Ο δύσκολος δρόμος μιας άλλης πολιτικής
[ Ευάγγελος Αυδίκος / Ελλάδα / 26.02.15 ]Είχα την ευκαιρία να δω μια κινηματογραφική ταινία, στην οποία οι πρωταγωνιστές βρέθηκαν σε μια έρημο, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους. Η υπερπροσπάθεια και η καταπόνηση προκαλέσανε στον έναν απ’ αυτούς το φαινόμενο της αυταπάτης. Η έντονη επιθυμία να ξεφύγει από τη μέγγενη της ερήμου ενεργοποίησε το μηχανισμό της οφθαλμαπάτης. Ξαφνικά είδε μπροστά του ένα τζιπ με τα κλειδιά της μηχανής στη θέση τους, έτοιμο να τους βγάλει από το αδιέξοδο. Η έντονη επιθυμία έγινε εικόνα, που γρήγορα εξανεμίστηκε. Ο φίλος του τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Ο παθών παραπονέθηκε γι’ αυτό. «Άσε με να το χαρώ λιγάκι».
Το κινηματογραφικό σενάριο ταιριάζει γάντι σ’ όλα όσα παρακολουθήσαμε τελευταία, με αφορμή τις αντιδράσεις για τη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους στο Eurogroup. Είναι αρκετοί εκείνοι που απογοητεύτηκαν και θεώρησαν τη συμφωνία ως προανάκρουσμα εγκατάλειψης των προγραμματικών αρχών της νέας κυβέρνησης. Ο ενθουσιασμός που προκλήθηκε από τις εκλογές φλόγισε την επιθυμία, η οποία απελευθέρωσε το όνειρο για μια άμεση, σχεδόν αυτόματη, υλοποίηση όλων των αιτημάτων της αντιμνημονιακής πολιτικής. Ο ορθός λόγος υποκαταστάθηκε από το συναίσθημα, που εξοβέλισε τις δυσκολίες, τον πολιτικό αντίπαλο και τα δεσμά που χαλκεύτηκαν από τους μνημονιακούς τα χρόνια που κυβέρνησαν. Βαδίζοντας στην άνυδρη έρημο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη της Αριστεράς υποτίμησαν την αντικειμενική πραγματικότητα, πιστεύοντας πως αρκεί η βούληση για την επίτευξη των στόχων. Είναι ανθρώπινη η επιθυμία πολλών απλών πολιτών, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ -κάποιοι από τους οποίους είναι μέλη του- να χαρούν, να ρουφήξουν κάθε μόριο της ευτυχίας για την εκλογική νίκη. «Θέλω μια βδομάδα να το απολαύσω», ήταν η συνηθισμένη αντίδραση.
Και ήρθε η συμφωνία. Θεωρήθηκε από μερικούς μια βίαιη διακοπή του ονείρου. Αυτό που περιγράφεται πιο πάνω στο παρελθόν θα χαρακτηριζόταν ως βολονταρισμός. Βουλησιαρχία. Είναι η πίστη ότι αρκεί μόνο η βούληση, η επιθυμία, ώστε ν’ αλλάξει ο κόσμος. Προφανώς, ο Νίτσε δεν ευτύχησε στη διατύπωση αυτής της άποψης, την οποία επανέφερε ο Κοέλιο με την απλοϊκή του φρασεολογία(Όταν επιθυμείς κάποιος κάτι πάρα πολύ τότε όλος ο κόσμος συνωμοτεί για να γίνει). Μακάρι να ήταν έτσι. Δυστυχώς όμως, η πολιτική πράξη απέχει από τη βουλησιαρχία. Χρειάζεται αγώνας και τακτική για να βγει ένας λαός από την οικονομική καταστροφή και τα πολιτικά αδιέξοδα. Η πίστη και η αισιοδοξία χρειάζονται. Το ίδιο και η γνώση των δυσκολιών.
πηγή:
http://www.artinews.gr/%CE%BF-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82.html