Τό ζητεῖν ἁπανταχοῦ τό χρήσιμον, ἥκιστα ἁρμόζει τοῖς μεγαλοψύχοις καί ἐλευθερίοις…
Αριστοτέλης

Θέλω πίσω την ομορφιά που ολοένα χάνεται. Μια τέτοια ομορφιά που φέρνει στο μυαλό δύναμη και θέληση για την αλήθεια. Μια ομορφιά που μέσα στην ήσυχη ανησυχία της γλυκοκοιμίζει θεούς και ανθρώπους και το πνεύμα ανασταίνει.
Θέλω πίσω το αυτονόητο καλό, χωρίς το οποίο η ψυχή δεν δύναται να ελευθερωθεί.
Θέλω πίσω εκείνες τις στιγμές που άνθρωποι αγαπιούνται. Χρειάζεται έρωτα η ζωή, γιατί αλλιώς παγώνει μέσα στην ακινησία της. Χρειάζεται αυτή η κίνηση προς τον άλλον, αυτή η παράλυση των μυώνων, ο κόμπος στο στομάχι, χρειάζεται η σχέση για να υπάρξει μια δημιουργία. Χρειάζεται αυτή η κίνηση γιατί έτσι ζεσταίνεται η καρδιά και σου γλυκαίνει το βλέμμα.
Θέλω πίσω εκείνες τις στιγμές που πάλλεται η ψυχή, το πνεύμα γρηγορεί μέσα από το σώμα, που οικοδομεί σύμπαντα και γαλαξίες, που αληθεύει η καταγωγή της και δε ξεχνά τον προορισμό της.
Δεν μπορώ λεπτό να φανταστώ μια ζωή γεμάτη από πράγματα χρήσιμα. Δόξα τω θεώ πόσα πράγματα χρήσιμα, όμως! Αλίμονο δε φτάνουν, δε αρκούν. Θα ‘ταν νομίζω  μια ζωή -μόνο μ’ αυτά-  σαν ένα απόγευμα ατέλειωτο και βασανιστικό που καίγεται το κορμί σου μπροστά στον ήλιο που δύει και μάταια προσπαθεί να προφυλάξεις.
Χρειάζεται η μουσική που ενώνει και υψώνει να βγούμε «έξω από εμάς», χρειάζεται και να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, γιατί έτσι μόνο κρατιόμαστε ζωντανοί.  Χρειάζεται αυτή η ανιδιοτέλεια, γιατί φαίνεται πως μάλλον η ιδιοτέλεια δεν απέδωσε καρπούς. Κι επειδή αγαπάμε την πρωτοπορία, τότε ας γίνουμε ανατρεπτικοί και να το πάμε ξανά απ’ την αρχή. Έτσι όπως ξεκίνησε. Εγώ για σένα κι εσύ για εκείνον. Δεν γίνεται αλλιώς να επιτύχεις, σε χρειάζομαι όπως κι εσύ χρειάζεσαι εμένα. Να προσπαθήσουμε να σκοτώσουμε ακαριαία καθετί που δηλητηριάζει και παρεκκλίνει της πορείας. Να γίνουμε όλοι δολοφόνοι θέλω αυτού του απεχθούς και βασανιστικού βίου, που έλεγε: «εγώ για μένα και τη δική μου αλήθεια». Να σκοτώσουμε καθετί που εμποδίζει την κίνηση του προσώπου (=προς όψη) προς τον άλλον.
Θέλω το λευκό να λάμπει και θα θελα να πω για να το ξέρετε, πως όσο εσείς θα πολεμάτε για το μαύρο, εγώ θα αντιστέκομαι συνέχεια αφοσιωμένος στη δουλειά μου πεισματικά προς τη θέα του ωραίου. Μου αρκεί να ξέρω πως αυτή η ανυπέρβλητη λάμψη του θολώνει το μυαλό σας και κάνετε τα πάντα να την κρύψετε και εξοντώσετε, τότε ξέρω πως τα χω καταφέρει. Θα είμαι ενάντια σε όλη την ασχήμια σας γνωρίζοντας πως… ένα φτηνό σκηνικό είστε, μια καρικατούρα, που μόλις βγει κάτι αληθινό, κάτι πλούσιο, μια υπέρλαμπρη απλότητα, θα συνθλιβείτε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

εικόνα: villa savoye, Le Corbusier, 1929 | το παράθυρο

http://dimitriostheodorou.wordpress.com/2013/06/17/thelo/#more-852