Κυκλοφορεί το 136ο φύλλο της μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

Ακολουθεί το προλογικό κείμενο, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:

Η Ανατολική Μεσόγειος, η Β. Αφρική, η Μέση Ανατολή, η Αραβική Χερσόνησος, τα Βαλκάνια και ο Καύκασος φλέγονται ενώ οι κυρίαρχοι σε μια φρενήρη κατάσταση φαίνεται να «δοκιμάζουν» κάθε πιθανό συνδυασμό συμμαχιών, συγκρούσεων, σκληρών ανταγωνισμών, που την μια «στιγμή» διαλύονται και την άλλη ανασυγκροτούνται διαλύοντας και την τελευταία αυταπάτη ότι στα κυριαρχικά «παιχνίδια» υφίσταται έστω και κατά διάνοια το «ανέφικτο» ή το «αδιανόητο». Η επόμενη ημέρα είναι ήδη εδώ με τις περιφέρειες της «νέας Ευρώπης» να συγκλονίζονται από αιματηρές εξεγέρσεις που, ω του θαύματος, δεν χαρακτηρίζονται αποσταθεροποιητικές, αλλά ελπιδοφόρες για τους λαούς και την δημοκρατία. Την ίδια στιγμή που τα «ενδιαφερόμενα μέρη» υπόσχονται ότι η μοιρασιά θα είναι δίκαιη στην περίπτωση της Ουκρανίας, στην Συρία ένα ακόμη αιματοκύλισμα που θα φέρει πιο κοντά στο κατώφλι της «νέας Μ. Ανατολής» συνεχίζεται με 130.000 νεκρούς, ένα εκατομμύριο πρόσφυγες σε μια ερειπωμένη χώρα, ενώ τα «νέα» από την Λιβύη έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας από την λεγόμενη επικαιρότητα. Σε ένα οργουελιανό σκηνικό οι μάχες ξεκινούν και τελειώνουν σε απροσδιόριστο χρόνο, με απροσδιόριστες συνέπειες, με τους παλαιούς τυράννους να πέφτουν και τους νέους να σηκώνονται σαν μαριονέτες.

Τα πάντα μοιάζουν αναλώσιμα όπως προστάζει το τεχνολογικό όραμα της νέας εποχής. Τα «πάντα» βιάζονται να αλλάξουν με την ταχύτητα του φωτός, εκεί που η κυριαρχία οπισθοχωρεί σε έναν «νέο» μεσαίωνα.

Ο «παλιός κόσμος» αναποδογυρίζεται, τεμαχίζεται, για να ξαναενωθεί μέσα από τα ενεργειακά περάσματα, τα πραξικοπήματα «νέου» τύπου, τους νέους κυριαρχικούς συνασπισμούς, την αποπομπή των παλαιών ηγεμόνων που εξοντώνονται παραδειγματικά και την συνδιαχείριση της παγκόσμιας οικονομικής «κρίσης» εκ μέρους των συνδαιτυμόνων της κυριαρχίας. «Αν οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης επιθυμούν να προχωρήσουν προς μια συλλογικοποίηση των κινδύνων, θα πρέπει να αποχωριστούν ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας, δήλωνε πριν από ενάμισυ περίπου χρόνο ο τότε επικεφαλής της Bundesbank, Jens Weidmann, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος βρέθηκε και το μέλος του δ.σ. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Γιέργκ Ασμουσεν, βεβαιώνοντας ότι σήμερα η μόνη οδός για την εμβάθυνση της ένωσης στην ευρωζώνη είναι η εκχώρηση κυριαρχίας.

Η νέα ταυτότητα έχει προσδιοριστεί. Η παλαιά πρέπει να ξεθωριάσει. Δεν πρόκειται για εναλλακτική πρόταση αλλά για κυριαρχική απαίτηση. Η κυριαρχική συγκρότηση μέσω της επιβολής για συλλογική ταύτιση με το έθνος-κράτος, που διήρκεσε από τον 16^ο έως τον 20^ο αιώνα, δίνει δια πυρός και σιδήρου την θέση της στο «νέο» ιστό της «αράχνης», που συνεχίζει να κατασκευάζεται με το υφάδι της ενοποιητικής διαδικασίας της κυριαρχίας.

Η κυριαρχία μοιάζει ανίκητη όσο ποτέ, εξοπλισμένη με πυρηνικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μοιάζει με παιχνίδι το να καταλήξει η γη να γίνει ο πλανήτης των κατσαρίδων, μοιάζει να ελέγχει το παραμικρό, να προλαβαίνει την κάθε αντίδραση εναντίον της και μάλιστα εν τη γενέσει, να προχωρά στην χρήση τεχνολογιών που κάνουν κάθε ιστορία επιστημονικής φαντασίας να ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα.

Πράγματι ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» δεν επινοήθηκε για πρώτη φορά, ούτε τα όνειρα κάθε εξουσίας για την κατασκευή του «νέου ανθρώπου» δια μέσου της επιβολής του τρόμου και αποδοχής της ολοκληρωτικής καθυπόταξης: Το παγκόσμιο κράτος οι Μεγάλοι Διαχειριστές, που θα καθορίζουν ακόμη και την βιολογική ταυτότητα όσων πρόκειται να γεννηθούν, η λατρεία του πανομοιότυπου μέσα από την ισοπέδωση κάθε ιδιαιτερότητας στ’ όνομα ενός και μόνου παγκόσμιου πολιτισμού, ο απόλυτος προκαθορισμός της σκέψης και της δράσης, η απόλυτη διαμεσολάβηση των λέξεων και η εξαφάνιση της νόησης, η περιθωριοποίηση ή και δίωξη κάθε πραγματικής ζωής που εξελίσσεται εκτός οθόνης και ο θρίαμβος της εικονικής πραγματικότητας, η εξάρτηση από κάθε λογής υποκατάστατα.

Οι «πυξίδες» παραμένουν σπασμένες;

«Αργά, πολύ αργά, δυο πόδια (του Άγριου που έχει εξαφανιστεί, αιωρούμενα κάτω από την καμάρα της αψίδας του Φάρου που είχε καταφύγει για να γλιτώσει από τους πολιτισμένους) γύριζαν σαν δυο μαγνητικές βελόνες προς τα δεξιά, από βόρεια, βορειανατολικά, ανατολικά, νοτιοανατολικά. Μετά σταμάτησαν για λίγο κι άρχισαν αργά να γυρίζουν αντίστροφα προς τ’ αριστερά. Νοτιοδυτικά, νότια, νοτιοανατολικά, ανατολικά…».

Ας ξέρουν ότι ο θρίαμβος θα παραμένει το ίδιο κοντά στην καταστροφή, όσο το φως θα μπορεί να διαπερνά κάθε σκοτάδι…

Μάρτιος 201

Πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/2014/03/03/%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF-136%CE%BF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1/#more-18728