Ο κήπος των ευρωπαϊκών τέρψεων
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Η φύση από μόνη της δε γιατρεύει. Η φύση θεραπεύει μόνο όταν ο άνθρωπος αναγνωρίσει τη θέση του στον κόσμο. Όταν ξεπεράσει τη χριστιανική επιστήμη της μοχθηρίας και τη σκοταδιστική πρόοδο που τον οδηγεί στο χειρουργικό τραπέζι, στα άσυλα φρενοβλαβών και στα χαρακώματα. Όταν κατανοήσει το χάσμα ανάμεσα στην απόλυτη φτώχεια και στον απόλυτο πλούτο. Ο Γαργαντούας με τα κεφτεδάκια του. Ο Ιησούς εσταυρωμένος και σιωπηλός. Η κοκκινοσκουφίτσα παίζει σκάκι με τον Ηρώδη. Κεφάλια στο Λιβυκό πέλαγος μισοφαγωμένα απ’ τους καρχαρίες. Βουδιστές μοναχοί απ’ την Κομποθέκλα διαπραγματεύονται στα αμερικάνικα με γερμανούς. Φανταράκια γαμούν και δέρνουν. Αγανακτισμένοι μικροαστοί το πρωί ξεκαπνίζουν τα ΑΤΜ και το βράδυ παίρνουν ανάσες αξιοπρέπειας στις πλατείες. Ο Κολοκοτρώνης χορεύει ζεμπεκιά με τους ηλίθιους του τόπου μου. Ο Αι Γιώργης σουλατσάρει στο τέμπλο της παρθένου Μαρίας. Ποιητές της γενιάς του προγαμιαίου σεξ γράφουν ύμνους για το DNA των ελλήνων. Μοσχαναθρεμμένοι έγκλειστοι των Αθηνών και των περιχώρων σε έκτακτη πρωινή πνευματική στύση κάνουν επανάσταση γράφοντας το Γιάννης με ένα ν και το πούτσος με δυο ου. Ελληνοχριστιανοί του δημοσίου συσσωρεύουν κεφάλαια. Φροντίζουν τα τέκνα τους σε φροντιστήρια για να στείλουνε γιατρούς στο Ντίσελντορφ. Το έθνος μπαίνει με φόρα στα σκυλάδικα τού θεσσαλικού κάμπου και τα σπάει. Καλοφαγάδες της γενιάς τού πολυτεχνείου γράφουν άρθρα για το αμάρτημα της λαιμαργίας. Οι έλληνες σηκώνουν κεφάλι βγάζοντας σέλφις. Βγάζοντας απ’ την κατάψυξη το ένδοξο παρελθόν. Το σβέρκο του Καποδίστρια και τη σπάλα της Μπουμπουλίνας. Μόνο γυφτάκια έξω απ’ το λίντλ δεν πήραν χαμπάρι την επανάσταση. Την εξέγερση των ελλήνων στο φου μπου. Οι πληβείοι που έχουν εμετούς ξεραμένους στο πουκάμισο από παρατεταμένη δυσπεψία πείνας, αυτοί που δεν έχουν γαρύφαλλο στο πέτο, αλλά δάγκωμα λυσσασμένου σκύλου στην καρδιά, δεν πήραν χαμπάρι τον κουρνιαχτό της εξέγερσης. Δεν είδαν τις κόκκινες γραμμές και τις πάτησαν. Δεν είδαν τους αχινούς και τις τσούχτρες και τα σκυφόζωα. Δεν κατάλαβαν την ελπίδα που ήρθε. Τους τσαμπουκάδες. Την εθνική υπερηφάνεια. Τους ερμαφρόδιτους αναλυτές απ’ το Τέξας που διαβάζουν Ερωτικούς διαλόγους του Λουκιανού στο CNN. Τις αδίστακτες αγγλίδες του Σόχο να μοντάρουν τους γιάπις με το Νίτσε. Με την άσπρη τους κιλοτίτσα κατεβασμένη στα γόνατα. Δεν είδαν και δεν άκουσαν τα μηχανήματα θρυμματισμού μνήμης. Δεν ένοιωσαν την ιστορική στιγμή. Το πέρασμα απ’ τον τρόμο στην υποκρισία. Τους κάφρους να διορθώνουν τα πολεμικά ανακοινωθέντα. Τις λέξεις που πρέπει να μαγειρευτούν σωστά για να ταΐσουν αυταπάτες τους ιθαγενείς.