Από τον έγκλειστο στις φυλακές Κορυδαλλού για τη συμμετοχή του στη «17 Νοέμβρη» Βασίλη Τζωρτζάτο λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:

Η πατρίδα αλυσοδένεται και εξανδραποδίζεται ολοκληρωτικά με τα αποικιοκρατικά μνημόνια στους διεθνείς τραπεζίτες-δανειστές της και η ελληνική κοινωνία αποσυντίθεται ακόμη περισσότερο. Οικονομική, πολιτική, πολιτισμική και ηθική κρίση τεράστιας εμβέλειας στη χώρα μας μέσα σε ένα πολύ ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Κρίση χωρίς άμεση κοινωνική ελπίδα, κρίση η οποία δεν προμηνά τίποτε καλό για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον του λαού και της χώρας.

Πώς όμως να γεννηθεί η ελπίδα στην κοινωνία έτσι όπως την κατάντησαν, όταν ο κοινός παρονομαστής όλων των πλευρών της κρίσης είναι η κατάπτωση του συστήματος των κοινωνικών αξιών; Κατάπτωση αξιών, που επιβλήθηκε από τα περιεχόμενα της πολιτικής που προωθούσε μια κυρίαρχη ολιγαρχία στη χώρα, από τα αντίστοιχα καταναλωτικά, πολιτισμικά πρότυπα που πρόβαλαν τα περισσότερα ΜΜΕ, αλλά και από το παράδειγμα ηθικής αναλγησίας, ιδιοτέλειας, διαφθοράς και κυνικότητας που έδιναν ως πρόσωπα ανώτερα στελέχη της κοινωνικής, πολιτικής και κρατικής ιεραρχίας.

Και όλα αυτά, μέσα σε ένα περιβάλλον παντελούς ατιμωρησίας ακόμη και σε μεγάλης εμβέλειας υποθέσεις εγκληματικής πολιτικής αδράνειας, διαπλοκής και διαφθοράς.
Η διάχυση αυτού του κλίματος, όπως ήτανε λογικό, μέσα σε μια κοινωνία καταναλωτικής ψευτοευμάρειας αποδομούσε ταχύτατα παλαιότερες κοινωνικές αξίες, που μπορεί να μην υπήρχαν στο επίπεδο των κοινωνικών «Ελίτ» και των πολιτικών εκφραστών τους, αλλά υπήρχαν μέσα στην κοινωνική ζωή των απλών ανθρώπων του ελληνικού λαού. Είναι πολύ εμφανές ότι στον παραπάνω μηχανισμό αποδόμησης των κοινωνικών αξιών στην πατρίδα μας, ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

Δεν είμαι υπερασπιστής ενός παλιού, πεθαμένου ή συντηρητικού συστήματος αξιών παλαιοτέρων εποχών. Αλλά ακόμη και ένα παλιό σύστημα κοινωνικών αξιών – στην περίπτωση που δεν μπορεί να επιβληθεί μέσα από την κοινωνική διαπάλη ένα καινούργιο, πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο – είναι καλύτερο για μια κοινωνία από την παντελή καταβαράθρωση των κοινωνικών αξιών. Είναι καλύτερο από την παντελή ηθική και πνευματική διάλυση δηλαδή μιας κοινωνίας που μετατρέπεται σε κοινωνία ατομικίστικων, ιδιοτελών και επιθετικών μεταξύ τους ανθρωποειδών χωρίς αρχές και πολιτισμικούς κανόνες.

Όταν μια κοινωνία σε πορεία διάλυσης δεν μπορεί να γεννήσει όραμα και αξίες για την σωτηρία της ως κοινωνία, όταν δεν μπορεί να γεννήσει αξιόπιστη ελπίδα που να εμπεριέχει τις πανανθρώπινες κοινωνικές αξίες της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της συλλογικής ανάτασης και δημιουργίας, τότε η άναρχη πρωτόγονη και χωρίς λογική συγκρότηση κοινωνική επιθετικότητα έχει τον πρώτο λόγο. Σε αυτή την περίπτωση ως σύμπτωμα αυτοκαταστροφής απέναντι στο κοινωνικό αδιέξοδο, μέσα από μια ανθρωπολογικής βάσης ψυχολογική τάση ισχυροποίησης της αποσαθρωμένης κοινωνικής ταυτότητας γεννιούνται Χίτλερ και «Χρυσές Αυγές».

Τοξικομανείς οροθετικές γυναίκες
Την προεκλογική περίοδο του περασμένου Μαΐου, ύστερα από συντονισμένες ενέργειες του υπουργικού διδύμου Λοβέρδου – Χρυσοχοΐδη, «σκάει» η υποτιθέμενη «υγειονομική βόμβα» με την προσαγωγή και σύλληψη περισσότερων από 28 τοξικομανών οροθετικών παιδιών και γυναικών που εκδίδονταν, ηλικίας από 15 έως 50 ετών (χωρίς οι ίδιες να ξέρουν ότι νοσούν – τουλάχιστον οι περισσότερες, γιατί υπάρχουν κι ελάχιστες αμφισβητούμενες δήθεν ομολογίες), για να πάρουν τη δόση τους.

Οι διωκτικές αρχές οδηγούν τις γυναίκες αυτές στη φυλακή, μετατρέποντας το ενδεχόμενο πλημμέλημα των επικίνδυνων σωματικών βλαβών σε κακούργημα.
Ακολουθεί παράλληλα από τη μεριά των αδίστακτων πολιτικών επιτελείων (για να εξασφαλίσουν προφανώς ψήφους από τον προεκλογικό χειρισμό της δυστυχίας και της εξαθλίωσης αυτών των γυναικών, των οικογενειών τους και των ανήλικων παιδιών τους) με τη συνεργασία κάποιων ΜΜΕ το φοβερό έγκλημα της διαπόμπευσης αυτών των γυναικών από την τηλεόραση. Η δικαιολογία ήταν η προστασία του πληθυσμού από την «υγειονομική» βόμβα.

Τι άθλιο ψέμα! Η «υγειονομική βόμβα» του ιού του HIV βέβαια υπάρχει. Αλλά σχετίζεται στην περίπτωση αυτή, όχι με το αν οι γυναίκες αυτές εκδίδονταν χωρίς μέτρα προφύλαξης ή όχι, αλλά με το ότι αυτές ήταν τοξικομανείς. Δηλαδή το κύριο χαρακτηριστικό από το οποίο «κόλλησαν» τον ιό HIV δεν ήταν ότι αυτές οι γυναίκες εκδίδονταν. Το κύριο χαρακτηριστικό ήταν οι χρησιμοποιημένες σύριγγες για τις ενέσεις των ναρκωτικών, οι οποίες μεταδίδουν τον ιό, και επίσης η διαρκής συνεύρεση των τοξικομανών αυτών γυναικών με άλλους τοξικομανείς, που πολλαπλασιάζει την πιθανότητα μόλυνσης μέσα σε αυτήν την κοινωνική ομάδα.
Η πραγματική «υγειονομική βόμβα» του ιού HIV πρωτογενώς ενισχύεται, όπως επιβεβαιώνουν τα στοιχεία, από το πρόβλημα των ναρκωτικών. Σύμφωνα με στοιχεία του 18 ΑΝΩ και του ΚΕΘΕΑ, το 55% των εξαρτημένων γυναικών από ναρκωτικές ουσίες καταφεύγει στην πορνεία για να βρει τη δόση του και να επιβιώσει. Και προφανώς συναναστρέφεται κοινωνικά με άλλους ναρκομανείς.
Το ποσοστό μόλυνσης αυτών των γυναικών από τον ιό HIV είναι 16-20%. Δηλαδή τεράστιο σε σχέση με τις μη εξαρτημένες εκδιδόμενες γυναίκες. Αν σκεφτούμε ότι στα 5 εκατομμύρια κατοίκων της Αττικής το 1% κάνει χρήση ηρωίνης, κοκαΐνης και άλλων βαριών ναρκωτικών, τότε οι μολυσμένες οροθετικές – τοξικομανείς γυναίκες σε αυτήν την περιφέρεια και μόνο μπορεί να είναι μερικές χιλιάδες.

Η τεράστια παραπλάνηση του κόσμου από το υπουργικό δίδυμο καθώς και από τα πρόθυμα ΜΜΕ ήταν ότι από την μια έχριζαν τις τοξικομανείς-οροθετικές σε εκδιδόμενες οροθετικές (τονίζοντας τον χαρακτηρισμό εκδιδόμενες αντί του χαρακτηρισμού τοξικομανείς), ενώ από την άλλη παρουσίασαν και διαπόμπευσαν στα ΜΜΕ πάνω από 28 δυστυχισμένες εξαρτημένες-οροθετικές γυναίκες, για να πείσουν τον κόσμο ότι τον προστατεύουν αποφασιστικά από το πρόβλημα, την ίδια στιγμή που οι ναρκοεξαρτημένες οροθετικές που εκδίδονται για την δόση τους είναι μερικές χιλιάδες μόνο σε επίπεδο Αττικής.

Έτσι, βέβαια, αποσιωπούσαν τη σχέση του τεράστιου για τη χώρα προβλήματος των ναρκωτικών (στο οποίο δεν μπορούν να επιδείξουν καμία στοιχειώδη αποτελεσματικότητα) και τη σχέση αυτού του προβλήματος με τον ιό HIV, ενώ παράλληλα «πουλούσαν» μια σκηνοθετημένη δήθεν προστασία των πολιτών!!!

Η διαπόμπευση…
Μέσω μιας σύμπτωσης έγινα προσωπικά κοινωνός των αποτελεσμάτων αυτής της διαπόμπευσης για μια από αυτές τις δυστυχισμένες οροθετικές γυναίκες. Ας προσέξουμε τις επιπτώσεις αυτής της διαπόμπευσης:

α) Σοκ στο παιδί της (πήγαινε στην 1η δημοτικού) από τις εχθρικές φοβικές και επιθετικές αντιδράσεις των συμμαθητών του και των γονιών τους. Μετά από αυτό το σοκ το παιδί για αρκετούς μήνες δεν ήθελε να μιλήσει τηλεφωνικά στη μάνα του που ήταν φυλακή, ενώ μετά από εξέταση του ΚΕΕΛΠΝΟ αποδείχτηκε ότι το παιδί δεν ήταν οροθετικό.
β) Απόλυση της 45χρονης μάνας, της εξαρτημένης-οροθετικής, από τη δουλειά της σε ζαχαροπλαστείο όπου εργαζόταν.
γ) Απόλυση των δύο αδελφών της από την εργασία τους σε ξενοδοχείο.
δ) Απόλυση της αδελφής της από την εργασία της σε γραφείο. Ακόμη και σήμερα η τοπική κοινωνία είναι απολύτως εχθρική με την οικογένεια της ασθενούς. Αντίστοιχες αντιδράσεις υπήρξαν και στα σπίτια των γονιών τριών άλλων κοριτσιών από την Αθήνα που διαπομπεύτηκαν στην υπόθεση αυτή όταν μετά τη διαπόμπευση υπήρξε λιθοβολισμός κατ’ επανάληψη των σπιτιών τους από οργανωμένους ακροδεξιούς.

- Εικοσάχρονος που υπηρετεί τη θητεία του στον στρατό έπαθε σοκ όταν είδε τη 40χρονη μητέρα του να διαπομπεύεται από τα ΜΜΕ σαν ιερόδουλος – οροθετική. Δεν γνώριζε καν ότι ήταν τοξικομανής.

- Τριανταπεντάχρονη εξαρτημένη της ίδιας υπόθεσης και μητέρα τριών παιδιών (κανένα παιδί οροθετικό), δίχως να γνωρίζει ότι είναι οροθετική, μετά από έλεγχο του ΚΕΕΛΠΝΟ οδηγήθηκε βιαίως στη ΓΑΔΑ, παρόλο που κυοφορούσε δίδυμα στον 5ο μήνα και ήτο εμφανές, απέβαλε μετά την κακοποίησή της (στη ΓΑΔΑ) αιμορραγώντας για μιάμιση εβδομάδα (όταν απέβαλε έπεσε το πρώτο έμβρυο στο πάτωμα και ήταν κορίτσι και μετά το δεύτερο που ήταν αγόρι). Τους ικέτευε να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Της είπαν «ψόφησε εκεί που είσαι». Έζησε από θαύμα.

- Ορισμένες από τις εξαρτημένες οροθετικές γυναίκες μετά τη διαπόμπευσή τους από τα ΜΜΕ δεν τολμούν να επιστρέψουν στους τόπους καταγωγής τους.

- Ακόμη και δύο 15χρονες ανήλικες εξαρτημένες οροθετικές οδηγήθηκαν στον Κορυδαλλό τον περασμένο Μάιο. Και οι δυο βιάζονταν από 13 χρόνων στις πιάτσες της πλατείας Ομονοίας από ανθρωπόμορφα κτήνη κάθε ηλικίας. Η πελατεία – ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα περίπου ένας στους δυο σεξουαλικά ενεργούς άνδρες είναι πελάτες. (Το ένα από τα δυο ανήλικα οροθετικά έχει μωράκι 14 μηνών και δεν είναι οροθετικό).

Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχουν οι αθωώσεις από έντιμους και αξιοπρεπείς δικαστές τριών πρώτων δικαζόμενων οροθετικών γυναικών της παραπάνω υπόθεσης καθώς και η εμφάνιση και ενεργοποίηση της «Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις Διωκόμενες Οροθετικές Γυναίκες», αλλά και η «Πρωτοβουλία Γυναικών για την εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών» του ΣΥΡΙΖΑ.

Έμποροι «πρέζας»…
Το εμπόριο γυναικών και πρέζας στην πλατεία Ομονοίας επικοινωνεί. Στις αρχές της οδού Πειραιώς στην Ομόνοια είναι το στέκι των εμπόρων «πρέζας» της σομαλικής μαφίας της Αθήνας. Όλη την ημέρα πλησιάζουν περαστικούς σχεδόν διαλαλώντας την «πραμάτεια» τους. «Φίλε, ηρωίνη, θέλεις ηρωίνη;». Την οδό Ζήνωνος την έχει η αλγερινή μαφία της «πρέζας». Άλλα σημεία διακίνησης γύρω από την Ομόνοια: Πατησίων 30 (σχεδόν δίπλα στο αστυνομικό τμήμα), Βερανζέρου, Σατωβριάνδου, Γερανίου, 3η Σεπτεμβρίου στη γωνία πριν από την Ι’ Εφορία Αθηνών κ.α.
Το ερώτημά μου σε αυτό το σημείο είναι απλό, αλλά τρομακτικό στην αλήθεια και την ισχύ του:

● Είναι δυνατόν εγώ (κλεισμένος 11 χρόνια άδικα σε μια φυλακή) να μπορώ από απλές πληροφορίες που συνέλεξα μέσα στη φυλακή να γνωρίζω για μια μικρή περιοχή της Αθήνας (Ομόνοια) τα στέκια των εμπόρων βαριών ναρκωτικών και η αστυνομία να μην τα γνωρίζει;

● Γιατί λοιπόν δεν συλλαμβάνουν τους εμπόρους ναρκωτικών, γιατί δεν καταστρέφουν τα στέκια τουλάχιστον της μεγάλης εμπορικής διακίνησης της πρέζας (όπως αυτά στο κέντρο της Αθήνας), γιατί δεν «χτυπάνε» αποτελεσματικά τις εμφανείς μαφίες διακίνησης ναρκωτικών;

Όλη η Ελλάδα έχει «βουλιάξει» στην «πρέζα»: εκτός από την Αθήνα (που εκτός του κέντρου και όλες οι περιφερειακές πιάτσες είναι επίσης γεμάτες), είναι γεμάτες στην «πρέζα» και τους πρεζέμπορους όλες οι μεγάλες επαρχιακές πόλεις, τα περισσότερα νησιά και όλα τα τουριστικά θέρετρα. Μήπως οι υπεύθυνοι της όποιας κυβερνητικής πολιτικής νομίζουν ότι θα καταπολεμήσουν την οικονομική κρίση και την ανεργία με την παραοικονομία της πρέζας ή μήπως ότι οι πρεζέμποροι και οι μαφίες δημιουργούν με τα κυκλώματα παραγωγής και διακίνησης ναρκωτικών νέες θέσεις εργασίας, ενισχύοντας παράλληλα και το ΑΕΠ της χώρας;

Μάλλον «κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας» (όπως θα έλεγε και ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ σε ελληνική μετάφραση «παλιάς κοπής» στον «Άμλετ»). Και αυτό το κάτι αποδομεί με δυο τρόπους τις κοινωνικές αξίες του λαού μας: και ως υπαρκτή πραγματικότητα της καταστροφικής επίδρασης της «πρέζας» και της κουλτούρας της στο κοινωνικό σώμα και ιδιαίτερα στα νέα παιδιά, αλλά και ως παράδειγμα εμφανούς ευθύνης ανικανότητας και σαπίλας του συστήματος και των μηχανισμών ελέγχου και διοίκησης του πολιτικού συστήματος και των ηγητόρων του.

Με βάση λοιπόν τη δυναμική των κοινωνικών αξιών στην καταρρέουσα χώρα μας καθώς και τους ευρύτερους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς, ποια θα είναι η τύχη των συγκεκριμένων οροθετικών γυναικών μεσοπρόθεσμα;

Μήπως η απάντησή μας έχει αξία (δηλαδή σχετίζεται αναλογικά) και για την εκτίμηση του μεσοπρόθεσμου μέλλοντος άλλων πολύ αδύναμων κοινωνικών ομάδων στην πατρίδα μας;

Τα ερωτήματα αυτά διατυπώνονται με την πλήρη επίγνωση ότι η πολιτική δεν ασκείται μόνο με κοινωνικές αξίες, αλλά πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και τα πραγματικά δεδομένα και τις άμεσες πιεστικές αναγκαιότητες (π.χ. οι ενεργητικές κοινωνικές και πολιτικές προοδευτικές ομάδες και δυνάμεις πρέπει να έχουν ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις για το μεταναστευτικό πρόβλημα, αλλιώς αφήνουν ανοιχτό το πεδίο για εκμετάλλευση από τους ακροδεξιούς σκοταδιστές). Αλλά τα ερωτήματα αυτά διατυπώνονται επίσης και με την πλήρη επίγνωση ότι πολιτικές χωρίς ανθρώπινες κοινωνικές αξίες και κοινωνικό όραμα στα θεμέλιά τους είναι πορεία προς μια καταστροφική κόλαση για όλους.

ΥΓ.: Ο μόνος που έχει πραγματικά αγκαλιάσει αυτές τις δυστυχισμένες οροθετικές γυναίκες ακόμη και έξω από τη φυλακή είναι η «Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στις Διωκόμενες Οροθετικές Γυναίκες», που απαρτίζεται από κυρίες με «Κ» κεφαλαίο: Σίσσυ Βωβού, Πόπη Μέλιου, Χρύσα Μπότση κ.ά.
Η πολιτεία το μόνο που έχει κάνει γι’ αυτές τις δυστυχισμένες οροθετικές γυναίκες είναι να δεικνύει το κατασταλτικό της πρόσωπο και τον ρατσισμό της.

Βασίλης Τζωρτζάτος 
Φυλακές Κορυδαλλού
11.3.2013

Αναδημοσίευση από http://www.tokeli.gr/2013/03/blog-post_3207.html

Το βρήκα εδώ:http://classwar.espiv.net/?p=3880