«Ποια εξαγορά να υπάρχει μιας και το αίμα στο χώμα χυθεί;»αναρωτιέται ο Αισχύλος. Καμιά. Ούτε για Ελληνα, ούτε για Πέρση. Ο νεκρός απομένει νεκρός, βασιλιάς ή στρατιώτης· πόσω μάλλον

ο αδικοσκοτωμένος, εκείνος που πάει καλιά του, στη γειτονιά του, στην πόλη του, δίπλα στο σπίτι του, μπροστά στα μάτια του έρωτά του. Καμιά

κάθαρση και κανένα έλεος δεν παρηγορεί το πένθος για τον άδικο φόνο, ούτε οι Ερινύες μπορεί να ’ναι η τιμωρία του φονιά - για τα παχύδερμα

οι Ερινύες είναι πουλάκια που τα τρώνε τηγανητά και για ορεκτικόστην ανθρωποφαγία που οργιάζει μέσα στη σάπια ψυχή τους.

Και ο ναζισμός σαπίζει τις ψυχές των ανθρώπων, τις πλημμυρίζει μίσοςγια τους άλλους, ξένους ή συμπατριώτες – όλους.

Ηταν θέμα χρόνου να χυθεί το πρώτο αίμα - που πρώτο δεν είναι. Διότι πολλούς έχει φάει το σκοτάδι απ’ το χέρι των μαυρόκαρδωνμελανοχιτώνων. Ομως δεν έχει γίνει ιδιαίτερος λόγος για αυτούς - «παιδιά κατώτερων θεών», μετανάστες, ποιος νοιάζεται;

Ο «πρώτος νεκρός» (κάτι που έχουν στα σχέδιά τους όσοιαπεργάζονται ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις) είναι επακόλουθο τουκρεσέντου βίας, φραστικής και σωματικής, στο οποίο έχει επιδοθεί η Χρυσή Αυγή τον τελευταίο καιρό. Ο ξυλοδαρμός στο Πέραμα, οι προπηλακισμοί στα Γιαννιτσά, οι ύβρεις και οι προκλήσεις στη Βουλή, είναι η πολιτική κάλυψη τωνποινικών εγκλημάτων αυτής της οργάνωσης.

Το «αίμα και τιμή» αποδεικνύει ότι είναι «αίμα και φόνοι», ενώ την ίδια στιγμή μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο οι φασίστες βουλευτές βρίζουν όλους τους άλλους ως «τουρκόσπορους», «κουμούνια», «προδότες» και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα τους – ή υπαγορεύει το εγχειρίδιο δράσης του κόμματος των υπονόμων. Μέσα στη Βουλή η Χρυσή Αυγή ήδη «καίει το Ράιχσταγκ».

Βεβαίως, καμία έκπληξη για το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή διαψεύδειπως έχει οποιαδήποτε σχέση με τον φόνο που διέπραξε το κατ’ ομολογίαν του μέλος της. Δειλοί και θρασίμια! Ανανδροι. Τώρα

ο κόσμος ξέρει με ποιους έχει να κάνει: με ποντίκια που έχουν βγει απ’ τους υπονόμους και μαγαρίζουν τον τόπο όπως τα ποντίκια που μεταφέρουν τηνπανούκλα. Την πανούκλα του φθόνου και του φόνου.

Είναι πλέον φανερό ότι η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιείται απ’ το σύστημα για να στηθεί ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς. Κι όσοι έχουν μετέλθει έως

τώρα τη «θεωρία των δύο άκρων», όπως ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός, ας αναλογιστούν το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που έχουν διαμορφώσει κι ας κάνουν πίσω πριν να φθάσουμε στον επόμενο νεκρόν.

Εκτός κι αν αυτό θέλουν. Εναν νέο διχασμό της χώρας. Εκτός και αν έχουν κάνει τη δεξιά συγκοινωνούν δοχείο με την ακροδεξιά. Την ακροδεξιά που κατέλυσε τη δημοκρατία το 1967 και συνεργάστηκε για την κατοχή της ίδιας της πατρίδας μας με τα ναζιστικά σκυλιά το 1941-1944. Αλήθεια,

παίζουν με τη φωτιά ή με τα σκατά εκείνοι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη Χρυσή Αυγή και τα εμφανώς διαταραγμένα στελέχη της για να τρομοκρατήσουν τον λαό περισσότερο απ’ όσο τον έχουν αλαλιάσειτα μνημόνια;

Οι Χρυσαυγίτες δεν καταλαβαίνουν Χριστό! Είναι ικανοί να σκοτώνουν και να διαμαρτύρονται ύστερα ότι έγιναν δολοφόνοι, διότι όταν ήταν παιδάκια είδαν απότομα μπροστά τους μια φωτογραφία του Στάλιν κι έκτοτε διαταράχθηκε ο ψυχισμός τους. Ομως, υπάρχουν

ακόμα ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, κανονικοί άνθρωποι που δεν βλέπουν το κεφάλι που έχει σηκώσει το τέρας; Δεν βλέπουν στο πρόσωπό του τον φόνο και τον ξυλοδαρμό; τη μισαλλοδοξία και τον διχασμό;

Ο φονιάς -αυτήν τη φορά- πιάστηκε! Υπάρχει ο ποινικός κώδικας, θα πληρώσει το έγκλημά του - ελπίζω ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης να πέσει πάνω τουβαρύς και παραδειγματικός. Αυτοί όμως που

όπλισαν το μυαλό του φονιά με το μαχαίρι του φόνου παραμένουν ασύλληπτοι. Αν μάλιστα δεν αποδειχθεί ότι είναι μέλη «εγκληματικής οργάνωσης», θα παραμείνουν ασύλληπτοι. Το πολύ, ορισμένα μέλη αυτής της συμμορίας να παραπεμφθούν για «ηθική αυτουργία». Μικρό

το κακό για μια οργάνωση που ακόμα κι αν ετίθετο εκτός νόμου, θα άλλαζε όνομα, όχι όμως και χούγια. Θα συνέχιζε να απειλεί τη δημοκρατία. Συνεπώς το ζητούμενο δεν είναι

να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου, αλλά να τη θέσει ο λαός εκτός Βουλής.

Μόνον η κοινωνία μπορεί να «δικάσει» τη Χρυσή Αυγή. Μόνον ο κάθε ψηφοφόρος πρέπει πλέον να αναλογισθεί αν θέλει να ’ναι, ψηφίζοντας αυτά τα σκυλιά, συνεργός σε φόνους! Ηθικός αυτουργός σε ξυλοδαρμούς και απειλές!Συνένοχος στα έργα ανθρώπων της νύχτας, μπράβων και πληρωμένωνδολοφόνων.

Το τοπίο είναι πλέον πεντακάθαρο και μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει τι γίνεται. Το κράτος χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά το παρακράτος,

διότι ο λαός πλησιάζει επικίνδυνα τα «ιερά και τα όσια» του συστήματος, τον τρόπο που κυβερνάται η χώρα, απ’ όσους δεν έχουν πατρίδα -παίρνουν τις βιομηχανίες τους και φεύγουν- ή έχουν πατρίδα μόνον και μόνον για να την απομυζούν.

Ομως,

τώρα ακριβώς που πέφτουν οι μάσκες, τώρα που η θεωρία των δύο άκρων χρεωκοπεί, πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξει η Αριστερά. Η παγίδα

χάσκει ορθάνοιχτη μπροστά μας. Κάθε εμπλοκή σε σκυλοκαυγά με τα Τάγματα Εφόδου και τους Ταγματασφαλίτες των Χρυσαλητών θα είναιευλογία στα σχέδια εκείνων που χρησιμοποιούν τη Μαύρη Χείρα του συστήματος για να υπονομεύσουν τις ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις, για να παρουσιάσουν τους εργατικούς αγώνες ως «υποκινούμενους» και τουςαπεργούς ως «δολιοφθορείς».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΣΡΥΑ και όλα τα σχήματα της Αριστεράς πρέπει να οχυρώσουν τις διαδηλώσεις τους και κάθε άλλη πολιτική κίνησή τους με σοφία, σθένος, νηφαλιότητα - το αποτέλεσμα μετράει πάντα. Οι εργατικοί αγώνες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα που στήνουν οι πονηροί Δυνατοί μετσιράκια τους φασίστες.

Ας προσέξουν οι αντιφασιστικές δυνάμεις (και δεν εννοώ τις μπούρδες περί «συνταγματικού τόξου») τι προέχει στη σύνθεση ενός Αντιφασιστικού Μετώπου. Οι συγκλίσεις ή οι αντιθέσεις; Ας κρατήσει ο καθένας τις αντιθέσεις του ως κόρην οφθαλμού, αλλά ας προτάξουμε όλοι τις συγκλίσεις μας χάριν του λαού. Ας θυμηθούμε: όταν επί Βαϋμάρης το ΚΚΓ ζήτησε αντιφασιστική ενότητα απ΄τους σοσιαλδημοκράτες, εκείνοι δεν έστερξαν.

Ας σκεφθεί λοιπόν δυο φορές ο Περισσός. Δεν «εκβιάζεται» σε αντιφασιστική ενότητα από κανέναν. Καλείται σ’ αυτήν απ’ τα πράγματα.

Η στήλη, πενθώντας σήμερα για τον θάνατο του Παύλου Φύσσα, θα μείνει κλειστή στα σχόλια με τα οποία τα βδελύγματα βρίζουν, ασχημονούν κι ατιμάζουν. Εις ένδειξιν τιμής στη μνήμη του παλικαριού και της όμορφης ζωής που πρόλαβε να ζήσει, απαλλάσσουμε για μιαν έστω ημέρα τις καρδιές μας απ’ την ασχήμια.