| Κάποιες σημειώσεις για την εξεγερσιακή αναρχία από the wild bunch 17:45, Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 |
Η εξεγερσιακή αναρχία δεν αποτελεί μια ιδεολογική λύση σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, ένα εμπόρευμα στην καπιταλιστική αγορά ιδεών και απόψεων, αλλά μια εξελισσόμενη πρακτική που στοχεύει να βάλει τέλος στην κυριαρχία του κράτους και τη συνέχιση του καπιταλισμού και η οποία απαιτεί ανάλυση και συζήτηση για να προωθηθεί. Δεν προσηλωνόμαστε σε κάποια ιδανική κοινωνία, ούτε προσφέρουμε την εικόνα κάποιας ουτοπίας για δημόσια κατανάλωση. Κατά την διάρκεια της ιστορίας, τα περισσότερα αναρχικά άτομα, με εξαίρεση αυτά που πίστευαν ότι η κοινωνία θα εξελιχθεί σε σημείο που να υπερβεί το κράτος, ήταν εξεγερσιακά. Απλούστατα, αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μαρασμός του κράτους, κατά συνέπεια οι αναρχικοί πρέπει να επιτεθούν, γιατί η αναμονή είναι ήττα. Αυτό που χρειάζεται είναι η ανοιχτή ανταρσία και η διάχυση της ανατροπής μεταξύ των εκμεταλλευομένων και αποκλεισμένων. Εδώ διευκρινίζουμε κάποια συνεπαγόμενα που εμείς και κάποια άλλα εξεγερσιακά αναρχικά άτομα έχουμε αντλήσει από αυτό το γενικότερο πρόβλημα: εάν το κράτος δεν εξαφανιστεί από μόνο του, πώς τότε βάζουμε τέλος στην ύπαρξή του; Επομένως, η εξεγερσιακή αναρχία αποτελεί πρωταρχικά μια πρακτική και εστιάζει στην οργάνωση της επίθεσης. Οι σημειώσεις αυτές δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα κλειστό ή τελικό προϊόν. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι αποτελούν κομμάτι μιας συνεχιζόμενης συζήτησης, και οποιαδήποτε ανταπόκριση είναι για εμάς καλοδεχούμενη. 1. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ -Το Κράτος του κεφαλαίου δεν θα «μαραζώσει», όπως πιστεύουν κάποιοι αναρχικοί- όχι μόνο περιχαρακωμένοι σε αφηρημένες θέσεις «αναμονής», αλλά κάποιοι καταδικάζοντας ακόμα και ανοιχτά τις πράξεις αυτών για τους οποίους η δημιουργία του νέου κόσμου εξαρτάται από την καταστροφή του παλιού. Η επίθεση είναι η άρνηση της διαμεσολάβησης, της ειρήνευσης, της θυσίας, της προσαρμογής και του συμβιβασμού. -Το μονοπάτι της εξέγερσης θα το ανοίξουμε μέσω της δράσης και του να μάθουμε να δρούμε, όχι της προπαγάνδισης, αν και η προπαγάνδιση παίζει ρόλο στην αποσαφήνιση του πώς να δράσουμε. Η αναμονή διδάσκει μόνο την αναμονή. Μέσω της πράξης μαθαίνει κάποιος να πράττει. -Η δύναμη μιας εξέγερσης είναι κοινωνική, δεν είναι στρατιωτική. Το μέτρο για την αξιολόγηση της σπουδαιότητας μιας γενικευμένης ανταρσίας δεν είναι η ένοπλη σύγκρουση, αλλά αντιθέτως ο βαθμός στον οποίο παραλύει η οικονομία, η κανονικότητα. 2. ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ VS διαχειρισμένη ανταρσία: από την εξέγερση στην επανάσταση -Ως αναρχικά άτομα, η επανάσταση αποτελεί το συνεχόμενο σημείο αναφοράς μας, ανεξάρτητα από το τι κάνουμε ή ποιο πρόβλημα μας απασχολεί. Αλλά η επανάσταση δεν είναι ένας μύθος για να χρησιμοποιείται μόνο ως σημείο αναφοράς. Ακριβώς επειδή αποτελεί ένα συγκεκριμένο γεγονός, πρέπει να χτίζεται καθημερινά μέσω πιο μέτριων προσπαθειών που δεν έχουν όλα τα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής επανάστασης με την πραγματική έννοια. Αυτές οι πιο περιορισμένες προσπάθειες είναι εξεγέρσεις. Μέσα σε αυτές, η ανταρσία των πιο εκμεταλλευομένων και αποκλεισμένων της κοινωνίας και της πιο πολιτικά ευαισθητοποιημένης μειοψηφίας ανοίγει τον δρόμο για την εν δυνάμει εμπλοκή ολοένα και ευρύτερων στρωμάτων των εκμεταλλευόμενων σε μια εξεγερσιακή ρευστότητα που μπορεί να οδηγήσει στην επανάσταση. -Πρέπει να αναπτυχθούν αγώνες, τόσο στο ενδιάμεσο όσο και στο μακροπρόθεσμο επίπεδο. Οι σαφείς στρατηγικές είναι απαραίτητες ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν διαφορετικές μέθοδοι με ένα συντονισμένο και γόνιμο τρόπο. -Αυτόνομη δράση: η αυτό-διαχείριση του αγώνα σημαίνει ότι αυτοί που αγωνίζονται παραμένουν αυτόνομοι στις αποφάσεις και τις δράσεις τους. Αυτό αποτελεί το αντίθετο από μια οργάνωση σύνθεσης, η οποία πάντα επιχειρεί να πάρει τον έλεγχο του αγώνα. Οι αγώνες που συντίθενται σε μία οργάνωση που ασκεί τον έλεγχο, ενσωματώνονται εύκολα στη δομή εξουσίας της παρούσας κοινωνίας. Οι αυτό-οργανωμένοι αγώνες είναι από τη φύση τους ανεξέλεγκτοι, όταν έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο το κοινωνικό έδαφος. 3. ΤΟ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ VS. διαχειρισμένη ανταρσία: η εξάπλωση της επίθεσης -Ποτέ δεν είναι δυνατόν να δούμε εκ των προτέρων τα αποτελέσματα ενός συγκεκριμένου αγώνα. Ακόμη και ένας περιορισμένος αγώνας μπορεί να έχει τα πιο αναπάντεχα αποτελέσματα. Καμία μέθοδος δεν μπορεί να εγγυηθεί εκ των προτέρων το πέρασμα από τις διάφορες εξεγέρσεις –οι οποίες είναι περιορισμένες και οριοθετημένες- στην επανάσταση. - Αυτό που φοβάται το σύστημα δεν είναι αυτές καθαυτές οι πράξεις σαμποτάζ, όσο την κοινωνική τους διάχυση. Κάθε προλεταροποιημένο άτομο που έχει στην διάθεσή του ακόμα και τα πιο λιτά μέσα μπορεί να συντάξει τους δικούς του/της σκοπούς, μόνο του ή μαζί με άλλους. Είναι ουσιαστικά αδύνατον για το Κράτος και το κεφάλαιο να αστυνομεύσουν τη μηχανή ελέγχου που βρίσκεται σε λειτουργία σε ολόκληρο το κοινωνικό έδαφος. Οποιοσδήποτε θέλει πραγματικά να αμφισβητήσει το δίκτυο ελέγχου μπορεί να διαμορφώσει την δική του θεωρητική και πρακτική συμβολή. Η εμφάνιση των πρώτων σπασμένων κρίκων στην αλυσίδα συμπίπτει με την διάχυση των πράξεων σαμποτάζ. Η ανώνυμη πρακτική της κοινωνικής αυτό-απελευθέρωσης μπορεί να εξαπλωθεί σε όλα τα πεδία, διαρρηγνύοντας τους κώδικες αποτροπής που έχουν τεθεί σε εφαρμογή από την εξουσία. -Συνεπώς, οι μικρές δράσεις, οι οποίες αναπαράγονται εύκολα και απαιτούν απλά μέσα που είναι διαθέσιμα σε όλους, είναι, λόγω της ίδιας της απλότητας και του αυθορμητισμού τους, ανεξέλεγκτες. Γελοιοποιούν ακόμα και τις πιο προηγμένες αντι-εξεγερσιακές τεχνολογικές εξελίξεις. 4. ΜΟΝΙΜΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟΤΗΤΑ VS διαμεσολάβηση με τις θεσμικές δυνάμεις -Η συγκρουσιακότητα πρέπει να ειδωθεί ως ένα μόνιμο στοιχείο του αγώνα εναντίον των εξουσιαστών. Ένας αγώνας που στερείται αυτού του στοιχείου καταλήγει να μας σπρώχνει προς τη μεσολάβηση με τους θεσμούς, συνηθίζει στην ανάθεση και πιστεύει σε μια πλασματική χειραφέτηση που θα πραγματοποιηθεί με κοινοβουλευτικό διάταγμα, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να συμμετέχουμε ενεργά στην ίδια μας την εκμετάλλευση. -Μπορεί να υπάρχουν προσωπικοί ή μεμονωμένοι λόγοι για τους οποίους κάποιος έχει αμφιβολίες όσο αφορά την προσπάθεια να επιτύχει τους στόχους του με βίαια μέσα. Αλλά όταν η μη-βία εξυψώνεται σε απαράβατη αρχή, και η πραγματικότητα διαχωρίζεται σε «καλό» και «κακό», τότε τα επιχειρήματα παύουν να έχουν αξία, και τα πάντα θα ειδωθούν με όρους υποταγής και υπακοής. 5. ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, εξέγερση δεν είναι μόνο η ληστεία τραπεζών -Η εξεγερσιακή αναρχία δεν αποτελεί μία ηθική για την επιβίωση. Όλοι μας επιβιώνουμε με διάφορους τρόπους, συχνά σε συμβιβασμό με το κεφάλαιο, ανάλογα με την κοινωνική μας θέση, τα ταλέντα μας και τα γούστα μας. Σίγουρα δεν είμαστε ηθικά εναντίον της χρήσης παράνομων μέσων για την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, προκειμένου να μπορέσουμε να ζήσουμε και να υλοποιήσουμε τα σχέδιά μας, αλλά από την άλλη δεν φετιχοποιούμε τον ιλλεγκαλισμό, ούτε τον μετατρέπουμε σε κάποιου είδους θρησκεία με μάρτυρες. Αποτελεί απλά ένα μέσο, και συχνά ένα καλό μέσο. 6. ΑΤΥΠΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ούτε επαγγελματίες επαναστάτες και ακτιβιστές, ούτε μόνιμες οργανώσεις Από το κόμμα/συνδικάτο στην αυτο-οργάνωση: -Υπάρχουν ριζικές διαφορές μέσα στο επαναστατικό κίνημα: η αναρχική τάση προς την ποιότητα του αγώνα και την αυτό-οργάνωσή του και η εξουσιαστική τάση προς την ποσοτικοποίηση και το συγκεντρωτισμό. -Η οργάνωση έχει συγκεκριμένο έργο να επιτελέσει: συνεπώς είμαστε ενάντια στα κόμματα, τα συνδικάτα και τις μόνιμες οργανώσεις, αφού όλα αυτά δρουν ως προς τη σύνθεση των αγώνων και γίνονται στοιχεία ενσωμάτωσης για το κεφάλαιο και το κράτος. Σκοπός τους καταλήγει να είναι η ίδια τους η ύπαρξή, στη χειρότερη περίπτωση πρώτα οικοδομούν την οργάνωση και έπειτα ανακαλύπτουν ή δημιουργούν αγώνες. Το έργο που έχουμε να επιτελέσουμε εμείς είναι να δράσουμε και η οργάνωση αποτελεί ένα μέσο. Συνεπώς είμαστε ενάντια στην ανάθεση της δράσης ή της πρακτικής σε μία οργάνωση: χρειαζόμαστε γενικευμένη δράση που οδηγεί στην εξέγερση, όχι αγώνες υπό διαχείριση. Η οργάνωση δεν πρέπει να υπάρχει για την άμυνα κάποιων συμφερόντων, αλλά για την επίθεση σε κάποια συμφέροντα. -Η άτυπη οργάνωση βασίζεται σε έναν αριθμό συντρόφων που συνδέονται μέσω μιας κοινής συνάφειας και το στοιχείο προώθησής της είναι πάντα η δράση. Όσο μεγαλύτερο είναι το εύρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν αυτοί οι σύντροφοι συνολικά, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η συνάφεια. Έπεται ότι η πραγματική οργάνωση, η αποτελεσματική ικανότητα του να δρας μαζί με άλλους, δηλαδή η γνώση του που θα βρει ο ένας τον άλλο, η από κοινού μελέτη και ανάλυση των προβλημάτων, και το πέρασμα στη δράση, λαμβάνουν χώρα σε σχέση με το επίπεδο συνάφειας που έχει επιτευχθεί και δεν έχουν καμία σχέση με προγράμματα, πλατφόρμες, σημαίες και λιγότερο ή περισσότερο καμουφλαρισμένα κόμματα. Η άτυπη αναρχική οργάνωση είναι, επομένως, μια συγκεκριμένη οργάνωση που συγκεντρώνεται γύρω από μια κοινή συνάφεια. Η αναρχική μειοψηφία και οι εκμεταλλευόμενοι και αποκλεισμένοι: -Ανήκουμε και εμείς στους εκμεταλλευόμενους και αποκλεισμένους, και, έτσι, δουλειά μας είναι να δράσουμε. Όμως κάποιοι ασκούν κριτική σε κάθε δράση που δεν είναι μέρος ενός μεγάλου και ορατού κοινωνικού κινήματος ως «δρώντας στη θέση του προλεταριάτου». Συμβουλεύουν την αναμονή και την ανάλυση, αντί της δράσης. Δήθεν, εμείς δεν είμαστε εκμεταλλευόμενοι δίπλα στους εκμεταλλευόμενους, οι επιθυμίες μας, η οργή μας και οι αδυναμίες μας δεν είναι μέρος του ταξικού αγώνα. Αυτό δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από άλλο ένα ιδεολογικό διαχωρισμό μεταξύ των εκμεταλλευομένων και των ανατρεπτικών. -Η ενεργή αναρχική μειοψηφία δεν είναι σκλάβος στους αριθμούς, αλλά συνεχίζει να δρα ενάντια στην εξουσία ακόμα και όταν η ταξική σύγκρουση βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο στο εσωτερικό των εκμεταλλευόμενων της κοινωνίας. Η αναρχική δράση δεν πρέπει, επομένως, να στοχεύει στην οργάνωση και άμυνα ολόκληρης της τάξης των εκμεταλλευομένων μέσω μιας κολοσσιαίας οργάνωσης που θα επιθεωρεί τον αγώνα από την αρχή έως το τέλος, αλλά θα πρέπει να εντοπίσει ξεχωριστές πτυχές του αγώνα και να τις φέρει εις πέρας στην λογική τους κατάληξη της επίθεσης. Πρέπει, επίσης, να απομακρυνθούμε από τις στερεότυπες εικόνες των μαζικών αγώνων, και της ιδέας της άπειρης ανάπτυξης ενός κινήματος που θα κυριαρχήσει και θα ελέγχει τα πάντα. -Η σχέση με το πλήθος των εκμεταλλευομένων και αποκλεισμένων δεν μπορεί να διαμορφωθεί ως κάτι που θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, δηλαδή να βασίζεται στην επ’ άπειρο ανάπτυξη και την αντίσταση ενάντια στην επίθεση των εκμεταλλευτών. Πρέπει να έχει μια πιο συγκεκριμένη μειωμένη διάσταση, που να είναι αποφασιστικά αυτή της επίθεσης και όχι μια σχέση οπισθοφυλακής. -Μπορούμε να αρχίσουμε να οικοδομούμε έναν αγώνα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουν να αναδυθούν οι συνθήκες εξέγερσης και να μπορέσει να αναπτυχθεί και να έρθει στο προσκήνιο η υποβόσκουσα σύγκρουση. Με αυτό τον τρόπο εδραιώνεται μία επαφή μεταξύ της αναρχικής μειοψηφίας και της συγκεκριμένης κατάστασης όπου μπορεί να αναπτυχθεί ο αγώνας. 7. ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ατομικισμός και κομμουνισμός, ένα ψευδές πρόβλημα -Ασπαζόμαστε τα καλύτερα του ατομικισμού και τα καλύτερα του κομμουνισμού. -Η εξέγερση ξεκινάει από την επιθυμία των ατόμων να αποδράσουν από περιορισμένες και ελεγχόμενες συνθήκες, από την επιθυμία να επανακοιοποιηθούν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν την ζωή τους όπως κρίνουν σκόπιμο οι ίδιοι. Αυτό απαιτεί την υπέρβαση του διαχωρισμού μεταξύ του εαυτού τους και των συνθηκών ύπαρξής τους. Όπου οι συνθήκες ύπαρξης ελέγχονται από τους λίγους, τους προνομιούχους, είναι αδύνατο για τα περισσότερα άτομα να ορίσουν πραγματικά την ύπαρξή τους με τους δικούς τους όρους. Η ατομικότητα μπορεί να ανθίσει όπου η ισότητα πρόσβασης στις συνθήκες ύπαρξης αποτελεί την κοινωνική πραγματικότητα. Η ισότητα πρόσβασης είναι ο κομμουνισμός, το τι θα κάνουν τα άτομα με αυτή την πρόσβαση εξαρτάται από τα ίδια και τους γύρω τους. Έτσι, ο πραγματικός κομμουνισμός δεν συνεπάγεται οποιαδήποτε ύπαρξη ισότητας ή ταυτότητας των ατόμων. Αυτό που μας εξαναγκάζει προς την ταυτότητα ή μια ισότητα ύπαρξης είναι οι κοινωνικοί ρόλοι που μας επιβάλλονται από το υπάρχον σύστημα. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ του ατομικισμού και του κομμουνισμού. 8. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ, είμαστε η αντίφαση: δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή -Αδιαμφισβήτητα, ο καπιταλισμός εμπεριέχει βαθιές αντιφάσεις που τον ωθούν προς διαδικασίες προσαρμογής και εξέλιξης με στόχο την αποφυγή των περιοδικών κρίσεων που τον πλήττουν. Αλλά δεν μπορούμε απλά να περιμένουμε αυτές τις κρίσεις. Όταν συμβούν θα είναι καλοδεχούμενες εφόσον ανταποκρίνονται στις προϋποθέσεις για την επιτάχυνση των στοιχείων της εξεγερσιακής διαδικασίας. Όμως, ως εκμεταλλευόμενοι, εμείς αποτελούμε την θεμελιώδη αντίφαση του καπιταλισμού. Έτσι, η στιγμή είναι πάντα ώριμη για εξέγερση, όπως μπορούμε να σημειώσουμε ότι η ανθρωπότητα θα μπορούσε να είχε τερματίσει την ύπαρξη του κράτους σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας της. Μία ρήξη στην συνεχή αναπαραγωγή αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης ήταν πάντα εφικτή. Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Killing King Abacus, τεύχος 2. Πολλά σημεία του κειμένου προέρχονται κατευθείαν από παλιά τεύχη του περιοδικού Insurrection και μπροσούρες της Elephant Editions. Μετάφραση: the wild bunch https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1442012 |
