| ''περί επαναστατικότητας'' από Ελευθεριακη συλλογικότητα ''ερεα'' 14:24, Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012 |
 Ζητούμενο επίσης είναι γιατί τα κομμάτια αυτά της κοινωνίας που βγήκαν στον δρόμο την προηγούμενη περίοδο, έστω και εξ αντανακλάσεως -ένα μεγάλο μέρος τους τουλάχιστον- που γεννά η ίδια η εξέλιξη του συστήματος και που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αποσταθεροποίηση ενός ήδη ασταθούς λόγω της κρίσης καθεστώτος, εγκατέλειψαν τον αγώνα με ένα αίσθημα αδυναμίας. Καταλυτικό ρόλο προς την κατεύθυνση των ζητουμένων αποτέλεσε τόσο η απουσία της πολιτικής εκείνης δύναμης που θα μπορούσε να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα επιδρώντας αποτελεσματικά στον επαναστατικό μετασχηματισμό του κοινωνικού αγώνα, η απουσία δηλαδή επαναστατικού κινήματος, όσο και η στάση της καθεστωτικής αριστεράς που μέσα από τις γνωστές της πρακτικές - όπου κανένας μαζικός αγώνας δεν λογαριάζεται μπροστά της - έκανε ότι ήταν δυνατόν για να επαναφέρει την αγώνα της κοινωνίας στα πλαίσια του συστήματος. Γιατί τόσο η παραδοσιακή αριστερά που ξεπερασμένη από την ροή των πραγμάτων όσο και η ρεφορμιστική αριστερά βρέθηκαν για μια ακόμα φορά πίσω από τις διαθέσεις της κοινωνίας για αγώνα προκειμένου να διατηρήσουν μια θέση στον ήλιο του ελεγχόμενου κοινοβουλευτισμού. Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ιστορική συγκυρία που σημαδεύεται ανεξίτηλα από την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στα μη προνομιούχα λαικά στρώματα και αποκαλύπτεται το βάρβαρο πρόσωπο της καπιταλιστικής βίας και κρατικής τρομοκρατίας, τα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς, αντί να δώσουν έναν πραγματικό μαχητικό αγώνα κατά της καταπάτησης του δικαιώματος στην ζωή στην υπηρεσία του κέρδους, ηττημένα από την προσπάθεια να δώσουν υπόσταση στα προτάγματά τους περιορίστηκαν στο να συμμετέχουν στους πολυάριθμους ιδεολογικούς μηχανισμούς που το καθεστώς ενεργοποίησε - με κυρίαρχο τα ΜΜΕ- ποντάροντας στην σύγχυση, την τρομοκράτηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας, προετοιμάζοντας έτσι μαζί του το έδαφος για τις εκλογές. Αντί να αναμετρηθούν με την κυρίαρχη ρητορική και πρακτική, αμφισβητώντας τους κανόνες, τις αξίες και της εξουσίες της νεοφιλελεύθερης μορφής του καπιταλισμού, επέλεξαν να συνδιαχειριστούν την κρίση, η οποία ως γνωστόν πηγάζει από την δυναμική του συστήματος, μαζί με τις άλλες καθεστωτικές δυνάμεις μέσα από τον μηχανισμό των εκλογών δημιουργώντας έτσι ανυπόστατες ελπίδες στην κοινωνία για ρεαλιστική επαναφορά στο ''δυνατό'' παρέχοντας ταυτόχρονα υπηρεσίες στο σύστημα για ανασύνταξη . Στάση άκρως υποκριτική, ιδιοτελής και ανακόλουθη με τα ''μεταρρυθμιστικά τους προτάγματα'' που ανατρέχει στον κλασσικό ρόλο της αριστεράς που είναι η διάχείρηση του συστήματος στα πλαίσια της αναπαραγωγής των σχέσεων εξάρτησης και διαιώνισης του καπιταλισμού. Στάση ιστορικά πιστή στο ρόλο του νεκροθάφτη του κοινωνικού και εργατικού κινήματος. Στάση που αποδεικνύει περίτρανα ότι όντας περισσότερο ή λιγότερο γρανάζια αυτού του ανθρωποκτόνου και κανιβαλικού συστήματος δεν έχουν κανένα συμφέρον από την ανατροπή του, προκειμένου να ροκανίζουν ότι ''περισσεύει'' από το μεγάλο φαγοπότι. Δυστυχώς και αυτό αποτελεί πλέον μια αντικειμενική πραγματικότητα , εκείνο για το οποίο μάχονταν , η επαναφορά δηλαδή στο ''δυνατό'' μέσα από τους νέους κομματικούς συσχετισμούς, απεδείχθη ότι δεν ήταν άλλο παρά η επικράτηση των πολιτικών που επέτειναν την φτώχεια και την εξαθλίωση, την άγρια καταστολή με νόμους και κατασταλτικές πρακτικές που στοχοποιούν κοινωνικά δικαιώματα ποινικοποιώντας κάθε αντίσταση με μαχητικά χαρακτηριστικά κατά της κυριαρχίας του καπιταλισμού,την λειτουργία στρατόπεδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες , στρατιές ανέργων, στρατιές δούλων και προώθησαν τον φασισμό. Για το σκοτάδι της πιό μεγάλης νύχτας που βιώνει σήμερα η κοινωνία από ένα καθεστώς που προκλητικά περιφρονεί το δικαίωμα στη ζωή και το μόνο που μπορεί να διαχειρίζεται είναι η ίδια η διαφθορά που αυτό παράγει ιστορικά πλέον έχουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Αντί να φωνασκούν λοιπόν ασκόπως σήμερα για τις μαζικές απολύσεις, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την βαριά φορολογία, για τους αστέγους, για την ληστεία σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, για τα σύγχρονα Γκουαντενάμο , για την άνοδο των φασιστών που κάτω από το μανδύα της νομιμοποίησης επιδίδονται πλέον ανοιχτά σε οποιαδήποτε βαρβαρότητα,για την ορατή πλέον τάση φασιστικοποίησης της κοινωνίας,ας αναρωτηθούν ποιόν πραγματικό αγώνα δώσανε για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ολοκληρωτισμό του κράτους και του καπιταλισμού. Αντιθέτως αποδείξανε ότι λειτουργούν σαν εγκάθετοι του συστήματος με αποστολή την υπεράσπιση του εγκληματικού καθεστώτος που λέγεται καπιταλισμός. Οφείλουν όμως να γνωρίζουν ότι το ζητούμενο σήμερα για μια κοινωνία μπουχτισμένη από το ψέμα, την υποκρισία και την προδοσία δεν είναι οι ενωτικού τύπου συνδιασκέψεις της ρεφορμιστικής αριστεράς που αποσκοπούν σε κοινοβουλευτικά οφέλη, αλλά η ενότητα δράσης ενός ενιαίου πρωτοποριακού ριζοσπαστικού κινήματος που θα οδηγήσει στην ανατροπή του καθεστώτος δουλείας. Οφείλουν τέλος να γνωρίζουν ότι σε αυτήν την διαδικασία σύγκρουσης με το υπάρχον όπου θα δοκιμαστούν έμπρακτα αρχές και αξίες ένας άλλος κόσμος θα κλιθεί να δώσει το παρόν και δεν θα είναι άλλος από τον κόσμο που σήμερα διώκεται, προφυλακίζεται, εξευτελίζεται και φυλακίζεται μέσα στα μπουντρούμια του καθεστώτος και με τον οποίο θα συστρατευτεί και η κοινωνία γιατί θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει ανάμεσά τους αγνούς και ανιδιοτελείς αγωνιστές γιατί θα είναι στην θέση να αναγνωρίσει τις πρωτοποριακές επαναστατικές δυνάμεις που αναδύονται μέσα απο τους κοινωνικούς αγώνες. Και μην ξεχνάμε ότι ένας αγώνας κρίνεται όχι από την ποσότητα της μάζας που κινείται γύρω του, αλλά από τα πεδία σύγκρουσης που θα επιλέξει στον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Ελευθεριακη συλλογικότητα ''ερεα'' (Κορινθος) https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1443381 |
↧
''περί επαναστατικότητας''
↧