Η πολεμική επιχείρηση "σοκ και δέος" που εξαπέλυσε η κυβέρνηση εναντίον των 2,5 χιλιάδων εργαζομένων της ΕΡΤ κρύβει μια στρατηγική πολιτικής έντασης που θα φανερωθεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Εδώ θα ρισκάρω να καταθέσω κάποιες προσωρινές εκτιμήσεις.

Στα συγκυρία του ταξικού πολέμου που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια με την μορφή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, υπάρχει ένα μέτωπο μάχης που λέγεται μισθωτοί δημοσίου τομέα. Η κατάληψη του συγκεκριμένου μετώπου από τα στρατεύματα του εχθρού αποτελεί κομβικής σημασίας μάχη για την πορεία της αναδιάρθρωσης, της αποσύνθεσης της εργατικής τάξης. Και αυτό γιατί οι μισθωτοί δημοσίου τομέα κατέχουν 3 σημαντικά όπλα που δεν τα κατέχει η υπόλοιπη εργατική τάξη: 1. Την συνδικαλιστική δύναμη, λόγω της κρατικής ενσωμάτωσης των συνδικαλιστικών τους οργάνων στο προηγούμενο μοντέλο κοινωνικής συναίνεσης. 2. Την (σχετιζόμενη με την συνδικαλιστική) παραγωγική τους δύναμη, λόγω της φύσης της εργασίας στο δημόσιο τομέα που δύναται να μπλοκάρει κομβικές για την κυκλοφορία του κεφαλαίου υπηρεσίες (μεταφορές, δημόσια αγαθά, δημόσια διοίκηση, εκπαίδευση κτλ.) 3. Την ιδεολογική τους δύναμη ως κυρίαρχο μοντέλο εργασίας στα πλαίσια του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου.

Όπως και στην περίπτωση του μετώπου των καταλήψεων το κράτος φροντίζει να εξαπολύσει την επίθεση με αιφνιδιαστικά "ντου" στα "κάστρα" του εχθρού. Στα σημεία που συμπυκνώνεται η δύναμη του. Πρώτα κατέλαβε τα σημαντικότερα οχυρά παραγωγικής δύναμης των μισθωτών δημοσίου τομέα, την δυνατότητα απεργιακού μπλοκαρίσματος των μεταφορών, με τις επιστρατεύσεις των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών (οι δεύτεροι δεν είναι ακριβώς δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά έχουν ανάλογης κομβικής σημασίας χαρακτηριστικά εργασίας στο τομέα των μεταφορών). Αποστολή εξετελέσθη αναίμακτα Έπειτα κατέλαβε το σημαντικότερο οχυρό συνδικαλιστικής δύναμης των μισθωτών του δημοσίου, τους εκπαιδευτικούς. Η συνδικαλιστική δύναμη των εκπαιδευτικών δεν είχε να κάνει τόσο με την δυνατότητα μπλοκαρίσματος των πανελλαδικών εξετάσεων (λίγοι το πίστευαν), όσο με τα ιστορικά χαρακτηριστικά των απεργιών του συγκεκριμένου κλάδου (απεργίες διαρκείας,  αριστερή ριζοσπαστικοποίηση, δυνατότητα εξάπλωσης της αναταραχής στο σύνολο του εκπαιδευτικού εργοστασίου). Αποστολή εξετελέσθη αναίμακτα.

Και τώρα επιχειρεί την κατάληψη της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης που συγκεντρώνει και τα 3 σημεία. Συνδικαλιστική δύναμη (οι απεργίες το τελευταίο διάστημα είχαν ενταθεί στο εσωτερικό της ΕΡΤ είχαν πολλαπλασιαστεί μέσα από την συνδικαλιστική εμπλοκή της βάσης, οι γηπεδικοί αναλογιστείτε πόσες φορές τον τελευταίο χρόνο είδατε μια αθλητική μετάδοση χωρίς σπικάζ), παραγωγική δύναμη (δυνατότητα εργατικού ελέγχου ενός τηλεοπτικού καναλιού), ιδεολογική δύναμη (η ερτ ως "σύμβολο πολιτισμού", ως το 3ο πρόγραμμα, το κανάλι της Βουλής, ο Εξάντας, τα αφιερώματα στην "εθνική αντίσταση" και το "πολυτεχνείο"). Η συγκεκριμένη αποστολή θα φανεί κατά πόσο θα εξελιχθεί αναίμακτα.Το σίγουρο είναι ότι εφ' όσον το "κάστρο της μεταπολίτευσης" που λέγεται ΕΡΤ πέσει θα σημάνει το γενικευμένο καλοκαιρινό ντου σε όλο τον δημόσιο τομέα.

Δυστυχώς τα ταξικά όπλα των μισθωτών του δημοσίου τομέα έχουν μείνει για καιρό στο μουσείο της ιστορίας και είναι εξαιρετικά απίθανο να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά απέναντι στους αιφνιδιασμούς του εχθρού. Μιλάμε προφανώς για τις δεκαετίες κορπορατίστικου συνδικαλισμού, κομματικού ελέγχου, διαπραγμάτευσης βάση των "επαφών" κι όχι των συγκρούσεων, αποκλεισμού των επισφαλών/συμβασιούχων του δημοσίου, συντεχνιακών κινητοποιήσεων κτλ.  Λόγω όμως της κεντρικότητας της συγκεκριμένης ρύθμισης στην μεταπολιτευτική ταξική ισορροπία, μπορεί να αποτελέσουν σημεία συσπείρωσης της τάξης μας, εφ' όσον οι πύλες του "δημοσίου" γίνουν πραγματικά δημόσιες. Αν δηλαδή σε τέτοιου είδους αγώνες δημιουργηθούν δυνατότητες σύνδεσης μεταξύ διαφορετικών κομματιών της εργατικής τάξης.

Ο γράφων έχοντας άμεση γνώση της εκμετάλλευσης στις γαλέρες των μιντια, γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι για έναν δημοσιογράφο να αμφισβητήσει τον ρόλο του κάνοντας κατάληψη-εργατική πληροφόρηση μέσω των μέσων του αφεντικού, πόσο διαφορετική είναι η περίπτωση των τεχνικών λόγω της υλικής φύσης της εργασίας τους, και πόσο απειροελάχιστη εμπειρία αγώνων (και άρα ταξικής συνείδησης) έχει η νέα φουρνιά των πληροφοριακών εργατών του διαδικτύου. Οι απεργίες στα ΜΜΕ είναι απεργίες μόνο για όσους είναι ενταγμένοι στις συνδικαλιστικές συντεχνείες, ότι ισχύει πάνω κάτω και για την υπόλοιπη εργατική τάξη. Τα συγκεκριμένα συνδικαλιστικά όρια, ως όρια όχι μόνο των μιντιακών εργατών αλλά της κυριαρχίας των μορφών/περιεχομένων της παλαιάς ταξικής σύνθεσης στους εργατικούς αγώνες, είναι αδύνατο να ξεπεραστούν μέσα σε λίγες μέρες, εκτός κι αν υπάρξει καμιά απότομη προλεταριακή εισβολή αλά πλατείες/occupy, Τουρκία κτλ. αλλά αυτό είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο.

Η αριστερά του κεφαλαίου που ζει και τρέφεται από την αναπαραγωγή των συγκεκριμένων ορίων (και από τις ψήφους των μισθωτών δημοσίου) επιχειρεί την  σύνδεση στη βάση της κεντρικής πολιτικής σκηνής που επιλέγει ο εχθρός, στο "μνημόνιο-αντιμημόνιο", στο "να πέσει η κυβέρνηση" κτλ.. Ουσιαστικά πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει ανατροπή της αναδιάρθρωσης χωρίς "να χυθεί αίμα", χωρίς να υπάρξουν πραγματικές, μαζικές και ανυποχώρητες συγκρούσεις διαρκείας σε δουλειές και γειτονιές, χωρίς να υπάρξει ανασύνθεση της τάξης, μια ανασύνθεση που δεν μπορεί να έχει στο κέντρο της την παλαιά μειοψηφική σύνθεση των μισθωτών δημοσίου. Έτσι η αντιπαράθεση μεταφέρεται στις διαφοροποιήσεις ΔΗΜ.ΑΡ.-ΠΑΣΟΚ με την τακτική της ΝΔ, διαφοροποιήσεις που έχουν να κάνουν με τις πελατειακές σχέσεις της αριστεράς με τα συγκεκριμένα συνδικαλιστικά στρώματα, στα πλαίσια του μεταπολιτευτικού συμβολαίου. Η εμπειρία 3 χρόνων μνημονιακής διαχείρισης έχει δείξει ότι οι διαφοροποιήσεις στην τακτική ελάχιστα επηρεάζουν την στρατηγική του συγκεκριμένου αστικού μπλοκ για "ασφάλεια, αναδιάρθρωση, ανάπτυξη".

Όμως η αριστερά ελπίζει στην κοινοβουλευτική ανατροπή της "χούντας" και μεις καλούμαστε για άλλη μια φορά να δώσουμε μια αμυντική ταξική μάχη μακριά από το έδαφος της αυτονομίας της τάξης μας και των συμφερόντων της. Ας την δώσουμε αλλά χωρίς αριστερές ονειρώξεις που σύντομα δίνουν την θέση τους σε φασιστικούς εφιάλτες.