Η Θηρεσία της Άβιλα, βοήθειά μας!
Άλλος μιλά με τον Θεό και εμπιστεύεται την έξοδο από την κρίση στην Παρθένο Μαρία. Άλλος, πάλι, προτιμά την αγία Θηρεσία της Άβιλα. Όπως ο υπουργός Εσωτερικών της Ισπανίας Χόρχε Φερνάντες Ντίας που εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η χώρα του θα τα καταφέρει χάρη στη μεσιτεία της αγίας Θηρεσίας, «σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς», για τους οποίους, προφανώς, η μεγάλη μυστικίστρια του 16ου αιώνα είχε εγκαίρως προειδοποιήσει…
Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, «Θηρεσία της Άβιλα», 1615
Δεν είναι δα και παράλογο, όσοι είχαν επενδύσει τις προσδοκίες τους στην «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» να στρέφονται πλέον σε κάτι λιγότερο υποστατό – αλλά ενδεχομένως αποτελεσματικότερο. Άλλωστε, ο ισπανός υπουργός μιλούσε στο πλαίσιο της τουριστικής έκθεσης Fitur της Μαδρίτης, κατά την παρουσίαση του περιηγητικού προγράμματος «Ίχνη της αγίας Θηρεσίας», με το οποίο θα εορτασθούν το 2015 τα 500 χρόνια από τη γέννηση της επιφανέστερης θυγατρός της Άβιλα. «Είμαι βέβαιος ότι με τις προσπάθειές της εν Ουρανοίς, όπου η αγία είναι πολύ ισχυρή, το πρόγραμμα θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία» πρόσθεσε ο Φερνάντες ενώπιον των τοπικών αρχόντων των 17 πόλεων όπου η Doctor Ecclesiae ίδρυσε παραρτήματα του τάγματός της των Ανυπόδητων Καρμελιτισσών.
Ταιριαστή, τω όντι, αυτή η Θηρεσία για να εμβαθύνει κανείς στο νόημα της ευρωπαϊκής κρίσης, εφόσον το μαζοχιστικό παραλήρημα της αγίας («Δώσε μου, Κύριε, τη δυνατότητα να υποφέρω ή δώσε μου τον θάνατο!») υπενθυμίζει τις καθαρτήριες ιδιότητες του αυτοβασανισμού.
Αλλά τα πράγματα γίνονται λιγότερο χαριτωμένα, όταν κανείς συνειδητοποιήσει ότι η σταδιακή καταβύθιση της Ισπανίας τα τελευταία χρόνια σε όλο και κατώτερες βαθμίδες του κοινωνικού Inferno, συμπίπτει με μια συστηματική πολιτική αναμόρφωσης της ισπανικής κοινωνίας επί το χριστιανικότερον, όπως την προωθεί η δεξιά κυβέρνηση Ραχόι.
Η πρόσφατη επαναποινικοποίηση των αμβλώσεων είναι ένα ηχηρό δείγμα. Εφεξής, η άμβλωση θα είναι επιτρεπτή μόνο σε περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας ή σοβαρού κινδύνου για την σωματική ή ψυχική υγεία της εγκύου. Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος τομέας στον οποίο η συντηρητική Ισπανική Επισκοπική Σύνοδος αποδεικνύεται ικανή να υπαγορεύει την κρατική πολιτική.
Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος το 2013 κατέστησε υποχρεωτικό το μάθημα των Θρησκευτικών στα δημόσια σχολεία, όπου οι θεολόγοι διορίζονται από τον κατά τόπους επίσκοπο, καίτοι μισθοδοτούνται από το κράτος. Επιπλέον, παρά τη σκληρή λιτότητα, διατηρείται άθικτη η κρατική επιδότηση των ιδιωτικών αρρεναγωγείων και παρθεναγωγείων της Καθολικής Εκκλησίας, που ανέρχεται σε 4 δισ. ευρώ ετησίως, ήτοι περίπου 10% του συνολικού εκπαιδευτικού προϋπολογισμού. Αν σε αυτά προσθέσουμε τη μισθοδοσία των εφημερίων των νοσοκομείων, την επιδότηση εκκλησιαστικών κοινωφελών λογαριασμών ή τα έξοδα συντήρησης χώρων λατρείας, ο λογαριασμός για τα δημόσια ταμεία ξεπερνά (με βάση στοιχεία του 2011) τα 11 δισ. ευρώ, ήτοι 1% του ισπανικού ΑΕΠ.
Όλα αυτά σε μία χώρα, όπου τυπικά υφίσταται χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους και όπου οι τακτικά εκκλησιαζόμενοι δεν ξεπερνούν το 10-15% του πληθυσμού.
Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι η αλληλοϋποστήριξη της ισπανικής ιεραρχίας και του Λαϊκού Κόμματος είναι ενός είδους «συμμαχία των αντιδημοφιλών», εφόσον η μεν εκκοσμίκευση της ισπανικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε ραγδαία, η δε υπόληψη των κυβερνώντων καταρρακώθηκε, μετά και την αποκάλυψη του σκανδάλου των «μαύρων» κομματικών ταμείων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δημοσκοπήσεις το 46% των Ισπανών τάσσεται κατά της επαναποινικοποίησης των αμβλώσεων, το 70% κατά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και το 56% κρίνει ότι οι σχέσεις κυβέρνησης και Εκκλησίας είναι «υπέρμετρα στενές».
Δεν πρόκειται απλώς για τους «πολιτιστικούς πολέμους», που, εν μέσω ασφυκτικής ευθυγράμμισης στη νεοφιλελεύθερη συνταγή, αποτελούν το αγαπημένο πεδίο σύγκρουσης και το κυριότερο διακριτικό γνώρισμα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς διεθνώς – και στην Ισπανία, όπου η μεν κυβέρνηση Θαπατέρο θέσπισε τον γκέι γάμο, περιόρισε τον ρόλο της Εκκλησίας και ελαστικοποίησε τις προβλέψεις περί αμβλώσεων και έρευνας βλαστοκυττάρων, ενώ η κυβέρνηση Ραχόι κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Εν προκειμένω, το ζήτημα ξύνει βαθιά ιστορική πληγή. Για όποιον τουλάχιστον δεν ξεχνά, ότι μετά την ήττα του Άξονα στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο το καθεστώς του Φράνκο αποτίναξε τους φασιστικούς συμβολισμούς για να μετατραπεί σε μια καθαρά ρωμαιοκαθολική δικτατορία. Αλλά για τον ρόλο της Εκκλησίας ως συμπολεμιστή των Φαλαγγιτών στον Ισπανικό Εμφύλιο, σε υπεράσπιση των τεράστιων υλικών συμφερόντων της, για τους χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και βασανισθέντες της περιόδου 1936-1975 (μεταξύ των οποίων 114.000 Δημοκρατικοί που φέρονται έως σήμερα ως αγνοούμενοι), για την καταπίεση και την οπισθοδρόμηση, δεν έχει να πεί κουβέντα ούτε ο «Πάπας των φτωχών» Φραγκίσκος. Αντιθέτως, τον Οκτώβριο προέστη της τελετής αγιοποίησης των «522 μαρτύρων της Ταρραγόνα», συμμετέχοντας στους «πολέμους μνήμης» που εξακολουθούν να διεξάγουν οι ισπανοί κυβερνώντες (πολιτικά εγγόνια, άλλωστε, των Φαλαγγιτών) κατά των ηττημένων του εμφυλίου.
Πηγή:
http://unfollow.com.gr/web-only/9416-teresa/