το νέο πασχίζει να γεννηθεί αλλά η ιστορία κάνει και εκτρώσεις

Περνάνε οι μήνες και ο βάλτος βαθαίνει, σαπίζει και άλλο, μυρίζει από πιο μακριά. Τα στρατοπεδα συγκέντρωσης είναι πια κατι το δεδομένο, το απαρτχάιντ των ελέγχων σε ανθρώπους βάση του χρώματος του δέρματος συνεχίζεται. Χιλιάδες άνθρωποι βρίζουν καθημερινά στα social media τους τηλεκάφρους μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο. Ο νέος καναπές είναι τα social media άραγε; Εν μέρη ναι αλλά σίγουρα όχι μόνο. Η παρουσία της συμμορίας Δένδια στους δρόμους είναι πιο εμφανής από ποτέ. Άνθρωποι σταματιούνται και υποβάλονται σε ελεγχους βάση της εμφάνισης τους. Υπήρξαν και οι πρώτες ανακοινώσεις για μια επερχόμενη νομοθεσία σχετικά με τα σώματα ασφαλείας. Θα πήγαινα στοίχημα ότι πρόκειται για κάποιου είδους “απελευθέρωση” των πρακτικών της αστυνομίας. Δεν θα μου φανεί περίεργο αν είναι μια ρύθμιση ώστε οι μπάτσοι να τραβάνε πιο εύκολα τα όπλα. Άλλωστε οι διάφοροι “συνδικαλιστές” μπάτσοι και τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. εδώ και χρόνια προωθούν στα παράθυρα αυτού του είδους τις “απόψεις”. Όσο για τους ναζί, συνεχίζεται περαιτέρω το ξέπλυμα και η ωραιοποίηση από διάφορα ζόμπι της δημοσιογραφίας που, αν και έχουμε ελεύθερη αγορά, τους βλέπουμε συνέχεια τα τελευταία είκοσι -και βάλε- χρόνια να παράγουν άποψη για το φιλοθεάμον κοινό. Συνεχίζεται επίσης και η πτώση από τα αστικοδημοκρατικά σύννεφα των προοδευτικών που πίστευαν ότι τα τηλεπάνελ είναι η ιστορική -ντετερμινιστική- εξέλιξη της κάλπης και του Συντάγματος. Φυσικά για όλες αυτές τις αυταπάτες δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ειδικά αλεξίπτωτα στην αγορά, αν και μια καλή ιδέα θα ήταν να κυκλοφορήσουν το Σύνταγμα, ο Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ τυπωμένα σε χαρτί τουαλέτας, για τους πλέον απαιτητικούς και συνάμα νοσταλγικούς πολίτες τηλεκαταναλωτές. Τα σχολεία υπάρχουν πλέον μόνο για να αναπαράγονται οι διεκπαιρωτές δημόσιοι υπάλληλοι που τα στελεχώνουν (στη χειρότερη) ή για να παλεύουν με τα θηρία της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που ακόμα πιστευουν πως κάνουν λειτούργημα (στην καλύτερη ). Ας με συγχωρέσουν όσοι φίλοι εκαπιδευτικοί τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές. Ίσως με πιάνει το μηδενιστικό μου αλλά όταν ένας μαθητής παίρνει αποβολή επειδή τρόλαρε τη Βουλή αποκαλώντας την “μπουρδέλο” , ο μόνος που δικαιώνεται είναι ο Κασιδιάρης. Και δικαιώνεται γιατί είναι παρών σε αυτή τη Βουλή. Εκ της παρουσίας του και μόνο, όταν ένας μαθητής αποβάλεται επειδή χαρακτήρησε “μπουρδέλο” το κοινοβούλιο που συμμετέχουν Ναζί, ο ναζί δικαιώνεται. Άτιμη πραγματική πραγματικότητα, που θα έλεγε και ένας παλιός φίλος. Που να ξεφύγεις. Από την άλλη η Κύπρος είπε ένα μεγάλο όχι που δεν είναι τελικά τόσο μεγάλο και για όλα φταίνε οι “διεθνείς συνωμοσίες” των τραπεζιτών και της Μέρκελ, λες και οι Κυπριακές τράπεζες -όπως όλες οι τράπεζες- δεν είχαν “επιθετική πολιτική” όλα αυτα τα χρόνια. Μα είναι προφανές στο μυαλό του μικροαστού πως ο Γερμανός μικροαστός τον μισεί, ο Τούρκος μικροαστός τον μισεί και …-γιατί όχι, εδώ που φτάσαμε ο Κασιδιάρης είναι της μοδός-.. και ο Εβραίος μικροαστός τον μισεί το ίδιο. Άρα ίσως τελικά ακόμα και ένας πόλεμος να ήταν καλή ιδέα. Το παζλ αρχίζει και συμπληρώνεται λίγο άγαρμπα, αλλά η τελική εικόνα μας δείχνει τον παλιό μας κόσμο που πέθανε προ πολλού και τώρα το πτώμα βρίσκεται σε σήψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τσίρκο της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο συνέδριο-φαρσοκωμοδία με όλες τις πλευρές να αλληλοκατηγορούνται για νοθεία. Προσωπικά θα ήμουν πιο ικανοποιημένος αν η ΓΣΕΕ ομολογούσε ανοιχτά πως φιλοδοξεί να γίνει ένα είδος ΜΚΟ που θα ασχολείται με τη μελέτη της “εργασίας” – ή μήπως δουλείας;- και με την παροχή εργατικής προστασίας σε αναξιοπαθούντες του δημοσίου. Εντάξει είμαι καλά, δεν με χτύπησε ούτε κεραυνός ούτε συγκινήθηκα από το φάντασμα της Θάτσερ και έγινα νεοφιλελευθερος. Λέω κάτι πολύ απλό: η ΓΣΕΕ δεν αφορά καθόλου πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, τον ιδιωτικό τομέα. Εκεί, στο αρχιπέλαγος της εκμετάλευσης, οι εργαζομενοι και οι εργάτες, είναι πολύ απλά.. μόνοι τους.

Το πτώμα λοιπόν βρίσκεται σε σήψη. Βέβαια δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Όχι δεν έγινα ελιτιστής. Υπάρχει αυτή η τάση όταν γενικεύεις. Την καταπολεμώ συνήθως με συζητήσεις με ανθρώπους που θεωρώ εξυπνότερους από μένα, είτε συντρόφους-ες είτε κόσμο “εκτός” του κινηματικού χωριού. Λέω όμως κάτι απλό: Οι αγωνιστές-τριες του ταξικού,αντικαπιταλιστικού κινήματος δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. Ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Εξάλου για αυτό και οι χιλιάδες μπάτσοι στο δρόμο. Κάτω επίσης δεν θα το βάλει η άνεργη νεολαία των προαστίων, ούτε η LGBT κοινότητα, ούτε οι μεταναστευτικές κοινότητες ούτε όσοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει μόνο ζήτημα επιβίωσης αλλά και ζήτημα αξιοπρέπειας. Εκεί, σε εκείνους τους κοινωνικους ομόκεντρους κύκλους που ήδη δημιουργούνται ή ίσως δημιουργηθούν στο μέλλον, χρήσιμο θα ήταν να προκύψουν συμμαχίες με βάση τη συλλογικοποίηση, την συνείδηση πως με τα αφεντικά χωριό δεν γίνεται και την κατανόηση πως οι αγώνες θα πρέπει να δωθούν οργανωμένα βάση σχεδίου και έξω από τις ήδη υπάρχουσες “ηγεσίες” κάθε τύπου και ύψους που μέχρι τώρα έμαθαν να συνομιλούν με το κράτος. Είτε προνομιακά είτε παρακαλώντας.

Μέσα σε όλα αυτά δεν θα μπορούσα να παραλείψω το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου. Για όσους και όσες δεν κατάλαβαν, από τις εκλογές και μετά αυτό το ταξικό και κοινωνικό κίνημα δημιουργησε με τις πράξεις του στο δρόμο κεντρικά πολιτικά γεγονότα. Θα πρέπει να δούμε σοβαρά τι κάνουμε, ποιοι το κάνουμε, τι καταφέρνουμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Με συγκεκριμένη διατύπωση και για το κίνημα αλλά και για όσους έρχονται σε επαφή και ζυμώνονται με αυτό.Ας μη γελιόμαστ, αν δεν παρθούν από όλες και όλους οι δεσμεύσεις και οι πολιτικές ευθύνες που αναλογούν στην δεδομένη ιστορική περίοδο, τότε όχι μόνο το “νέο” δεν θα γεννηθεί αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η ιστορία να κάνει έκτρωση. Το διάστημα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων αυτό ακριβώς μας διδάσκει. Ας με συγχωρέσουν οι συντρόφισες και οι σύντροφοι που αναφέρομαι σε “κίνημα” και όχι σε “χώρο” αλλά μετά τη πορεία της 12ης Γενάρη προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να ληφθούν από όλους οι ιστορικές ευθύνες για το που βρισκόμαστε: Καπιταλισμός σε κρίση, νέος ολοκληρωτισμός. Αυτά δεν αντιμετωπίζονται από “χώρους”. Αλλά από ένα ελευθεριακό αντικαπιταλιστικό κίνημα με στόχο την κοινωνική επανάσταση.  Ξεκάθαρα πράγματα.

risinggalaxy

http://wp.me/p1nFzo-gfB