαζάνη, αλλά με την υποστήριξη του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ και όσων χρειαστεί για να ψηφιστεί από τη Βουλή, τότε το δημοψήφισμα είναι ο μόνος τρόπος αυτή τη στιγμή για να μπλοκαριστεί το μοιραίο. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να το απαιτήσουμε απορρίπτοντας τη γελοία προπαγάνδα που ακούγεται ακόμα και από την αριστερά ότι κάτι τέτοιο θα έδινε “λαϊκή νομιμοποίηση” στα νέα μέτρα; Απίστευτο. Η αριστερά του “πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ”, και του “λαέ μην σκύβεις το κεφάλι”, αρνείται το δημοψήφισμα την πιο κρίσιμη στιγμή, ενώ μπορεί να το προπαγάνδιζε τα τελευταία 40 χρόνια, αρκεί μάλλον να μην γίνεται. Αρνείται να δώσει τη μάχη και προαναγγέλλει την ήττα. Σε αυτή την ελεεινή στάση πρέπει να πούμε όχι, και να απαιτήσουμε να δοθεί τώρα η μάχη.
Για αυτό απαιτείται από τις δυνάμεις που βλέπουν προς τα κει μια επείγουσα καμπάνια υπέρ του δημοψηφίσματος. Πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, συνδικάτα, σύλλογοι, πολίτες σε ατομικό επίπεδο με μάζεμα υπογραφών, μπορούν να διεκδικήσουν το δημοψήφισμα. Το ερώτημα δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από ναι ή όχι στα μέτρα. Τα υπόλοιπα ας τα εξηγήσει ο καθένας στην καμπάνια του. Ο κόσμος δεν είναι καθόλου ηλίθιος. Οι πάντες καταλαβαίνουν τι σημαίνει ένα όχι ή ένα ναι. Εξυπακούεται ότι θα ακουστούν πάσης φύσεως σενάρια καταστροφής και συντέλειας του κόσμου, αλλά αυτά ακούγονται έτσι κι αλλιώς. Τέλος ένα δημοψήφισμα θα κάνει κομμάτια την επίπλαστη εθνική ενότητα που με περίσσια πονηριά και την αρωγή των ΑΝΕΛ υπηρετεί ο Σύριζα ως κυβέρνηση. Θα αποκαλυφθεί ξαφνικά ότι δεν είναι κάποιοι ξένοι που επιβουλεύονται το ασφαλιστικό και το εργασιακό και που μας ζητάνε να πεθαίνουμε δουλεύοντας και να ζούμε με 300 ευρώ. Θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά μας σύσσωμη η ντόπια αστική αντεπανάσταση που θα λέει ναι στα νέα μέτρα. Ο Σύριζα ως κόμμα ξανά και όχι ως κυβέρνηση που εκπροσωπεί αφεντικά και δούλους, θα πρέπει να πάρει εκ νέου μια θέση. Ναι ή όχι στα μέτρα; Όχι “δεν μπορούσαμε αλλιώς, μας στρίμωξαν, την επόμενη φορά, τα όπλα παρά πόδα, οι Ποδέμος” και άλλες υποσχέσεις για το απώτερο μέλλον όταν “οι συνθήκες οι συσχετισμοί”, ο Πουλαντζάς, ο Γκράμσι, ο Μπερλίνγκουερ, ο πόλεμος θέσεων κοκ. Από υπεκφυγές και αναβολές έχουμε χορτάσει.
Το ίδιο οφείλουν να κάνουν και όσοι μπορούν με άνεση να προπαγανδίζουν τη διαγραφή ολόκληρου του χρέους, την επιστροφή στη δραχμή, μια αριστερή έξοδο από την ΕΕ, το λαό να πάρει την τύχη στα χέρια του, και να αποφασίσουν αν όλα αυτά είναι ανέξοδη προπαγάνδα ή αν ενδιαφέρονται πραγματικά να πραγματοποιηθούν. Το θέμα δεν είναι αν λέει κανείς το ένα ή το άλλο, αλλά να μας πει και πως θα γίνουν όλα αυτά και πότε, αν όχι στη δευτέρα παρουσία, όταν και για αυτά “ωριμάσουν οι συνθήκες” που τώρα μάλλον είναι ανώριμες. Επαναστατική πολιτική δεν είναι εκθέσεις ιδεών που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν πότε αλλά ο δρόμος που οδηγεί στην επανάσταση, στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος, στο μπλοκάρισμα της αστικής αντεπανάστασης. Όσο ανοίγει ο δρόμος τόσο θα ξεκαθαρίζεται και ο στόχος και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Όλα τα άλλα είναι φλυαρίες, χρήσιμες στο βαθμό που αφήνουν το σύστημα να κάνει τη δουλειά του.