Σύντομη ιστορία της ανθρωπότητας
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Είμαστε μια παράξενη οικογένεια. Ο μαύρος Αδάμ και η μαύρη Εύα. Σ’ αυτό τον κόσμο όπου τα πράγματα γίνονται από υποχρέωση ή από κομπορρημοσύνη εμάς μας αρέσουν οι ελεύθερες και άσκοπες ασχολίες. Οι ασήμαντες δουλειές. Δεν φοράμε φίμωτρα. Δεν έχουμε μεταξωτά βρακιά. Δεν είμαστε φτωχοί ή πλούσιοι. Φυλακισμένοι ή άρρωστοι, καλοί ή κακοί. Δεν είμαστε πρωτότυποι, δεν έχουμε τεχνολογία και μηχανές. Κυνηγάμε για να φάμε κι όχι για να σκοτώσουμε. Έχουμε τον τρόπο να κάνουμε τον ήλιο μαύρο και την νύχτα να φλέγεται. Είμαστε απλοϊκοί και άξεστοι. Οι πρόγονοί μας είναι ποτάμια, δέντρα, δάση, λιβάδια. Είμαστε σκόνη, ένα τίποτε. Όλα όσα φτιάχνουμε τα παίρνει ο άνεμος. Τα παιδιά μας έχουν πολλές μητέρες και πολλούς πατεράδες. Εδώ απ’ τους πόρους των αντρών ξεπηδούν γυναίκες και απ’ τον ιδρώτα των γυναικών άντρες. Όποιος πεθαίνει γεννιέται κι όποιος γεννιέται παθαίνει. Η καλή και η ανάποδη μπερδεύονται. Κανείς δεν κάνει κουμάντο κι ούτε ποιό είναι το πάνω και το κάτω ξέρουμε. Εδώ δεν υπάρχει ιεραρχία και τρέλα. Ο κόσμος είναι ακυβέρνητος και ο θεός είναι το σπέρμα μας. Δεν έχουμε καθεδρικούς ναούς με το λευκό Αδάμ και τη λευκή Εύα. Δεν έχουμε πάπα και παπάδες. Βατικανό και αρχιεπισκοπή και μπόκο χαράμ. Είμαστε ο μαύρος Αδάμ και η μαύρη Εύα που ζευγαρώσαμε με το ουράνιο τόξο και σκορπίσαμε πολύχρωμοι στον ορίζοντα. Γιατί ακόμα κι οι πιο λευκοί απ’ τους λευκούς είναι δικά μας παιδιά. Κι ας αρνούνται να θυμούνται την κοινή μας καταγωγή, γιατί ο ρατσισμός προκαλεί αμνησία, κι ας αρνούνται την ελευθερία για τα κλουβιά, γιατί η συνήθεια προκαλεί δούλους. Είμαστε ο μαύρος Αδάμ και η μαύρη Εύα που τα λευκά μας παιδιά μας έβαψαν λευκούς και μας έκαναν εχθρούς. Και οι καρποί της χαράς έγιναν απαγορευμένοι. Και επινόησαν την αιώνια ψησταριά της κόλασης οι Άγιοι και οι θεολόγοι. Τα διεστραμμένα μας παιδιά έφτιαξαν ένα τέρας που μυρίζει θειάφι και κρατάει τρίαινα κι έχει ουρά, κέρατα, νύχια και οπλές ζώου, πόδια κατσίκας και φτερά δράκου. Τα διεστραμμένα μας παιδιά για να διορθώσουν την πίστη χρησιμοποίησαν κολάρο με καρφιά, σιδερένια φίμωτρα, πυρακτωμένες τανάλιες, πριόνια που σ’ έκοβαν στα δυο αργά, εκκρεμές που έσπαγε κόκαλα, πυρωμένη βελόνα που τρυπούσε τις κρεατοελιές του διαβόλου, μαστίγια με γάντζους και λεπίδες, τανάλιες που έσφιγγαν τα βυζιά των γυναικών, φωτιά στα πέλματα, φάλαγγα, σιδερένια νύχια που έγδερναν τη σάρκα, φυσερό για το στόμα των αιρετικών και τον κώλο των πούστηδων και το μουνί των γυναικών που είχαν εραστή το Σατανά. Είμαστε ο μαύρος Αδάμ και η μαύρη Εύα και ξέρουμε πως το πεπρωμένο μας κάνει κομμάτια, σαν να είμαστε από γυαλί, κι αυτά τα κομμάτια δεν ξανασμίγουν ποτέ.