ο πραγματικός “πάτος”
Πριν από καιρό είχα γράψει για τα νεκρά ανήλικα σε ένα παρόμοιο ναυάγιο στο Αιγαίο. Τότε η ιστορία είχε προκαλέσει “σοκ στο πανελλήνιο” με τις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών, αλλά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παρ’όλα αυτά άρχιζαν να λειτουργούν. Πολύ πιο πριν είχα οργισθεί με τον εμπρησμό του καταυλισμού των μεταναστών εργατών στη Πάτρα από “άγνωστους”. Αργότερα δεν είχα λόγια για την Νύχτα των Κρυστάλλων στη Πάτρα όταν γκρεμίστηκε ο καταυλισμός. Γενικά εδώ και καιρό αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν λόγια, εκφράσεις, γενικά ότι δεν μπορώ να εκφέρω με λόγο αυτα τα οποία νιώθω όταν μαθαίνω τέτοια νέα. Σε ένα άρθρο άλλη φορά είχα διαβάσει για τους ομαδικούς τάφους εργατών στον Έβρο και είχα δει τις εικόνες του περίλυπου ιμάμη που έθαβε τα πτώματα. …
Κάθε φορά μου έφερνε αναγούλα ο τρόπος σχολιασμού των ειδήσεων από ακροδεξιούς ή απλώς μαλάκες έλληνες. Ένα μάτσο δικαιολογίες με αναπαραγωγή στερεότυπων και μπόλικο μισανθρωπισμό. Κανονικά με αυτά τα σχόλια θα έπρεπε κάπως να τους κοιτάξει ένας γιατρός. Αντι να κοιτάξει αυτούς γιατρός, το κράτος και τα πασόκια έστειλαν τους γιατρούς στις οροθετικές πόρνες μήπως και κερδίσουν κανα ψηφαλάκι για τις εκλογές. Και εκεί η αηδία είχε χτυπήσει κόκκινο. Τουλάχιστον αισθάνομαι πάντα ότι δεν είμαι μόνος μου. Βλέπω ακούω και κουβεντιάζω με ανθρώπους που πάνω κάτω λέμε τα ίδια. Και ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που λέμε τα ίδια απλά δεν τους γνωρίζω. Είμαστε χιλιάδες σε όλη την χώρα αλλά μέχρι τώρα πολλοί πιστευουν είτε στην αντιπροσώπευση των κομμάτων είτε -σαν την αφεντιά μου καλή ώρα- προσπαθούν να έχουν τη σχετική πολιτική δράση ανάλογα με ότι τους κόβει το μυαλό τους.
Κάθε φορά μου έρχεται η αηδία στο στόμα και εκείνη η αίσθηση ότι πραγματικά δεν ξέρεις τι να πείς. Επίσης έρχεται και η αίσθηση ή καλύτερα η ερώτηση: “Μήπως θα ήταν καλύτερα αν δεν ήθελα να ξέρω;” Ευτυχώς για την αξιοπρέπεια μου -και είμαι σίγουρος και για την αξιοπρέπεια πολλών άλλων- θέλω και επιλέγω να ξέρω.
Θέλω να ξέρω για τα βασανιστήρια σε αναρχικούς και αντιφασίστες, σε μετανάστες εργάτες, σε γυναίκες “του δρόμου” σε πιτσιρικάδες που ριζοσπαστικοποιούνται σε πορείες και λαικές συνελεύσεις.
Θέλω να ξέρω για τους θανάτους στα σύνορα από νάρκες, από δουλέμπορους, από πνιγμό στον Έβρο και το Αιγαίο.
Θέλω να ξέρω για τους ομαδικούς τάφους, για αυτούς που δεν θα ξαναδούν τη μάνα τους, για όσα παιδιά τριγυρνάνε σε όλη τη χώρα ασυνόδευτα ή ακόμα χειρότερα τα απελεύνει η δημοφιλής συμμορία της ΕΛ.ΑΣ.
Θέλω να ξέρω για όλο τον βόθρο που ονομάζεται “σύγχρονο ελληνικό κράτος” , για όλους τους καμένους αυτού του τόπου που βλέπουν μελαμψό και αισθάνονται ανώτεροι ενώ έοχυν να γαμήσουν κανα 6μηνο και βάλε ή τα τρώνε σε γυναίκες εργάτριες θύματα trafficking.
Έχω όμως την αίσθηση, πως το πρόβλημα μας είναι πως δεν έχουμε θέσει που βρίσκεται ο “πάτος”. Εννοώ πως, άλλο να λες “έχουμε πιάσει πάτο” και άλλο να παίρνεις θέση λέγοντας “ως εδώ”. Τόσο καιρό τώρα ακούω συνέχεια για τον “πάτο”. Φυσικά ο καθένας έχει τα δικά του όρια και είναι κατανοητό. Εγώ ας πούμε έχω ακόμα δουλειά και ίσως μπορώ να έχω και “ευαισθησίες”. Κάποιος που είναι άνεργος και δεν ξέρει πως θα βγάλει την επόμενη εβδομάδα είναι προφανές ότι ποτέ δεν υπέγραψε κανένα συμβόλαιο να τον πιάνουν “οι ευαισθησίες”. Έχει κάθε δικαίωμα να σκέφτεται κάτι άλλο, ακόμα και να πιστευει ότι δεν έχει φτάσει στον πάτο. Και γενικά τις ατάκες που ακούω και από πολιτικοποιημένα άτομα είτε της αριστεράς είτε των αναρχικών περισσότερο(δυστυχώς) περί “γονατισμένων” και “προσκυνημένων”, τις περισσότερες φορές τις ακούω βερεσέ. Κανένας στον καπιταλιστικό εφιάλτη που ζούμε δεν υπέγραψε κανέναν συμβόλαιο με κανέναν για το τι θα συνειδοτοποιεί και πότε. Από την άλλη είναι προφανές ότι ο “πάτος” είναι συλλογικός από ένα σημείο και μετά. Απλά οι εκδηλώσεις του αλλάζουν κατά περίπτωση. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να δούμε. Γιατί μέχρι τώρα, μου φαίνεται ότι δεν έχει ορισθεί κανένας συλλογικός “πάτος” ή αν επιχειρήθηκε απέτυχε.
Για μένα πάντως ο “πάτος” ήταν σήμερα. Σάββατο 16 Δεκέμβρη 2012. Αυτό το Σάββατο πνίγηκαν μια καραβιά άνθρωποι, η θάλλασα τους ξεβράζει στις ακτές. Και την ίδια στιγμή αυτοί που άσκησαν ,υπέγραψαν, υλοποίησαν, οργάνωσαν και διαφήμησαν τις πολιτικές που έπνιξαν τους ανθρώπους, διαδήλωναν “για το ρατσισμό και το φασισμό”. Οι ίδιοι που δημιούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ίδιοι που στέλνουν τους μπάτσους να κάνουν κλοιούς γύρω από τα πρωινά τρένα στον ΟΣΕ και να εφαρμόζουν ελέγχους απαρτχάιντ βάση του χρώματος και του δέρματος. Οι ίδιοι που πριμοδότησαν, κάλυψαν και ανέχθηκαν τους Νεοναζί για χρόνια, οι ίδιοι που όπλισαν όπλα μπάτσων, οι ίδιοι που διαπόμπευσαν συλληφθέντες και οροθετικές, οι ίδιοι αυτοί, οι υπάλληλοι των αφεντικών, μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας στην υπηρεσία του κεφαλαίου, τα κέρινα ομοιώματα του κράτους και των μηχανισμών του. Αυτοί οι ίδιοι, σήμερα ζήτησαν και τα ρέστα από τη ζοφερή πραγματικότητα. Για μένα λοιπόν ο “πάτος” ήταν σήμερα. Και μπορεί για άλλους να έχει ακόμα περιθώριο, να πιστευουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποια άλλη “λαική” κυβέρνηση θα τα λύσουν όλα με το “καλό” τους κράτος. Μπορεί να λένε “έλα μωρέ νταξ’ το θέμα είναι να φύγουν τα μνημόνια”, μπορεί ακόμα και να λένε -ή να ανέχονται να ακούνε άλλους να λένε- “δεν είμαστε και το ίδιο εμείς με τους πνιγμένους”. Μπορεί όλα αυτά. Αλλά καλό θα ήταν να έχουμε στα υπόψιν, ότι το επόμενο στάδιο είναι ο θάνατος ως ρουτίνα. Ρουτίνα όταν πεθαίνει το πρεζάκι από το κρύο , όταν πεθαίνει ο άστεγος, όταν πεθαίνει από “ατύχημα” σε ΑΤ ο μετανάστης, όταν πεθαίνει ένας ομοφυλόφιλος από μαχαίρι, όταν τα όπλα των μπάτσων θα εκπυρσοκρότουν από μόνα τους, ρουτίνα όταν θα γεννιούνται παραμορφωμένα παιδιά από υποσιτιζόμενες μητέρες όπως στην Αργεντινή τη δεκαετία του ’90, ρουτίνα όταν πεθαίνουν εργάτες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δίχως νερό. Ο θάνατος ως ρουτίνα, ο θάνατος ως απλή στατιστική. Ο αφύσικος θάνατος από αίτια συγκεκριμένα που θα μπορούσε να αποφεχθεί, που αποκτά την αίσθηση του φυσικού φαινόμενου. Προσωπικά εγώ δεν γουστάρω. Και αν θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς ,στο λεγόμενο και “ανταγωνιστικό κίνημα” θα έπρεπε να αρχίσουμε να μιλάμε για τα δύσκολα που έρχονται. Με ειλικρίνεια. Γιατί “θαύματα” στον καπιταλισμό δεν γίνονται.
Είτε θα θα ορίσουμε ένα συλλογικό σημείο ως “πάτο” που πιάσαμε είτε θα περιμένουμε σωτήρες. Προκειμένου να σωθεί ο καπιταλισμός θα πεθάνουν εργάτες, εργαζόμενοι, άνεργοι και επισφαλείς. Και να μην σωθεί, τίποτα δεν μας εγγυάται ότι η αστική τάξη θα τον αντικαταστήσει με κάτι “ανθρωπινότερο”. Ας μην έχουμε άλλες ψευδαισθήσεις. Είτε θα ξεκινήσουμε να μιλάμε για το “ως εδώ”, είτε θα περιμένουμε τον σωτήρα. Μόνο να μην “κάτσει”, ο σωτήρας να φοράει κοντό παντελονάκι και μπότες.
Εκεί, όπως είχε πει και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν “κανείς δεν θα είναι ασφαλής, ούτε οι νεκροί”.
http://risinggalaxy.wordpress.com/2012/12/16/%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82/
