Δεν είναι ζήτημα προδοσίας. Είναι η αδυναμία της σάρκας που τα κάνει όλα αληθινά. Το έχεις δει στο φίλο που σου ζάλιζε τα μυαλά για επαναστάσεις και τιμημένα λάβαρα και σώπασε μόλις κατάφερε να πάρει το 4Χ4. Το έχεις δει σε υποσχέσεις αιώνιου έρωτα που σβήνανε μόλις ερχόντουσαν αντιμέτωποι με τις ανάγκες που δημιουργούν τα ξίδια κι οι λουλουδούδες στα σκυλάδικα. Το έχεις δει κάθε φορά έβλεπες μα οργισμένη μάνα να παλεύει για αξιοκρατία για το παιδί της να μετατρέπεται σε κυράτσα τακτοποιημένη μόλις ο μικρός καβάτζωνε μια θέση χαρτογιακά σε κάποιο υπουργείο. Το έχεις δει στη μετατροπή που συντελείται όταν περνάς από το νοίκι στο ιδιόκτητο. Από το παλιωμένο σπίτι στο χωριό στην ανακαινισμένη μεζονέτα. Το έχεις δει στους συντρόφους που θυμούνται τα τραγούδια της νιότης στο τσακίρ κέφι μετά από γερές οινοποσίες και νοσταλγίες για τα νιάτα. Το έχεις δει στο λιγούρη που ακολουθεί τη πορεία των επαναστατημένων ή τη λιτανεία των πιστών μόνο και μόνο για να βγάλει γκόμενα. Το έχεις δει στους ίδιους σου τους γονείς που δεν είχες πια τίποτα να ανταλλάξεις μαζί τους όταν επί τέλους πέρασες στις πανελλήνιες που θέλανε. Το έχεις δει στο περιφρονητικό βλέμμα εκείνων που τα κατάφεραν απέναντι στους "ανεπρόκοπους" Στην υποκριτική φιλανθρωπία για την ελπίδα να περάσει κανείς στο παράδεισο ακόμα και με τα παπούτσια που φοράει. Το έχεις δει στην εγκατάλειψη και το γκρέμισμα των ειδώλων όταν εκείνα δε έδωσαν βρεγμένο το παξιμάδι στους πεινασμένους.  Το έχεις δει στους αναζητητές της αλήθειας που αλλάζουν συνέχεια στρατόπεδα μέχρι να βρουν εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στη μωροδοξία τους.

Η ελληνική μεταπολίτευση δεν ήταν απλά μια μεγάλη πλάνη. Ήταν η δικαίωση της μάσας. Ήταν η απόδειξη πως μ΄ενα τάληρο βγάζεις γκόμενα. Το χόρτασμα της πείνας και της καψούρας. Ήταν το πέρασμα από το σκοτάδι της δεξιάς αντίληψης στο ξεπούλημα της αριστερής. Το κατέβασμα στο σταθμό όχι της ανατροπής αλλά της σιέστας. Το σημείο που η παλιά γενιά η γερασμένη, ταλαιπωρημένη από τα μίση του εμφυλίου, το σκοτάδι του ψυχρού πολέμου, το γύψο της επταετίας,  παρέδωσε τα ηνία στους ελπιδοφόρους, γεμάτους ενθουσιασμό και όνειρα νεολαίους,  κι εκείνοι είπαν "δε γ@μιέται".... Υπάρχει μια μεγάλη διαμάχη στο αν τελικά σ΄αυτό το τόπο έφταιξε η δεξιά ή η αριστερά. Οι αριστεροί σκίζουν τα ιμάτια για τη βρώμικη προπαγάνδα γιατί η αριστερά ποτέ δε κυβέρνησε τελικά. Όντως οι αριστεροί δεν κυβέρνησαν ποτέ, δυστυχώς όμως κυβέρνησε η σαπίλα με δικές τους ψήφους. Όπως κι η δεξιά επιβίωσε και ανέδειξε όλες τις ξεπουλημένες και προδωτικές κυβερνήσεις της  με την ευγενή χορηγεία των  δεξιών "πατριωτικών" ψήφων. Δε είναι τζίνι, δεν είναι θαυματοποιοί, δεν είναι ηγέτες με ιδιαίτερες ικανότητες στο να πείθουν τις μάζες. Οι μάζες απλά είναι ευκολόπιστες και λάτρεις του προσωπικού τους βολέματος. Δεν ψήφισαν εκείνους που αγαπούσαν ποτέ. Ψήφιζαν πάντα εκείνους που δίναν πολλές υποσχέσεις. Η δικτατορία και τα προγενέστερα στάδια κυριάρχησαν πάνω στο φόβο των δεξιών. Κι η μεταπολίτευση και τα αποτελέσματά της γιγαντώθηκαν από τα απωθημένα των αριστερών.

Τίποτα μετά το πόλεμο δεν είχε ιδεολογικό χαρακτήρα στην Ελλάδα. Κι η συμφορά του εμφυλίου, και το ψυχροπολεμικό τοπίο και η δικτατορία κι η μεταπολίτευση και τώρα η μνημονιακή επέλαση, στηρίχθηκαν πάντα όχι σε πολίτες που είχαν μεταξύ τους ισχυρά πολιτικά οράματα, αλλά σε μάζες λαού που είτε φοβόντουσαν τους άλλους, είτε αναζητούσαν τη σειρά τους για τη μάσα. Η μετατροπή διαφόρων ειδώλων και ηρώων του Πολυτεχνείου σε ανόητους τιποτένιους φαφλατάδες είναι ζήτημα ταπεινής σάρκας και υπερφίαλου πνεύματος.  Τέκνα της ανάγκης έλεγε ο ηρωικός ποιητής, αλλά η ανάγκη ήταν τελικά η απλή μάσα. Ποιος θα προλάβει να κόψει από το σαρκίο μιας πατρίδας που δυστύχησε να έχει "ρήτορες και λωποδύτες" μαζί σε ένα πακέτο με μεγάλες προσφορές. Όλοι βρήκαν την ευκαιρία τους σιγά σιγά σ΄αυτό το τόπο. Όλοι με τη σειρά που οι ανάγκες των καιρών επέβαλαν πήραν το μεζεδάκι τους. Πολλές φορές αυτό το μεζεδάκι ήταν μπόλικο κι εξασφάλισε μέχρι και τα δισέγγονα, άλλες πάλι ήταν απλά η νοικοκυρεμένη ζωούλα, με το σπιτάκι, το αυτοκινητάκι, το ταξιδάκι, τα ρουχαλάκια, τη βαρκούλα και τη θεσούλα κάπου.

Κάποια στιγμή στις εποχές με τις παχιές αγελάδες κοίταζα γύρω μου κι έλεγα... κι ένα εκατομμύριο να μου έδιναν, δεν θα κατόρθωνα να ξεχωρίσω ποιος είναι δεξιός και ποιος είναι αριστερός σ΄αυτό το τόπο. Οι μόνοι που διαφέρανε ήταν κάποια φασιστικά στοιχεία από τη μία και οι θαμώνες των Εξαρχείων από την άλλη.  Τη διαφορά την ανακάλυπτα στις περιθωριακές μονάδες της μιας μεριάς του ουράνιο τόξου ή της άλλης που έπαιζαν άγριο και παραδοσιακό ξύλο μεταξύ τους,  αναγνωρίζοντας τον εχθρό και το φίλο στα σοκάκια που δεν ζούσαν οι καλοί οικογενειάρχες. Ολοι οι άλλοι ακόμα κι αν παρακολουθούσες τη ζωή τους από το πρωί ως το βράδυ το μόνο που θα μπορούσες να συμπαιράνεις ήταν,  πως οι μεν είναι εθισμένοι καταναλωτές του καπιταλιστικού συστήματος και το γουστάρουν, ενώ οι δε είναι επίσης εθισμένοι καταναλωτές του καπιταλιστικού συστήματος με μόνη διαφορά την υπόσχεση πως όταν θα έρθει η μεγάλη αλλαγή θα αλλάξουν κι εκείνοι. Προς το παρόν αναγκάζονται να ζουν έτσι. Οτι πιο γελοίο είναι να ακούς ένα δήθεν επαναστάτη, χωμένο μέχρι τα μπούνια στο καπιταλιστικό τρόπο ζωής, να επαναλαμβάνει συνέχεια σαν καλοκουρδισμένο αρκουδάκι πως "αναγκάζεται" να ζήσει έτσι, ενώ κατά βάθος είναι κάτι άλλο.

Η αριστερά κράτησε τη ζωή της όχι περπατώντας ανάμεσα σε κίτρινα φύλλα, αλλά κάνοντας ότι ακριβώς έκαναν και οι "καλοί χριστιανοί" . Πιστεύουμε πως όπως είπε ο Κύριος, ο έχων δυο χιτώνες πρέπει να δίνει τον ένα, αλλά μη το πάρουμε και της μετρητοίς. Προς το παρόν έχουμε από καμιά εκατοστή χιτώνες ο καθένας, ενώ άλλοι πεθαίνουν από το κρύο,  αλλά λίγο πριν τα κακαρώσουμε θα πούμε ένα συγνώμη (στυλ τρόικας) και θα εξιλεωθούμε. Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο. Παρομοίως οι αριστερές ηγεσίες λαμβάνοντας μόνιμα λάθος αποφάσεις και οδηγώντας τους πιστούς σε τραγικές καταστάσεις, δημιούργησαν ένα πλήθος που περιμένει τη δευτέρα παρουσία κι εν τω μεταξύ χάνει ένα ένα όλα τα χαρακτηριστικά και τους λόγους που δημιουργήθηκε. Μια μετάλλαξη των αριστερών σε καραγκιόζηδες, ανακατεμένους με τους πατροπαράδοτους δεξιούς, κι οι δυο με το χέρι πάνω στην ίδια πίτα του καπιταλιστικού συστήματος, να πρέπει να αποδείξουν στους ευαυτούς τους ποιος είναι ο καλύτερος πατριώτης ή ο πιο αθώος φιλάνθρωπος , σαν  στρουθοκάμηλοι με το μυαλό χωμένο μέσα στην άμμο, ενώ στη πραγματική ζωή έχει ήδη ξεκινήσει ο πλέον αισχρός πόλεμος που δεν αφορά ούτε δεξιούς ούτε αριστερούς ούτε δεν ξέρω τι άλλο, αλλά αφορά την ίδια την επιβίωση της Ελλάδας, κι όταν λέμε επιβίωση δεν εννοούμε αν θα συνεχίσει να υπάρχει σαν κράτος, σαν σημαία ή σαν εθνικός ύμνος, αλλά αν θα είναι ένας τόπος που θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια οι πολίτες, με μια στοιχειώδη αξιοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη, αν θα μπορούν να υπάρχουν ακόμη σκεπτόμενοι άνθρωποι , παιδιά που θα ονειρεύονται το μέλλον τους, ή θα περιφερόμαστε όλοι ασκόπως σαν  άψυχα κουφάρια .

Ψάχνουμε να βρούμε γιατί δεν έχουμε ηγέτες με οράματα και φιλοπατρία, λες κι οι ηγέτες γεννιούνται από άμωμη σύλληψη κι όχι από τις απαιτήσεις της μάζας. Λες και το τι είναι χαρισματικός ηγέτης καθορίζεται από κάποια γονιδιακή ιδιαιτερότητα κι όχι από το βουητό που βγαίνει από τα καφενεία, τα κομματικά γραφεία, τις ουρές για διορισμούς, τις άδειες και τα δάνεια, τα κομποδέματα στη τράπεζα και τη μάσα.  Οι ρομαντικοί πίστευαν κάποτε πως στην αγία τριάδα των μεταπολιτευτικών συνθημάτων "ψωμί, παιδεία, ελευθερία",  τα πλήθη σοβαρολογούσαν και για τον υιό και το πνεύμα. Πως εκτός από το θεό μάσα, θα έδιναν κι ένα βλέφαρο στη μόρφωση και την προσωπική αξιοπρέπεια, δηλαδή τη παιδεία και την ελευθερία. Μακριά πλανεμένοι αν σκεφθεί κανείς πως στη μεγάλη πλειοψηφία η μάσα  αρκεί. Και μάλιστα γίνεται ακόμα πιο γοητευτική αν έχει την υποστήριξη τραπεζών, χρηματιστηρίων, κι επιδοτήσεων.

Ναι η χούντα δεν τελείωσε το 73 όπως φώναζαν οι αγανακτισμένοι στις πλατείες. Μόνο που η χούντα που δεν τελείωσε δεν ήταν εκείνη των συνταγματαρχών, αλλά  η χούντα της απληστίας, της ανάγκης για κρέας από τα κρέατα, του τομαριού απέναντι στις ιδέες, της επιδερμίδας απέναντι στη ψυχή. Και να είστε σίγουροι πως κι ο επόμενος λαοφιλής σωτήρας, όταν και όπως εμφανιστεί, θα έχει τις ίδιες προδιαγραφές με όλους τους προηγούμενους. Θα υποσχεθεί όλα σε όλους. Γιατί οι μάζες αγαπούν τους τροφοδότες των αναγκών τους. Αυτές οι ανάγκες γεννούν τους ηγέτες. Όχι οι ανάγκες για ένα καλύτερο κόσμο, για μια ανώτερη αντίληψη των πραγμάτων για εξαγνισμό, μετάνοια, και ανάσταση. Αυτά είναι αφημένα στις θρησκείες κι ανήκουν στον άλλο κόσμο που όταν θα πας κοίτα μη γίνεις σύννεφο.  Επίσης ανήκουν σε όσους κρατάνε τα μανιφέστα των μεγάλων δασκάλων στα χέρια τους για να αποδεικνύουν το δίκαιο του αγώνα τους, λες και η επανάσταση και η ανατροπή  γίνεται δι επικλήσεως των πνευμάτων!

Όμως στη βάση, στο ζουμί όλα εξαργυρώνονται με τα κατάλληλα κουπόνια. Κι η ελληνική μεταπολίτευση είναι το πιο τρανό παράδειγμα της μετατροπής και σιωπηλής αποδοχής του καλού και του κακού στη κοινή μάχη για τη μάσα.

τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Έτσι ακριβώς.  Όλη η συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών απέναντι στη νέα οικονομική κατοχή, αναδεικνύει το βάθος της σύγχυσης.  Κι εξηγεί και το είδος των κινητοποιήσεων, και τα εκλογικά αποτελέσματα και την αδυναμία να αποτραπεί ακόμα κι ένα ηλίθιο νομοσχέδιο, και την πλήρη υποταγή των ιθαγενών στους νεο-αποικιοκράτες. Ποιος να πάει και που? Οι αριστεροί που την ώρα που η χώρα ξεσκίζεται και πετιέται στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, πραγματοποιούν λιτανείες παρόμοιες του Επιταφείου, με υποτονικά αραχνιασμένα άσματα και καθορισμένη διαδρομή όπου επιβάλλεται να διαλύονται ήσυχα για να μην δώσουν λαβή στο σύστημα?  Οι δεξιοί που δεν ξέρουν πλέον που να κλίνουν το κεφάλι. Ο πατριωτισμός της παράταξής τους έχει κουρελιαστεί, έχει γελοιοποιηθεί στα μάτια τους και βλέπουν σαν λύσεις νέους δικτάτορες, κρεμάλες, τσεκούρια, μαχαίρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης για ντόπιους και για ξένους γιατί θεωρούν πως στο "βρωμισμα" του τόπου που πρέπει "να ξεβρομίσει" (αγαπημένη έκφραση των διαφόρων νεο αφυπνισθέντων πατριωτών ) οι ίδιοι δεν έχουν αφοδεύσει ποτέ και για κανένα λόγο πάνω στο κουφάρι της πατρίδας.

Ο κεντρώος χώρος? Εκεί είναι το μεγαλύτερο τσίρκο.  Πλέον έχει φτάσει στο ναδίρ της δόξας του, εισπράττοντας από όλη τη νεώτερη ιστορία του ελληνικού κράτους, το παράσημο πίσω από κάθε βρώμικο παιχνίδι που παίχτηκε σ΄αυτό το τόπο. Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη των γέρων, γιών κι εγγονών, χρεώνεται περήφανα το όσκαρ της παράταξης που κατάφερε να συγκεντρώσει τους μεγαλύτερους δοσίλογους, χαφιέδες, εφιάλτες, όλη την αφρόκρεμα των κατεργάρηδων κι έξυπνων χειριστών των αμόρφωτων ιστορικά πολιτών.  Γιατί το δυστύχημα εκτός από όλα τα άλλα στην ελληνική κοινωνία είναι πως δεν γνωρίζει ιστορία. Δεν έχει όρεξη να διαβάσει, να εμβαθύνει, να λάβει απαντήσεις για τις πολύ σκοτεινές στιγμές της ιστορίας που βίωσε τους τελευταίους αιώνες. Αρκείται σε συνθήματα κι ετικέτες.


Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο

 Δυστυχώς....