«Κρίση, εξαρτήσεις, αποκλεισμοί και συλλογικές
αντιστάσεις.»
Η απεξάρτηση είναι μια πολιτική επαναστατική πράξη.Ξεκινάς με σκοπό και στόχο να κόψεις τα ναρκωτικά. Στην πορεία, και κυρίως κατά τη διάρκεια του «κλειστού», οι ουσίες μπαίνουν λίγο στην άκρη και το βλέμμα σου γυρίζει προς εσένα. Όσο αναζητάς τον εαυτό σου βλέπεις πως οι εξαρτήσεις που σου έχουν φορτώσει τόσα χρόνια είναι πολύ περισσότερες από όσες πίστευες. Αρχίζεις να τις αγγίζεις, υποφέρεις, κλείνεσαι μα ταυτόχρονα ανοίγεις το μυαλό και τη ψυχή σου. Τη χαμένη σου ψυχή.Στην επανένταξη, και όταν τελειώσεις πια, το βλέμμα από μέσα, γυρίζει προς τα έξω. Τότε κοιτάς γύρω σου και παρατηρείς ανθρώπους να λειτουργούν με εξαρτητικούς τρόπους και να αναπαράγουν κοινωνικούς αποκλεισμούς.«Κι αν φέρω αντίρρηση, αν απεργήσω και με διώξουν. Θα χάσω τη δουλίτσα μου, το σπιτάκι μου, τη γυναικούλα μου»«Τι να φτιάχνω σχέσεις και αηδίες, θα κλείσω το μυαλό και τη ψυχή μου στο ιντερνέτ, κι άντε να τα βρουν»«θέλω να αγοράσω τα πάντα. Ακριβά ρούχα, ρολόι, το καλύτερο κινητό, θα έχω σπορ αυτοκίνητο, οικιακές συσκευές που δε χρησιμοποιώ ποτέ, εξοχικό που δε θα πηγαίνω. Θα κάνω διακοπές σε χλιδάτα μέρη. Θα γίνω ο νέος αστικός ήρωας».Θα μου πείτε εγώ τι ξέρω. Θεραπευόμενος είμαι άρα πρώην εξαρτημένος, άρα αιώνια τοξικομανής. Το ακούω να το λένε, στις δουλειές που δε με παίρνουν, στα νοσοκομεία που πηγαίνω να κοιτάξω νοσήματα που ενώ με στιγματίζουν το κράτος βγάζει εκατομμύρια ευρώ από αυτά, στα καχύποπτα βλέμματα των παλιών γνωστών στο δρόμο που η ειρωνεία τους μου τρυπάει το στομάχι αλλά το ενδιαφέρον τους δεν φεύγει χιλιοστό απ τον εαυτό τους.Όμως, φαίνεται πως υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Μέσα από τη συνάντηση και την κοινή δράση, θεραπευόμενοι, θεραπευτές, απεξαρτημένοι και κοινωνία γινόμαστε σύμμαχοι και μάρτυρες της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εξάρτησης και έτσι όλοι μαζί αντιστεκόμαστε και σπάμε την αντίληψη ότι ο εξαρτημένος δεν γίνεται καλά (σ.σ. χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος του εγκεφάλου) και πως χρειάζεται αιωνίως την δόση του, το «φάρμακο» του (τα υποκατάστατα) και βεβαίως, με τη σφραγίδα του κράτους.Σε μια εποχή όπου αυτό που ονομάζουν κοινωνική πρόνοια διαλύεται και το Ε.Σ.Υ. καταρρέει, ο άνθρωπος που χρήζει ιατρικής φροντίδας μένει έρμαιο στην τύχη του να πεθάνει, εάν δεν έχει χρήματα. Ο εξαρτημένος τοποθετημένος στο περιθώριο της κοινωνίας είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ο περιττός κι ο ανίατος, που δεν ενδιαφέρει αν θα πεθάνει ή που στην «καλύτερη» περίπτωση του αντιστοιχεί η συντήρηση.Γι αυτό η διαταγή είναι η εξής: κλείνω όλα τα κέντρα απεξάρτησης που λειτουργούν χωρίς υποκατάστατα και χορηγώ τη θαυματουργή μεθαδόνη. Έτσι, θα βγάλω εκατομμύρια μαζί με τις φαρμακευτικές εταιρίες ενώ εσύ θα είσαι αιώνια εξαρτημένος από μένα.Δεν είναι τυχαίο που το κράτος και η κυβέρνηση, με την επίθεση που μεθοδευμένα έχει σχεδιάσει, επιχειρεί να ακυρώσει το έργο της θεραπευτικής μονάδας 18ΑΝΩ τη ίδια στιγμή που δημιουργεί την άθλια πραγματικότητα όπου η υγεία αποτελεί πλέον αντί για δικαίωμα πολυτέλεια και μόνο οι έχοντες και κατέχοντες έχουν πρόσβαση σ’ αυτήν.Ενοχλούνται από την επί δεκαετίες σταθερή στάση του 18Ανω και της Κατερίνας Μάτσα στη δημόσια και δωρεάν υγεία και στα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης, την αντίσταση στα προγράμματα υποκατάστασης που συντηρούν και αναπαράγουν το πρόβλημα της εξάρτησης, το ελευθεριακό πρόταγμα της απεξάρτησης και φυσικά την αντίσταση στα πογκρόμ κατά των αποκλεισμένων ανθρώπων (τοξικομανών, μεταναστών κλπ). Γι αυτό παρουσιάζουν το θεραπευτικό πρόγραμμα και τις μονάδες απεξάρτησης ως κέντρα ανομίας και υπόθαλψής εγκληματιών, στιγματίζοντας όλους τους θεραπευόμενους και την απεξάρτηση και στρεφόμενοι ενάντια στη δημόσια και δωρεάν απεξάρτηση σε μια εποχή που αυξάνεται δραματικά η διάδοση των ναρκωτικών και κάθε είδους εξάρτησης ευνοούν και στηρίζουν την κερδοσκοπία εις βάρος των εξαρτημένων και των οικογενειών τους, με τα κάθε είδους ιδιωτικά μαγαζάκια, επονομαζόμενα ως «κέντρα θεραπείας».Απέναντι στη ληστεία και τη συνολική καταστροφή των ζωών μας, που βιώνουμε όλο και πιο ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ανθρώπους να σηκώνουν το κεφάλι και το ανάστημά τους, να αντιστέκονται στη βαρβαρότητα, να δίνουν τη μάχη σε συλλογικό επίπεδο για την ολοκληρωτική αλλαγή της ζωής τους, ανατρέποντας το μέλλον της σκλαβιάς που κάποιοι θεωρούν πως είναι προδιαγεγραμμένο. Όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση αυξάνονται οι εστίες αντίστασης και αργά ή γρήγορα τα ρυάκια θα ενωθούν σε ένα ορμητικό ποτάμι που θα πνίξει την παρακμή τους στο πέρασμά του.Για αυτό κι εμείς θέλουμε να βρούμε τρόπους να βγούμε απ’ τον ατομικισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Θέλουμε να μιλήσουμε σε συνελεύσεις κοινωνικών δράσεων, για την ανεργία, για την έντεχνη στημένη πίεση που δέχεται ο συνάνθρωπός μας, για τους κρατικούς εκβιασμούς, για τις επιθέσεις, τα χαράτσια, τη ξενοφοβία, το φασισμό τους (που είναι της μόδας τελευταία). Θέλουμε να συμμετέχουμε συλλογικές δράσεις, ανταλλακτικά παζάρια χωρίς χρηματικό αντίτιμο, να προσφέρουμε, να δεχτούμε και να μοιραστούμε και όχι σε φιλανθρωπικά επικοινωνιακά παιχνίδια που θα δίνουν τη ψευδαίσθηση της ανωτερότητας. Θέλουμε να δούμε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις από τα «παιδιά» του 18Άνω που δίνουν τη καρδιά και τη ψυχή τους δίχως χρηματικό και εγωιστικό έπαθλο. Θέλουμε να αγκαλιάσουμε ανθρώπους και όχι να μοιραζόμαστε ένα χτύπημα συμπόνιας στον ώμο.Μέσα στις Σ.Δ.Κ.Α. 18ΑΝΩ γίνεται μια μαγική και ελπιδοφόρα συνάντηση που ανοίγει το δρόμο για το νέο που δεν έχει γεννηθεί ακόμη μέσα σε ένα κόσμο παλιό που έχει ήδη παρακμάσει. Οι σχέσεις αλληλεγγύης, οι γέφυρες επικοινωνίας, η βεβαιότητα ότι κανένας δεν είναι μόνος στέκουν πάνω απ’ τη σαπίλα του κόσμου που διαλύει κάθε τι ανθρώπινο. Σπάζοντας το φόβο και τη μιζέρια φωνάζουμε πως είμαστε εδώ, αξιοπρεπείς, με ψηλά το κεφάλι, έτοιμοι να δώσουμε κάθε μάχη για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν αλλά και έτοιμοι να διεκδικήσουμε τα πάντα γιατί μας ανήκουν. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ούτε έχει κριθεί, χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ. Αντιστεκόμαστε και παλεύουμε απέναντι σε κάθε είδους επίθεση με την αλληλεγγύη όλων όσων δεν δέχονται να χάσουν την ανθρωπιά τους και αντιστέκονται στην κοινωνική βαρβαρότητα και τους αποκλεισμούς ενός συστήματος σε κρίση και παρακμή.Δυστυχώς για εκείνους η Σπιναλόγκα έκλεισε. Έτσι θα μας βρουν μπροστά τους, στους δρόμους, στις πορείες, στους αγώνες και όχι αποκλεισμένους σε ένα νησί ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.Η πίεση και οι εκβιασμοί που δέχονται οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα, σε αυτή τη κρίσιμη εποχή είναι άνευ προηγουμένου. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί δε ξεσηκώνονται; Στην Αμερική, όταν έγινε η απελευθέρωση των σκλάβων και τους έβγαλαν τις αλυσίδες, εκείνοι γυρνούσαν και ρωτούσαν τους πρώην τυράννους τους.«Και τώρα που να πάμε?»Αν γεννηθείς σε κελί, θέλει μεγάλο θάρρος, κόπο, κουράγιο για να βγεις στον ελεύθερο κόσμο. Θέλει όμως και ανθρώπους δίπλα που να έχουν την ίδια λαχτάρα με τη δική σου, για ισότητα, δικαίωμα στη διαφορετικότητα, αλληλεγγύη, κατανόηση, αγάπη, Ελευθερία.