φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα θα θέσω το ερώτημα εάν μπορούν οι κρατικοί υπάλληλοι να νικήσουν το Κράτος. Και θα απαντήσω πως δεν μπορούν, κατά κανένα τρόπο. Κατά συνέπεια, η ήττα των εργαζομένων στην ΕΡΤ είναι προδιαγεγραμμένη, κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά οι συντονιστές και οργανωτές της επίθεσης κατά των εργαζομένων, όχι όμως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Θα το μάθουν όμως πολύ σύντομα.

Οι κρατικοί υπάλληλοι είναι τα πρόσωπα ενός δράματος (dramatis personae), το οποίο άρχισε να παίζεται με την εξαπόλυση της ανηλεούς επίθεσης κατά των Υποτελών για το ξεπέρασμα της κρίσης του κεφαλαίου και του Κράτους και θα συνεχίζεται να παίζεται έως ότου πέσει η αυλαία, η ολοκλήρωση της διαδικασίας της δραστικής συρρίκνωσης του Κράτους, κατά συνέπεια και της δραστικής μείωσης της κρατικών υπαλλήλων. Και μια μέρα, μετά από λίγα χρόνια, η αυλαία θα πέσει και ο σκοπός του Κυρίου θα έχει εκπληρωθεί. Ο Κύριος επείγεται· ο σκοπός πρέπει να πραγματοποιηθεί όσο γίνεται πιο σύντομα.

Η στρατηγική αυτή οδηγεί σε σύγκρουση των κρατικών υπαλλήλων με το Κράτος. Τι εννοώ όμως με τον όρο Κράτος σε αυτά τα συμφραζόμενα; Εννοώ το εξής: εάν το Κράτος είναι ένας μεγακόμβος, ένας κόμβος συντονισμού της λειτουργίας και αναπαραγωγής ενός κοινωνικού (καπιταλιστικού) σχηματισμού, ένας κόμβος κόμβων, μια κομβική πρακτική που συντονίζει άλλους κόμβους, το ίδιο το Κράτος για να λειτουργήσει και να αναπαραχθεί χρειάζεται έναν συντονισμό. Τον συντονισμό αυτόν τον αναλαμβάνει η κυβέρνηση. Η στρατηγική λοιπόν της συρρίκνωσης του Κράτους οδηγεί σε σύγκρουση των κρατικών υπαλλήλων με την κυβέρνηση που συντονίζει την διεκπεραίωση αυτής της στρατηγικής. 

Οι κρατικοί υπάλληλοι είναι υπάλληλοι του Κράτους όχι του Δημοσίου, δεν είναι λοιπόν δημόσιοι υπάλληλοι. Η ταύτιση του Κράτους με το Δημόσιο είναι και ατυχής και απαράδεκτη. Οι παραπάνω υπάλληλοι δεν είναι υπάλληλοι του Δημοσίου: όταν υπάρχει Κράτος δεν μπορεί να υπάρχει Δημόσιο. Και δεν μας επιτρέπεται να ταυτίσουμε τον συντονισμό της λειτουργίας και της αναπαραγωγής ενός κοινωνικού σχηματισμού με το δημόσιο.

Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα. Η εκπαίδευση θεωρείται ότι είναι δημόσια και δωρεάν. Δεν είναι ούτε δωρεάν ούτε δημόσια. Δωρεάν δεν υπάρχει με την έννοια ότι για λειτουργήσει η εκπαίδευση χρειάζεται ένα μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγεται. Πρέπει να χτιστούν σχολεία,να προμηθευθούν με όργανα διδασκαλίας, με θρανία και τραπέζια, να έχουν νερό και φως και τηλέφωνο, να πληρωθούν οι δάσκαλοι και άλλα πολλά. Όλα αυτά τα αναλαμβάνει και τα συντονίζει ένας μηχανισμός του Κράτους, το Υπουργείο Παιδείας. Το ποιος θα είναι ο μισθός των διδασκόντων, το πόσες ώρες θα εργάζονται, το τι θα διδαχτεί και πότε και που και πως όλα αυτά είναι υπόθεση του Υπουργείου. Αυτή είναι η κρατική εκπαίδευση. Πως θα ήταν η δημόσια εκπαίδευση; Θα ήταν μια εκπαίδευση που θα λειτουργούσε αλλιώς: το ποιοί θα διδάσκουν και ποιος θα είναι ο μισθός τους, το τι θα διδάσκεται, πως και πότε και που, όλα αυτά θα ήταν υπόθεση των γονιών, των δασκάλων και των μαθητών.

Δεν είναι όμως! Το παράδειγμα αυτό μπορούμε να το γενικεύσουμε σε κάθε κοινωνική πρακτική, σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Εάν αναρωτηθούμε τώρα, θα ήθελαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να ήταν δημόσιο το σχολείο, είμαι βέβαιος ότι θα μας απαντούσαν: ΟΧΙ! Αυτό το ΟΧΙ είναι το κλειδί της κατανόησης της ήττας τους. Από τη στιγμή που απεργούν ως κρατικοί υπάλληλοι, αρνούμενοι να αμφισβητήσουν και να αρνηθούν τον εαυτό τους, το ρόλο τους, τη λειτουργία τους είναι καταδικασμένοι να ηττώνται ες αεί, δηλαδή πάντα και παντού! Αυτό σημαίνει ότι αρνούνται να παύσουν να είναι κρατικοί υπάλληλοι, αρνούνται την κατάλυση της οικονομικής, και όχι μόνο, εξάρτησης από το Κράτος. Η άρνηση αυτής είναι καθοριστικής σημασίας: εάν η απεργία είναι το μέσον ικανοποίησης ενός αιτήματος ή αναστολής μιας απόφασης του Κράτους που τους πλήττει,η απεργία δεν μπορεί παρά να λήξει με ήττα.  Κι αυτό διότι το Κράτος μπορεί να αντἐξει πολύ περισσότερο από τους κρατικούς υπαλλήλους, τους δασκάλους και τους καθηγητές. Και το γνωρίζουν πολύ καλά. Προ ημερών, οι καθηγητές πήραν την απόφαση να απεργήσουν αλλά δεν απήργησαν! Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, το φθινόπωρο πλησιάζει και ας απεργήσουν. Πόσο θα αντέξουν; Ούτε δέκα μέρες! Και θα επιστρέψουν ταπεινωμένοι και απογοητευμένοι!

    Υπάρχει τρὀπος να νικήσουν; Ασφαλώς και υπάρχει!  Και είναι μόνο ένας!  Να πάψουν να είναι κρατικοί υπάλληλοι και να γίνουν δημόσιοι! Να απευθυνθούν προς τους γονείς και τους μαθητές, να προτείνουν  να αμείβονται από την κοινωνία, όχι μόνο από τους γονείς, να  απομακρύνουν, να εκδιώξουν δήλα δή το Κράτος από την εκπαίδευση, και να την αλλάξουν πλήρως: το ποιοί θα διδάσκουν, πως και που και πότε θα είναι υπόθεση των εμπλεκομένων, μαθητών, δασκάλων και γονέων.  Θα κάνουν κάτι τέτοιο;

   Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι μόνο την ήττα θα γνωρίζουν.

   Θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να αρνηθούν την ταυτότητά τους, θα μπορούσαν να αρνηθούν να είναι κρατικοί υπάλληλοι; ΟΧΙ, βέβαια, κατά κανένα τρόπο. Τους πρόλαβε όμως το Κράτος, η κυβέρνηση, ο Σαμαράς, ο Λαζαρίδης και τους απόλυσε!  Τώρα δεν είναι κρατικοί υπάλληλοι! Άρα, τώρα δεν μπορούν ούτε να απεργήσουν – μα αυτός ήταν και ο σκοπός της απόλυσης.  Τώρα, μόνο να διαμαρτυρηθούν μπορούν! Και διαμαρτύρονται, τι άλλο να κάνουν; Όποιος όμως διαμαρτύρεται έχει ήδη ηττηθεί!

Η διαμαρτυρία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ομολογία ήττας!

Κι αφού οι κρατικοί υπάλληλοι της ΕΡΤ αρνούνταν να πάψουν να είναι κρατικοί υπάλληλοι, ο Κύριος θα εστιάσει τις επιθέσεις τους στο ζήτημα των προνομίωνκάποιων, δεν ήταν και λίγοι, εργαζομένων. Δεν θα κωλώσει να βγάλει στην επιφάνεια κάτι μισθούς το μήνα που εγώ, εμείς,  για να τους εξασφαλίσουμε πρέπει να δουλεύουμε  χρόνια!

   Κρατικοί υπάλληλοι της ΕΡΤ βγάλτε τα χαρτομάντηλα να σκουπίσετε τα δάκρυά σας:

ουαί τοις ηττημένοις!

http://www.badarts.gr/2013/06/%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9-dramatis-personae/#more-10314