Πλήρης ανάλυση: Η ΔΥΣΗ ΚΗΡΥΞΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Κι εμείς, όντας υποκειμενικοί, βάλαμε τον δικό μας τίτλο. Εσείς διαλέγετε.

————-

Η Ρώσικη σημαία, εκτός από την Κριμαία,  αυτή τη στιγμή, κυματίζει στο Χάρκοβο, Ντόνετσκ, Οδησσό, Μαριούπολη, Ντνεπροπετρόφσκ, Λουγκάνσκ, Μελιτόπολη. Προστατευτικά και όχι διχοτομικά, όπως προσπαθούν κάποιοι να το παρουσιάσουν. Οι τελευταίοι που θα ήθελαν διχοτόμηση και ένα καθαρόαιμο δυτικόφιλο κράτος στα 2/3 της Ουκρανίας, κάτω από τα σκέλια τους, είναι οι Ρώσοι. Τη διχοτόμηση επιδιώκουν η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ, ως όργανα της Διεθνούς Ολιγαρχίας.

Όποιος θέλει μια καλή εξήγηση για όλα αυτά, τη δίνουμε με μεγάλα γράμματα:

Η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας είναι κρατική και μη ελεγχόμενη από τη διεθνή τραπεζική Μαφία. Η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας δεν είναι μέλος της ΒΙS, της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, δηλαδή της Τράπεζας όλων των Κεντρικών Τραπεζών.

Σε σύγκριση και αντίθεση με αυτό:

Η Τράπεζα της Αγγλίας κρατικοποιήθηκε, μετά το σκάνδαλο της διακίνησης και φύλαξης του κλεμμένου χρυσού της Τσεχίας, από τους Ναζί, την ώρα που οι Βρετανοί στρατιώτες σκοτώνονταν στα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Παρά το γεγονός αυτό, η Κεντρική Τράπεζα της Μ. Βρετανίας εξακολουθεί να είναι μέλος  της BIS και οι πολιτικοί της εξακολουθούν να είναι πειθήνια όργανα της Διεθνούς Τραπεζικής Μαφίας.

Έχουμε γράψει ότι οι πόλεμοι, σήμερα, γίνονται με δύο τρόπους:

α) Από τις οθόνες των υπολογιστών, όταν η χώρα συμμετέχει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και

β) Με τον κλασσικό τρόπο, όταν δεν μπορεί να πολεμηθεί με τη δημιουργία χρέους, μέσω μιας οθόνης(Ιράκ, Ιράν, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν κ.ά.). Στην ανάγκη οργανώνουν ή παρεμβαίνουν σε κάποια εξέγερση.

Τέλος, να υπενθυμίσουμε ότι η Ουκρανία είναι χώρα την ανεξαρτησία της οποίας εγγυώνται οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία (Μνημόνιο Βουδαπέστης 1994). “Εγγυήτριες” χώρες εμφανίζονται σε κράτη που η εσωτερική συνοχή χαρακτηρίζεται και είναι εύθραυστη(θυμηθείτε την Κύπρο).

——————–

Όποιος αγνοεί ή μηδενίζει την ιστορία, γιατί έτσι του αρέσει, βρίσκεται, διαρκώς, προ εκπλήξεων και μπροστά σε “ανερμήνευτα” και ανεξήγητα γεγονότα. Όποιος αγνοεί ή μηδενίζει τη διαμόρφωση συνειδήσεων, εξ αιτίας της διαχρονικής συνύπαρξης ανθρώπων σε ένα τόπο, γίνεται ο παθητικός θεατής των εξελίξεων. Η Παγκόσμια Τραπεζική Αυτοκρατορία, όμως, γνωρίζει και καθορίζει τις κινήσεις της με βάση και την ιστορία. Για να μπορεί να ελέγχει και να διαμορφώνει τις ζωές μας, με βάση τα συμφέροντα της. Οι “εθνικισμοί” και οι παραλλαγές τους, ναζισμός – φασισμός, είναι το καλύτερο ιδεολογικό και πολιτικό όπλο των τραπεζιτών. Διαθέτουν το ανίκητο χαρακτηριστικό της βλακείας.

Η σημερινή πολιτική και φυλετική σύνθεση της Ουκρανίας έχει τις ρίζες της στην ασήμαντη σήμερα Λιθουανία.

Η Λιθουανία σε συμμαχία με την Πολωνία, και με διάφορες αλλαγές συνόρων,  από τον 14ο έως τον 17ο αιώνα, απλωνόταν από τη Βαλτική ως τη Μαύρη Θάλασσα.

• Ανατολική Ευρώπη 1360:

• Η Λιθουανία 1420(στα πράσινα) και η σύμπραξη Πολωνίας – Λιθουανίας 1569 (στα καφέ σύνορα):

• Στον τελευταίο χάρτη μας, η Πολωνία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Μόσκοβος, το τουρκόφωνο Χανάτο της Κριμαίας, η Κιρκασία, πριν από τη συντριβή των Τούρκων και τη συμφωνία του Κιουρτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Ήταν, τότε, που ο Μόσκοβος έγινε Ρωσία:

Πολωνία και Λιθουανία κληροδότησαν στους κατοίκους της σημερινής δυτικής Ουκρανίας το μίσος προς τους Ρώσους.

Αυτή είναι η “παλιά” ιστορία της Ουκρανίας, σε τίτλους και χάρτες.

————–

Υπάρχει, όμως, και μια πιο πρόσφατη ιστορία.

• (Θα αφήσουμε έξω από τη διήγηση μας τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, τότε που οι Λιθουανοί έδωσαν γη και ύδωρ στους Ναζιστές Γερμανούς για να πολιορκήσουν, αποτυχημένα, επί 900 μέρες(!) την Αγία Πετρούπολη και τότε που οι Ουκρανοί του Στεπάν πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών).

Η δική μας “ιστορία” και για να ακριβολογούμε η δική μας εκδοχή της ιστορίας, που εσείς καλείστε να αξιολογήσετε, έχει μόνο ένα όνομα:

Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι.

Συμπτωματικά, ο Μπρεζίνσκι είναι αμερικανός πολωνικής καταγωγής. Είναι καικαθολικός στο θρήσκευμα. Κάποιοι υποτιμούν την επίδραση της προσωπικής θρησκευτικής πίστης στην πολιτική σκέψη. Ο Μπρεζίνσκι , όπως και ο άλλος μεγάλος διανοητής της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, ο Καρλ Σμιτ, αντλεί εμπνεύσεις από τη απόλυτη ισχύ του Πάπα στα εκκλησιαστικά πράγματα της Καθολικής Εκκλησίας.

Έχουμε δηλώσει και άλλη φορά ότι παρακολουθούμε με πολύ προσοχή και σεβασμό κάθε τι που λέει ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Και για αυτή τη στάση μας, θα επικαλεστούμε, για τώρα,  μόνο δύο λόγους:

- Είναι ο εμπνευστής της Τριλατεράλ Κομμίσιον(1972). Το σκοτεινό και μακρύ πολιτικό χέρι της Τραπεζικής Αυτοκρατορίας. Την πρότεινε στον Ροκφέλερ, ο οποίος  υιοθέτησε και υλοποίησε την ιδέα (Εμείς γνωρίσαμε την πρωθυπουργία Παπαδήμου, μέλους της).

- Είναι ο εμπνευστής και εισηγητής του τηλεοπτικού -και όχι μόνο- αυνανισμού των λαών, ως εργαλείο “διακυβερνησιμότητας”(1995).  Η πρόταση έγινε σε συνάντηση της ελίτ του κόσμου, όταν αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το 80% του πληθυσμού της γης δεν θα είναι χρήσιμο στην οικονομία του 21ου αιώνα.  Η απάντηση – πρόταση του Μπρεζίνσκι στο πρόβλημα ήταν μόνο μία λέξη:  “tittytainment” και ο αείμνηστος Άγγελος Ελεφάντης την μετέφρασε στα ελληνικά “βυζοδιασκέδαση” (Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ, Ζαν Κλωντ Μισεά, έκδοση Βιβλιόραμα).

Έκτοτε οι τηλεοράσεις του κόσμου πλημμύρισαν από σιλικονούχα βυζιά, βαμμένες ξανθιές και σκουπιδοεκπομπές αποβλάκωσης και ηλιθιοποίησης.

Πρόκειται για τον άνθρωπο με τη μέγιστη επιρροή στη διαμόρφωση αυτού που αποκλήθηκε “παγκοσμιοποίηση” και υλοποιείται από τη δεκαετία του 70. Με τρόπο εντυπωσιακά κοντινό σε όσα έχει, κατά καιρούς, γράψει και πει.

Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι έγραψε το 1997 το βιβλίο “Η Μεγάλη Σκακιέρα“. Σε αυτό το βιβλίο προτείνει πολλά από όσα έχουμε ζήσει και, ιδιαίτερα, αυτό που ζούμε σήμερα στην Ουκρανία.

(Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να πούμε ποιοι είναι τα πιόνια στη σκακιέρα).

Ήταν προτάσεις προς τη μόνη μεγάλη υπερδύναμη του πλανήτη, τις ΗΠΑ, προς τον πιο ισχυρό βραχίονα της παγκόσμιας τραπεζικής τάξης πραγμάτων(ο άλλος μεγάλος βραχίονας είναι η Ε.Ε.). Οι προτάσεις έγιναν με σκοπό τη διατήρηση αυτής της ηγεμονίας  στον αιώνα τον άπαντα.

Ο Μπρεζίνσκι εντοπίζει τα σημεία του πλανήτη , στα οποία προτείνει επεμβάσεις, γιατί από εκεί μπορεί στο μέλλον να προκύψει η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Κάνει ονομαστικές αναφορές σε σημεία, όπου υπάρχουν στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ (και του υπερεθνικού πλέγματος εταιρειών, με πυρήνα τις τράπεζες, λέμε εμείς).

Θέτει, ως πρώτη προτεραιότητα την τριχοτόμηση και το ξεδόντιασμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, με σταδιακή απόσπαση κρατών.

Θεωρείται από το 1998 ο εμπνευστής της ιδέας της “κατά προτεραιότητα προσδέσεως της Ουκρανίας με τη Δύση“.

Δίνει ιδιαίτερη προσοχή στα πετρέλαια του Καυκάσου και της Κασπίας και στους πετελαιοαγωγούς. Προτείνει την ενσωμάτωση του Ιράν και τονίζει το ρόλο της Ινδίας στην παγκόσμια σκακιέρα. Εκφράζει ανησυχία για τη μελλοντική ενδυνάμωση της Κίνας.

Αναφέρεται σε τρεις αξονικές περιοχές του κόσμου: Δ. Ευρώπη, Β. Αμερική, ΝΑ Ασία (Δεν υπολογίζει την Ελλάδα ως μέρος του άξονα της Δ.Ευρώπης).

Σε όλους τους σχεδιασμούς και τις προτάσεις του, η Ρωσία είναι ο βασικός εχθρός.

Το 2004, δημοσιεύεται άρθρο του Π.Σβαρτς στο Center for Research on Globalisation (www, globalresearch.ca). Το άρθρο είναι σα να γράφτηκε σήμερα:

Ο αγώνας για την εξουσία στην Ουκρανία και η στρατηγική των Η.Π.Α

Το άρθρο αναλύει τις στρατηγικές Μπρεζίνσκι του 1997 και χρησιμοποιεί πιο πρόσφατα κείμενα του Stratfor , μιας εταιρείας στρατηγικών αναλύσεων που διατηρεί στενότατους δεσμούς με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Σταχυολογούμε:

= Α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τα σκα­μπα­νε­βά­σμα­τα των δι­με­ρών σχέ­σε­ων –που δια­μορ­φώ­νουν άλ­λο­τε στε­νές και άλ­λο­τε ψυ­χρές σχέ­σεις α­νά­με­σα στις δυο χώ­ρες– οι Η.Π.Α. ερ­γά­στη­καν συ­στη­μα­τι­κά για να πε­ρι­λά­βουν στη σφαί­ρα ε­πιρ­ρο­ής τους τις χώ­ρες που προ­έ­κυ­ψαν α­πό τη διά­λυ­ση της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης.

= Ή­δη, ο πρώ­τος πό­λε­μος του Ι­ράκ, το 1991, υ­πο­νό­μευ­σε σε με­γά­λο βαθ­μό την ε­πιρ­ρο­ή της Μό­σχας στη Μέ­ση Α­να­το­λή. Η ί­δια δια­δι­κα­σί­α συ­νε­χί­στη­κε στα Βαλ­κά­νια, με τον πό­λε­μο του ΝΑ­ΤΟ έ­να­ντι της Σερ­βί­ας. Το 2001, μέ­σα στα πλαί­σια της ει­σβο­λής στο Αφ­γα­νι­στάν, οι Η.Π.Α. για πρώ­τη φο­ρά ε­γκα­τέ­στη­σαν μια σει­ρά στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων σε πρώ­ην σο­βιε­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες θε­με­λιώ­νο­ντας έ­τσι τη μό­νι­μη πα­ρου­σί­α τους στην Κε­ντρι­κή Α­σί­α. Στο ε­ξής, το Ουζ­μπε­κι­στάν, το Τα­τζι­κι­στάν, το Κιρ­γι­ζι­στάν και σε κά­ποιο βαθ­μό και το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν θα συμ­μα­χή­σουν με τις Η­ΠΑ. Έ­να χρό­νο πριν βο­ή­θη­σαν την ε­γκα­τά­στα­ση ε­νός α­προ­κά­λυ­πτα φι­λο­δυ­τι­κού κα­θε­στώ­τος στη Γε­ωρ­γί­α. Στην Ευ­ρώ­πη, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα πρώ­ην μέ­λη του Συμ­φώ­νου της Βαρ­σο­βί­ας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των πρώ­ην Βαλ­τι­κών Σο­βιε­τι­κών δη­μο­κρα­τιών, ε­ντά­χθη­καν στο ΝΑ­ΤΟ και την Ε.Ε.

= Στο βι­βλί­ο του πριν α­πό ε­πτά χρό­νια, ο Μπρε­ζίν­σκι εί­χε ή­δη α­να­φερ­θεί στη ση­μα­σί­α της Ου­κρα­νί­ας. Η α­πώ­λεια της Ου­κρα­νί­ας για τη Ρω­σί­α θα σή­μαι­νε τη δρα­στι­κή γε­ω­πο­λι­τι­κή υ­πο­βάθ­μι­ση της τε­λευ­ταί­ας. «Α­κό­μα και χω­ρίς την Πο­λω­νί­α και τις Βαλ­τι­κές Δη­μο­κρα­τί­ες, μια Ρω­σί­α που δια­τη­ρεί τον έ­λεγ­χο της Ου­κρα­νί­ας θα συ­νε­χί­ζει να α­να­ζη­τά τρό­πους για να ε­ξε­λι­χθεί σε μια Ευ­ρα­σια­τι­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α… αλ­λά χω­ρίς τον έ­λεγ­χο της Ου­κρα­νί­ας και την υ­πο­στή­ρι­ξη των 52 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων Σλά­βων της χώ­ρας αυ­τής,  ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια της Ρω­σί­ας να α­να­συ­στή­σει την Ευ­ρα­σια­τι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να α­πο­τύ­χει, ε­ξαι­τί­ας των πα­ρα­τε­τα­μέ­νων συ­γκρού­σε­ων που θα προ­κλη­θούν α­πό τη θρη­σκευ­τι­κή και την ε­θνι­κή α­φύ­πνι­ση των μη-σλά­βων που την πε­ρι­τρι­γυ­ρί­ζουν. Ως προς αυ­τό, ο πό­λε­μος στην Τσε­τσε­νί­α α­πο­τε­λεί έ­να πρώ­το πα­ρά­δειγ­μα.»

= Σε μια α­νά­λυ­ση για τις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νί­α, η Στράτ­φορ συ­μπε­ραί­νει ό­τι η α­πώ­λεια της Ου­κρα­νί­ας ό­χι μό­νο α­δυ­να­τί­ζει την ε­ξω­τε­ρι­κή θέ­ση της Ρω­σί­ας αλ­λά α­κό­μη: «χω­ρίς την Ου­κρα­νί­α, η οι­κο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή βιω­σι­μό­τη­τα της Ρω­σί­ας τί­θε­ται υ­πό αμ­φι­σβή­τη­ση». Η έ­ρευ­να της Στράτ­φορ συ­νε­χί­ζει: «Το να πει κα­νείς ό­τι η Ρω­σί­α βρί­σκε­ται σε μια κρί­σι­μη κα­μπή εί­ναι μια πο­λύ συ­γκρα­τη­μέ­νη δή­λω­ση. Χω­ρίς την Ου­κρα­νί­α, η Ρω­σί­α εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη σε μια ο­δυ­νη­ρή διο­λί­σθη­ση της γε­ω­πο­λι­τι­κής της ι­σχύ­ος και, τε­λι­κά, ί­σως α­κό­μη και στην α­νυ­παρ­ξί­α».

=  Στράτ­φορ, «Δεν χρειά­ζε­ται έ­νας πό­λε­μος για να πλη­γούν τα συμ­φέ­ρο­ντα της Ρω­σί­ας, α­πλά πρέ­πει να με­τα­βλη­θούν οι γε­ω­πο­λι­τι­κοί προ­σα­να­το­λι­σμοί της Ου­κρα­νί­ας. Μια ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σμέ­νη Ου­κρα­νί­α δεν θα λει­τουρ­γού­σε τό­σο σαν έ­να μα­χαί­ρι στην καρ­διά της Ρω­σί­ας, αλ­λά πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σαν έ­να κο­μπρε­σέρ το ο­ποί­ο βρί­σκε­ται σε συ­νε­χή λει­τουρ­γί­α». Μια πι­θα­νή συ­νέ­πεια, σύμ­φω­να με την ε­ται­ρεί­α στρα­τη­γι­κών α­να­λύ­σε­ων, εί­ναι μια ε­πι­θε­τι­κό­τε­ρη ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή εκ μέ­ρους της Ρω­σί­ας κα­θώς ε­πί­σης και η εμ­φά­νι­ση ι­σχυ­ρών ε­σω­τε­ρι­κών κλο­νι­σμών οι ο­ποί­οι θα προ­κα­λέ­σουν “τον θά­να­το ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων”.

= ο Α­με­ρι­κα­νός πρέ­σβης στο Κί­ε­βο, Κάρ­λος Πα­σκουάλ(2003): “η Ου­κρα­νί­α μπο­ρεί να εν­σω­μα­τω­θεί στην ευ­ρω-α­τλα­ντι­κή κοι­νό­τη­τα“.

= Τζον Χερμπστ, που α­ντι­κα­τέ­στη­σε τον Πα­σκουάλ τον Σε­πτέμ­βριο του 2004: “Η εν­σω­μά­τω­ση της Ου­κρα­νί­ας στην ευ­ρω-α­τλα­ντι­κή κοι­νό­τη­τα εί­ναι έ­νας ση­μα­ντι­κός στό­χος της α­με­ρι­κα­νι­κής ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής“…Ό­ταν πραγ­μα­το­ποιού­νταν οι α­κρο­ά­σεις, ο Χερ­μπστ α­ντι­προ­σώ­πευε τις Η­ΠΑ ως πρε­σβευ­τής στο Ουζ­μπε­κι­στάν, του ο­ποί­ου  ο αυ­ταρ­χι­κός πρό­ε­δρος Ι­σλάμ Κα­ρί­μωφ, πρώ­ην γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, δια­τη­ρεί φι­λι­κές σχέ­σεις με την Ουά­σιν­γκτον. Πα­ρό­λο που οι ε­κλο­γές στο Ουζ­μπε­κι­στάν δεν α­ντα­πο­κρί­νο­νται ού­τε κατ’ ε­λά­χι­στο στις προ­δια­γρα­φές του Ο­Α­ΣΑ και τα κόμ­μα­τα της α­ντι­πο­λί­τευ­σης πα­ρα­μέ­νουν υ­πό α­πα­γό­ρευ­ση για πά­νω α­πό δέ­κα χρό­νια, ο Κα­ρί­μωφ ε­πι­χο­ρη­γεί­ται με αρ­κε­τές ε­κα­το­ντά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια τον χρό­νο α­πό την Α­με­ρι­κή. Ως α­ντάλ­λαγ­μα έ­θε­σε μια στρα­τιω­τι­κή βά­ση στη διά­θε­ση των Η­ΠΑ για τον πό­λε­μο ε­να­ντί­ον του γει­το­νι­κού Αφ­γα­νι­στάν.

= Μό­νο κα­τά τα τε­λευ­ταί­α 2 χρό­νια, η α­με­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ξό­δε­ψε 64 ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για να ε­νι­σχύ­σει την ου­κρα­νι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Αυ­τό το γε­γο­νός ε­πι­βε­βαιώ­θη­κε τις τε­λευ­ταί­ες μέ­ρες α­πό Α­με­ρι­κά­νους κυ­βερ­νη­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους. Ε­πι­πρό­σθε­τα, ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια διο­χε­τεύ­τη­καν α­πό ι­διω­τι­κά ι­δρύ­μα­τα, ό­πως αυ­τό του Σό­ρος, αλ­λά και α­πό ευ­ρω­πα­ϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις.

(Σημείωση δική μας: Αναφέρεται σε γεγονότα πριν από το 2004. Το τι έχουν κάνει έκτοτε ΗΠΑ και Ε.Ε. στην Ουκρανία και τι είδους στηρίξεις έχουν προσφέρει για τον επηρεασμό της πολιτικής σκηνής μπορεί ο καθένας να τα φανταστεί).

Τι δεν καταλάβατε;

Η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ επιδιώκουν και σχεδιάζουν τα σημερινά γεγονότα, τουλάχιστον, από το 1997, για να μην πούμε από τότε που έπεσε το τείχος του Βερολίνου.

Ο Πούτιν, ασχέτως όλων των αμφισβητήσεων, είναι ό,τι χειρότερο για τα στρατηγικά σχέδια των Κυρίαρχων. Είναι αυτό που φοβόντουσαν και έβλεπαν στους χειρότερους εφιάλτες τους. Ίσως, να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία ξεκίνησαν λίγο μετά το βέτο που έθεσε ο Πούτιν στη Συρία.

Ο Πούτιν εμφανίζεται καλά διαβασμένος και γνωρίζει τα σχέδια του εχθρού, γι’  αυτό προσέχει τις κινήσεις του.

Ίδρυσε, ως απάντηση στην “Ευρασία” του Μπρεζίνσκι την “Ευρασιατική Ένωση“, με ισχνά ως τώρα αποτελέσματα.

Ποιος , λοιπόν, σχεδίασε, οργάνωσε και “κήρυξε” τον πόλεμο στη Ρωσία;

Τα συμπεράσματα δικά σας. Εμείς είπαμε τη γνώμη μας.

———————–

Ας δούμε τι λέει ο Μπρεζίνσκι σήμερα, με άρθρο του στους Financial Times, σε δική μας , όχι αυθαίρετη, επιλογή:

= την πρωτοβουλία στην Ευρώπη πρέπει να αναλάβουν Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο ως παράδεισος Ρώσων και Ουκρανών ολιγαρχών αποκτά ιδιαίτερη επιρροή στην κρίση.

= αργά ή γρήγορα η Ουκρανία θα είναι μέρος μιας πραγματικά δημοκρατικής Ευρώπης. Κι αργά ή γρήγορα, η Ρωσία θα ακολουθήσει, εκτός αν απομονωθεί και γίνει ένα ημι-στάσιμο ιμπεριαλιστικό απομεινάρι.

= Η ελπίδα μου είναι ότι ο Πούτιν θα αναγνωρίσει πως οι εναλλακτικές του είναι περιορισμένες. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την Ουγγαρία του 1956 ή την Τσεχοσλοβακία του 1968, όταν το Κρεμλίνο συνέτριψε τις λαϊκές εξεγέρσεις με βιαιότητα.

Φυσικά, στο μεγάλο κείμενο μας δεν μπαίνουμε στον κόπο να αναφέρουμε τα αποσπάσματα στα οποία ο Μπρεζίνσκι μιλά, συνεχώς, για “δημοκρατία”. Δεν είμαστε και τόσο ηλίθιοι, για να μη ξέρουμε στην Ελλάδα τι θέλει να πει αυτό.

Χα Χα Χα: “Ιμπεριαλιστικό απομεινάρι” η Ρωσία. Ενώ οι άλλοι… “Δημοκρατίες”  παράδεισοι Ρώσων και Ουκρανών Ολιγαρχών. Με τη βοήθεια τόσο εκλεκτών και δημοκρατικών ανθρώπων, η Ουκρανία προορίζεται για παράδεισος ή θα πάει στον Παράδεισο. Σε κάτι σαν την Κόλαση.

——————–

Και τώρα οι ναυαρχίδες της παγκόσμιας “ενημέρωσης”.

Financial Times: «Παραμένει ασαφές κατά πόσον ο Πούτιν είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα ή αν σχεδιάζει να συνεχίσει τον αγώνα του. Ο κ. Πούτιν πρέπει να γνωρίζει ότι το στοίχημα να μετατρέψει την Ουκρανία σε ρωσικό δορυφόρο είναι ανέφικτο. Η μόνιμη αποσταθεροποίηση της χώρας είναι τακτική, όχι πολιτική»,

Αλλά ο Guardian διαφωνεί, καρφώνοντας την Ε.Ε.:

επικρίνει ως «μη σοφή» την τοποθέτηση του Ολι Ρεν, επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, ότι πρέπει να δοθεί σαφής ευρωπαϊκή προοπτική στην Ουκρανία. «Η φράση σχετίζεται συνήθως με την επικείμενη ένταξη στην Ε.Ε., ενώ δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων ότι αυτός ο στόχος είναι επιθυμητός. Δεν έχουμε ενδείξεις ότι οι Ουκρανοί το θέλουν και έχουμε σαφή σημάδια ότι η Μόσχα θα το θεωρήσει εχθρική πράξη», επισημαίνει στο κύριο άρθρο της. «Αυτό που θέλουν οι Ουκρανοί είναι μια ισχυρή σχέση με την Ευρώπη και μια εξίσου δυνατή αλλά και ασφαλή σχέση με τη Ρωσία. Δεν υπάρχει λόγος, παρά μόνο η βλακεία και η κακοήθεια των εξωτερικών παραγόντων, να μην εξασφαλίσει και τα δύο το Κίεβο. Με τη χώρα να βρίσκεται πολύ κοντά στη χρεοκοπία, είναι σαφές ότι υπάρχει ανάγκη για πολύ σημαντική οικονομική βοήθεια», υπογραμμίζει ο Guardian.

«Οι δυτικές χώρες μοιάζουν να θέλουν να πείσουν τη Ρωσία ότι η Ουκρανία θα έπρεπε να αποτελεί κοινό τους σχέδιο. Είναι ο σωστός στόχος. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν αυτό που είναι επιθυμητό είναι και εφικτό», καταλήγει το κύριο άρθρο.

Το θέμα μας αφορά. Η Ελλάδα, όμως και δυστυχώς, έχει για “κυβέρνηση” τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση των Σαμαρά και Βενιζέλου. (Οι ρωσομαθείς συνεργάτες μας, ακόμα ψάχνουν να βρουν αναφορές στα ρωσικά και ουκρανικά ΜΜΕ για την επίσκεψη Βενιζέλου. Οι εφημερίδες Ιζβέστια, Πράβδα και το πρακτορεί Ιντερφαξ δεν αναφέρουν τίποτα. Όταν και αν βρούμε κάτι, θα σας ενημερώσουμε, για λόγους ψυχαγωγικούς και τραγικούς. Αλλά μην ελπίζετε. Αρκεσθείτε στη φωτογραφία).

Μια πατριωτική κυβέρνηση, ενθυμούμενη τα λόγια του Θουκυδίδη και γνωρίζοντας ποιος οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση,  θα ήξερε τι πρέπει να κάνει .

Για την ώρα, εμείς ως κατεστραμμένοι πολίτες, με ακμαίο το φρόνημα, δίνοντας τη μάχη για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (από το ψεύτικο χρέος και την πολλαπλή εξάρτηση) και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , προτείνουμε:

1. Τη συσπείρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων, των πολιτών και των οργανώσεων, που τους καλύπτει ο σκοπός της Απελευθέρωσης από το ψεύτικο χρέος και ο στόχος της εγκαθίδρυσης Δημοκρατίας (ενός πολιτεύματος στο οποίο ο λαός θα αποφασίζει για τους νόμους και όσα τον αφορούν).

2. Συμμετοχή και προώθηση της συλλογής υπογραφών:

“Η Ελλάδα δεν συμμετέχει σε οποιαδήποτε πολεμική κίνηση του ΝΑΤΟ. Δεν επιθυμούμε τη συμμετοχή της Ελλάδας σε οποιαδήποτε πολεμική κίνηση στη διένεξη Ουκρανίας/ Ρωσίας“.

 Πηγή:

ithacanet.gr

αναρτήθηκε από selana