Κρυφτό
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Η λογοτεχνία είναι τα καλιαρντά των μηδαμινών, το απονενοημένο διάβημα της μονάδας προς το μεγάλο κοινό. Απελευθερώσου, λέει. Προστάζει με ηλίθιο ζήλο να φτάσεις εκεί που δε χρειάζεσαι τίποτε για να ζήσεις. Ούτε νίκες, ούτε ήττες, ούτε νικητές και μνημεία. Μονάχα γρύλλους και αραποσίτια και το ρεαλισμό του γαμησιού και μια διάθεση περιέργειας που θα κάνει το στεγνό βίο και τις αναποδιές ένα σπουδαίο ταξίδι στην κόλαση της ομορφιάς. Εκεί όπου θα εισχωρεί απ’ τα ανοιχτά παράθυρα και τις ανοιχτές πόρτες το ελκυστικό βοτανικό ιντερμέδιο της ζωής. Ρυθμικοί αρπισμοί με μυρουδιά λεβάντας, θηλυκά υγρά, δεντρολίβανο, βασιλικός, μυρτιά, κόπρανα γουρουνιού, μακρόσυρτες φράσεις, γυναικείες φωνές, μέλισσες, πεταλούδες και σιωπή. Μπαίνω στους διαδρόμους της μνήμης. Στα οιδήματα των ιδεών που σακάτεψαν τα χέρια, τις κλειδώσεις, τα μυαλά. Την υστερία για τον πλούτο και το αγνό πελώριο υστερόγραφο του θανάτου, τα αγαθά της συντριβής όταν η καρδιά αποζητά την ηδονή και το στομάχι ψωμί για να θρέψει το σώμα και το σώμα ζητά την εξαίρεση απ’ τον Πόνο, εκείνα τα μικρά αναλγητικά που νεκρώνουν το βάσανο και απαλύνουν την Οδύνη, όλα με πάθος στη χλοερή γη, στην Ανοιξιάτικη ειρωνεία του οργασμού, σε όλη την πολύχρωμη πλάση που σαγηνεύει. Νεύρα, αγωνία, λεφτά, παιδιά, εκτρώσεις, θάβονται και ξεχνιούνται και χάνονται και οδηγούνται στη φθορά αφήνοντας πίσω δυο βλαμμένα μάτια σφηνωμένα σε ρυτίδες και ένα στόμα που μασάει αργά και ήρεμα σαν μικρό ζώο που περιμένει το λιώσιμο. Η λογοτεχνία καταφεύγει στο έγκλημα για να γλιτώσει τη φθορά. Η λογοτεχνία είναι η εξουσία των μηδαμινών σε πολλές γλώσσες ανήξερες, αφήνει ίχνη πίσω της και πάθη. Όλη την ευφυΐα της ζωής την κάνει μια κεραυνοβόλα ριπή μέσα σε μια φράση αδέσποτη. Ερωτική αράχνη που υφαίνει τις φλύαρες βεβαιότητες όσων αυτομόλησαν στην υπερβολή. Όσων δεν έβαλαν το δάχτυλο αλλά ολόκληρο το χέρι τους κι ολόκληρο το κορμί τους μέσα στο βάζο με το μέλι της ζωής. Και το μέλι της αλητείας. Αναζητώντας ουσίες και νοήματα στα αγκαλιάσματα και τους οργασμούς. Στην απόλυτη ελευθερία της άγνοιας που εξαπολύει χυμούς μες τις αθάνατες ωοθήκες αυτού του κάλυκα από αιώνια σιωπή. Αυτού του αφανισμού των πάντων μέσα σε μια ελαχιστότατη μαύρη τρύπα και η γέννα ξανά και ξανά του ήλιου απ’ τον αφαλό του κοριτσιού. Απ’ τα έγκατα της παμφάγας έναστρης νύχτας. Το ιερό συμπαντικό μουνί. Το άφθαρτο γεννητικό όργανο της φθοράς.
πηγή:
https://dromos.wordpress.com/2015/04/04/%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%86%CF%84%CF%8C/#like-5470