H Δημοκρατία ως όριο των καταπιεσμένων, ο Φασισμός ως αναγκαία προϋπόθεση της εξουσίας.
Με αφορμή την επικαιρότητα του τελευταίου διαστήματος, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και την προσπάθεια του κράτους για καταστολή, μπορούν να εξαχθούν κάποια πρώτα συμπεράσματα όσον αφορά τη συνολικότερη διαχείριση της ταξικής πάλης από τα αφεντικά.
Όπως γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο, η εξουσία έχει δομήσει έναν κοινωνικό χώρο στον οποίο οι κινήσεις των ‘’από κάτω’’, κάθε ανταγωνιστική κίνηση των καταπιεσμένων οφείλει να βρίσκεται μέσα σε αυστηρώς καθορισμένα πλαίσια. Αυτός ο χώρος σχηματικά αναφέρεται ως Δημοκρατία, και πέρα από τις όποιες κλασικές συνδηλώσεις της αποτελεί επίσης ένα συγκεκριμένο όριο, καθορισμένο κάθε φορά από τα αφεντικά, το οποίο όσοι οργανώνονται ανταγωνιστικά προς το Κράτος και το Κεφάλαιο δεν πρέπει να ξεπεράσουν.
Στο πλαίσιο αυτό, κάθε πράξη άρνησης του προλεταριάτου, από απεργίες σε ‘’ευαίσθητους’’ τομείς της παραγωγής (μμμ π.χ) έως καταλήψεις, αντιμετωπίζονταν τα τελευταία χρόνια με αυξανόμενη καταστολή ενώ η νομιμοποίηση αυτής της καταστολής προερχόταν από την υποτιθέμενη έκνομη και άρα αντιδημοκρατική δραστηριότητα του εκάστοτε υποκειμένου (εργάτες,φοιτητές κλπ). Ως ένα σημείο το καθορισμένο αυτό όριο ήταν ο νόμος ο ίδιος. Στην συγκυρία, ύστερα από 5 χρόνια κρίσης του κεφαλαίου, ο νόμος, ο οποίος και συμπύκνωνε την ταξική ισορροπία μιας προηγούμενης εποχής, δεν αρκεί για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των αφεντικών και νέα ιδεολογήματα (και άρα πρακτικές) ήταν ανάγκη να εφευρεθούν.
Ένα τέτοιο ιδεολόγημα ήταν και είναι η περίφημη ‘’νομιμότητα’’ που έγινε αγαπημένη έκφραση στα χείλη των καθεστωτικών μμε, των πολιτικών και όλου του κρατικού μηχανισμού.
Η νομιμότητα και η Δημοκρατία καθορισμένες αμφότερες παντελώς αυθαίρετα από το Κράτος αποτελούν το όριο το οποίο κάθε φορά δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Έτσι απ την μια ήτανεξωφρενική αντιδημοκρατική πράξη οι καταλήψεις των φοιτητών, απ’ την άλλη ήταν η έννοια της Δημοκρατίας η κατάληψή τους από τα ΜΑΤ τις μέρες του Πολυτεχνείου. Από την μια οι φοιτητές έχουν αντιδημοκρατικές/ φασίζουσες συμπεριφορές και δεν ενδιαφέρονται για την ομαλή λειτουργία των ιδρυμάτων, από την άλλη αποτελεί την ουσία της Δημοκρατίας η πλήρης ιδιωτικοποίηση του τομέα της εκπαίδευσης.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την υστερική προπαγάνδα του κρατικού μηχανισμού πρέπει να αναγνωρίσουμε στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που επιχειρείται, τις πολιτικές μεθοδεύσεις των αφεντικών και τις αναγκαιότητες του κρατικού μηχανισμού επιβολής και όχι μια αντιδημοκρατική εκτροπή (μια χούντα).
Είναι σαφές πως η Δημοκρατία, η πολιτική έκφραση του Καπιταλισμού, λειτουργεί ως όριο καταστολής και ενσωμάτωσης των αρνήσεων και των αντιστάσεων που ξεπηδούν ως αντίθετη κίνηση στην κίνηση του Κεφαλαίου.
Θα λέγαμε πως από την μια, για όλους εμάς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιστεκόμαστε στη νέα συνθήκη ταξικής εξαθλίωσης που προσπαθούν να επιβάλλουν τα αφεντικά, η Δημοκρατία είναι εκείνο το ακαθόριστο όριο από το οποίο κάθε φορά προκύπτει η νομιμοποίηση της ολοκληρωτικής στροφής του Κράτους, η νομιμοποίηση της γενικής καταστολής που εφαρμόζουν τα αφεντικά σε κάθε πεδίο της κοινωνίας- από τους φασίστες μέχρι τις φυλακές τύπου Γ.
Από την άλλη, για τα αφεντικά, η δημοκρατική ολοκληρωτική στροφή του Κράτους και ο φασισμός είναι η αναγκαία συνθήκη προκειμένου η καπιταλιστική αναδιάρθρωση να περάσει πάνω από την εργατική τάξη χωρίς κόστος για το Κεφάλαιο. Έτσι ο αντιπρύτανης Τζιφόπουλος ως εκπρόσωπος της εξουσίας αποκάλυπτε την αλήθεια γυμνή, χωρίς τα ιδεολογήματα που την διαστρεβλώνουν όταν παραδεχόταν πως: η εξουσία πρέπει να στραφεί προς ολοκληρωτικές/ φασιστικές πρακτικές αν θέλει να πετύχει τους στόχους της. Και μπορεί ο αντιπρύτανης να μίλησε στερεοτυπικά για ‘’έλληνες’’, εμείς όμως ξέρουμε πως το θέμα ήταν και θα είναι ταξικό.
Κατά αυτόν τον τρόπο δεν ωφελούν οι κραυγές περί χούντας, γιατί μόνο επιφανειακά μπορούν να βρεθούν ομοιότητες με εκείνη την ιστορική περίοδο. Χρέος του ανταγωνιστικού κινήματος είναι να ξεπεράσει το ίδιο τις δημοκρατικές του αυταπάτες, την Δημοκρατία ως ουσία της ελευθερίας, γιατί τα αφεντικά, κληρονόμοι όλων των κερδισμένων στην ιστορική εξέλιξη της ταξικής πάλης γνωρίζουν καλύτερα αυτό το παιχνίδι.
Η δικτατορία προκύπτει φυσιολογικά απ την δημοκρατία, όπως έλεγε και ο πατριώτης ο Πλάτωνας.
Δεσμώτης
Δεσμώτης
http://misostaksiko.com/2014/11/26/h-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%89%CF%82-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD/