Η ΑΝΑΓΚΑΙΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗΣ. ΤΟΥ BERNARD LAZARE
[μεταφραση: aixmi]
Αστός — Και πιστεύετε στην επανάσταση;
Εγώ — Πιστεύω σ’ αυτήν. Όπως κι εσείς, παρεμπιπτόντως.
Αστός — Εγώ; Θα πρέπει να αστειεύεστε! Είναι δυνατή μια επανάσταση στην εποχή μας; Οι ένοπλες δυνάμεις· η σοφία των προλετάριων — αποφασισμένοι να εξασφαλίσουν νομικά τη βελτίωση της μοίρας τους· η θέληση των ρεπουμπλικάνων — που έχουν ήδη κάνει τόσα πολλά για τους εργαζόμενους — να πορευτούν αποφασιστικά στο δρόμο των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων: δεν είναι όλες αυτές οι εγγυήσεις αρκετές για σας;
Εγώ — Όχι τόσο για μένα όσο για σας. Γνωρίζω τη δικαιολογία σας, και γνωρίζω πόσο πολύ θα θέλατε να πιστέψετε σε αυτήν. Είστε σαν τους αρρώστους που υπολογίζουν τις πιθανότητες που έχουν να ξεφύγουν από μια ασθένεια και να καθησυχάσουν τους φόβους τους διατηρώντας την ελπίδα. Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, αλλά δεν θα είστε σε θέση ν’ αποφύγετε μια επανάσταση.
Αστός — Μα γιατί;
Εγώ — Επειδή είναι η μοιραία κατάληξη· κι επειδή στις σύγχρονες κοινωνίες κάθετι οδηγεί εκεί, κάθετι μας καθοδηγεί εκεί. Εσείς — ένας αστός, μέτοχος ενός μεγάλου καταστήματος, μια μεγάλης εταιρείας — είστε ένας απ’ τους ηθοποιούς σε αυτό, όπως ο συνδικαλισμένος εργαζόμενος, όπως οι άνεργοι — ο αριθμός των οποίων αυξάνεται όσο οι τάξεις των ιδιοκτητών αραιώνουν. Ο καιρός είναι τέτοιος που από δω έως στο κεφάλαιο, όπως η εργασία, είναι ένας παράγοντας της επανάστασης.
Aστός — Δεν νομίζετε πως έξυπνες μεταρρυθμίσεις θα μπορούσαν να σταματήσουν το κίνημα;
Εγώ — Τί εννοείτε μεταρρυθμίσεις; Τί εννοείτε έξυπνες μεταρρυθμίσεις; Αυτές είναι λέξεις που οι υπουργοί χρησιμοποιούν στις δεξιώσεις. Πιστεύετε σοβαρά πως νέοι δημοσιονομικοί νόμοι, προοδευτική φορολογία, ένας νέος τρόπος φορολόγησης της κληρονομιάς, συνταξιοδοτικοί νόμοι που εξασφαλίζουν στον εξαντλημένο εργάτη 100 φράγκα το χρόνο μάξιμουμ όταν είναι 70, θα μπορούσαν να σταματήσουν την πορεία μας; Είστε όλοι ανόητοι! Παραδέχεστε πως δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια στον καλύτερο κόσμο που θα μπορούσε να υπάρξει. Με αυτήν την παραδοχή δικαιολογείτε τα πάντα, επειδή ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι υποχρεωμένος να δεχθεί τον ορισμό σας του τέλειου. Πόσο ισχυρότερος θα ήσασταν εάν επιβεβαιώνατε πως οι σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας είναι σωστές και ωραίες, και πως καμμιά άλλη δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αντιθέτως, αναγνωρίζετε πως άλλες σχέσεις μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε αυτές τις δύο εξουσίες, και ελπίζετε να σώσετε τον εαυτό σας διατηρώντας την υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο. Λυπάμαι πραγματικά για σας.
Αστός — Δεν είμαστε ακόμα νεκροί.
Εγώ — Όχι, αλλά είστε άρρωστοι, κι αυτό που κάνει την περίπτωσή σας χειρότερη είναι ότι έχετε επίγνωση της ασθένειάς σας. Κάθε πρωί που σηκώνεστε κοιτάτε την πρόοδο του ίκτερού σας, και είστε ανίκανοι να τον θεραπεύσετε.
Αστός — Μήπως μας θεωρείτε ανθρώπους που είναι ανίκανοι να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους;
Εγώ — Φυσικά όχι. Έχετε ήδη δώσει αρκετά ικανοποιητικά παραδείγματα της αγριότητάς σας. Είναι μόνο αυτό — και να δούμε σε ποιο βαθμό αυτό που λέω είναι αλήθεια — τη μέρα που θα υπερασπιστείτε τους εαυτούς σας, θα δώσετε το σύνθημα για την Επανάσταση. Και αν δεν υπερασπιστείτε τους εαυτούς σας, είναι η Επανάσταση που θα έρθει να σας ξυπνήσει. Πιαστήκατε σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο. Αν παραχωρήσετε λίγα πράγματα στους φτωχούς, θ’ αναγνωρίσετε τη νομιμότητα των αιτημάτων τους, και θα τους ενθαρρύνετε να ωθήσουν τα πράγματα στ’ άκρα. Αν δεν παραχωρήσετε τίποτα, νομιμοποιείτε όλα τα αιτήματα και όλα τα γεγονότα. Αν μπείτε μπροστά, θα βρείτε τον εαυτό σας πιασμένο σε άλλες ακόμα δυσκολίες.
Αστός — Δεν θα υποστηριχθούμε λοιπόν;
Εγώ — Φυσικά! Έχετε ακόμη μερικά παλιά φρούρια, το στρατό, τη δικαιοσύνη, τη διοίκηση, αλλά όλα αυτά γρήγορα θα καταρρεύσουν κάποια στιγμή. Έχετε μηχανές που φαίνεται να λειτουργούν παρόλα αυτά θα σταματήσουν από μόνες τους. Τη μέρα που ο εργαζόμενος θα σταματήσει να παλεύει με μπάλες χαρτιού, τη μέρα που θα σταματήσει να στέλνει στο κοινοβούλιο καραγκιόζηδες και ο διστακτικός, τη μέρα που θα πει σε όσους ισχυρίζονται ότι τον αντιπροσωπεύουν: όλα ή τίποτα, εκείνη τη μέρα θα είστε σε κίνδυνο.
Αστός — Θα μεταναστεύσουμε
Εγώ — Όχι, επειδή η Επανάσταση θα εξαπλωθεί, επίσης. Αυτό είναι που είναι το πιο σπουδαίο: η κοινωνική Επανάσταση θα είναι Ευρωπαϊκή. Μια πολιτική επανάσταση είναι εντοπισμένη· η οικονομική γενικεύεται.
Αστός — Είστε απαισιόδοξος.
Εγώ — Απαισιόδοξος για σας αλλά, να είστε σίγουρος, αισιόδοξος για τους άλλους.
Αστός — Ακόμα και έτσι, θα έχουμε πάντοτε τον καλό στρατό μας.
Εγώ — Δεν θα τον έχετε για πάντα.
Αστός — Γιατί;
Εγώ — Επειδή αυτό που εσείς αποκαλείτε κατάσταση ένοπλης ειρήνης δεν μπορεί να διαρκέσει επ’ άπειρον, και άσχετα με το τι λύση θα βρείτε σε αυτό το πρόβλημα, η επανάσταση είναι αναπόφευκτη. Αν επιμένετε στη διατήρηση μόνιμων στρατών, το κάνετε είτε λόγω πτώχευσης είτε λόγω επανάστασης. Αν κάνετε πόλεμο, είναι η επανάσταση στην ηττημένη χώρα, και θα εξαπλωθεί, αγγίζοντας το νικηφόρο έθνος. Αν όχι, φυσικά, από τη στιγμή της κήρυξης του πολέμου οι προλετάριοι των δύο χωρών θα απαντήσουν με γενική απεργία, ή με καταστροφή των σιδηροδρομικών γραμμών των δύο πλευρών, και είναι ακόμα επανάσταση. Αν απολύσετε το μόνιμο στρατό θα απελευθερώσετε αμέσως μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες (σικ) εργαζομένoυς. Θα αυξήσετε έτσι μοιραία τη συνεχώς αυξανόμενη μάζα των ανέργων, αλλά την αυξάνετε με τόσο ξαφνικό τρόπο, που θα επιδεινώσετε ταχύτατα τη συνολική αθλιότητα, θα φέρετε τόσο απερίσκεπτα μια γενική μείωση μισθών — επειδή θέλετε να επωφεληθείτε από το πλεόνασμα των εργατικών χεριών — που είναι ακόμα η επανάσταση.
Αστός — Με κάνετε να χάσω την ελπίδα μου! Πέστε μου τι πρέπει να γίνει.
Εγώ — Κάντε την επανάσταση μαζί μας.
Δημοσιεύτηκε στο Almanach socialiste illustrè, 1896
