Dar la vida, por la vida (Δώσε τη ζωή, για τη ζωή)
[Θέλουμε, με την ευκαιρία που μας δίνεται, με αυτή τη δημοσίευση, να επισημάνουμε πως ένα ιστορικό κείμενο (κάθε ιστορικό κείμενο) έχει διπλή σημασία. Αφ’ ενός αποτελεί μία πηγή γνώσης και κατανόησης του τρόπου σκέψης και δράσης των ανθρώπων της εποχής στην οποία αναφέρεται και αφ’ ετέρου, μας βοηθά να κατανοήσουμε και να ξεπεράσουμε αυτές ή εκείνες τις απόψεις που δεν συμβάλλουν στην αναρχική απελευθερωτική δράση.Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να οικειοποιείται την άγνοια ή την λαθεμένη ιδεολογική άποψη και πράξη, που δεν οδηγεί στην απελευθέρωση και την αναρχία, στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου σεβασμού σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν. Έτερον εκάτερον, έλεγαν οι προγενέστεροί μας.
Φόρος τιμής στη μνήμη και τη δράση των αγωνιστών είναι να κατανοήσουμε τα λάθη τους και να τα ξεπεράσουμε δυναμώνοντας τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές και συμβάλλοντας στην ανάδειξη της ουσιαστικής απελευθερωτικής τους διάστασης.
Η κατανόηση και το ξεπέρασμα των ιδεολογικών αγκυλώσεων και των πολιτικών πρακτικών (που εμφανίζονται σαν ένας βρόχος στραγγαλίζοντας την απελευθερωτική ουσία της αναρχίας) είναι η απαραίτητη συνθήκη για να ξεφύγουν οι αναρχικοί από τις εξουσιαστικές αλυσίδες της κάθε αριστεράς και του κάθε είδους κομμουνισμού.
Κάθε κείμενο, όπως αυτό που δημοσιεύουμε, ας γίνεται η αφορμή να μην επαναλαμβάνονται οι λαθεμένες ιδεολογικοπολιτικές απόψεις και πρακτικές, που βαφτίζονται ή εκλαμβάνονται ως αναρχικές και απελευθερωτικές.
Όποιος τις υιοθετεί απερίσκεπτα και τις βάζει σε εφαρμογή σκάβει, εν γνώσει του πλέον, περισσότερους λάκκους απ’ όσους έσκαψαν (ως επί το πλείστον άθελά τους) οι προγενέστεροι.]
(ΣτΜ: Η συνέντευξη του αναρχικού αγωνιστή Miguel Garcia (1908-1981) εκδόθηκε στ’ αγγλικά για πρώτη φορά το 1970 από την Simian και επανεκδόθηκε το 2002 από την Kate Sharpley Library με τη μορφή μπροσούρας με τον τίτλο «Looking back after twenty years of jail: Questions & Answers on the Spanish Anarchist Resistance» (Κοιτώντας πίσω ύστερα από είκοσι χρόνια στη φυλακή: Ερωτήσεις & Απαντήσεις πάνω στην Ισπανική Αναρχική Αντίσταση). Όπως λέει ο συγγραφέας: «αυτή είναι μια συνέντευξη που έδωσα σε ένα νεαρό φίλο. Αποφάσισα να την αναπαράγω, καθώς περιμένω ότι πολλοί από εσάς θα έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις».)
Που ήσουν στο ξέσπασμα του Εμφύλιου Πόλεμου;
Ζούσα στη Βαρκελώνη, και τα ξημερώματα της 19ης Ιουλίου όσοι από εμάς ξέραμε για το στρατιωτικό πραξικόπημα αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε. Αφού η κυβέρνηση φοβόταν να μας δώσει όπλα, ειδικά η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών, μια συνδικαλιστική ένωση) λόγω του ότι, αφού αντιτίθετο σε κάθε εξουσία, θα μας έκανε να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα για να αρχίσουμε την επανάσταση. Ήταν απαραίτητο να πάρουμε τα όπλα από όπου ήταν δυνατό, από στρατώνες και οπλοστάσια. Οδοφράγματα στήθηκαν και οχήματα μετατράπηκαν σε θωρακισμένα στον αγώνα ενάντια στο στρατό. Στις 21 του μηνός το στρατιωτικό πραξικόπημα είχε παταχθεί.
Τα νέα που ήρθαν από τη Σαραγόσα λέγανε ότι οι σύντροφοί μας δεν ήταν τόσο επιτυχημένοι, και κάναμε αμέσως σχέδια να πάμε να τους βοηθήσουμε στις οδομαχίες ενάντια στο στρατό. Στις 22 ήταν να φύγει μια φάλαγγα με επικεφαλής τον Ντουρούτι, αλλά στις 23 αφού δεν είχε γίνει τίποτα, έξι από μας φύγαμε με ένα αυτοκίνητο. Στο Caspe βρήκαμε αντίσταση και μετά από μια άγρια μάχη με την Πολιτοφυλακή (Guardia Civil) ανακαλύψαμε ότι δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Οπισθοχωρήσαμε στη Lerida για ενισχύσεις. Την επόμενη μέρα προσπαθήσαμε πάλι να πάρουμε το Caspe και αυτή τη φορά η αντίσταση ήταν μικρή. Πιέσαμε, αλλά τώρα ήταν αργά για τη Σαραγόσα. Κανείς δεν είχε φτάσει στην ώρα του, και ο στρατός, που ήταν ισχυρός εκεί, είχε πάρει την πόλη. Μια εμπροσθοφυλακή σχηματίστηκε πριν τη Σαραγόσα και κράτησε ακριβώς μέχρι την περίφημη μάχη του Ebro. Από εκεί πήγα στη Μαδρίτη το Νοέμβριο του 1936 με μια Καταλανική δύναμη που θα βοηθούσε την άμυνα της πόλης ενάντια στην τρομακτική πίεση των φασιστικών δυνάμεων. Πέρασα εκεί το υπόλοιπο του πολέμου.
Τι έκανες όταν έληξε ο πόλεμος;
Πήγα πίσω στη Βαρκελώνη όπου στις 9 Μάη του 1939 με συνέλαβαν και με έβαλαν σε μια αποθήκη κανναβουριού που μετατράπηκε σε φυλακή, αφού η Prison Cellular ήταν έτοιμη να ξεχειλίσει. Μετά από 22 μήνες αφέθηκα ελεύθερος.
Πότε έγινε αυτό;
Το Μάρτιο του 1941.
Πώς ήταν η ατμόσφαιρα όταν βγήκες έξω;
Η ατμόσφαιρα ήταν καλή, αν και ίσως υπερβολικά οπτιμιστική. Αν και οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τους σύμμαχους, οι άνθρωποι είχαν τέτοια πεποίθηση στην τελική νίκη που δε δίνανε μεγάλη σημασία σ’ αυτή και όλοι προετοιμάζονταν για μια πιθανή επάνοδο της CNT. Ήμασταν ενεργοί σίγουρα, αλλά έπρεπε επίσης να δουλεύουμε προσεκτικά αφού το εκτελεστικό απόσπασμα είχε πολύ δουλειά κατά τη διάρκεια της μέρας. Οι δίκες που καταδίκαζαν 30 με 40 άτομα σε θάνατο ήταν πολύ συχνές. Η Prison Cellular, χτισμένη για 1.100 άτομα, ήταν έτοιμη να εκραγεί με 14.000 άτομα, 14 σε ένα κελί! Ίσα-ίσα στέκονταν στο κελί και κοιμόντουσαν με βάρδιες. 18.000 άτομα εκτελέστηκαν, σύμφωνα με τα αρχεία, και ήταν άσκοπο να περιμένεις για μια απλή άδεια, άτομα κλείνονταν αυτόματα μέσα επειδή κατείχαν απλά μια συνδικαλιστική κάρτα. Ήταν φοβεροί καιροί, ακριβώς μέχρι την πτώση της Γερμανίας. Πολλά έχουν λεχθεί για τα στρατόπεδα εξόντωσης της Γερμανίας, αλλά η συστηματική σφαγή των Ισπανών, ειδικά αυτών του ελευθεριακού κινήματος, εκείνο τον καιρό έφθανε σε αναλογίες που δεν είχε υπάρξει προηγούμενο.
Τι έκανες όταν έληξε ο Παγκόσμιος Πόλεμος;
Ήμασταν όλοι σίγουροι ότι οι Ισπανοί εξόριστοι, με τη βοήθεια των Συμμαχικών Δυνάμεων, θα εισέβαλαν στην Ισπανία για να διαλύσουν το οχυρό του Φασισμού στην Ευρώπη. Αλλά αυτό δεν έγινε, όπως ξέρουν όλοι, τα συμφέροντα των οικονομικών επενδύσεων έρχονταν πρώτα και ο Φράνκο συνέχισε με χαρά την εκστρατεία τρόμου. Πολλοί άνθρωποι δέχθηκαν ότι τίποτα δε μπορούσε να γίνει, αλλά άλλοι δε νοιάζονταν και συνέχισαν τον αγώνα σε μυστικές αντιστασιακές ομάδες.
Πώς αναπτύχθηκαν αυτές οι ομάδες;
Λοιπόν, στην ουσία, όσον αφορά στο ελευθεριακό κίνημα, η παράνομη αντίσταση δεν είχε ποτέ πεθάνει, αλλά στο τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πόλεμου ενισχύθηκε από συντρόφους που πολεμούσαν στο πλευρό των Συμμάχων και ήθελαν να παλέψουν σε ανεξάρτητες ομάδες. Πέρασαν τα σύνορα και ήρθαν σε επαφή με συντρόφους στο εσωτερικό, και προκάλεσαν τον όλεθρο στο καθεστώς σαμποτάροντας μονάδες ηλεκτρισμού, το βιομηχανικό και τραπεζικό σύστημα, και την ίδια στιγμή περνούσαν και ξαναπερνούσαν μέσα στη Γαλλία ρεζιλεύοντας τους συνοριοφύλακες. Περιστασιακά υπήρχαν αναπόφευκτες συμπλοκές με την αστυνομία και την Πολιτοφυλακή, οι οποίες αντιμετώπιζαν με τρόμο τους μαχητές.
Υπήρχαν άτομα που χάθηκαν ανάμεσα στους αντάρτες;
Ναι, πολλοί σύντροφοι άφησαν το αίμα τους σε Καταλανικό έδαφος, αλλά πολλοί, πολλοί υπηρέτες του καθεστώτος επίσης πλήρωσαν με τη ζωή τους.
Υπήρχαν κάποιοι αντάρτες που ξεχώριζαν από τους άλλους;
Πάντα κάποιος θα ξεχωρίζει από τους άλλους πάνω-κάτω σε κάθε κατάσταση της ζωής. Υπήρχαν άνδρες στο κίνημα που, είτε από τύχη είτε από ικανότητα έγιναν διάσημοι και οι εχθροί της ελευθερίας τους φοβόντουσαν πολύ.
Δε μπορείς να μου πεις κάποια ονόματα;
Δε συνηθίζω να αναφέρω ονόματα ανθρώπων που ξεχώρισαν, αφού είμαστε αντίθετοι σε όλα τα είδωλα, αλλά για να ικανοποιήσω την περιέργειά σου θα σου πω για δύο που έγιναν περιβόητοι για τα γρήγορα αντανακλαστικά τους, το κουράγιο τους και τον όλεθρο που έσπειραν στο καθεστώς. Αυτοί ήταν οι Jose Luis Facerias και Francisco Sabate Llopart. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Sabate ήταν μαζί μου σ’ εκείνη την αποθήκη κανναβουριού που σου είπα, όταν περιέγραψα πώς με συνέλαβαν στο τέλος του πολέμου. Πέθανε σε μια ενέδρα της αστυνομίας, αλλά όχι πριν σιγουρευτεί ότι πήρε μαζί του έναν μπάτσο του καταδιωκτικού αποσπάσματος.
Κάποιος άλλος;
Πολλοί. Στην ουσία εκατοντάδες, αλλά υπήρχε μια ομάδα που ξεχώρισε λόγω της συγγένειας που υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα μέλη της. Λεγόταν η ομάδα Los Manos. Ήταν σύντροφοι που γνωρίζονταν μεταξύ τους πολύ καιρό και είχαν ζήσει και καλές και κακές στιγμές μαζί, τις πιο πολλές φορές κακές.
Δε μπορείς να μου αναφέρεις κάτι συγκεκριμένο που έκαναν;
Αν μπορώ; Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο 100.000 σελίδων γι’ αυτό. Αλλά θα σου πω κάτι για το Sabate. Είναι ένα καλό παράδειγμα και θα σου δώσει μια ιδέα για τα γρήγορα αντανακλαστικά του. Ήταν στη Βαρκελώνη και ο Sabate βρισκόταν σε μια πλατφόρμα του τραμ. Ήταν ντυμένος σαν πτηνοτρόφος και στον ώμο του κρεμόταν ένα καλάθι αυγών μέσα στο οποίο έκρυβε το αυτόματό του όπλο. Νόμιζε ότι ένας από τους επιβάτες έμοιαζε με ασφαλίτη και κατέβηκε από το τραμ για να δει αν θα τον ακολουθήσει. Λοιπόν, ο άλλος κατέβηκε κι αυτός και άρχισε να τον ακολουθεί. Μετά από μια μικρή απόσταση, ο Sabate, σε μια από εκείνες τις κεραυνοβόλες αντιδράσεις που μόνο οι σβέλτοι έχουν, γύρισε σα γάτα, άρπαξε τον τύπο από το πέτο και είπε: «Ποιος είσαι; Ας δούμε τα χαρτιά σου, pronto(γρήγορα)!». Τσάκωσε με μιας την ταυτότητα από την τσέπη του και βλέποντας ότι ήταν ασφαλίτης, τον άρπαξε από το κολάρο. Τον γύρισε και τον έστειλε πετώντας τον με μια πολύ δυνατή κλωτσιά, βροντοφωνάζοντας σε τραχιά Καταλανικά: «Φύγε από ’δω και μη με ενοχλήσεις ξανά!» Ο τύπος έφυγε σαν να τον κυνηγούσε ο διάβολος ο ίδιος και δεν τόλμησε να κοιτάξει πίσω. Όταν σκέφτεσαι ότι ήταν σαν να γίνεται μέσα στο κέντρο της [πλατείας] Πικαντίλυ θα πάρεις μια ιδέα του νεύρου που πρέπει να είχε αυτός ο άνθρωπος.
Πόσα άτομα ήταν σε μια ομάδα;
Ανάλογα. Συνήθως γύρω στους έξι και ποτέ πάνω από δώδεκα.
Που στρατολογούνταν;
Δε νομίζω ότι η στρατολόγηση είναι η σωστή λέξη όταν υπάρχουν πάντα αρκετοί σύντροφοι που είναι διαθέσιμοι να σχηματίσουν μια ομάδα. Αλλά αφού η δύναμη αυτών των ομάδων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συγγένεια, δεν προσέγγιζαν ποτέ κανέναν εκτός αν υπήρχαν βαριές απώλειες.
Ήταν ο Σαμπατέ τόσο καλός σαν ηγέτης όσο και στις γρήγορες κινήσεις του;
Δεν έχουμε ηγέτες στο κίνημά μας. Κάθε άνδρας σε μια ομάδα ήταν ο ηγέτης του εαυτού του και κανείς δεν έπαιρνε αποφάσεις χωρίς τη συμφωνία όλων. Αν χρειάζεται να αντιπροσωπεύσεις κάποιον, τότε επιλέγεται κάποιος αντιπρόσωπος και η μόνη του αρμοδιότητα είναι να υλοποιηθούν οι αποφάσεις που συμφωνήθηκαν από τα μέλη της ομάδας.
Αλλά αυτό δεν δημιούργησε ατελείωτες συζητήσεις και δεν καθυστέρησε σημαντικές αποφάσεις;
Κάθε πράξη συζητιέται διεξοδικά πριν υλοποιηθεί, αλλά με ένα τρόπο που ο καθένας καταθέτει την άποψή του και καταλήγουμε στην πιο συνετή και κατάλληλη απόφαση, όπως είναι λογικό. Όσο για την καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων, σε συγκεκριμένα περιστατικά απροσδόκητων καταστάσεων το άτομο δρα εκείνη τη στιγμή με δική του πρωτοβουλία. Δεν πράττει «άλλ’ αντ’ άλλων». Κάθε μέλος της ομάδας ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει. Πρόκειται για αποφασισμένα άτομα, με μπόλικη εμπειρία στη μάχη. Κάθε ένας χρησιμοποιεί τη δική του συγκεκριμένη γνώση για το καλό της ομάδας χωρίς να προσδίδει περισσότερη σημασία σ’ αυτό. Στην κοινωνία μας οι πιο πολλοί περιμένουν κάποιον με ειδικές γνώσεις να το εκμεταλλευτεί για να βγάλει κέρδος και ίσως είναι δύσκολο για σένα να καταλάβεις τον αυθορμητισμό και το πνεύμα ελευθερίας σε ελευθεριακές σχέσεις. Είμαστε όλοι αδέρφια της ίδιας οικογένειας και η πατρίδα μας είναι η ίδια η ανθρωπότητα.
Τι ακριβώς είναι το ελευθεριακό κίνημα;
Η λέξη ελευθερία έχει δυσφημιστεί αρκετά και το να πω ότι ελευθεριακός είναι ο εραστής της ελευθερίας θα ήταν αρκετά αόριστο, αλλά στην ουσία θα μπορούσε να ειπωθεί για να ικανοποιήσει το ερώτημα. Πάντως, για να αποφύγουμε τη σύγχυση είναι καλύτερα να πούμε ότι το ελευθεριακό κίνημα περιλαμβάνει όλους εκείνους που αντιτάσσονται στην επιβεβλημένη εξουσία. Κάθε άτομο που έχει την αναγκαία διορατικότητα για να καταλάβει ότι τα δικαιώματά του τελειώνουν μόνο εκεί όπου αρχίζουν του γείτονά του, που δεν θέλει να φέρεται στους ανθρώπους διαφορετικά απ’ ότι θα ήθελε εκείνοι να του φέρονται, είναι ικανό να ζει χωρίς φρουρούς και αστυνομικούς να επιβάλουν κανόνες επάνω του σε σχέση με το τί θα κάνει ή δεν θα κάνει.
Ναι, εντάξει, αλλά εννοούσα το Ισπανικό Ελευθεριακό κίνημα ειδικότερα.
Καλά, αυτό συνίσταται στην Ελευθεριακή Νεολαία (JJLL), στους συνδικαλιστές (CNT) και στους καθαρούς αναρχικούς (FAI).
Και τι ακριβώς είναι αυτά τα τρία;
Το κίνημα νεολαίας αποτελείται απλώς από τους νέους ελευθεριακούς. Οι συνδικαλιστές είναι οι εργάτες και τα συνδικάτα τους σε διάφορους κλάδους, οι καθαροί αναρχικοί είναι οι ιδεολόγοι του ελευθεριακού ιδεώδους.
Είναι ανεξάρτητα αυτά τα τρία κινήματα μεταξύ τους;
Και προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν κολεκτίβες κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πόλεμου;
Ναι, και δούλεψε, παρά την αντίθεση από άλλα ιδεολογικά στοιχεία. Έδειξε καθαρά ότι η ιδέα της κοινής ζωής και εργασίας σαν μια οικογένεια είναι απολύτως εφικτή.
Μπορείς να μου πεις κάποια συγκεκριμένη περίπτωση;
Ναι, φυσικά. Στη Λέριδα για παράδειγμα, έμεινα δύο μέρες εκεί όταν έφυγα από το μέτωπο της Αραγωνίας σε μια αγροτική κολεκτίβα. Το όλο πράγμα ήταν η διαχείριση σε αρμονία και τέλεια τάξη, όλοι έμοιαζαν ευτυχισμένοι με ένα τρόπο που δεν είχα ξαναδεί σε ανθρώπους της αγροτιάς. Τώρα δεν είχαν προβλήματα, οικονομικά ή άλλης φύσης.
Το ίδιο πράγμα έγινε και στη βιομηχανία. Τα εργοστάσια και τα εργαστήρια κολλεκτιβοποιήθηκαν, και όταν οι αρχικοί ιδιοκτήτες γύρισαν πίσω μετά το τέλος του πολέμου τα βρήκαν να δουλεύουν καλύτερα από ότι πριν. Όλοι ξέρουν πώς λειτουργεί μια κολλεκτίβα, έτσι δεν θα ασχοληθώ να τα ξαναπώ.
Ίσως, αλλά εγώ ο ίδιος δεν ξέρω πολλά γι’ αυτό. Για παράδειγμα, πώς οργανώνατε τη διοίκηση σε ένα εργοστάσιο;
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οργανώνεται και τώρα, εκτός του ότι η τοποθέτηση στη διοίκηση δεν γίνεται με ιεραρχία που απαιτεί το σεβασμό από τους κατώτερους. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ξεφορτωθούμε τις προκαταλήψεις και να καταλάβουμε ότι δεν είναι πιο δύσκολο να δουλέψεις σε ένα γραφείο από ότι στη γραμμή παραγωγής.
Αλλά τότε δε θα προτιμήσουν όλοι τη γραμμή παραγωγής παρά το γραφείο, αφού τα λεφτά είναι τα ίδια;Ναι, ίσως ένας ηθοποιός, βλέποντας ότι δε θα βγάλει πιο πολλά από έναν ταξιθέτη, να προτιμούσε να είναι ταξιθέτης. Και αυτό είναι ακριβώς που συνέβη στη Βαρκελώνη με έναν γνωστό ηθοποιό, τον Enrique Borras, ο οποίος προσπάθησε να αλλάξει θέσεις με έναν ταξιθέτη για λίγες μέρες για να δει τι θα γινόταν. Έδειξε αυτό που ήθελε, γιατί όπως μπορείτε να δείτε δεν είναι εύκολο για έναν ταξιθέτη να κάνει τη δουλειά ενός πρωτοκλασάτου ηθοποιού, αλλά ο Borras απλά θα έβγαζε πιο λίγα απ’ τη δουλειά του. Κάθε άτομο γεννιέται για μια συγκεκριμένη λειτουργία στην κοινωνία σε συμφωνία με τις κλίσεις του, και η ιδέα της αποτίμησης της λειτουργίας κάποιου ατόμου σε σκληρά νομίσματα είναι μόνο μια δημιουργία της μοντέρνας μας κοινωνίας. Στην αληθινή ζωή ο καθένας από εμάς ακολουθούμε αν μπορούμε, τις ορμές μας και αυτές απορρέουν από αυτό που ζητάει ο οργανισμός μας. Είναι εξίσου ανώμαλο να προτείνεις ένας άνθρωπος ταλαντούχος στις τέχνες, να κερδίσει στην αποκομιδή σκουπιδιών, όπως το να βάλεις έναν αριστερόχειρα να κάνει τη δουλειά ενός δεξιόχειρα. Να είσαι σίγουρος, ότι σε μια ελεύθερη κοινωνία η παραγωγή θα είναι ισορροπημένη ώστε να ταιριάζει στις κλίσεις των ανθρώπων.
Θα ήθελα να πιστέψω αυτό που λες, όμως μου φαίνεται πολύ δύσκολο να τεθεί σε εφαρμογή.
Είναι όλα θέμα εκπαίδευσης, και το αν θέλουμε να ζήσουμε σε καλύβες ή παλάτια – δηλαδή, να κάνουμε την πρόοδο και τον πολιτισμό προσβάσιμα στον καθένα. Η απάντηση στην αμφιβολία σου βρίσκεται στους στίχους ενός άγγλου ποιητή:
Η δουλειά είναι το μόνο πράγμαπου είχε υπερβολικά ο άνθρωποςΑς καταργήσουμε τη δουλειά,ας τελειώσουμε με το μόχθοη εργασία μπορεί να είναι χαρά, και οι άνθρωποι να την απολαμβάνουν, τότε δεν είναι δουλειά.Ας το κάνουμε έτσι! Ας κάνουμε μια επανάστασηγια τη διασκέδαση! Πολύ πρωτότυπο. Αλλά, πες μου, πώς θα αντικαταστήσεις τις υπάρχουσες δομές με νέες;
Ό,τι δεν καλύπτεται από τους κανονισμούς λύνεται από τη λογική, και οι τωρινοί νόμοι είναι μόνο οι συνέπειες αντικοινωνικών εθίμων. Μπορείς να είσαι σίγουρος ότι η ανθρώπινη ευφυΐα δε θα εξαφανιστεί απλά και μόνο λόγω της κοινωνικής αλλαγής. Άσε το πουλί μόνο του και θα βρει το καλύτερο μέρος για τη φωλιά του.
Υπάρχει κάτι για το οποίο πάντοτε αναρωτιόμουν. Πώς εξέλαβαν οι ελευθεριακοί τη στρατιωτικοποίηση των δυνάμεών τους κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο;
Πολύ άσχημα. Αφού αντιτιθέμεθα στον πόλεμο, αντιτιθέμεθα σε όλες τις ειδικές οργανώσεις που τον υλοποιούν, αλλά εδώ έρχεται η λογική. Βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε μια κατάσταση όπου οι εναλλακτικές ήταν πόλεμος ή επανάσταση, αλλά αν θέλαμε να έχουμε μια επανάσταση έπρεπε πρώτα να κερδίσουμε τον πόλεμο. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο πόλεμος είναι ειδικό ζήτημα, ένα επάγγελμα με τις δικές του απαραίτητες τεχνικές που δεν μπορούν να αυτοσχεδιαστούν. Αν ήμαστε όλοι ελευθεριακοί η διαδικασία θα ήταν άχρηστη, αλλά η Ισπανία ήταν πάντα μια χώρα με μεγάλο αναλφαβητισμό, πόσο μάλλον ιδεολογικό και πολιτικό. Η κρατική εξουσία, όπως η εκκλησιαστική εξουσία βασιζόταν στην άγνοια των ανθρώπων, υπήρχαν παντού άνθρωποι που ήξεραν όλη την κατήχηση από μόνοι τους χωρίς να μπορούν να διακρίνουν τη δεξιά από την αριστερά. Με ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων σ’ αυτό το κράτος –ανυπόμονοι για ελευθερία, αλλά φορτωμένοι με παλιές, βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις– ήταν αναπόφευκτο οι διάφορες πολιτικές φράξιες να προσπαθήσουν να επιβάλουν ένα σύστημα που θα τους εγγυόταν τον έλεγχο. Δε θα το χρειαζόμαστε ποτέ, αλλά αυτοί το χρειάζονται. Έπρεπε να συμβιβαστούμε και η στρατιωτικοποίηση προχώρησε.
Αλλά δεν ήταν χρήσιμο αυτό με μια έννοια;
Σίγουρα ήταν. Ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για τους Κομμουνιστές στον αγώνα τους για εξουσία. Δέχονται την επιβεβλημένη πειθαρχία σαν βασική αρχή, ενώ εμείς πιστεύουμε μόνο στην αυτοπειθαρχία που πρέπει να επιβάλει το άτομο στον εαυτό του.
Τέλος, ποια είναι η γνώμη σου για το μέλλον την Ισπανίας;
Είναι δύσκολο να πω, ο φόβος της εκδίκησης είναι έντονος στα μέλη της κυβέρνησης. Το καθεστώς, χτισμένο όπως είναι στα πτώματα πάνω από ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, τρομοκρατείται όταν πρέπει να απολογηθεί για τα εγκλήματά του. Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος, τότε θα υπήρχαν κάποιες εξελίξεις εδώ και καιρό, αφού το καθεστώς σπάνια γνώρισε την αρμονία ενδιάμεσα.
Υπάρχει μόνο ένα δεξιό κόμμα που είναι πολύ δυνατό και με μετριοπαθές πρόγραμμα, πάνω-κάτω στις γραμμές των Χριστιανοδημοκρατών. Θα μπορούσαν να υπερισχύσουν αν η ακροδεξιά Opus Dei δεν τους είχε προσπεράσει. Η Opus Dei, που κυβερνά ακόμα, είναι σαν μια αναγέννηση της Ιεράς Εξέτασης, σαν να βγήκε από τον τάφο ο Τορκεμάδα για να επιβάλει και πάλι το νόμο του.
Οι εργάτες γίνονται πιο πολιτικά προσανατολισμένοι, αλλά ο νόμος τούς κρατά στη σιωπή. Αν μπορούσαν μόνο να οργανώσουν ανεξάρτητα συνδικάτα έξω από τον κρατικό έλεγχο, δεν θα αργούσαν να γίνουν ένας μεγάλος παράγοντας στις μετέπειτα εξελίξεις, και η κυβέρνηση θα εξαναγκαζόταν τελικά να τους παραχωρήσει περισσότερα δικαιώματα. Αυτό θα τους δώσει την απαραίτητη ελευθερία για να σχεδιάσουν τη μοίρα τους και το μέλλον θα είναι στα χέρια τους. Αλλιώς μόνο ο παρατεταμένος ανταρτοπόλεμος, όπως αυτός που αρχίσαμε εμείς, θα μας φέρει πιο κοντά στο μελλοντικό μας όραμα.
Μετάφραση-Απόδοση: Αναρχικός Πυρήνας ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
(Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 121, Νοέμβριος 2012 και φ. 122, Δεκέμβριος 2012)
πηγή:
http://anarchypress.wordpress.com/2014/10/26/dar-la-vida-por-la-vida-%CE%B4%CF%8E%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE/#more-19959