ΑΥΤΟ (ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ...
αναδημοσίευση από:
http://hypnovatis.blogspot.ca/2014/10/blog-post_13.html#more
Το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης πρωτοεμφανίζεται στην ανθρώπινη ιστορία με την επικράτηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Πριν τον καπιταλισμό το φαινόμενο αυτό είναι απλώς άγνωστο. Οι συνεχώς επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό και οφείλονται σε εγγενή αδυναμία του αδηφάγου αυτού "συστήματος"τής συνεχούς οικονομικής "ανάπτυξης"και "επέκτασης" (=καιροσκοπικής "αρπαχτής") να συμβαδίζει με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και να επιτυγχάνει συνθήκες σταθερής ισορροπίας μεταξύ ζήτησης και προσφοράς. Οικονομική κρίση επί της ουσίας σημαίνει κρίση ξέφρενης υπερπαραγωγής (βλ. "φούσκες"υπερπαραγωγής), δηλαδή όταν τεράστιες ποσότητες παραχθέντων αγαθών (προϊόντων ή υπηρεσιών) μένουν αδιάθετες (απούλητες, κατασχεμένες κλπ.) γιατί (αν και υπάρχει ζήτηση) οι κερδοσκόποι (κεφαλαιοκράτες) δεν μπορούν να τα πουλήσουν στις τιμές που είχαν προϋπολογίσει και τα κατακρατούν (είτε ως χειροπιαστά προϊόντα είτε ως οφειλές από τους χρήστες προς αυτούς) περιμένοντας "καλύτερες μέρες". Με άλλα λόγια το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης αφορά μόνο στους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι όμως το μετακυλούν αυτούσιο στην υπόλοιπη κοινωνία.
Το χρονικό διάστημα όπου η κεφαλαιοκρατική ελίτ προσπαθεί να επανορίσειτο οικονομικό (και κατ΄επέκτασιν το πολιτικό και κοινωνικό) περιβάλλον προκειμένου να ξεπεράσει τη δυσκολία της, οριοθετεί την διάρκεια της εκάστοτε οικονομικής κρίσης. Ένας -φαινομενικώς- μή επιστημονικός ορισμός της οικονομικής κρίσης είναι ότι πρόκειται για "ένα αγγούρι που έχουν στον κώλο τους οι καπιταλιστές, το οποίο προσπαθούν αγωνιωδώς να το βγάλουν από εκεί και να το χώσουν στον κώλο της κοινωνίας". Η προσπάθεια αυτή της κυρίαρχης ελίτ σπάνια αποδίδει χωρίς τη βοήθεια εξωτερικού παράγοντα και γι'αυτό η διάρκεια των οικονομικών κρίσεων τραβάει σε μάκρος δεκαετιών. Π.χ. στις Η.Π.Α. η οικονομική κρίση (crack) του 1929 ξεπεράστηκε μόνο με την είσοδο της χώρας στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο και την αναζωογόνηση της εθνικής οικονομίας μέσω της πολεμικής βιομηχανίας. Στη Γερμανία, η οικονομική κρίση που ακολούθησε την ήττα της στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεπεράστηκε κατά παρόμοιο τρόπο με την άνοδο του μιλιταριστή Χίτλερ στην εξουσία (λόγω της ανικανότητας του σταλινικού γερμανικού Κ.Κ. να διεξάγει κοινωνικό πόλεμο) και την επαναλειτουργία τής -περίπου απαγορευμένης από τους νικητές συμμάχους και ανταγωνιστικής προς τις δικές τους- γερμανικής βιομηχανίας.
![]()
Γράφημα που δείχνει τη ταχύτατη "θεραπεία"της ανεργίας από τους ναζί στην Γερμανία. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει το αρτηριοσκληρωτικό σταλινικό γερμανικό Κ.Κ. με την απαρχαιωμένη γλώσσα (και άρα θεωρία), το έκανε ο ταξικός του εχθρός, ο οποίος "μίλησε"στις καρδιές των γερμανών. Ο κορυφαίος ψυχολόγος Βίλελμ Ράιχ και μέλος -τότε- του Κ.Κ. Γερμανίας, αναφέρει ότι οι φανατισμένοι ναζί ήσαν πιο προχωρημένοι από τους σεμνότυφους και ανέραστους κομμουνιστές ακόμα και στις απόψεις περί σεξουαλισμού. Ο Ράιχ είχε εισηγηθεί ένα πρωτοποριακό (ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα) πρόγραμμα αυθεντικής (=μή προπαγανδιστικής) προσέγγισης των νέων και της εργατικής τάξης από το Κ.Κ. και ανάσχεσης της δημαγωγικής ναζιστικής επιρροής στον γερμανικό πληθυσμό - και της πορείας προς τον παγκόσμιο πόλεμο. Για τις απόψεις του αυτές φυσικά διεγράφη και λίγο αργότερα διέφυγε στις Η.Π.Α. Οι απόψεις του Βίλελμ Ράιχ έγιναν αργότερα (δεκαετία του 1960) πολύ δημοφιλείς στο διεθνές undreground κίνημα.
Η πεποίθηση ότι οι οικονομικές κρίσεις μπορούν να ξεπεραστούν με εκλογές έχει αποδειχτεί σωστή μόνο στην περίπτωση του μεσοπολεμικού φασισμού, όταν π.χ. οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία ομαλά και όχι πραξικοπηματικά (φυσικά, λίγα μόλις χρόνια μετά την εντυπωσιακή αλλά πρόσκαιρη οικονομική επιτυχία τους, είχαν ξαναπαραδώσει τη χώρα στην καταστροφή, σαν τους κοινοβουλευτικούς προκατόχους τους).
Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι (εκτός μιας δραματικής κοινωνικοπολιτικής αλλαγής - βλ. κοινωνική επανάσταση ή φασισμός) ο μόνος ιστορικά διαπιστωμένος τρόπος για να ξεπεραστεί μια οικονομική κρίση είναι με τη συνδρομή κάποιου εξωτερικού παράγοντα που θα δημιουργήσει νέες "αγορές", ή θα αναζωογονήσει τις παλιές. Τέτοιοι παράγοντες είναι ο -παγκόσμιος- πόλεμος, ή η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, ή ενός νέου πλανήτη που να μπορούν να γίνουν αντικείμενο καπιταλιστικής "αξιοποίησης". Κι επειδή τα δύο τελευταία είναι μάλλον απίθανο να συμβούν σύντομα, προς το παρόν μάς μένει μόνο ο παγκόσμιος πόλεμος.
Γράφημα που δείχνει τη ταχύτατη "θεραπεία"της ανεργίας από τους ναζί στην Γερμανία. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει το αρτηριοσκληρωτικό σταλινικό γερμανικό Κ.Κ. με την απαρχαιωμένη γλώσσα (και άρα θεωρία), το έκανε ο ταξικός του εχθρός, ο οποίος "μίλησε"στις καρδιές των γερμανών. Ο κορυφαίος ψυχολόγος Βίλελμ Ράιχ και μέλος -τότε- του Κ.Κ. Γερμανίας, αναφέρει ότι οι φανατισμένοι ναζί ήσαν πιο προχωρημένοι από τους σεμνότυφους και ανέραστους κομμουνιστές ακόμα και στις απόψεις περί σεξουαλισμού. Ο Ράιχ είχε εισηγηθεί ένα πρωτοποριακό (ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα) πρόγραμμα αυθεντικής (=μή προπαγανδιστικής) προσέγγισης των νέων και της εργατικής τάξης από το Κ.Κ. και ανάσχεσης της δημαγωγικής ναζιστικής επιρροής στον γερμανικό πληθυσμό - και της πορείας προς τον παγκόσμιο πόλεμο. Για τις απόψεις του αυτές φυσικά διεγράφη και λίγο αργότερα διέφυγε στις Η.Π.Α. Οι απόψεις του Βίλελμ Ράιχ έγιναν αργότερα (δεκαετία του 1960) πολύ δημοφιλείς στο διεθνές undreground κίνημα.
Η πεποίθηση ότι οι οικονομικές κρίσεις μπορούν να ξεπεραστούν με εκλογές έχει αποδειχτεί σωστή μόνο στην περίπτωση του μεσοπολεμικού φασισμού, όταν π.χ. οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία ομαλά και όχι πραξικοπηματικά (φυσικά, λίγα μόλις χρόνια μετά την εντυπωσιακή αλλά πρόσκαιρη οικονομική επιτυχία τους, είχαν ξαναπαραδώσει τη χώρα στην καταστροφή, σαν τους κοινοβουλευτικούς προκατόχους τους).
Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι (εκτός μιας δραματικής κοινωνικοπολιτικής αλλαγής - βλ. κοινωνική επανάσταση ή φασισμός) ο μόνος ιστορικά διαπιστωμένος τρόπος για να ξεπεραστεί μια οικονομική κρίση είναι με τη συνδρομή κάποιου εξωτερικού παράγοντα που θα δημιουργήσει νέες "αγορές", ή θα αναζωογονήσει τις παλιές. Τέτοιοι παράγοντες είναι ο -παγκόσμιος- πόλεμος, ή η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, ή ενός νέου πλανήτη που να μπορούν να γίνουν αντικείμενο καπιταλιστικής "αξιοποίησης". Κι επειδή τα δύο τελευταία είναι μάλλον απίθανο να συμβούν σύντομα, προς το παρόν μάς μένει μόνο ο παγκόσμιος πόλεμος.
ΤΑ ΕΙΔΟΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ
Ως προς το οικονομικό μέρος επέρχεται κατάρρευση των οικονομικών θεσμών: τράπεζες, χρηματιστήρια κ.λπ. φυτοζωούν, χρεωκοπούν, κλείνουν, ή μειώνουν δραστικά τον κύκλο εργασιών τους, ή αναστέλλουν επ΄αόριστον τη λειτουργία τους. Επιχειρήσεις (κυρίως μεγάλες και όχι ... μικρομεσαίες όπως στην Ελλάδα) κλείνουν (=επέλαση της ανεργίας). Επίσης το Δημόσιο (λόγω της δραματικής μείωσης της φοροδοτικής δυνατότητας τού -αριθμητικά κολοβωμένου- παραγωγικού πληθυσμού) κηρύττει μερική ή ολική στάση πληρωμών (σε προμηθευτές, μισθωτούς, συνταξιούχους, ασφαλισμένους κλπ). Δεν αναφερόμαστε σε απλές περιστασιακές ή μερικές δυσλειτουργίες, που ωστόσο δεν επηρεάζουν τη λειτουργία του συστήματος (οικονομίας, δημόσιου τομέα κλπ.) αλλά σε -μερική ή ολική- κατάρρευση (crack). Σε μια οικονομική κρίση η οικονομική ζωή δεν περιορίζεται απλώς (βλ. τις επονομαζόμενες "περιόδους ισχνών αγελάδων") αλλά αποσαθρώνεται.
Ως προς το οικονομικό μέρος επέρχεται κατάρρευση των οικονομικών θεσμών: τράπεζες, χρηματιστήρια κ.λπ. φυτοζωούν, χρεωκοπούν, κλείνουν, ή μειώνουν δραστικά τον κύκλο εργασιών τους, ή αναστέλλουν επ΄αόριστον τη λειτουργία τους. Επιχειρήσεις (κυρίως μεγάλες και όχι ... μικρομεσαίες όπως στην Ελλάδα) κλείνουν (=επέλαση της ανεργίας). Επίσης το Δημόσιο (λόγω της δραματικής μείωσης της φοροδοτικής δυνατότητας τού -αριθμητικά κολοβωμένου- παραγωγικού πληθυσμού) κηρύττει μερική ή ολική στάση πληρωμών (σε προμηθευτές, μισθωτούς, συνταξιούχους, ασφαλισμένους κλπ). Δεν αναφερόμαστε σε απλές περιστασιακές ή μερικές δυσλειτουργίες, που ωστόσο δεν επηρεάζουν τη λειτουργία του συστήματος (οικονομίας, δημόσιου τομέα κλπ.) αλλά σε -μερική ή ολική- κατάρρευση (crack). Σε μια οικονομική κρίση η οικονομική ζωή δεν περιορίζεται απλώς (βλ. τις επονομαζόμενες "περιόδους ισχνών αγελάδων") αλλά αποσαθρώνεται.
Ως προς το κοινωνικό μέρος οι συνέπειες ενός crack είναι περίπου οι εξής: ραγδαία αύξηση της ανεργίας, ραγδαία αύξηση των αστέγων (=δημιουργία παραγκουπόλεων -εννοείται χωρίς ρεύμα και ύδρευση- στα προάστια των πόλεων), ραγδαία αύξηση της αμυντικής εγκληματικότητας (δηλαδή αυτής που απορρέει από λόγους που σχετίζονται με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, όπως κλοπή τροφίμων, ή χρημάτων, λεηλασίες σούπερ μάρκετ κ.α.), εξάπλωση των πρακτικών κοινωνικής αυτοδικίας (ξυλοδαρμοί, φόνοι κ.λπ. των θεωρουμένων ως υπευθύνων ή επωφελουμένων από την κρίση), όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων (άγριες απεργίες, ή διαδηλώσεις με νεκρούς και τραυματίες), ή διάφορα παρακμιακά φαινόμενα όπως αισθητή κοινωνική στροφή προς το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά.
![]()
Παραγκούπολη στο Buenos Aires στη δεκαετία του 2000. Tέτοια φαινόμενα είναι συνήθη σε οικονομικές κρίσεις και γι'αυτό δεν τα έχουμε ακόμα δει στην Ελλάδα.
Παραγκούπολη στο Buenos Aires στη δεκαετία του 2000. Tέτοια φαινόμενα είναι συνήθη σε οικονομικές κρίσεις και γι'αυτό δεν τα έχουμε ακόμα δει στην Ελλάδα.
Για να μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για οικονομική κρίση, πρέπει απαραιτήτως να εκπληρούνται όλες, ή έστω κάποιες από τις παραπάνω οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις. Τα παραπάνω (εν όλω ή εν μέρει) χαρακτήρισαν τις οικονομικές κρίσεις όποτε κι αν εμφανίστηκαν (Γερμανία 1918-1933, Η.Π.Α. 1929-1941, Αργεντινή 1998-... κλπ.).
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Στην Ελλάδα δεν συναντάμε απολύτως κανένα από τα χαρακτηριστικά των οικονομικών κρίσεων.
![]()
![]()
Κατ'αρχήν η ελληνική οικονομία δεν είναι κατά καμμία έννοια παραγωγός (ως γνωστόν δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες) αλλά επιδοτούμενη (από την Ε.Ε.) ή δανειζόμενη (από τις ξένες τράπεζες) νεόπλουτη καταναλώτρια. Επομένως δεν αντιμετώπιζε καμμία κρίση υπερπαραγωγής (όπως π.χ. η Ισπανία με την κατασκευή ακινήτων - βλ. http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article350), ώστε "να δικαιούται δια να ομιλεί"περί οικονομικής κρίσης. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα, δεν είναι δυνατόν να βρεθεί ποτέ σε φάση παραγωγικής ανάπτυξης και άρα δεν μπορεί να βρεθεί ούτε σε φάση ύφεσης ή κρίσης. Στην Ελλάδα απλώς χρεωκόπησε το Δημόσιο. Πρόκειται για "πάθηση"συνήθη σε τριτοκοσμικές χώρες με παρασιτική κρατικοδίαιτη ψευτοαστική τάξη και όπου η διαφθορά είναι τόσο εκτεταμένη ώστε να θεωρείται πλήρως επιδοκιμαστέα κοινωνικά (βλ. "μαγκιά"). Και φυσικά στην Ελλάδα είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει (1826, 1843, 1860, 1894, 1932 - βλ. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63413366). Αυτό και μόνον είναι αρκετό για να αποφανθεί κάποιος ότι αυτό που (ξανα)συμβαίνει στην Ελλάδα δεν έχει καμμία σχέση με οικονομική κρίση. Τα περί "κρίσης"απευθύνονται σε -και καταναλώνονται από- μόνο όσους έφαγαν το κουτόχορτο του Σημίτη περί "ισχυρής Ελλάδας" (δηλαδή περίπου όλους τους νεοέλληνες).
Δεύτερον, στην Ελλάδα δεν έχουν καταρρεύσει οι οικονομικοί θεσμοί και το Δημόσιο. Μπορεί να υπάρχουν "ζόρια"αλλά αυτό απέχει πολύ από το να μιλάει κάποιος σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου. Μάλιστα ως προς τις τράπεζες όχι μόνο δεν υπάρχουν ζόρια αλλά, ως γνωστόν, εμφανίζουν και κέρδη (βλ. εδώ). Και παρά τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό τους για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας (όπως έχει επανειλημμένα επισημανθεί), δεν προχωρούν ούτε καν σε συγχωνεύσεις. Όσο για το Δημόσιο, έχει εξασφαλίσει (μέσω ξένου δανεισμού όπως άλλωστε γινόταν πάντα) τις παχυλές αμοιβές του μισού εκατομμυρίου (!) "διοικητικών"υπαλλήλων (στη συντριπτική πλειοψηφία τους, προνομιακού "πελατειακού"στρατού, που, παρά την "οικονομική κρίση", δεν νιώθουν την παραμικρή επαγγελματική ανασφάλεια και γι΄αυτό δεν έχουν αποβάλλει ούτε ίχνος της παραδοσιακής αλαζονείας τους προς στον πολίτη - ο οποίος υποτίθεται ότι είναι ο εργοδότης τους...). Αλλά και τις εξίσου παχυλές συντάξεις και παροχές ("εφάπαξ"κλπ.) του άλλου μισού εκατομμυρίου συνταξιούχων πρώην "διοικητικών"δημοσίων υπαλλήλων.
![]()
![]()
![]()
Φωτογραφίες από την κρίση του 1929, Η.Π.Α. (για όσους βαυκαλίζονται ότι στην Ελλάδα ενδημεί οικονομική κρίση).
Τί προβληματίζει τους πληττόμενους νεοέλληνες. Οι νεοέλληνες και τα προβλήματά τους. Η νεοελληνική εκδοχή περί οικονομικής "κρίσης" (γιατί "λεφτά υπάρχουν").
Τρίτον, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φαινόμενα όξυνσης (ή και απλής εμφάνισης) του κοινωνικού πολέμου. Οι αρχικές "διαμαρτυρίες"των "αγανακτισμένων" (βλ. ξεβολεμένων) της πλατείας Συντάγματος ξεφούσκωσαν τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα κατάλαβαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατεξοχήν τις ξεκίνησαν ότι, πέραν κάποιων προσχηματικών μισθολογικών μειώσεων, δεν θα θιγεί το προνομιακό επαγγελματικό τους καθεστώς (βλ. "κλάδος"). Κατά τα άλλα, ο πυροσβεστικός κρατικοδίαιτος/κομματικοδίαιτος "συνδικαλισμός" (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) φρόντισε ώστε να μην υπάρξουν ούτε άγριες απεργίες (με σαμποτάζ, καταλήψεις κλπ.) ούτε άγριες διαδηλώσεις όπου να τεθεί έμπρακτα υπό αίρεση η κοινωνικοπολιτική εγκυρότητα του καθεστώτος (απόδειξη αποτελεί το ότι τα θρασύδειλα ένστολα μαντρόσκυλά του ξαναπέκτησαν το ύφος "Ράμπο"απέναντι στους διαδηλωτές, το οποίο είχαν χάσει στις μαθητικές ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008, όταν είχανκυριολεκτικά μουσκέψει τα κυλοτάκια τους). Μία δε εξόφθαλμη ασφαλίτικη προβοκάτσια (εμπρησμός τράπεζας Μαρφίν με τρεις νεκρούς) ήταν αρκετή για να στείλει σπίτια τους να δουν καλύτερα ποδόσφαιρο όλους αυτούς τους σαπιοκοιλιάδες φιλήσυχους νοικοκυραίους, πρώην ψηφοφόρους και συνδαιτημόνες τού -"μαζί τα φάγαμε"- Πάγκαλου.
![]()
Δεκαετία '30, ΗΠΑ: συκρούσεις εργατών/τριών με την αστυνομία στην διάρκεια απεργίας.
![]()
Αργεντινή 2001: λεηλασία σούπερ μάρκετ. Κάτι που επίσης δεν θα δούμε στην Ελλάδα.
Δεκαετία '30, ΗΠΑ: συκρούσεις εργατών/τριών με την αστυνομία στην διάρκεια απεργίας.
Αργεντινή 2001: λεηλασία σούπερ μάρκετ. Κάτι που επίσης δεν θα δούμε στην Ελλάδα.
Τέταρτον, στην Ελλάδα δεν σημειώθηκε καμμία αύξηση της αμυντικής εγκληματικότητας. Αντιθέτως σημειώθηκε αύξηση ... των αυτοκτονιών. Κι αυτοί που αυτοκτονούν δεν είναι τίποτε χρεωκοπημένοι επιχειρηματίες, αλλά άτομα που ανήκουν στα στρώματα των -ανίκανων να νιώσουν στοχευμένη οργή- εκμεταλλευομένων (βλ. "Επικήδειες"σκέψεις για τον αυτόχειρα φαρμακοποιό Δ. Χριστούλα)
Πέμπτον, στην Ελλάδα δεν σημειώθηκε καμμία αύξηση στις πράξεις κοινωνικής αυτοδικίας. Για την ακρίβεια δεν έχει σημειωθεί ούτε μια τέτοια. Οι υπεύθυνοι της κρίσης, οι ωφελούμενοι, οι πολιτικάντηδες, οι κρατικοδίατοι "επιχειρηματίες", οι καναλάρχες, οι εφημεριδοεκδότες, τα κομματόσκυλα, τα λαμόγια, οι δημοσιογραφιάδες σφουγγοκωλάριοι των παραπάνω και όλο το σκυλολόι της διαπλοκής κυκλοφορούν ελεύθεροι όποια ώρα θέλουν και χωρίς καν μια διμοιρία μπράβων ο καθένας. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν λόγο να φοβούνται για τη ζωή τους, ή για την ασφάλεια των περιουσιών τους.
Έκτον, στην Ελλάδα δεν υπάρχει πραγματική ανεργία, δηλαδή με πραγματικές κοινωνικές συνέπειες. Το να είσαι άνεργος στην Ελλάδα δεν έχει καμμία σχέση με το να είσαι άνεργος π.χ. στη Γερμανία, ή στη Γαλλία, ή στην Αγγλία, ή σχεδόν σε οποιαδήποτε πραγματικά καπιταλιστική χώρα. Κάποιοι γερμανοί φίλοι που αγαπούν και επισκέπτονται συχνά την Ελλάδα μου είπαν ότι αν στη Γερμανία η ανεργία είχε φτάσει το 30% όπως στην Ελλάδα, συν το ποσοστό των μερικώς απασχολουμένων, των αμειβομένων με "έναντι"και των αμειβομένων με τον εξευτελιστικό βασικό μισθό των 586€ (δηλαδή ένα σύνολο 60% επί του πληθυσμού), θα είχε συμβεί ένα εκ των δύο: ή θα είχε ξεσπάσειBürgerkrieg (κοινωνικός πόλεμος, ή "εμφύλιος"όπως αποκαλείται παραπλανητικά στην Ελλάδα), ή θα είχε ξαναεμφανιστεί ένας Χίτλερ. Οι φίλοι μου μού το είπαν αυτό, γιατί το δίλημμα μεταξύ κοινωνικής εξέγερσης και φασισμού το έχουν αντιμετωπίσει κάποια στιγμή όλες οι προηγμένες (με όποια έννοια) δυτικές κοινωνίες και αποτελεί μέρος των πολιτικών τους παραδόσεων και της συλλογικής τους μνήμης (βλ. Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.α.). Η εξήγηση που τους έδωσα ήταν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πραγματικοί μισθωτοί. Ή, για την ακρίβεια, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μισθοσυντήρητοι. Γιατί, άλλο μισθωτός κι άλλο μισθοσυντήρητος. Ο μισθωτός μπορεί να έχει κι άλλα μέσα συντήρησης (π.χ. να εισπράττει ένα ενοίκιο από ένα διαμερισματάκι που του "έγραψαν"οι γονείς του και παράλληλα να μένει σε δικό του σπίτι ή της γυναίκας του, ή να περιδρομιάζει τα ταπεράκια με τα γεμιστά και τα παστίτσια από τους, συνταξιούχους του Δημοσίου, γονείς του - για να μην πούμε για τα χαρτζηλίκια) οπότε αν μείνει άνεργος δεν χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Για τον νεοέλληνα μισθωτό ο μισθός είναι απλώς ένα πρόσθετο εισόδημα (σημαντικό μεν αλλά όχι το μοναδικό). Ο μισθοσυντήρητος όμως αν χάσει τη δουλειά του, έχασε τα πάντα (και θα πεινάσει, θα ψάξει στα σκουπίδια, ή θα μείνει άστεγος). Το αμελητέο ποσοστό μισθοσυντήρητων και πρώην μισθοσυντήρητων/νυν ανέργων στην Ελλάδα (δηλαδή αυτών που για να ζήσουν στηρίζονταν αποκλειστικά στον μισθό τους και πουθενά αλλού) εξηγεί και το γιατί, παρά 3,5 εκατομμύρια "ανέργων"και υποαμειβομένων, δεν έχει ξεσπάσει ακόμα ο κοινωνικός πόλεμος. Με απλά λόγια: αυτοί που έχουν πραγματικά πρόβλημα από την "κρίση"είναι ελάχιστοι και οι υπόλοιποι απλώς "ζορίζονται", αλλά όχι τόσο ώστε να αρχίσουν να "δαγκώνουν". Αν σε αυτό προσθέσουμε την πολιτική μηδαμινότητα του νεοέλληνα (πλήρης απουσία επαναστατικών πολιτικών παραδόσεων, εργατικού κινήματος κλπ.), τη σεμνοτυφία του και τον καθωσπρεπισμό του (π.χ. για να μην τον πούνε "αναρχικό", "μπαχαλάκια", ή "αντεθνικό στοιχείο"κλπ.) και τη σχεδόν γονιδιακή δειλία του (=κότα), είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι εγχώριες κυβερνήσεις που διαχειρίζονται (επικερδώς για την εγχώρια ελίτ) τη "κρίση", δεν υπολογίζουν καθόλου τους ασήμαντους ελληνόφωνους αυτούς φελάχους που το έχουν ρίξει στη νηστεία και την προσευχή περιμένοντας να περάσει η "κρίση" (και να ξανάρθουν οι παλιές καλές μέρες του διαδεδομένου νεοελληνικού βλαχονεοπλουτισμού). Αντιθέτως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελείται από μισθοσυντήρητους, ακόμα και με τη μισή ανεργία και φτώχεια της Ελλάδας θα είχε χυθεί αίμα.
Αντιθέτως προς την ελληνική περίπτωση, οι χώρες που πλήττονται από τη διεθνή οικονομική κρίση παρουσιάζουν οπωσδήποτε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω "συμπτώματα".
ΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ;
Η αμπελοφιλολογία περί "κρίσης"εξυπηρετεί όλους τους πολιτικάντηδες της Ελλάδας. Εξυπηρετεί τα κόμματα του νεοφιλελεύθερου τόξου (ΝΔΣΟΚ, ΡΗΜΑΔ, Χρυσή Αβγή κλπ.) εξυπηρετεί και την αριστερά (ΣΥΓΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, ΕΔΕ Τροτσκιστές, μ-λ ΚΚΕ, ΑΚΕΠ., Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ κ.α. - συγγνώμη αν ξέχασα κάποιους "αγωνιστές"). Τους πρώτους τους ωφελεί γιατί έτσι τα φορτώνουν όλα στους μονίμως κακούς ξένους (αφού όπως όλοι ξέρουμε, η πτωχή πλην τιμία ελληνική οικονομική ζωή δεν βρισκόταν ποτέ στα χέρια λαμογιών) και μπορούν να αυτοδιορίζονται σωτήρες της χώρας. Τους δεύτερους τους ωφελεί γιατί έτσι μπορούν να αυτοϊκανοποιούνται κόβοντας και ράβοντας τις βρυκολακιασμένες (19ος αιώνας) ιδεολογικές σχηματοποιήσεις τους για τις "ανάγκες"τής -παντελώς άσχετης- νεοελληνικής περίπτωσης, καθώς και να εποφθαλμιούν τον πρωτεύοντα διαχειριστικό ρόλο αυτού του σάπιου καθεστώτος (όπως π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει περιμαζέψει όλον αυτόν τον κοπροπολτό των δυσαρεστημένων πρώην πασόκων, τόσο των διαφόρων πασοκοκομματόσκυλων σαν τον Κουρουπλή και τον Φωτόπουλο, όσο και των "ανώνυμων"ψηφοφόρων του Πάγκαλου). Γι'αυτό, όλοι κάνουν σαν να μην υπάρχει η απλούστατη αλήθεια.
Αντιθέτως προς την ελληνική περίπτωση, οι χώρες που πλήττονται από τη διεθνή οικονομική κρίση παρουσιάζουν οπωσδήποτε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω "συμπτώματα".
ΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ;
Η αμπελοφιλολογία περί "κρίσης"εξυπηρετεί όλους τους πολιτικάντηδες της Ελλάδας. Εξυπηρετεί τα κόμματα του νεοφιλελεύθερου τόξου (ΝΔΣΟΚ, ΡΗΜΑΔ, Χρυσή Αβγή κλπ.) εξυπηρετεί και την αριστερά (ΣΥΓΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, ΕΔΕ Τροτσκιστές, μ-λ ΚΚΕ, ΑΚΕΠ., Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ κ.α. - συγγνώμη αν ξέχασα κάποιους "αγωνιστές"). Τους πρώτους τους ωφελεί γιατί έτσι τα φορτώνουν όλα στους μονίμως κακούς ξένους (αφού όπως όλοι ξέρουμε, η πτωχή πλην τιμία ελληνική οικονομική ζωή δεν βρισκόταν ποτέ στα χέρια λαμογιών) και μπορούν να αυτοδιορίζονται σωτήρες της χώρας. Τους δεύτερους τους ωφελεί γιατί έτσι μπορούν να αυτοϊκανοποιούνται κόβοντας και ράβοντας τις βρυκολακιασμένες (19ος αιώνας) ιδεολογικές σχηματοποιήσεις τους για τις "ανάγκες"τής -παντελώς άσχετης- νεοελληνικής περίπτωσης, καθώς και να εποφθαλμιούν τον πρωτεύοντα διαχειριστικό ρόλο αυτού του σάπιου καθεστώτος (όπως π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει περιμαζέψει όλον αυτόν τον κοπροπολτό των δυσαρεστημένων πρώην πασόκων, τόσο των διαφόρων πασοκοκομματόσκυλων σαν τον Κουρουπλή και τον Φωτόπουλο, όσο και των "ανώνυμων"ψηφοφόρων του Πάγκαλου). Γι'αυτό, όλοι κάνουν σαν να μην υπάρχει η απλούστατη αλήθεια.
ΤΟΤΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;;;
Τίποτα το φοβερό.
Αυτό που συμβαίνει από το 2009 στην Ελλάδα δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τη διεθνή οικονομική κρίση, αλλά έχει αποκλειστικά και μόνο εσωτερικές αιτίες, θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, και η διεθνής κατάσταση απλώς το επιτάχυνε. Μια χώρα/ιδιοκτησία μιας παρασιτικής αντιπαραγωγικής κρατικοδίαιτης ελίτ, η οποία είχε απαξιώσει τους ικανούς, τους ταλαντούχους, τους μορφωμένους, τους ειδικευμένους, ή τους απλώς αξιοπρεπείς, που στραγγάλιζε κάθε δημιουργικότητα, που έκανε χρυσές δουλειές με πολιτικάντηδες ("ολυμπιακοί αγώνες", "μεγάλα έργα"κλπ.) που "φέσωνε"το Δημόσιο και έβγαζε τα "κέρδη"στο εξωτερικό (και γι'αυτό έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ ώστε να μπορούν οι τράπεζές της να εισάγουν τα δανεικά και να εξάγουν τα "κέρδη"χωρίς ισοτιμιακές χασούρες και άλλες "δυσκολίες"). Κάποια ψίχουλα (μερικές φορές μεγάλα σαν καρβέλια) έπεσαν (ή αφέθηκαν να πέσουν) από το τραπέζι (βλ. υπερμισθούς και υπερπαροχές δημοσίων υπαλλήλων, αβέρτα διορισμοί"ψηφοπελατών"στο Δημόσιο με "φωτογραφικές"προκηρύξεις θέσεων, επιδοτήσεις προς "αγρότες"και "κτηνοτρόφους", μίζες πολιτικών και υπερτιμολογήσεις εργολάβων δημοσίων έργων, "λάδι"για να δουλέψει όλος αυτός ο "κύκλος εργασιών"κ.α.) όπου γινόταν το τριαντάχρονο φαγοπότι. Έτσι εξασφαλίστηκε και η κοινωνική συναίνεση/συνενοχή και βουλώθηκαν μερικά εκατομμύρια στόματα ψηφοφόρων (του Πάγκαλου και άλλων). Τώρα οι καταναλωτές των ψίχουλων καλούνται να πληρώσουν όλον τον λογαριασμό. Καλά να πάθουν. Είναι σαν να βγάζεις μια "ξανθιά"για φαγητό σε ένα πανάκριβο εστιατόριο και όταν είναι να έρθει ο λογαριασμός εσύ την κοπανάς διακριτικά και την αφήνεις μόνη να πληρώσει σε "είδος".
Απλώς είναι επιτέλους καιρός η χώρα να επιστρέψει στη δεκαετία του 1950, εκεί δηλαδή όπου ανήκει πραγματικά. Όπως είχε πει κι η καγκελάριος Μέρκελ, είναι καιρός η Ελλάδα να αρχίσει να τα καταφέρνει μόνη της (δηλ. χωρίς δανεικά). Για να μην καταρρεύσει όμως το σάπιο καθεστώς (το οποίο έχει πείσει τους Ευρωπαίους ότι μόνο με αυτό μπορούν να συνδιαλέγονται αν θέλουν να πάρουν πίσω κάτι από αυτά που έδωσαν) ο δανεισμός πρέπει να συνεχιστεί με φθίνοντες ρυθμούς μέχρι τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και την μετάβαση στη "νέα Ελλάδα"της -τριτοκοσμικής- "ανάπτυξης" (τύπου Μπαγκλαντές, Ταϋλάνδης κλπ). Κάθε νέος δανεισμός και κάθε νέο "πακέτο στήριξης"προς το κρατίδιο (όπως και κάθε αναφορά σε "οικονομική κρίση") γίνεται για τη διατήρηση του σάπιου καθεστώτος αυτής της ελίτ (και των ευνοουμένων της) και για την αποφυγή οικονομικής κατάρρευσής της. Αντίθετα οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της χώρας (αν φυσικά είναι πραγματικά τέτοιοι και όχι ξεβολεμένοι "αγανακτισμένοι") θα πρέπει να εύχονται να έρθει η πραγματική οικονομική κρίση και όχι να εκφράζονται σαν αυτή να ήταν ήδη παρούσα. Χρειάζεται με άλλα λόγια μια μακρά περίοδος "αποσταθεροποίησης"και "ανωμαλίας", που θα πλήξει θανάσιμα το σάπιο καθεστώς και τους ταγούς του.
Γίνεται, νομίζουμε, φανερό ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με οικονομική κρίση (όποια έννοια κι αν της δώσει κάποιος). Ως γνωστόν, στον νεοέλληνα τού αρέσει να το παίζει, κατά το κοινώς λεγόμενο, σε "δύο ταμπλώ". Από τη μιά να δηλώνει υπερήφανα ανατολίτης, ιμάμ μπαϊλντί κλπ. (αυτό δηλαδή που είναι πραγματικά) όταν θέλει να πουλήσει "προσωπικότητα"και "πολιτισμικό βάθος"στους "κουτόφραγκους". Από την άλλη, να παριστάνει τον "ευρωπαίο"όταν θέλει να νιώθει "σύγχρονος"και να μην έρχεται αντιμέτωπος με την εκούσια παντοειδή (πολιτισμική, παραγωγική, διανοητική, συναισθηματική κ.λπ.) υπανάπτυξή του. Με το να πιστεύει ότι υπάρχει οικονομική κρίση στην Ελλάδα, "εξομοιώνει"τον εαυτό του με άλλους λαούς, νιώθει ότι "παγκοσμιοποιεί"το πρόβλημά του και ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο και "παγκόσμιο"για να το αντιμετωπίσει (=δικαιολόγηση της αδράνειας και της παθητικότητας). Επιπλέον αποποιείται τις ευθύνες του όταν, σαν επί δεκαετίες ψηφοφόρος και συνδαιτημόνας του Πάγκαλου, έβαζε τις προϋποθέσεις γι'αυτή την προδιαγεγραμμένη κατάληξη της χώρας (το ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε ήταν γνωστό τουλάχιστον από το 2002 που μπήκε στο ευρώ, ενώ πολλοί το είχαν προβλέψει ήδη από το 1998 όταν άρχισε να περικόπτεται ο Πακτωλός των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων προς το διεφθαρμένο και αχόρταγο κρατίδιο και επίσης φάνηκαν τα πρώτα προβλήματα με την είσπραξη των οφειλών δανειοληπτών από τις εγχώριες τράπεζες).
Αυτή η "κρίση"ήρθε για να μείνει. Γιατί δεν είναι κρίση, αλλά η φυσιολογική κατάσταση αυτής της χώρας. Το αφύσικο ήταν η τριακονταετία του βλαχονεοπλουτισμού (που μάλιστα τόσο εντυπωσίαζε τους "κουτόφραγκους"τουρίστες μιας χώρας που, ενώ δεν παρήγαγε τίποτα και άρα δεν είχε τίποτε για να ανταλλάξει, διέθετε π.χ. περισσότερες Mercedes και BMW από την ίδια τη Γερμανία, ή περισσότερες "εξοχικές"κατοικίες από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο).
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ
"Τί σκέφτεσαι να κάνεις μόλις πάρεις πτυχίο; Θα το ψάξεις για περαιτέρω σπουδές και εργασία στο εξωτερικό;"ρώτησα το καλοκαίρι κόρη γνωστού μου, που πέρασε φέτος στη σχολή της αρεσκείας της. Για κάποιον λόγο το να συγχαρώ ένα παιδί που πέρασε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα, μου φαίνεται υποκριτικό, όταν σκέφτομαι τί απαξίωση το περιμένει στο σύντομο διάστημα που θα βγει στην πιάτσα (περνάνε γρήγορα τα άτιμα τα χρόνια). "Έλα ρε άνθρωπε, σε τέσσερα χρόνια που θα τελειώσει, δεν θα έχουν φτιάξει, λες, τα πράγματα;"ήταν η απάντηση του μπαμπά. Δικό του ήταν το παιδί και δεν συνέχισα...
"Έλα ρε, σιγά, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πιάσουμε πάτο και μετά θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε"είναι η επωδός που ακούω κάθε φορά μόλις ρωτάω νεοέλληνες για το πού νομίζουν ότι θα πάει αυτή η κατάσταση με την "κρίση"και για το πώς σκέφτονται να την αντιμετωπίσουν. Προφανώς δεν περνάει από τον νου αυτών των ανθρώπων ότι αν "πιάσεις πάτο"δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ξαναρχίσεις να ανεβαίνεις. Υπάρχουν εκατοντάδες χώρες που το έχουν πάθει. Στην ψυχολογία κάπως τη λένε αυτή την άρνηση να δεις την πραγματικότητα...
"Σιγά, ο γιός σου είναι μικρός ακόμα. Σε δέκα-δώδεκα χρόνια που θα βγει στην αγορά, τα πράγματα στην Ελλάδα θα έχουν φτιάξει. Λες να είναι ακόμα έτσι;"ήταν η μελλοντολογική "διάγνωση", ωραιότατης και καθόλου χαζής κατά τα άλλα, πενηντάρας (και κάτι) συνομιλήτριας που γνώρισα το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Ήθελα να τη ρωτήσω σε τίνος καφέ (βαρύ γλυκού, μέτριου κλπ.) φλυτζάνι το είδε, αλλά η γνωριμία ήταν ακόμα στην αρχή και δεν ήθελα να την "προγκήξω".
"Δεν εμφανίζεται ρε παιδί μου ένας αληθινός ηγέτης που τόσο έχει ανάγκη αυτή η χώρα"λένε πολλοί άλλοι με βαθυστόχαστο ύφος νεοελληνικού καφενείου. Και νοσταλγούν τις εποχές του -"εθνάρχη"- Καραμανλή, τότε που με τα δολλάρια του σχεδίου Μάρσαλ φτιάχνονταν μαζικά "βιομήχανοι"χωρίς βιομηχανίες. Ή του Ανδρέα Παπανδρέου, τότε που άρχισε η χρηματική πλημμυρίδα από την Ε.Ο.Κ. και το κολύμπι (κι όχι απλώς βούτηγμα του δάχτυλου) των "ημετέρων" στο "μέλι"των ευρωεπιδοτήσεων. Ε, τότε ας νηστέψουν κι ας προσευχηθούν κι άλλο μήπως τους ξαναέρθει κάποιος σαν τους προαναφερθέντες από τον ουρανό.
Το "δε βαριέσαι"και το "ωχ αδερφέ"εξακολουθούν να είναι οι καθημερινές ψυχολογικές πιπίλες αυτού του εθελοτυφλούντος και εκούσια απομονωμένου από τη διεθνή ζωή και πραγματικότητα λαού. Προσωπικά πάντως στο δικό μου παιδί έχω δώσει να μελετάει αυτό: Τέσσερις σοβαροί λόγοι για να την κάνεις απ΄την Ελλάδα .
Θ. Λ.
Απλώς είναι επιτέλους καιρός η χώρα να επιστρέψει στη δεκαετία του 1950, εκεί δηλαδή όπου ανήκει πραγματικά. Όπως είχε πει κι η καγκελάριος Μέρκελ, είναι καιρός η Ελλάδα να αρχίσει να τα καταφέρνει μόνη της (δηλ. χωρίς δανεικά). Για να μην καταρρεύσει όμως το σάπιο καθεστώς (το οποίο έχει πείσει τους Ευρωπαίους ότι μόνο με αυτό μπορούν να συνδιαλέγονται αν θέλουν να πάρουν πίσω κάτι από αυτά που έδωσαν) ο δανεισμός πρέπει να συνεχιστεί με φθίνοντες ρυθμούς μέχρι τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και την μετάβαση στη "νέα Ελλάδα"της -τριτοκοσμικής- "ανάπτυξης" (τύπου Μπαγκλαντές, Ταϋλάνδης κλπ). Κάθε νέος δανεισμός και κάθε νέο "πακέτο στήριξης"προς το κρατίδιο (όπως και κάθε αναφορά σε "οικονομική κρίση") γίνεται για τη διατήρηση του σάπιου καθεστώτος αυτής της ελίτ (και των ευνοουμένων της) και για την αποφυγή οικονομικής κατάρρευσής της. Αντίθετα οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της χώρας (αν φυσικά είναι πραγματικά τέτοιοι και όχι ξεβολεμένοι "αγανακτισμένοι") θα πρέπει να εύχονται να έρθει η πραγματική οικονομική κρίση και όχι να εκφράζονται σαν αυτή να ήταν ήδη παρούσα. Χρειάζεται με άλλα λόγια μια μακρά περίοδος "αποσταθεροποίησης"και "ανωμαλίας", που θα πλήξει θανάσιμα το σάπιο καθεστώς και τους ταγούς του.
Γίνεται, νομίζουμε, φανερό ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με οικονομική κρίση (όποια έννοια κι αν της δώσει κάποιος). Ως γνωστόν, στον νεοέλληνα τού αρέσει να το παίζει, κατά το κοινώς λεγόμενο, σε "δύο ταμπλώ". Από τη μιά να δηλώνει υπερήφανα ανατολίτης, ιμάμ μπαϊλντί κλπ. (αυτό δηλαδή που είναι πραγματικά) όταν θέλει να πουλήσει "προσωπικότητα"και "πολιτισμικό βάθος"στους "κουτόφραγκους". Από την άλλη, να παριστάνει τον "ευρωπαίο"όταν θέλει να νιώθει "σύγχρονος"και να μην έρχεται αντιμέτωπος με την εκούσια παντοειδή (πολιτισμική, παραγωγική, διανοητική, συναισθηματική κ.λπ.) υπανάπτυξή του. Με το να πιστεύει ότι υπάρχει οικονομική κρίση στην Ελλάδα, "εξομοιώνει"τον εαυτό του με άλλους λαούς, νιώθει ότι "παγκοσμιοποιεί"το πρόβλημά του και ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο και "παγκόσμιο"για να το αντιμετωπίσει (=δικαιολόγηση της αδράνειας και της παθητικότητας). Επιπλέον αποποιείται τις ευθύνες του όταν, σαν επί δεκαετίες ψηφοφόρος και συνδαιτημόνας του Πάγκαλου, έβαζε τις προϋποθέσεις γι'αυτή την προδιαγεγραμμένη κατάληξη της χώρας (το ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε ήταν γνωστό τουλάχιστον από το 2002 που μπήκε στο ευρώ, ενώ πολλοί το είχαν προβλέψει ήδη από το 1998 όταν άρχισε να περικόπτεται ο Πακτωλός των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων προς το διεφθαρμένο και αχόρταγο κρατίδιο και επίσης φάνηκαν τα πρώτα προβλήματα με την είσπραξη των οφειλών δανειοληπτών από τις εγχώριες τράπεζες).
Αυτή η "κρίση"ήρθε για να μείνει. Γιατί δεν είναι κρίση, αλλά η φυσιολογική κατάσταση αυτής της χώρας. Το αφύσικο ήταν η τριακονταετία του βλαχονεοπλουτισμού (που μάλιστα τόσο εντυπωσίαζε τους "κουτόφραγκους"τουρίστες μιας χώρας που, ενώ δεν παρήγαγε τίποτα και άρα δεν είχε τίποτε για να ανταλλάξει, διέθετε π.χ. περισσότερες Mercedes και BMW από την ίδια τη Γερμανία, ή περισσότερες "εξοχικές"κατοικίες από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο).
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ
"Τί σκέφτεσαι να κάνεις μόλις πάρεις πτυχίο; Θα το ψάξεις για περαιτέρω σπουδές και εργασία στο εξωτερικό;"ρώτησα το καλοκαίρι κόρη γνωστού μου, που πέρασε φέτος στη σχολή της αρεσκείας της. Για κάποιον λόγο το να συγχαρώ ένα παιδί που πέρασε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα, μου φαίνεται υποκριτικό, όταν σκέφτομαι τί απαξίωση το περιμένει στο σύντομο διάστημα που θα βγει στην πιάτσα (περνάνε γρήγορα τα άτιμα τα χρόνια). "Έλα ρε άνθρωπε, σε τέσσερα χρόνια που θα τελειώσει, δεν θα έχουν φτιάξει, λες, τα πράγματα;"ήταν η απάντηση του μπαμπά. Δικό του ήταν το παιδί και δεν συνέχισα...
"Έλα ρε, σιγά, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πιάσουμε πάτο και μετά θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε"είναι η επωδός που ακούω κάθε φορά μόλις ρωτάω νεοέλληνες για το πού νομίζουν ότι θα πάει αυτή η κατάσταση με την "κρίση"και για το πώς σκέφτονται να την αντιμετωπίσουν. Προφανώς δεν περνάει από τον νου αυτών των ανθρώπων ότι αν "πιάσεις πάτο"δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ξαναρχίσεις να ανεβαίνεις. Υπάρχουν εκατοντάδες χώρες που το έχουν πάθει. Στην ψυχολογία κάπως τη λένε αυτή την άρνηση να δεις την πραγματικότητα...
"Σιγά, ο γιός σου είναι μικρός ακόμα. Σε δέκα-δώδεκα χρόνια που θα βγει στην αγορά, τα πράγματα στην Ελλάδα θα έχουν φτιάξει. Λες να είναι ακόμα έτσι;"ήταν η μελλοντολογική "διάγνωση", ωραιότατης και καθόλου χαζής κατά τα άλλα, πενηντάρας (και κάτι) συνομιλήτριας που γνώρισα το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Ήθελα να τη ρωτήσω σε τίνος καφέ (βαρύ γλυκού, μέτριου κλπ.) φλυτζάνι το είδε, αλλά η γνωριμία ήταν ακόμα στην αρχή και δεν ήθελα να την "προγκήξω".
"Δεν εμφανίζεται ρε παιδί μου ένας αληθινός ηγέτης που τόσο έχει ανάγκη αυτή η χώρα"λένε πολλοί άλλοι με βαθυστόχαστο ύφος νεοελληνικού καφενείου. Και νοσταλγούν τις εποχές του -"εθνάρχη"- Καραμανλή, τότε που με τα δολλάρια του σχεδίου Μάρσαλ φτιάχνονταν μαζικά "βιομήχανοι"χωρίς βιομηχανίες. Ή του Ανδρέα Παπανδρέου, τότε που άρχισε η χρηματική πλημμυρίδα από την Ε.Ο.Κ. και το κολύμπι (κι όχι απλώς βούτηγμα του δάχτυλου) των "ημετέρων" στο "μέλι"των ευρωεπιδοτήσεων. Ε, τότε ας νηστέψουν κι ας προσευχηθούν κι άλλο μήπως τους ξαναέρθει κάποιος σαν τους προαναφερθέντες από τον ουρανό.
Το "δε βαριέσαι"και το "ωχ αδερφέ"εξακολουθούν να είναι οι καθημερινές ψυχολογικές πιπίλες αυτού του εθελοτυφλούντος και εκούσια απομονωμένου από τη διεθνή ζωή και πραγματικότητα λαού. Προσωπικά πάντως στο δικό μου παιδί έχω δώσει να μελετάει αυτό: Τέσσερις σοβαροί λόγοι για να την κάνεις απ΄την Ελλάδα .
Θ. Λ.