Το κεφάλαιο επιβάλλει τη δικιά του ειρήνη. Την ειρήνη των νόμων της αγοράς. Την ειρήνη που νομιμοποιεί τον πόλεμο τόσο για την επέκταση των αγορών, όσο και για τον έλεγχο, τη διακίνηση, την προστασία τόσο των πλουτοπαραγωγικών πηγών όσο και των παραγόμενων προιόντων. Την ειρήνη που πρέπει να διασφαλίζει την ομαλή ροή των εμπορευμάτων και τη διαιώνιση της καθημερινής ζωής μας μέσα από αυτά, εδώ στις σύγχρονες μητροπόλεις της δύσης.

To καπιταλιστικό σύστημα συγκροτείται συνεχώς πάνω στη βία. Στη βία του 8ωρου, των θεσμών, των σωμάτων ασφαλείας, των νόμων, των φυλακών, των “πρέπει”, της ηθικής και της κανονικότητας. Οι κυρίαρχοι βασίζονται πάνω στην κλοπή. Στην κλοπή του ιδρώτα, του χρόνου, της κοινωνικότητας, της εργασιακής μας υπεραξίας. Στην αρπαγή και λεηλασία της γης. Στην εξαθλίωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων- στο λεγόμενο τρίτο κόσμο, όπου η φτώχεια δε μεταφράζεται απλά σε μείωση της αγοραστικής δύναμης, αλλά ως ένας ατελείωτος αγώνας ζωής και θανάτου.

Παρ’ όλη την καμμένη γη που αφήνει πίσω του το κεφάλαιο και το κράτος, οι βουλιμικές ορέξους τους φτάνουν να παράγουν ακόμα και την κρίση του συστήματος. Και αν το κεφάλαιο απασχολείται με τα προβλήματα της υπερσυσσώρευσής του και την εξασφάλιση της απαιτούμενης κερδοφορίας του, για εμάς η κρίση βιώνεται διαρκώς. Αποτυπώνεται στις καθημερινές μας σχέσεις, στα λόγια και τις πράξεις, τον κατακερματισμό της κοινότητας, την αλλοτρίωση του ανθρώπου από τον εφήμερο ή όχι πλούτο, το αγχωμένο κυνήγι της επαγγελματικής καταξίωσης, τη βεβαιότητα για το μέλλον που εγγυώνται μόνο οι ιδιοκτησίες.

Σήμερα μας λένε να μοιράσουμε τη φτώχεια μας, να δεχτούμε χαρούμενοι και συναινετικοί την όλο και αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης, να σιωπήσουμε απέναντι στις μαζικές απολύσεις, στις μειώσεις των μισθών, στις κρατικές απελάσεις «άχρηστων» προλετάριων σαν λύση στην ανεργία, να κάνουμε υπομονή γιατί θα βρουν τη λύση οι έγκυροι οικονομολόγοι και λοιποί τεχνοκράτες. Αλλά αύριο πολύ πιθανόν να μας πουν ότι πρέπει να πολεμήσουμε, να γίνουμε κρέας για τα high-tech όπλα τους, για τη σταθερότητα, τη δημοκρατία και την ειρήνη τους. Έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν αυτό όσο εμείς δεν παίρνουμε τις θέσεις μάχης που μας αναλογούν στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο.

Οι ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου γνωρίζουν καλά ότι αυτά που κατέχουν τα κατέχουν με τη βία. Αυτά που ανήκουν σε όλους εμάς, εμάς που καθημερινά παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο.

Δεν πρόκειται να αφήσουμε αναπάντητες τις εξευτελιστικές συνθήκες που επιβάλλονται και τις συνέπειες τις κρίσης που μεταφέρουν τ’ αφεντικά στις πλάτες μας.

Η αντι-βία που ασκούμε είναι προιόν της βίας και των συνθηκών που μας έχουν επιβληθεί. Το σύστημα αυτό λειτουργεί από το αίμα και τον ιδρώτα των λεηλατημένων ζωών μας. Όσο περισσότερο πασχίζουμε να τη βολέψουμε σύμφωνα με τους όρους του, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να κάνουμε κάποια στιγμή το αντίθετο. Να απαλλοτριώσουμε τις ζωές μας! Αυτό είναι το στοίχημα, το να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο και να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας είναι η αρχή για μια πιο γενικευμένη αντίσταση.

Αποσπάσματα από το έντυπο «3,2,1, πάμε…» από «κάποιες/κάποιοι από τους “από κάτω”»