http://tintooth.wordpress.com/2013/08/07/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF-%CE%B6%CF%8E%CE%BF-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B4%CF%8E/

Πέτυχα αυτή τη φωτογραφία, που δείχνει πώς θα ‘πρεπε να δουλεύει ένα καθαρό και σωστό σφαγείο ζώων. Τα ζώα θανατώνονται με εκείνο το ειδικό πιστόλι, αφού πρώτα περάσουν από κυκλικούς διαδρόμους που στενεύουν σταδιακά. Ο τελικός διάδρομος αγκαλιάζει στην κυριολεξία το κορμί τους, νιώθουν υποτίθεται ασφάλεια, τόση που δεν ενοχλούνται όταν τα πόδια τους χάνουν την επαφή με τη γη, με τη βοήθεια μιας ράμπας και μιας φαρδιάς κυλιόμενης δοκού κάτω από την κοιλιά τους. Στα τελευταία μέτρα ο διάδρομος γίνεται σκοτεινή καταπακτή και σχεδόν πετάνε φασκιωμένα, ανυπόμονα να βγούνε στο φως που βλέπουνε μπροστά τους. Δεν μουγκρίζουν, δεν κλαίνε, δεν χτυπιούνται. Ξεπροβάλλει πρώτα το κεφάλι και πριν το ζώο προλάβει να κοιτάξει γύρω του, πριν υποτίθεται να καταλάβει τί γίνεται, νιώθει κάτι κρύο ανάμεσα στα μάτια. Κι έτσι ήσυχα, τελειώνει.

Η Temple Grandin, η γυναίκα που σχεδίασε τα σφαγεία αυτού του τύπου, πέρασε ατελείωτες ώρες παρακολουθώντας τις κινήσεις των ζώων, τις κυκλικές τροχιές που ακολουθούσαν τα κοπάδια των μοσχαριών. Ο τελικός διάδρομος πριν τη σφαγή βασίστηκε σε κάτι που ονόμασε Hug Machine, μια συσκευή που έφτιαξε η ίδια, για τον εαυτό της, όταν ήταν φοιτήτρια, να την ηρεμεί όταν ένιωθε φόβo και άγχος.

~

Έχει κάμποσο καιρό που αυτή η ιστορία γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου.

Είναι γεμάτη παράδοξα. Ένας άνθρωπος κατασκεύασε μία συσκευή που θα τον αγκαλιάζει. Μπορούσε να κανονίσει πόσο σφιχτή θα ήταν η αγκαλιά και πόσο θα διαρκούσε. Καθόταν εκεί μέσα και ηρεμούσε. Στη συνέχεια αυτός ο άνθρωπος άρχισε να κατασκευάζει σφαγεία.

Και έφτιαξε σφαγεία με “ανθρώπινες συνθήκες θανάτωσης”. Ο όρος από μόνος του είναι αντιφατικός. Η μείωση του άγχους πριν. Η αγκαλιά πριν. Να δίνεις ελπίδα στο ζώο δείχνοντάς του το φως μπροστά, μόνο και μόνο για να του αφαιρέσεις τη ζωή μετά στα ήσυχα. Μου θυμίζει μια σκηνή από μία πολεμική ταινία, όπου κατά τη διάρκεια μιας μάχης, ένας στρατιώτης μαχαιρώνει έναν άλλον στην καρδιά, κι όσο προχωράει η λεπίδα τον καθησυχάζει, “σσσσ, μη φοβάσαι, σσσσ”, μέχρι ο άλλος να πάψει να κουνιέται.

~

Αν το σφαγείο είναι ένα παράδειγμα προβολής και η σκηνή της πολεμικής ταινίας ένα παράδειγμα υπερβολής, η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να είμαστε δύο πράγματα ταυτόχρονα. Σκληροί και συμπονετικοί. Σφαγείς και σφαγιασθέντες.

Αυτές οι αντιφάσεις μας με παιδεύουν καμμιά φορά.