Την προηγούμενη Πέμπτη το κέντρο της Αθήνας ήταν αποκλεισμένο, με κλειστούς δρόμους και τους γερανούς της τροχαίας να σηκώνει αυτοκίνητα, με κλειστούς τους σταθμούς του μετρό, με ισχυρή αστυνομική παρουσία, και κυρίως με απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Όλα τα παραπάνω εξαιτίας της επίσκεψης του  γερμανού Υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος όπως αναφέρεται «θα σημειώσει την πρόοδο που έχει σημειώσει η χώρα μας, αλλά θα ζητήσει και την αυστηρή εφαρμογή του προγράμματος.»http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63860373, φέρνοντας και «επενδυτικά δωράκια» για την ελληνική αγορά. Μια επίσκεψη επίσης που εντάσσεται και σε μία προσπάθεια ανάδειξης  μιας επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής, που θα ευνοήσουν το προφίλ της κυβέρνησης Μέρκελ  ενόψει  των επερχόμενων γερμανικών εκλογών.

Μια επίσκεψη που γίνεται μια ημέρα μετά την ψήφιση, χωρίς σοβαρές κυβερνητικές διαρροές,  του πιο σκληρού μνημονιακού πακέτου από την είσοδο της χώρας στους τοκογλυφικούς μηχανισμούς της τρόικας. Ένα πακέτο μέτρων που περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες «διαθεσιμότητες» και απολύσεις, σε μια προσπάθεια διάλυσης σε όποια δομή έχει απομείνει να θυμίζει κράτος πρόνοιας, και οι οποίες συμπληρώνονται και με ένα νέο φορομπηχτικό μηχανισμό. Μέτρα που τσακίζουν την ταξικά καταπιεσμένη πλειοψηφία, και θα ενισχύσουν την ούτως ή άλλως υπερδιογκωμένη ανεργία βαθύνοντας ακόμα περισσότερο την ύφεση. Την ίδια στιγμή μέσα σε αυτό το καταστροφικό περιβάλλον της χώρας, αν υπάρχει κάποιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που να ευνοούν αυτά τα μέτρα και η μνημονιακή πολιτική αυτή είναι η εθνική αστική τάξη.

Το ηγετικό πολιτικό επιτελείο της χώρας, εξυπηρετεί άμεσα τα συμφέροντα όχι μόνο της τρόικας και των γερμανικών τραπεζών αλλά και του ελληνικού κεφαλαίου, το κράτος γίνεται ο εγγυητής της ανάσχεσης της πτωτικής τάσης της κερδοφορίας της. Το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης έχοντας κηρύξει έναν μονομερή ταξικό πόλεμο, βάζει στο στόχαστρο του όχι μόνο τις κατακτήσεις της προηγούμενης εποχής αλλά και κάθε αντίσταση που μπορεί να βάλει σε δοκιμασία το δόγμα «νόμος και τάξη», και το οποίο υπερασπίζει όλη η «ανθρώπινη σκόνη» που συντάσσεται με τις στιγμές ναζιστικές εμπνεύσεις του εθνικού κορμού, ο οποίος ακόμα φλερτάρει και δεν ταυτίζεται απόλυτα με το ναζισμό.

Προφανώς και αυτό μπορεί να χαλάει την κυρίαρχη πατριωτική αφήγηση για την κρίση, η οποία κεντράρει στον ξένο παράγοντα που διαφεντεύει τις μοίρες ολόκληρου του έθνους, και που όχι μόνο βρίσκει αποδοχή σε ευρεία ακροατήρια της αριστεράς, αλλά και αναπαράγεται από την ηγεσία της. Έτσι την μέρα της επίσκεψης του τροϊκανού Σόιμπλε, ο Τσίπρας μαζί με τον Μανώλη Γλέζο επισκεφτήκαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και έθεσαν το θέμα των «γερμανικών αποζημιώσεων». Ακολούθησε η απάντηση του Σόιμπλε ο οποίος δηλώνει ότι η μόνη εκκρεμότητα είναι με το κατοχικό δάνειο, δείχνοντας σε όποιον έχει ασχοληθεί σοβαρά με το συγκεκριμένο θέμα την φαιδρότητα των επιχειρημάτων όσων εγείρουν το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων.* Προτάσσοντας το όμως σαν ένα εθνικό θέμα, καλλιεργείται η αντίληψη ότι μέσα από μία ικανοποιητική διαπραγμάτευση, θα υπάρξει ισοσκέλιση του δημόσιου χρέους με το ποσό από τις «αποζημιώσεις» που μας οφείλει η Γερμανία. Βρέθηκε λοιπόν το φάρμακο, και η διέξοδος από το μαρτύριο των μνημονίων.* Αυτό που χρειάζεται είναι ένα εθνικό υπερταξικό μέτωπο και μία στιβαρή εθνική ηγεσία για να φέρει σε πέρας την εθνική υπόθεση. Έτσι το καθήκον που προκύπτει είναι η πίεση από όλο το πολιτικό φάσμα της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση να φέρει σε πέρας την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, κάτι που ενώνει ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, με την Χρυσή Αυγή στην οποία και δίνεται πεδίο δόξης λαμπρό για να σηκώσει το θέμα, να μην ξεχάσουμε ότι ο ναζιστής Παναγιώταρος έκανε αναφορά για το συγκεκριμένο θέμα στην βουλή την μέρα που ψηφιζόταν το νέο πακέτο μέτρων.

Είναι τραγικό και εξοργιστικό να βλέπεις την ηγεσία της αριστεράς να σέρνει αυτόν τον εθνικό χορό, την ώρα που ψηφίζονται τα πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα αντί να σημάνει ταξικό συναγερμό, να σηκώσει το γάντι του κοινωνικού πολέμου και να οργανώσει έναν αδυσώπητο αγώνα για να μην περάσουν τα μέτρα και να βάλει ένα οριστικό τέλος στην μνημονιακή καταστροφή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο είχε ξανασυμβεί  στις 24/4 όπου ενώ έμπαινε σε ψηφοφορία η επικαιροποίηση του μνημονίου, που συμπεριλάμβανε μια σειρά μέτρων (απολύσεις δημοσίων υπάλληλων, ωράριο εκπαιδευτικών, κ.α.), η ηγεσία του Σύριζα επέλεξε να ανοίξει μέσα στην βουλή το θέμα των «γερμανικών αποζημιώσεων» δηλώνοντας δια στόματος Μ. Γλέζου ότι δεν χωράν διαχωριστικές γραμμές σε μία τέτοια διεκδίκηση και ότι είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν τον Σαμαρά αν σηκώσει την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Έτσι στις πιο κρίσιμες ψηφοφορίες για την εξασφάλιση της μνημονιακής πορείας της χώρας η ηγεσία της αριστεράς, άρει τις διαχωριστικές γραμμές με τον αστισμό και προτάσσει εθνικά μέτωπα δίνει τα απαραίτητα διαπιστευτήρια και χαντακώνει την αγωνιστική της αξιοπρέπεια. Όταν την στιγμή που πρέπει να γίνει η μάχη η ίδια η αριστερά αποπροσανατολίζει τον κόσμο της, δείχνει τον εχθρό στο εξωτερικό, βγάζοντας λάδι το αστικό μπλοκ εξουσίας μετά ας μην αναρωτιούνται οι αρθρογράφοι της Αυγής «που είναι ο κόσμος» την ημέρα των διαδηλώσεων. Ας σταματήσει να δικαιολογεί τον συμβιβασμό της η ρεφορμιστική αριστερά πίσω από το σχήμα «δεν τραβάει το λαικό κίνημα». Ας αντιληφθούν ότι η σχέση είναι διαλεκτική. Και όσο η ηγεσία της δεν δίνει πολιτική προοπτική και δεν σηκώνει την μάχη, θα καλλιεργεί την ηττοπάθεια και την ματαιότητα στους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο.                                 

Και κάτι ακόμα, το πρόταγμα του εθνικού συμφέροντος είναι μια παγίδα για την ανεξάρτητη δράση των προλεταρίων. Ο καλλιεργούμενος εθνισμός σκοπό έχει να φέρει στην αγκαλιά των αφεντάδων τους καταπιεσμένους, σμπαραλιάζοντας την ταξική τους σκέψη, εξυπηρετώντας τα αλλότρια σχέδια τους. Οι κοινωνικές αντιθέσεις που ξεσκίζουν την ελληνική κοινωνία, είναι ταξικές, ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας την χώρα. Τα αντικρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα βάζουν το δίλλημα της επιλογής της μεριάς του οδοφράγματος, και όσοι επιλέγουν να υπερασπίσουν το εθνικό συμφέρον, έχουν διαλέξει συνειδητά το αντίπαλο στρατόπεδο.

Οδυσσέας Θαλασσινός

*Πάνω στον μύθο των «γερμανικών αποζημιώσεων» του 1,2 τρις αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/05/02/ethnikos-kormos-kai-apozimioseis/     «τα παραμύθια του εθνικού κορμού για τις γερμανικές αποζημιώσεις» του Κ.Μαραγκού. Μια ερευνητική δουλειά που μέσα από μία πληθώρα ιστορικών και οικονομικών στοιχείων αποδεικνύει το πραγματικό μέγεθος της αξίας των γερμανικών αποζημιώσεων.

Πηγή:

http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/07/24/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%BE%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD/