Να κάθεσαι αβέβαιος, φοβισμένος και να εκπνέεις. Να έχεις αποστηθίσει κάθε αλλότρια συστημική μαγγανεία και κάθε ρετάλι εκφυλισμένης αλήθειας. Να γίνεσαι ο μεζές του ψυχωτικού θεού της συλλογικής γύμνιας των πραγμάτων. Να κατεβάζεις αμάσητα τα κουφέτα του γάμου του φασίστα με τον τεχνοκράτη. Να υψώνεις αλληγορικές πομφόλυγες μπρός στις δυστυχίες των άλλων και να διακονείς τη μιζέρια σου στη δουλειά, στο μπουρδέλο, στο κάτεργο. Να γίνεσαι γκουβερνάντα κάθε ελκυστικής ρουφιανιάς και νεκροθάφτης κατακτήσεων. Να κρύβεσαι σαν κακομοίρης μέσα σε εμετικά εγκώμια νευρωτικών αντισταλινικών και μεταφραστών θρησκευτικής ποίησης. Κάθε λάγνου εξιλεωτή εγκλημάτων που σε θειαφίζει αυταπάτες. Να κάθεσαι χεσμένος μπροστά στο έρεβος της αποκομιδής ψυχών. Να βυθίζεσαι στη γκρίνια και στις ασκητικές πρακτικές της νηστείας. Δάσκαλε ανώνυμε που σε βίτσισε με βασιλικό ο παπάς, υφαρπάζοντας με βουλιμία τυμπανιαίου κρετίνου τη δουλική σου διάθεση, δίπλωσε το στομάχι σου και σκύψε μπρός στον αυταρχικό υπερφαλλό της εξουσίας. Μάθε στους μαθητές σου με συναισθηματική πυγμή να σκύβουν μπροστά στο Χριστό και στους άρχοντες, μπροστά στην παναγία και μπροστά στη μυροβόλο σήψη της αγοράς. Δάσκαλε ανώνυμε, τρόμπαρε μπροστά στη σημαία, βάφτισε πατριωτισμό την καπηλεία, εδραίωσε κάθε κυρίαρχη παγερή αδολεσχία. Στάξε μέσα στα παλλόμενα κορμάκια το δηλητήριο κάθε εθνικιστικής μαλακίας. Δάσκαλε ανώνυμε, είσαι το κρυφό ψοφίμι μέσα στο πηγάδι του αστού. Είσαι το πιο χρήσιμο πτώμα και το πιο λαμπρό κάρβουνο. Είσαι η σφυρίχτρα και το αμήχανο τσοπανόσκυλο. Είσαι ο λούστρος των εξουσιών. Ο ευνούχος του κοπαδιού. Δάσκαλε ανώνυμε, όταν βγαίνεις απ’ την ανωνυμία σου μεγαλουργείς. Γίνεσαι ο ήλιος της νύχτας. Γίνεσαι ο πλαστουργός. Γίνεσαι απ’ την κορφή ως τα νύχια το καρποφόρο δέντρο. Γίνεσαι ο καρπός. Ο απαγορευμένος καρπός. Ο καρπός της αμφιβολίας. Γίνεσαι ο σαγηνευτής που μαγεύει με την αλήθεια. Που προπαγανδίζει το μέγα θαύμα. Το θαύμα της ζωής.