Mπεατρίθ Πρεθιάδο: «Εμείς λέμε επανάσταση»
Οι πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι το 2009 ξεκίνησε ένας νέος κύκλος κοινωνικών εξεγέρσεων, ως απάντηση στην κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών, την αύξηση του δημόσιου χρέους και τις πολιτικές λιτότητας. Η δεξιά, αποτελούμενη από έναν όχι πάντα ομοιογενή εσμό διαχειριστών, τεχνοκρατών, ευκατάστατων καπιταλιστών-χρηματιστών και λίγο-πολύ στερημένων μονοθεϊστών, ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια φουτουριστική λογική που ωθεί την μηχανή των χρηματιστηρίων προς την υπεραξία και το κοινωνικό σώμα προς την κατασταλτική αναδίπλωση, επαναβεβαιώνοντας το σύνορο και τις σχέσεις συγγένειας ως θύλακες κυριαρχίας. Στη νεο-κομμουνιστική αριστερά (βλ. Σλάβοϊ Ζίζεκ, Αλαίν Μπαντιού και συντροφία) γίνεται λόγος για την επανεμφάνιση της χειραφετητικής πολιτικής σε παγκόσμια κλίμακα, από την Ουώλ Στρητ μέχρι το Κάιρο μέσω Αθήνας και Μαδρίτης, αλλά διαπιστώνεται απαισιόδοξα ότι τα υπαρκτά κινήματα δεν καταφέρνουν να μεταφράσουν μία πολλαπλότητα αιτημάτων σε μια ενιαία ανταγωνιστική πάλη. Ο Ζίζεκ επαναλαμβάνει τη φράση του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς για να συνοψίσει την αλαζονική του διάγνωση περί της κατάστασης: «Οι καλύτεροι στερούνται κάθε πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι παθιασμένη ένταση».
Οι γκουρού της παλιάς αποικιακής Ευρώπης έχουν λυσσάξει τελευταία προσπαθώντας να εξηγήσουν στους ακτιβιστές των κινημάτων Occupy, στους Indignados, σε τρανσφεμινίστριες, σε ΑΜΕΑ-τρανς-πούστηδες-λεσβίες και postporn ότι δεν μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση διότι δεν έχουμε ιδεολογία. Λένε «ιδεολογία», όπως η μητέρα μου έλεγε «έναν σύζυγο». Ε, λοιπόν, εμείς δεν χρειαζόμαστε ούτε ιδεολογία ούτε σύζυγο. Οι τρανσφεμινίστριες δεν χρειαζόμαστε σύζυγο, διότι δεν είμαστε γυναίκες. Όπως δεν χρειαζόμαστε ιδεολογία διότι δεν είμαστε λαός. Ούτε κομμουνισμός ούτε φιλελευθερισμός. Ούτε το καθολικο-μουσουλμανικο-εβραϊκό τραγουδάκι. Μιλάμε άλλη γλώσσα.
Αυτοί λένε εκπροσώπηση. Εμείς λέμε πειραματισμός. Αυτοί λένε ταυτότητα. Εμείς λέμε πλήθος. Αυτοί λένε να ελέγξουμε τα προάστια. Εμείς λέμε να μπερδέψουμε την πόλη. Αυτοί λένε χρέος. Εμείς λέμε σεξουαλική συνεργασία και σωματική αλληλεξάρτηση. Αυτοί λένε ανθρώπινο κεφάλαιο. Εμείς λέμε πολυειδική συμμαχία. Αυτοί λένε κρέας αλόγου στο πιάτο μας. Εμείς λέμε: ας ανέβουμε πάνω στα άλογα για να ξεφύγουμε μαζί από την παγκόσμια σφαγή. Αυτοί λένε εξουσία. Εμείς λέμε δύναμη. Αυτοί λένε ενσωμάτωση. Εμείς λέμε ανοικτός κώδικας. Αυτοί λένε αρσενικό-θηλυκό, λευκοί-μαύροι, ανθρώπινο-ζωώδες, ομοφυλόφιλοι- ετεροφυλόφιλοι, Ισραήλ-Παλαιστίνη. Εμείς λέμε: ξέρεις πολύ καλά ότι ο μηχανισμός παραγωγής της αλήθειας σου δεν λειτουργεί πια … Πόσους Γαλιλαίους θα χρειαστούμε αυτή τη φορά για να ξαναμάθουμε να ονομάζουμε τα πράγματα, εμάς τους ίδιους;
Μας κάνουν οικονομικό πόλεμο με νεοφιλελεύθερη ψηφιακή ματσέτα. Αλλά εμείς δεν θα κλάψουμε για το τέλος του κράτους πρόνοιας, διότι το κράτος πρόνοιας ήταν επίσης το ψυχιατρείο, το κέντρο εγκλεισμού των ατόμων με αναπηρία, η φυλακή, το πατριαρχικό-αποικιακό-ετεροκεντρικό σχολείο. Ήρθε η ώρα να θέσουμε τον Φουκώ σε δίαιτα ΑΜΕΑ-queer και να γράψουμε το Θάνατο της κλινικής. Ήρθε η ώρα να καλέσουμε τον Μαρξ σε εργαστήριο οικολογικού σεξ. Δεν θέλουμε ούτε μαντίλα, ούτε απαγόρευση να φοράμε μαντίλα· αν το πρόβλημα είναι τα μαλλιά, εμείς θα τα ξυρίσουμε. Δεν πρόκειται να αντιτάξουμε το πειθαρχικό κράτος στη νεοφιλελεύθερη αγορά. Και τα δύο έχουν ήδη συμφωνήσει: στη νέα Ευρώπη, η αγορά είναι η μόνη λογική διακυβέρνησης· το κράτος γίνεται ένας κολαστικός βραχίονας που η μόνη του λειτουργία θα είναι να αναδημιουργεί τη μυθοπλασία της εθνικής ταυτότητας μέσα από τον τρόμο για την ασφάλεια.
Πρέπει να επινοήσουμε νέες μεθόδους παραγωγής γνώσης και μια νέα πολιτική φαντασία ικανή να αναμετρηθεί με τη λογική του πολέμου, τον ετερο-αποικιακό λόγο και την ηγεμονία της αγοράς ως τόπου παραγωγής της αξίας και της αλήθειας. Δεν μιλάμε μόνο για μια αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, για έναν εκτοπισμό των πολιτικών ελίτ. Μιλάμε για το μετασχηματισμό των «μοριακών επικρατειών της ευαισθησίας, της ευφυΐας, της επιθυμίας». Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε την παραγωγή σημάτων, τη σύνταξη, την υποκειμενικότητα. Τους τρόπους παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής. Δεν μιλάμε μόνο για τη μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών εθνών-κρατών. Ζητάμε να απο-αποικίσουμε τον κόσμο, να θέσουμε τέρμα στον Ολοκληρωμένο Παγκόσμιο Καπιταλισμό. Ζητάμε να μεταβάλλουμε τη «Γαιοπολιτική».
Είμαστε οι μαύροι και πούστηδες Ιακωβίνοι, τα κόκκινα οδοφράγματα, οι πράσινοι άστεγοι που τους πήραν το σπίτι οι τράπεζες, είμαστε οι τρανς χωρίς χαρτιά, τα ζώα των πειραμάτων και των ταυρομαχιών, οι πληροφορικο-σεξουαλικά εργαζόμενοι και εργαζόμενες, είμαστε οι ακτήμονες αγρότες, οι μετανάστες, οι αυτιστικοί, όσοι υποφέρουν από έλλειμμα προσοχής, από περίσσεια τυροσίνης, από έλλειψη σεροτονίνης, είμαστε όσοι έχουν υπερβολικό λίπος, τα άτομα με αναπηρία, οι γέροι σε επισφάλεια. Είμαστε η διασπορά της λύσσας. Είμαστε οι αποτυχημένοι αναπαραγωγοί της γης, τα σώματα που είναι αδύνατο να γίνουν κερδοφόρα για την οικονομία της γνώσης.
Δεν θέλουμε να οριζόμαστε ούτε ως γνωσιακοί εργαζόμενοι ούτε ως φαρμακοπορνογραφικοί καταναλωτές. Δεν είμαστε Facebook, ούτε Shell, ούτε Nestlé, ούτε Pfizer-Wyeth. Ούτε είμαστε Ρενώ ή Πεζώ. Δεν θέλουμε να παράγουμε γαλλικά, ούτε ισπανικά, ούτε καταλανικά, ούτε και ευρωπαϊκά. Δεν θέλουμε να παράγουμε. Είμαστε το ζωντανό αποκεντρωμένο δίκτυο. Αρνούμαστε μία πολιτειότητα που να ορίζεται από την παραγωγική μας δύναμη ή την αναπαραγωγική μας δύναμη. Δεν είμαστε βιο-υπάλληλοι παραγωγοί ωαρίων, ούτε κοιλότητες κύησης, ούτε σπερματεγχυτές. Ζητάμε μια πολιτειότητα ολική, που να ορίζεται από το μοίρασμα των τεχνικών, των υγρών, των σπόρων, του νερού, των γνώσεων … Αυτοί λένε: ο νέος καθαρός πόλεμος θα γίνεται με drones. Εμείς θέλουμε να κάνουμε έρωτα με τα drones. Η εξέγερσή μας είναι η ειρήνη, το ολικό συναίσθημα.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι η ειρήνη είναι λιγότερο σέξι από τον πόλεμο: ένα ποίημα πουλάει λιγότερο από μια βροχή από σφαίρες και ένα κομμένο κεφάλι λέει περισσότερα από ένα κεφάλι που μιλάει. Αλλά η δική μας επανάσταση είναι η επανάσταση της Σουτζέρνερ Τρουθ, της Χάρριετ Τάμπμαν, είναι εκείνη της Ζαν Ντερουάν, της Ρόζα Παρκς, του Χάρβεϊ Μιλκ, της Βιρτζίνια Πρινς, του Τζακ Σμιθ, της Οκάνια[1], της Σύλβια Ρέι Ριβέρα, του Combahee River Collective, του Πέδρο Λεμέβελ. Έχουμε εγκαταλείψει την πολιτική του θανάτου: είμαστε ένα σεξο-σημειωτικό τάγμα, ένα γνωσιακό αντάρτικο, ένας στρατός εραστών. Πρωκτικός τρόμος. Είμαστε το μετα-πορνό κοινοβούλιο του μέλλοντος, μια νέα σωματοπολιτική διεθνής φτιαγμένη από συνθετικές συμμαχίες και όχι από ταυτοτικούς δεσμούς. Αυτοί λένε κρίση. Εμείς λέμε επανάσταση.
Το παραπάνω κείμενο (τίτλος πρωτοτύπου: “Decimos revolución”) αποτελεί τμήμα του προλόγου της έκδοσης: Solá, Miriam – Elena/Urko (επιμ.), Transfeminismos. Epistemes, fricciones y flujos[Τρανσφεμινισμός. Επιστήμες, τριβές και ροές], Txalaparta, Tafalla, 2013. Η συγγραφέας είναι φιλόσοφος, Διευθύντρια του Προγράμματος Ανεξάρτητων Σπουδών του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης (MACBA).
Mετάφραση: Α.Γ. Ευχαριστώ τον Χουάν Ντομίγκο Σάντσεθ για τη βοήθειά του σε μερικά σημεία.
[1] Ocaña είναι το όνομα πολλών πόλεων στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική. Ομολογώ ότι δεν κατάφερα να εντοπίσω με βεβαιότητα ποια είναι η «επανάσταση της Οκάνια». Για τα υπόλοιπα κύρια ονόματα που αναφέρονται, ο αναγνώστης μπορεί να κάνει μια έρευνα στο διαδίκτυο [Σ.τ.μ.].
πηγή:
https://nomadicuniversality.wordpress.com/2015/01/22/m%CF%80%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B8-%CF%80%CF%81%CE%B5%CE%B8%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84/#more-2069