Συλλογική τιμωρία στη Γάζα
Posted on Αυγούστου 5, 2014 by intifadagr
Του Ρασίντ Χαλίντι – 29.7.2014
Τρείς μέρες αφού εξαπόλυσε τον πόλεμο στη Γάζα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου σε συνέντευξη τύπου στο Τελ Αβίβ είπε στα εβραϊκά (σύμφωνα με τους Times of Israel) “ Νομίζω ότι οι Ισραηλινοί καταλαβαίνουν τώρα αυτό που έλεγα πάντα: ότι δεν μπορεί, με οποιαδήποτε συμφωνία, να υπάρξει μια κατάσταση όπου θα αφήσουμε τον έλεγχο ασφαλείας των εδαφών δυτικά από την Κοιλάδα του Ιορδάνη.»
Αξίζει να ακούει κανείς προσεκτικά τις ομιλίες του Νετανιάχου στους Ισραηλινούς. Αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη σήμερα δεν έχει να κάνει με τη Χαμάς, ούτε με τις ρουκέτες. Δεν είναι για τις «ανθρώπινες ασπίδες», την τρομοκρατία ή τα τούνελ. Αφορά τον μόνιμο έλεγχο των Παλαιστινιακών εδαφών και των Παλαιστινιακών ζωών από το Ισραήλ. Αυτό λέει στην πραγματικότητα ο Νετανιάχου και μάλιστα δηλώνει ότι «πάντα» το έλεγε. Είναι η για δεκαετίες αμετακίνητη ισραηλινή πολιτική άρνησης της παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης, ελευθερίας και κυριαρχίας.
Αυτό που κάνει το Ισραήλ στη Γάζα τώρα είναι συλλογική τιμωρία. Είναι τιμωρία για την άρνηση της Γάζας να γίνει ένα πειθήνιο γκέτο. Είναι τιμωρία για την προσπάθεια των Παλαιστίνιων να ενωθούν και για τη Χαμάς και άλλες ομάδες να απαντήσουν στον αποκλεισμό και τις προκλήσεις προς την αντίσταση, ένοπλη και μη. Γιατί το Ισραήλ επανειλημμένα αντιμετώπισε τις ειρηνικές διαδηλώσεις με συντριπτική βία. Παρά τα χρόνια ανακωχών και συμφωνιών, ο αποκλεισμός της Γάζας δεν έχει αρθεί.
Ωστόσο όπως δείχνουν τα ίδια τα λόγια του Νετανιάχου, το Ισραήλ δεν θα δεχτεί τίποτα λιγότερο από την αναγνώριση από τους Παλαιστίνιους της δικής τους υποταγής. Θα δεχτεί μόνο ένα παλαιστινιακό «κράτος» που έχει απογυμνωθεί από όλα τα γνωρίσματα ενός αληθινού κράτους: τον έλεγχο ασφάλειας, συνόρων, εναέριου χώρου, θαλάσσιων ορίων και εδαφικής συνέχειας, δηλαδή κυριαρχίας. Η είκοσι-τρειάχρονη παρωδία «ειρηνευτικής διαδικασίας» απέδειξε ότι αυτό μόνο θα προσφέρει το Ισραήλ, με την πλήρη υποστήριξη της Ουάσιγκτον. Όποτε οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση (όπως θα έκανε κάθε έθνος στον κόσμο) το Ισραήλ τους τιμωρεί για την αυθάδειά τους. Δεν είναι κάτι καινούριο.
Η τιμωρία των Παλαιστίνιων επειδή υπάρχουν έχει μακρά ιστορία. Ήταν η πολιτική του Ισραήλ πριν η Χαμάς και οι υποτυπώδεις ρουκέτες της γίνουν ο μπαμπούλας της ημέρας και πριν το Ισραήλ κάνει τη Γάζα φυλακή χωρίς ταβάνι, σάκο του μποξ και εργαστήριο δοκιμής όπλων. Το 1948 το Ισραήλ σκότωσε χιλιάδες αθώους ανθρώπους και τρομοκράτησε και εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες περισσότερους για να δημιουργήσει εβραϊκή πλειοψηφία σε εδάφη που ήταν τότε κατά εξήντα πέντε τοις εκατό αραβικά.
Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατά τη Νάκμπα (καταστροφή) του 1948
Το 1967, εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους και πάλι, καταλαμβάνοντας γη που ακόμα ελέγχει σε μεγάλο βαθμό, σαράντα επτά χρόνια αργότερα.
Το 1982, προσπαθώντας να εκδιώξει τον Οργανισμό για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και να εξαφανίσει τον παλαιστινιακό εθνικό κίνημα, το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο, σκότωσε δεκαεπτά χιλιάδες ανθρώπους, οι περισσότεροι πολίτες.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 80, όταν οι Παλαιστίνιοι υπό κατοχή εξεγέρθηκαν, βασικά πετάγοντας πέτρες και κάνοντας γενικές απεργίες, το Ισραήλ συνέλαβε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Φωτογραφία του 1988, κατά την πρώτη Ιντιφάντα που δείχνει Ισραηλινούς στρατιώτες να χτυπούν πλήρωμα παλαιστινιακού ασθενοφόρου. (Daymon Hartley)
Πάνω από εφτακόσιες πενήντα χιλιάδες έχουν βρεθεί στις Ισραηλινές φυλακές από το 1967, αριθμός που είναι περίπου το 40% του σημερινού ενήλικου αντρικού πληθυσμού. Όσοι έβγαιναν μίλαγαν για βασανιστήρια, τα οποία τεκμηριώθηκαν από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το B’Tselem.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα που ξεκίνησε το 2000, το Ισραήλ ξαναεισέβαλε στην Δυτική Όχθη (δεν είχε ποτέ αποχωρήσει τελείως).
Η κατοχή και αποικιοποίηση της Παλαιστινιακής γης συνέχισε απρόσκοπτη κατά τη διάρκεια της «ειρηνευτικής διαδικασίας» της δεκαετίας του 90 και συνεχίζει και σήμερα. Και παρ’ όλα αυτά στις ΗΠΑ η συζήτηση αγνοεί αυτό το κρίσιμο και μόνιμα καταπιεστικό περιεχόμενο και αντίθετα, τις περισσότερες φορές, περιορίζεται στην «αυτοπροστασία» του Ισραήλ κα την υποτιθέμενη ίδια ευθύνη των Παλαιστίνων για όσα υποφέρουν.
Τα τελευταία επτά χρόνια, το Ισραήλ έχει αποκλείσει, βασανίσει και συχνά επιτεθεί στη Λωρίδα της Γάζας. Τα προσχήματα αλλάζουν: εξέλεγξαν τη Χαμάς, αρνήθηκαν να υποταχθούν, αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το Ισραήλ, εκτοξεύουν ρουκέτες, χτίζουν τούνελ για να παρακάμψουν τον αποκλεισμό και πάει λέγοντας. Αλλά κάθε πρόσχημα είναι μια παραπληροφόρηση. Γιατί η πραγματικότητα του γκέτο, δηλαδή τι συμβαίνει όταν φυλακίζεις 1,8 εκατ. ανθρώπους σε εκατόν σαράντα τετραγωνικά μίλια, σχεδόν το ένα τρίτο της Νέας Υόρκης, χωρίς να ελέγχουν τα σύνορα, με σχεδόν απόλυτη απαγόρευση της πρόσβασης στη θάλασσα για τους ψαράδες (σε τρία από τα είκοσι μίλια που προβλέπουν οι συμφωνίες του Όσλο) χωρίς καμία δυνατότητα εισόδου ή εξόδου και με μη επανδρωμένα αεροσκάφη να πετάνε πάνω από τα κεφάλια τους μέρα και νύχτα, τελικά το γκέτο θα αντιταχθεί. Έτσι έγινε στο Σοβέτο και το Μπέλφαστ και έτσι γίνεται και στη Γάζα. Μπορεί να μην μας αρέσει η Χαμάς και κάποιες από τις μεθόδους της, αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο με το να αποδεχόμαστε την απαίτηση οι Παλαιστίνιοι να δεχτούν παθητικά την άρνηση του δικαιώματός τους να υπάρχουν ως ελεύθεροι άνθρωποι στα προπατορικά τους εδάφη.
Για αυτό το λόγο ακριβώς η υποστήριξη των ΗΠΑ για την Ισραηλινή πολιτική είναι παράλογη. Ειρήνη επιτεύχθηκε στη Βόρεια Ιρλανδία και τη Νότια Αφρική γιατί οι ΗΠΑ και ο κόσμος συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να πιέσουν την ισχυρότερη πλευρά να λογοδοτήσει ώστε να σταματήσει η ατιμωρησία. Η Βόρεια Ιρλανδία και η Νότια Αφρική δεν είναι τέλεια παραδείγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να επιτευχθεί ένα δίκαιο αποτέλεσμα έπρεπε οι ΗΠΑ να συναντηθούν με ομάδες όπως ο Απελευθερωτικός στρατός της Ιρλανδίας και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο τα οποία έκαναν αντάρτικο και πράξεις τρομοκρατίας. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος για πραγματική ειρήνη και συμφιλίωση. Η περίπτωση της Παλαιστίνης δεν είναι τόσο διαφορετική.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ βάζουν το χέρι πάνω στη ζυγαριά στη μεριά του ισχυρότερου. Σε αυτό τον σουρεαλιστικό ανεστραμμένο κόσμο παρουσιάζεται η υπόθεση ως οι Ισραηλινοί να είναι κατεχόμενοι από τους Παλαιστίνιους και όχι το αντίθετο. Σε αυτό το διαστρεβλωμένο κόσμο, οι φυλακισμένοι σε εκείνο το μικρό κομμάτι γης περικυκλώνουν μια πυρηνική δύναμη με έναν από τους πιο εξελιγμένους στρατούς στο κόσμο.
Αν θέλουμε να σταματήσει αυτή η τρέλα, οι ΗΠΑ ή πρέπει να αλλάξουν πολιτική ή να σταματήσουν να ισχυρίζονται ότι είναι «έντιμος διαμεσολαβητής». Αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να χρηματοδοτεί και να εξοπλίζει το Ισραήλ και να παπαγαλίζει τα επιχειρήματά του που αντιστρέφουν τη λογική και το διεθνές δίκαιο, ας είναι. Αλλά δεν μπορεί να ισχυρίζονται ότι έχουν το ηθικό έρεισμα και να βγάζουν λόγους για την ειρήνη. Και σίγουρα δεν μπορεί να προσβάλουν τους Παλαιστίνιους λέγοντας ότι ενδιαφέρονται γι αυτούς ή τα παιδιά τους που πεθαίνουν σήμερα στη Γάζα.
Ο Ρασίντ Χαλίντι είναι καθηγητής της έδρας Έντουαρντ Σαΐντ Αραβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, εκδότης του Journal of Palestine Studies και σύμβουλος της Παλαιστινιακής αντιπροσωπείας στις Παλαιστίνιο-Ισραηλινές διαπραγματεύσεις Μαδρίτης Ουάσιγκτον το 1991-93.
Πηγή: New Yorker
αναδημοσίευση από:
http://intifadagr.wordpress.com/2014/08/05/%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1/