ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΤΑΚΤΙΚΈΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΊΑΣ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΉ ΠΡΌΤΑΣΗ
Πάντα στις πιο δύσκολες περιστάσεις βγαίνουν τα πιο ουσιαστικά συμπεράσματα. Γιατί, στον ανύποπτο χρόνο του στάσιμου, ο καθένας μπορεί να υιοθετήσει όποιο ρόλο νομίζει πως του ταιριάζει καλύτερα και να φορέσει τα πιο φαντεζί ρούχα του. Η Ελλάδα -από την αλήστου μνήμης άνοιξη (που στην ουσία ήταν η αρχή του καταχείμωνου για την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα) του 2010- έχει εισέλθει σε συγκεκριμένη φάση, στην οποία έχουμε εξαναγκαστικά απογυμνωθεί όλοι…Θέλουν, λοιπόν, τα διάφορα ιερατεία της συστημικής προπαγάνδας να παρουσιάσουν το ξέσπασμα της «κρίσης» ως μια εξαναγκαστική συνθήκη ελέω χρέους που ήμασταν υποχρεωμένοι να υποστούμε για το «καλό» μας. Ασφαλώς, και δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι λόγοι προφανείς. Και οι αιτίες ξεκάθαρες στους οξυδερκείς, που γνωρίζουν πολύ καλά τους όρους της ταξικής διαμάχης που μαίνεται αλύπητα. Πάντοτε, η εξουσία προετοιμάζει προγενέστερα τις διάφορες κινητικότητες που θα αναπτύξει. Ανεξάρτητα από την τελική αποτελεσματικότητα, ο σχεδιασμός είναι υπαρκτότατος και προμελετημένος. Βασική μέριμνα της είναι η επιβολή των καινούριων όρων επιβολής απέναντι στους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους ανθρώπους. Φυσικά, και ενυπάρχει ο ενδοεξουσιαστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους διάφορους κρατικούς και καπιταλιστικούς πόλους, όμως εμάς μας ενδιαφέρει το τι σχεδιάζουν και πως το πραγματώνουν εις βάρος μας. Για τις δικές τους κόντρες (την πεμπτουσία του συστήματος σε υψηλό επίπεδο) υπάρχει πολύς χώρος για αναλύσεις σε τηλεοράσεις, σε ραδιόφωνα, στο ίντερνετ, σε έντυπα… Άλλωστε, το καθένα από δαύτα στο όνομα της «αντικειμενικότητας» σπρώχνει την ιδιοτέλεια του ηγήτορα…
Σε κάθε περίπτωση, η διαχείριση των καταστάσεων περιλαμβάνει μια σειρά από επιμέρους τακτικές, που εξυπηρετούν τη γενικότερη στρατηγική. Την εποχή των μνημονίων μπορέσαμε να διακρίνουμε πολλές. Για παράδειγμα, μέσω των διάφορων καθεστωτικών φερέφωνων που ευδοκιμούν σε όλο το φάσμα της δημόσιας και θεσμικής ζωής (πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, κάθε λογής διαμορφωτές της «κοινής γνώμης» κοκ) και ανέλαβαν το έργο του επηρεασμού, προσπάθησαν να διαμοιράσουν τις ευθύνες ανάμεσα στα λάθη των πρώην κυβερνώντων και στα λάθη του λαού. Έτσι, εξασφάλιζαν ουσιώδη αποπροσανατολισμό, εσωτερικό αυτοματισμό και πάνω από όλα μεγαλύτερη άνεση κινήσεων στη μια πλευρά που όριζαν από μόνοι τους ως υπεύθυνη (λες και μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό μπροστά στο προφανές…), τους πολιτικούς διαχειριστές του παρελθόντος. Που στο τώρα αναβαπτίστηκαν ως οι εγγυητές του «αύριο». Δηλαδή, με απλά λόγια, μας έλεγαν και μας λένε πως «φταίνε αυτοί που πρέπει να στηρίξουμε για να γλιτώσουμε από αυτά που αυτοί έκαναν στο παρελθόν». Η θυσία κάποιες φορές λειτουργεί ως η απαραίτητη συνθήκη για να «ξεκινήσει η εκστρατεία» και «να παύσει η νηνεμία των μυαλών»…Το μεγάλο ζητούμενο είναι πως τέτοια σοφίσματα πιάνουν σε σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Και αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο το στρατόπεδο της Επανάστασης πρέπει να κάνει πολλή δουλειά. Δεν αρκούν οι καθαγιασμοί και οι μονόπλευρες αναλύσεις, αλλά απαιτείται η ουσιαστική διερεύνηση των όρων. Προς όλες τις κατευθύνσεις, γιατί το «όπλο της κριτικής» δεν πρέπει να είναι επιλεκτικό. Δεν το επιτρέπουν οι καιροί…
Ένα άλλο τέχνασμα που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η «εθνική διάσταση» της κρίσης. Είναι πολύ βολικό για το κράτος και το κεφάλαιο να γίνεται η αναζήτηση των ευθυνών με γνώμονα τη «στοχοποίηση» με όρους εθνικής ταυτότητας. Πχ, παλιά φταίγανε οι Αμερικανοί, παλιότερα οι Σοβιετικοί, εσχάτως οι Γερμανοί και οι «κακοί ξένοι της τρόικας» που επιδεικνύουν στυγερό ανθελληνισμό και πρωτοφανή στυγερότητα… Αυτό το προτάσσουν πολλά ΜΜΕ, και δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση. Με αυτό τον τρόπο μένει στο απυρόβλητο η ουσία των ανακατατάξεων που είναι η απόπειρα του καπιταλισμού να αναδιατάξει τους όρους, έτσι ώστε να διεξαχθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις διάφορες πτέρυγες του με τα βαρίδια να απευθύνονται αποκλειστικά προς τον κόσμο της εργασίας.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια διάφορους φίλους, συναδέλφους, γείτονες, συγγενείς, αγνώστους να τα «χώνουν» στους πολιτικούς… Δεν είδαμε, όμως, πολλούς να βρίζουν τους επιχειρηματίες, τον κόσμο του κεφαλαίου. Για άλλη μια φορά, στις παρούσες συνθήκες, ο πολιτικός κόσμος γίνεται το εξιλαστήριο θύμα (όχι πως δεν ευθύνεται, κάθε άλλο) που συγκεντρώνει όπως ο μαγνήτης τα πυρά των αγανακτισμένων και δυσαρεστημένων ανθρώπων, την ώρα που αυτοί απλά επικυρώνουν τους όρους που υπαγορεύουν τα αρπακτικά των οικονομικών ελίτ, όντας ξεκάθαρα επαγγελματικής υφής υποχείρια των οποίων είναι με περισσή προθυμία και ευχαρίστηση… Και ας είναι αναλώσιμοι περισσότερο από όσο στο παρελθόν της ευμάρειας και της ευρωλιγούρικης αλαζονείας…
Ένα ακόμα κόλπο που πολλάκις επιστρατεύεται είναι ο διπολισμός ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή που ο δρόμος έπαψε να είναι το βασικό σημείο εκδήλωσης των κοινωνικών αντιδράσεων (θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη 12ηΦλεβάρη του 2012 ως καταληκτικό σημείο καμπής) προωθήθηκε από τα πολύμορφα ιερατεία της χειραγώγησης η λογική της εκλογικής διαδικασίας ως η πιο «ώριμη» και «αποτελεσματική» πρακτική της υπεράσπισης των «λαϊκών δικαιωμάτων» -για τα οποία όλοι κόπτονται, αλλά ως υποψήφιοι μνηστήρες και καθοδηγητές… Η ακηδεμόνευτη παρουσία του κόσμου στους δρόμους είναι ο μεγάλος εφιάλτης τους και για να τον αποφύγουν έχουν (όπως αποδείχτηκε στην πράξη) ένα σημαντικό όπλο, την Αριστερά, και πιο συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο σημείο αυτό, αξίζει να καταθέσουμε την εκτίμηση πως αν ο δρόμος (ως πρωτόλειο ξέσπασμα οργής) είναι εφιάλτης, η συνειδητή και οργανωμένη στράτευση στον αγώνα για την Επανάσταση είναι η αρχή του τέλους τους…
Όταν στα μακρινά, πια, χρόνια του 1989-1991 επεδείχθη σημαντική και αγωνιώδης σπουδή για την πριμοδότηση μιας συγκεκριμένης πτυχής, του αριστερού ρεφορμισμού της Ανανεωτικής Αριστεράς, οι κυρίαρχοι ήξεραν πως σε ενδεχόμενα μελλοντικά δύσκολα χρόνια αυτό το χαρτί θα μπορούσε να αποδειχτεί το χρησιμότερο για τη συστημική διαιώνιση, για την αποσυμπίεση των κοινωνικών αντιδράσεων και τον εγκλωβισμό σημαντικού αριθμού συνειδήσεων στο δρόμο της δημοκρατικής εξομάλυνσης, της φιλολαϊκής ρητορικής και της αναζήτησης καινούριων μεθοδολογιών υπέρ της κερδοφορίας του κόσμου του πλούτου.
Αμέσως-αμέσως, στις προηγούμενες παραγράφους είδαμε διάφορους τρόπους με τους οποίους η συστημική προπαγάνδα καταφέρνει να κρύψει τον πραγματικό υπεύθυνο για τα δεινά της πλειοψηφίας των ανθρώπων που είναι το κεφάλαιο, ενώ ο καμβάς είναι η «αναγνώριση» των ευθυνών συγκεκριμένων καθεστωτικών πυλώνων. Και εμείς τι κάνουμε; Δεν υπάρχει πιο ενδεδειγμένη τακτική στο σήμερα να επαναφέρουμε όπου βρεθούμε (και με όποιο τρόπο γίνεται) στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, το ρόλο του κεφαλαίου, της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το τι θα πετύχουμε είναι άγνωστο, και -για να λέμε και του στραβού το δίκιο- οι συσχετισμοί δεν είναι διαμορφωμένοι υπέρ μας. Όμως, εκεί βρίσκεται και το κλειδί. …
Ας σκεφτούμε πόσο οδυνηρό και ιστορικά επιζήμιο θα αποδειχτεί να παρατήσουμε στο σήμερα, που φαίνεται πως τα πράγματα απομακρύνονται από τις όψιμες επιθυμίες μας, το Επαναστατικό πρόταγμα… Όταν η σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδειχτεί στα μάτια πολλών καλοπροαίρετων εξαπατημένων του παρόντος, πως θα ενδιαφέρεται για την προώθηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πίσω από το μανδύα της Ανάπτυξης και της Εθνικής Παραγωγικής Ανασυγκρότησης), την ίδια ώρα που δεν θα (χρειάζεται να) επιβαρύνεται περισσότερο το βιοτικό επίπεδο με καινούρια μέτρα (αφού τα όσα επιθυμούσε η Ε.Ε. για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας θα έχουν ήδη παρθεί), τότε θα πρέπει να υπάρχει η Επαναστατική Λύση ως μια ώριμη, συγκροτημένη και καλοδουλεμένη πρόταση-προοπτική -που θα απευθύνεται προς τα ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Όταν με την ψευδαίσθηση της λαϊκής κυριαρχίας -που πραγματώνει μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά- θα διασφαλίσει το σύστημα το απαραίτητο έδαφος για την οριστική αποδοχή των νέων όρων και το άνοιγμα μια νέας («μεταμνημονιακής») σελίδας (κάτι παραπάνω έχει στο νου του ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ όταν σε ανύποπτο χρόνο έθεσε την Αριστερά ως το κατάλληλο μαξιλαράκι ασφαλείας για την κυριαρχική ευταξία), τότε είναι που θα πρέπει να μπει για πρώτη φορά με ουσιαστικό τρόπο το ζητούμενο της Ανατροπής και της κατάργησης του Κεφαλαίου στο τραπέζι των κοινωνικών αναζητήσεων.
Το τι θα γίνει θα το δούμε. Το τι πρέπει να κάνουμε είναι το μόνο σίγουρο. Όπου βρεθούμε θα γράφουμε με το κόκκινο σπρέι το πρόταγμα της Επανάστασης, στα πιο δημόσια σημεία, αλλά και στις πιο μοναχικές ατομικές διερευνητικές σκέψεις και διεργασίες του καθενός και της κάθε μιας. Συλλογικό όραμα, αλλά και ατομική ευθύνη. Πολλοί θα το δουν, το πόσοι θα το αφουγκραστούν και θα το προωθήσουν ως αποκλειστικό τους σκοπό είναι άλλο θέμα… Ας είμαστε, τουλάχιστον, εμείς συνεπείς με τα καθήκοντα μας…
Της Οφηλίας Ρεντ…
Πηγή:
http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/12/23/apenanti-stis-taktikes-tis-kyriarxias-i-epanastatiki-protasi/