Πάνος Παπανικολάου η αναγκαστική σίτιση συνιστά βασανισμό
Με άνωθεν εντολές οι διοικητές στα νοσοκομεία «Γ. Γεννηματάς» και «Τζάνειο» πιέζουν τους γιατρούς να προβούν σε αναγκαστική σίτιση των απεργών πείνας, καθώς και να σταματήσουν να δίνουν ενημέρωση για την πραγματική κατάσταση της υγείας των απεργών, επικαλούμενοι την ιατρική δεοντολογία και το ιατρικό απόρρητο.
Ολα αυτά αποτελούν θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία, αν δεν συνιστούν ήδη εκτροπή.
VIDEO:pandiera.gr
Η ΒΙΑΙΗ ΣΙΤΙΣΗ ΣΥΝΙΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟ
Η επί 9μηνο προφυλάκιση χωρίς δίκη τριών κατά τεκμήριο αθώων διαδηλωτών οδήγησε σε 70 ημερών σκληρή απεργία πείνας. Απελευθερώθηκαν μόνο αφού έφθασαν στα πρόθυρα του θανάτου. Πανομοιότυπη ιστορία είχε εκτυλιχθεί το 2003.
Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε κατασκευή ενόχων, προληπτική φυλάκιση – ποινή χωρίς δίκη, παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων κ.λπ., πολιτικές υπαγορευμένες υπερατλαντικά, με σκοπό την ποινικοποίηση της πολιτικής διαμαρτυρίας και «παραδειγματισμό» των δημοκρατικών πολιτών.
Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε κατασκευή ενόχων, προληπτική φυλάκιση – ποινή χωρίς δίκη, παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων κ.λπ., πολιτικές υπαγορευμένες υπερατλαντικά, με σκοπό την ποινικοποίηση της πολιτικής διαμαρτυρίας και «παραδειγματισμό» των δημοκρατικών πολιτών.
Ολα αυτά αποτελούν θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία, αν δεν συνιστούν ήδη εκτροπή.Ειδικότερα:
1. Στην Ελλάδα δημιουργείται μια ολοένα διευρυνόμενη «μαύρη τρύπα» όπου δεν ισχύει το «κράτος δικαίου» και περιλαμβάνει πολιτικούς χώρους, άτομα και συμπεριφορές, και κάθε μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας, ακόμη και την απλή συμμετοχή σε ειρηνική διαδήλωση, και όλο και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού, μετανάστες, περιθωριοποιημένους, φυλακισμένους και γενικά όλους τους φτωχούς και τους αδύνατους, για τους οποίους οι νόμοι ισχύουν μόνο σε βάρος τους και αγνοούνται προς υπεράσπισή τους.
Ενώ απολαμβάνουν ασυλία διαβόητοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αφού για τους ισχυρούς και πλούσιους οι νόμοι εφαρμόζονται όταν τους συμφέρει, αλλιώς αγνοούνται.
Αλλά ο περιορισμός των δικαιωμάτων και των ελευθεριών είναι ακριβώς ο ορισμός του σύγχρονου Γκουαντάναμο. Η αναστολή του κράτους δικαίου ιστορικά χαρακτηρίζει αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα.
2. Η στέρηση της ελευθερίας είναι η μόνη ποινή που προβλέπεται από όλους τους κώδικες δικαίου για τον αποδεδειγμένα ένοχο.
«Prisoners are sent to prison AS punishment and not FOR punishment».
Η φυλάκιση είναι η ποινή, δεν είναι η αρχή της τιμωρίας και κάθε αναστολή ή περιορισμός δικαιωμάτων πέραν αυτής είναι βασανισμός.
Η λυδία λίθος της διασφάλισης όλων των ατομικών δικαιωμάτων είναι ο σεβασμός τους εκεί που μπορεί να αμφισβητηθούν, γιατί ακριβώς εκεί κυρίως χρειάζονται.
3. Οι κρατούμενοι έχουν εξίσου με τους ελεύθερους πολίτες πλήρες το δικαίωμα στην υγεία και ο περιορισμός του αποτελεί επίσης βασανισμό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παραβίαση της ιδιωτικότητας της ιατρικής εξέτασης, η ακύρωση της εμπιστευτικότητας στη σχέση γιατρού – ασθενούς και τελικά η κατάφωρη παραβίαση του ιατρικού απορρήτου, αρχές και δικαιώματα που πρέπει να ισχύουν το ίδιο για όλους, αθώους και ενόχους, ιδιαίτερα για τους ασθενείς κρατούμενους απεργούς πείνας.
4. Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση της ιατρικής και οι γιατροί υποχρεούνται να αρνούνται εντολές εκτέλεσης ιατρικών πράξεων για μη ιατρικούς λόγους, π.χ. από την εκάστοτε εξουσία για πολιτικούς σκοπούς.
Η διατήρηση της ανεξαρτησίας του γιατρού από το εκάστοτε καθεστώς και τους μηχανισμούς εξουσίας και καταστολής είναι απόλυτη προτεραιότητα, προκειμένου να εξασφαλιστούν ύψιστα πανανθρώπινα δικαιώματα.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης -«Ελευθεροτυπία» 24-1-2007- πρότεινε τη βίαιη σίτιση των απεργών πείνας, το ίδιο και ο εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού.
Ομως:
«Οι απεργοί πείνας δεν πρέπει με τη βία να υποβάλλονται σε θεραπεία την οποία αρνούνται. Βίαιη σίτιση, αντίθετα, με ενημερωμένη και εθελούσια άρνηση είναι αδικαιολόγητη». «Η βίαιη σίτιση δεν είναι ποτέ ηθικά αποδεκτή… είναι μία μορφή απάνθρωπης και εξευτελεστικής μεταχείρισης».
Η βίαιη σίτιση κρατούμενου απεργού πείνας συνιστά επίσης βασανισμό.
Θεωρούμε αναγκαίο οι παραπάνω επισημάνσεις να ανοίξουν έναν ευρύτερο διάλογο για να αναζητηθούν τρόποι θεσμικής αλλά και συγκεκριμένης πρακτικής κατοχύρωσης των ανθρώπινων, πολιτικών και συνταγματικών δικαιωμάτων όλων των κατοίκων της χώρας μας.
Αθ. Καραμπέλης, γιατρός ΕΣΥ, νοσοκομείο «ΜΕΤΑΞΑ» Ολγα Κοσμοπούλου, γιατρός ΕΣΥ, νοσοκομείο Γ.Κ. Νίκαιας
Ως συνήγορος μ” ενδιαφέρει κατ’αρχάς η ζωή των κατηγορουμένων
«ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ»
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Αναζητήσαμε τα κοινά σημεία που ίσως φωτίζουν το θέμα της απεργίας πείνας στην ελληνική τουλάχιστον εκδοχή. Η εμπειρία μερικών δεκαετιών στον χειρισμό τέτοιων «κρίσεων» του δικηγόρου Σπύρου Φυτράκη στάθηκε πολύτιμος οδηγός.
Τι μας είπε;
«Ενα από τα δυσκολότερα ζητήματα που είχα να αντιμετωπίσω ως συνήγορος κατηγορουμένων είναι οι περιπτώσεις όπου υπάρχει επιλογή του κατηγορούμενου να ασκήσει το μέσο της απεργίας πείνας».
- Γιατί;
«Διότι είναι μια οριακή κατάσταση. Ως συνήγορο με ενδιαφέρει κατ” αρχήν η ζωή του κατηγορουμένου. Δεύτερον, ο κατασταλτικός κρατικός μηχανισμός μαζί και ο δικαστικός μηχανισμός να κατανοήσουν τα ζητήματα και να δώσουν λύση η οποία δεν θα περιλαμβάνει ανεπανόρθωτες βλάβες στον κατηγορούμενο αλλά ούτε και προσβολή βαριά της προσωπικότητάς του. Δηλαδή, σίτιση υποχρεωτική και άλλα μέτρα καταπίεσης που προβλέπονται».
- Διακρίνατε κάποιο κοινό χαρακτηριστικό σε αυτές τις περιπτώσεις;
«Κατά βάση το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των περιπτώσεων ήταν ότι είναι πολιτικοί κρατούμενοι, πολιτικοί αδικηματίες».
- Πώς το προσδιορίζετε αυτό;
«Από την υποκειμενική στάση κυρίως του ίδιου του κατηγορούμενου, από τη φύση των αδικημάτων που του αποδίδονται και από την ιστορική πορεία του ίδιου του προσώπου. Το χαρακτηριστικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι οι κρατούμενοι αυτοί επιλέγουν ως μέσο πίεσης την απεργία πείνας αλλά στηρίζονται και σε ορισμένα πολιτικοηθικά στάνταρντ τα οποία τους επιτρέπουν να κάνουν αυτές τις δύσκολες επιλογές. Ολες οι περιπτώσεις είναι προσωρινές κρατήσεις».
- Πιο συγκεκριμένα;
«Από αυτές που χειρίστηκα θυμάμαι τρεις – τέσσερις βασικές περιπτώσεις που όλες είναι μετά την αποκατάσταση του σύγχρονου δημοκρατικού μοντέλου, με όλες τις διακυμάνσεις που είχε αυτό.
Η μία ήταν μια σκληρή απεργία πείνας που έκανε μια ομάδα τριών κρατουμένων -του Γ. Μ., γνωστού αντιεξουσιαστή, της Ρ. Μπ. και του Σ. Κ. Ηταν η πρώτη ομάδα η οποία βρέθηκε στη διάρκεια της προσωρινής της κράτησης σε ειδικούς χώρους απομόνωσης στις φυλακές Κορυδαλλού και σε ειδικό δικονομικό καθεστώς, αφού ήταν η πρώτη φορά που έγινε επίκληση ενός ειδικού δικονομικού κανόνα που απαγόρευε στους δικηγόρους και στους κατηγορούμενους να λάβουν γνώση των στοιχείων της δικογραφίας. Κράτησε για καιρό και θυμάμαι ότι σε ένα στάδιο ο πρώτος από τους κατηγορούμενους αυτούς, που απολογήθηκε συμπληρωματικά στον ανακριτή στο Τζάνειο Νοσοκομείο, μεταφέρθηκε στην αίθουσα όπου θα γινόταν αυτή η απολογία με καροτσάκι καθώς δεν μπορούσε να περπατήσει πια και ήταν σε πολύ βαριά κατάσταση από την άποψη της υγείας του, και υποστήριξε με πάθος τα δικαιώματά του, την αθωότητά του κ.λπ. Είχαμε φτάσει σε οριακή κατάσταση και εντέλει αποφασίστηκε από το Συμβούλιο Εφετών η υφ” όρων απόλυση των τριών με περιοριστικούς όρους, μετά από πολλές συζητήσεις για να μην έχουμε τις βαριές επιπτώσεις στην υγεία τους ή και θάνατο και κυρίως μετά την αποκάλυψη ότι δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία που να μπορούν να στηρίξουν βάσιμα τη διατήρηση της προσωρινής τους κράτησης. Με λίγα λόγια, στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο όπου δικάστηκαν αθωώθηκαν ομόφωνα και οι τρεις από όλες τις κατηγορίες, διακεκριμένη οπλοκατοχή, σύσταση και συμμορία κ.λπ. – βαριές κακουργηματικές ιστορίες».
Για να συμπληρώσει στοχαζόμενος: «Πιστεύω ότι η κατάσταση της υγείας του πρώτου κυρίως κατηγορούμενου κλονίστηκε τόσο πολύ που ενδεχόμενα ο πριν από μερικά χρόνια θάνατός του να έχει σχέση με την αρχική επιλογή του αυτή».
Μας μίλησε όμως και για άλλες περιπτώσεις.
«Οπως είναι του Ε.Σ., ο οποίος κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και για τα γνωστά γεγονότα των Σεπολίων. Αφού πρώτα κρατήθηκε, λόγω των σοβαρών κυβερνητικών πιέσεων, για λίγο προσωρινά, αφέθηκε από τον τότε ανακριτή ελεύθερος χωρίς όρους. Τώρα ο ανακριτής αυτός είναι που παραιτήθηκε (Φεβρουάριος 2007) από δικαστής όταν έγινε εφέτης. Είναι ιστορικά όλα».
- Γιατί απεργούσε;
«Η δικογραφία αφαιρέθηκε από αυτόν τον ανακριτή, δόθηκε σε άλλον και του ξαναεπιβλήθηκε προσωρινή κράτηση. Οταν του επιβλήθηκε αυτή η προσωρινή κράτηση, για λόγους έσχατης διαμαρτυρίας στις φανερές κατά την άποψή του παρεμβάσεις της τότε κυβέρνησης, επέλεξε το μέτρο της απεργίας πείνας όντας προσωρινά κρατούμενος, με αίτημα την απελευθέρωσή του και την πτώση της πολιτικής κατά την άποψή του δίωξής του. Αν θυμάμαι καλά το ’93, μετά τις εκλογές, νομίζω ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε την εξουσία, επανήλθε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το Συμβούλιο Εφετών, μπροστά στον κίνδυνο να έχουμε ανεπανόρθωτες βλάβες στον κρατούμενο αλλά και την έλλειψη δεδομένων που να στηρίζουν την προσωρινή κράτηση, τον απελευθέρωσε χωρίς όρους. Αργότερα δικαιώθηκε πολλαπλώς: και ποιοι ήταν οι δράστες προέκυψε και ότι δεν είχε καμία ανάμιξη έγινε απόλυτα καθαρό».
ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ
Του ΣΤΑΘΗ ΤΣΟΥΚΑΛΟΥ*
Η απεργία πείνας αποτελεί ουσιαστικά μια ακραία ενέργεια διαμαρτυρίας και συνήθως είναι το τέλος μιας προοδευτικά κλιμακούμενης αντίδρασης του ή των απεργών κατά της Πολιτείας, όταν αυτή δεν ικανοποιεί το προβαλλόμενο αίτημα. Με την απεργία πείνας επιτυγχάνουν οι απεργοί να δοθεί δημοσιότητα και να γίνει έτσι γνωστό το πρόβλημά τους.
Οταν η αποχή από τροφή διαρκέσει λίγες μέρες, δεν δημιουργεί προβλήματα. Αντίθετα, όμως, τα προβλήματα είναι πολλά όταν η αποχή παρατείνεται· και τα διλήμματα που γεννιούνται είναι συντριπτικά. Οι απεργοί πείνας, ή οι περισσότεροι τουλάχιστον απ” αυτούς, δεν ξεκινάνε θέλοντας να πεθάνουν, άρα δεν θέλουν να αυτοκτονήσουν, αρκετοί όμως είναι προετοιμασμένοι να φτάσουν την απεργία τους μέχρι θανάτου, για να υπηρετήσουν ιδέες και δύσκολους πολιτικούς στόχους.
Το δικαίωμα στη ζωή είναι κορυφαίο ατομικό δικαίωμα, όπως βέβαια η ζωή και η εξασφάλιση καλής υγείας αποτελούν κορυφαία ανθρώπινα αγαθά, και κατ” εξοχήν υπεύθυνοι και αρμόδιοι για τη φύλαξή τους είναι οι γιατροί.
Ετσι οι γιατροί, σε κάθε απεργία πείνας που παρατείνεται, εμπλέκονται αναγκαστικά και συχνά καλούνται να δώσουν λύσεις -έμμεσα και σε πολιτικά προβλήματα που αφορούν την Πολιτεία. Κάθε παρατεταμένη πραγματική απεργία πείνας έχει τα αίτιά της και είναι ανεπίτρεπτο να χρησιμοποιούνται οι γιατροί με ψευτοδιλήμματα και έμμεσες ή άμεσες πολλές φορές απειλές (από εισαγγελικούς λειτουργούς) για ευθύνες, να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδα που προκαλεί η απεργία πείνας. Ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας ξεκαθαρίζει στον βαθμό που μπορεί το πρόβλημα, καλώντας τους γιατρούς να μην ενεργούν ποτέ αντίθετα στη βούληση του ασθενούς. Παρακολούθησε όμως ο γιατρός απ” την αρχή τον απεργό πείνας, αλλά και καθ” όλη τη διάρκεια αυτής, ώστε να διαμορφώνει κάθε στιγμή άποψη για την πραγματική και ανεπηρέαστη βούλησή του; Κι αν ο απεργός πείνας έρθει σ” επαφή με γιατρό για πρώτη φορά όταν οι διανοητικές του λειτουργίες διαταραχθούν ποιος και πώς αποφαίνεται για την πραγματική και ανεπηρέαστη βούλησή του; Σε κάθε όμως περίπτωση πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η βίαιη σίτιση δεν είναι ποτέ ηθικά αποδεκτή.
Οι αποφασισμένοι απεργοί πείνας μέχρι θανάτου θα αντιμετωπίσουν στην πορεία δύο κινδύνους πολύ μεγάλους: την εγκατάσταση σοβαρών και μη αναστρέψιμων βλαβών της υγείας τους και το θάνατο, που πολλές φορές είναι αιφνίδιος. Συνήθως η εμφάνιση των κινδύνων αυτών ακολουθούν την απώλεια της συνείδησης του άρρωστου πλέον απεργού, αλλά μερικές φορές η εγκατάσταση μη αναστρέψιμων βλαβών προηγείται αυτής.
Εμείς οι γιατροί έχουμε εκπαιδευτεί και έχουμε ορκιστεί να αγωνιζόμαστε πάντοτε για να προστατεύουμε την υγεία και ν” αποτρέπουμε, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, το θάνατο. Αντιλαμβάνεται λοιπόν εύκολα κανείς τα τραγικά διλήμματα που βασανίζουν τους γιατρούς, όταν είναι υποχρεωμένοι να στέκονται και να παλεύουν με την ιατρική τους συνείδηση από τη μια μεριά και τα ατομικά δικαιώματα των αποφασισμένων απεργών από την άλλη. Το να στέκεσαι μπροστά σ” έναν άρρωστο που αρνείται ουσιαστικά θεραπεία, ενώ εσύ μπορείς να την προσφέρεις, αλλά συγχρόνως για λόγους δεοντολογίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να την αρνηθείς, σε συντρίβει!
Τα πολιτικά προβλήματα που προκαλούνται από τέτοιες απεργίες δεν μπορεί να λύνονται από τους γιατρούς. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας με τη λειτουργία της και τις πράξεις της να ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να εκδηλωθούν τέτοια φαινόμενα και πραγματικά, στη χώρα μας, είναι λίγα.
* Πρόεδρος ΕΙΝΑΠ Πρόεδρος ΟΕΝΓΕ
http://lefterianews.wordpress.com/2014/12/05/%CE%BF-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CE%AF/
το βρήκα εδώ:
το βρήκα εδώ:
http://omadeon.wordpress.com/2014/12/05/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CE%AF%CF%84/#like-21436