Λείπω
Λείπω | Αλίκτυπο
- Λείπω. Εσύ;
Οι νύχτες είναι σιωπηλές και η αιθάλη από τα γκρίζα ηλιοβασιλέματα, κάθε πρωί, πολιορκεί τα τζάμια των παραθύρων.
Μαραζώνουν τα αγάλματα στις πλατείες, δίπλα σε σκουπίδια, ακατανόητα συνθήματα κι αδιάφορα περιστέρια. Στα προπατζίδικα, συνωστίζονται οι πελάτες σαν ξεχασμένα πρωτοσέλιδα.
Έξω στους δρόμους, ο κόσμος, πηγαινοέρχεται φορτωμένος με σακούλες σούπερ μάρκετ και συσκευασμένα δώρα. Κάθε βήμα κι ένας υπολογισμός, μια αγχωμένη αφαίρεση, μια τελευταία πρόσθεση, ένας παγωμένος ισολογισμός.
Μαραζώνουν τα αγάλματα στις πλατείες, δίπλα σε σκουπίδια, ακατανόητα συνθήματα κι αδιάφορα περιστέρια. Στα προπατζίδικα, συνωστίζονται οι πελάτες σαν ξεχασμένα πρωτοσέλιδα.
Έξω στους δρόμους, ο κόσμος, πηγαινοέρχεται φορτωμένος με σακούλες σούπερ μάρκετ και συσκευασμένα δώρα. Κάθε βήμα κι ένας υπολογισμός, μια αγχωμένη αφαίρεση, μια τελευταία πρόσθεση, ένας παγωμένος ισολογισμός.
Η νύχτα, έχει αποκτήσει πλέον μια πένθιμη γύμνια, μια χαρακιά στην κοιλιά που μοιάζει με χαμόγελο παλιάτσου. Γέμισε με φωτεινά λαμπιόνια, σα γεροντοκόρη που προσπαθεί να κρύψει τις νυχιές του χρόνου και τη φθορά φορώντας υπερβολικό μακιγιάζ.
Τα παράθυρα, έγιναν βιτρίνες, με στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα…μια απεγνωσμένη δήλωση προς τους υπόλοιπους οτι “όλα καλά” και οτι “περνάμε υπέροχα”.
Το βράδυ οι γειτονιές μοιάζουν με μιαν ανορθόδοξη ομάδα ψυχοθεραπείας.
Τα παράθυρα, έγιναν βιτρίνες, με στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα…μια απεγνωσμένη δήλωση προς τους υπόλοιπους οτι “όλα καλά” και οτι “περνάμε υπέροχα”.
Το βράδυ οι γειτονιές μοιάζουν με μιαν ανορθόδοξη ομάδα ψυχοθεραπείας.
Κι ίσως το μοναδικό άλλοθι σε όλη αυτή την εικόνα, να είναι τα παιδιά.
Πόσο οξύμωρο μοιάζει αυτό!
Σκοτώνουν το μέλλον μας, δημεύουν τους κόπους μιας ζωής, πυροβολούν τη ζωή μας ανάμεσα στα μάτια κι εμείς προσποιούμαστε χριστουγεννιάτικους οργασμούς για χάρη των παιδιών μας.
Πόσο τραγικές ακούγονται οι συζητήσεις στο μετρό, περί οικονομικής κρίσης, ηθικής τελμάτωσης και συνταγών βασιλόπιτας.
-Λείπω. Εσύ;