Είναι το βραχιολάκι η βούλα του ρεφορμιστικού Σατανά;
 |
| H νέα τεχνολογία στην υπηρεσία της καταστολής, αλλά σίγουρα πιο κομψό από την παραδοσιακή συνταγή ενός στρατού αφιονισμένων μπάτσων στο κατόπι σου... |
"Θα’ρθεί καιρός, που θα σας πουν να βουλωθείτε με τη βούλα του Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε θα σας βρουν". Κοσμάς ο Αιτωλός
Ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός με την απεργία πείνας έδωσε μια σκληρή μάχη με οδόφραγμα το ίδιο του το σώμα. Οπωσδήποτε χρειάζεται χρόνος για να κάνουμε έναν ευρύτερο κινηματικό απολογισμό για τα ζητήματα που άνοιξε αυτός ο αγώνας κι επιπλέον δεν πρέπει να μιλάμε με μανιχαϊστικούς όρους νίκης και ήττας, που περισσότερο πολώνουν και θολώνουν τα νερά, παρά μας διαφωτίζουν. Ωστόσο αξίζει να γίνουν ορισμένες, έστω και πρόχειρες, παρατηρήσεις πάνω στον διάλογο που έχει ανοίξει από χθες.
Ο Νίκος Ρωμανός με τον δυναμικό αγώνα που έδωσε κατάφερε να ενεργοποιήσει μαχητικά αντανακλαστικά που βρίσκονταν σε λήθαργο στο ριζοσπαστικό κίνημα των τελευταίων ετών. Απέδειξε πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένα εν υπνώσει κίνημα, που χρειάζεται να στριμωχθεί στη γωνία για να ξανακυλήσει ζεστό αίμα στις φλέβες του. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα χιλιάδες κόσμου κατέβηκε σε μαζικές/προπαγανδιστικές διαδηλώσεις και δημόσιες παρεμβάσεις, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, κατέλαβε δημόσια κτήρια, έκανε νυχτερινούς εμπρησμούς σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους, αφήνοντας πίσω τον εξαρχειοκεντρισμό και τον γαντζωμένο στην Στουρνάρη πολιτικό αυτισμό των ειδικών του μαχητικού λόγου στα αμφιθέατρα (ενός λόγου τραγικά αναντίστοιχου από τις πραγματικές πράξεις των φορέων του). Κι αυτή είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του τόσο ο αγώνας του Ρωμανού όσο και η μαχητική στάση του κινήματος.
Μετά τη λήξη του αγώνα του Ρωμανού (ο οποίος είχε μερικά προβληματικά σημεία που θα πρέπει να συζητηθούν σε έναν εσωτερικό κινηματικό διάλογο, με κυρίαρχο σημείο τη διαμεσολάβηση του κοινού μας αγώνα από έναν σχεδόν παρακρατικό δικηγόρο με περίεργες πολιτικές, δημοσιογραφικές και άλλου είδους άκρες και δομικές σχέσεις με το βαθύ ΠΑΣΟΚ), υπήρξε μια κριτική στην αποδοχή του συντρόφου να κάνει χρήση του συστήματος γεωεντοπισμου (βραχιολάκι). Αν και η κριτική αυτή έχει και αρκετές ορθές προεκτάσεις, ωστόσο βασίζεται σε μια σχεδόν μεταφυσική, μυστικοποιημένη και τεχνοφοβική αντίληψη για τον γεωεντοπισμό. Οι φορείς αυτής της (όχι σε όλα άδικης) κριτικής είναι κατα κάποιον τρόπο παρασυρμένοι από την διάχυτη δυστοπική κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι σύντροφοι ξεχνούν, όμως, πως το λεγόμενο βραχιολάκι είναι ένας ακόμα κατασταλτικός περιοριστικός όρος, δίπλα σε άλλους και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιληφθούμε, ως κομμάτι μιας αλληλουχίας και όχι σαν κάτι ξεκομμένο. Ας κάνουμε, όμως, δυο απλές ερωτήσεις σε όσους ασκούν κριτική στην αποδοχή του Ν. Ρωμανού να φορέσει το βραχιολάκι και ο καθένας ας μιλήσει με τη συνείδησή του:
1) Αν συλληφθεί ο οποιοσδήποτε σε μια διαδήλωση ή σε μια νυχτερινή ζουζουνιά (ή οπουδήποτε αλλού) και του τεθεί το δίλλημα: βραχιολάκι ή προφυλάκιση, θα προτιμήσει να μπει τούφα για να κρατήσει αμόλυντη την επαναστατική του αγνότητα; Να σημειώσουμε επιπλέον πως ο νόμος για το βραχιολάκι ήδη υπήρχε, πολύ πριν την ψήφιση της χθεσινής τροπολογίας, οπότε το ενδεχόμενο να γίνει άμεσα υλοποίηση αυτής της μεθόδου δεν το ανοίγει ο Ρωμανός, όπως λανθασμένα ακούγεται. Απλώς νομοτελειακά κάποιος θα ήταν ο πρώτος. Θα ήταν άδικο, όμως, ο πρώτος (που μάλλον θα είναι ο Ρωμανός) να είναι ο αίρων τας αμαρτίας του χώρου.
2) Τι θέλετε δηλαδή, να τον πηγαίνουν τον Ρωμανό στη σχολή καροτσάκι ΕΚΑΜ, ΔΕΛΤΑ, ΜΑΤ και πρασινομπερέδες;. Αυτό θα ήταν προτιμότερο;;; Ή μήπως θα κάνουμε και κριτική που το βραχιολάκι απομακρύνει την ανθρώπινη επαφή με τα όργανα της τάξης;;;
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΝΙΚΟ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
Ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός με την απεργία πείνας έδωσε μια σκληρή μάχη με οδόφραγμα το ίδιο του το σώμα. Οπωσδήποτε χρειάζεται χρόνος για να κάνουμε έναν ευρύτερο κινηματικό απολογισμό για τα ζητήματα που άνοιξε αυτός ο αγώνας κι επιπλέον δεν πρέπει να μιλάμε με μανιχαϊστικούς όρους νίκης και ήττας, που περισσότερο πολώνουν και θολώνουν τα νερά, παρά μας διαφωτίζουν. Ωστόσο αξίζει να γίνουν ορισμένες, έστω και πρόχειρες, παρατηρήσεις πάνω στον διάλογο που έχει ανοίξει από χθες.
Ο Νίκος Ρωμανός με τον δυναμικό αγώνα που έδωσε κατάφερε να ενεργοποιήσει μαχητικά αντανακλαστικά που βρίσκονταν σε λήθαργο στο ριζοσπαστικό κίνημα των τελευταίων ετών. Απέδειξε πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένα εν υπνώσει κίνημα, που χρειάζεται να στριμωχθεί στη γωνία για να ξανακυλήσει ζεστό αίμα στις φλέβες του. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα χιλιάδες κόσμου κατέβηκε σε μαζικές/προπαγανδιστικές διαδηλώσεις και δημόσιες παρεμβάσεις, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, κατέλαβε δημόσια κτήρια, έκανε νυχτερινούς εμπρησμούς σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους, αφήνοντας πίσω τον εξαρχειοκεντρισμό και τον γαντζωμένο στην Στουρνάρη πολιτικό αυτισμό των ειδικών του μαχητικού λόγου στα αμφιθέατρα (ενός λόγου τραγικά αναντίστοιχου από τις πραγματικές πράξεις των φορέων του). Κι αυτή είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του τόσο ο αγώνας του Ρωμανού όσο και η μαχητική στάση του κινήματος.
Μετά τη λήξη του αγώνα του Ρωμανού (ο οποίος είχε μερικά προβληματικά σημεία που θα πρέπει να συζητηθούν σε έναν εσωτερικό κινηματικό διάλογο, με κυρίαρχο σημείο τη διαμεσολάβηση του κοινού μας αγώνα από έναν σχεδόν παρακρατικό δικηγόρο με περίεργες πολιτικές, δημοσιογραφικές και άλλου είδους άκρες και δομικές σχέσεις με το βαθύ ΠΑΣΟΚ), υπήρξε μια κριτική στην αποδοχή του συντρόφου να κάνει χρήση του συστήματος γεωεντοπισμου (βραχιολάκι). Αν και η κριτική αυτή έχει και αρκετές ορθές προεκτάσεις, ωστόσο βασίζεται σε μια σχεδόν μεταφυσική, μυστικοποιημένη και τεχνοφοβική αντίληψη για τον γεωεντοπισμό. Οι φορείς αυτής της (όχι σε όλα άδικης) κριτικής είναι κατα κάποιον τρόπο παρασυρμένοι από την διάχυτη δυστοπική κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι σύντροφοι ξεχνούν, όμως, πως το λεγόμενο βραχιολάκι είναι ένας ακόμα κατασταλτικός περιοριστικός όρος, δίπλα σε άλλους και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιληφθούμε, ως κομμάτι μιας αλληλουχίας και όχι σαν κάτι ξεκομμένο. Ας κάνουμε, όμως, δυο απλές ερωτήσεις σε όσους ασκούν κριτική στην αποδοχή του Ν. Ρωμανού να φορέσει το βραχιολάκι και ο καθένας ας μιλήσει με τη συνείδησή του:
1) Αν συλληφθεί ο οποιοσδήποτε σε μια διαδήλωση ή σε μια νυχτερινή ζουζουνιά (ή οπουδήποτε αλλού) και του τεθεί το δίλλημα: βραχιολάκι ή προφυλάκιση, θα προτιμήσει να μπει τούφα για να κρατήσει αμόλυντη την επαναστατική του αγνότητα; Να σημειώσουμε επιπλέον πως ο νόμος για το βραχιολάκι ήδη υπήρχε, πολύ πριν την ψήφιση της χθεσινής τροπολογίας, οπότε το ενδεχόμενο να γίνει άμεσα υλοποίηση αυτής της μεθόδου δεν το ανοίγει ο Ρωμανός, όπως λανθασμένα ακούγεται. Απλώς νομοτελειακά κάποιος θα ήταν ο πρώτος. Θα ήταν άδικο, όμως, ο πρώτος (που μάλλον θα είναι ο Ρωμανός) να είναι ο αίρων τας αμαρτίας του χώρου.
2) Τι θέλετε δηλαδή, να τον πηγαίνουν τον Ρωμανό στη σχολή καροτσάκι ΕΚΑΜ, ΔΕΛΤΑ, ΜΑΤ και πρασινομπερέδες;. Αυτό θα ήταν προτιμότερο;;; Ή μήπως θα κάνουμε και κριτική που το βραχιολάκι απομακρύνει την ανθρώπινη επαφή με τα όργανα της τάξης;;;
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΝΙΚΟ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
πηγή:
http://halastor.blogspot.gr/2014/12/blog-post_11.html#comment-form